Return to Video

Vergeet niet te leven | Naseem Rakha | TEDxBellingham

  • 0:15 - 0:19
    Het sneeuwt op dit moment
    in de Grand Canyon
  • 0:20 - 0:24
    en het is er stil.
  • 0:24 - 0:28
    Een statige galerij
    in sneeuwgedempte gedaante;
  • 0:28 - 0:29
    ik luister,
  • 0:29 - 0:31
    gefluister,
  • 0:31 - 0:32
    een kus.
  • 0:33 - 0:37
    En ik denk: aaah,
    wat hou ik toch van sneeuw.
  • 0:38 - 0:42
    Ik hou van haar gedempte voetstappen --
    een kat op een tapijt --
  • 0:42 - 0:45
    haar verfijnde schommeldans,
  • 0:45 - 0:47
    haar Etch A Sketch-magie.
  • 0:47 - 0:50
    Het roept je op even stil te staan
  • 0:50 - 0:52
    en te luisteren,
  • 0:52 - 0:56
    naar buiten te gaan en te zijn.
  • 0:57 - 0:58
    Afgelopen februari
  • 0:58 - 1:01
    was ik de 'artist-in-residence'
    van de Grand Canyon,
  • 1:01 - 1:04
    wat betekende dat ik aan de rand
    van de kloof verbleef,
  • 1:04 - 1:06
    helemaal aan de rand.
  • 1:06 - 1:08
    Dat was een opmerkelijk voorrecht.
  • 1:08 - 1:12
    Een hele maand lang leefde ik
    aan de rand van de kloof
  • 1:12 - 1:14
    en dan werd ik 's morgens wakker,
  • 1:14 - 1:17
    kleedde me warm aan vanwege de ijzige kou
  • 1:17 - 1:18
    en ging ik wandelen.
  • 1:18 - 1:21
    Ik zag de zon dan opkomen in het oosten
  • 1:21 - 1:24
    en zichzelf tegen
    de afzettingsgesteenten slaan
  • 1:24 - 1:26
    en, mijn God, dat licht.
  • 1:26 - 1:30
    Waskrijt heeft nooit de kleuren
    van de Grand Canyon kunnen vangen.
  • 1:30 - 1:33
    En dan 's avonds deed ik hetzelfde.
  • 1:33 - 1:34
    Ik ging wandelen
  • 1:34 - 1:37
    en aanschouwde de
    zonsondergang en haar kleuren.
  • 1:37 - 1:41
    En overdag keek ik
    hoe de stormen overdreven.
  • 1:41 - 1:44
    Op een van die dagen,
    een van die stormachtige dagen,
  • 1:44 - 1:46
    met grote gekneusde wolken
  • 1:46 - 1:49
    die de kloof in- en uitkwamen
    als ademtochten,
  • 1:50 - 1:51
    was ik aan het wandelen.
  • 1:52 - 1:55
    En plotseling bevond ik mij ...
  • 1:56 - 1:58
    te midden van een kudde elanden!
  • 1:58 - 2:01
    Acht, negen, tien dieren --
  • 2:01 - 2:05
    zo dichtbij dat ik de baardharen
    op hun kin kon zien.
  • 2:05 - 2:10
    Ik hoorde het knisperen
    van de salie tussen hun tanden.
  • 2:11 - 2:12
    En op dat moment,
  • 2:12 - 2:16
    precies op dat moment
    begon het te sneeuwen.
  • 2:16 - 2:20
    En in die stille waas van wit
  • 2:20 - 2:22
    gutsten de gedachten uit mijn geest
  • 2:22 - 2:27
    en stond ik daar stokstijf stil
    voor een hele lange tijd.
  • 2:27 - 2:30
    Ik moest dat moment onthouden,
  • 2:31 - 2:33
    het gevoel dat het teweegbracht,
  • 2:33 - 2:35
    dat gevoel van onaantastbare schoonheid.
  • 2:35 - 2:38
    Ik was niets
  • 2:38 - 2:41
    aan de rand van iets groots.
  • 2:41 - 2:43
    En de elanden graasden
  • 2:44 - 2:46
    en de sneeuw viel
  • 2:46 - 2:50
    en de wereld was zo verheven.
  • 2:51 - 2:56
    De eerste keer dat ik de kloof zag,
    was van beneden uit;
  • 2:56 - 3:01
    ik ging op een raft
    400 km de rivier af door de kloof.
  • 3:02 - 3:05
    Dat was september 1996.
  • 3:05 - 3:07
    Voordat ik naar de kloof vertrok,
  • 3:07 - 3:09
    bevond ik me in totaal
    andere omstandigheden:
  • 3:09 - 3:13
    vijf dagen ervoor zat ik
    in de staatsgevangenis van Oregon,
  • 3:13 - 3:14
    als journalist,
  • 3:14 - 3:18
    om verslag te doen van de eerste
    executie in die staat in 30 jaar.
  • 3:18 - 3:23
    De hele gebeurtenis -- de interviews,
    de rondleiding door de executieruimte,
  • 3:23 - 3:26
    de boeien waarmee een man werd vastgelegd,
  • 3:26 - 3:28
    gesprekken over dodelijke chemicaliën --
  • 3:28 - 3:30
    ik vond het hartverscheurend.
  • 3:30 - 3:32
    Ik voelde me gekwetst en bezwaard.
  • 3:32 - 3:37
    Maar weet je, twee dagen daarna
    deed ik iets wat me nog meer kwetste:
  • 3:37 - 3:42
    ik leidde mezelf een kliniek binnen
    en liet een abortus doen.
  • 3:43 - 3:46
    Iets wat de mensen hierbuiten,
    met hun protestborden,
  • 3:46 - 3:49
    ongetwijfeld een executie zouden noemen.
  • 3:50 - 3:52
    Die eerste gebeurtenis,
    de executie van een gevangene,
  • 3:52 - 3:54
    daar zou ik over kunnen praten.
  • 3:54 - 3:55
    Ik zou het kunnen onderzoeken,
  • 3:55 - 3:58
    ik zou rond kunnen gaan en vragen stellen;
  • 3:58 - 4:02
    sterker nog, het was een van de redenen
    om mijn boek te schrijven.
  • 4:02 - 4:04
    Maar dat tweede ding?
  • 4:05 - 4:07
    Nee. Dat was mijn geheim.
  • 4:07 - 4:10
    Dat was mijn duistere geheim.
  • 4:10 - 4:13
    Maar twee dagen na die ingreep
    stond ik dus daar --
  • 4:13 - 4:16
    ik bevond mezelf bij Lees Ferry
    en stond boten in te laden.
  • 4:16 - 4:19
    Lees Ferry is de toegangspoort
    tot de Grand Canyon
  • 4:19 - 4:21
    en daar starten de meeste rafttochten.
  • 4:21 - 4:22
    Maar zoals gewoonlijk
  • 4:22 - 4:26
    geeft de toegangspoort je geen idee
    van wat je jezelf op de hals haalt.
  • 4:27 - 4:29
    Binnen tien minuten raften
  • 4:29 - 4:32
    begreep ik waarom de parkwachter
    ons had aangehouden
  • 4:32 - 4:35
    om ons communicatiemiddel
    voor noodgevallen te controleren
  • 4:35 - 4:37
    voordat we gingen,
  • 4:37 - 4:39
    een spiegeltje van 8 bij 12 cm,
  • 4:39 - 4:41
    om de aandacht van
    vliegtuigen mee te trekken
  • 4:41 - 4:44
    ingeval we problemen kregen.
  • 4:44 - 4:46
    In feite zei hij daarmee:
    "Je staat er alleen voor.
  • 4:46 - 4:48
    Succes met de slangen en de stortvloeden
  • 4:48 - 4:50
    en, nou ja, je weet het niet."
  • 4:51 - 4:52
    En hij had gelijk,
  • 4:52 - 4:54
    want de rivier afzakkend
  • 4:54 - 4:56
    rezen de wanden van de kloof als een fort
  • 4:56 - 4:58
    en die rand daarboven, die wereld,
  • 4:58 - 5:02
    dat werd een onwerkelijk,
    onwezenlijk deel van mijn leven.
  • 5:02 - 5:04
    Ik kon niets doen
    om daar iets te veranderen.
  • 5:04 - 5:06
    Ik had er geen toegang toe.
  • 5:06 - 5:10
    Nee, wij gingen het hart
    van de korst van de aarde in.
  • 5:10 - 5:12
    Dus wat was er wel relevant?
  • 5:12 - 5:13
    Nou, het water.
  • 5:14 - 5:15
    Het water was heel relevant.
  • 5:15 - 5:16
    Hoe snel stroomde het?
  • 5:16 - 5:19
    Hoe diep zijn die kuilen
    in die stroomversnellingen?
  • 5:19 - 5:22
    Hoe sterk waren die draaikolken
    die ons probeerden terug te zuigen?
  • 5:22 - 5:24
    En natuurlijk: hoe reageerden wij daar op?
  • 5:24 - 5:26
    Dat was relevant,
  • 5:26 - 5:28
    maar op dat moment leek het ...
  • 5:29 - 5:32
    of dat het enige was dat belangrijk was,
  • 5:32 - 5:33
    dat moment.
  • 5:33 - 5:36
    En dat was met afstand
    de meest 'zen-ervaring'
  • 5:36 - 5:37
    die ik ooit had gehad.
  • 5:37 - 5:41
    Maar op hetzelfde moment dat ik denk
    zo in het moment te leven,
  • 5:41 - 5:47
    kijk ik naar een opeenstapeling momenten
    die anderhalve kilometer hoog reiken.
  • 5:47 - 5:50
    De jongste rotslaag van de Grand Canyon
  • 5:50 - 5:51
    ligt bovenop,
  • 5:51 - 5:53
    is gevormd uit Kaibab kalksteen,
  • 5:53 - 5:54
    en zit vol fossielen
  • 5:54 - 5:55
    die daar zijn gekomen
  • 5:55 - 5:58
    toen de woestijn ten zuidwesten
    zoals wij die kennen
  • 5:58 - 6:00
    een inlandse zee was.
  • 6:00 - 6:03
    Dat was 270 miljoen jaar geleden.
  • 6:03 - 6:05
    De oudste rotsen van de Grand Canyon,
  • 6:05 - 6:06
    mijn God,
  • 6:06 - 6:07
    die hebben niet veel mensen gezien,
  • 6:07 - 6:10
    want niet veel mensen
    komen tot op de bodem,
  • 6:10 - 6:13
    maar ze zijn zwart en verwrongen
    en doorweefd met roze.
  • 6:13 - 6:15
    Ze zijn zo verbijsterend
  • 6:15 - 6:18
    dat ze zijn vernoemd naar de goden
    Vishnu and Zoroaster.
  • 6:19 - 6:22
    Ik wilde nooit meer weg
    uit de Grand Canyon.
  • 6:22 - 6:23
    Nooit.
  • 6:23 - 6:24
    Ik wou daar beneden blijven
  • 6:24 - 6:29
    en voor de rest van mijn leven
    wegblijven uit de gekte van de randwereld.
  • 6:30 - 6:33
    Ken je dat gevoel van verliefd worden?
  • 6:33 - 6:37
    Die bijna pijnlijke mate van aanbidding?
  • 6:37 - 6:41
    Hoe het de onbelangrijke zaken
    gewoon lijkt weg te vagen
  • 6:41 - 6:43
    en je aanmoedigt je grotere zelf te zijn,
  • 6:43 - 6:45
    je betere zelf,
  • 6:45 - 6:50
    dat zelf dat tegelijkertijd
    naar binnen en buiten reikt?
  • 6:51 - 6:56
    Weet je nog dat je wist
    dat je nooit meer hetzelfde zou zijn?
  • 6:57 - 6:59
    Dat had ik met de Grand Canyon.
  • 6:59 - 7:02
    En daar was ik dan,
    ik bereidde me voor op een maand,
  • 7:02 - 7:05
    op een hele maand verblijf
    bij de Grand Canyon,
  • 7:05 - 7:07
    het was een droom die uitkwam.
  • 7:07 - 7:10
    Maar ik twijfelde of ik echt zou gaan.
  • 7:10 - 7:14
    Ik leef in wat ik noem mijn elastiekjaren.
  • 7:14 - 7:17
    Sommige mensen noemen het
    de 'sandwichgeneratie' --
  • 7:17 - 7:21
    dat je wordt platgedrukt tussen de zorg
    voor je bejaarde ouders en je kinderen --
  • 7:21 - 7:25
    maar sandwiches zijn feitelijk
    zo gezellig en warm, weet je?
  • 7:25 - 7:27
    Het lijkt meer op elastiek.
  • 7:27 - 7:31
    Het lijkt meer op naar alle kanten
    worden uitgetrokken, heel dun,
  • 7:31 - 7:33
    en soms breek je ook,
  • 7:33 - 7:36
    met name als je, zeg maar,
    in de menopauze zit.
  • 7:36 - 7:38
    (Gelach)
  • 7:39 - 7:41
    Dus daar stond ik dan,
  • 7:41 - 7:44
    daar stond ik dan en ik dacht:
    ik kan natuurlijk niet echt gaan.
  • 7:44 - 7:47
    Ik bedoel, wie moet er dan koken?
  • 7:47 - 7:51
    Wie zorg er dan voor, zeg maar,
    dat er schone kleren voorhanden zijn?
  • 7:51 - 7:56
    En wie maakt er schoon, en rijdt,
    en lost de kleine probleempjes op?
  • 7:56 - 7:59
    Hoe kan iemand nou zonder mij?
  • 7:59 - 8:03
    Maar de echte vraag,
    waar ik me echt zorgen over maakte:
  • 8:03 - 8:09
    wat moet ik als mijn gezin
    me niet voortdurend afleidt van mezelf?
  • 8:10 - 8:13
    Ik was bang voor die stilte;
  • 8:13 - 8:15
    ik was bang om naar een plek te gaan
  • 8:15 - 8:19
    waarvan ik wist dat ik er
    eerlijk en open moest zijn.
  • 8:19 - 8:22
    Dat is tenslotte waar schrijven over gaat.
  • 8:23 - 8:24
    Absoluut.
  • 8:24 - 8:27
    Je moet als schrijver de diepte opzoeken.
  • 8:27 - 8:28
    Als je niet diep graaft,
  • 8:28 - 8:31
    ziet alles wat je verzint er goedkoop uit,
  • 8:31 - 8:32
    levenloos.
  • 8:32 - 8:34
    Dat heb je gelezen en dat weet je.
  • 8:34 - 8:36
    Dat boek heb je uit en weggezet.
  • 8:36 - 8:42
    Stel nu, dat ik eindelijk de tijd
    en de ruimte krijg waarvan ik droomde
  • 8:42 - 8:45
    en ik kom erachter dat ik
    de moed niet heb om te schrijven?
  • 8:47 - 8:51
    Er zijn een paar dingen
    erger dan de dood, denk ik.
  • 8:51 - 8:58
    En erachter komen dat je vergeten bent
    hoe te leven is er een van.
  • 8:59 - 9:01
    En daar maakte ik me zorgen over.
  • 9:01 - 9:06
    Ik had veel over de dood nagedacht
    toen ik me op die reis voorbereidde.
  • 9:06 - 9:08
    Er is een reden
    waarom je daarover denkt --
  • 9:08 - 9:11
    je laat je familie achter,
    dus je hebt morbide gedachten.
  • 9:12 - 9:16
    Maar vlak voordat ik vertrok, had ik ook
    een artikel gelezen over een jonge vrouw.
  • 9:18 - 9:20
    Ze was 21 jaar oud
  • 9:20 - 9:22
    en ze werd vermist in de kloof.
  • 9:22 - 9:24
    Ergens daar beneden,
  • 9:24 - 9:26
    terwijl ik mijn voorbereidingen trof,
  • 9:26 - 9:28
    was er een reddingsoperatie
    voor haar gaande.
  • 9:28 - 9:34
    De kranten zeiden dat ze een studente
    van de Universiteit van Montana was,
  • 9:34 - 9:37
    dat ze de cultuur bestudeerde
    van de inheemse bevolking,
  • 9:37 - 9:39
    dat ze antropologie studeerde,
  • 9:39 - 9:44
    dat ze een begenadigd violiste was,
  • 9:44 - 9:45
    dat ze hield van dansen
  • 9:45 - 9:49
    en dat ze de zomer daarvoor
    door de Rocky Mountains was getrokken.
  • 9:49 - 9:53
    En nu werd ze vermist op een riviertocht.
  • 9:53 - 9:56
    Ze sprak tot mijn verbeelding, snap je?
  • 9:56 - 9:58
    Ik dacht: zo'n meisje, zo'n vrouw ...
  • 9:58 - 10:01
    Ik kon me haar voorstellen hoe ze peddelde
  • 10:01 - 10:03
    en hoe ze de zijkloven introk
  • 10:03 - 10:07
    en 's nachts onder de sterren lag,
  • 10:07 - 10:10
    en hoe de Melkweg haar nacht bekroonde.
  • 10:10 - 10:11
    (Muziek begint)
  • 10:11 - 10:13
    Ze heette Kaitlin
  • 10:14 - 10:15
    en toen ze tien dagen onderweg was,
  • 10:15 - 10:21
    stopte ze bij de Phantom Ranch,
    waar alle riviertochten stoppen,
  • 10:21 - 10:23
    en ze schreef haar ouders een kaartje
  • 10:23 - 10:26
    en zei dat ze de tijd van haar leven had.
  • 10:27 - 10:29
    De volgende dag werd ze 21
  • 10:29 - 10:32
    op een van de grootste
    stroomversnellingen in de kloof.
  • 10:32 - 10:34
    En vijf dagen later
  • 10:34 - 10:36
    werden haar reisgenoten wakker
  • 10:37 - 10:39
    en ze was weg.
  • 10:39 - 10:41
    En ik wist wat er gebeurd was.
  • 10:41 - 10:45
    Die rivier, die rivier is meedogenloos.
  • 10:45 - 10:47
    Die rivier is meedogenloos
  • 10:47 - 10:49
    en ook al is de kloof een wonder,
  • 10:50 - 10:54
    het is geen vergevingsgezind wonder.
  • 10:55 - 10:57
    Dus wist ik wat er
    met Kaitlin was gebeurd.
  • 10:58 - 11:01
    Dit gebeurt er als een lichaam verdrinkt:
  • 11:02 - 11:03
    het zinkt
  • 11:04 - 11:07
    tot het uiteindelijk weer komt drijven,
  • 11:07 - 11:10
    de armen gespreid als vleugels.
  • 11:11 - 11:13
    En omdat ik de kloof ken en liefheb,
  • 11:13 - 11:16
    en omdat ik er de eerste keer
    ook bijna verdronk,
  • 11:16 - 11:18
    begon ik te schrijven over die jonge vrouw
  • 11:19 - 11:22
    en hoe we leven en sterven.
  • 11:22 - 11:24
    Ik wou zeggen dat hoe tragisch dit ook is,
  • 11:24 - 11:28
    misschien verzacht het om te weten
    dat ze een groots en vol leven leefde
  • 11:28 - 11:31
    tot op haar allerlaatste moment.
  • 11:32 - 11:35
    De Grand Canyon is
    het oudste museum op aarde.
  • 11:35 - 11:40
    Sommige gesteenten dateren
    van twee miljard jaar geleden.
  • 11:41 - 11:44
    De onherbergzame omstandigheden
    remmen alle mogelijke verval.
  • 11:44 - 11:47
    Voetsporen van indianen,
    manden, gereedschappen,
  • 11:47 - 11:52
    zelfs graankorrels
    kun je er nog steeds vinden.
  • 11:52 - 11:54
    En dan is er de rivier zelf,
  • 11:54 - 11:58
    iedere kilometer
    afgeladen met geschiedenis.
  • 11:59 - 12:04
    En dan is er natuurlijk
    het grootste amfitheater in de VS:
  • 12:04 - 12:05
    Redwall Cavern.
  • 12:06 - 12:09
    Kaitlin zou haar eerste week
    daar zijn gearriveerd.
  • 12:09 - 12:11
    En omdat ze een muzikant was
  • 12:11 - 12:13
    en omdat haast
    elke muzikant het daar doet,
  • 12:13 - 12:16
    weet ik zeker dat ze haar muziek
    daar zou hebben gespeeld.
  • 12:16 - 12:21
    John Wesley Powell, de eerste blanke man
    die ooit door de Grand Canyon trok,
  • 12:21 - 12:24
    schatte dat er 50.000 mensen
    in die grot konden.
  • 12:24 - 12:26
    Ik weet niet of hij gelijk had,
  • 12:26 - 12:29
    maar ik denk wel
    dat om daar je muziek te spelen
  • 12:29 - 12:34
    net zoiets moet zijn als spelen in
    een van 's werelds grootste kathedralen.
  • 12:34 - 12:36
    In haar rivierdagboek schreef ze:
  • 12:36 - 12:37
    "Ik ga deze ervaring binnen
  • 12:37 - 12:39
    met de intentie mijn hart
    en ziel open te stellen
  • 12:39 - 12:43
    voor wat zich ook voordoet,
    in welke vorm ook."
  • 12:43 - 12:47
    De meeste mensen --
    je weet dat ze dat nooit zeggen.
  • 12:48 - 12:53
    Angst, terughoudendheid,
    schuld, constipatie --
  • 12:53 - 12:58
    we vinden altijd wel een reden
    om niet voluit ons leven in te duiken.
  • 12:58 - 12:59
    Daar deed Kaitlin niet aan mee.
  • 12:59 - 13:03
    Ze verbleef een koude
    wintermaand in de kloof.
  • 13:03 - 13:07
    Ze ging haar verjaardag niet vieren
    met vrienden, familie en de beschaving,
  • 13:07 - 13:09
    maar buiten in de kloof.
  • 13:09 - 13:12
    Kaitlin leefde haar leven ten volle,
  • 13:12 - 13:16
    en dat is bijzonder en waardevol
  • 13:16 - 13:17
    en je ziet het steeds minder.
  • 13:17 - 13:18
    (Muziek stopt)
  • 13:18 - 13:21
    Dus ik schreef mijn artikel
    en deed het op de post
  • 13:21 - 13:25
    en ik pakte mijn spullen
    en nam afscheid van mijn gezin
  • 13:25 - 13:28
    en ik stapte in de auto
    en begon naar het zuiden te rijden,
  • 13:28 - 13:33
    en ik hoopte de moed te vinden
    me open te stellen voor wat er zou komen.
  • 13:34 - 13:37
    Weet je, de wildernis
    is niet gewoon een plek daarbuiten,
  • 13:37 - 13:39
    een berg, een kloof.
  • 13:40 - 13:42
    Het is ook hierbinnen.
  • 13:42 - 13:46
    Het is dat niet in kaart gebrachte
    deel van ons innerlijk,
  • 13:46 - 13:52
    de duistere dingen die we
    gezegd, gedaan of gedacht hebben
  • 13:52 - 13:56
    waarvoor we verstoten zouden worden
    als iemand ervan wist.
  • 13:57 - 14:00
    Voor mij was dat natuurlijk mijn abortus.
  • 14:00 - 14:03
    Wie begrijpt er nou
    dat een 36-jarige vrouw
  • 14:03 - 14:05
    in prima gezondheid
  • 14:05 - 14:08
    besluit: "Nee, niet voor mij.
  • 14:08 - 14:11
    Ik zou geen goede moeder zijn.
    Ik ga er niet aan beginnen"?
  • 14:12 - 14:14
    Ik zou zeker afgewezen worden.
  • 14:14 - 14:19
    Maar ik wist ook dat ik
    er daarmee niet vanaf kwam.
  • 14:19 - 14:20
    En dat klopte.
  • 14:20 - 14:26
    Als ik wilde schrijven over echte dingen,
    dan moest ik mezelf onder ogen zien.
  • 14:26 - 14:28
    Toen ik thuiskwam,
  • 14:29 - 14:34
    werd ik gevraagd een lang thema-artikel
    te schrijven voor een zondagskrant
  • 14:34 - 14:37
    over wat ik had geleerd van de kloof.
  • 14:37 - 14:38
    Ik ging zitten
  • 14:39 - 14:41
    en je begrijpt waarover ik schreef.
  • 14:43 - 14:44
    Weet je nog dat ding over liefde,
  • 14:44 - 14:46
    hoe het je openmaakt en je vervult
  • 14:46 - 14:48
    en je vraagt groter en beter te zijn
  • 14:48 - 14:52
    en minder oordelend en vrijgeviger?
  • 14:52 - 14:56
    Zo was mijn gezin toen ze dat stuk lazen.
  • 14:58 - 15:01
    Vorige maand was ik weer
    bij de Grand Canyon
  • 15:02 - 15:05
    en het was toen de regering gesloten was.
  • 15:05 - 15:06
    Ik was er een van de weinigen.
  • 15:06 - 15:09
    Ik was er 'artist-in-residence' geweest;
    ik kon er verblijven.
  • 15:09 - 15:11
    En laat me je vertellen,
  • 15:12 - 15:15
    als ik februari al stil vond,
  • 15:15 - 15:22
    stel je voor, een woestenij
    van 5.000 vierkante kilometer
  • 15:22 - 15:24
    met bijna geen mens te bekennen.
  • 15:24 - 15:29
    Het was bijna griezelig --
    lege parkeerplaats, lege wegen.
  • 15:30 - 15:32
    Maar ik vond het zalig.
  • 15:32 - 15:35
    Ik genoot van die stille ruimte
  • 15:35 - 15:38
    en ik genoot van de gedachten
    die zouden opkomen.
  • 15:38 - 15:39
    Ik dacht aan Kaitlin
  • 15:39 - 15:44
    en ik vroeg me af of de steenman
    die ik in februari voor haar had gebouwd
  • 15:44 - 15:46
    nog aan de rivier zou staan.
  • 15:46 - 15:50
    Ik ben dus naar rivier geweest
    om te kijken, maar hij was weg.
  • 15:51 - 15:52
    Maar dat gaf niet.
  • 15:53 - 15:57
    Kaitlins lichaam was in maart
    in de rivier teruggevonden
  • 15:57 - 16:00
    en ze was inmiddels weer thuis.
  • 16:03 - 16:08
    De dichteres Mary Oliver stelt een vraag
    in haar gedicht 'The Summer Day':
  • 16:08 - 16:14
    Ze zegt: "Sterft niet alles
    uiteindelijk, en te vroeg?
  • 16:15 - 16:20
    Vertel me, wat ga jij doen
    met je wilde en dierbare leven?"
  • 16:21 - 16:23
    En dit is mijn antwoord:
  • 16:24 - 16:30
    Ik wil leven met mijn armen wijd.
  • 16:31 - 16:36
    De dood is een onopmerkelijke gebeurtenis,
    alledaags op alle mogelijke manieren.
  • 16:36 - 16:40
    Het is ons leven
    dat opmerkelijk moet zijn.
  • 16:41 - 16:45
    Het is onze bereidheid en verlangen
  • 16:45 - 16:49
    het duistere en onbekende
    onder ogen te zien,
  • 16:50 - 16:56
    onze hoop juist die wildernis te verkennen
  • 16:57 - 17:02
    die we allemaal naast ons
    en in onszelf kunnen vinden.
  • 17:03 - 17:08
    Het sneeuwt op dit moment
    in de Grand Canyon
  • 17:08 - 17:10
    en ik beloof je
  • 17:10 - 17:13
    dat het er stil is.
  • 17:14 - 17:15
    Dank je wel.
  • 17:15 - 17:17
    (Applaus)
Title:
Vergeet niet te leven | Naseem Rakha | TEDxBellingham
Description:

Vertellend over de Grand Canyon in de sneeuw, neemt Naseem Rakha ons mee naar de wildernis daarbuiten en naar de wildernis in ons.

Naseem Rakha is moeder, auteur, journalist, fotograaf, geoloog, ontdekkingsreiziger en spion. Ze heeft nog het meeste aanleg voor slapen, wat leidt tot dromen, wat leidt tot schrijven. Ze schrijft internationale best-sellers en was onlangs artist-in-residence bij de Grand Canyon. Naseem schrijft graag verhalen die mensen raken, en die ze aanzet tot denken, discussiëren en tot deel uitmaken van deze planeet.

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDxTalks
Duration:
17:30

Dutch subtitles

Revisions Compare revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.