-
ชุมชนโกวานาส เมืองบรุกลิน
-
การเป็นศิลปินขึ้นอยู่กับกิจวัตรในแต่ละวัน
-
การพบปะผู้คนในแต่ละวัน
และการเมืองในแต่ละวัน
-
ผลงานส่วนมากคือการแสดงตัวตน
-
มาเรียม โฮไซนี่
-
ครั้งแรกที่ฉันตระหนักว่า
การวาดภาพคือสิ่งที่ฉันรัก
-
คือตอนฉันอายุสิบสามปี
-
คุณครูที่โรงเรียนของฉัน
-
และวิธีที่คุณครูสอน
-
และความเป็นผู้หญิงแกร่งของท่าน
-
มีความเหมือนกับผู้หญิงที่ประเทศอิหร่าน
-
และฉันคิดว่าฉันสนใจในสิ่งนี้
-
ฉันจำได้อย่างขึ้นใจ
ว่าตอนนั้นฉันเป็นอย่างไร
-
ฉันอยากจะเข้าเรียนวิชาวาดภาพ
-
ฉันอยากจะสร้างผลงานต่อไปเรื่อยๆ
-
และฉันมีภาพวาดมากมายที่บ้านของพ่อแม่
-
ฉันรู้ตัวเสมอว่าฉันเป็นนักวาดภาพ
-
ฉันเริ่มต้นวาดและฉันระบายสี
-
และฉันวาดทับลงไปอีก
-
มันเป็นกระบวนการซ้ำๆ
-
มีคนให้ฉันวาดภาพเกี่ยวกับบทกวีนี้
-
“ไลลากับมัจนูน”
-
มันเกี่ยวกับความรักต้องห้าม
-
ฉันสร้างสรรค์เรื่องราวนี้
-
"ความลับของเธอและเงาของเธอ"
-
ฉันรู้สึกสนใจในตัวละครหญิงมากกว่า
-
เพราะเห็นได้ชัดว่าไม่มีใคร
ให้ความสนใจในตัวเธอ
-
เพราะเรื่องมันเกี่ยวกับการที่มัจนูนเสียสติ
-
ฉันตีความว่าเลย์ลาคือ
ผู้หญิงที่มีความเปราะบาง
-
เธอถูกห้ามมีปากเสียง
-
ถึงขนาดห้ามมิให้มีความปรารถนา
-
ในสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ
-
ผลงานของฉันเป็นส่วนผสมของความตลกขบขัน
และความกลัว
-
มันมีส่วนที่คุณสามารถหัวเราะ
-
แม้ว่าคุณจะกลัวอะไรหลายสิ่ง
-
ผลงานของฉันในตอนแรกๆ
-
ช่องว่างระหว่างส่วนประกอบภาพ
จะดูชัดเจนกว่า
-
เมื่อซักปีสองปีที่ผ่านมา
-
ฉันใช้วิธีการแสดงความชัดเจน
-
ฉันวาดภาพร่ายกายโดยปราศจากศรีษะ
-
เพราะเรื่องการเมืองเกี่ยวกับอัตลักษณ์
-
ช่องว่างของพื้นที่
-
และการแตกหักของร่างกาย
-
คือการสะท้องถึงประสบการณ์ชีวิตของฉัน
-
ในฐานะผู้ผลัดถิ่น
-
และในฐานะคน
ที่ไม่สามารถเดินทางไปประเทศของตัวเองได้
-
และต้องกลับมาทำงานและอาศัยอยู่ที่อเมริกา
-
ร่างกายพวกนี้มีความวิตกกังวล
-
ในทางกลับกันมันมีความแข็งแกร่ง
-
ฉันให้พลังแก่มัน
-
ฉันคิดถึงความสัมพันธ์ของร่างกายในภาพวาด
-
กับความสัมพันธ์ของร่างกายกับ
ช่องว่างที่เป็นรูปธรรมรอบๆตัว
-
ฉันสนใจเรื่องช่องว่างระหว่างการลงสีและการวาด
-
ทั้งภายในและภายนอก
-
ภายในช่องว่างนั้นมีความตรงไปตรงมา
-
สำหรับร่างกายที่จะขยับอย่างไหลลื่น
-
สำหรับการตีความของผู้ชม
-
การปรากฎตัวของผู้ชมนั้น
-
เกือบจะเติมเต็ม
-
หรือสร้าง
-
ผลงานนี้