चित्रकला तुम्हाला कशी मुक्त बनवते

तुम्ही कोण आहात? या प्रश्नाचे उत्तर देण्या साठी शँटेल मार्टिन या कलाकाराने तिच्या कुंचल्याच्या आधार घेतला आहे . या दृष्य संभाषणाचे वैशिष्ट्य आहे त्यांचे मुक्त रेखाटन --जे अगदी न्यू यॉर्क स्क्रीन्स ऑफ टाइम स्क्वेयर पासून ते सिटी बॅलेट डान्सर पर्यंत आहे -- मार्टिन सांगतात त्यांना कसे स्वातंत्र्य आणि नवा दृष्टिकोन कले मुळे गवसला .रेखाटन कसे तुमच्या हातांचा आणि हृदयाचा समन्वय करत तुम्हाला जगाशी जोडते .

तर आज आपण सगळे इथे आहोत .

मी तर घरातच आहे ,तुमच्या पैकी बरेच
जण हि घरातच असतील .

आणि आता आपल्याला समजले आहे

आपले स्वतःशी काय नाते आहे

आणि दुसऱ्यासोबतही

आता आपण ज्या जागी आहोत

त्याचा खोलवर परिणाम होत असतो
आपल्या व्यक्तीत्व व उद्दिष्ट यावर

सगळेच अगदी नाटकीय पद्धतीने बदलले आहेत .

कधीही नव्हते असे अंतर आता सगळ्यांमध्ये
निर्माण झाले आहे .

पण मी तुम्हाला सांगितले

एक मार्ग हृदयकडून हाताकडे नेणारा

पुन्हा एकत्र येण्यास

एकत्र येतील हे काम करण्यासाठी

मी मदत करू शकते तुमचे मन
ताजेतवाने करण्यात

ज्यामुळे तुम्ही ह्या संधी मध्ये नवनवीन

आनंद ,उत्साह ,कल्पना यांचा शोध घेऊ शकाल ?

तिथे पोहचण्यासाठी तुम्हाला

फक्त एक पेन लागेल ,

आता मागे जाऊन पुन्हा सुरुवात करूयात .

माझे लहानपण दक्षिणपूर्व लंडन मध्ये ,

एक तिऱ्हाईत म्हणूनच गेले .

सहा भावंडां मध्ये मी
सगळ्यात मोठी होते ,

माझी भावंडे सगळे अगदी इंग्लिश दिसत

माझी भावंडे सगळे अगदी इंग्लिश दिसत

आणि एक मी होते :

अर्धी नायजेरियन ,कुरळ्या केसांची ,सावळी.

तुम्ही जेंव्हा वेगळे दिसत असता

तेंव्हा तुम्हाला वेगळेच वाटते,

तेंव्हा तुमचे विचारही वेगळे असतात

तुमच्या अवतीभोवती असणाऱ्यांपेक्षा ?

या अंधाऱ्या,वर्णद्वेषी एकट्या मार्गावर

तुम्ही कसा रस्ता शोधाल?

इथे पेन कामाला आला.

मी चित्र काढायला सुरुवात केली .

तुम्ही बघू शकता ,माझ्या कडे हा पेन आहे,

त्याला माहित आहे काय
करायचे आहे .

याचे अनुसरण कसे करायचे ते मी
चांगलीच शिकलेय .

पहिले काम मी काय केले असेल तर ते
त्याने काढलेल्या रेषेचे अनुसरण ,

जी संस्कृती मला सांगत होती

कि मी काय करू शकत नाही .

माझा माझ्या पेन वर विश्वास होता,

आणि तो मला घेऊन गेला

लंडनच्या सेंट मार्टिन स्कूल मध्ये,

जिथे मी माझी पदवी मिळवली.

मला लवकरच कळले कि लंडन हे
काही माझ्या साठी नाही ,

तुमची इच्छा असो व नसो पण ,

इंग्लंड हा असा देश आहे जिथे

वर्णव्यवस्था अजूनही टिकून आहे.

माझ्या कडे तर संधीच नव्हती कारण ,

मी एक काळी,मध्यमवर्गीय ,
कलाकार तरुणी होते

म्हणून मी लंडन सोडून जपानला गेले ,

जिथे मला कोणीच विचारले नाही
कि मी कुठून आलीय .

तिथे मी फक्त एक परदेशी होते,

ज्याचा अर्थ फक्त आणि फक्त
" बाहेरच्या देशातील "असाच होतो .

मी त्या संस्कृती मध्ये एवढी एकरूप
झाले कारण ,

तिथे लोकांना फक्त कला माहित होती
आणि ती ते पूर्वापार जपत होते .

हि अशी संस्कृती आहे जिने वेळ,
काळावर प्राविण्य मिळवले आहे

जिथे कलाकाराला त्याच्या कलेचे
स्वातंत्र्य आहे .

मला याची जाणीव झाली कि हीच
ती जागा आहे ज्यावर मी चिडलेली नाही .

टोकियो ने मला वाईट वागणूक नाही दिली .

खूप दिवसात मी आता चिडून काम नव्हते करत

किंवा दुखी होऊन.

मी स्वतःला मोकळे सोडले होते
नवनिर्मिती साठी .

मला हे अदभूत शस्त्र सापडले

पेपरवर आखलेली रेषा ओलांडण्यासाठी.

ज्यामुळे एक गोष्ट मला
समजली कि

आता माझा मेंदू ,हृदय आणि माझे हात

एका लयीत काम करतायेत .

मी जगाकडे एका नव्या दृष्टीने बघतेय

मी कधीही विचार केला नसलेल्या
प्रश्नांची उत्तरे मला मिळाली

ती हि वेगळ्या अर्थाने .

मी बघू शकते कि हे जगामध्ये

चांगल्या आणि वाईट
अशा दोन्ही जागा आहेत .

तसे बघितले तर

आता घाबरण्याचे काहीच कारण नाही.

माझा पेन माझ्या साठी एक प्रकाशझोत आहे,

अज्ञात अशा कितीतरी गोष्टी आहेत,

पण त्या तितक्या भयावह नाहीत .

५ वर्ष जपान मध्ये राहिल्या नंतर ,
माझी कला जोपासल्या नंतर ,

असे वाटू लागले कि आता थोडा बदल हवा .

म्हणून मी न्यूयॉर्क ला गेले ,

एक कलाकार म्हणून तुम्ही असेच कराल ना ?

जगातल्या मोठ्या शहरात जाल

ज्याच्या कडे अशी शक्ती असेल

जी तुम्हाला अज्ञात बनवेल

ह्यावेळी मात्र मी स्वतःलाच विचारायला
सुरुवात केली ,

कि" मी कोण आहे ?"

सकाळी उठल्यानंतर कामाला सुरुवात
करण्या आधी,

मी यावर रोज चिंतन करत होते

हा प्रश्न डोक्यात असताना

हि माझी चित्रकला सुरूच होती .

मी रेषांचा मागोवा घेत होते .

त्यांचाच मार्ग अनुसरायचे
ठरवले होते .

पेन हातात घेण्याच्या प्रक्रियेमध्ये ,

जो कि सगळ्यांकडेच असतो

मी स्वतःला झोकून दिले होते

मला हवे असलेले स्वातंत्र्य मिळवताना

मध्ये अडवणूक करणाऱ्या

सगळ्या भीती,विचार ,अनिश्चितता

याना मी सोडून दिले होते .

जेंव्हा मी न्यूयॉर्क मध्ये दाखल
झाले तेंव्हा,

मला स्वतःला कलाविश्वच्या नियमांमध्ये
बांधून घ्यायचे नव्हते .

मी परदेशी म्हणूनच काम सुरु ठेवले .

रेखाटने चालूच ठेवले .

उत्सुकताच माझ्या पेन ची शाई बनली ,

मी अजून खोलात जातच राहिले .

त्यावेळी मी माझ्या साठी अशी बिनधास्त ,
निर्भय अशी जागा निर्माण केली ,

जी फक्त माझ्या साठीच बनली होती

सुरुवातीला ती फक्त माझी झोपण्याची
खोली होती.

पण ती लवकरच "द न्यूयॉर्क टाइम्स " बनली

मी लवकरच ओळखले जाऊ लागले

या दुनियेची निर्माती म्हणून .

आणि तेंव्हा पासून,

मी अशा कितीतरी अद्वितीय कलाकारांसोबत ,

संस्था सोबत मिळून काम केलं

स्क्रीन्स ऑफ टाइम स्क्वेअर पासून ते,

न्यू यॉर्क सिटी बॅलेटच्या
अद्धभुत शृंखले पर्यंत .

जिथे मी कितीतरी नर्तिकांची मुलाखत घेतली.

त्यांचे शब्द, त्यांच्या गोष्टी पुढे
जाऊन३० हुन हि जास्त भित्तीचित्र ,

यांचा पाया बनल्या ,

कितीतरी भिंती ,खिडक्या त्यांच्या मुळे

रंगून गेल्या .

खूप दिवसं मी कविता आणि
चिंतन साठी ,

एखाद्या जागेच्या निर्माणच विचार करत होते .

आणि २०१९ मध्ये ,

मला अशी संधी मिळाली

आयर्लंड च्या राज्यपालांकडून.

ज्यांनी मला अगदी हवी तशी जागा मिळवून दिली

जो कि त्यांचा पूर्व लष्करी तळ होता .

"मे रूम "

ज्याच्या बाहेरच्या भिंतींवर आयर्लंडचा
इतिहास चितारला गेला ,

आणि तुम्ही जर तुमच्या चप्पल बाहेर
काढून आत मध्ये गेलात तर,

फारशी वरचे चक्रव्यूहाचे चित्र बघू शकाल

जे तुम्हाला पुन्हा तुमच्या पर्यंतच
घेऊन येईल.

हे तर शांततेचे आवाहन आहे

ज्याच्या भिंतींवर तुम्ही बघू शकाल
असे काही वाक्यप्रचार.

"तुम्ही खूप ज्ञानी बनाल"

"तुम्हाला रात्री शांत झोप लागेल "

"तुम्ही झाडे वाचवाल"

"कदाचित तुम्ही ""कदाचित तुम्ही "
"कदाचित आपण ".

असे वाटते कि हि वाक्ये तुमच्यातुनच
निघत आहेत

किंवा तुमच्यापर्यंतच पोहचत आहेत .

मी माझ्या रेघांनाच माझी भाषा बनवली आहे

जी कि आयुष्यासारखी उलगडत जाते .

जेंव्हा तिथे शांतता असते तिथे मी,

याप्रकारच्या सवांदातून ,

स्वतःला अस्वस्थेते मधून बाहेर काढण्याचा
मार्ग शोधला आहे .

चित्रकलेने मला स्वतःचे नियम कसे
बनवायचे ते शिकवले.

त्यानी मी डोळे उघडून काय दिसते
एवढेच नाही तर ,

काय असू शकते हे हि शिकवले .

जर तिथे एखादी खंडित प्रणाली असेल

तर आपण नवीन बनवू शकतो जी चांगले
कामही करेल आणि सर्वांसाठी हि असेल ,

फक्त कोणा एकासाठीच नसेल.

चित्रकलेने शिकवले कि या जगात सतत
उद्योगी कसे रहायचे.

रेघांच्या दुनियेत मला समजले कि

दिसत राहणे महत्वाचे नाही

तर आपण दुसऱ्याना काय देतो हे
जास्त महत्वाचे आहे

आणि हेच बघण्याचे स्वातंत्र्य आहे.

माझा शब्दश: असा अर्थ नाहीय ,

कारण दृष्टिकोन हा आपल्या
दृष्टी वर च ठरतो .

माझ्या मते जगाचा खरा अनुभव पूर्ण पणे,

फक्त कठीण आव्हानांच्या वेळीच येतो .

जसे कि आज आपण अनुभवत आहोत .

मी शँटेल मार्टिन.

चित्रकार .

तुम्हाला आवाहन करते कि उचला पेन

आणि बघा तो तूम्हाला कुठे घेऊन जातो ते .

(संगीत)