Doing the Impossible, Swallowing the Sword, Cutting Through Fear: Dan Meyer | TEDxMaastricht

http://CuttingEdgeInnertainment.com Ever want to be a superhero and do the impossible? Dan Meyer believes no matter how extreme our fears or how wild our dreams, we each have the potential to be superheroes, do the impossible, and change the world! Winner of the 2007 Ig Nobel Prize in Medicine at Harvard, director of a humanitarian aid agency working with orphans in Kazakhstan, and 39x world record holder and leading expert in one of the world's oldest and most dangerous arts - sword swallowing - Meyer is passionate about inspiring people to do the impossible and change the world. What most people don't know is that he grew up with social anxiety disorder and extreme fears, teased and bullied by the bullies.

In his first TEDx talk, Meyer describes his journey from extreme fears to extreme feats, coward to courageous, outcast to outlier, wimp to world record holder, loser to Ig Nobel Prize winner, and quitter to finalist on America's Got Talent. In his talk, Dan describes his quest to overcome the limitations of human nature, perform superhuman feats, and change the world. He reveals the secrets to the science of sword swallowing and the art of doing the impossible, and secrets for how YOU can do the impossible in YOUR life!

http://CuttingEdgeInnertainment.com Dan Meyer is a 39x World Champion Sword Swallower, multiple Ripley's Believe It or Not with 7 Guinness World Records, known as the world's leading expert in sword swallowing as president of the Sword Swallowers Association International and winner of the 2007 Ig Nobel Prize in Medicine at Harvard for sword swallowing medical research.

As a performer, Dan Meyer is best known as the "Most Dangerous Act" that wowed the judges on America's Got Talent to Las Vegas and Hollywood, for his dangerous feats and extreme daredevil stunts such as swallowing swords underwater in a tank of SHARKS for Ripley's Believe It or Not, for swallowing a sword heated to 1500 degrees RED HOT for Stan Lee's Superhumans, swallowing 29 swords at once and for PULLING a 3700 lb CAR by swallowed sword for Ripley's Believe It or Not Baltimore.

As a global TEDx and motivational inspirational speaker, Dan speaks on overcoming obstacles and doing the impossible at TEDx, PINC, Ig Nobel, and Ignite talks at corporate, science, medical, college, Upward Unlimited, and youth events around the world with his most requested TEDx talk, "Doing the Impossible, Swallowing the Sword, Cutting through Fear": http://youtu.be/v7tqyim1qhw

Watch Dan Meyer win the 2007 Ig Nobel Prize in Medicine at Harvard:
http://youtu.be/qA3Re1PYIFM

Watch Dan swallow swords in a tank of SHARKS for Ripley's Believe It or Not!
http://youtu.be/z6B75dceSUE

Watch Dan WOW the judges on America's Got Talent as the MOST DANGEROUS ACT:
http://youtu.be/_Aw7EkIsYK0

Watch Dan swallow a FLAMING sword and CURVED sword on Americas Got Talent Las Vegas Semi-Finals:
http://youtu.be/GLwxq3ESSaQ

From the AGT Las Vegas Semi-Finals, Meyer went on as a Top 50 Finalist as a AGT Wildcard to America's Got Talent Finals in Los Angeles in 2008.

Watch Dan swallow 7 swords at ONCE and a sword heated to 1500 degrees RED-HOT for Stan Lee's Superhumans on History Channel:
http://youtu.be/Ohz5NjPHUvs

Watch Dan swallow a 100-year old SAW and 15 SWORDS AT ONCE for AOL Weird News:
http://youtu.be/Q2SOoyn5g80r

Watch Dan Meyer EAT GLASS and swallow a GLOWING LIGHT SABER on Ricki Lake Show:
http://youtu.be/rZuRppfLFzk

Watch Dan Meyer PULL a CAR by swallowed sword for Ripley's Believe It or Not Baltimore:
http://youtu.be/_t-c_XoGNdk

Still don't believe sword swallowing is real? Want Scientific PROOF?
Check out X-ray fluoroscopes filmed at Vanderbilt Medical Center for Stan Lee's Superhumans:
http://youtu.be/Uv7Gkfrno4A
http://youtu.be/44psv4RzgOg
http://youtu.be/aMc6-gJJWRA

Connect with Sword Swallower Dan Meyer:
http://CuttingEdgeInnertainment.com
http://www.SwordSwallower.net
http://www.youtube.com/CapnCutless
http://facebook.com/halfdan
http://twitter.com/Halfdan

Have Dan Meyer speak and perform at YOUR event!
http://CuttingEdgeInnertainment.com
http://www.ScienceSpeaker.com
http://www.MedicalSpeaker.net
http://www.MuseumSpeaker.net
http://www.CollegeSpeaker.co
http://www.Xtremespeaker.com
http://www.theYouthSpeaker.com
http://www.UpwardSpeaker.net

SUBSCRIBE
http://youtube.com/subscription_center?add_user=CapnCutless

"Doing the Impossible, Swallowing the Sword, Cutting Through Fear: The Art and Science of Doing the Impossible" Sword Swallower Dan Meyer speaks at science and medical events, TEDx events, corporate, college, and youth events around the world.

avaleur de sabre, Schwertschlucker, degenslikker, degen slikker, swaardslikker, zwaardslikker svärdslukare, sverdsluker, sværdsluger, sabelsluger, sabel sluger, sverðgleypir, engolidor de espadas, jogador de espadas, tragasables, mangiatore di spade, mangiaspade, ingioatore di spade, miekannielijä, mőőganeelaja

Grazas.

Había unha vez un rei na India,
que polo seu aniversario ditaminou

que os seus súbditos tiñan que
facerlle agasallos dignos dun rei.

Algúns levaránolle telas ,
outres levábanlle espadas...

outros leváronlle ouro.

Ao final da fila había un ancián,
moi baixiño e miúdo,

que chegara da súa aldea
tras moitos días de travesía polo mar.

Cando o veu, o fillo do rei preguntoulle:
"Que regalo traes para o rei?"

O ancián, moi despacio,
abriu as mans para amosar

unha fermosa caracola, con espirais
lilas e amarelas, vermellas e azuis.

E o fillo do rei dixo:

"Ese non é un agasallo digno dun rei!
Que raios é isto?"

O ancián mirou para el
moi lentamente e dixo,

"Foi unha longa viaxe...
é parte do agasallo".

(Risos)

Nuns segundos eu mesmo
voulles facer un agasallo,

un agasallo que cómpre sacar á luz.

Pero antes, acompañaranme

pola miña viaxe.

Como a maioría de Vds.,

eu tamén fun un neno.

Cantos de Vds. foron nenos?:

Todos foron nenos?

Case a metade... ben...

(Risos)

E que me din os demais?
Naceron xa criados?

Amigo, quero coñecer á súa nai!

Falando do imposíbel...

De pequeno sempre me atraeu
o concepto do imposíbel.

Levo anos agardando
vivir un momento coma este,

porque hoxe é o día que vou tentar

facer o imposíbel xusto diante de Vds,

aquí mesmo, en TEDxMaastricht.

Vou comezar

revelando o final:

voulles demostrar

que o imposíbel non é imposíbel.

E ó final dareilles
un agasallo que cómpre difundir:

amosareilles que poden facer
o imposíbel coas súas vidas.

Na miña busca do imposíbel,
descubrín que hai

dúas cousas que son universais
para todas as persoas.

Todos temos medo

e todos temos soños.

Na miña busca do imposíbel
descubrín que hai tres cousas

que fixen durante todos estes anos

que me levaron a facer o imposíbel.

Balón prisioneiro, ou como
o chaman aquí, "Trefbal".

Supermán,

e os mosquitos.

Esas son as miñas claves.

Agora xa saben por que
fago o imposíbel na miña vida.

Hoxe levarienos pola miña viaxe,
a miña longa travesía

de medos a soños,

de palabras a espadas,

de balón prisioneiro

a Supermán

e mosquitos.

Agardo ensinarlles

como acadar o imposíbel nas súas vidas.

4 de outubro de 2007.

Tiña o corazón desbocado
e os xeonllos tremíanme

cando subín ó escenario,

no Teatro Sanders,

da Universidade de Harvard para recibir

o Premio Nobel Lg en Medicina de 2007

por un ensaio médico no que colaborei,

titulado "Tragar sables...

e os seus efectos secundarios".

(Risos)

Publicárase nun pequeno xornal
que nunca antes lera,

o British Medical Journal.

Para min aquilo era
un soño imposíbel que se facía realidade,

era unha sorpresa inesperada
para alguén coma min

e unha honra que endexamais esquecerei.

Pero aquel non foi o momento
máis memorábel da miña vida.

O 4 de outubro de 1967,

este cativo delgado,
temeroso, tímido e covarde,

tiña un medo horríbel.

Cando se preparaba para subir ó escenario,

acelerábaselle o corazón,

e tremíanlle os xeonllos.

Cando ía abrir a boca para falar,

non lle saían as palabras.

Estaba alí, tremendo e chorando.

Paralizado polo pánico

e conxelado polo medo.

Este cativo tímido e covarde,

tiña un medo horrible.

Medo á escuridade,

ás alturas,

ás arañas e serpes...

Quen máis lles ten medo?

Si, máis de un...

Tíñalle medo á agua e ós tiburóns,

aos médicos, enfermeiras e dentistas,

ás agullas, taladros e obxectos afiados.

Pero o que máis medo lle daba...

era a xente.

Aquel cativo covarde...

era eu.

Tíñalle medo á derrota e ó rechazo

tiña a autoestima baixa
e complexo de inferioridade,

e algo que daquelas
nin se sabía que existía:

trastorno de ansiedade social.

Por culpa do medo,
os abusóns metíanse comigo.

Ríanse de min, insultábanme...
nunca me deixaban xogar con eles

a ningún dos seus xogos.

Bon, había un xogo
ao que si podía xogar...

o balón prisioneiro...

e non se me daba nada ben.

Os abusóns dicían o meu nome,

e eu vía chegar as pelotas vermellas

directas á miña cara
a velocidade supersónica.

Bam, bam, bam!

Recordo que volvía á casa do colexio

coa cara vermella e escocida,
as orellas vermellas...

As bágoas queimábanme os ollos

e as súas palabras queimábanme os oídos.

E quenqueira que dixese:

"Paos e pedras romperán os meus ósos,
mais as palabras non me farán dano",

mente.

As palabras poden ser navallas.

Poden atravesarte coma espadas.

Poden provocar feridas tan profundas

que non se poden ver.

Tiña medo, e as palabras
eran o meu peor enemigo.

Aínda o son.

Mais tamén tiña sonos.

Na casa ocultábame
entre os meus cómics de Supermán,

lía todos os cómics de Supermán

e soñaba con ser
un superheroe coma Superman.

Quería loitar pola verdade e a xustiza.

Quería loitar contra os malos
e contra a criptonita,

voar polo mundo,
facendo proezas e salvando vidas.

Tamén sentía
unha gran fascinación polo real.

Lía o libro Guinness dos récords
e o "Aínda que non o crea, de Ripley".

Alguén leu o Libro Guinees dos Récords
ou o Aínda que non o crea, de Ripley?

Encántanme eses libros!

Vin xente real facendo proezas reais.

E eu tamén quería facelas.

Se os abusóns non me deixaban

xogar con eles a nada,

quería facer maxia e proezas de verdade.

Quería facer algo incríbel
que eses abusóns non puidesen facer.

Quería achar o meu camiño e vocación,

quería saber que a miña vida tiña sentido.

Quería facer algo incríbel
que mudase o mundo.

Quería demostrar que
o imposíbel non era imposíbel.

Dez anos despois,

faltaba unha semana para cumprir 21 anos.

E un día aconteceron dúas cousas
que mudaron a miña vida para sempre.

Estaba vivindo en Tamil Nadu,
no sur da India.

Fora de misioneiro,

e o meu mentor e amigo preguntoume:

"Tes 'suetas', Daniel?"

E eu: "Suetas? Que é iso?"

"As suetas son
os principais obxectivos da túa vida.

A combinación dos teus soños
e as túas metas, se puideses

facer o que quixeses, ir onde quixeses,

ser quen quixeses...

Onde irías? Que farias?

Quen serías?

Dixen: "Non podo facer iso.
Teño medo, demasiados medos!"

Esa noite subín o meu colchón
ao faiado da cabana,

tumbeime debaixo das estrelas

e observei os morcegos
perseguindo os mosquitos.

Non podía deixar de pensar nas suetas,
nos soños e nas miñas metas,

e nos abusóns e o balón prisioneiro.

Horas despois acordei.

Tiña o corazón acelerado
e tremíanme os xeonllos.

Esta vez non era medo.

Tremíame o corpo

e durante os cinco días seguintes

gañaba e perdía a consciencia, loitaba
por vivir no meu leito de morte.

Ardíame o cerebro con 40 graos
de febre, por mor da malaria.

E cando estaba consciente,
só pensaba nas suetas.

Pensaba: "Que quero facer coa miña vida?"

Por fin, a noite antes de cumprir 21 anos,

nun momento de claridade,

deime conta dalgo:

que aquel pequeno mosquito,

Anopheles stephensi,

aquel diminuto mosquito

que pesaba menos de 5 microgramos,

menos ca un gran de sal,

se aquel mosquito podía derrotar
a un home de 80 quilos,

souben que era a miña criptonita.

Mais dixen: "Non, non é o mosquito".

É o minúsculo parasito
dentro do mosquito,

Plasmodium falciparum,
que mata millóns de persoas cada ano".

E dixen: "Non, é algo aínda máis pequeno".

Pero para min era moito máis grande.

Pensei que o medo

era a miña criptonita,

o meu parasito,

que paralizara a miña vida.

Saben, hai unha diferenza
entre o perigo e o medo.

O perigo é real.

O medo é unha opción.

E deime conta que tiña unha opción:

Podía vivir con medo e morrer fracasando

ou podía vencer os meus medos e podía

acadar os meus soños,
podía atreverme a vivir a vida.

Saben? Hai algo niso de estar
no teu leito de morte,

e enfrentarte á morte
que te fai querer vivir de verdade.

Deime conta de que todos morremos,
pero non todos vivimos.

E é morrendo cando vivimos.

Porque cando aprendes a morrer,

é cando aprendes a vivir.

Así foi como decidín cambiar

a miña historia.

Non quería morrer.

Así que recei e dixen:

"Deus, se deixas que chegue ós 21

xamais deixarei que o medo mande en min.

Enterrarei os meus medos,

loitarei polos meus soños,

cambiarei a miña actitude,

quero facer algo incríbel coa miña vida,

quero achar o meu camiño e vocación,

quero saber que o imposíbel non é tal".

Non lles direi se sobrevivín.
Terán que averigualo.

(Risos)

Esa noite fixen unha lista
coas miñas 10 suetas principais:

decidín que quería visitar
todos os continentes,

ver as sete marabillas do mundo,

aprender uns cantos idiomas,

vivir nunha illa desértica,

vivir nun barco no océano,

vivir cunha tribo indíxena no Amazonas,

chegar ó cumio da montaña
máis alta de Suecia,

ver o Monte Everest ao amencer,

traballar no mundo da música en Nashville,

traballar nun circo

e saltar desde un avión.

Durante os seguintes 20 anos
acadei case todas esas suetas.

Cada vez que riscaba
unha sueta da miña lista,

engadía 5 ou 10 máis,
e a lista seguía medrando.

Os seguintes sete anos vivín
nunha illa das Bahamas,

durante sete anos

nunha cabana de palla,

matando para comer o que había
na illa: tirubóns e peces raia,

vestido con taparrabos.

Aprendín a nadar con tiburóns.

De aí pasei a México,

e dalí á marchei ó Amazonas, en Ecuador,

Pujo Pongo Ecuador,
onde vivín cunha tribo.

Pouco a pouco comecei
a gañar confianza coas miñas suetas

Metinme no mundo da música,
despois pasei a Suecia,

mudeime a Estocolmo,
onde traballei de músico.

E alí cheguei á cima do Kebnekaise,
alén do Círculo Polar.

Aprendín a ser paiaso,

e malabarista,

a camiñar con zocos,

montar en bici dunha roda,
a tragar lume e cristal...

En 1997, souben que había
menos dunha ducia de tragasables

e pensei: "Teño que probalo!"

Coñecín un tragasables
e pedinlle algúns consellos.

E díxome: "Si vouche dar dous:

un, isto é moi perigoso.

Hai xente que morre facendo isto.

E número dous:

non o intentes!"

(Risos)

Así que o engadín á miña lista de suetas.

E practiquei de 10 a 12 veces ao día

durante catro anos.

E agora que fago números...

4 x 365 [x 12]

Iso son uns 13.000 intentos fallidos

antes de conseguir tragar
a miña primeira espada en 2001.

Nese tempo propúxenme a sueta

de converterme no maior experto
mundial en tragar espadas.

Busquei todos os libros, revistas,
artigos xornalísticos,

informes médicos,
estudei fisiología, anatomía,

falei con médicos e enfermeiras,

reunín a todos os tragasables

nunha Asociación Internacional
de tragasables,

durante dous anos dirixín
unha investigación médica

sobre tragar sables
e os seus efectos

que se publicou no
British Medical Journal.

(Risos)

Grazas.

(Aplausos)

E aprendín cousas fascinantes
sobre tragar espadas.

Cousas sobre as que nunca pensaron,
pero que a partir de agora pensarán.

A próxima vez que estean na casa,
cortando un filete cun coitelo,

o teñan un obxecto afiado na man,
pensarán nisto.

Aprendín que o de tragar sables
comezou na India,

xusto onde o vin por primeira vez
cando só tiña 20 anos,

hai uns 4000 anos, no 2000 a.C.

Durante os últimos 150 anos,
os tragasables utilizáronse

nos eidos da ciencia e da medicina

para crear un endoscopio ríxido en 1868,

feito polo Dr. Adolf Kussmaul,
en Friburgo, Alemaña.

En 1906, o electrocardiograma en Gales,

para estudar
trastornos de deglución e dixestión,

broncoscopios, esas cousas.

Mais durante os últimos 150 anos

sabemos de centos de lesións
e ducias de mortes...

Este é o endoscopio ríxido
que creou o Dr. Adolf Kussmaul.

Mais descubrimos que houbo
29 mortes nos últimos 150 anos,

incluido un tragasables londinense,
que se atravesou o corazón coa espada.

Tamén soubemos que hai entre 3 e 8

lesións cada ano por tragar espadas.

E seino porque recibo chamadas.

Hai pouco recibín dúas,

unha de Suecia e outra de Orlando,

de tragasables
que están no hospital por lesións.

É algo moi perigoso.

A outra cousa que aprendín
é que a maioría da xente tarda

entre 2 e 10 anos en aprender

a tragar unha espada.

Pero o que máis me chamou a atención

foi ver como os tragasables
aprenden a facer o imposíbel.

E vou contarvos un pequeno segredo:

non se centren no 99,9% que é imposíbel,

céntrense no 0,1% que é posíbel,
e pensen como facelo posíbel.

Agora levareinos por unha viaxe
á mente dos tragasables.

Para tragar unha espada,
cómpre meditar sobre a materia,

unha concentración afiada
e unha precisión milimétrica,

para illar os órganos internos
e superar os reflexos automáticos

a través dunha sinopse cerebral
e dunha memoria muscular,

algo que se consegue
practicando máis de 10.000 veces.

Levareinos por unha viaxe
ao corpo dun tragasables.

Para tragar unha espada,

teño que baixala pola miña lingua,

controlar o reflexo de vomitar,

xirar 90 graos pola epiglote,

atravesar o esfínter
esofáxico superior cricofarínxeo,

conter o reflexo peristaltísmico

e deslizar a folla polo peito,

entre os pulmóns.

A esta altura,

teño que apartar o meu corazón.

Se observan ben,

verán o meu corazón latendo coa espada

porque está apoiándose nel

separado só a 1/8 de palmo
de tecido esofáxico.

Isto non se pode finxir.

Despois teño que deslizala polo esternón,

pasar o esfínter esofáxico inferior,
cara o estómago,

reprimir o reflexo de devolver,
ata chegar ao duodeno.

Facilísimo.

(Risos)

Se baixase aínda máis,

ata chegar ás trompas de falopio.

Señores, despois pregúntenlles
ás súas mulleres o que é iso.

A xente dime:

"Fai falla valor para arriscar a túa vida,

apartar o corazón e tragar unha espada..."

Non. O valor de verdade

é que ese cativo delgado,
temeroso, tímido e covarde

se enfrente ao fracaso e rexeitamento

desnude o corazón,

trague o orgullo

e estea aquí, diante de estraños

para contarlles a historia
dos seus medos e soños,

deixando a pel, literal e metaforicamente.

Verán... grazas.

(Aplausos)

Verán, o incríbel é

que sempre quixen facer o extraordinario

e iso fago agora.

Pero o extraordinario
non é que poida tragar

21 espadas seguidas,

ou estar somerxido nunha peceira
con 88 tiburóns ou raias

para o a revista de Ripley,

ou a unha temperatura de 1.500 graos
para Stan Lee's Superhumans

no papel de Home de Aceiro

e que calor facía!

Ou tirar dun coche cunha espada
para a revista Ripley

ou o Guinness,

ou ser finalista de America's Got Talent,

ou gañar o Ig Nobel de Medicina en 2007;

non, iso non é o extraordinario.

Iso pensa a xente. Pero non, que va.

O extraordinario de verdade

é que Deus vese a ese cativo
delgado, tímido e covarde,

que lle tiña medo ás alturas,

da auga e dos tiburóns,

de médicos e enfermeiros
e obxectos puntiagudos

de falar coa xente

e o puxese a voar polo mundo

a alturas de 30.000 pés

a tragar obxectos puntiagudos baixo a auga

a falar con médicos e enfermeiros
e públicos como Vds. polo mundo...

Iso si que é o extraordinario.

Sempre quixen facer o imposíbel...

Grazas.

(Aplausos)

Grazas.

(Aplausos)

Sempre quixen facer o imposíbel,
e iso fago.

Quería facer o extraordinario
coa miña vida e mudar o mundo

e iso fago.

Sempre quixen voar polo mundo
facendo cousas sobrehumanas

salvando vidas, e iso fago.

E saben que?

Pois que aquel cativo do que lles falo...

...non anda lonxe.

(Risos) (Aplausos)

E sempre quixen achar
o meu camiño e vocación,

e agora acheinos.

Pero saben que?

Non foron as espadas,
non foi o que pensan, nin as miñas forzas,

foron as miñas debilidades e palabras.

O meu camiño, a miña vocación
é mudar o mundo

rachando co medo,

espada a espada, palabra a palabra,

coitelo a coitelo, vida a vida,

inspirar aos demais a seren superheroes

que conseguen o imposíbel.

A miña vocación é axudar ós demais
a encontraren a súa.

E a súa?

Cal é a súa vocación?

Por que están aquí?

Creo que a nosa vocación
é a de ser superheroes.

Cal é o seu superpoder?

Hai 7.000 millóns de persoas no mundo,

non hai nin unha ducia de tragasables

en todo o mundo,

pero só hai un "ti".

Ti es único.

Cal é a túa historia?

Que te fai diferente?

Conta a túa historia,

aínda que che trema a voz.

Que suetas tes?

Se puideses elixir que facer,
quen ser, onde ir...

Que farías? Onde irías?

Que farias?

Que queres facer coa túa vida?

Con que soñas?

Con que soñabas de pequeno? Recórdao.

Seguro que non isto, verdade?

Cal era o teu soño,

aquel que pensabas que era tan raro?

Seguro que agora os teus soños
non te parecen tan raros.

Cal é a túa espada?

Todos temos unha espada,

unha de dobre fío, cargada de medos.

Traguen esa espada, sexa o que sexa.

Loiten polos seus soños.

Nunca é tarde para ser o que queren ser.

A eses abusóns da pelota,
eses pequenos que pensaban

que nunca conseguiría o imposíbel,

só lles direi unha cousa:

Grazas.

Porque de non ser polos malos,
non habería superheroes.

Estou aquí para demostrar que
o imposíbel non é tal.

Isto é extremadamente perigoso.
Podería matarme.

Agardo que lles guste.

(Risos)

Vou precisar a súa axuda con isto.

Público: dous, tres...

Dan: Non. Vou necesitar
a súa axuda coa conta atrás, estamos?

(Risos)

Saben facelo, verdade? Conten comigo.

Un.

Dous.

Tres.

Non, iso é dous, pero case vai.

Público: un.

Dous.

Tres.

(Bufidos)

(Aplausos)

Si!

(Aplausos) (Vivas)

Moitísimas grazas.

Grazas, grazas, grazas.
Desde o máis fondo do meu corazón.

O bon, grazas desde o máis fondo
do meu estómago.

Dixen que viñera facer o imposíbel,
e así foi.

Pero isto non foi o imposíbel,
isto fágoo todos os días.

O imposíbel é que aquel neno tímido
e asustadizo se enfrontase aos seus medos,

estea aquí, no escenario de TED,

e mudarfose quen de mudar o mundo,

espada a espada, vida a vida.

Se os fixen pensar doutro xeito,
se os fixen crer

que o imposíbel non é imposíbel,

se os fixen ver que poden
facer o imposíbel coas súas vidas,

fixen o meu traballo,
e o seu está por comezar.

Nunca deixen de soñar.
Nunca deixen de crer.

Grazas por crer en min

e grazas por formar parte do meu soño.

E velaquí o meu agasallo:

o imposíbel non é...

Público: imposíbel.

Longa viaxe, parte do regalo.

(Aplausos)

Grazas

(Aplausos)

(Vivas)

Presentador: Grazas, Dan Meyer, vaites!