Wprowadzenie do macierzy (wersja wideo)
-
0:01 - 0:06Używacie zmiennych do przechowywania
liczb i ciągów znaków. Poznamy tablice -
0:06 - 0:10pozwalające przechowywać
różne rzeczy w jednej zmiennej. -
0:10 - 0:13Zobaczycie, że tablice
przydają się do różnych spraw. -
0:13 - 0:15Wróćmy do zmiennych.
-
0:15 - 0:18Mamy tu: var myFriend = "Sophia".
-
0:20 - 0:23Zmienna przechowuje wartość
taką jak „Sophia” -
0:23 - 0:26i daje jej etykietę. Później program
łatwiej ją znajdzie. -
0:27 - 0:31To szuflada z napisem
„moja znajoma” na zewnątrz -
0:31 - 0:32i „Sophią” wewnątrz.
-
0:32 - 0:36Zaglądając do środka,
znajdziemy „Sophię”. -
0:36 - 0:40Czasem chcemy mieć różne
wartości w jednej zmiennej. -
0:40 - 0:42Nie osiągniemy tego w ten sposób,
-
0:42 - 0:47bo program zwróci
informację o błędzie składniowym. -
0:47 - 0:51Jest jednak metoda: tablice.
-
0:51 - 0:53Powiemy „moi znajomi =”,
-
0:53 - 0:56otworzymy nawias kwadratowy,
-
0:56 - 0:58a wewnątrz wpiszemy wartości.
-
0:59 - 1:00Napiszemy: „Sophia”,
-
1:00 - 1:03a potem „John” i „Leif”.
-
1:04 - 1:06Dobrze. To trójka moich znajomych.
-
1:06 - 1:10Uszeregowani pod względem tego,
jak ich lubię. Nie mówcie im! -
1:10 - 1:13Nasza zmienna ma trzy wartości,
nie tylko jedną. -
1:13 - 1:16Wyobraźmy sobie,
że to komoda z szufladami, -
1:16 - 1:18nazwana „Moi znajomi”.
-
1:18 - 1:20A gdy otworzymy szufladę,
-
1:20 - 1:22znajdziemy wartość, której szukamy.
-
1:23 - 1:28Żeby zobaczyć,
co jest w pierwszej szufladzie, -
1:28 - 1:30otworzymy ją i zajrzymy.
-
1:30 - 1:32Jak to robimy z tablicą?
-
1:32 - 1:34Możemy wpisać jej nazwę
-
1:34 - 1:36i znowu nawiasy kwadratowe.
-
1:36 - 1:39Pomyliłam się. Nawiasy...
-
1:39 - 1:43Teraz numer tego, co jest w tablicy.
-
1:43 - 1:45Może 1. Dobrze?
-
1:45 - 1:48Wypróbujmy to, używając
polecenia „text” -
1:48 - 1:51i wyświetlając „Sophię”.
-
1:51 - 1:53Piszę: „moi znajomi”....
-
1:53 - 1:55Często się mylę w tym słowie.
-
1:55 - 1:58„myFriends[1]” i...
-
1:58 - 2:02damy to tutaj, i kolor.
-
2:02 - 2:06Oj. Widzimy „Johna”. Ale dlaczego?
-
2:06 - 2:09Przecież podaliśmy „1”
jako indeks elementu. -
2:09 - 2:11Jedynka.
-
2:11 - 2:14To dlatego, że tablica
zaczyna się od zera. -
2:14 - 2:16Nie od jedynki.
-
2:16 - 2:20Z początku was to zdziwi,
ale przywykniecie. -
2:20 - 2:22Jeśli wpiszemy zero...
-
2:22 - 2:24to zobaczymy „Sophię”, tak?
-
2:24 - 2:27A chcąc zobaczyć kolejny element,
wpiszemy 1. -
2:28 - 2:33Żeby zobaczyć ostatni element,
trzeci, wpiszemy dwójkę. -
2:33 - 2:35Pewnie sobie myślicie:
-
2:35 - 2:38„Co chcę zobaczyć?”. Rozsuńmy...
-
2:38 - 2:41Po prostu odejmujecie 1.
-
2:41 - 2:44Pierwszy element to 0,
drugi - 1, -
2:44 - 2:46trzeci - 2, itp., itd.
-
2:47 - 2:51A gdybym zapomniała i próbowała
dotrzeć do Liefa w ten sposób? -
2:52 - 2:56Piszemy „myFriends[3]”
i nie dzieje się nic. -
2:56 - 3:00Bo nic tam nie ma.
Gdy napiszemy „3”, -
3:00 - 3:02komputer poszuka
czwartego elementu, -
3:02 - 3:05którego przecież nie ma.
Po prostu nic. -
3:06 - 3:09To częsty błąd przy używaniu
tablic. Uważajcie! -
3:10 - 3:12Podobnie byłoby z numerem 100.
-
3:12 - 3:14Nie mam stu znajomych.
-
3:14 - 3:15Tylko troje.
-
3:16 - 3:17Nie pokaże się nic.
-
3:17 - 3:19Skasujmy to więc.
-
3:19 - 3:22A teraz: chcemy obserwować
liczbę znajomych. -
3:22 - 3:26Jestem dumna, że mam troje,
chcę się pochwalić. -
3:26 - 3:29Powiem to światu!
-
3:29 - 3:30Mam...
-
3:31 - 3:32„numFriends” plus „friends”.
-
3:32 - 3:34W porządku!
-
3:37 - 3:39Mam troje znajomych!
-
3:40 - 3:43To nie tak dużo.
Winston mi współczuje, -
3:43 - 3:46chce być moim znajomym.
Pozwala się dopisać. -
3:46 - 3:49„Super, dzięki, Winston!”.
Dodaję go. -
3:49 - 3:51Nadal widać,
że mam troje znajomych. -
3:51 - 3:54Muszę uaktualnić tę zmienną.
-
3:54 - 3:57Zawsze, gdy dodaję coś do tablicy,
-
3:57 - 4:00muszę uaktualnić zmienną,
a to może być irytujące, -
4:00 - 4:04np. gdy wy wszyscy zechcecie
zostać moimi znajomymi, -
4:05 - 4:08i będę musiała uaktualniać to
tysiące razy. -
4:08 - 4:09Jest więc tak.
-
4:09 - 4:14Często chcemy wiedzieć,
jak długa jest nasza tablica, -
4:14 - 4:16więc wymyśliliśmy na to sposób.
-
4:16 - 4:18Tablica sama sprawdza
swoją długość, -
4:18 - 4:20używając właściwości „length”.
-
4:20 - 4:23Piszemy po prostu: „myFriends”...
-
4:23 - 4:27kropka... „length”...
I poznamy długość. -
4:27 - 4:31Jest napisane: 4. Mogę skasować
tę zmienną, już jej nie potrzebuję. -
4:31 - 4:33Właściwość uaktualni się,
gdy coś dodamy. -
4:33 - 4:37Facet „O, nie!” zechce być
moim znajomym. Powiem mu: -
4:37 - 4:40„Jesteś wredny, ale dobrze,
bądź moim znajomym”. -
4:40 - 4:43My dodajemy,
tablica się uaktualnia. -
4:43 - 4:46To jest świetne, bo...
-
4:46 - 4:50nie musimy się męczyć,
sprawdzając, jak długa jest tablica. -
4:50 - 4:54Zatem chcąc przechować
listę wartości, taką jak ta, -
4:54 - 4:55zrobimy tablicę.
-
4:55 - 4:59Oglądajcie dalej. Poznacie inne
fajne zastosowania tablic.
- Title:
- Wprowadzenie do macierzy (wersja wideo)
- Description:
-
To tylko zapis naszych interaktywnych sesji poświęconych kodowaniu, stworzony by ułatwić ich przełożenie na inne języki. Polecamy obejrzenie tych sesji bezpośrednio pod adresem: https://pl.khanacademy.org/cs/programming/
- Video Language:
- English
- Duration:
- 05:00
![]() |
Lech Mankiewicz edited Polish subtitles for Intro to Arrays (Video Version) | |
![]() |
Lech Mankiewicz edited Polish subtitles for Intro to Arrays (Video Version) | |
![]() |
Michał Prządka edited Polish subtitles for Intro to Arrays (Video Version) |