Kate Hartman: Sztuka komunikacji, do której narzędzia można na siebie założyć.

Artystka Kate Hartman wykorzystuje elektronikę nadającą się do noszenia, aby zbadać sposób w jaki komunikujemy się między sobą i ze światem. W tym ekscentrycznym i prowokującym do myślenia wystąpieniu pokazuje nam "Mów Sam Do Siebie Kapelusz", "Nadmuchiwany Kapelusz", "Kostium Przytulający Lodowiec" i inne nieoczekiwane urządzenia.

Nazywam się Kate Hartman.

Lubię budować urządzenia,

który bawią się sposobem

w jaki komunikujemy się i odnosimy do siebie.

W szczególności jestem zainteresowana sposobem w jaki my, ludzie,

zwracamy się sami do siebie, do innych

i otaczającego nas świata.

(Śmiech)

Opowiem teraz czym się zajmuję.

Jak powiedziała Jane, jestem artystką, pracownicą naukowo-techniczną i nauczycielką.

Prowadzę wykłady o "namacalnym przetwarzaniu" (physical computing)

i elektronice, którą można na siebie założyć.

Wiele z tego, co tworzę można nosić na sobie,

lub też w jakiś inny sposób odnosi się do ludzkiej formy.

Za każdym razem kiedy mówię o tym co robię,

lubię w sposób zwięzły opowiedzieć

dlaczego ciała są ważne.

To proste.

Każdy z nas je ma.

Zapewniam, że wszyscy zebrani w tym pokoju,

każdy, ci co siedzą tam na wygodnych krzesłach,

ci na górze z laptopami -

wszyscy mamy ciało.

Nie ma się czego wstydzić.

Ciało,

to nasz podstawowy łącznik ze światem.

Pracując jako projektantka interakcji

lub jako artystka, która para się uczestnictwem --

tworzę rzeczy, które żyją w, na lub wokół ludzi -

ta dziedzina daje naprawdę ogromne możliwości.

W pracy

posługuję się różnorodnymi materiałami i narzędziami.

Do komunikacji używam wszystkiego, od aparatów radiowych

po lejki i plastikowe tuby.

Żeby opowiedzieć wam coś więcej o tym co robię,

zacznę od historii

z kapeluszem.

Kilka lat temu,

późno w nocy jechałam do domu metrem

i myślałam.

Często za dużo myśle, a za mało mówię.

Pomyślałam o tym jak świetnie byłoby,

gdybym mogła zebrać wszystkie hałasy,

dźwięk wszystkich myśli z mojej głowy

i fizycznie wyswobodzić je,

wyciągnąć je w takiej formie,

by nadawały się do podzielenia z innymi.

Poszłam więc do domu i stworzyłam prototyp kapelusza,

który nazwałam Mamrotającym Kapeluszem.

Emituje mamroczące dźwięki,

które są jakby do nas przylepione.

Możemy je odczepić

i podzielić z innymi.

(Śmiech)

Robię także inne kapelusze.

Ten oto to " Kapelusz Mów Sam Do Siebie".

(Śmiech).

Nie wymaga szerszych objaśnień.

Tworzy fizyczną przestrzeń na konwersację.

Kiedy mówimy na głos

dźwięk naszego głosu jest kierowany z powrotem do uszu.

(Śmiech)

Kiedy tworzę,

nie chodzi mi tylko o obiekt sam w sobie,

ale raczej o pustą przestrzeń wokół obiektu.

Co dzieje się, kiedy ktoś założy coś takiego?

Czego doświadcza?

Jaki ma to na nich wpływ?

Wiele z tych urządzeń koncentruje się

na sposobie w jaki odnosimy się do siebie.

To urządzenie nazywa się Słuchaczem Instynktu.

Jest to narzędzie,

które pozwala

posłuchać tego co podpowiada nam instynkt.

(Śmiech)

Niektóre z tych rzeczy

są projektowane pod kątem ekspresji i komunikacji.

Nadmuchiwane Serce

jest organem zewnętrznym,

a noszone ułatwia wyrażanie uczuć.

Można napełnić je powietrzem lub spuścić je,

w zależnośći od odczuwanych emocji.

Przedmioty które projektuję, mogą posłużyć do wyrażenia wszelkich emocji,

od admiracji i pożądania, po niepokój i obawę.

(Śmiech)

Niektóre z nich mają

pomóc w przekazie przeżytych doświadczeń.

Nie-Komunkator jest narzędziem przydatnym podczas kłótni.

(Śmiech)

Pozwala na intensywną wymianę uczuć.

Pochłania również

specyfikę wypowiadanych słów.

(Śmiech)

Niektóre z moich przedmiotów

pełnią funkcję zaproszenia.

Wyginacz Uszu dosłownie pozwala na

chwycenie za czyjeś ucho

i powiedzenia tego co mamy do przekazania.

Mimo, że jestem zainteresowana

relacjami między ludźmi,

zastanawiam się też nad sposobem,

w jaki odnosimy się do otaczającego nas świata.

Kiedy kilka lat temu przyjechałam po raz pierwszy do Nowego Jorku,

wiele myślałam

o otaczających mnie i dobrze znanych mi formach architektonicznych

oraz w jaki sposób mogłabym się do nich zbliżyć.

Pomyślałam "Hej!"

Jesli chcę zbliżyć się do ścian,

może powinnam być bardziej podobna do ściany.

Stworzyłam więc ścianę, którą noszę

jak plecak.

Dzięki założeniu jej na siebie

upodabniam się fizycznie do ściany,

dzięki czemu mogę wnieść coś w przestrzeń,

która nas otacza, lub ją ocenić.

(Śmiech).

Idąc tym tokiem myślenia

wyszłam poza środowisko sztuczne do świata naturalnego.

Pracuję od jakiegoś czasu nad projektem, który nazwałam Botanicalls.

Umożliwia on roślinom domowym

uzyskać dostęp do protokołów komunikacji ludzkiej.

Kiedy roślina jest sucha

może zadzwonić lub zostawić

wiadomość na serwisach takich jak Twitter.

Zmienia to dynamikę relacji ludzko-roślinnych.

Dzięki mojemu pomysłowi roślina domowa

jest w stanie wyrazić swoje potrzeby

tysiącom ludzi jednocześnie.

Moja

ostatnia obsesja

jest na punkcie, rzecz jasna, lodowców.

Lodowce są wspaniałymi istotami,

dają wiele powodów by mieć na ich punkcie obsesję.

W szczególności jestem zainteresowana

relcjami między ludźmi a lodowcami.

(Śmiech)

Istnieje pewnien problem.

Lodowce nas opuszczają.

Zarówno kurczą się jak i ustępują,

a niektóre zniknęły całkowicie.

Żyję teraz w Kanadzie,

gdzie odwiedzam jeden z lokalnych lodowców.

Jest on wyjątkowo interesujący

ze względu na to, że ze wszystkich lodowców w Ameryce Północnej

ma największą liczbę odwiedzających w roku.

Nawet mają tam autobusy, które podjeżdżają pod boczną morenę

i zostawiają ludzi na powierzchni lodowca.

Sprawiło to, że zaczęłam się zastanawiać

nad doświadczeniem pierwszego spotkania.

Kiedy spotykam lodowiec po raz pierwszy,

jak mam się zachować?

Nie ma na to reguł postępowania.

Nawet nie wiem

jak powiedzieć cześć.

Czy mam zostawić wiadomość na śniegu?

Być może powinnam sformułować ją

z kropek i myślników zrobionych z kostek lodu -

na kształt lodowego kodu Morse'a.

Być może powinnam zbudować urządzenie do rozmowy,

jakby lodowy megafon,

dzięki któremu mój głos będzie lepiej słychać,

kiedy skieruję go w stronę lodu.

Najbardziej satysfakcjonujące doświadczenie jakiego doznałam

to akt słuchania.

Jest to dokładnie to, czego potrzebujemy w dobrym związku.

Wpłynęło to na mnie w zaskakujący sposób.

Ta elementarna zmiana w fizycznym położeniu

pomogła mi zmienić

sposób relacji z lodowcem.

Skoro w dzisiejszych czasach dzięki urządzeniom

możemy zbliżyć się do świata,

zbudowałam urządzenie nazwane "Kostiumem Przytulającym Lodowiec".

(Śmiech)

Jest uszyty z materiału, który odbija ciepło,

i minimalizuje róźnice w temperaturze

pomiędzy ciałem ludzkim a lodowcem.

Jest to zaproszenie,

do położenia się na lodowcu

i przytulenia go.

Jest to właściwie dopiero początek,

początkowe rozważania nad większym projektem.

Tak jak w przypadku ściany, kiedy chciałam być do niej bardziej podobna,

tak w tym projekcie chciałabym przybrać formę podobną do lodowca.

Planuję

przez kolejne 10 lat

wziąć udział w serii projektów kolaboracyjnych,

w których będę pracować z ludźmi z różnych dziedzin -

z artystami, technologami, naukowacami.

Będziemy wspólnie pracować nad projektem,

którego celem jest poprawa relacji między ludźmi a lodowcami.

Podsumowując,

chciałabym powiedzieć, że żyjemy w epoce

rozwoju komunikacji i urządzeń.

Jest to bardzo ważne, ekscytujące, a nawet seksowne.

Sądzę, że najważniejsze w tym wszystkim

jest to by nie przestawać myślec o tym jak

zachować jednocześnie uczucie zachwytu i pozostać krytycznym

wobec narzędzi i sposobów, których używamy w relacji ze światem.

Dziękuję.

(Oklaski)