Doing the Impossible, Swallowing the Sword, Cutting through Fear: Dan Meyer | TEDxMaastricht

http://cuttingedgeinnertainment.com Did you ever want to face your fears, become a superhero and do the impossible? As humans, we're hard-wired to fear things that scare us – to fight, flee or freeze in the face of danger. But can we really learn to conquer our fears and use them to do the impossible?

Dan Meyer believes no matter how extreme our fears or how wild our dreams, we can each overcome fear and anxiety, become superheroes, do the impossible and change the world.

In this engaging talk, Meyer takes the audience on his journey from extreme fears to extreme feats, wimp to world record holder, loser to Ig Nobel Prize winner and quitter to finalist on America's Got Talent.
Director of a humanitarian aid agency serving orphans in Kazakhstan, Meyer describes how he overcame a childhood of extreme fears, social anxiety disorder and bullying to perform superhuman feats, win the Ig Nobel Prize in Medicine at Harvard, become a finalist on America's Got Talent, 39x world record holder and world's leading expert in one of the world's oldest and most dangerous arts - sword swallowing - and passionate about inspiring people to do the impossible in THEIR lives.
In this jaw-dropping talk, Meyer reveals the science behind the ancient art of sword swallowing, and describes his quest to conquer fear, failure and the boundaries of the human body to perform superhuman feats, do the impossible and change the world.

In a surprise ending, Meyer shares secrets of doing the impossible to inspire YOU to cut through fear to do the impossible in YOUR life.

Dan Meyer @Halfdan
http://cuttingedgeinnertainment.com

TEDxMaastricht
http://tedxmaastricht.nl

This talk was given at a TEDx event using the TED conference format but independently organized by a local community. These local self-organized events are branded TEDx, where x = independently organized TED event. Learn more at http://ted.com/tedx

Благодарам.

Имало некој махараџа во Индија кој
за неговиот роденден побарал

сите подредени да му донесат
подароци достојни за крал.

Некои донеле свила,
некои убави мечеви,

а некои злато.

На крај, на ред дошол
збрчкан старец

кој многу денови одел пеш
покрај морето од неговото село.

Кога пристапил, синот на кралот го прашал:
„Каков подарок носиш за кралот?“

И старецот полека ја
отворил раката и покажал

многу убава школка со
пурпурни, црвени и сини шари.

И синот на кралот рекол:

„Тоа не е подарок за крал. Каков
подарок е тоа?“

Старецот бавно го погледнал и рекол

„Долгиот пат... дел од подарокот.“

(Смеа)

За неколку моменти
ќе ви дадам подарок,

подарок што вреди да се сподели.

Но пред тоа, дозволете да ве поведам

на мојот долг пат.

Како повеќето од вас

јас започнав како мало дете.

Колкумина овде започнале
како мало дете?

Родени млади?

Околу половина....

(Смеа)

А остатокот? Бевте родени
пораснати?

Баш би сакал да ја запознаам мајка ви!

Невозможно.

Како мало дете секогаш бев
фасциниран да го правам невозможното.

Денес е денот што го
очекував многу години,

бидејќи денес е денот кога
ќе се обидам

да го направам невозможнто
пред вашите очи

овде на TEDxMaastricht.

Ќе започнам со еден подарок,

со откривање на крајот.

И ќе ви докажам

дека невозможното не е невозможно.

И ќе завршам со
подарок што вреди да се сподели:

Ќе ви покажам дека можете да го
направите невозможното во животот.

Во мојата мисија да го
направам невозможното открив дека

има две нешта што се универзални
меѓу сите луѓе на светот.

Сите имаат стравови

и сите имаат соништа.

Во мојата мисиjа да го направам
невозможното,открив три работи

што сум ги направил во минатото

и ме натерале да го направам невозможното:

играта народна,

супермен,

и комарец.

Моите три клучни зборови.

Сега знаете зошто
го правам невозможното во мојот живот.

Ќе ве носам на мојот пат,на долгиот пат

од стравовите до соништата

од зборовите до мечевите

од народна,

до супермен,

до комарец.

И се надевам дека ќе ви покажам

како вие да го направите
невозможното во вашиот живот.

4 октомври 2007.

Срцето ми биеше и
колената ми се тресеа

кога стапнав на сцената

во салата Сандерс

во универзитетот Харвард за да ја прифатам

ИГ Нобеловата награда
за медицина за 2007 г.

за медициснки труд во соработка

со наслов „Голтање на мечеви....

... и споредните ефекти“.

(Смеа)

Беше објавен во журнал
што не го читав порано -

Британскиот медицински журнал.

И за мене тоа беше невозможен сон
што се оствари.

Беше неочекувано изненадување
за некој како мене

и беше чест што никогаш
нема да ја заборавам.

Но тоа не беше највпечатливиот
спомен од мојот живот.

На 4-ти октомври 1967 год.

ова срамежливо, слабо и преплашено момче

страдаше од екстремни стравови.

Кога требаше да настапи на сцена,

срцето му трепереше,

и колената му се тресеа.

Ќе отвореше уста да прозбори

и зборовите не излегуваа.

Стоеше плачејќи и тресејќи се.

Беше вкочанет од паника,

здрвен од страв.

Ова слабо, срамежливо и преплашено дете

страдаше од екстремни стравови.

Се плашеше од темница,

од височина,

имаше страв од змии и пајаци.

И вие се плашите од пајаци и змии, нели?

Да, некои од вас,

Тој се плашеше од вода и ајкули.

Имаше страв од лекари и медицински сестри,

од инекции, дупчалки и остри предмети.

Но најмногу од се` имаше страв од

луѓе.

Тоа слабо, срамежливо и преплашено дете

бев јас.

Имав страв од неуспех и отфрлање,

со мала самодоверба,
комплекс на инфериорност

и нешто што тогаш беше непознато:

социјална фобија.

Бидејќи имав стравови, ме тормозеа
и тепаа некои деца.

Ме исмејуваа со погрдни имиња.
Никогаш не ме прифаќаа

во нивните игри.

Да, имаше една игра во која ме земаа.

Народна-

но јас бев лош играч во народна.

Насилните деца ми даваа прекари,

и ја гледав топката од народна

настремена кон мене со молскавична брзина,

бам, бам, бам в лице.

Паметам при враќањето од училиште,

лицето ми беше црвено од болка
и ушите вцрвенети и ми одѕвонуваа.

Очите ме печеа од солзите,

а нивните зборови ми гореа во учите.

И кој и да рекол:

„Стап и камен ги крши коските,
но зборови никогаш не можат да повредат“-

-тоа е лага.

Зборовите сечат како меч.

Зборовите продираат како меч.

Зборовите прават рани толку длабоки

што не се гледаат.

Јас имав стравови а зборовите
беа мојот најголем непријател.

Се`уште се.

Но јас истотака имав соништа.

Се враќав дома и се нурнував
во стриповите за Супермен.

Ги читав стриповите за Супермен

и сонував да бидам супер
херој како Супермен.

Сакав да се борам за вистината и правдата.

Сакав да се борам против
злобниците и криптонитите.

Сакав да летам околу светот смело
како Супермен и да спасувам животи.

Бев исто фасциниран од
нешта кои беа вистински.

Ја читав Гинисовите светски рекорди
и Риплиевата „Верувале или не“.

Ги има некој читано овие две книги?

Многу ги сакам!

Гледав вистински луѓе
со вистински подвизи.

Реков,сакам и јас така.

Ако лошите деца не ми дозволат

да играм во нивните игри,

сакам да правам вистинска
магија и подвизи.

Сакам да правам нешто
исклучително што тие не можат.

Сакам да ја најдам мојата цел.

Сакам да знам дека мојот живот има смисла.

Сакам да правам неверојатни
нешта за светот.

Сакам да докажам дека
невозможното не е невозможно.

10 години потоа-

неделата пред мојот 21-ви роденден.

Имаше 2 случки кои ќе
го сменат мојот живот.

Живеев во Тамил Наду, Јужна Индија,

бев мисионер таму,

и мојот пријател ментор ме запраша:

„Имаш троми Даниел?“

Реков:„Троми? Што се троми?“

Ми рече:„Тромите се главните животни цели.

Тие се комбинација од соништа
и цели-кога би можел

да правиш се` што сакаш,
и да одиш каде ќе посакаш,

да си она што сакаш,

каде би одел? Што би правел?

Кој би бил?

Реков:„Не можам, премногу се плашам.
Имам многу стравови.“

Таа ноќ отидов на кровот
со мојата сламена простирка,

се спружив под ѕвездите,

и ги гледав лилјаците како
ловат комарци.

И мислев на тромовите, соништата,
топките од народна и целите,

и оние насилници со топките.

По неколку часа се разбудив.

Срцето брзо ми чукаше,
колената ми се тресеа.

Овојпат не беше од страв.

Телото ми се грчеше.

Следните пет дена

бев час при свест час во бесвест борејќи
се за живот на смртна постела.

Мозокот ми гореше со 40 степени
температура од маларија.

И кога бев свесен мислев само на тромовите

Мислев:„Што сакам да направам со животот?“

Конечно, ноќта пред мојот 21-ви роденден,

во мигови на чиста свест,

сфатив.

Сфатив дека оној мал комарец

Anopheles Stephensi,

тој мал комарец

кој тежи помалку од 5 микрогарми,

помалку од зрно сол,

ако тој комарец може да
совлада човек со 80 кг.

сфатив дека тоа беше мојот криптонит.

Тогаш сфатив дека тоа не беше комарецот,

туку малиот парзит во него,

Plasmodium Falciparum,кој убива
преку милион луќе годишно.

Тогаш сфатив дека е помал од тоа

но мене ми изгледаше многу поголем.

Сафтив,

стравот беше мојот криптонит,

мојот паразит,

кој ме осакати и прализира цел живот.

Знаете, има разлика помеѓу
опасност и страв.

Опасноста е вистинска.

Стравот е избор.

Сфатив дека имам избор:

Или ќе живеам во страв и ќе умрам
во неуспехот на таа ноќ,

или можам да ги убијам стравовите

и да ги достигнам соништата,
да се осмеалм да живеам.

Има нешто кога човек е на смртна постела

соочувајќи се со смртта што ве
тера да сакате да живеете.

Сфатив дека секој умира,
но не секој живее.

Смртта е таа во која живееме.

Знаете кога ќе научите да умрите,

вистински учите да живеете.

Решив да ја променам

мојата приказна таа ноќ.

Не сакав да умрам.

Се помолив со кратка молитва:

„Боже,ако живеам до 21-от роденден,

нема повеќе стравот да
управува со мојот живот.

Ќе ги предадам стравовите на смртта,

ќе ги достигнам моите сништа,

сакам да ги сменам моите пристапи,

сакам да сторам нешто
неверојатно со животот,

сакам да ја најдам смислата.

Сакам да знам дека
невозможнотто не е невозможно.“

Не ви кажувам дали преживеав таа ноќ.
Откријте сами.

(Смеа)

Таа ноќ направив список
на моите први 10 троми.

Решив дека сакам да ги
посетам главните континенти

и седумте светски чуда,

да научам еден куп јазици,

да живеам на пуст остров,

да живеам на брод во океанот,

да живеам со индијанско племе на Амазон,

да се искачам на највисоката
планина во Шведска,

да го видам Монт Еверест на изгрејцонце,

да работам во музичката
индустрија во Нешвил,

сакав да работам во циркус,

и сакав да скокам од авион.

Следните 20 години ги исполнив
речиси сите тромови.

Секогаш кога ќе завршев некој тром,
на листот

додавав уште 5-10 повеќе и списокот
стануваше се` подолг.

Наредните 7 години живеев на остров
на Бахамите

околу 7 години

во колиба,

ловејќи китови и морски животни

со крпа околу половината,

и морав да научам да пливам со китовите.

Оттаму заминав за Мексико,

а потоа на Амазон во Еквадор.

Пујо Понго Еквадор,каде живеев
со едно племе

и постепено стекнував
доверба со моите троми.

Се префрлив во музичкиот бизнис
во Нешвил па во Шведска,

се преселив во Стокхолм, работев
во музичкиот бизнис таму

каде го искачив врвот Кебнекаист
над Арктичкиот круг.

Научив да бидам кловн,

да жонглирам,

и да одам на штули,

да возам моноцикл,
да јадам стакло и оган.

Во 1997 год.дознав дека останале
малкумина голтачи на мечеви.

Реков:„Јас морам да го сторам тоа.“

Запознав еден голтач на мечеви
и го замолив за помош.

Тој ми рече;„Ќе ти дадам 2 совети:

Прво:Премногу е опасно,

луѓе изгубиле животи правејќи го тоа.

Второ:

Не се обидувај.“

(Смеа)

Така го додадов тоа на листата на тромите.

Вежбав 10-12 пати секојдневно

четири години.

Сега го пресметав ова:

4х365 (х12)

тоа е околу 13.000 неуспешни обиди

пред да го ставам мечот
низ моето грло во 2001 год.

Во тој период си поставив тром

да станам светски, водечки
експерт во голтање мечеви.

Барав книги, списанија,
исечоци од весници,

секој медицински извештај,
учев физиологија, анатомија

зборував со сестри и лекари,

се поврзав со сите голтачи на мечеви

во Меѓународната асоцијација
на голтачи на мечеви

и работев 2 години
на медицинско истражување

за Голтање на мечеви и нус појавите

издадено во
Британското Медицинско Списание.

(Смеа)

Благодарам!

(Аплауз)

Научив некои фасцинантни нешта
за голтањето мечеви.

Работи за кои никогаш не сте помислиле
но ќе мислите после оваа вечер.

Следниот пат кога ќе одите дома
и ќе сечете месо

со нож или сатара, ќе помислите на ова.

Научив дека голтањето
мечеви започна во Индија.

Токму таму каде го видов тоа
како 20 годишно момче,

пред 4000 години, околу 2000 год п.н.е.

Изминатите 150 години
голтачите на мечеви се користеле

за медицински и научни цели

за да помогнат во откривањето
на ендоскопот во 1868 год

од д-р Адолф Кусмаул
во Фрајбург, Германија.

Во 1906 год.електро-кардиограмот во Велс,

за проучување на потешкотии
при голтање и варење,

бронхоскопот и слични апарти.

Но, последниве 150 години,

знаеме за стотици повреди
и многу смртни случаи.

Ова е крутиот ендоскоп
на д-р Адоф Кусмаул.

Но, откриени се 29 смртни случаи
последниве 150 год

вклучително и голтач на меч во
Лондон кој си го пробил срцето.

Истотака дознавме дека
има од 3-8 сериозни

повреди од голтање на меч годишно.

Знам зашто ми се јавуваат на телефон.

Неодамна имав два повици.

Еден од Шведска и еден од Орландо
изминативе недели,

голтачи на меч кои се во болница
заради повреди.

Значи, исклучително опасно е.

Друго нешто што научив дека
времето потребно

да се научи голтањето на меч
е од 2 до 10 години

за многумина.

Но, најчудесното откритие
што го научив беше

како голтачите учат да го
изведат невозможното.

Ќе ви откријам една мала тајна:

Не се фокусирајте на 99,9%
дека е невозможно нешто.

Вие се фокусирате на тоа. 1% е возможно
и фокусирајте се на тоа.

Ќе ве поведам по патот на размислувањата
на голтачот на меч.

За да се голтне меч, потребно е да
се надвладее со умот медитацијата,

исклучителна концентрација
и неверојатна точност за да

се изолираат внатрешните органи
и да се совладаат телесните рефлексии

преку засилен умствен осврт, преку
повторена мускулна меморија

со вежбање преку 10.000 пати.

Сега ќе ве поведам во телото
на голтачот на меч.

За да се голтне меч,

мора да се лизне сечивото низ јазикот,

да се потисне рефлексот за повраќање,

да се навигира 90 степени
свртување долж епиглотисот,

низ крикофарингеалниот
горен езофагеален сфинктер,да се

потисне перисталниот рефлекс

и лизне мечот во градната шуплина

помеѓу белите дробови.

Тука,

морам да го поместам
срцето настрана.

Ако следите внимателно,

можете да го видите срцебиењето со мечот

бидејќи тој се потпира на срцето

одвоен приближно 0,3 cm од ткивото.

Тоа не е нешто што можете да лажирате.

Потоа го лизгам низ градната коска,

крај езофагеалениот сфинктер до стомакот,

го сузбивам рефлексот
за повраќање се` до дуоденумот.

Ситница.

(Смеа)

Ако продолжам надолу

се` до јајцеводите.

Дечки, може да ги прашате
сопругите за ова.

Луѓето ме прашуваат, велат:

„Треба да си многу храбар за ризикот,

да го поместиш срцето и да голтнеш меч.

Не. Храброст треба

за уплашеното, срамежливо момче

да ризикува неуспех и отфрлање

да го разголи срцето,

и да ја голтне гордоста

да застане пред непознати

и да ја каже приказната
за своите стравови и соништа,

да ризикува да сe разоткрие
буквално и фигуративно.

Видете...Благодарам!

(Аплауз)

Видете,чудесната работа е тоа што

отсекогаш сакав да сторам
нешто исклучително

и сега го правам тоа.

Но,вистински чудесната работа не е дека можам да голтнам

21 меч одеднаш,

во 6м длабок базен
со 88 со ајкули и скатови

за Риплиевиот „Верувале или не“,

или загреан на висока температура

за Стен Лиевите „Супер луѓе“

а тоа беше навистина жешко!

Или да влечеш кола со меч за Рипли,

или Гинис, или да влезеш во

финале на Америка има тале

или да добиеш ИГ Нобелова за медицина.

Не, тоа не се исклучителни нешта.

Така луѓето мислат. Но, не е тоа.

Вистински исклучително нешто

е дека Бог го зеде тоа исплаше

кое се плашеше од висини,

и од вода и ајкули,

лекари,сестри,игли и остри предмети

и зборување со луѓе

и ме поведе да летам

на 9.000 m

да голтам остри предмети по

да зборувам со лекари и сестри и публика ширум светот

Тоа е исклучително за мене.

Секогаш сакав да го сторам невозможното.

Ви благодарам!ж(Аплауз)

(Аплауз)

Благодарам!

(Аплауз)

Отсекогаш сакав да го сторам невозможното
и сега го правам.

Сакав да сторам нешто невозможно
и да го променам светот

и сега го правам тоа.

Секогаш сакав да летам
и да правам надприродни нешта

да спасувам животи, и го правам тоа.

И знаете што?

Се` уште постои делче од

сонот на малото дете некаде длабоко.

(Смеа) (Аплауз)

Секогаш сакав да ја најдам мојата цел

и сега ја најдов.

Но,погодете што?

Тоа не се мечовите, не се моитe моќи.

туку моите слабости, моите зборови.

Мојата цел е да го променам светот

со пресекување на стравот,

еден по еден меч, еден по е

еден по еден нож,еден по еден живот

да ги инспирирам луѓето
да бидат супер херои

и да го направат невозможното.

Мојата цел помогнам на другите да ја најдат

која е вашата?

Која е вашата цел?

Зошто сте тука?

Верувам сите можеме да сме суперхерои

Која е вашата супер моќ?

Од 7 милијарди луѓе на светот

малкумина се голтачи на мечеви

кои се`уште ги има

но,само еден сте вие.

Вие сте единствени.

Која е вашата приказна?

што ве прави различни?

Кажете ја вашата приказна

дури и да е гласот несигурен.

Кои се вашите тромови.

Ако можете да сторите било што

Што би направиле? Каде би оделе?

Што би ссториле?

што сакате да сторите

Кои се вашите големи соништа?

Што сонувавте како мали деца?

Сигурно не било ова, нели?

Кои беа вашите налуди сништа

за кои мислевте дека се чудн

После ова соништата не изгледаат
толку чудни,нели?

Кој е вашиот меч?

Секој има свој меч,

со двојно сечиво на стравови и сн

Голтнете го, каков и да е.

Следете ги сништата дами и господо.

Никогаш не е предоцан за ништо.

За насилниците со топките
, за децата кои мислеа дека

никогаш нема да го сторам невозможното

мам едно нешто да им кажам:

Ви благодарам!

Зашто ако не бевте вие к

Тука сум да докажам дека
невозможното е возможно.

Ова е екстремно опасно,може да ме убие.

Се надевам уживате во него.

(Смеа)

Ќе ми треба ваша помош со ова.

Публика: Два, три.

Д.М.: Не,ми требате сите за броење

(Смеа)

Ако ги знаете зборовит

Еден.

Два.

Три.

Два се ама ја има

Публика:еден.

Два.

Три.

(Аплауз)

Д.М.Да!

(Аплауз) (Радост)

Благодарам!

Благодарам, благодарам од се`срце.

Всушност, благодарам од мојот стомак.

Ви реков,дојдов овде
да го сторам невозможното и

Но ова не е невозможно,
го правам секој ден.

Невозможното беше за уплашеното
момче да се соочи со стравовите

и да застане овде на ТЕДх сцената

и да го смени светот, збор по збор

меч по меч.

Ако ве натерав да размислуавте поинаку
и ако ве натерав да верувате

дека невозможното е возможно.

ако ве натерав да сфатите
дека може да го направите невозможното

тогаш ја завршив работата
а вашата треба да започне.

Не престанувајте да сонувате
и да верувате.

Благодарам што ми верувате

и што се дел од моите сништа.

Еве го мојот подарок за вас:

Невозможното не е ..

Публика: невозможно.

Долгиот од е дел од подарокот.

(Аплауз)

)Благодарам!

(Аплауз)

(Бодрење)

Благодарам Ден Мејер!