Η μυστική δομή των μεγάλων ομιλιών | Νάνσι Ντουάρτε | TEDxEast

Όλες οι μεγάλες παρουσιάσεις έχουν μια κοινή αρχιτεκτονική. Σε αυτή την ισχυρή ομιλία η Νάνσι Ντουάρτε μας ενθαρρύνει να καταλάβουμε πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε νέες ιδέες και να αλλάξουμε αποτελεσματικά τον κόσμο μας. Αναλύοντας δύο από τις σημαντικότερες ομιλίες της εποχής μας, το «Έχω ένα όνειρο» του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και την την αρχική παρουσίαση του iPhone από τον Στιβ Τζομπς, εξάγει διδάγματα για το πώς να φτιάξουμε μια συνταρακτική παρουσίαση που να ξεσηκώνει.

Είναι πολύ ωραίο να βρίσκομαι εδώ.

Έχετε τη δύναμη να αλλάξετε τον κόσμο.

Δεν το λέω ως κλισέ,

έχετε πραγματικά τη δύναμη
να αλλάξετε τον κόσμο.

Βαθιά μέσα σας, ο κάθε ένας από σας

έχει την πιο ισχυρή συσκευή
που γνωρίζει ο άνθρωπος.

Και αυτό είναι η ιδέα.

Μια μόνο ιδέα από τον ανθρώπινο μυαλό,

θα μπορούσε να φουσκώσει το έδαφος,

θα μπορούσε να είναι σημείο
ανάφλεξης για ένα κίνημα

και θα μπορούσε
να ξαναγράψει το μέλλον μας.

Αλλά μια ιδέα είναι αδύναμη,

αν παραμείνει μέσα σου.

Αν δεν κοινοποιήσεις την ιδέα
για να την υποστηρίξουν οι άλλοι,

θα πεθάνει μέσα σου.

Κάποιοι από εσάς ίσως προσπάθησαν
να διαδώσουν την ιδέα τους,

αλλά δεν υιοθετήθηκε, απορρίφθηκε,

και κάποια άλλη μέτρια ιδέα
να υιοθετήθηκε.

Και η μόνη διαφορά τους
είναι το πώς επικοινωνήθηκαν.

Γιατί αν επικοινωνήσουμε μια ιδέα
με τρόπο που εισακούγεται

η αλλαγή θα έρθει, και μπορούμε
να αλλάξουμε τον κόσμο.

Στην οικογένεια μου συλλέγουμε
παλιές Ευρωπαϊκές αφίσες.

Κάθε φορά που πάμε στο Μάουι,
πάμε στον έμπορο εκεί,

που φτιάχνει αυτές
τις υπέροχες μεγάλες αφίσες.

Τις λατρεύω. Όλες έχουν μια ιδέα,

και όλες ξεκάθαρα μεταφέρουν την ιδέα.

Έχουν το μέγεθος ενός στρώματος.
Είναι πραγματικά μεγάλες,

δεν είναι τόσο χοντρές αλλά είναι μεγάλες.

Και ο τύπος λέει ιστορίες
καθώς γυρίσει τις σελίδες.

Και μια φορά ήμουν με τα δυο παιδιά μου,

και γυρνώντας τη σελίδα,
υπήρχε μια αφίσα από κάτω,

και ακριβώς όταν ξεκίνησα να λέω,

«Ω Θεέ μου, λατρεύω αυτή την αφίσα,»

και τα δυο μου παιδιά πετάχτηκαν
και είπαν «Ω, μαμά, είσαι εσύ.»

Και αυτή είναι η αφίσα.
(Γέλια)

Είμαι σα να λέω «Ξεσηκωθείτε!»

Αυτό που μου άρεσε στην αφίσα
είναι η ειρωνεία.

Δείχνει τη γυναίκα ξεσηκωμένη,
να πηγαίνει σε πόλεμο,

-όπως ήταν σύνηθες τότε-

και κρατάει αυτά
τα μικρά μπαχαρικά Σουαβίτος,

σαν κάτι τελείως ασήμαντο,

παρόλο που είναι πρόθυμη να ρισκάρει,

τη ζωή της για να προωθήσει
αυτό το πράγμα.

Οπότε αν είναι κάτι να ανταλλάξετε,
ανταλλάξτε αυτά τα μικρά μπαχαρικά

με μια παρουσίαση.

Ναι, είμαι εγώ, ξεσηκωμένη.

Ήμουν ενθουσιώδης με τις παρουσιάσεις
ακόμα κι όταν δεν ήταν της μόδας

να είσαι ενθουσιώδης με τις παρουσιάσεις.

Αλήθεια πιστεύω ότι έχουν τη δύναμη
να αλλάξουν τον κόσμο

όταν μπορείς να επικοινωνείς μέσω αυτών.

Το να αλλάξεις τον κόσμο είναι δύσκολο.

Δεν θα συμβεί μόνο με ένα άτομο
και μια μόνο ιδέα.

Η ιδέα πρέπει να διαδοθεί
αλλιώς δεν θα έχει αποτέλεσμα.

Έτσι πρέπει να προέλθει από εσάς

και να την ανοίξετε
στον κόσμο για να τη δει.

Ο τρόπος που οι ιδέες επικοινωνούνται
καλύτερα είναι μέσω των ιστοριών.

Ξέρετε, για χιλιάδες χρόνια,
οι αναλφάβητες γενιές

περνούσαν τις αξίες και τις παραδόσεις
από γενιά σε γενιά,

και παρέμειναν αυτούσιες στο χρόνο.

Υπάρχει κάτι πραγματικά μαγικό
στη δομή μιας ιστορίας

που το κάνει ώστε
όταν είναι συγκεντρωμένη,

είναι πιο κατανοητή
και να μπορεί να αποτυπωθεί

από το δέκτη.

Βασικά σε μια ιστορία
έχεις μια σωματική αντίδραση,

η καρδιά μπορεί να ανεβάσει ρυθμούς,
τα μάτια να διασταλούν,

θα μπορούσατε να πείτε:
«Ω, νιώθω ρίγη ανατριχίλας»

ή «νιώθω ένα φτερούγισμα στο στομάχι μου».

Αντιδρούμε σωματικά,
όταν κάποιος μας λέει μια ιστορία.

Αν και η σκηνή είναι η ίδια,
η ιστορία μπορεί να ειπωθεί,

αλλά μόλις γίνει η παρουσίαση,
γίνεται μια επίπεδη γραμμή.

Και ήθελα να μάθω το γιατί.

Γιατί καθόμαστε και ακούμε
με απόλυτη προσοχή μια ιστορία,

αλλά χάνει την αξία της
όταν παρουσιάζεται.

Ήθελα να καταλάβω, πως ενσωματώνεις
μια ιστορία στις παρουσιάσεις.

Κάναμε χιλιάδες παρουσιάσεις
στο εργαστήριο

-εκατοντάδες χιλιάδες για την ακρίβεια-

οπότε ήξερα το περιεχόμενο
μιας πραγματικά κακής παρουσίασης.

Αποφάσισα να σπουδάσω
κινηματογράφο και λογοτεχνία,

και πραγματικά να ψάξω
και να βρω τι γινόταν

και γιατί αποτύχαινε.

Θέλω να σας δείξω κάποια ευρήματα

τα οποία οδήγησαν στο τι θεωρώ
ως μια φόρμα παρουσίασης.

Ήταν προφανές να αρχίσω με τον Αριστοτέλη,

είχε δομή τριών πράξεων,
αρχή, μέση και τέλος,

σπούδασε ποίηση και ρητορική,

και πολλές παρουσιάσεις
δεν έχουν καν αυτή την απλή δομή.

Όταν προχώρησα και άρχισα
να μελετώ τους αρχέτυπους ήρωες

σκέφτηκα:
«Οκ, ο παρουσιαστής είναι ο ήρωας,

είναι πάνω στη σκηνή,
είναι το αστέρι της εκπομπής.»

Είναι εύκολο να νιώσεις
ως παρουσιαστής, ότι είσαι ο αστέρας.

Συνειδητοποίησα αμέσως ότι αυτό δεν ίσχυε.

Επειδή έχω μια ιδέα, την κάνω γνωστή,

αλλά αν δεν πιάσετε
και δεν αγκαλιάσετε αυτή την ιδέα,

η ιδέα δεν πάει πουθενά
και ο κόσμος δεν αλλάζει.

Στην πραγματικότητα,
ο παρουσιαστής δεν είναι ο ήρωας,

το ακροατήριο είναι ο ήρωας της ιδέας.

Αν δείτε το Ταξίδι του Ήρωα
του Τζόσεφ Κάμπελ,

στο αρχικό στάδιο, υπάρχουν κάποιες
πραγματικά ενδιαφέρουσες ιδέες.

Υπάρχει ένας αρεστός ήρωας,
σε ένα συνηθισμένο κόσμο,

και τους καλούν σε μια περιπέτεια.

Ο κόσμος έχει βγει εκτός ισορροπίας.

Ενώ στην αρχή είναι κάποιοι διστακτικοί,

λένε: «Δεν ξέρω αν θέλω
να αναμιχθώ σε αυτό»

και τότε έρχεται ένας μέντορας

και τους βοηθάει να μετακινηθούν
από το συνηθισμένο κόσμο

σε ένα ιδιαίτερο κόσμο.

Και αυτός είναι ο ρόλος του παρουσιαστή.

Είναι να είναι μέντορας. Δεν είσαι
ο Λουκ Σκαϊγόκερ, είσαι ο Γιόντα.

Είσαι αυτός που βοηθά τους ακροατές

να μετακινηθούν από ένα πράγμα
σε μια ιδιαίτερη ιδέα,

και αυτή είναι η δύναμη της ιστορίας.

Στην πιο απλή δομή της,
η ιστορία αποτελείται από τρία μέρη.

Έχεις έναν αρεστό ήρωα,
που έχει μία επιθυμία,

αυτοί βρίσκονται αντιμέτωποι
με ένα εμπόδιο, και τελικά,

αναδύονται, μεταμορφώνονται,
και αυτή είναι η βασική δομή.

Αλλά μόνο όταν βρήκα
την πυραμίδα του Γκουστάβ Φρέιταγκ

- σχεδίασε αυτό το σχέδιο το 1863.

Ήταν ένας Γερμανός δραματοποιός,

-ήταν ένας Γερμανός δραματοποιός-

και πίστευε ότι υπήρχε
μια δομή πέντε πράξεων,

η οποία έχει δράση, άνοδο,
κλιμάκωση, κάθοδο και έναν επίλογο,

ο οποίος ξεδιαλύνει
ή δίνει λύση στην ιστορία.

Αγαπάω αυτό το σχήμα.
Θα μιλήσουμε για σχήματα.

Η ιστορία έχει ένα τόξο,
το τόξο είναι σχήμα.

Μιλάμε για κλασική μουσική,
θέλοντας να τη σχηματοποιήσουμε.

Οπότε σκέφτηκα, αν οι παρουσιάσεις
έχουν σχήμα, τι σχήμα θα είναι;

Και πώς οι μεγάλοι ομιλητές
χρησιμοποιούσαν αυτό το σχήμα

ή αν χρησιμοποιούν ένα σχήμα;

Δε θα ξεχάσω ποτέ, ήταν Σάββατο πρωί.

Έπειτα από όλη αυτή τη μελέτη,
-ήταν κάποια χρόνια μελέτης-

σχεδίασα ένα σχήμα.

Και ήμουν κάπως,

«Ω, αν αυτό το σχήμα είναι αληθινό,

θα μπορέσω να πάρω δυο τελείως
διαφορετικές παρουσιάσεις,

να τις επικαλύψω και θα βγει.»

Οπότε έκανα το προφανές,

πήρα την ομιλία του Μάρτιν
Λούθερ Κινγκ «Έχω ένα όνειρο»,

και την ομιλία του Στιβ Τζόμπς
του 2007 για το iPhone

τις επικάλυψα, και δούλεψε.

Κάθησα στο γραφείο μου, άναυδη.
Μάλιστα έκλαψα λίγο,

γιατί ήμουν, «Μου δόθηκε αυτό το δώρο,»

και να το,

αυτό είναι το σχήμα
μιας σπουδαίας παρουσίασης.

Δεν είναι απίστευτο;
(Ψεύτικος λυγμός, γέλια) Έκλαιγα.

Θέλω να σας το δείξω,
γιατί είναι εκπληκτικό.

Υπάρχει αρχή, μέση και τέλος
και θέλω να το δούμε μαζί.

Γιατί οι μεγαλύτεροι ομιλητές όλων
των εποχών -εξέτασα ομιλίες, τα πάντα-

πραγματικά επικάλυψα το σχήμα,

ακόμα κι η Ομιλία στο Γκέτισμπεργκ
ακολουθεί το σχήμα.

Στην αρχή κάθε παρουσίασης,
πρέπει να ορίσετε ποιο είναι.

Ξέρετε, έτσι έχουν τα πράγματα,
να τι γίνεται.

Έπειτα πρέπει να το συγκρίνετε
με αυτό που θα μπορούσε να είναι.

Πρέπει να κάνετε αυτό το κενό
όσο μεγαλύτερο γίνεται,

γιατί υπάρχει ένα κοινό σημείο
στην υπάρχουσα κατάσταση,

και πρέπει να το αντιδιαστείλετε
με την ανωτερότητα της ιδέας σας.

Εδώ είναι το παρελθόν
εδώ έχετε το παρόν,

αλλά κοιτάξτε στο μέλλον μας.

Εδώ είναι το πρόβλημα,

αλλά δείτε το πρόβλημα λύθηκε.

Υπάρχει ένα εμπόδιο,

ας αφανίσουμε το εμπόδιο.

Πρέπει πραγματικά να ενισχύσετε το κενό.

Θα είναι όπως εισάγουμε
ένα συμβάν στις ταινίες.

Τότε ξαφνικά το ακροατήριο χρειάζεται
να αντιμετωπίσει αυτό που φανερώσατε

θα πρέπει να πούνε

«Ω, θα συμφωνήσω με αυτό ή όχι;»

Και η υπόλοπη παρουσίαση σας
θα πρέπει να το υποστηρίζει αυτό.

Άρα η μέση πηγαίνει μπρος και πίσω,

ταλαντεύεται μεταξύ τι είναι
και τι θα μπορούσε να είναι

Γιατί αυτό που προσπαθείτε

είναι να κάνετε το κατεστημένο
και το φυσιολογικό να μην αρέσει,

και θέλετε να τους οδηγήσετε να δουν αυτό
που θα συμβεί αν υιοθετήσουν την ιδέα σας.

Όταν πρόκειται να αλλάξετε τον κόσμο,
οι άνθρωποι θα αντισταθούν,

δεν θα ενθουσιαστούν,
μπορεί να τους αρέσει όπως είναι ο κόσμος.

Γι' αυτό βρείτε αντίσταση.

Γι'αυτό πρέπει
να μετακινήστε μπρος πίσω,

όπως στην ιστιοπλοϊα.

Όταν κάνετε ιστιοπλοΐα
και υπάρχει αντίσταση του ανέμου,

χρειάζεται να μετακινείτε το καράβι
μπρος πίσω, μπρος πίσω.

Ώστε να πιάσετε τον άνεμο.

Πρέπει να πιάσετε την αντίσταση του αέρα
όταν κάνετε ιστιοπλοΐα.

Όταν πιάσετε τον άνεμο στο σωστό σημείο,
και αρχίζετε να ταξιδεύετε σωστά,

το καράβι σας θα ταξιδέψει πιο γρήγορα
και από τον ίδιο τον άνεμο

- είναι ένα φυσικό φαινόμενο.

Ο τρόπος που αντιστέκονται μεταξύ
αυτού που συμβαίνει κι αυτού που θα γίνει,

αυτό είναι που θα τους οδηγήσει
πιο γρήγορα προς την ιδέα σας.

Αφού κινηθείτε μπρος πίσω, μεταξύ αυτού
που είναι και αυτό που θα μπορούσε,

τελευταίο είναι η έκκληση σε δράση
όπως κάθε παρουσίαση πρέπει να κάνει

- αλλά μόνο στο τέλος.

Πρέπει να περιγράψετε τον κόσμο
σαν μια νέα ευλογία,

«Αυτή είναι η ουτοπία
όπου υιοθετήθηκε η ιδέα μου.»

«Έτσι θα νοιάζει ο κόσμος,

όταν συνεργαστούμε και
λύσουμε αυτό το μεγάλο πρόβλημα».

Πρέπει να το χρησιμοποιήσετε ως επίλογο,

με ένα ποιητικό και δραματικό τρόπο.

Ενδιαφέρον είναι όταν τελείωσα,
έλεγα: «Ξέρετε κάτι;

Θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω
ως εργαλείο ανάλυσης.»

Στην πραγματικότητα μεταγράφω τις ομιλίες

και τις χαρτογραφώ,

για να δω αν ταιριάζουν με το εργαλείο.

Θέλω να σας δείξω κάποια από αυτά σήμερα,

και θα αρχίσω με τους δυο ανθρώπους
που χρησιμοποίησα όταν ξεκίνησα.

Εδώ είναι ο κύριος Τζομπς,
που άλλαξε τελείως τον κόσμο.

Άλλαξε τους προσωπικούς υπολογιστές,
άλλαξε τη μουσική βιομηχανία,

κια τώρα θα αλλάξει τη συσκευή,

τη βιομηχανία των κινητών.

Έχει σίγουρα αλλάξει τον κόσμο.

Και αυτό είναι το σχήμα της ομιλίας
του 2007 για το λανσάρισμα του iphone,

όταν λάνσαρε το iPhone.

Είναι μια 90λεπτη ομιλία
που βλέπετε ότι ξεκινάει με το τι είναι,

πηγαίνει μπρος πίσω και καταλήγει
με αυτό που θα μπορούσε να είναι.

Θέλω να εστιάσουμε σε αυτό:

η άσπρη γραμμή είναι όταν μιλάει.

Και η άλλη έγχρωμη γραμμή που πετάγεται,
είναι όταν παρεμβάλλει βίντεο.

Προσθέτει κάποια ποικιλία
και διακόπτει την επίδειξη.

Για να μην μιλάει μόνο αυτός όλη την ώρα.

Και αυτές οι γραμμές εδώ το αποδεικνύουν.

Και στο τέλος θα δείτε μια μπλε γραμμή,
που είναι ο άλλος ομιλητής.

Εδώ αρχίζει και αποκτά ενδιαφέρον:

Κάθε τικ είναι κάθε φορά
που τους έκανε να γελάσουν.

Και κάθε τικ εδώ είναι κάθε φορά
που τους έκανε να χειροκροτήσουν.

Συμμετείχαν τόσο πολύ σωματικά,

αντιδρούσαν σωματικά σε αυτά που έλεγε,
το οποίο είναι φανταστικό,

γιατί τότε, αυτή τη στιγμή έχετε
το ακροατήριο στα χέρια σας.

Οπότε ξεκινάει με αυτό
που θα μπορούσε να είναι,

με «Αυτή είναι η μέρα που πρόσμενα
τα δυόμιση τελευταία χρόνια».

Λανσάρει λοιπόν ένα προϊόν

το οποίο γνωρίζει ήδη
εδώ και δυόμιση χρόνια.

Δεν είναι νέο προϊόν για αυτόν.

Αλλά δείτε, κάνει κάτι άλλο:

θαυμάζει.

Θαυμάζει το δικό του το προϊόν.

Θαυμάζει τον εαυτό του πιο πολύ
απ' όσο γελάει ή χειροκροτεί το κοινό.

Σαν να λέει: «Δεν είναι φανταστικό;
Δεν είναι πανέμορφο;»

Διαμορφώνει για το κοινό
αυτό που θέλει εκείνος να νιώσουν.

Στην πραγματικότητα τους εξαναγκάζει
να αισθανθούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο.

Ξεκινάει με το τι θα μπορούσε να είναι,

με: «Κάποιες φορές, ένα επαναστατικό
προϊόν εμφανίζεται και αλλάζει τα πάντα».

Οπότε αρχίζει και μιλάει για το προϊόν.

Στην αρχή, κρατά στην πραγματικότητα
το τηλέφωνο μακριά.

Θα δείτε ότι η γραμμή είναι αρκετά πλατιά
μέχρι αυτό το σημείο,

και πάει μεταξύ των

«Αυτό είναι το νέο κινητό
κι εδώ είναι οι χάλια ανταγωνιστές του.»

Και μετά, σε αυτό το σημείο ακριβώς,
έχει τη σημαντική στιγμή του

- και αυτό πρέπει να το θυμόμαστε πάντα.

Εμφανίζει το τηλέφωνο.

Το ακροατήριο το βλέπει για πρώτη φορά,

κι ακούς σαν να έχουν ρουφήξει
το οξυγόνο από το δωμάτιο.

Λαχάνιασαν. Μπορείς να το ακούσεις.

Δημιουργεί μια στιγμή
που όλοι θα θυμούνται.

Αν γυρίσουμε στο μοντέλο,
θα δούμε το μπλε

-όπου οι εξωτερικοί ομιλητές έρχονται-

και μετά, πηγαίνοντας κάτω δεξιά,
η γραμμή διακόπτεται.

Γιατί χάλασε το χειριστήριο.

Και τι κάνει; Για να διατηρήσει
την αίσθηση του ενθουσιασμού.

Λέει μια προσωπική ιστορία,

εκεί ακριβώς που δεν δούλεψε η τεχνολογία.

Είναι κορυφαίος επικοινωνιολόγος
και λέει μια ιστορία

για να κρατήσει το κοινό σε εγρήγορση.

Τη σωστή στιγμή τελειώνει με μια ευλογία.

Τους αφήνει με την υπόσχεση

ότι η Apple θα συνεχίσει
να φτιάχνει επαναστατικά προϊόντα.

Και λέει,

«Υπάρχει ένα ρητό
του Γουέιν Γκρέτσκι που αγαπώ:

«Κάνω πατινάζ εκεί που θα είναι η σφαίρα,
όχι εκεί που ήταν.»

Πάντα το κάναμε στην Apple,
από την αρχή, και πάντα θα το κάνουμε.»

Και τελειώνει με μια νέα ευλογία.

Ας δούμε το κύριο Κινγκ.

Ήταν ένας καταπληκτικός
οραματιστής, ένας ιερωμένος,

ο οποίος όλη του τη ζωή
αγωνιζόταν για την ισότητα.

Κι αυτό είναι το σχήμα της ομιλίας του
«Έχω ένα όνειρο».

Όπως βλέπετε, ξεκινάει με το «Τι είναι»,

πάει μπρος πίσω μεταξύ του τι είναι
και τι θα μπορούσε να είναι,

και καταλήγει με μια ποιητική ευλογία,
που το γνωστό κομμάτι που όλοι ξέρουμε.

Θα το τεντώσω λίγο εδώ,
θα το ανοίξω διάπλατα,

και αυτό που κάνω είναι να βάλω
το πραγματικό αντίγραφο εδώ

μαζί με το κείμενο. Ξέρω
δεν μπορείτε να το διαβάσετε.

Αλλά στο τέλος κάθε γραμμής,
αλλάζω γραμμή εδώ,

γιατί πήρε ανάσα και σταμάτησε εδώ.

Ήταν κήρυκας Βαπτιστών από το Νότο,
οι περισσότεροι δεν το ήξεραν,

έτσι είχε έναν πραγματικό ρυθμό,

ο οποίος ήταν καινούριος
για τους ανθρώπους εκεί.

Θέλω να καλύψω
τις γραμμές κειμένου με μια μπάρα

γιατί θέλω να χρησιμοποιήσω την μπάρα
σαν πληροφοριακή συσκευή εδώ.

Ας δούμε λοιπόν πώς πραγματικά
μιλούσε στον κόσμο.

Η μπλε μπάρα συμβολίζει
όταν χρησιμοποιούσε

την πραγματική ρητορική της επανάληψης.

Επαναλάμβανε τον εαυτό του,

χρησιμοποιούσε
τις ίδιες λέξεις και φράσεις,

ώστε οι άνθρωποι να θυμούνται
και να ανακαλούν στη μνήμη.

Αλλά επίσης χρησιμοποιούσε
πολλές μεταφορές και οπτικές λέξεις.

Αυτός ήταν ένας τρόπος
να λέει πολύπλοκες ιδέες

και να τις κάνει αξέχαστες και κατανοητές
ώστε οι άνθρωποι να καταλαβαίνουν.

Στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε πολύ

-σχεδόν ολόκληρες σκηνές με τα λόγια του-

ώστε να οραματιστούν τι τους έλεγε.

Επίσης, υπήρχαν γνωστά τραγούδια
και γραφές που χρησιμοποιούσε.

Αυτό που βλέπετε είναι
μόνο το αρχικό μέρος.

Επιπλέον, αναφέρθηκε σε πολιτικές
υποσχέσεις που είχαν γίνει.

Έτσι αν δούμε το αρχικό μέρος
του «τι είναι»,

στο τέλος του «τι είναι» ήταν η πρώτη
φορά που οι άνθρωποι χειροκρότησαν.

Στο τέλος του «τι είναι», είπε,

«Η Αμερική έχει δώσει
στους μαύρους μία κακή επιταγή,

μία ακάλυπτη επιταγή.»

Όλοι ξέρουμε πως είναι να
μην έχουμε χρήματα στην τράπεζα.

Χρησιμοποίησε αυτή τη μεταφορά
που όλοι ξέρουν.

Αλλά όταν πραγματικά αντέδρασαν,
την πρώτη φορά που φώναξαν ήταν όταν:

«Ήρθαμε για να εισπράξουμε την επιταγή,

μια επιταγή που θα μας δώσει ελευθερία
και ασφάλεια της δικαιοσύνης.»

Τότε ήταν που χειροκρότησαν.

Όταν σύγκρινε αυτό
που συμβαίνει με αυτό που θα συμβεί.

Όταν προχωρήσουμε
λίγο παραπάνω το μοντέλο,

θα δείτε ότι πηγαίνει μπρος πίσω
με ένα ρυθμό παροξυσμού.

Και εδώ πηγαίνει μπρος πίσω,
και πάλι μπρος πίσω,

τώρα το ακροατήριο ήταν σε παροξυσμό.

Ξέρετε, ήταν ενθουσιασμένοι
και μπορείτε να κάνετε αυτό

για να τους κρατήσετε ενθουσιασμένους.

Οπότε λέει, «Έχω ένα όνειρο

ότι κάποια μέρα το έθνος θα ξεσηκωθεί
και θα ζήσει στο δικό του σύστημα αξιών.

«Έχουμε ως αυταπόδεκτη αλήθεια,
ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι».

Βλέπετε χρησιμοποιεί αυτό το πορτοκαλί
κείμενο για να τους θυμίσει την υπόσχεση

που τους είχαν δώσει
οι πολιτικοί ή η ίδια η χώρα.

Έπειτα μετακινείτε μπρος πίσω μεταξύ

«Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα,
Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα,

Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα»,
και στο τέλος, εδώ γίνεται ενδιαφέρον.

Γιατί χρησιμοποιεί, βλέπετε
τις τέσσερις αποχρώσεις του πράσινου,

εδώ υπάρχει πολύ μπλε,
όπου επαναλαμβάνεται,

είχε έντονη την αίσθηση της επανάληψης.

Και η πράσινη έδειχνε την έντονη αίσθηση
των τραγουδιών και των γραφών.

Οι πρώτες πράσινες γραμμές είναι
οι γραφές από το βιβλίο του Ησαΐα.

Οι δεύτερες πράσινες γραμμές ήταν
το πατριωτικό τραγούδι «Η χώρα μου».

Είναι πολύ γνωστό τραγούδι
το οποίο ήταν πολύ σημαντικό

για τους μαύρους την εποχή εκείνη,

γιατί ήταν το τραγούδι που επέλεξαν
να αλλάξουν τα λόγια σαν διαμαρτυρία,

για να πουν ότι οι υποσχέσεις
δεν κρατήθηκαν.

Οπότε οι τρίτες πράσινες γραμμές ήταν
μια στροφή από το «Η χώρα μου.»

Και οι τέταρτες ήταν
ένα πνευματικό τραγούδι των μαύρων.

«Ελευθερία επιτέλους!
Δόξα τω Θεώ, είμαι ελεύθερος επιτέλους!»

Αυτό που κατάφερε ήταν να αγγίξει
τις καρδιές των ανθρώπων.

Επέλεξε από τις γραφές
αυτό που ήταν σημαντικό.

Επέλεξε από τα τραγούδια
αυτά που είχαν τραγουδήσει μαζί,

ως διαμαρτυρία για την οργή
και τα χρησιμοποίησε ως μέσο

για να συνδεθεί και να έχει
απήχηση στο ακροατήριο.

Τελειώνοντας, ζωγράφισε μια νέα ευχή,

χρησιμοποιώντας αυτά που είχαν
μέσα τους και τιμούσαν ως ιερά.

Ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος.
Είχε ένα μεγάλο, μεγάλο όνειρο.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εδώ,
εσείς που έχετε μεγάλα όνειρα. (Γέλια)

Έχετε μεγάλες ιδέες μέσα σας

που πρέπει να τις βγάλετε.
Αλλά ξέρετε κάτι;

Αντιμετωπίζουμε δυσκολίες.
Είναι δύσκολο να αλλάξεις τον κόσμο.

Και ξέρετε ήταν -

το σπίτι είχε βομβαρδιστεί,
τον είχαν μαχαιρώσει με χαρτοκόπτη

τελικά, έχασε τη ζωή του,

για αυτά που νοιαζόταν.

Αλλά σε πολλούς από εμάς δεν θα χρειαστεί
να κάνουμε τέτοια θυσία,

αλλά αυτό που συμβαίνει είναι βασικά

σαν τη βασική δομή της ιστορίας.
Η ζωή μπορεί να είναι έτσι.

Είστε όλοι συμπαθητικοί άνθρωποι,

έχετε επιθυμίες, βρίσκετε εμπόδια,

και σταματάμε εδώ.

Είμαστε στο, «Είχα μια ιδέα,

αλλά δε θα τη γνωστοποιήσω.
Έχει απορριφθεί.»

Ξέρετε, σαμποτάρουμε μόνοι μας
τις ιδέες μας,

απλά αγγίζουμε τα εμπόδια,
και αγγίζουμε τα εμπόδια,

αντί να επιλέξουμε να αφήσουμε
την μάχη να μας μεταμορφώσει

και να επιλέξουμε να πάμε μπροστά
και να κάνουμε πραγματικότητα το όνειρο.

Αν κάποιος,

αν μπορώ εγώ, τότε όλοι μπορούνε.

Μεγάλωσα σ' ένα στερημένο οικονομικά
και συναισθηματικά περιβάλλον.

Την πρώτη φορά που πήγα κατασκήνωση
με την αδερφή μου με κακοποίησαν,

δεν ήταν η πρώτη φορά που με κακοποιούσαν,
ήταν απλά πιο επιθετικά.

Και η μαμά και ο μπαμπάς -
παντρεύτηκαν τρεις φορές ο ένας τον άλλο,

ήταν ταραχώδης και όταν δεν μάλωναν

προσπαθούσαν να ξεσουρώσουν
έναν αλκοολικό που ζούσε μαζί μας

γιατί ήταν και οι δυο πρώην αλκοολικοί.

Οπότε η μαμά μας εγκατέλειψε
όταν ήμουν δεκαέξι χρονών.

Και ανέλαβα το ρόλο του προστάτη
στο σπίτι και στα αδέρφια μου.

Παντρεύτηκα. Γνώρισα έναν άνδρα.

Ερωτευτήκαμε. Πήγα ένα χρόνο στο κολέγιο.

Έκανα ό,τι θα έκανε ένα έξυπνο
νέο κορίτσι στην ηλικία μου,

απλά παντρεύτηκα
όταν ήμουν δεκαεννιά χρονών.

Και ξέρετε κάτι;

Ήξερα, ήξερα, ότι άξιζα
περισσότερο από αυτό.

Και κάποια στιγμή στη ζωή μου
είχα να επιλέξω.

Να αφήσω όλα αυτά τα πράγματα
να με σπρώξουν κάτω

και να αφήσω όλες τις ιδέες
που είχα να χαθούν.

Να πω, ξέρετε, η ζωή είναι
πολύ δύσκολη για να αλλάξω τον κόσμο.

Είναι πολύ σκληρή.

Αλλά επέλεξα μια διαφορετική ιστορία
για τη ζωή μου.

Δεν την ξέρετε;
(Γέλια)

Νιώθω πως υπάρχουν άνθρωποι εδώ μέσα,
που έχουν αυτά τα Σουαβίτος μπαχαρικά

και λένε,
«Δεν είναι τόσο μεγάλη υπόθεση.»

«Δεν είναι ότι θα αλλάξω όλο τον κόσμο.»

Αλλά ξέρετε μπορείτε
να αλλάξετε το δικό σας κόσμο.

Μπορείτε να αλλάξετε τη ζωή σας.
Μπορείτε να αλλάξετε

τον κόσμο που εσείς ελέγχετε,

τη δική σας σφαίρα.

Θέλω να σας ενθαρρύνω να το κάνετε.

Γιατί ξέρετε κάτι;

Το μέλλον δεν είναι ένα μέρος που θα πάτε.

Είναι το μέρος που εσείς θα δημιουργήσετε.

Θέλω να σας ευχαριστήσω.
(Χειροκρότημα)

Ο θεός να μας ευλογεί.
Ευχαριστώ.