Ik had een zwarte hond, hij heette Depressie

In het ergste geval kan depressie een beangstigende, invaliderende aandoening zijn. Miljoenen mensen over de hele wereld leven met een depressie. Veel van deze mensen en hun families zijn bang om te praten over hun strijd, en weten niet waar ze terecht kunnen voor hulp. Maar depressie is grotendeels te voorkomen en te behandelen. Herkennen van depressie en het zoeken van hulp is de eerste en voornaamste stap naar herstel.

In samenwerking met de WGO voor de Werelddag van de Geestelijke Gezondheid vertelt schrijver en illustrator Matthew Johnstone het verhaal van het overwinnen van de "zwarte hond van depressie".

Voor meer informatie over Werelddag van de Geestelijke Gezondheid kunt u terecht op:

http://www.who.int/mediacentre/events/annual/world_mental_health_day/en/index.html

Ik had een zwarte hond.
Hij heette Depressie.

Als hij opdaagde,

voelde ik me leeg
en het leven leek te vertragen.

Hij kon me zonder reden
verrassen met een bezoek.

De zwarte hond liet me er ouder
voelen en uitzien dan ik was.

Terwijl iedereen leek te genieten,
bekeek ik alles door zijn bril.

Dingen waar ik vroeger zo van hield,
verloren hun glans.

Hij hield ervan mijn eetlust te bederven

Hij vrat aan mijn geheugen
en mijn vermogen om me te concentreren.

Iets doen of ergens naartoe gaan,
vergt met de zwarte hond bovenmenselijke kracht.

Op feestjes knaagde hij aan
elk restje zelfvertrouwen wat ik nog had...

...en joeg het weg

Mijn grootste angst was
dat ze het zouden merken.

Ik maakte me zorgen
dat mensen mij zouden veroordelen.

Door de schaamte en stigmatisering was ik
voortdurend bang om door de mand te vallen.

Ik stak hopen energie
in het verbergen van de hond.

Een emotionele leugen volhouden,
is vermoeiend.

De zwarte hond liet me
negatieve dingen denken en zeggen.

Hij maakte me prikkelbaar
en moeilijk in de omgang.

Hij maakte een lachertje
van mijn liefde en intimiteit.

Hij deed niets liever dan me wakker maken
met herhalende negatieve gedachten.

En herinnerde me eraan
hoe uitgeput ik de volgende dag zou zijn.

Het is niet alleen je een beetje lusteloos,
verdrietig of somber voelen...

In het ergste geval
voel je helemaal niets meer.

Naarmate ik ouder werd,
werd de zwarte hond groter

en begon hij steeds vaker op te duiken.

Ik probeerde hem
met allerlei middelen te verjagen.

Maar meestal won hij.

Me laten gaan werd steeds makkelijker
dan terug opveren.

Ik werd nogal goed in zelfmedicatie...

die nooit echt hielp.

Ik voelde me uiteindelijk
helemaal geïsoleerd van alles en iedereen.

De zwarte hond was er eindelijk
in geslaagd mijn leven in te palmen.

Wanneer je alle vreugde leven verliest,
begin je je af te vragen wat voor zin het nog heeft.

Gelukkig zocht ik toen professionele hulp.

Dit was mijn eerste stap op weg naar herstel
en een belangrijk keerpunt in mijn leven.

Ik heb geleerd dat het niet uitmaakt wie je bent,

de zwarte hond duikt op
bij miljoenen mensen,

een straathond die geen onderscheid maakt.

Ik heb ook geleerd dat een zilveren kogel
of magische pil niet bestaat.

Medicatie helpt sommigen, terwijl voor anderen
wellicht een heel andere benadering nodig is.

Emotioneel echt en authentiek zijn
tegenover je familie

kan een absolute doorbraak betekenen.

Maar het belangrijkste, ik verloor mijn angst voor de zwarte hond.
Ik leerde hem zelf een paar nieuwe kunstjes.

Hoe vermoeider en gestresseerder je bent,
des te luider hij blaft,

dus moet je leren je gedachten te kalmeren.

Het is klinisch bewezen dat regelmatig sporten

even effectief als antidepressiva is
voor de behandeling van milde tot matige depressie.

Ga wandelen of lopen
en laat het mormel achter.

Hou een dagboek van je stemming bij. Je gedachten op papier zetten,
werkt verlossend en geeft inzicht.

Hou ook bij waar je dankbaar voor moet zijn.

Wat je zeker moet onthouden,
hoe slecht het ook gaat...

is dat als je de juiste stappen zet en
met de juiste mensen praat, de zwarte-honddagen voorbijgaan.

Ik zeg niet dat ik dankbaar ben
voor de zwarte hond, maar hij is een ongelooflijke leraar geweest

Hij dwong me om mijn leven
opnieuw te evalueren en te vereenvoudigen.

Ik heb geleerd dat, eerder dan weglopen
van mijn problemen, het beter is om ze te omarmen.

De zwarte hond zal mogelijk altijd
een deel van mijn leven blijven,

maar hij zal nooit meer het beest zijn
dat hij ooit was.

We begrijpen elkaar.

Ik heb geleerd dat door kennis, geduld,
discipline en humor

de ergste zwarte hond genezen kan worden.

Als je in moeilijkheden bent,
aarzel dan nooit om hulp te vragen.

Dat is absoluut geen schande,

de enige schande is dat je je leven vergooit.