Μάικ Κέλεϊ: Κακό Παιδί | Art21 "Exclusive"

Episode #117: Mike Kelley sets the record straight about being called a "bad boy" throughout his career, describing the shifting tastes of critics and artists towards abject art in recent years.

Mike Kelley's work ranges from highly symbolic and ritualistic performance pieces, to arrangements of stuffed-animal sculptures, to wall-sized drawings, to multi-room installations that restage institutional environments (schools, offices, zoos), to extended collaborations with artists such as Paul McCarthy, Tony Oursler, and the band Sonic Youth. His work questions the legitimacy of 'normative' values and systems of authority, and attacks the sanctity of cultural attitudes toward family, religion, sexuality, art history, and education. He also comments on and undermines the legitimacy of the concept of victim or trauma culture, which posits that almost all behavior results from some form of repressed abuse. Kelley's aesthetic mines the rich and often overlooked history of vernacular art in America, and his practice borrows heavily from the confrontational, politically conscious "by all means necessary" attitude of punk music.

Learn more about Mike Kelley: http://www.art21.org/artists/mike-kelley

VIDEO | Producer: Wesley Miller & Nick Ravich. Interview: Susan Sollins. Camera: Norbert Arnsteiner & Nancy Schreiber. Sound: Stacy Hruby & Ullrich Vlasak. Editor: Paulo Padilha. Artwork Courtesy: Mike Kelley. Special Thanks: MUMOK, Vienna.

Μάικ Κέλεϊ: Κακό Παιδί

Συνέχεια, ίσως όχι τόσο πολύ τώρα τελευταία, αλλά στην αρχή της καριέρας μου, υπήρχε

το στοιχείο του κακού παιδιού. Κακό παιδί, κακό παιδί...δεν νομίζω ότι υπήρξα ποτέ κακό παιδί,

δεν νομίζω ότι η δουλειά μου είχε να κάνει με το να είσαι κακό παιδί,

δεν είχε να κάνει ούτε με ξιπασμένο έφηβο ή κάτι άλλο ή ότι ήμουν αντί-διανοούμενος.

Προφανώς δεν είμαι αντί-διανοούμενος, αλλά ένιωθα ότι αυτοί οι όροι με περιόριζαν

γιατί η δουλειά μου δεν ταίριαζε με τα πρότυπα εκείνα που ήταν τότε δημοφιλή.

Ήταν απλά σαν μια φτηνή ταπείνωση.

Επειδή είχα σχέση με το λεγόμενο άθλιο κίνημα της τέχνης, στο οποίο η αίσθηση της αποτυχίας

έπαιξε ρόλο στην συζήτηση για την τέχνη και επειδή η δουλειά μου στοχεύει στις λεγόμενες

χαμηλές μορφές όπως η λαϊκή τέχνη ή ακόμη πιο χαμηλά και στην μαζική κουλτούρα.

Νομίζω ότι πολλοί κριτικοί της δουλειάς μου μπερδεύουν τη χρήση που κάνω στη δουλειά μου με

την επένδυση ή το ότι αναδεικνύω ή ότι πρόκειται για χειρωνακτική αισθητική.

Μπορεί να προέρχομαι από εκεί, αλλά δεν το αγαπώ, ο κόσμος της τέχνης έχει αλλάξει πολύ επειδή πρόσφατα

όλα αυτά απέκτησαν θέση στον κόσμο της τέχνης, ενώ πριν 15 χρόνια δεν θα έβλεπες ποτέ σε κάθε γκαλερί της Ν.Υόρκης

σημεία αναφοράς στην μαζική κουλτούρα. Τώρα κάθε γκαλερί έχει τέτοια κομμάτια και έτσι η συζήτηση για

τους τεμπέληδες έχει θετική παρά αρνητική χροιά. Η όλη συζήτηση μοιάζει να μην με ενδιαφέρει, γιατί

ποιος ορίζει τα πράγματα; Αν είμαι κακό παιδί, υπάρχουν άλλοι πιο κακοί, είναι ακαδημία, άρα δεν με νοιάζει.

Δεν χρειάζεται να το σκέφτομαι πια.

art21.org

pbs.org/art21

2010 Art21, Inc All Rights Reserved