Amerikan Neo-Nazi hareketine kapılışıma ve nasıl ayrıldığıma dair

Christian Picciolini; 14 yaşındaki naif gençten, beyaz ırkın diğer ırklardan daha üstün olduğuna inanan birine ve kısa sürede Amerika'daki ilk Neo-Nazi dazlak çetesinin liderine dönüştü. Nasıl radikalleşti ve en sonunda hareketten nasıl ayrılabildi? Picciolini, bu cesur konuşmasında nefretin tüm türlerine yönelik şaşırtıcı ve mantık dışı çözümleri paylaşıyor.

Irkçılığı ve inşasına destek olduğum
beyaz ırkın üstünlüğünü savunan

Amerikan dazlak hareketini bırakarak

şiddet içeren aşırılıktan uzak
yolculuğum başlayalı

22 yıl oldu.

(Tezahürat ve alkışlar)

O zaman sadece 22 yaşındaydım fakat

Amerika'nın en çok şiddet içeren
nefret hareketine,

ilk ve en genç üyesi olarak
14 yaşında katılıp

en sonunda da liderleri olarak
hâlihazırda sekiz yılımı harcamıştım.

Fakat nefret duygusuyla doğmamıştım,

aslına bakarsanız tam tersiydi.

Nispeten normal bir çocukluğum oldu.

Ailem, ABD'ye 1960'lı yılların
ortasında gelen ve

South Side, Chicago'ya yerleştikten sonra

birbirleri ile tanışan ve

küçük bir güzellik mağazası

açan İtalyan göçmenlerdi.

Ben doğduktan kısa bir süre sonra,
işler biraz zorlaştı.

Genç bir aileyi ve yeni bir işi
büyütmelerinden dolayı,

genellikle haftanın yedi günü
günde 14 saat çalışıp,

sadece kıt kanaat geçinebilmek için

ikinci ve üçüncü işlere girerek
var olma mücadelesi verdiler.

Ailemle geçirdiğim nitelikli zaman,
neredeyse hiç yok gibiydi.

Her ne kadar beni çok sevdiklerini
bilsem de,

büyürken
kendimi terk edilmiş hissettim.

Yalnızdım ve
kabuğuma çekilip,

aileme gücenmeye ve
çok sinirli olmaya başladım.

Büyümeye devam ettiğim
ergenlik yıllarım boyunca,

ailemden ilgi görmek için
haylazlık yapmaya başladım.

Ve 14 yaşında olduğum bir gün,

sokakta durup esrar içiyordum

ve iki katım yaşında olan
saçları tıraşlı, siyah botlu

bir adam gelerek

dudağımdaki esrarı attı.

Ardından, ellerini omuzlarıma koyarak
gözlerimin içine baktı ve

şöyle söyledi:

"Bu, Komunistler ve Yahudilerin
uysal kalman için

senden yapmanı istedikleri şey."

14 yaşındaydım,

beysbol kartlarını takas ediyor,
"Mutlu Günler" izliyordum...

Gerçekte Yahudi ne demek
bilmiyordum.

(Gülüşler)

Ciddiyim.

Ve bildiğim tek Komünist,
Rocky filmindeki

kötü Rus adamdı.

(Gülüşler)

Hazır burada size
ruhumu açıyorum,

şunu da söyleyeyim; "Uysal" kelimesinin
ne anlama geldiğini bile bilmiyordum.

(Gülüşler)

Çok ciddiyim.

Fakat, sokaktaki bu adam
bana yardım eli uzatmış gibiydi.

14 yıl boyunca, ötekileştirilmiş
ve zorbalığa uğramış hissetmiştim.

Özgüvenim azdı.

Ve açıkçası, kim olduğumu,
nereye ait olduğumu

ya da amacımın ne olduğunu
bilmiyordum.

Kaybolmuştum.

Bir gecede,
bu adamın beni çektiği

o yaşam halatına
tüm varlığımla tutundum.

"Joanie Loves Chachi"den

tam gelişmiş bir
Nazi'ye dönüştüm.

Bir gecede.

Etkili konuşmalar dinleyip

onlara inanmaya başladım.

Organizasyonun liderlerinin,
kendisini ötekileştirilmiş hisseden

savunmasız gençleri
hedef alarak

onları yerine getirilmeyen vaatler
cennetine çekişini

çok yakından izlemeye
başladım.

Daha sonra ben de
üye alımına başladım.

Buna, beyaz gücüne yönelik
şarkılar yapmakla başladım.

Kısa sürede, Amerika'daki ilk Neo-Nazi
dazlaklardan olan

ve beni radikalleştirip üye yapan
sokaktaki

o adamın yönlendirmesiyle

bu ünlü olmayan organizasyonun
lideri oldum.

Sekiz yıl boyunca,

beslendiğim yalanlara inandım.

Ne bir delil ne bir şey gördüm
yine de

dünya üzerindeki her Yahudi'yi suçlamaya
çekinmedim

çünkü bir beyaz olarak,
Avrupa soykırımının onlar tarafından

çok kültürlülük gündeminde
teşvik edildiğini sanıyordum.

Beyaz olmayan insanları

şehirdeki suç, şiddet ve uyuşturucular
için suçladım,

her gün şiddet içeren davranışlarda
bulunduğum gerçeğini

ve birçok olayda

şehirleri uyuşturucuyla dolduranların

beyaz üstünlüğünü savunan kişiler olduğunu

tamamıyla göz ardı ederek.

Göçmenleri suçladım,

beyaz Amerikalıların işlerini ellerinden
aldıkları için,

ailemin birilerinden yardım almak yerine,
hayatta kalmak için

çok çalışan göçmenler olduğu gerçeğini

tamamıyla göz ardı ederek.

Sekiz yıl boyunca,

arkadaşlarımın öldüğünü,

hapse girenleri ve
sayısız kurbana ve ailelerine

tarifsiz acılar çektirenleri gördüm.

Hareketteki genç kadınlardan,
güvenmeleri gerektiği erkekler tarafından

vahşice tecavüze uğradıklarına ilişkin
korkunç hikâyeler duydum

ve ben de sırf ten renkleri,
kimleri sevdikleri ya da

dua ettikleri tanrılar yüzünden

insanlara karşı

şiddet içeren davranışlarda bulundum.

Bir ırk savaşının yaklaşmakta olduğu
düşüncesiyle silah stoku yaptım.

Altı liseye gittim;

dördüden kovuldum,

bir tanesinden iki kez.

Ve 25 yıl önce kendi yazdığım
ve icra ettiğim ırkçı şarkı,

onlarca yıl sonra
internette yerini bularak

beyaz ırk milliyetçisi bir gence,
Charleston, South Carolina'daki

kutsal kiliseye giderek
dokuz masum insanı

anlamsızca katletmesinde
kısmen ilham oldu.

Ama sonra hayatım değişti.

19 yaşındayken,
harekete dâhil olmayan ve

ırkçılıktan eser taşımayan
bir kızla tanıştım,

ona aşık oldum.

Ve 19 yaşındayken evlendik,

ilk oğlumuz oldu.

O gün, doğumhanede oğlumu
kollarımda tuttuğumda

14 yaşında kaybettiğim masumiyetle
yeniden bağlantı kurmamın yanında

beni, harekete girmeye

sürükleyen önemli şeylere de

meydan okumaya başladım:

kimlik, topluluk ve amaç gibi

genç bir erkekken
mücadele ettiğim şeylerle.

Şimdiyse, kim olduğum kavramıyla
mücadele ediyordum.

Neo-Nazi nifakçısı mı,

yoksa şefkatli bir baba ve koca mıydım?

Benim topluluğum;
kendimden nefret ettiğim ve

bunu etrafıma yansıtarak

egomu tatmin etmesi için
çevremde oluşturduğum mu

ya da fiziksel olarak hayat verdiğim mi?

Amacım;
dünyayı yakıp yıkmak mı

yoksa, ailem için daha iyi bir yer
hâline getirmek mi?

Aniden, bir ton tuğla çarpmışçasına

son sekiz yıldır kim olduğum
konusundakafam karıştı.

Keşke, o an terk edebilecek
ve içimdeki mücadelenin

ne olduğunu anlayabilecek kadar
cesur olsaydım,

o zaman belki de
facia önlenebilirdi.

Bunun yerine, taviz verdim.

Ailemin iyiliği için kendimi
sokaklardan çektim çünkü;

hapse girersem ya da sonum ölüm olursa,
kendi başlarının çaresine

bakmak zorunda kalmalarından
korkuyordum.

Liderlikten geri çekildim,

bunun yerine tabii ki
beyaz gücüne yönelik

şarkılar satacağım bir
müzik mağazası açtım,

çünkü Avrupa'dan ithal ediyordum.

Tabii, ırkçı mağazada
sadece ırkçı şarkılar satarsam,

halkın orada kalmama
izin vermeyeceğini biliyordum.

Raflarda punk rock, heavy metal,
hip-hop gibi

diğer müzik türlerini de

bulundurmaya karar verdim.

Beyaz gücüne yönelik şarkılar,

brüt gelirimin %75'ini oluşturuyordu

çünkü bunları satan tek mağaza olduğu için

ülkenin her tarafından insanlar geliyordu.

Diğer şarkılardan da satın almaya
gelen müşterilerim oluyordu.

Zamanla benimle konuşmaya
başladılar.

Bir gün, görünür biçimde üzgün

siyahi bir genç geldi.

Ona, neyi olduğunu sormaya karar verdim?

Annesine meme kanseri teşhisi
konulduğunu söyledi.

Bir anda, hiçbir zaman
anlamlı bir konuşmam

ya da etkileşimim olmayan
bu siyahi gençle

bağ kurabilmiştim,

çünkü kendi anneme de
meme kanseri teşhisi konulmuştu

ve acısını hissedebiliyordum.

Bir başka olay ise,
oğulları ile gelen gay çiftin

kendi oğullarını
benim kendi oğlumu sevdiğim gibi

derin bir şekilde sevdikleri
inkar edilemez gözükmüştü.

Bir anda, kafamdaki ön yargıyı
ne mantıklı bulabilmiş

ne de haklılaştırabilmiştim.

Yeni arkadaşlarımın gözleri önünde
satmaktan utanınca,

beyaz gücüne yönelik şarkıları
stoktan çıkarmaya karar verdim.

Hâliyle, dükkan ayakta kalamadı

ve kapatmak zorunda kaldım.

Tam o dönemde, neredeyse
hayatımdaki her şeyi kaybettim.

Bunu, sekiz yıl boyunca parçası olduğum

ve hayatım boyunca gördüğüm tek
kimlik, topluluk ve amaç olan

hareketten ayrılabilmek için
bir fırsat olarak kullandım.

Kimsem kalmadı.

Mağazayı kapattığım için
geçim kaynağımı kaybettim.

Ailemle, her ne kadar onlar
çabalamış olsa da, iyi bir ilişkim yoktu.

Karım ve çocuklarım,
hareketi yeterince hızlı bırakmadığım

ve bağlantılarımı koparmadığım için
beni terk etti.

Ansızın yeniden

kim olduğumu,

nereye ait olduğumu,

amacımın ne olması gerektiğini
bilmiyordum.

Zavallı bir durumdaydım,

sabahları
sıklıkla uyanmamayı umarak

uyanıyordum.

Beş yıl içinde

kalan birkaç arkadaşımdan biri
benim için endişelenip

yanıma geldi ve

"Bir şeyler yapman lazım,
çünkü öldüğünü görmek istemiyorum." dedi.

Çalıştığı yerde iş başvurusu
yapmamı önerdi,

IBM'de.

Ben de çıldırdığını düşünmüştüm.

(Gülüşler)

Nefret dövmeleriyle kaplı
eski bir Nazi olduğunu saklayan

ve üniversiteye gitmemiş
biriydim.

Birçok liseden
birden çok kez atıldım.

Bir bilgisayarım bile yoktu.

Ama,
yine de gittim

ve mucize eseri işi aldım.

Çok sevinmiştim.

Ardındansa,
iki defa atıldığım lisede

bilgisayar kurulumu işine

verildiğimi öğrendiğimde

korkuyla doldum.

Öğrencilerine ve öğretmenlerine karşı

şiddet içeren davranışlarda bulunduğum;

okulun önünde beyazlar için eşit haklar
protestosu yaptığım

ve hatta kafeteryada oturup
beyaz öğrenci birliği için

çabalayıp emirler yağdırdığım liseydi.

Ve tabii
kaderin cilvesine bakın ki,

birkaç saat içinde

önümde yürüyen kişi
Mr. Johnny Holmes'tan başkası değildi;

yumruk yumruğa kavga ettiğim,
beni okuldan ikinci kez attıran

ve kelepçeler içinde dışarı çıkartan

çetin siyahi güvenlik görevlisi.

O beni tanımadı ama

ben onu gördüğümde

ne yapacağımı şaşırmıştım.

Dona kalmıştım,
hareketten ayrılalı yılları geçmiş olan

bu yetişkin adamdım ve şimdi
terliyor, titriyordum.

Yine de bir şeyler yapmaya
karar verdim.

Geçmişimin ağırlığı karşısında
acı çekmem gerektiğine karar verdim

çünkü beş yıldır
bundan kaçmaya çalışıyordum.

Yeni arkadaşlar yapmaya,
uzun kollu elbiselerle dövmelerimi

gizlemeye çalıştım ve

diğer insanları yargıladığım gibi

yargılanmaktan korktuğum için
itiraf edemedim.

Park yerinin dışına kadar Mr. Holmes'u
takip etmeye karar verdim,

muhtemelen yaptığım en zekice
seçim değildi.

(Kahkahalar)

Onu, arabasına girmeye
çalışırken bulup

omzuna dokundum.

Kafasını çevirip
beni tanıdığında

korku dolu bir şekilde
bir adım geri attı.

Ne söyleyeceğimi bilemedim.

Sonunda, kelimeler ağzımdan çıktı
ve tüm söyleyebildiğim

"Özür dilerim." idi.

Bana sarıldı

ve beni affetti.

Kendimi affetmem için
beni yüreklendirdi.

Bunun; çeteye katılarak hapse girecek
bir arpa boyu yol gidememiş

hasarlı bir çocuğun hikâyesi olmadığını
anladı.

Bunun;
kimlik, topluluk ve amaç ararken

duvara toslayan ve bulamayarak

karanlık yola sapan

her korunmasız gencin hikâyesi
olduğunu

biliyordu.

Bir şey için söz vermemi istedi;

hikâyemi, dinlemek isteyen herkese
anlatacaktım.

Bu, 18 yıl önceydi

ve o zamandan beri bunu yapıyorum.

(Alkışlar)

Kendinize şuan şunu soruyor olabilirsiniz:

Çok çalışan göçmen bir ailenin
iyi çocuğu

nasıl oldu da
böyle karanlık bir yola saptı?

Tek kelime: Çukurlar.

Evet doğru: Çukurlar.

Çocukken çok fazla çukurum vardı.

Hepimizin var,

bilirsiniz, hayatta rast geldiğimiz
şeyler

devamlı bizi bu yola
sürükler

ve eğer çözümlenmez,

tedavi edilmez veya

ilgilenilmezlerse

bazen, epey karanlık olan koridorlarda
tehlikeli biçimde kaybolabiliriz.

Çukurlar; travma,

kötü muamele, işsizlik,

ihmal,

tedavi edilmemiş psikolojik rahatsızlıklar

hatta ayrıcalık bile olabilir.

Ve eğer hayattaki yolculuğumuzda
yeterince çukura rast gelirsek

ve bizi, menzile ulaştıracak
ya da çekip çıkaracak

yeterli kaynağımız
ya da yardımcımız olmazsa

bazen iyi insanları,
kötü şeyler yaparken buluruz.

Çukurları olan insanlardan
biri de Darrell'dı.

Darrell, New York eyaletinin
merkezden uzak yerinde yaşıyordu.

Anılarımı okumuş

ve sonu yüzünden gerçekten üzülmüştü.

İşte, ben hareketten ayrılmıştım

ama o hâlâ içindeydi.

Bana e-posta atarak
şunu söyledi:

"İşlerin bu hâle gelmesinden
hoşlanmadım."

Ben ise, "Özür dilerim."

(Gülüşler)

"Fakat eğer konuşmak istersen,
bunu kesinlikle yapabiliriz." dedim.

Darrell'la bir ileri bir geri geçen
birkaç haftadan sonra

öğrendim ki; yaralandığı için
Müslümanları öldürmeye

Afganistan'a gidemediğinden
gerçekten öfkelenen

gazi bir askermiş.

Bir gün telefonda bana,

parkta dua eden bir Müslüman
gördüğünü ve

tüm yapmak istediğinin
onu yüzünden tekmelemek olduğunu söyledi.

Ertesi gün Buffalo'ya uçtum,

ve Darrell'la oturup

ona şunu sordum:

"Daha önce hiç, bir Müslümanla
tanıştın mı?"

Ve "Hayır!

Neden böyle bir şey yapmak isteyeyim?

Onlar şeytan. Onlarla hiç işim
olmaz." dedi.

"Tamam" dedim.

Müsaade isteyerek,
tuvalete gittim ve

tuvallette telefonumu çıkarıp

bölgedeki camileri Google'da arayarak

onları sessizce aradım ve

şöyle söyledim: "Affedersin İmam,
bir iyilik yapmanızı isteyeceğim.

Dininiz hakkında daha fazla şey

öğrenmek isteyen
Hristiyan bir adam var."

(Gülüşler)

"Uğramamızın bir mahzuru var mı?"

Darrell'ı oraya götürmek için
ikna etmek gerekti,

ama eninde sonunda
oradaydık

ve kapıyı çaldığımda

imam bizim için
15 dakikası kaldığını

çünkü ibadet hizmeti için
hazırlık yapacaktı.

"Kabul ediyoruz." dedik.

İçeri girdik,

iki buçuk saat sonunda
sarılıp ağladık

ve en garibi; Chuck Norris üzerinden
bir şekilde bağ kurduk.

(Gülüşler)

Ne hakkında olduğunu bilmiyorum

ama olan buydu işte.

Darrell ile imamı,
yerel falafel yapan yerin orada

beraber öğle yemeği yerken
görebileceğinizi söylemekten

mutluluk duyuyorum.

(Alkışlar)

Görüyorsunuz, bu bizim
birbirimizden kopukluğumuz.

Nefret, cahillikten doğmadır.

Korku, babası
ve yalnızlık ise annesidir.

Anlamadığımız şeylerden
korkmaya eğilimliyizdir

ve eğer kendimizi uzak tutarsak

korku büyür ve bazen
nefrete dönüşür.

Hareketi bıraktığımdan beri
yüzün üzerinde kişiye,

aşırıcı hareketlerden

ve beyaz üstünlüğünü
savunan gruplardan

ayrılabilmeleri için yardım ettim.

(Alkışlar)

Cihatçı gruplara bile.

Bunu;
onlarla tartışmayarak,

münakaşa etmeyerek,

hatta hatalı olduklarını dahi
söylemeyerek yaptım.

Her ne kadar bazen yapmak istesem de,

bunu yapmıyorum.

Bunun yerine,
onları uzaklaştırmıyorum.

Yakınlaştırıyor,

çukurlarını
çok yakından dinliyor

ve doldurmaya çalışıyorum.

İnsanları daha dirençli,

daha özgüvenli
yapmaya çalıştım ve

daha fazla yetenekleri olması
için uğraştım ki

piyasada rekabet edebilsinler

hiç tanışmadıkları diğer insanları
suçlamasınlar.

Gitmeden önce size
son bir şey söylemek istiyorum.

Çalıştığım tüm insanlar,
size aynı şeyi söyleyecektir.

1- İdeoloji ya da inançtan dolayı değil,

ait olmak istedikleri için
aşırıcılardan oldular.

2- En az hakkettikleri zamanda

en az hakkettikleri kişilerden

merhamet görünce,

vazgeçtiler.

(Alkışlar)

Size zorlu bir görev vermek istiyorum:

bugün, yarın
-umarım her gün- dışarı çıkmanızı

ve sizin merhametinizi hak etmediğini
düşündüğünüz birini bulun

ve onlara merhametinizi verin

çünkü sizi temin ederim ki

buna en çok ihtiyacı olanlar,
onlar.

Çok teşekkür ederim.

(Alkışlar)