Μαθήματα από την ψυχιατρική κλινική | Γκλένον Ντόιλ Μέλτον | TEDxTraverseCity

H Γκλένον Ντόιλ Μέλτον είναι συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Carry on, warrior», ιδρύτρια του http://www.momastery.com και δημιουργός του http://www.monkeeseemonkeedo.org. H Γκλένον πιστεύει ότι η ζωή είναι τόσο όμορφη όσο και βάναυση και γράφει για την «βανμορφιά» που βρίσκει στο γάμο, στη μητρότητα, στην πίστη, στον εθισμό και στην ανάρρωση. Η Γκλένον ξεδιπλώνει το χιούμορ της, το θάρρος και το θράσος της και μας καλεί να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι και μας εμπνέει για να ζήσουμε ζωές τολμηρές και με νόημα για εμάς τους ίδιους και για τους άλλους. Η Γκλένον δίνει συχνά ομιλίες και γράφει άρθρα στην Huffington Post και σε άλλες εκδόσεις. Το βιβλίο της «Carry on, warrior» και το φιλανθρωπικό έργο της έχουν παρουσιαστεί από την τηλεόραση και τον τύπο. Ζει στην πόλη Νέιπελς της Φλόριντα με την οικογένειά της.

Γεια σας.

Προσπαθούσα για εβδομάδες να βρω τρόπο
να αποφύγω να βρεθώ σε αυτή τη σκηνή.

(Γέλια)

Είμαι τρομοκρατημένη.

Πριν από έναν μήνα περίπου,
σηκώθηκα νωρίς αγχωμένη για την ομιλία

και παρακολούθησα μια παλιά ομιλία του TED

της Μπρενέ Μπράουν
σχετικά με την ευαλωτότητα.

Η Δρ Μπράουν είναι
μία από τις ηρωίδες μου.

Είναι ερευνήτρια της ντροπής

κι εγώ είμαι μια πρώην βουλιμική,
αλκοολική, ναρκομανής.

Έτσι, κατά κάποιο τρόπο
είμαι κι εγώ ερευνήτρια της ντροπής.

(Γέλια)

Μόνο που η δική μου εργασία
πραγματοποιείται εκτός εργαστηρίου.

(Γέλια)

Η Δρ Μπράουν έδωσε
τον ακόλουθο ορισμό του θάρρους:

Είπε, «Θάρρος είναι να λες την ιστορία
του ποιος είσαι με όλη σου την καρδιά».

Αυτό με έκανε να σκεφτώ
μια άλλη ηρωίδα μου,

την Τζόρτζια Ο'Κίφ, και αυτό που είχε πει:

«Δεν έχει σημασία αν θα πετύχεις.

Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Αυτό που είναι σημαντικό
είναι να κάνεις το άγνωστο γνωστό».

Έτσι, είμαι εδώ για να σας πω
την ιστορία μου από την καρδιά μου

και για να κάνω
κάποια από τα άγνωστα γνωστά.

Όταν ήμουν οκτώ ετών,
άρχισα να αισθάνομαι εκτεθειμένη

και άρχισα να αισθάνομαι
πολύ, πολύ παράξενα.

Κάθε μέρα με έβγαζαν από το σπίτι μου
και με πήγαιναν στο σχολείο,

λαδωμένη, στρουμπουλή,
σαν τη μύγα μες στο γάλα,

και τα άλλα κορίτσια μου φαίνονταν άνετα,
συγκροτημένα, χωρίς δυσκολίες,

και άρχισα να αισθάνομαι μια αποτυχημένη

σε έναν κόσμο
που προτιμούσε τους υπερήρωες.

Έτσι, έφτιαχνα τους δικούς μου μανδύες
και τους έδενα γερά γύρω μου.

Οι μανδύες μου ήταν
η προσποίηση και ο εθισμός.

Όμως όλοι έχουμε μανδύες υπερήρωα,
έτσι δεν είναι;

Την τελειομανία, την υπερβολική εργασία,
τον σαρκασμό και την απάθεια.

Όλα αυτά είναι μανδύες υπερήρωα.

Οι μανδύες μας είναι αυτό που φοράμε
πάνω από τον αληθινό εαυτό μας,

έτσι ώστε να μη μπορεί να δει κανείς
και να μη μπορεί να πληγώσει

τον αληθινό κι ευαίσθητο εαυτό μας.

Ο μανδύας του υπερήρωα μας βοηθάει
να μην αισθανόμαστε πολλά,

γιατί τίποτα καλό ή κακό
δεν μπορεί να τον διαπεράσει.

Έτσι, για 18 χρόνια,

οι μανδύες του εθισμού και της προσποίησης
με κρατούσαν κρυμμένη και ασφαλή.

Οι άνθρωποι νομίζουν
πως εμείς οι εθισμένοι

είμαστε αναίσθητοι ψεύτες,

όμως δεν είμαστε έτσι από την αρχή.

Στην αρχή είμαστε οι ιδιαιτέρως ευαίσθητοι
άνθρωποι της αλήθειας.

Αισθανόμαστε τόσο πολύ τον πόνο
και τόσο πολύ την αγάπη

και νιώθουμε ότι ο κόσμος
δεν θέλει να αισθανόμαστε τόσο πολύ

και δεν θέλει να έχει ανάγκη τη στοργή
όπως την έχουμε εμείς,

κι έτσι αρχίζουμε να προσποιούμαστε.

Προσπαθούμε να προσποιηθούμε
ότι είμαστε οι άνθρωποι

που υποτίθεται πως πρέπει να είμαστε.

Μουδιάζουμε, κρυβόμαστε
και προσποιούμαστε,

κι αυτή η προσποίηση, τελικά,
μετατρέπεται σε μια ζωή με ψέμματα,

αλλά για να είμαστε δίκαιοι,
νομίζαμε ότι έπρεπε να λέμε ψέμματα.

Από τότε που ήμασταν μικροί μας έλεγαν
πως αν κάποιος μας ρωτήσει τι κάνουμε,

η μόνη σωστή απάντηση είναι, «Καλά. Εσύ;»

Όμως οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι
για να λένε την αλήθεια.

Είμαστε γεννημένοι για να κάνουμε
το άγνωστό μας γνωστό.

Θα βρούμε κάπου να το κάνουμε αυτό.

Έτσι, στην ιδιωτική μας ζωή,
με το ποτό, την υπερκατανάλωση,

το οινόπνευμα ή το φαγητό,

λέμε την αλήθεια.

Λέμε, «Στην πραγματικότητα,
δεν είμαι καλά».

Επειδή δεν αισθανόμαστε ασφαλείς
να πούμε αυτή την αλήθεια στον κόσμο,

δημιουργούμε τον δικό μας μικρό κόσμο
που είναι ο εθισμός.

Αυτό είναι όποιος μανδύας φορέσετε.

Και όλοι καταλήγουμε να ζούμε

σε αυτούς τους μικροσκοπικούς,
προβλέψιμους, σκοτεινούς κόσμους

που μπορούμε να τους ελέγχουμε,

αντί να ζούμε όλοι μαζί,

σε αυτόν τον μεγάλο,
φωτεινό, μπερδεμένο κόσμο.

Έπαθα κρίση βουλιμίας πρώτη φορά
όταν ήμουν οκτώ,

και συνέχισα να παθαίνω κρίσεις,
καθημερινά, για τα επόμενα 18 χρόνια.

Εμένα μου φαίνεται φυσιολογικό,
αλλά εσείς εκπλήσσεστε.

(Γέλια)

Όποτε αγχωνόμουν, ανησυχούσα ή θύμωνα,

νόμιζα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα.

Έτσι, πήγαινα με τη νευρική ενέργεια
στην κουζίνα

και την κατάπινα μαζί με το φαγητό,

και μετά πανικοβαλλόμουν και τα έβγαζα όλα

και μετά απ' όλα αυτά,
ξάπλωνα στα πάτωμα του μπάνιου

τόσο εξαντλημένη και μουδιασμένη

που δεν χρειαζόταν να γυρίσω πίσω
και να αντιμετωπίσω

ό,τι ήταν αυτό που με είχε κάνει
να αισθανθώ άβολα.

Κι αυτό ακριβώς ήθελα.

Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω τη δυσκολία
και το μπέρδεμα του να είσαι άνθρωπος.

Έτσι, όταν ήμουν τελειόφοιτη λυκείου,

αποφάσισα τελικά να πω την αλήθεια
στον πραγματικό κόσμο.

Πήγα στο γραφείο του σχολικού συμβούλου
και του είπα,

«Για την ακρίβεια, δεν είμαι καλά.
Ας με βοηθήσει κάποιος».

Κι έτσι με έστειλαν
σε μια ψυχιατρική κλινική.

Στην ψυχιατρική κλινική,
για πρώτη φορά στη ζωή μου,

βρέθηκα σε έναν κόσμο που έβγαζε νόημα.

Στο λύκειο έπρεπε
να μας νοιάζει η γεωμετρία

ενώ οι καρδιές μας ράγιζαν
επειδή μας εκφόβιζαν στον διάδρομο,

ή επειδή κανείς
δεν καθόταν μαζί μας στο φαγητό,

και έπρεπε να μας νοιάζει η αρχαία Ρώμη

όταν θέλαμε μόνο να μάθουμε

πώς να αποκτήσουμε και να κρατήσουμε
έναν πραγματικό φίλο.

Έπρεπε να φαινόμαστε γενναίοι
ενώ ήμασταν φοβισμένοι,

και έπρεπε να δείχνουμε σίγουροι
ενώ ήμασταν σε πλήρη σύγχυση.

Ήταν θέμα επιβίωσης να παίζουμε θέατρο,
να υποκρινόμαστε.

Το λύκειο είναι μερικές φορές
όπως ο πραγματικός κόσμος,

όμως στην ψυχιατρική κλινική,

δεν υποκρινόμαστε.

Τα ψέμματα είχαν τελειώσει.

(Γέλια)

Κάναμε μαθήματα για να μάθουμε
να εκφράζουμε πώς αισθανόμασταν

μέσα από τη μουσική, την τέχνη
και το γράψιμο.

Είχαμε μαθήματα
για το πώς να γίνουμε καλοί ακροατές,

και πώς να έχουμε το θάρρος
να πούμε την ιστορία μας,

ενώ θα έχουμε την ευγένεια
να μη λέμε την ιστορία κάποιου άλλου.

Καμιά φορά,
κρατούσαμε ο ένας το χέρι του άλλου

επειδή αισθανόμασταν
ότι αυτό έπρεπε να κάνουμε.

Δεν επιτρεπόταν να αποκλείουμε κανέναν.

Όλοι αξίζουν -αυτός ήταν ο κανόνας-
απλά και μόνο επειδή υπάρχουν.

Έτσι, εκεί, ήμασταν αρκετά γενναίοι
για να βγάλουμε τους μανδύες μας.

Ό,τι χρειαζόμουν να μάθω,
το έμαθα στην ψυχιατρική κλινική.

(Γέλια)

Θυμάμαι εκείνο το καστανό κορίτσι,
που ήταν τόσο όμορφο,

και που είπε την αλήθεια
για τα χέρια της.

Μια μέρα κρατούσα το χέρι της
ενώ έκλαιγε,

και είδα πως τα χέρια της είχαν χαρακιές

σαν κομμένες φέτες ζαμπόν.

Σ' εκείνο το μέρος οι άνθρωποι
έδειχναν φανερά τις ουλές τους

κι έτσι ήξερες σε τι κατάσταση ήταν,

και έλεγαν την αλήθεια
ώστε να ξέρεις γιατί βρίσκονταν εκεί.

Λοιπόν, αποφοίτησα από το λύκειο,

και πήγα στο πανεπιστήμιο,

κι εκεί τα πράγματα ήταν πιο τρελά,
απ' ότι στην ψυχιατρική κλινική.

(Γέλια)

Στο πανεπιστήμιο πρόσθεσα τους μανδύες
του αλκοολισμού και της χρήσης ναρκωτικών.

Ο ήλιος ανέτειλε κάθε μέρα

κι εγώ ξεκινούσα με βουλιμικές κρίσεις

και όταν ο ήλιος έδυε,
έπινα μέχρι αναισθησίας.

Η ανατολή είναι συνήθως το σημάδι
για να σηκώνεται κανείς,

για μένα ήταν το σημάδι για να συνέλθω -

να συνέλθω απ' το ποτό,
απ' τα αγόρια και τα ναρκωτικά,

και δεν μπορούσα να συνέλθω.

Αυτό έπρεπε να το αποφύγω πάση θυσία
κι έτσι μισούσα την ανατολή.

Έκλεινα τα στόρια κι έβαζα το μαξιλάρι
πάνω από το κεφάλι μου,

ενώ το μυαλό μου στριφογύριζε
και με βασάνιζε

για τους ανθρώπους
που ξεκινούσαν τη μέρα τους στο φως

για να κάνουν σχέσεις

και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους

και να ζήσουν τη μέρα τους.

Εγώ δεν είχα μέρα, είχα μόνο νύχτα.

Αυτές τις μέρες μου αρέσει να σκέφτομαι
την ελπίδα ως την ανατολή του ήλιου.

Ανατέλλει καθημερινά
για να τους φωτίσει όλους εξίσου.

Ανατέλλει για να φωτίσει
τους αμαρτωλούς και τους αγίους,

τους ναρκομανείς και τις μαζορέτες.

Δεν κάνει παρακρατήσεις. Δεν κρίνει.

Αν έχεις περάσει
όλη τη ζωή σου στο σκοτάδι

και μια μέρα αποφασίσεις να βγεις έξω,

θα είναι εκεί και θα σε περιμένει,

απλά θα σε περιμένει για να σε ζεστάνει.

Ξέρετε, όλα αυτά τα χρόνια,
σκεφτόμουν την ανατολή

σαν κάτι που σε ψάχνει,
σε κατηγορεί και σε κρίνει,

αλλά δεν ήταν έτσι.

Ήταν απλά η καθημερινή
πρόσκληση της ελπίδας

να επιστρέψω ξανά στη ζωή.

Νομίζω πως αν έχετε ακόμα μια μέρα,
αν είστε ακόμα ζωντανοί,

η πρόσκληση ισχύει.

Αποφοίτησα τελικά από το πανεπιστήμιο,

κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι ευγνώμων,

αλλά και ιδιαίτερα καχύποπτη
προς το πανεπιστήμιό μου.

(Γέλια)

Βρέθηκα, κατά κάποιο τρόπο,
στον πραγματικό κόσμο,

αλλά όχι εντελώς.

Τη Μέρα της Μητέρας, το 2002

-δεν τα πάω καλά με τις χρονολογίες,
θα πούμε απλά τη Μέρα της Μητέρας-

είχα πέσει πολύ βαθιά.

Δεν ήμουν πια η Γκλένον.

Ήμουν απλώς η βουλημία.

Ήμουν απλώς ο αλκοολισμός.

Ήμουν απλώς ένας σωρός από μανδύες.

Όμως τη Μέρα της Μητέρας,
μια Μέρα της Μητέρας,

βρέθηκα στο κρύο πάτωμα του μπάνιου,

με πονοκέφαλο από το ποτό, τρέμοντας,

να κρατάω ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.

Καθώς καθόμουν, κυριολεκτικά,
με την πλάτη μου στον τοίχο,

τρέμοντας,

ξαφνικά κατάλαβα κάτι.

Εκείνη τη στιγμή, στο πάτωμα του μπάνιου,

κατάλαβα πως ακόμα και στην κατάστασή μου,

ακόμα και ξαπλωμένη στο πάτωμα,

κάποιος εκεί έξω θεώρησε πως άξιζα

να με προσκαλέσει
σε ένα πάρα πολύ σημαντικό γεγονός.

Έτσι, εκείνη τη μέρα,
στο πάτωμα του μπάνιου,

αποφάσισα πως θα πάω, πως απλά θα πάω.

Πως θα βγω από τον σκοτεινό κόσμο μου
που εγώ ήλεγχα,

και θα βγω έξω, στον μεγάλο,
φωτεινό και μπερδεμένο κόσμο.

Δεν ήξερα πώς να είμαι νηφάλια,

ή πώς να είμαι μητέρα ή πώς να είμαι φίλη,

έτσι, απλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου
πως θα πήγαινα

και θα έκανα ό,τι μπορούσα.

«Πήγαινε Γκλένον, ακόμα κι αν φοβάσαι.

Κάνε αυτό που είναι σωστό,
ακόμα κι αν τρέμεις».

Κι έτσι σηκώθηκα.

Αυτό που δεν σου λένε όταν αποτοξινώνεσαι,
όταν αφαιρείς τους μανδύες σου,

είναι πως όλα θα χειροτερέψουν
προτού καλυτερέψουν.

Η αποτοξίνωση είναι σαν να αναρρώνεις
από κρυοπαγήματα.

Είναι όλα αυτά τα συναισθήματα
που είχες παγώσει για τόσο καιρό

και τώρα είναι εδώ, παρόντα.

Αρχικά είναι κάτι σαν μυρμήγκιασμα
και αισθάνεσαι άβολα,

όμως μετά αισθάνεσαι
αυτά τα συναισθήματα σαν μαχαιριές.

Ο πόνος, η απώλεια, η ενοχή, η ντροπή -

όλα στοιβάζονται πάνω σου
και δεν μπορείς να τ' αποφύγεις.

Όμως αυτό που έμαθα εκείνη την εποχή

είναι ότι αν αντέξεις τον πόνο
και τη χαρά που είσαι άνθρωπος

και αρνηθείς να ψάξεις για κάποια διέξοδο,

αυτός είναι ο μόνος τρόπος
να γίνεις ένας πραγματικός άνθρωπος.

Έτσι, αυτές τις μέρες
δεν είμαι υπερηρωίδα

και δεν είμαι ένας τέλειος άνθρωπος,

όμως είμαι πλήρως άνθρωπος,
και είμαι τόσο περήφανη γι' αυτό.

Είμαι, ευτυχώς και παραδόξως,

το ίδιο ακριβώς άτομο που ήμουν
στα 20, στα 16 και στα 8.

Ακόμα φοβάμαι όλη την ώρα,

αγχώνομαι όλη την ώρα,

ακόμα αισθάνομαι λαδωμένη όλη την ώρα.

Εξακολουθώ να «ανεβαίνω»
και να «πέφτω» πολύ στη ζωή μου,

όμως τελικά αποδέχτηκα
πως ήμουν ευαίσθητη,

πως δεν χρειάζεται να το κρύβω
και δεν χρειάζεται να το διορθώσω.

Δεν είμαι διαλυμένη.

Άρχισα μάλιστα να αναρωτιέμαι
μήπως κι εσείς είστε ευαίσθητοι.

Μήπως κι εσείς αισθάνεστε
μεγάλο πόνο και βαθιά χαρά,

αλλά μπορεί να μην αισθάνεστε
αρκετά ασφαλείς

να μιλήσετε γι' αυτό
στον πραγματικό κόσμο.

Οπότε τώρα, αντί να προσπαθώ
να σκληραγωγηθώ,

γράφω και βοηθάω τους ανθρώπους
ώστε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο

που οι ευαίσθητοι άνθρωποι
δεν θα χρειάζονται μανδύες,

όπου όλοι θα μπορούμε να βγούμε
στον μεγάλο, φωτεινό, μπερδεμένο κόσμο

και να πούμε την αλήθεια
και να συγχωρέσουμε ο ένας τον άλλο

που είμαστε άνθρωποι

και να παραδεχτούμε όλοι μαζί,
ότι, ναι, η ζωή είναι όντως δύσκολη,

αλλά και να επιμείνουμε πως μαζί
μπορούμε να καταφέρουμε δύσκολα πράγματα.

Ίσως δεν πειράζει να λέμε,
«Ξέρεις, σήμερα δεν είμαι καλά».

Ίσως δεν πειράζει να θυμόμαστε
πως είμαστε άνθρωποι

και να σταματάμε ό,τι κάνουμε
για όσο χρειάζεται ώστε να σκεφτούμε,

να αγαπάμε, να μοιραζόμαστε
και να ακούμε.

Αυτό το σαββατοκύριακο
ήταν η Γιορτή της Μητέρας

και ήταν η 11η επέτειος από τη μέρα
που αποφάσισα να βγω στον κόσμο

και πέρασα τη μέρα στην παραλία
με τα τρία παιδιά μου

και τους δύο σκύλους μου
και τον ένα σύζυγό μου.

(Γέλια)

Tον σύζυγό μου που πέρασε πολλά.

Μπορείτε να φανταστείτε...

Η ζωή είναι όμορφή
και η ζωή είναι βάναυση.

Η ζωή είναι «βάνμορφη»
όλη την ώρα, κάθε μέρα.

Μόνο ένα πράγμα έκανε τη διαφορά για μένα

και είναι αυτό:

Κάποτε μούδιαζα τα συναισθήματά μου
και τα έκρυβα

και τώρα αισθάνομαι τα συναισθήματά μου
και τα μοιράζομαι.

Αυτή είναι η μόνη διαφορά στη ζωή μου
αυτές τις μέρες.

Δεν φοβάμαι πια τα συναισθήματά μου.

Ξέρω πως μπορεί να παρουσιαστούν
και πως δεν θα με σκοτώσουν.

και μπορεί να έχουν το πάνω χέρι
για λίγο, αν χρειαστεί,

όμως τελικά, στην πραγματικότητα
είναι απλά οδηγοί.

Είναι απλώς οδηγοί που μου λένε
τι πρέπει να κάνω μετά.

Η μοναξιά μας οδηγεί
να συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους,

και η ζήλια μας οδηγεί σε ό,τι
υποτίθεται πως πρέπει να κάνουμε μετά

και ο πόνος μας οδηγεί
να βοηθάμε τους άλλους

και όταν αισθανόμαστε πνιγμένοι
αυτό μας οδηγεί να ζητήσουμε βοήθεια.

Έτσι, έμαθα πως αν σέβομαι
τα συναισθήματά μου

σαν να είναι οι προσωπικοί μου προφήτες

και αν αντί να τρέχω μακριά τους,
να μένω απλά ακίνητη,

θα ανταμειφθώ

και η ανταμοιβή είναι η ηρεμία,
η αξιοπρέπεια και η φιλία.

Την περασμένη εβδομάδα έλαβα
ένα ηλεκτρονικό μήνυμα

και το έχω κολλήσει
στον υπολογιστή μου στο σπίτι.

Απλά έλεγε, «Αγαπητή Γκλένον,

είναι πιο γενναίο να είσαι ο Κλαρκ Κεντ
απ' ό,τι να είσαι ο Σούπερμαν.

Πολεμιστή, συνέχισε».

(Γέλια)

Σήμερα σας λέω πως δεν χρειαζόμαστε
άλλους υπερήρωες.

Χρειαζόμαστε παράξενους, λαδωμένους,
ειλικρινείς ανθρώπους

εκεί έξω στον φωτεινό, μεγάλο,
μπερδεμένο κόσμο.

Και θα σας δω εκεί έξω.

(Χειροκρότημα)