-
Γειά σας, με λένε Τόνυ
-
και αυτό είναι το "Κάθε καρέ και πίνακας"
(Every frame a painting),
-
όπου αναλύω τη κινηματογραφική μορφή.
-
Υπάρχουν πολλά καλά βίντεο στο ίντερνετ
-
που αναλύουν τα περιεχόμενα ή
τα θέματα ταινιών
-
αλλά νομίζω πως λείπουν πράγματα για την
μορφή καθεαυτή-
-
ξέρετε, τις εικόνες και τους ήχους.
-
Όπως και να ναι, η ταινία για την οποία
θέλω να μιλήσω σήμερα
-
είναι ενα καταπληκτικό παράδειγμα
δεξιότητας και τέχνης.
-
Είναι η ταινία του Bong Joon-ho
"Μητέρα" ("Mother"), του 2009.
-
Αν δεν την έχετε δει, είναι κάτι σαν
-
ταινία μυστηρίου με λάθος ύποπτο.
-
Και αν δεν ξέρετε τον Bong Joon-ho
-
είναι φοβερός.
-
Ο τύπος είναι πραγματικά ο καλύτερος.
-
Να σας προειδοποιήσω ότι
-
υπάρχουν μεγάλα σπόιλερ για όλη την ταινία
-
Αν δεν θέλετε να σας το χαλάσω
-
σταματήστε να βλέπετε αυτό το βίντεο
-
και παρακολουθείστε την ταινία.
-
Έτοιμοι; Εντάξει.
-
Λοιπόν υπάρχουν δύο τεχνικές συνδυασμένες
-
στις οποίες θέλω να αναφερθώ σήμερα.
-
Η πρώτη είναι να γυρνάς
-
σημαντικές στιγμές σε προφίλ.
-
Η δεύτερη είναι να το κάνεις αυτό
-
με τηλεφωτογραφικούς φακούς.
-
Έτσι κανονικά όταν τραβάς έναν ηθοποιό
-
θες να δεις το προσωπό του.
-
Αν φέρεις την κάμερα μπροστά του
-
είναι γενικά ένας καλύτερος τρόπος
-
για εμάς να συμπάσχουμε μαζί του
-
ή να δούμε τα συναισθήματά του.
-
Αν το τραβήξεις από το προφίλ κάποιου
-
είναι λίγο πιο περίεργο.
-
Έχει μια απλότητα το πλάνο.
-
Κάπως έτσι
-
Σε σύγκριση με αυτό
-
Θεέ μου. Σταμάτα. "Γατάκι"
-
Τώρα το περίεργο είναι ότι
-
το τραβάς με με τηλεφωτογραφικούς φακούς
-
και συμπιέζει τον χώρο.
-
Το κάνουμε όλοι την ώρα στις ταινίες
-
για κοντινά πλάνα.
-
Είναι πιο κολακευτικό
-
και σβήνει το φόντο,
-
του δίνει ένα όμορφο θόλωμα.
-
Αλλά όταν το τραβάς σε προφίλ,
-
δεν είναι τόσο όμορφο το πλάνο.
-
Κρύβει κάτι.
-
Πρόσθεσε και λίγο κούνημα στην κάμερα,
-
και δύσκολα παρακολουθούμε τα γεγονότα.
-
Πολλά από τα σημαντικά συμβάντα
-
σε αυτήν την ταινία είναι
-
τραβηγμένα με τηλεφωτογραφικούς φακούς,
-
σε προφίλ.
-
Στην πραγματικότητα, αν την ξαναδείς
-
θα καταλάβεις ότι ο Bong
-
πολυ ήπια φανερώνει τα σημαντικά σημεία
-
σε σχέση με τους περισπασμούς.
-
Έτσι όταν η μητέρα συναντά το ρακοσυλλέκτη
-
που θα αποδειχθεί να είναι πολύ σημαντικός
-
προσέξτε το φακό.
-
Πριν από αυτό,
-
όταν η μητέρα πάει να ζητήσει συγγνώμη
-
στην οικογένεια του νεκρού κοριτσιού,
-
κοιτάξτε πως γυρίζεται
-
αυτη η σημαντική στιγμή.
-
Υπάρχει στην πραγματικότητα κρυμμένο
-
ένα ωραίο κόψιμο εκεί μέσα.
-
Τσέκαρέ το
-
Αν αναρωτιέστε μήπως
-
είναι καμία ιδιοτροπία του Bong,
-
η απάντηση είναι: περίπου.
-
Αυτό είναι το μεγάλο σημείο καμπής
-
της πρώτης πράξης
-
στην ταινία του "The Host".
-
Ξανά, τηλεφωτογραφικός, προφίλ.
-
Όμως, εδώ μπορείς να καταλάβεις γιατί.
-
Αυτή είναι μια θέση πλάνου
-
τραβηγμένη από άλλον χαρακτήρα
-
και υπάρχει ένας ωραίος οπτικός ρυθμός.
-
Μετωπικώς.
-
Μετωπικώς.
-
Προφίλ.
-
Και δεν θέλω να πω ότι είναι ασυνήθιστο
-
να τραβάς πράγματα έτσι.
-
Παραδείγματος χάριν.
-
Αυτό και αν είναι φοβερό.
-
Αλλά είναι πολύ περίεργο να το
-
χρησιμοποιήσεις στο "Mother".
-
Δηλαδή, ποιος παρακολουθεί;
-
Γιατί ο σκηνοθέτης παίζει τόσες
-
σημαντικές στιγμές της πρωταγωνίστριάς του
-
σε ορθές γωνίες στην κάμερα, σε κοντινό;
-
Τότε φτάνεις στην κορύφωση.
-
Έρχεται μεγάλο σπόιλερ.
-
Ανακαλύπτουμε ότι ο γιός,
-
Do-joon, ο οποίος πιστεύαμε σε
-
όλη την ταινία ότι είναι μάλλον αθώος,
-
πως στην πραγματικότητα διέπραξε τον φόνο.
-
Ο μοναδικός μάρτυρας είναι ο ρακοσυλλέκτης
-
Η μητέρα τον σκοτώνει
-
και μετά προσπαθεί να καθαρίσει το αίμα.
-
Εεπ κοίτα αυτό πλάνο.
-
Άρα για αυτό τράβηξε τις μεγάλες στιγμές
-
με τηλεφωτογραφικό και προφίλ.
-
Μας τοποθετεί λίγο πιο μακριά
-
από τους χαρακτήρες, υπενθυμίζοντάς μας
-
ότι δεν τα ξέρουμε όλα στην ιστορία,
-
πως πολλά μας κρύβονται
-
ή είναι μακριά
-
και πολύ θολά για να τα δούμε.
-
Μας μετατρέπει σε μάρτυρες
-
που δεν μπορούν να κάνουν κάτι.
-
Όμως, όταν το δούμε
-
ξέρουμε τι είδαμε.
-
Στην πραγματικότητα αυτό ειναι το
-
σπουδαίο πράγμα σε αυτήν την ταινία.
-
Ξεκινάς παρακολουθώντας ένα χαρακτήρα, που
-
δεν έχεις ξαναδεί, να χορεύει στο χωράφι.
-
Μπορείς να δεις το πρόσωπό της, αλλά δεν
-
καταλαβαίνεις γιατί νιώθει έτσι.
-
Απλά πιστεύεις πως η ταινία θα το εξηγήσει
-
και στο τέλος την βλέπεις να χορεύει πάλι.
-
Με τηλεφωτογραφικό σε προφίλ.
-
Και δεν την καταλαβαίνεις καλύτερα τότε
-
από ότι στην αρχη.
-
Για 2 ώρες το μεγαλύτερο θεμέλιο
-
της ταινίας είναι ότι ξέρουμε σίγουρα
-
πως αγαπάει τον γιό της.
-
Και στο τέλος βλέπουμε
-
όλα όσα της έχει προκαλέσει αυτό.
-
Αν δεν το έχετε καταλάβει
-
είμαι μεγάλος θαυμαστής της ταινίας
-
και του Bong Joon-ho.
-
Επίσης, εύχομαι πιο πολλοί σκηνοθέτες, που
-
κυριαρχούν στον χώρο, να είναι αρκετά
-
θαρραλέοι ώστε να σκηνοθετήσουν την
-
μεγάλη τους σκηνή κάπως έτσι.
-
Αντί αυτού.
-
Ααα, που να πάρει...
-
Χρειάζομαι ένα ποτό.
