Κέιτ Χάρτμαν: Η τέχνη της φορετής επικοινωνίας

Η καλλιτέχνης Κεϊτ Χάρτμαν χρησιμοποιεί φορετά ηλεκτρονικά είδη για να διερευνήσει τους τρόπους με τους οποίους επικοινωνούμε με τον εαυτό μας και με τον κόσμο. Σε αυτή την ιδιόρρυθμη ομιλία που κινητοποιεί τη σκέψη, παρουσιάζει "Το Καπέλο Μίλα στον Εαυτό σου", "Τη φουσκωτή καρδιά", τη "Στολή για να αγκαλιάσεις ένα παγετώνα" και άλλες μη αναμενόμενες συσκευές.

Ονομάζομαι Κεϊτ Χάρτμαν.

Και μου αρέσει να φτιάχνω συσκευές

που παίζουν με τους τρόπους

που αλληλεπιδρούμε και επικοινωνούμε.

Με ενδιαφέρει ειδικά ο τρόπος που εμείς, ως άνθρωποι,

αλληλεπιδρούμε με τον εαυτό μας, μεταξύ μας

και με τον κόσμο γύρω μας.

(Γέλιο)

Για να σας βάλω στο κλίμα,

όπως είπε και η Τζουν, είμαι καλλιτέχνης, τεχνολόγος και εκπαιδεύτρια.

Διδάσκω μαθήματα διάχυτης υπολογιστικής

και φορετών ηλεκτρονικών συσκευών.

Πολλά από αυτά που κάνω μπορούν να φορεθούν

ή συνδέονται κάπως με το ανθρώπινο σώμα.

Κάθε φορά που μιλάω για αυτό που κάνω,

θέλω πρώτα να επισημάνω

το λόγο για τον οποίο τα ανθρώπινα σώματα έχουν σημασία.

Και είναι πολύ απλό.

Όλοι έχουν ένα -- όλοι εσείς.

Και εγγυώμαι ότι όλος ο κόσμος σε αυτή την αίθουσα,

όλοι εσείς εκεί πέρα, ο κόσμος στα βολικά καθίσματα,

ο κόσμος εκεί πάνω με τους φορητούς υπολογιστές--

όλοι έχουμε σώματα.

Μην ντρέπεστε.

Είναι κάτι κοινό που έχουμε

και λειτουργεί ως το πρώτο μας σημείο διασύνδεσης με τον κόσμο.

Όταν δουλεύεις ως σχεδιαστής διάδρασης,

ή ως καλλιτέχνης που ασχολείται με τη συμμετοχή --

δημιουργώντας πράγματα που ζουν πάνω, μέσα ή γύρω από το ανθρώπινο σώμα --

είναι πραγματικά ένας πολύ δυναμικός χώρος εργασίας.

Στη δική μου δουλειά,

χρησιμοποιώ ποικίλα υλικά και εργαλεία.

Επικοινωνώ μέσω διάφορων πραγμάτων, από ραδιοφωνικούς πομποδέκτες

μέχρι χωνιά και πλαστικούς σωλήνες.

Για να σας πω λίγα λόγια για τα πράγματα που φτιάχνω,

θα ξεκινήσω την ιστορία από το πιο εύκολο σημείο,

ένα καπέλο.

Έτσι άρχισαν όλα, πριν λίγα χρόνια,

αργά ένα βράδυ που καθόμουν στο μετρό, επιστρέφοντας σπίτι

και σκεφτόμουν.

Γενικά είμαι ένα άτομο που σκέφτεται πολύ και μιλάει λίγο.

Και σκεφτόμουν πως θα ήταν εξαιρετικό

αν μπορούσα να πάρω όλους αυτούς τους θορύβους--

όπως όλους τους ήχους των σκέψεων στο κεφάλι μου --

αν μπορούσα κυριολεκτικά να τους ξεμπλέξω

και να τους βγάλω έξω με μια τέτοια μορφή

που θα μπορούσα να τους μοιραστώ με κάποιον άλλο.

Έτσι επέστρεψα σπίτι και έφτιαξα ένα πρωτότυπο αυτού του καπέλου.

Και το ονόμασα το Kαπέλο που Ψιθυρίζει,

επειδή εκπέμπει αυτούς τους ψιθυριστούς θορύβους

σαν να είναι κολλημένοι πάνω σου,

αλλά μπορείς να τους αποσπάσεις

και να τους μοιραστείς με κάποιον άλλο.

(Γέλιο)

Έφτιαξα και άλλα καπέλα.

Αυτό ονομάζεται το "Καπέλο Μίλα στον εαυτό σου".

(Γέλιο)

Είναι αρκετά αυτονόητο.

Κυριολεκτικά δημιουργεί χώρο συζήτησης για έναν.

Και όταν μιλάς δυνατά,

ο ήχος της φωνής σου επιστρέφει στα δικά σου αυτιά.

(Γέλιο)

Όταν φτιάχνω τέτοια πράγματα,

δεν πρόκειται τόσο πολύ για το αντικείμενο αυτό καθέ αυτό

αλλά για τον αρνητικό χώρο γύρω από το αντικείμενο.

Τι συμβαίνει λοιπόν όταν ένα άτομο φοράει αυτό το αντικείμενο;

Τι είδους εμπειρία αποκτά;

Και πως μεταμορφώνεται καθώς το φοράει;

Πολλές από αυτές τις συσκευές

εστιάζουν στους τρόπους που αλληλεπιδρούμε με τον εαυτό μας.

Αυτη τη συγκεκριμένη συσκευή την ονομάζω "Ακροατή Εντέρου".

Είναι ενα εργαλείο

που πραγματικά επιτρέπει στο χρήστη

να ακούσει τα σπλάχνα του.

(Γέλιο)

Μερικές απο αυτές τις συσκευές

προσανατολίζονται περισσότερο στην έκφραση και την επικοινωνία.

H "Φουσκωτή Καρδιά"

είναι ένα εξωτερικό όργανο

που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο χρήστης για να εκφραστεί.

Oι χρήστες μπορούν να τη φουσκώνουν και να τη ξεφουσκώνουν

ανάλογα με τα συναισθήματα τους.

Μπορούν να εκφράζουν τα πάντα, από το θαυμασμό και τον πόθο τους

μέχρι το άγχος και την αγωνία τους.

(Γέλιο)

Ενώ μερικά από αυτά έχουν ως σκοπό

να συμβάλλουν στην απόκτηση εμπειριών.

Ο "Μη-Επικοινωνητής" είναι ένα εργαλείο για διαφωνίες.

(Γέλιο)

Για την ακρίβεια επιτρέπει την ανταλλαγή έντονων συναισθημάτων,

αλλά βοηθάει να αφομοιώνεται

η ιδιαιτερότητα των λέξεων που εκφέρουν οι χρήστες.

(Γέλιο)

Και τέλος,

μερικά από αυτά λειτουργούν ως προσκλήσεις.

Ο "Στροφέας Αυτιού" κυριολεκτικά παρακινεί

κάποιον να πιάσει το αυτί σας

και να πει ό,τι έχει να πει.

Παρά το γεγονός οτι με ενδιαφέρουν οι σχέσεις

μεταξύ των ανθρώπων,

επίσης εξετάζω και τους τρόπους

με τους οποίους σχετιζόμαστε με τον κόσμο γύρω μας.

Τον πρώτο καιρό που ζούσα στη Νέα Υόρκη πριν κάποια χρόνια

σκεφτόμουν πολύ

τις αρχιτεκτονικές μορφές που με περιβάλλουν

και ότι θα μου άρεσε να συνδεθώ περισσότερο μαζί τους.

Και σκέφτηκα, "Λοιπόν, ναι!

Ίσως αν θέλω να συνδεθώ περισσότερο με τοίχους,

ίσως θα πρέπει εγώ η ίδια να μοιάσω με τοίχο".

Έτσι έφτιαξα ένα φορετό τοίχο

που μπορούσα να φοράω σαν σακίδιο.

Έτσι όταν τον φοράω

κάπως μεταμορφώνομαι σωματικά

και μπορώ είτε να συνεισφέρω ή να κριτικάρω

τους χώρους που με περιβάλλουν.

(Γέλιο)

Με αφετηρία αυτό,

σκεφτόμενη πέρα από το κτισμένο περιβάλλον και μέσα στο φυσικό κόσμο

έχω ένα τρέχον πρόγραμμα που ονομάζεται "Βοτανο-Κάλεσμα"

που πραγματικά δίνει τη δυνατότητα στα φυτά του σπιτιού

να συνδέονται με τα πρωτόκολλα επικοινωνίας των ανθρώπων.

Έτσι όταν ένα φυτό είναι διψασμένο,

μπορεί να τηλεφωνήσει

ή να στείλει μήνυμα σε μια υπηρεσία όπως το twitter.

Έτσι μεταβάλλεται η δυναμική της σχέσης ανθρώπου-φυτού,

γιατί ένα απλό φυτό σπιτιού

μπορεί να εκφράσει τις ανάγκες του

σε πλήθος κόσμου ταυτόχρονα.

Και αναλογιζόμενη μεγέθη και κλίμακες,

η πιο πρόσφατη έμμονη ιδέα μου

είναι με τους παγετώνες - φυσικά.

Οι παγετώνες είναι μεγαλοπρεπείς υπάρξεις,

και υπάρχουν πολλοί λόγοι να παθιαστείς μαζί τους,

αλλά αυτό που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα είναι

οι σχέσεις ανθρώπου-παγετώνα.

(Γέλιο)

Επειδή υπάρχει ένα θέμα.

Οι παγετώνες μάς εγκαταλείπουν.

Συρρικνώνονται και υποχωρούν --

και κάποιοι από αυτούς έχουν ήδη εξαφανιστεί.

Ζω στον Καναδά τώρα,

και επισκέπτομαι τελευταία ένα τοπικό παγετώνα.

Αυτός έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί

από όλους τους παγετώνες της Βόρειας Αμερικης,

αυτός δέχεται τη μεγαλύτερη ανθρώπινη κίνηση μέσα σε ένα χρόνο.

Υπάρχουν λεωφορεία που ανεβαίνουν τους σωρούς λίθων στους πρόποδες του παγετώνα

και αφήνουν τον κόσμο στην επιφάνεια του παγετώνα.

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις

για την εμπειρία της πρώτης συνάντησης.

Όταν συναντήσω για πρώτη φορά ένα παγετώνα,

Τι πρέπει να κάνω;

Δεν υπάρχει κάποιο κοινωνικό πρωτόκολλο για αυτό.

Δεν γνωριζώ καν

πως να πω γεια σου.

Να χαράξω ένα μήνυμα στο χιόνι;

Η΄ να φτιάξω ένα μήνυμα

με τελείες και παύλες από παγάκια --

κάτι σαν σήματα Μορς με παγάκια.

Ή ίσως να φτιάξω ένα εργαλείο ομιλίας,

όπως ένα μεγάφωνο πάγου

για να μπορέσω να ενισχύσω τη φωνή μου

όταν απευθύνομαι στον πάγο.

Ειλικρινά όμως η πιο ικανοποιητική εμπειρία που είχα

είναι η πράξη της ακρόασης,

που είναι απαραίτητη για κάθε καλή σχέση.

Και πραγματικά με εξέπληξε το πόσο πολύ με επηρέασε.

Αυτή η βασική μεταβολή του σωματικού προσανατολισμού μου

με βοήθησε να αλλάξω την οπτική μου

σχετικά με τον παγετώνα.

Και αφού χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές

για να κατανοήσουμε πως αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο στις μέρες μας,

έφτιαξα μια συσκευή που λέγεται "Στολή για να αγκαλιάσεις ένα Παγετώνα".

(Γέλιο)

Είναι φτιαγμένη από υλικό που ανακλά τη θερμότητα

και μετριάζει τη διαφορά της θερμοκρασίας

μεταξύ του ανθρώπινου σώματος και του πάγου.

Για άλλη μια φορά, πρόκειται για μια πρόσκληση

που παρακινεί τον κόσμο να ξαπλώσει πάνω στον παγετώνα

και να του δώσει μια αγκαλιά.

Βασικά αυτή είναι μόνο η αρχή.

Αυτοί είναι αρχικοί συλλογισμοί για αυτό το εγχείρημα.

Και όπως με τον τοίχο που ήθελα να αποκτήσω το στυλ του τοίχου

με αυτό το εγχείρημα, θα ήθελα να αποκτήσω περισσότερα στοιχεία του παγετώνα.

H πρόθεση μου είναι

για τα επόμενα 10 χρόνια

να πραγματοποιήσω μια σειρά προγραμμάτων συνεργασίας

όπου θα συνεργαστώ με ανθρώπους από διαφορετικές κατευθύνσεις --

καλλιτέχνες, τεχνολόγους, επιστήμονες --

και να συνεργαστούμε σε αυτό το πρόγραμμα

για να βελτιώσουμε τις σχέσεις ανθρώπου-παγετώνα.

Πέρα από αυτό, κλείνοντας

θα ήθελα να πω ότι βρισκόμαστε στην εποχή

εξάπλωσης των επικοινωνιών και των συσκευών,

που είναι πραγματικά θαυμάσια και συναρπαστική και προκλητική,

αλλά νομίζω πως αυτό που έχει σημασία

είναι να σκεφτούμε πως μπορούμε ταυτόχρονα

να διατηρούμε την αίσθηση του θαυμασμού και την αίσθηση της κρισιμότητας

σχετικά με τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε και τους τρόπους που αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο.

Ευχαριστώ.

Χειροκρότημα