Γειά σας, με λένε Τόνυ
και αυτό είναι το "Κάθε καρέ και πίνακας"
(Every frame a painting),
όπου αναλύω τη κινηματογραφική μορφή.
Υπάρχουν πολλά καλά βίντεο στο ίντερνετ
που αναλύουν τα περιεχόμενα ή
τα θέματα ταινιών
αλλά νομίζω πως λείπουν πράγματα για την
μορφή καθεαυτή-
ξέρετε, τις εικόνες και τους ήχους.
Όπως και να ναι, η ταινία για την οποία
θέλω να μιλήσω σήμερα
είναι ενα καταπληκτικό παράδειγμα
δεξιότητας και τέχνης.
Είναι η ταινία του Bong Joon-ho
"Μητέρα" ("Mother"), του 2009.
Αν δεν την έχετε δει, είναι κάτι σαν
ταινία μυστηρίου με λάθος ύποπτο.
Και αν δεν ξέρετε τον Bong Joon-ho
είναι φοβερός.
Ο τύπος είναι πραγματικά ο καλύτερος.
Να σας προειδοποιήσω ότι
υπάρχουν μεγάλα σπόιλερ για όλη την ταινία
Αν δεν θέλετε να σας το χαλάσω
σταματήστε να βλέπετε αυτό το βίντεο
και παρακολουθείστε την ταινία.
Έτοιμοι; Εντάξει.
Λοιπόν υπάρχουν δύο τεχνικές συνδυασμένες
στις οποίες θέλω να αναφερθώ σήμερα.
Η πρώτη είναι να γυρνάς
σημαντικές στιγμές σε προφίλ.
Η δεύτερη είναι να το κάνεις αυτό
με τηλεφωτογραφικούς φακούς.
Έτσι κανονικά όταν τραβάς έναν ηθοποιό
θες να δεις το προσωπό του.
Αν φέρεις την κάμερα μπροστά του
είναι γενικά ένας καλύτερος τρόπος
για εμάς να συμπάσχουμε μαζί του
ή να δούμε τα συναισθήματά του.
Αν το τραβήξεις από το προφίλ κάποιου
είναι λίγο πιο περίεργο.
Έχει μια απλότητα το πλάνο.
Κάπως έτσι
Σε σύγκριση με αυτό
Θεέ μου. Σταμάτα. "Γατάκι"
Τώρα το περίεργο είναι ότι
το τραβάς με με τηλεφωτογραφικούς φακούς
και συμπιέζει τον χώρο.
Το κάνουμε όλοι την ώρα στις ταινίες
για κοντινά πλάνα.
Είναι πιο κολακευτικό
και σβήνει το φόντο,
του δίνει ένα όμορφο θόλωμα.
Αλλά όταν το τραβάς σε προφίλ,
δεν είναι τόσο όμορφο το πλάνο.
Κρύβει κάτι.
Πρόσθεσε και λίγο κούνημα στην κάμερα,
και δύσκολα παρακολουθούμε τα γεγονότα.
Πολλά από τα σημαντικά συμβάντα
σε αυτήν την ταινία είναι
τραβηγμένα με τηλεφωτογραφικούς φακούς,
σε προφίλ.
Στην πραγματικότητα, αν την ξαναδείς
θα καταλάβεις ότι ο Bong
πολυ ήπια φανερώνει τα σημαντικά σημεία
σε σχέση με τους περισπασμούς.
Έτσι όταν η μητέρα συναντά το ρακοσυλλέκτη
που θα αποδειχθεί να είναι πολύ σημαντικός
προσέξτε το φακό.
Πριν από αυτό,
όταν η μητέρα πάει να ζητήσει συγγνώμη
στην οικογένεια του νεκρού κοριτσιού,
κοιτάξτε πως γυρίζεται
αυτη η σημαντική στιγμή.
Υπάρχει στην πραγματικότητα κρυμμένο
ένα ωραίο κόψιμο εκεί μέσα.
Τσέκαρέ το
Αν αναρωτιέστε μήπως
είναι καμία ιδιοτροπία του Bong,
η απάντηση είναι: περίπου.
Αυτό είναι το μεγάλο σημείο καμπής
της πρώτης πράξης
στην ταινία του "The Host".
Ξανά, τηλεφωτογραφικός, προφίλ.
Όμως, εδώ μπορείς να καταλάβεις γιατί.
Αυτή είναι μια θέση πλάνου
τραβηγμένη από άλλον χαρακτήρα
και υπάρχει ένας ωραίος οπτικός ρυθμός.
Μετωπικώς.
Μετωπικώς.
Προφίλ.
Και δεν θέλω να πω ότι είναι ασυνήθιστο
να τραβάς πράγματα έτσι.
Παραδείγματος χάριν.
Αυτό και αν είναι φοβερό.
Αλλά είναι πολύ περίεργο να το
χρησιμοποιήσεις στο "Mother".
Δηλαδή, ποιος παρακολουθεί;
Γιατί ο σκηνοθέτης παίζει τόσες
σημαντικές στιγμές της πρωταγωνίστριάς του
σε ορθές γωνίες στην κάμερα, σε κοντινό;
Τότε φτάνεις στην κορύφωση.
Έρχεται μεγάλο σπόιλερ.
Ανακαλύπτουμε ότι ο γιός,
Do-joon, ο οποίος πιστεύαμε σε
όλη την ταινία ότι είναι μάλλον αθώος,
πως στην πραγματικότητα διέπραξε τον φόνο.
Ο μοναδικός μάρτυρας είναι ο ρακοσυλλέκτης
Η μητέρα τον σκοτώνει
και μετά προσπαθεί να καθαρίσει το αίμα.
Εεπ κοίτα αυτό πλάνο.
Άρα για αυτό τράβηξε τις μεγάλες στιγμές
με τηλεφωτογραφικό και προφίλ.
Μας τοποθετεί λίγο πιο μακριά
από τους χαρακτήρες, υπενθυμίζοντάς μας
ότι δεν τα ξέρουμε όλα στην ιστορία,
πως πολλά μας κρύβονται
ή είναι μακριά
και πολύ θολά για να τα δούμε.
Μας μετατρέπει σε μάρτυρες
που δεν μπορούν να κάνουν κάτι.
Όμως, όταν το δούμε
ξέρουμε τι είδαμε.
Στην πραγματικότητα αυτό ειναι το
σπουδαίο πράγμα σε αυτήν την ταινία.
Ξεκινάς παρακολουθώντας ένα χαρακτήρα, που
δεν έχεις ξαναδεί, να χορεύει στο χωράφι.
Μπορείς να δεις το πρόσωπό της, αλλά δεν
καταλαβαίνεις γιατί νιώθει έτσι.
Απλά πιστεύεις πως η ταινία θα το εξηγήσει
και στο τέλος την βλέπεις να χορεύει πάλι.
Με τηλεφωτογραφικό σε προφίλ.
Και δεν την καταλαβαίνεις καλύτερα τότε
από ότι στην αρχη.
Για 2 ώρες το μεγαλύτερο θεμέλιο
της ταινίας είναι ότι ξέρουμε σίγουρα
πως αγαπάει τον γιό της.
Και στο τέλος βλέπουμε
όλα όσα της έχει προκαλέσει αυτό.
Αν δεν το έχετε καταλάβει
είμαι μεγάλος θαυμαστής της ταινίας
και του Bong Joon-ho.
Επίσης, εύχομαι πιο πολλοί σκηνοθέτες, που
κυριαρχούν στον χώρο, να είναι αρκετά
θαρραλέοι ώστε να σκηνοθετήσουν την
μεγάλη τους σκηνή κάπως έτσι.
Αντί αυτού.
Ααα, που να πάρει...
Χρειάζομαι ένα ποτό.