Grazas. Había unha vez un rei na India, que polo seu aniversario ditaminou que os seus súbditos tiñan que facerlle agasallos dignos dun rei. Algúns levaránolle telas , outres levábanlle espadas... outros leváronlle ouro. Ao final da fila había un ancián, moi baixiño e miúdo, que chegara da súa aldea tras moitos días de travesía polo mar. Cando o veu, o fillo do rei preguntoulle: "Que regalo traes para o rei?" O ancián, moi despacio, abriu as mans para amosar unha fermosa caracola, con espirais lilas e amarelas, vermellas e azuis. E o fillo do rei dixo: "Ese non é un agasallo digno dun rei! Que raios é isto?" O ancián mirou para el moi lentamente e dixo, "Foi unha longa viaxe... é parte do agasallo". (Risos) Nuns segundos eu mesmo voulles facer un agasallo, un agasallo que cómpre sacar á luz. Pero antes, acompañaranme pola miña viaxe. Como a maioría de Vds., eu tamén fun un neno. Cantos de Vds. foron nenos?: Todos foron nenos? Case a metade... ben... (Risos) E que me din os demais? Naceron xa criados? Amigo, quero coñecer á súa nai! Falando do imposíbel... De pequeno sempre me atraeu o concepto do imposíbel. Levo anos agardando vivir un momento coma este, porque hoxe é o día que vou tentar facer o imposíbel xusto diante de Vds, aquí mesmo, en TEDxMaastricht. Vou comezar revelando o final: voulles demostrar que o imposíbel non é imposíbel. E ó final dareilles un agasallo que cómpre difundir: amosareilles que poden facer o imposíbel coas súas vidas. Na miña busca do imposíbel, descubrín que hai dúas cousas que son universais para todas as persoas. Todos temos medo e todos temos soños. Na miña busca do imposíbel descubrín que hai tres cousas que fixen durante todos estes anos que me levaron a facer o imposíbel. Balón prisioneiro, ou como o chaman aquí, "Trefbal". Supermán, e os mosquitos. Esas son as miñas claves. Agora xa saben por que fago o imposíbel na miña vida. Hoxe levarienos pola miña viaxe, a miña longa travesía de medos a soños, de palabras a espadas, de balón prisioneiro a Supermán e mosquitos. Agardo ensinarlles como acadar o imposíbel nas súas vidas. 4 de outubro de 2007. Tiña o corazón desbocado e os xeonllos tremíanme cando subín ó escenario, no Teatro Sanders, da Universidade de Harvard para recibir o Premio Nobel Lg en Medicina de 2007 por un ensaio médico no que colaborei, titulado "Tragar sables... e os seus efectos secundarios". (Risos) Publicárase nun pequeno xornal que nunca antes lera, o British Medical Journal. Para min aquilo era un soño imposíbel que se facía realidade, era unha sorpresa inesperada para alguén coma min e unha honra que endexamais esquecerei. Pero aquel non foi o momento máis memorábel da miña vida. O 4 de outubro de 1967, este cativo delgado, temeroso, tímido e covarde, tiña un medo horríbel. Cando se preparaba para subir ó escenario, acelerábaselle o corazón, e tremíanlle os xeonllos. Cando ía abrir a boca para falar, non lle saían as palabras. Estaba alí, tremendo e chorando. Paralizado polo pánico e conxelado polo medo. Este cativo tímido e covarde, tiña un medo horrible. Medo á escuridade, ás alturas, ás arañas e serpes... Quen máis lles ten medo? Si, máis de un... Tíñalle medo á agua e ós tiburóns, aos médicos, enfermeiras e dentistas, ás agullas, taladros e obxectos afiados. Pero o que máis medo lle daba... era a xente. Aquel cativo covarde... era eu. Tíñalle medo á derrota e ó rechazo tiña a autoestima baixa e complexo de inferioridade, e algo que daquelas nin se sabía que existía: trastorno de ansiedade social. Por culpa do medo, os abusóns metíanse comigo. Ríanse de min, insultábanme... nunca me deixaban xogar con eles a ningún dos seus xogos. Bon, había un xogo ao que si podía xogar... o balón prisioneiro... e non se me daba nada ben. Os abusóns dicían o meu nome, e eu vía chegar as pelotas vermellas directas á miña cara a velocidade supersónica. Bam, bam, bam! Recordo que volvía á casa do colexio coa cara vermella e escocida, as orellas vermellas... As bágoas queimábanme os ollos e as súas palabras queimábanme os oídos. E quenqueira que dixese: "Paos e pedras romperán os meus ósos, mais as palabras non me farán dano", mente. As palabras poden ser navallas. Poden atravesarte coma espadas. Poden provocar feridas tan profundas que non se poden ver. Tiña medo, e as palabras eran o meu peor enemigo. Aínda o son. Mais tamén tiña sonos. Na casa ocultábame entre os meus cómics de Supermán, lía todos os cómics de Supermán e soñaba con ser un superheroe coma Superman. Quería loitar pola verdade e a xustiza. Quería loitar contra os malos e contra a criptonita, voar polo mundo, facendo proezas e salvando vidas. Tamén sentía unha gran fascinación polo real. Lía o libro Guinness dos récords e o "Aínda que non o crea, de Ripley". Alguén leu o Libro Guinees dos Récords ou o Aínda que non o crea, de Ripley? Encántanme eses libros! Vin xente real facendo proezas reais. E eu tamén quería facelas. Se os abusóns non me deixaban xogar con eles a nada, quería facer maxia e proezas de verdade. Quería facer algo incríbel que eses abusóns non puidesen facer. Quería achar o meu camiño e vocación, quería saber que a miña vida tiña sentido. Quería facer algo incríbel que mudase o mundo. Quería demostrar que o imposíbel non era imposíbel. Dez anos despois, faltaba unha semana para cumprir 21 anos. E un día aconteceron dúas cousas que mudaron a miña vida para sempre. Estaba vivindo en Tamil Nadu, no sur da India. Fora de misioneiro, e o meu mentor e amigo preguntoume: "Tes 'suetas', Daniel?" E eu: "Suetas? Que é iso?" "As suetas son os principais obxectivos da túa vida. A combinación dos teus soños e as túas metas, se puideses facer o que quixeses, ir onde quixeses, ser quen quixeses... Onde irías? Que farias? Quen serías? Dixen: "Non podo facer iso. Teño medo, demasiados medos!" Esa noite subín o meu colchón ao faiado da cabana, tumbeime debaixo das estrelas e observei os morcegos perseguindo os mosquitos. Non podía deixar de pensar nas suetas, nos soños e nas miñas metas, e nos abusóns e o balón prisioneiro. Horas despois acordei. Tiña o corazón acelerado e tremíanme os xeonllos. Esta vez non era medo. Tremíame o corpo e durante os cinco días seguintes gañaba e perdía a consciencia, loitaba por vivir no meu leito de morte. Ardíame o cerebro con 40 graos de febre, por mor da malaria. E cando estaba consciente, só pensaba nas suetas. Pensaba: "Que quero facer coa miña vida?" Por fin, a noite antes de cumprir 21 anos, nun momento de claridade, deime conta dalgo: que aquel pequeno mosquito, Anopheles stephensi, aquel diminuto mosquito que pesaba menos de 5 microgramos, menos ca un gran de sal, se aquel mosquito podía derrotar a un home de 80 quilos, souben que era a miña criptonita. Mais dixen: "Non, non é o mosquito". É o minúsculo parasito dentro do mosquito, Plasmodium falciparum, que mata millóns de persoas cada ano". E dixen: "Non, é algo aínda máis pequeno". Pero para min era moito máis grande. Pensei que o medo era a miña criptonita, o meu parasito, que paralizara a miña vida. Saben, hai unha diferenza entre o perigo e o medo. O perigo é real. O medo é unha opción. E deime conta que tiña unha opción: Podía vivir con medo e morrer fracasando ou podía vencer os meus medos e podía acadar os meus soños, podía atreverme a vivir a vida. Saben? Hai algo niso de estar no teu leito de morte, e enfrentarte á morte que te fai querer vivir de verdade. Deime conta de que todos morremos, pero non todos vivimos. E é morrendo cando vivimos. Porque cando aprendes a morrer, é cando aprendes a vivir. Así foi como decidín cambiar a miña historia. Non quería morrer. Así que recei e dixen: "Deus, se deixas que chegue ós 21 xamais deixarei que o medo mande en min. Enterrarei os meus medos, loitarei polos meus soños, cambiarei a miña actitude, quero facer algo incríbel coa miña vida, quero achar o meu camiño e vocación, quero saber que o imposíbel non é tal". Non lles direi se sobrevivín. Terán que averigualo. (Risos) Esa noite fixen unha lista coas miñas 10 suetas principais: decidín que quería visitar todos os continentes, ver as sete marabillas do mundo, aprender uns cantos idiomas, vivir nunha illa desértica, vivir nun barco no océano, vivir cunha tribo indíxena no Amazonas, chegar ó cumio da montaña máis alta de Suecia, ver o Monte Everest ao amencer, traballar no mundo da música en Nashville, traballar nun circo e saltar desde un avión. Durante os seguintes 20 anos acadei case todas esas suetas. Cada vez que riscaba unha sueta da miña lista, engadía 5 ou 10 máis, e a lista seguía medrando. Os seguintes sete anos vivín nunha illa das Bahamas, durante sete anos nunha cabana de palla, matando para comer o que había na illa: tirubóns e peces raia, vestido con taparrabos. Aprendín a nadar con tiburóns. De aí pasei a México, e dalí á marchei ó Amazonas, en Ecuador, Pujo Pongo Ecuador, onde vivín cunha tribo. Pouco a pouco comecei a gañar confianza coas miñas suetas Metinme no mundo da música, despois pasei a Suecia, mudeime a Estocolmo, onde traballei de músico. E alí cheguei á cima do Kebnekaise, alén do Círculo Polar. Aprendín a ser paiaso, e malabarista, a camiñar con zocos, montar en bici dunha roda, a tragar lume e cristal... En 1997, souben que había menos dunha ducia de tragasables e pensei: "Teño que probalo!" Coñecín un tragasables e pedinlle algúns consellos. E díxome: "Si vouche dar dous: un, isto é moi perigoso. Hai xente que morre facendo isto. E número dous: non o intentes!" (Risos) Así que o engadín á miña lista de suetas. E practiquei de 10 a 12 veces ao día durante catro anos. E agora que fago números... 4 x 365 [x 12] Iso son uns 13.000 intentos fallidos antes de conseguir tragar a miña primeira espada en 2001. Nese tempo propúxenme a sueta de converterme no maior experto mundial en tragar espadas. Busquei todos os libros, revistas, artigos xornalísticos, informes médicos, estudei fisiología, anatomía, falei con médicos e enfermeiras, reunín a todos os tragasables nunha Asociación Internacional de tragasables, durante dous anos dirixín unha investigación médica sobre tragar sables e os seus efectos que se publicou no British Medical Journal. (Risos) Grazas. (Aplausos) E aprendín cousas fascinantes sobre tragar espadas. Cousas sobre as que nunca pensaron, pero que a partir de agora pensarán. A próxima vez que estean na casa, cortando un filete cun coitelo, o teñan un obxecto afiado na man, pensarán nisto. Aprendín que o de tragar sables comezou na India, xusto onde o vin por primeira vez cando só tiña 20 anos, hai uns 4000 anos, no 2000 a.C. Durante os últimos 150 anos, os tragasables utilizáronse nos eidos da ciencia e da medicina para crear un endoscopio ríxido en 1868, feito polo Dr. Adolf Kussmaul, en Friburgo, Alemaña. En 1906, o electrocardiograma en Gales, para estudar trastornos de deglución e dixestión, broncoscopios, esas cousas. Mais durante os últimos 150 anos sabemos de centos de lesións e ducias de mortes... Este é o endoscopio ríxido que creou o Dr. Adolf Kussmaul. Mais descubrimos que houbo 29 mortes nos últimos 150 anos, incluido un tragasables londinense, que se atravesou o corazón coa espada. Tamén soubemos que hai entre 3 e 8 lesións cada ano por tragar espadas. E seino porque recibo chamadas. Hai pouco recibín dúas, unha de Suecia e outra de Orlando, de tragasables que están no hospital por lesións. É algo moi perigoso. A outra cousa que aprendín é que a maioría da xente tarda entre 2 e 10 anos en aprender a tragar unha espada. Pero o que máis me chamou a atención foi ver como os tragasables aprenden a facer o imposíbel. E vou contarvos un pequeno segredo: non se centren no 99,9% que é imposíbel, céntrense no 0,1% que é posíbel, e pensen como facelo posíbel. Agora levareinos por unha viaxe á mente dos tragasables. Para tragar unha espada, cómpre meditar sobre a materia, unha concentración afiada e unha precisión milimétrica, para illar os órganos internos e superar os reflexos automáticos a través dunha sinopse cerebral e dunha memoria muscular, algo que se consegue practicando máis de 10.000 veces. Levareinos por unha viaxe ao corpo dun tragasables. Para tragar unha espada, teño que baixala pola miña lingua, controlar o reflexo de vomitar, xirar 90 graos pola epiglote, atravesar o esfínter esofáxico superior cricofarínxeo, conter o reflexo peristaltísmico e deslizar a folla polo peito, entre os pulmóns. A esta altura, teño que apartar o meu corazón. Se observan ben, verán o meu corazón latendo coa espada porque está apoiándose nel separado só a 1/8 de palmo de tecido esofáxico. Isto non se pode finxir. Despois teño que deslizala polo esternón, pasar o esfínter esofáxico inferior, cara o estómago, reprimir o reflexo de devolver, ata chegar ao duodeno. Facilísimo. (Risos) Se baixase aínda máis, ata chegar ás trompas de falopio. Señores, despois pregúntenlles ás súas mulleres o que é iso. A xente dime: "Fai falla valor para arriscar a túa vida, apartar o corazón e tragar unha espada..." Non. O valor de verdade é que ese cativo delgado, temeroso, tímido e covarde se enfrente ao fracaso e rexeitamento desnude o corazón, trague o orgullo e estea aquí, diante de estraños para contarlles a historia dos seus medos e soños, deixando a pel, literal e metaforicamente. Verán... grazas. (Aplausos) Verán, o incríbel é que sempre quixen facer o extraordinario e iso fago agora. Pero o extraordinario non é que poida tragar 21 espadas seguidas, ou estar somerxido nunha peceira con 88 tiburóns ou raias para o a revista de Ripley, ou a unha temperatura de 1.500 graos para Stan Lee's Superhumans no papel de Home de Aceiro e que calor facía! Ou tirar dun coche cunha espada para a revista Ripley ou o Guinness, ou ser finalista de America's Got Talent, ou gañar o Ig Nobel de Medicina en 2007; non, iso non é o extraordinario. Iso pensa a xente. Pero non, que va. O extraordinario de verdade é que Deus vese a ese cativo delgado, tímido e covarde, que lle tiña medo ás alturas, da auga e dos tiburóns, de médicos e enfermeiros e obxectos puntiagudos de falar coa xente e o puxese a voar polo mundo a alturas de 30.000 pés a tragar obxectos puntiagudos baixo a auga a falar con médicos e enfermeiros e públicos como Vds. polo mundo... Iso si que é o extraordinario. Sempre quixen facer o imposíbel... Grazas. (Aplausos) Grazas. (Aplausos) Sempre quixen facer o imposíbel, e iso fago. Quería facer o extraordinario coa miña vida e mudar o mundo e iso fago. Sempre quixen voar polo mundo facendo cousas sobrehumanas salvando vidas, e iso fago. E saben que? Pois que aquel cativo do que lles falo... ...non anda lonxe. (Risos) (Aplausos) E sempre quixen achar o meu camiño e vocación, e agora acheinos. Pero saben que? Non foron as espadas, non foi o que pensan, nin as miñas forzas, foron as miñas debilidades e palabras. O meu camiño, a miña vocación é mudar o mundo rachando co medo, espada a espada, palabra a palabra, coitelo a coitelo, vida a vida, inspirar aos demais a seren superheroes que conseguen o imposíbel. A miña vocación é axudar ós demais a encontraren a súa. E a súa? Cal é a súa vocación? Por que están aquí? Creo que a nosa vocación é a de ser superheroes. Cal é o seu superpoder? Hai 7.000 millóns de persoas no mundo, non hai nin unha ducia de tragasables en todo o mundo, pero só hai un "ti". Ti es único. Cal é a túa historia? Que te fai diferente? Conta a túa historia, aínda que che trema a voz. Que suetas tes? Se puideses elixir que facer, quen ser, onde ir... Que farías? Onde irías? Que farias? Que queres facer coa túa vida? Con que soñas? Con que soñabas de pequeno? Recórdao. Seguro que non isto, verdade? Cal era o teu soño, aquel que pensabas que era tan raro? Seguro que agora os teus soños non te parecen tan raros. Cal é a túa espada? Todos temos unha espada, unha de dobre fío, cargada de medos. Traguen esa espada, sexa o que sexa. Loiten polos seus soños. Nunca é tarde para ser o que queren ser. A eses abusóns da pelota, eses pequenos que pensaban que nunca conseguiría o imposíbel, só lles direi unha cousa: Grazas. Porque de non ser polos malos, non habería superheroes. Estou aquí para demostrar que o imposíbel non é tal. Isto é extremadamente perigoso. Podería matarme. Agardo que lles guste. (Risos) Vou precisar a súa axuda con isto. Público: dous, tres... Dan: Non. Vou necesitar a súa axuda coa conta atrás, estamos? (Risos) Saben facelo, verdade? Conten comigo. Un. Dous. Tres. Non, iso é dous, pero case vai. Público: un. Dous. Tres. (Bufidos) (Aplausos) Si! (Aplausos) (Vivas) Moitísimas grazas. Grazas, grazas, grazas. Desde o máis fondo do meu corazón. O bon, grazas desde o máis fondo do meu estómago. Dixen que viñera facer o imposíbel, e así foi. Pero isto non foi o imposíbel, isto fágoo todos os días. O imposíbel é que aquel neno tímido e asustadizo se enfrontase aos seus medos, estea aquí, no escenario de TED, e mudarfose quen de mudar o mundo, espada a espada, vida a vida. Se os fixen pensar doutro xeito, se os fixen crer que o imposíbel non é imposíbel, se os fixen ver que poden facer o imposíbel coas súas vidas, fixen o meu traballo, e o seu está por comezar. Nunca deixen de soñar. Nunca deixen de crer. Grazas por crer en min e grazas por formar parte do meu soño. E velaquí o meu agasallo: o imposíbel non é... Público: imposíbel. Longa viaxe, parte do regalo. (Aplausos) Grazas (Aplausos) (Vivas) Presentador: Grazas, Dan Meyer, vaites!