Jak siebie samego #6 - Delektuj się, Przemo Gwadera SJ

Cześć, witajcie w szóstym odcinku
„Jak siebie samego”.

Mam na imię Przemo,
a tutaj mówię o tym,

w jaki sposób można
samego siebie kochać, akceptować

i troszczyć się o siebie
będąc singlem.

Ostatnio mówiłem o tym,
żeby nie bać się swoich potrzeb,

i o tym, że warto jest uczyć się
komunikować je innym ludziom.

Dzisiaj chcę trochę
powiedzieć o tym,

w jaki sposób możemy ucieszyć się,
że mamy potrzeby,

dlatego że wierzę, że Bóg dał je nam
jako element naszej natury,

nie po to, żeby wystawić
nas na próbę,

ale po to, żeby one
przybliżały nas do Niego,

żebyśmy z każdym naszym brakiem
zwracali się do Niego

i uczyli się współpracować z Nim
w zaspokajaniu naszych potrzeb.

No dobrze, ale chyba wszyscy
tutaj zgodzimy się,

że człowiek posiada
różne potrzeby.

i że są rzeczywiście
takie potrzeby religijne,

które zaspokoić może
jakaś istota wyższa,

ale są też potrzeby biologiczne,
takie jak np. potrzeba pożywienia

i te potrzeby człowiek już musi
zaspokoić we własnym zakresie.

Wow, chwileczkę,
nie o to mi chodzi.

Nie o to, nie o to, nie o to.

Oczywiście zgadzam się,
że po osiągnięciu pewnego wieku

człowiek zaczyna pracować
zarabiać pieniądze,

chodzić na zakupy do Biedronki,
na obiad do McDonald's...

generalnie samemu
zaspokajać swoje potrzeby.

I wcale nie twierdzę,
że powinno być inaczej,

że teraz powinniśmy tylko
cały czas się modlić

i czekać aż wszystko
spadnie nam z nieba.

[muzyka]

Chodzi raczej o takie odkrycie,

że ostatecznie to Bóg jest źródłem
wszelkiego dobra w naszym życiu.

I takie odkrycie naturalnie
rodzi w nas wdzięczność,

a z kolei wdzięczność otwiera nas
na kolejne dobre doświadczenia.

Wdzięczni możemy być
za wiele rzeczy.

W sumie za każdą
zaspokojoną potrzebę.

Możemy np. umówić się ze znajomymi
na wspólne gotowanie obiadu...

Już samo przygotowywanie tego obiadu
może być bardzo przyjemne.

[muzyka]

Zobaczcie jak to wygląda...,
mmm... sosik, pepperoni.

[muzyka]

Mmm... pychota.

Można delektować się smakiem
i w duchu dziękować Bogu za to,

że dał nam zmysł smaku
i zdolności kulinarne,

że dał nam apetyt i tyle różnych
fajnych rzeczy, które można zjeść.

Inną rzeczą, którą mogę zrobić
jest wyjście na spacer w słoneczny dzień.

Mogę zatrzymać się na chwilę
i cieszyć się słońcem,

delektować się tym,
jak ogrzewa moją twarz,

po prostu cieszyć się chwilą...

Dla mnie każda potrzeba jest szansą
na delektowanie się i na wdzięczność.

I myślę, że to jest dużo zdrowsze
niż patrzenie na nasze potrzeby

wyłącznie jako na jakieś braki
do uzupełnienia.

Dlatego że jak myślę o sobie
jak o jakiejś maszynie,

którą teraz trzeba zatankować
wodą, jedzeniem, doznaniami religijnymi,

jakimiś przyjemnościami,
żeby wszystkie potrzeby były zaspokojone,

to po prostu odechciewa
mi się żyć.

Przecież zawsze będzie
nam czegoś brakować.

Zawsze zostanie jakaś
niezaspokojona potrzeba,

dlatego dla mnie ważniejsze
niż ten stan zaspokojenia

jest sam proces zaspokajania.

Ten proces, w którym staram się smakować
to dobro, którego doświadczam,

i dziękować za nie Bogu.

Myślę, że w tej kwestii można
dużo nauczyć się od małych dzieci.

Ostatnio, na końcu filmiku
puszczałem wam

mojego małego chrześniaka,
Magnusa Andersena.

Magnus ma tak,
że jak ma jakąś potrzebę,

to ją po prostu komunikuje,
zazwyczaj po prostu płacząc.

Jego rodzice z kolei mają tak,
że chcą na te potrzeby odpowiadać.

Na początku jak on się urodził,
to było im trudno,

bo nie wiedzieli, o co mu chodzi,
kiedy płacze.

Czy jest głodny? Czy chce mu się pić?
Czy chce mu się jeść?

Z czasem jednak nauczyli się
jego sposobów komunikowania

i teraz umieją intuicyjnie odczytać,
czego Magnus potrzebuje.

Myślę, że każdy z nas ma w sobie
takie dziecko, które potrzebuje opieki,

i że to dziecko tak naprawdę
nie potrzebuje wiele.

Ono potrzebuje jedzenia, picia,
snu, odpowiedniej temperatury

i jakiegoś takiego
fizycznego komfortu.

Myślę że to, czy to dziecko
jest szczęśliwe czy nie

w głównej mierze
zależy od nas samych.

Od tego, jakimi jesteśmy rodzicami
dla tego dziecka w nas.

Czy jesteśmy takimi rodzicami,
którzy zapominają o tym dziecku?

Albo nie chcą się
o nie zatroszczyć?

Czy też jesteśmy takimi,
którzy przyjmują to dziecko

i rzeczywiście troszczą się
o jego potrzeby?

Trochę zmieniając temat...
jak patrzę na dzieciaki moich przyjaciół,

to widzę ile radości sprawia im
odkrywanie możliwości, które mają,

że same mogą coś zrobić.

Np. mogą same gdzieś
sobie poraczkować, coś chwycić.

Mogą same sięgnąć do lodówki,
sobie coś wyciągnąć.

I tych możliwości z wiekiem
cały czas nam przybywa,

tak że w pewnym momencie
jesteśmy już w stanie

nie tylko zatroszczyć się o siebie,
ale też zatroszczyć się o innych ludzi.

I myślę, że w tym troszczeniu się
o innych jest duża frajda,

w takim odkrywaniu,
że jest we mnie źródło życia,

jest taka pozytywna energia,
która jest tak duża,

że wystarcza nie tylko dla mnie,
na zaspokojenie moich potrzeb,

ale może też być źródłem
dla życia innych ludzi.

Im szersze jest to spektrum ludzi,
z którymi dzielę moją pozytywną energię,

których potrzeby
jakoś zaspokajam,

tym bardziej tę energię
w sobie odczuwam

i tym bardziej jestem w kontakcie
z tą Bożą dobrocią, która we mnie mieszka.

I bardziej czuję, że Bóg nie jest
gdzieś daleko w niebie,

nie muszę Go błagać, żeby mnie tutaj
jakoś zauważył, zatroszczył się o mnie,

ale że On mieszka we mnie.

Św. Augustyn pisał, że Bóg jest
bliższy nas, niż my samych siebie.

Myślę, że właśnie przez to jest nam
czasem tak trudno zauważyć Boga,

ale możemy poczuć Jego obecność.

Ja tę Jego obecność czuję szczególnie
właśnie w tych momentach,

kiedy to dobro, które jest we mnie,
staje się konkretem.

Kiedy staje się taką aktywną troską
o mnie samego i o innych ludzi.

To tyle na dziś...

W komentarzach pod filmikiem
możecie napisać,

jakie zaspokajanie potrzeb
jest dla was osobiście

okazją do delektowania się
i do dziękowania Bogu,

albo też jakie potrzeby
jest wam trudno zaakceptować

i jakimi trudno wam
się cieszyć.

Od przyszłego odcinka będę mówił

o potrzebach związanych
z byciem istotą seksualną.

- Będzie o seksie?
- Nie, nie będzie.

Będę mówił
z własnego doświadczenia,

człowieka po trzydziestce,
który od 10 lat żyje w celibacie,

który przez te 10 lat uczył się akceptować
i kochać swoje potrzeby seksualne.

Jeśli to was interesuje
to zapraszam do następnego odcinka,

a jeśli nie, to bardzo dziękuję za uwagę.

Było mi naprawdę
bardzo miło do was mówić

i mam nadzieję,
że to czym się z wami podzieliłem,

będzie dla was inspiracją i zachętą,
żeby troszczyć się o siebie.

Dzięki. Cześć.

[muzyka]