Level Designer Breaks Down Ori's Awesome Sand Level

Witajcie w On the Level - nowej
serii filmów, w której gram

w wybitne poziomy z gier wideo razem
z designerami, którzy je stworzyli.

W tym odcinku rozmawiam z Chrisem McEntee,
byłym level designerem w grach o Raymanie,

obecnie głównym projektantem w Ori and
the Will of the Wisps w Moon Studios.

Do tego filmu wybraliśmy obszar zwany
Wichrowym Pustkowiem, w którym

wspinamy się na górę pośrodku pustyni,
z kruchymi platformami, ryciem w piasku,

olbrzymimi laserami, a na końcu
ucieczką przed potwornym robalem.

Chris był tak miły, że podzielił się
grafikami koncepcyjnymi, szkicami,

prototypami i innymi skarbami zza
kulis Naprawdę szczegółowo opisał,

jak projektuje się nową zdolność
oraz poziom do niej pasujący.

Bez przedłużania, proszę usiądźcie
wygodnie i miłego oglądania.

MARK (WYWIAD): Od czego dokładnie
zaczęliście tworzenie tego obszaru?

CHRIS: Na początku głównie od mechaniki.
Jednym z moich pierwszych zadań, gdy

dołączyłem do zespołu jako level designer,
było wymyślenie ciekawych sytuacji

z wykorzystaniem rozpadających się
platform, które nawet występują na

Wichrowym Pustkowiu. Wtedy jednak był to
prosty element gameplayu, ledwie prototyp.

Zastanawialiśmy się, jak go ciekawie
wykorzystać. Zrobiłem parę szkiców na

temat zastosowania tych platform. Podoba
mi się ten, w którym mamy ich kilka.

Najpierw skaczesz na platformę, nie
dotykasz ziemi, potem przeskakujesz,

a kiedy pojawi z powrotem,
wykorzystujesz ją, żeby dostać się wyżej.

Albo takie coś, gdzie musisz zmusić
się, by spaść, wyratować się,

a potem użyć podwójnego skoku,
by wyjść. Wymyślam przeróżne rzeczy,

tylko na papierze. Jak ciekawie można
wykorzystać ten element gameplayu?

MARK: Chyba najbardziej
podoba mi się to tutaj, bo

musisz celowo zniszczyć te platformy,
by pocisk przeleciał przez pokój.

CHRIS: To jeden z moich
najwcześniejszych pomysłów.

Takim jestem designerem: lubię
majstrować. Biorę elementy, które

mam do dyspozycji i tworzę tyle unikalnych
scenariuszy, ile mogę. Chyba nawet

zrobiłeś o tym film, o tworzeniu poziomu
w Mario Makerze. W ten sposób tworzysz

ciekawe sytuacje, bierzesz te elementy
i łączysz je w różne kombinacje,

tworząc unikalne sytuacje, które
wykorzystują ich cechy,

właściwości i tego typu rzeczy. Pomyślałem
sobie: "jak można by postawić pomysł

niszczących się platform na głowie?
Co jeśli musiałbyś celowo sprawić,

żeby wszystkie znikły bez dotykania ziemi,
żeby dało się odeskortować pocisk?

MARK: W tym pomieszczeniu
zdobywamy nową umiejętność:

Podkop. Powiedz, skąd ona się wzięła.

Chris: Spora część Wichrowego Pustkowia
powstała, gdyż chcieliśmy mieć ten Podkop.

Chcieliśmy zrobić rycie w piachu
nie dlatego, że to pustynny rejon,

lecz dlatego, że chcieliśmy w fajny sposób
rozwinąć już przebogaty moveset

Oriego. Co do Podkopu - widziałem
kiedyś film z Sonic Colors, gdzie była

jedna fajna zdolność. Zbierało się
coś, co pozwalało ci kopać w tym

cieście czy czymś tam. Pomyślałem, że
to byłby fajny sposób na poruszanie się

w metroidvanii. Zacząłem
od kilku szkiców. Mamy piasek,

a ty musisz się dostać tutaj. Nie możesz
skoczyć ze ściany, bo są tam kolce. Jak

tam dotrzeć? Trzeba się przekopać przez tę
ścianę i wystrzelić się w powietrze.

Patrząc na to, dodałem
w tym miejscu trochę piachu,

myśląc: "fajnie by było, gdyby dało się
dashować do góry, tam gdzie przycelowałem,

a potem do tyłu do innej strefy
z piaskiem". Mam to poczucie

kontroli i nauczyłem się

bardziej zaawansowanego ruchu. Można tam
wrzucić nagrodę, gdyż nie jest to łatwe.

Naszkicowałem nawet coś takiego. Na
Wichrowych Pustkowiach są takie

małe wiszące kule piasku i można przez
nie przelecieć z każdego kierunku,

po czym wystrzelić się w linii
prostej. Naszkicowałem coś takiego

jako początkowy koncept. Całkiem
dobrze to wyglądało w grze,

jest to jeden z moich ulubionych
zastosowań Podkopu. Jest to

wszechstronna zdolność

i daje duże poczucie kontroli. Potem
opracowywałem pomysł, który

nie wypaliłby bez tej
umiejętności. Tutaj mamy

ilustrację normalnego skoku Oriego,
skoczyłby prosto na te kolce. Ale co,

jeśli zanurkuję w piachu i wystrzelę się
w powietrze? Nagle mogę to przeskoczyć, bo

w ten sposób skoczę dalej niż
normalnie. Potem odtworzyłbym te

sytuacje na schematach. Wtedy poszlibyśmy
z tym do programistów, pokazali

im, co to za plansza: "chcemy, żeby
mogli to przejść tak, jak zilustrowano

na tych schematach i tak dalej". Mamy
parę animacji od oddziału animatorów.

Kończymy z pierwszym grywalnym prototypem.
Od tej pory robi się bardzo ciekawie,

gdyż dotąd był to tylko koncept, coś,

co istniało w naszych głowach. Tak
to sobie wyobrażaliśmy w grze.

Teraz możesz w to samemu pograć i jest
to fajne uczucie. Czekają nas jeszcze

miesiące, lata szlifów i dostosowania
sterowania i innych rzeczy, żeby grało się

tak fajnie, jak teraz w grze. Teraz
widać, że jest to wolniejsze niż

w wydanej grze. Pewnie widać
też, że zakręty nie są tak ciasne,

jak w produkcie finalnym.
Początkowo chciałem, żeby trochę

ciężej się tym sterowało, żeby czuło
się jakieś tarcie w piasku, a ty

nie jesteś tak zwinny jak zwykle. Jednak
im dłużej to testowaliśmy z ekipą,

tym bardziej doprecyzowaliśmy sterowanie,
bo jest ono precyzyjne w całej grze.

Cieszę się, że to zrobiliśmy.
Jest to jedna z tych rzeczy, których

nie widać natychmiast podczas
tworzenia. Teraz widać nawet,

że rozpadające się platformy nie
były nawet zrobione z piasku.

MARK: Kiedy uznałeś, że
powinny być z piasku?

CHRIS: Chyba później, kiedy stworzyłem
pewien scenariusz. Mały poziom.

Masz te rozpadające się platformy nad
laserami i pomysł był taki, że musisz

spaść w odpowiedniej chwili. potem
lewitować w powietrzu, żeby spaść

pomiędzy laserami. Dosyć
prosta zagadka z tymi

platformami. Jednak gdy dotarłem
na sam dół, zorientowałem się, że

była to droga w jedną stronę.
W metroidvaniach jest to nieakceptowalne.

W Raymanie można zrobić tak, że
po odpaleniu skryptu wszystko

się rozwala i jeśli przetrwasz, fajnie.
Możesz dalej zwiedzać poziom.

Ale nie możesz wrócić. Jednak jeśli
w metroidvanii zawalona jest droga

wstecz... to kiszka. Zawsze musisz
mieć możliwość zwiedzenia

wszystkiego jeszcze raz.

Poprosiłem wtedy jednego
z programistów, żeby nadał piaskowi

właściwość zapadania się, żeby mógł
on znikać i pojawiać się. Można by było

w nim kopać. Dzięki temu
mogłem odtworzyć tę sytuację,

tyle że teraz możesz backtrackować, po
prostu kopiąc przez te platformy. I nagle

ma to sens: to było coś z cyklu "chwila,
moment", możesz zrobić z tym dużo więcej

w środowisku i level designie.
Otwierają się nowe możliwości

i okazje, których wcześniej nie
mieliśmy. Chcę tylko powiedzieć,

że trochę się wstydzę tego, jak długo
zajęło mi dodanie dwa do dwóch, żeby

to zadziałało. Ale tak naprawdę to nie,
bo nie taki był zamiar od początku.

Nie zrobiliśmy rozpadających się
platform z Podkopem na myśli, gdyż

wtedy on nie istniał. Kiedy jednak
grałem w prototyp, była to

rzecz, która naturalnie wynikła
z eksploracji i wtedy mnie oświeciło.

MARK: Kiedy już mamy Podkop,
nikt nie mówi graczowi otwarcie,

dokąd ma pójść. Skąd
wiecie, że się on nie zgubi?

CHRIS: Było to trudne. Jeśli zwracasz
uwagę na środowisko, istnieją dwie

drogi prowadzące do głównej ścieżki.
Wielu graczy idzie ścieżką, którą tu

dotarli. Istnieje jednak inna droga,
która także prowadzi do złotej ścieżki.

Chcemy, żeby gracz czuł, że ma
opcje i że może sobie pozwiedzać,

odkryć, pobawić się trochę
Podkopem. Chcieliśmy,

żeby gra zachęcała do eksploracji,
a nie ciągle sprowadzała

gracza na główną ścieżkę, żeby już
kończył. Wszystkie drogi i tak prowadzą

do tego samego miejsca. W końcu i tak
wylądujesz tam, gdzie musisz być.

MARK: W trakcie grania poziom trudności

wzrasta. Jak utrzymuje się dobrą krzywą
poziomu trudności na całym obszarze?

CHRIS: Jako designer musisz
stopniować poziom trudności poprzez

dodawanie dodatkowych warstw do
mechanik. Na przykład Podkop - wstrzelenie

się w taką kulę jest dużo
bardziej skomplikowane

niż zwykłe stanie na piasku
i wciśnięcie przycisku.

Trzeba zrozumieć, jak
zwiększyć złożoność, ilekroć

zmieniasz parametry
w danej sytuacji, a potem

ocenić kilka rzeczy. Gdzie to
najlepiej umieścić? Co najpierw?

Jednej rzeczy nie chcesz robić -
wprowadzać nauki jednego elementu

i zrobić ją całą za jednym
zamachem. Nie mów graczowi:

"masz tutaj trzy lub cztery utrudnienia
jednej konkretnej mechaniki, a potem

przejdziemy do kolejnej". Dobrze
jest przeplatać je i mieszać

ze sobą, żeby doświadczenie
nabrało różnorodności.

MARK: Cały ten obszar jest wypełniony

sekretami po brzegi. W jaki
sposób ukrywacie te rzeczy?

CHRIS: Nie ukrywamy ich
nie wiadomo jak głęboko.

Ten sekret jest idealnym
przykładem. Widać tutaj

małą wnękę, która przykuwa
wzrok i sugeruje ci,

że coś może być za tą ścianą.
Tak samo jest ze zniszczalnymi

ścianami. Pod kątem wyglądu
wyróżnia się ona na tle

innych, ale nie za bardzo. Na
przykład jest duża szczelina,

podobnie zrobiono w Zeldzie. Osobiście
nie jestem fanem ukrytych beczek

w starych Donkey Kongach, które są tuż za
krawędzią ekranu i nawet ich nie widać...

MARK: Gdzie trzeba się zabić.

CHRIS: Dokładnie. Trzeba
skakać poza ekran

w losowych miejscach i mieć nadzieję,
że wyląduje się na beczce. Koniec końców

chcemy, żeby ludzie znajdowali
sekrety, żeby poczuli się dobrze, tak,

jakby coś osiągnęli. Każdy
powinien móc znaleźć wiele z nich.

MARK: Uwielbiam ten pokój
z ogromnym laserem. Jak go zrobiliście?

CHRIS: To jeden z najstarszych.
Był w pierwszym demie, które

wysłaliśmy do Microsoftu. Jeden
z moich wczesnych prototypów, bo

sam koncept przekopywania się,
unikając jednocześnie lasera, jest trochę

zwariowany. Był on również
wielokrotnie poprawiany,

gdyż nie był on łatwy, zwłaszcza
pierwsza jego wersja.

Jednakże bardzo chciałem go
zachować, bo moim zdaniem jest to

jedno z ostatnich wyzwań związanych
z Podkopem. Ciężko je zapomnieć.

MARK: Zbliżając się do końca
poziomu, chciałem zapytać

o postęp. W akcie drugim gry
można odwiedzić 4 obszary

w tym samym czasie, włącznie

z tym. Co musieliście uwzględnić, żeby
dać graczowi wybrać swoją ścieżkę?

CHRIS: Dużo musieliśmy
uwzględnić, łatwo nie było.

Zespół od początku chciał, żeby
sequel miał bardziej otwartą strukturę

od "jedynki", lecz pojawiło się
pytanie: jak zachować balans gry?

MARK: Zakładam, że gracz może, ale
nie musi mieć określonych zdolności,

kiedy tu dotrze. Czy to mogłoby
popsuć pewne etapy gry?

CHRIS: To, co teraz zrobiłeś z tym
czerwiem, to idealny przykład na to.

Jeśli masz wybuch światła -
a masz - możesz go po prostu użyć

i nie użerać się z czerwiami.
Szczerze mówiąc, moim zdaniem

gracz myśli tutaj o robieniu Podkopu,
kopaniu tuneli i w ogóle, więc

naturalnie znajduje on tego
rozwiązanie. Wierzymy jednak, że gracz

potrafi korzystać z narzędzi, które
otrzymuje w trakcie gry

i rozwiązać problem tak, jak będzie
chciał. Byle tylko nie było to

nudne i nie podkopywało całej
sytuacji. Rzucenie granatu,

złapanie go w powietrzu, potem
przedashowanie przez kulę piasku... Nie

jest to najłatwiejsza rzecz pod słońcem.
To wciąż wyzwanie, tylko nie takie,

jakie zaplanowaliśmy. Taką cenę
płacimy za odrobinę wolności i opcje.

MARK: Jak to jest z poziomem trudności
przeciwników i wyzwań, który

zależy od tego, dokąd
gracz uda się najpierw?

CHRIS: Czasem jest fajnie, kiedy
idziesz tam, gdzie są silni wrogowie bądź

trudne wyzwania i czujesz, że nie jesteś
na to gotowy, więc wrócisz tam później.

Nie chcieliśmy jednak zmuszać gracza
do wybierania między ścieżkami.

Jeśli najpierw wybierzesz się do
Rozlewisk Luma, powinieneś móc

je ukończyć w tym punkcie gry.
Jednakże Wichrowe Pustkowie

różnią się od reszty, gdyż jest
to ostatni obszar do zrobienia,

żeby móc popchnąć opowieść dalej.
Postanowiliśmy jednak nie blokować go,

jeśli gracz nie zrobił jeszcze
wszystkich pozostałych. Chcieliśmy

nadal dać mu szansę na odkrycie tego
pustynnego świata i nowej zdolności

dosyć wcześnie, ale w pewnym
momencie musiało być coś, co

zabroniłoby ci pójść dalej.
Musisz pozwiedzać inne poziomy.

MARK: Czy martwiliście się, że byłoby
to trochę rozczarowujące, gdyby

gracz dotarł do końca
i nagle nie mógł pójść dalej?

CHRIS: O tak. Wyszło to podczas
testów i postaraliśmy się

jak mogliśmy, żeby było to możliwie
nierozczarowujące. Ustawiliśmy punkt

szybkiej podróży blisko wejścia do tej
świątyni, żeby zawsze można było szybko

tu wrócić bez potrzeby przechodzenia
poziomu od nowa. Teraz możesz się

zastanawiać, po co tu w ogóle przyszedłeś.
Przynajmniej masz fajną nową zdolność,

nabyłeś trochę doświadczenia, wbiłeś kilka
poziomów i znalazłeś parę przedmiotów.

Masz też punkt szybkiej podróży,
więc możesz tu łatwo wrócić.

Koniec końców był to
jeden z tych kompromisów,

który z pewnością nie zepsuł
doświadczenia, z tego co widzieliśmy.

MARK: Tutejszy ostatni etap mocno
różni się od pozostałych, prawda?

CHRIS: Tak. Pustynne Ruiny początkowo
były lochem. Miały być nowe mechaniki,

nowa zdolność - wiertło - które
było takim Podkopem, tyle

że przez skały. Zostało ono wycięte,
gdyż nie była to najfajniejsza,

wszechstronna zdolność. Chcieliśmy, żeby
każda umiejętność zmieniała twój styl gry,

a nie tylko dawała ci klucz
do drzwi czy coś. Ale tak,

początkowo miał to być loch, lecz
na potrzeby produkcji zdecydowaliśmy,

że nie było to konieczne
i że położymy tutaj nacisk

na opowieść. Okazało się to idealne
dla tempa, gdyż już pokonałeś

te wymagające wyzwania
z Podkopem i za niedługo

stawisz czoła jednemu z najcięższych
poziomów w całej grze. Bardzo ważne jest,

żeby tempo całego doświadczenia
zwalniało od czasu do czasu.

MARK: Pogadajmy o sekwencjach
z ucieczką. Jak je robicie tak,

że stanowią wyzwanie,
lecz nie są uciążliwe?

CHRIS: Zabawnie, bo jeśli ktoś w zespole
nie ucieknie za pierwszym razem,

zawsze mówi: "łatwiutko, zrobiłem
za pierwszym." Wszyscy

akceptują fakt, że podczas ucieczki
musisz zginąć co najmniej raz czy dwa.

Ale nikt nie chce ginąć 5, 10 razy
podczas ucieczki, bo pojawia się

frustracja i granie metodą prób i błędów.
Ucieczka musi w dużej mierze wydawać

się intuicyjna i naturalna. Patrzysz
w ekran i od razu widzisz, jak pokonać

wyzwanie. Jakieś 60, 80% ucieczki
musi płynąć naturalnie, choć

wyzwanie musi być. 20%
to niespodzianki, które

mają cię zaskoczyć. Gracz nadal musi
móc się wybronić, nie powinno się

robić tak, że nagle coś spada ci na
łeb i giniesz. Nie ma tu zabawy.

Gracz musi mieć czas, żeby to
przewidzieć, odczytać, co się dzieje.

Po prostu nie udało mi się, następnym
razem poradzę sobie lepiej.

MARK: Ostatnie pytanie. Czy były jeszcze
jakieś sekwencje lub mechaniki,

które nie znalazły się w finalnej
wersji? Inne niż wiertło.

CHRIS: Tworząc te rzeczy,
mamy nadmiar pomysłów.

Na przykład z tym dużym blokiem.
Musisz podkopać się w lewo

i w prawo pod nim, żeby
spadł i zrobił przejście.

Wtedy przejdziesz dalej. Programiści
raczej nie byli zachwyceni tym

pomysłem, więc nie przeszło. Mieliśmy
pomysł na mamę-robala, która

zostawiałaby ślad z kwasu czy coś.
Raz pomyślałem sobie: co jeśli miałbym

platformę z piasku zbyt cienką,
żeby kopać? Gdybyś chciał

zrobić Podkop, od razu wystrzeliłbyś
do góry. Stało się to trochę

trampoliną. Tworząc kilka
środowisk, mieliśmy tyle pomysłów,

że dałoby się zrobić osobną gierkę
opartą na jednej mechanice czy koncepcie.

Proces jest taki: co jest najlepsze?
Co docenią i zrozumieją gracze?

Co jest odkrywcze,
ale nie uszlachetni gry?

MARK: Genialne. Dziękuję
za rozmowę, Chris.

CHRIS: Dzięki za zaproszenie, doceniam
to. Miło jest spojrzeć na te materiały

i przypomnieć sobie wszystkie te chwile
i to, jak dotarliśmy do tego miejsca.

MARK (NARRACJA) To by było
na tyle. Dla mnie niesamowite

jest, jak Podkop zaczął się od inspiracji
i szkiców, a skończył jako prototyp

i umiejętność w grze. Dziękuję
Chrisowi za jego czas i szczerość.

To był ledwie wycinek
całego wywiadu - jeśli chcecie

zobaczyć go całego (i wesprzeć kanał),

pełna wersja jest dostępna dla każdego,
kto wspiera GMTK na Patreonie.

Skoro o wspieraniu kanału mowa - jeśli
podoba Ci się film i chcesz to okazać,

proszę obejrzyj tę krótką reklamę.

Zostańcie po niej na polecankę gry indie.

Dzisiaj polecam grę pod tytułem
Dorfromantik - połączenie city buildera,

gry planszowej oraz logicznej. Trzeba
stawiać kafelki z lasami, jeziorami,

miasteczkami i nie tylko. Trzeba
trochę pomyśleć, żeby rozwiązać mini

zadania. Jest bardzo sprytna,
odprężająca i odsłania DNA

city builderów. Dorfromantik jest już
teraz we wczesnym dostępie na Steam.