Μπρους Σνάιερ: Η ψευδαίσθηση της ασφάλειας

Το αίσθημα της ασφάλειας και η πραγματικότητα της ασφάλειας δεν ταυτίζονται πάντα, λέει ο ειδικός στην ασφάλεια υπολογιστών Μπρους Σνάιερ. Στο TEDxPSU, εξηγεί γιατί ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους που γίνονται ειδήσεις, όπως το "θέατρο ασφαλείας" που παίζεται στο τοπικό αεροδρόμιο, ενώ παραμελούμε πιο πιθανούς κινδύνους -- και πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτό το μοτίβο.

Η ασφάλεια λοιπόν είναι δύο διαφορετικά πράγματα:

είναι μια αίσθηση και μια πραγματικότητα.

Και αυτές είναι διαφορετικές.

Θα μπορούσατε να νιώθετε ασφαλείς

ακόμα κι αν δεν είστε.

Και μπορεί να είστε ασφαλείς

ακόμα κι αν δεν το νιώθετε.

Στην πραγματικότητα, έχουμε δύο διαφορετικές έννοιες

που αντιστοιχούν στην ίδια λέξη.

Και αυτό που θέλω να κάνω σε αυτή την ομιλία

είναι να τις ξεχωρίσω --

ξεκαθαρίζοντας πότε αποκλίνουν η μία από την άλλη

και πότε συγκλίνουν.

Και η γλώσσα είναι όντως ένα πρόβλημα εδώ.

Δεν υπάρχουν πολλές σωστές λέξεις

για τις έννοιες για τις οποίες θα μιλήσουμε.

Έτσι, αν κοιτάξουμε την ασφάλεια

με οικονομικούς όρους,

είναι μια ανταλλαγή.

Όποτε λαμβάνετε κάποιου είδους ασφάλεια,

πάντα παραχωρείτε κάτι σε αντάλλαγμα.

Είτε αυτό είναι μια προσωπική απόφαση --

αν θα εγκαταστήσετε ένα συναγερμό στο σπίτι σας --

είτε μια εθνική απόφαση -- αν θα εισβάλλετε σε κάποια ξένη χώρα --

πρόκειται να παραχωρήσετε κάτι,

είτε χρήματα, είτε χρόνο, άνεση, δυνατότητες,

ή ίσως βασικές ελευθερίες.

Και η ερώτηση που πρέπει να θέσουμε όταν κοιτάζουμε οτιδήποτε έχει σχέση με την ασφάλεια

δεν είναι αν αυτό θα μας κάνει ασφαλέστερους,

αλλά αν αξίζει την ανταλλαγή.

Θα έχετε ακούσει, εδώ και κάποια χρόνια,

ότι ο κόσμος είναι ασφαλέστερος επειδή ο Σαντάμ Χουσεΐν δεν είναι στην εξουσία.

Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά αυτό δεν είναι και τόσο ουσιώδες.

Το ερώτημα είναι, άξιζε τον κόπο;

Και μπορείτε να αποφασίσετε μόνοι σας,

και τότε να αποφασίσετε αν η εισβολή άξιζε τον κόπο.

Έτσι σκεφτόμαστε σχετικά με την ασφάλεια --

σε σχέση με το αντάλλαγμα.

Συχνά δεν υπάρχει σωστό ή λάθος εδώ.

Κάποιοι από εμάς έχουμε συναγερμό στο σπίτι,

και κάποιοι όχι.

Και θα εξαρτηθεί από το πού μένουμε,

αν μένουμε μόνοι ή έχουμε οικογένεια,

πόσα ωραία πράγματα έχουμε,

πόσο είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε

το ρίσκο της κλοπής.

Στην πολιτική, επίσης,

υπάρχουν διάφορες απόψεις.

Πολλές φορές, αυτές οι ανταλλαγές

έχουν να κάνουν και με άλλα πράγματα εκτός από την ασφάλεια,

και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Οι άνθρωποι έχουν μια φυσική διαίσθηση

σχετικά με αυτές τις ανταλλαγές.

Τις κάνουμε καθημερινά --

χθες το βράδυ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου,

όταν αποφάσισα να διπλοκλειδώσω την πόρτα,

ή εσείς στο αυτοκίνητο οδηγώντας προς τα εδώ,

όταν πηγαίνουμε να φάμε μεσημεριανό

και αποφασίζουμε ότι το φαγητό δεν είναι δηλητηριώδες και το τρώμε.

Κάνουμε αυτές τις ανταλλαγές ξανά και ξανά

πολλές φορές κάθε μέρα.

Συχνά δεν τις παρατηρούμε καν.

Είναι απλά μέρος της ζωής μας, όλοι το κάνουμε.

Κάθε είδος το κάνει.

Φανταστείτε ένα λαγό σε ένα λιβάδι να τρώει γρασίδι,

και ο λαγός βλέπει μια αλεπού.

Αυτός ο λαγός θα κάνει μια ανταλλαγή για την ασφάλεια:

"Να μείνω, ή να φύγω;"

Και αν το σκεφτείτε,

οι λαγοί που είναι καλοί σε αυτή την ανταλλαγή

πρόκειται να ζήσουν και να αναπαραχθούν,

και οι λαγοί που δεν είναι καλοί

θα φαγωθούν ή θα πεθάνουν από την πείνα.

Οπότε θα σκεφτόταν κανείς

ότι εμείς, ως ένα επιτυχημένο είδος σε αυτό τον πλανήτη --

εσείς, εγώ, όλοι μας --

θα ήμασταν πολύ καλοί στο να κάνουμε αυτές τις ανταλλαγές.

Κι όμως, όπως φαίνεται ξανά και ξανά

είμαστε απελπιστικά κακοί σε αυτό.

Και πιστεύω ότι αυτό είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ερώτημα.

Θα σας δώσω τη σύντομη απάντηση.

Η απάντηση είναι, ανταποκρινόμαστε στην αίσθηση ασφάλειας

και όχι στην πραγματικότητά της.

Τις περισσότερες φορές αυτό δουλεύει.

Τις περισσότερες φορές,

η αίσθηση και η πραγματικότητα είναι το ίδιο πράγμα.

Αυτό φυσικά ισχύει

για το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης προϊστορίας.

Αναπτύξαμε αυτή την ικανότητα

επειδή έχει νόημα εξελικτικά.

Ένας τρόπος να το δούμε

είναι ότι είμαστε εξαιρετικά βελτιωμένοι όταν πρόκειται

για αποφάσεις που αφορούν κινδύνους

που ήταν συνηθισμένοι για τις μικρές ομάδες οικογενειών που ζούσαν

στα υψίπεδα της ανατολικής Αφρικής το 100.000 π.Χ. --

αλλά στη Νέα Υόρκη του 2010, όχι και τόσο.

Τώρα, υπάρχουν διάφορες προκαταλήψεις στην αντίληψη του κινδύνου.

Πολλά καλά πειράματα πάνω σε αυτό το θέμα.

Και μπορεί κανείς να δει κάποιες προκαταλήψεις που προκύπτουν ξανά και ξανά.

Έτσι θα σας δώσω τέσσερις.

Τείνουμε να υπερεκτιμούμε τους θεαματικούς και σπάνιους κινδύνους

και να υποτιμούμε τους κοινούς κινδύνους --

όπως πτήση εναντίον οδήγησης.

Το άγνωστο εκλαμβάνεται

ως πιο επικίνδυνο από το οικείο.

Ένα παράδειγμα θα μπορούσε να είναι ότι,

οι άνθρωποι φοβούνται την απαγωγή από αγνώστους,

ενώ τα στοιχεία υποστηρίζουν ότι οι απαγωγές από συγγενείς είναι πολύ πιο συνήθεις.

Αυτό αναφορικά με τις απαγωγές παιδιών.

Τρίτον, οι προσωποποιημένοι κίνδυνοι

εκλαμβάνονται ως μεγαλύτεροι από τους ανώνυμους κινδύνους --

έτσι ο Μπιν Λάντεν είναι πιο τρομακτικός επειδή έχει όνομα.

Και τέταρτον

οι άνθρωποι υποτιμούν τους κινδύνους

σε καταστάσεις που ελέγχουν

και τους υπερεκτιμούν σε καταστάσεις που δεν ελέγχουν.

Έτσι αν αρχίσετε την ελεύθερη πτώση ή το κάπνισμα,

θα υποτιμήσετε τους κινδύνους.

Αν κάποιος σας φορτώσει έναν κίνδυνο -- η τρομοκρατία ήταν ένα καλό παράδειγμα --

θα τον υπερεκτιμήσετε, γιατί νιώθετε ότι δεν είναι υπό τον έλεγχό σας.

Και υπάρχει πλήθος τέτοιων προκαταλήψεων, τέτοιων γνωστικών προκαταλήψεων,

που επηρεάζουν τις αποφάσεις μας σχετικά με τον κίνδυνο.

Υπάρχει η ευρετική της διαθεσιμότητας,

το οποίο βασικά σημαίνει ότι

υπολογίζουμε την πιθανότητα να συμβεί κάτι

από το πόσο εύκολα μπορούμε να φέρουμε στο μυαλό μας περιπτώσεις όπου συνέβη.

Οπότε μπορείτε να φανταστείτε πώς δουλεύει αυτό.

Αν ακούτε πολλά για επιθέσεις από τίγρεις, πρέπει να υπάρχουν πολλές τίγρεις τριγύρω.

Δεν ακούτε για επιθέσεις από λιοντάρια, άρα δεν υπάρχουν πολλά λιοντάρια τριγύρω.

Αυτό λειτουργεί μέχρι να εφευρεθούν οι εφημερίδες.

Επειδή αυτό που κάνουν οι εφημερίδες

είναι να επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά

τους σπάνιους κινδύνους.

Λέω στον κόσμο, αν το είπαν στις ειδήσεις, μην ανησυχείτε για αυτό.

Γιατί εξ ορισμού,

η είδηση είναι κάτι που δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ.

(Γέλια)

Όταν κάτι είναι πολύ συνηθισμένο, παύει να αποτελεί είδηση --

τροχαία, ενδοοικογενειακή βία --

αυτοί είναι οι κίνδυνοι για τους οποίους ανησυχείτε.

Επιπλέον είμαστε ένα είδος παραμυθάδων.

Ανταποκρινόμαστε στις ιστορίες περισσότερο από ότι στα δεδομένα.

Και αυτό που συμβαίνει είναι κάποιος βασικός μαθηματικός αναλφαβητισμός.

Δηλαδή η φράση "ένα, δύο, τρία, πολλά" είναι αρκετά σωστή.

Είμαστε πολύ καλοί στα μικρά νούμερα.

Ένα μάνγκο, δύο μάνγκο, τρία μάνγκο,

10.000 μάνγκο, 100.000 μάνγκο --

παραμένουν περισσότερα μάνγκο που μπορείτε να φάτε πριν αυτά σαπίσουν.

Επίσης μισό, ένα τέταρτο, ένα πέμπτο -- είμαστε καλοί σε αυτό.

Ένα στο εκατομμύριο, ένα στο δισεκατομμύριο --

και τα δύο σημαίνουν σχεδόν ποτέ.

Έτσι έχουμε πρόβλημα με τους κινδύνους

που δεν είναι πολύ συνηθισμένοι.

Και αυτό που κάνουν αυτές οι γνωστικές προκαταλήψεις

είναι ότι λειτουργούν ως φίλτρα ανάμεσα σε εμάς και την πραγματικότητα.

Και το αποτέλεσμα

είναι ότι η αίσθηση και η πραγματικότητα δεν βρίσκονται σε ισορροπία,

γίνονται διαφορετικά πράγματα.

Έτσι, είτε έχετε μια αίσθηση -- νιώθετε ασφαλέστεροι απ' ότι είστε.

Υπάρχει μια ψευδής αίσθηση ασφαλείας.

Ή το αντίθετο,

το οποίο είναι μια ψευδής αίσθηση ανασφάλειας.

Γράφω συχνά σχετικά με το "θέατρο ασφαλείας",

που είναι τα προϊόντα που κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν ασφαλείς,

αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτα.

Δεν υπάρχει πραγματική λέξη για τα πράγματα που μας κάνουν ασφαλείς,

αλλά δε μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς.

Ίσως είναι αυτό που η CIA υποτίθεται ότι κάνει για εμάς.

Οπότε, πίσω στην οικονομία.

Αν η οικονομία, αν η αγορά, καθοδηγεί την ασφάλεια,

και αν οι άνθρωποι κάνουν ανταλλαγές

βασισμένοι στο αίσθημα της ασφάλειας,

τότε αυτό που θα ήταν έξυπνο να κάνουν οι εταιρίες

με οικονομικό κίνητρο

είναι να κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν ασφαλείς.

Και υπάρχουν δύο τρόποι να το κάνουν αυτό.

Πρώτον, μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους πράγματι ασφαλείς

και να ελπίσουν ότι εκείνοι θα το παρατηρήσουν.

Ή, δεύτερον, μπορούν απλώς να κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν ασφαλείς

και να ελπίσουν ότι εκείνοι δεν θα το παρατηρήσουν.

Τι κάνει, λοιπόν, τους ανθρώπους να το παρατηρήσουν;

Λοιπόν, αρκετά πράγματα:

η κατανόηση της ασφάλειας,

των κινδύνων, των απειλών,

των μέτρων πρόληψης, το πώς αυτά δουλεύουν.

Αλλά αν ξέρεις πράγματα,

είναι πιο πιθανόν η αίσθησή σου να ταυτίζεται με την πραγματικότητα.

Βοηθούν αρκετά πραγματικά παραδείγματα.

Τώρα, όλοι γνωρίζουμε το δείκτη εγκληματικότητας στη γειτονιά μας,

επειδή ζούμε εκεί και έχουμε μια αίσθηση σχετικά με αυτόν

που κατά βάση αντιστοιχεί στην πραγματικότητα.

Το θέατρο της ασφάλειας αποκαλύπτεται

όταν είναι προφανές ότι δεν λειτουργεί κανονικά.

Εντάξει, οπότε τι κάνει τους ανθρώπους να μην δίνουν σημασία;

Βασικά, η έλλειψη κατανόησης.

Όταν δεν καταλαβαίνεις τους κινδύνους, δεν καταλαβαίνεις το κόστος,

είναι πιθανό να κάνεις λάθος στην ανταλλαγή,

και το αίσθημά σου να μην αντιστοιχεί στην πραγματικότητα.

Δεν υπάρχουν αρκετά παραδείγματα.

Υπάρχει ένα εγγενές πρόβλημα

με τα γεγονότα που έχουν χαμηλή πιθανότητα να συμβούν.

Αν, για παράδειγμα,

η τρομοκρατία δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ,

είναι πολύ δύσκολο να κρίνουμε

την αποτελεσματικότητα των αντιτρομοκρατικών μέτρων.

Αυτός είναι ο λόγος που συνεχίζουμε να θυσιάζουμε παρθένες,

και γιατί οι άμυνές μας από μονόκερους λειτουργούν καταπληκτικά.

Δεν υπάρχουν αρκετά παραδείγματα αποτυχίας.

Επίσης, τα συναισθήματα θολώνουν την κρίση μας σ' αυτά τα ζητήματα --

οι γνωστικές προκαταλήψεις για τις οποίες μίλησα νωρίτερα,

οι φόβοι, οι λαϊκές πεποιθήσεις,

βασικά ένα ανεπαρκές μοντέλο της πραγματικότητας.

Οπότε αφήστε με να περιπλέξω τα πράγματα.

Έχω μια αίσθηση και μια πραγματικότητα.

Θέλω να προσθέσω ένα τρίτο στοιχείο. Θέλω να προσθέσω το μοντέλο.

Η αίσθηση και το μοντέλο είναι στο κεφάλι μας,

η πραγματικότητα είναι ο έξω κόσμος.

Δεν αλλάζει, είναι πραγματικός.

Άρα η αίσθηση βασίζεται στη διαίσθησή μας.

Το μοντέλο βασίζεται στη λογική.

Αυτή είναι βασικά η διαφορά.

Σε ένα πρωτόγονο και απλό κόσμο,

δεν υπάρχει στα αλήθεια λόγος ύπαρξης μοντέλου.

Γιατί η αίσθηση είναι κοντά στην πραγματικότητα.

Δεν χρειαζόμαστε κάποιο μοντέλο.

Αλλά σε ένα σύγχρονο και πολύπλοκο κόσμο,

χρειαζόμαστε μοντέλα

για να καταλάβουμε πολλούς από τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε.

Δεν υπάρχει κάποια αίσθηση για τα μικρόβια.

Χρειαζόμαστε ένα μοντέλο για να τα καταλάβουμε.

Έτσι αυτό το μοντέλο

είναι μια ευφυής αναπαράσταση της πραγματικότητας.

Φυσικά, οριοθετείται από την επιστήμη,

από την τεχνολογία.

Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε μια μικροβιακή θεωρία των ασθενειών

πριν ανακαλύψουμε το μικροσκόπιο για να τα δούμε.

Περιορίζεται από τις γνωστικές μας προκαταλήψεις.

Αλλά έχει την ικανότητα

να παρακάμπτει τα συναισθήματά μας.

Από πού παίρνουμε αυτά τα μοντέλα; Τα παίρνουμε από άλλους.

Τα παίρνουμε από τη θρησκεία, τον πολιτισμό,

τους δασκάλους, τους μεγαλύτερους.

Πριν από κάποια χρόνια,

ήμουν σε ένα σαφάρι στη Νότιο Αφρική.

Ο οδηγός μου είχε μεγαλώσει στο Εθνικό Πάρκο Κρούγκερ.

Είχε κάποια πολύ πολύπλοκα μοντέλα για το πώς να επιβιώσει.

Και εξαρτώνταν από το αν θα δεχόσουν επίθεση

από λιοντάρι ή λεοπάρδαλη ή ρινόκερο ή ελέφαντα --

και πότε έπρεπε να τρέξεις μακρυά, και πότε έπρεπε να σκαρφαλώσεις σε ένα δέντρο --

όταν δε θα μπορούσες ποτέ να σκαρφαλώσεις σε δέντρο.

Εγώ θα είχα πεθάνει σε μια μέρα,

αλλά αυτός είχε γεννηθεί εκεί,

και καταλάβαινε πώς να επιβιώσει.

Εγώ γεννήθηκα στη Νέα Υόρκη.

Θα μπορούσα να τον πάρω στη Νέα Υόρκη, και τότε θα πέθαινε εκείνος σε μια μέρα.

(Γέλια)

Επειδή είχαμε διαφορετικά μοντέλα

βασισμένα στις διαφορετικές μας εμπειρίες.

Τα μοντέλα μπορούν να προέρχονται από τα μέσα ενημέρωσης,

από τους εκλεγμένους αξιωματούχους.

Σκεφτείτε μοντέλα για την τρομοκρατία,

τις απαγωγές παιδιών,

την ασφάλεια στα αεροπλάνα, την ασφάλεια στα αυτοκίνητα.

Τα μοντέλα μπορούν να προέρχονται από τη βιομηχανία.

Τα δύο που παρακολουθώ είναι οι κάμερες παρακολούθησης,

οι ταυτότητες,

αρκετά από τα μοντέλα μας για την ασφάλεια των υπολογιστών προέρχονται από εκεί.

Πολλά μοντέλα προέρχονται από την επιστήμη.

Τα μοντέλα για την υγεία είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα.

Σκεφτείτε τον καρκίνο, τη γρίπη των πτηνών, τη γρίπη των χοίρων, το SARS.

Όλα τα αισθήματα ασφαλείας που έχουμε

σχετικά με αυτές τις ασθένειες

προέρχονται από μοντέλα

που μας δίνονται ουσιαστικά από την επιστήμη, φιλτραρισμένα από τα μέσα ενημέρωσης.

Τα μοντέλα, λοιπόν, μπορούν να αλλάξουν.

Τα μοντέλα δεν είναι στατικά.

Όσο γινόμαστε πιο άνετοι μέσα στο περιβάλλον,

τα μοντέλα μας μπορούν να μετακινηθούν πιο κοντά στην αίσθησή μας.

Ένα παράδειγμα, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι,

αν πάτε 100 χρόνια πίσω

όταν ο ηλεκτρισμός άρχισε να γίνεται ευρέως διαδεδομένος,

υπήρχαν πολλοί φόβοι σχετικά με αυτόν.

Εννοώ ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που φοβούνταν να χτυπήσουν το κουδούνι,

επειδή αυτά είχαν ηλεκτρισμό, και αυτό ήταν επικίνδυνο.

Εμείς, είμαστε πολύ άνετοι κοντά στον ηλεκτρισμό.

Αλλάζουμε λάμπες

χωρίς καν να το σκεφτόμαστε.

Το μοντέλο μας για την ασφάλεια σχετικά με τον ηλεκτρισμό

είναι κάτι μέσα στο οποίο γεννηθήκαμε.

Δεν έχει αλλάξει όσο μεγαλώναμε.

Και είμαστε καλοί σε αυτό.

Ή σκεφτείτε τους κινδύνους

του διαδικτύου ανά τις γενιές --

πώς οι γονείς σας προσέγγιζαν την ασφάλεια στο διαδίκτυο,

σε σχέση με το πώς την προσεγγίζετε εσείς,

σε σχέση με το πώς θα την προσεγγίζουν τα παιδιά μας.

Τα μοντέλα, στο τέλος, υποχωρούν στο φόντο.

Η διαίσθηση είναι άλλη μια λέξη για την οικειότητα.

Όσο λοιπόν το μοντέλο σας είναι κοντά στην πραγματικότητα,

και συγκλίνει με την αίσθησή σας,

συχνά δεν ξέρετε ότι βρίσκεται εκεί.

Ένα ωραίο παράδειγμα αυτού

προκύπτει από τον περασμένο χρόνο και τη γρίπη των χοίρων.

Όταν προτοεμφανίστηκε η γρίπη των χοίρων,

οι αρχικές ειδήσεις προκάλεσαν πολλές υπερβολικές αντιδράσεις.

Τώρα είχε όνομα,

και αυτό την έκανε πιο τρομακτική από την κανονική γρίπη,

παρόλο που αυτή ήταν πιο θανατηφόρα.

Και ο κόσμος πίστευε ότι οι γιατροί θα έπρεπε να μπορούν να την αντιμετωπίσουν.

Υπήρχε λοιπόν ένα αίσθημα έλλειψης ελέγχου.

Και αυτά τα δύο

έκαναν τον κίνδυνο μεγαλύτερο από ότι ήταν.

Καθώς ξεθύμαινε η πρωτοτυπία της, οι μήνες πέρασαν,

υπήρξε κάποιο ποσοστό ανοχής,

οι άνθρωποι την συνήθισαν.

Δεν υπήρχαν καινούρια δεδομένα, αλλά υπήρχε λιγότερος φόβος.

Μέχρι το φθινόπωρο,

ο κόσμος πίστευε

ότι οι γιατροί θα έπρεπε να την είχαν ήδη αντιμετωπίσει.

Και υπάρχει κάποιου είδους σταυροδρόμι --

ο κόσμος έπρεπε να επιλέξει

μεταξύ του φόβου και της αποδοχής --

στην ουσία μεταξύ του φόβου και της απάθειας --

και κατά κάποιο τρόπο επέλεξε την καχυποψία.

Και όταν εμφανίστηκε το εμβόλιο πέρυσι το χειμώνα,

υπήρχε πολύς κόσμος --ένας εκπληκτικός αριθμός --

που αρνήθηκε να το κάνει --

που αποτελεί ωραίο παράδειγμα

του πώς η αίσθηση του κόσμου για την ασφάλεια αλλάζει, πώς αλλάζουν τα μοντέλα του,

κατά κάποιο τρόπο ξέφρενα

χωρίς καθόλου νέες πληροφορίες,

χωρίς καθόλου νέα δεδομένα.

Αυτού του είδους πράγματα συμβαίνουν συχνά.

Θα δώσω άλλη μία παράμετρο.

Έχουμε την αίσθηση, το μοντέλο, την πραγματικότητα.

Έχω μια πολύ σχετικιστική θεώρηση της ασφάλειας.

Πιστεύω ότι εξαρτάται από τον παρατηρητή.

Και οι περισσότερες αποφάσεις σχετικά με την ασφάλεια

περιλαμβάνουν ένα πλήθος ανθρώπων.

Και όσοι έχουν συμφέρον

από συγκεκριμένες ανταλλαγές

θα προσπαθήσουν να επηρεάσουν την απόφαση.

Και το ονομάζω αυτό "η θεματολογία τους".

Και βλέπετε η θεματολογία --

αυτό είναι μάρκετινγκ, είναι πολιτική --

προσπαθεί να σας πείσει να αποκτήσετε ένα μοντέλο αντί για ένα άλλο,

προσπαθεί να σας πείσει να αγνοήσετε ένα μοντέλο

και να εμπιστευθείτε τα συναισθήματά σας,

να περιθωριοποιήσετε ανθρώπους με μοντέλα που δεν σας αρέσουν.

Αυτό δεν είναι σπάνιο.

Ένα παράδειγμα, ένα καλό παράδειγμα, είναι το ρίσκο του καπνίσματος.

Στην ιστορία των τελευταίων 50 ετών, το ρίσκο του καπνίσματος

δείχνει πώς αλλάζει ένα μοντέλο,

και επίσης δείχνει πώς πολεμάει μια βιομηχανία

ένα μοντέλο που δεν της αρέσει.

Συγκρίνετέ το με το ζήτημα των παθητικών καπνιστών --

περίπου 20 χρόνια πριν.

Σκεφτείτε τις ζώνες ασφαλείας.

Όταν ήμουν μικρός, κανένας δεν φορούσε ζώνες ασφαλείας.

Τώρα, κανένα παιδί δεν σε αφήνει να οδηγήσεις

αν δεν φοράς ζώνη ασφαλείας.

Συγκρίνετέ το με το ζήτημα του αερόσακου --

περίπου 30 χρόνια πριν.

Όλα τα παραδείγματα των μοντέλων αλλάζουν.

Αυτό που μαθαίνουμε είναι πως το να αλλάξεις μοντέλο είναι δύσκολο.

Τα μοντέλα είναι δύσκολο να εκτοπιστούν.

Αν ταυτίζονται με τα συναισθήματά σας,

δεν αντιλαμβάνεστε καν ότι έχετε ένα μοντέλο.

Και υπάρχει ακόμη μια γνωστική προκατάληψη

που θα την ονομάζω σφάλμα επιβεβαίωσης

όταν τείνουμε να αποδεχόμαστε δεδομένα

που επιβεβαιώνουν τις πεποιθήσεις μας

και απορρίπτουμε δεδομένα που αντιτίθενται σ' αυτές.

Έτσι στοιχεία ενάντια στο μοντέλο μας,

μάλλον θα τα απορρίψουμε, ακόμα και αν είναι πειστικά.

Πρέπει να γίνουν πολύ πειστικά πριν τους δώσουμε σημασία.

Νέα μοντέλα που εκτείνονται σε μεγάλες χρονικές περιόδους είναι δύσκολα.

Το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι ένα καλό παράδειγμα.

Είμαστε απαίσιοι

με τα μοντέλα που καλύπτουν 80 χρόνια.

Τα καταφέρνουμε μεχρι την επόμενη σοδειά.

Τα καταφέρνουμε συχνά μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά μας.

Αλλά 80 χρόνια, εκεί δεν τα καταφέρνουμε.

Έτσι είναι ένα μοντέλο που δύσκολα αποδεχόμαστε.

Μπορούμε να έχουμε στο μυαλό μας δύο μοντέλα ταυτόχρονα,

ή το είδος του προβλήματος

όπου υποστηρίζουμε δύο πεποιθήσεις μαζί,

ή την γνωστική δυσαρμονία

Τελικά,

το νέο μοντέλο θα αντικαταστήσει το παλιό.

Τα ισχυρά συναισθήματα μπορούν να δημιουργήσουν ένα μοντέλο.

Η 11η Σεπτεμβρίου δημιούργησε ένα μοντέλο ασφάλειας

στα μυαλά πολλών ανθρώπων.

Επίσης, οι προσωπικές εμπειρίες με το έγκλημα μπορούν να το δημιουργήσουν,

ο ατομικός φόβος για την υγεία,

ένας υγειονομικός φόβος στις ειδήσεις.

Βλέπετε αυτά ονομάζονται μνήμες αναλαμπών

από τους ψυχιάτρους.

Μπορούν να δημιουργήσουν ένα μοντέλο ακαριαία,

επειδή είναι πολυ συγκινησιακά.

Έτσι στον τεχνολογικό κόσμο,

δεν έχουμε την εμπειρία

να κρίνουμε μοντέλα.

Και βασιζόμαστε στους άλλους. Βασιζόμαστε σε μεσάζοντες.

Εννοώ, πως αυτό λειτουργεί για όσο διορθώνουμε τους άλλους.

Βασιζόμαστε σε κυβερνητικές υπηρεσίες

για να μας πουν ποια φάρμακα είναι ασφαλή.

Ήρθα πετώντας εδώ χθες.

Δεν έλεγξα το αεροπλάνο.

βασίστηκα σε κάποια άλλη ομάδα

να εκτιμήσει αν το αεροπλάνο μου ήταν ασφαλές για να πετάξει.

Εμείς εδώ, κανένας μας δεν φοβάται μήπως καταρρεύσει η οροφή πάνω μας,

όχι επειδή την ελέγξαμε,

αλλά γιατί είμαστε αρκετά σίγουροι

πως οι οικοδομικοί κανονισμοί εδώ είναι καλοί.

Είναι ένα μοντέλο που απλώς αποδεχόμαστε

λίγο ως πολύ από πίστη.

Και αυτό είναι εντάξει.

Τώρα, αυτό που θέλουμε

είναι οι άνθρωποι να εξοικειώνονται αρκετά

με καλύτερα μοντέλα --

που θα αντανακλώνται στα συναισθήματά τους --

και θα τους επιτρέπουν να κάνουν ανταλλαγές ασφαλείας.

Τώρα όταν αυτές διαλύονται,

έχεις δύο επιλογές.

Πρώτον, μπορείς να διορθώσεις τα συναισθήματα των ανθρώπων,

να απευθυνθείς απ' ευθείας στα συναισθήματα.

Είναι χειραγώγηση, αλλά μπορεί να δουλέψει.

Ο δεύτερος, πιο τίμιος, τρόπος

είναι όντως να διορθώσεις το μοντέλο.

Οι αλλαγές συμβαίνουν αργά.

Το ζήτημα του καπνίσματος πήρε 40 χρόνια,

και αυτό ήταν ένα εύκολο θέμα.

Μερικά από τα θέματα είναι δύσκολα.

Εννοώ πραγματικά,

η πληροφόρηση φαίνεται ως η καλύτερή μας ελπίδα.

Είπα ψέματα.

Θυμηθείτε όταν μίλησα για συναίσθημα, μοντέλο, πραγματικότητα.

Είπα πως η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Κι όμως αλλάζει.

Ζούμε σε έναν τεχνολογικό κόσμο:

η πραγματικότητα αλλάζει συνεχώς.

Έτσι ίσως έχουμε -- για πρώτη φορά ως είδος --

το συναίσθημα να κυνηγά το μοντέλο, το μοντέλο κυνηγά την πραγματικότητα, η πραγματικότητα κινείται --

ίσως δεν προλάβει ποτέ το ένα το άλλο.

Δεν ξέρουμε.

Αλλά μακροπρόθεσμα,

και το συναίσθημα και η πραγματικότητα είναι σημαντικές.

Και θέλω να κλείσω με δύο σύντομες ιστορίες που το δείχνουν αυτό.

Το 1982 -- δεν γνωρίζω αν ο κόσμος το θυμάται αυτό --

υπήρχε μια μικρή επιδημία

με δηλητηριάσεις από Τάιλενολ στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Απαίσια ιστορία. Κάποιος πήρε ένα μπουκάλι Τάιλενολ,

έβαλε δηλητήριο μέσα, το έκλεισε, και το ξαναέβαλε στο ράφι.

Κάποιος άλλος το αγόρασε και πέθανε.

Αυτό τρομοκράτησε τον κόσμο.

Υπήρξαν μερικές ακόμα ίδιες επιθέσεις.

Δεν υπήρχε πραγματικός κίνδυνος, αλλά ο κόσμος φοβόταν.

Και κάπως έτσι

οι φαρμακοβιομηχανίες εφηύραν το καπάκι ασφαλείας

Τα καπάκια ασφαλείας προήλθαν από αυτό.

Είναι εντελώς ένα θέατρο ασφαλείας.

Ως εργασία για το σπίτι, σκεφτείτε 10 τρόπους να το παραβιάσετε.

Σας δίνω έναν, μια σύριγγα.

Όμως έκανε τους ανθρώπους να νιώσουν καλύτερα.

Έκανε το αίσθημα της ασφάλειάς τους

να ταιριάζει καλύτερα με την πραγματικότητα.

Τελευταία ιστορία, πριν μερικά χρόνια, μια φίλη μου γέννησε.

Την επισκέφτηκα στο νοσοκομείο.

Φαίνεται πως όταν γεννιέται ένα παιδί τώρα,

του φορούν ένα βραχιολάκι RFID

που αντιστοιχεί σε μια μητέρα,

και έτσι αν κάποιος εκτός της μητέρας πάρει το μωρό έξω από το μαιευτήριο,

χτυπάει ένας συναγερμός.

Είπα, "Αυτό είναιενδιαφέρον.

Αναρωτιέμαι πόσο εκτός ελέγχου είναι η απαγωγή βρεφών

από τα νοσοκομεία."

Πάω σπίτι, το ψάχνω.

Βασικά δεν συμβαίνει ποτέ.

Αλλά αν το σκεφτείτε,

αν είσαι το νοσοκομείο,

και πρέπει να πάρεις ένα μωρό από την μητέρα του,

έξω από το δωμάτιο για κάποια τεστ,

καλύτερα να έχεις ένα καλό θέατρο ασφαλείας,

αλλιώς θα σου ξεριζώσει το χέρι.

(Γέλια)

Έτσι, είναι σημαντικό για εμάς,

για όσους από εμάς σχεδιάζουμε την ασφάλεια,

που κοιτάμε την πολιτική ασφαλείας,

ή ακόμα την δημόσια πολιτική

με τρόπους που επηρεάζουν την ασφάλεια.

Δεν είναι απλώς η πραγματικότητα, είναι η αίσθηση και η πραγματικότητα.

Αυτό που είναι σημαντικό

είναι πως είναι περίπου το ίδιο.

Είναι σημαντικό το ότι, αν η αίσθησή μας ταιριάζει με την πραγματικότητα,

κάνουμε καλύτερες ανταλλαγές ασφαλείας.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)