คำสารภาพของ ตลกผู้ซึมเศร้า
-
0:00 - 0:03เป็นเวลานาน ในชีวิตของผม
-
0:03 - 0:08ผมรู้สึกว่า ผมใช้ชีวิตอยู่สองรูปแบบ
-
0:08 - 0:11ชีวิตส่วนหนึ่งที่ทุกคนมองเห็น
-
0:11 - 0:15และ อีกส่วนนึงที่มีแค่ผมเท่านั้นที่มองเห็น
-
0:15 - 0:17และในชีวิตส่วนที่ทุกคนมองเห็นนั้น
-
0:17 - 0:20ผมเป็นคนที่เป็นเพื่อน
-
0:20 - 0:22เป็นลูกชาย เป็นพี่ชาย
-
0:22 - 0:26เป็นนักพูดตลก และเป็นวัยรุ่นคนหนึ่ง
-
0:26 - 0:28นั่นเป็นชีวิต ที่ทุกคนมองเห็น
-
0:28 - 0:29ถ้าหากคุณไปถามเพื่อนและครอบครัวของผม
ให้อธิบายเกี่ยวกับตัวผม -
0:29 - 0:31นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาจะบอกคุณ
-
0:31 - 0:33และนั่นเป็นส่วนใหญ่ของผม นั่นคือคนที่ผมเป็น
-
0:33 - 0:36และถ้าหากคุณอยากให้ผมอธิบายตัวเอง
-
0:36 - 0:39ผมคงจะพูดคล้ายๆกัน
-
0:39 - 0:42และผมจะไม่โกหก
-
0:42 - 0:46แต่ผมก็จะไม่บอกความจริงคุณทั้งหมด เช่นกัน
-
0:46 - 0:48เพราะ ความจริงก็คือ
-
0:48 - 0:51มันก็แค่ชีวิตที่คนอื่นๆ มองเห็น
-
0:51 - 0:54ในชีวิตที่มีแต่ผมเท่านั้นที่เห็น คนที่ผมเป็น
-
0:54 - 0:56คนที่ผมเป็นจริงๆนั้น
-
0:56 - 1:01คือ ใครสักคนที่ดิ้นรนอย่างมากในการต่อสู้กับโรคซึมเศร้า
-
1:01 - 1:04ผมเป็นโรคนี้มาได้หกปีแล้ว
-
1:04 - 1:09และผมก็ยังเป็นอยู่จนทุกวันนี้
-
1:09 - 1:11เอาล่ะ สำหรับคนที่ไม่เคยสัมผัสกับโรคซึมเศร้า
-
1:11 - 1:12หรือ ไม่รู้จริงๆ ว่ามันหมายถึงอะไร
-
1:12 - 1:14พวกเขาอาจจะประหลาดใจที่ได้ยิน
-
1:14 - 1:16เพราะว่า มันมีความเข้าใจผิดอย่างกว้างขวาง
-
1:16 - 1:18ที่ว่า โรคซึมเศร้านั้น คือ การเสียใจ
-
1:18 - 1:21เวลาที่ บางสิ่งในชีวิตคุณผิดพลาด
-
1:21 - 1:22เวลาที่คุณเลิกกับแฟนสาวของคุณ
-
1:22 - 1:24เวลาที่คุณสูญเสียคนที่คุณรักไป
-
1:24 - 1:26เวลาที่คุณไม่ได้งานที่คุณต้องการ
-
1:26 - 1:28นั่นคือ ความเสียใจ เป็นเรื่องธรรมชาติ
-
1:28 - 1:30เป็นธรรมชาติของอารมณ์มนุษย์
-
1:30 - 1:34โรคซึมเศร้าที่แท้จริง ไม่ใช่เพียงแค่ความเสียใจ
-
1:34 - 1:36เวลาที่ บางสิ่งในชีวิตคุณผิดพลาด
-
1:36 - 1:38โรคซึมเศร้าที่แท้จริงคือ การเสียใจ
-
1:38 - 1:41เวลาที่ทุกๆสิ่งในชีวิตคุณกำลังไปถูกทาง
-
1:41 - 1:44นั่นคือ โรคซึมเศร้าที่แท้จริง
และเป็นสิ่งที่ผมกำลังเผชิญอยู่ -
1:44 - 1:46จากใจจริงเลยนะครับ
-
1:46 - 1:49มันยากสำหรับผมในการมายืนที่นี่และพูดสิ่งนี้
-
1:49 - 1:51มันยากสำหรับผม ที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้
-
1:51 - 1:53และมันยากสำหรับทุกคนที่จะพูดถึง
-
1:53 - 1:56มากจนขนาดที่ว่า ไม่มีใครอยากจะพูดถึงมัน
-
1:56 - 1:58และไม่มีใครพูดถึงโรคซึมเศร้า แต่พวกเราจำเป็นต้องพูด
-
1:58 - 2:02เพราะ ในตอนนี้ มันเป็นปัญหาที่ใหญ่มากๆ
-
2:02 - 2:03มันเป็นปัญหาที่ยิ่งใหญ่
-
2:03 - 2:05แต่เราไม่เห็นมันตามโซเชียลมีเดีย ใช่ไหมล่ะ?
-
2:05 - 2:07พวกเราไม่เห็นมันตาม Facebook หรือ Twitter
-
2:07 - 2:09เราไม่เห็นตามข่าวต่างๆ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่มีความสุข
-
2:09 - 2:11ไม่ใช่เรื่องสนุก ไม่ใช่เรื่องสดใส
-
2:11 - 2:14ดังนั้น เพราะ เราไม่เห็นมัน
เราเลยไม่เห็นความรุนแรงของมัน -
2:14 - 2:18แต่ความรุนแรงและหนักหน่วงของโรคนี้
-
2:18 - 2:20ทุกๆ 30 วินาที
-
2:20 - 2:22ทุกๆ 30 วินาที ที่ไหนสักแห่ง
-
2:22 - 2:24มีคนหนึ่งคนบนโลกนี้กำลังคร่าชีวิตของพวกเขาเอง
-
2:24 - 2:25เพราะโรคซึมเศร้า
-
2:25 - 2:28มันอาจจะเกิดขึ้นที่สองบล็อคถัดไป หรือสองประเทศถัดไป
-
2:28 - 2:29หรือ สองทวีปที่ไกลออกไป แต่มันกำลังเกิดขึ้น
-
2:29 - 2:32และสิ่งนี้กำลังเกิดขึ้นในทุกๆวัน
-
2:32 - 2:35และพวกเรามีแนวโน้ม ในฐานะสังคมหนึ่ง
-
2:35 - 2:40ที่จะมองดูปัญหานั้นแล้วพูดว่า "แล้วไงล่ะ?"
-
2:40 - 2:45แล้วยังไงล่ะ? พวกเรามองที่ปัญหานั้นและพูดว่า
"นั่นมันเป็นปัญหาของคุณนี่ -
2:45 - 2:47นั่นเป็นปัญหาของพวกเขา"
-
2:47 - 2:49พวกเราพูดว่า พวกเราเสียใจ พวกเราขอโทษ
-
2:49 - 2:50แต่พวกเราก็พูดว่า "แล้วยังไงล่ะ?" เหมือนกัน
-
2:50 - 2:55สองปีที่แล้ว มันเป็นปัญหาของผม
-
2:55 - 2:59เพราะว่า ผมนั่งอยู่ที่ปลายเตียง
-
2:59 - 3:02ที่ที่ผมเคยนั่งมาเป็นล้านครั้งก่อนที่
-
3:02 - 3:05ผมคิดจะฆ่าตัวตาย
-
3:05 - 3:09ผมอยากฆ่าตัวตาย และถ้าคุณมองชีวิตของผมแบบผิวเผิน
-
3:09 - 3:11คุณจะไม่เห็นเด็กคนที่อยากฆ่าตัวตายคนนั้น
-
3:11 - 3:13คุณจะมองเห็นเด็กคนที่เป็นกัปตันทีมบาสเก็ตบอล
-
3:13 - 3:15นักเรียนการละครและการแสดงยอดเยี่ยมของปี
-
3:15 - 3:16นักเรียนภาษาอังกฤษยอดเยี่ยมแห่งปี
-
3:16 - 3:18คนหนึ่งซึ่งได้รับการยกย่องอยู่ตลอด
-
3:18 - 3:22และไปงานปาร์ตี้ทุกงานตลอด
-
3:22 - 3:24ดังนั้น คุณอาจพูดว่า ผมไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า
คุณอาจพูดว่า -
3:24 - 3:26ผมไม่คิดจะฆ่าตัวตาย แต่คุณผิดแล้ว
-
3:26 - 3:28คุณผิดแล้ว เพราะผมนั่งอยู่นี่นั่น ในคืนนั้น
-
3:28 - 3:32ข้างๆ ขวดยา พร้อมกับดินสอและกระดาษในมือผม
-
3:32 - 3:34และผมกำลังคิดจะคร่าชีวิตของผมเอง
-
3:34 - 3:37และเหลืออีกแค่นี้ ผมก็จะลงมือแล้ว
-
3:37 - 3:39เหลืออีกแค่นี้ ผมก็จะลงมือแล้ว
-
3:39 - 3:42แต่ผมไม่ได้ทำ นั่นทำให้ผมเป็นหนึ่งคนที่โชคดี
-
3:42 - 3:44หนึ่งคนจากผู้คนที่เดินออกไประเบียง
-
3:44 - 3:46มองลงไปข้างล่าง แต่ไม่ได้กระโดด
-
3:46 - 3:48หนึ่งคนจากคนที่โชคดีทั้งหลายที่รอดชีวิต
-
3:48 - 3:51ครับ ผมรอดชีวิตมาได้
และนั่นทิ้งให้ผมต้องอยู่กับเรื่องราวของตัวเอง -
3:51 - 3:53เรื่องราวของผมก็คือ
-
3:53 - 3:56ในสี่คำง่ายๆ "ผม ทุกข์ทรมาน จาก โรคซึมเศร้า"
-
3:56 - 3:59ผมทุกข์ทรมานจากโรคซึมเศร้า
-
3:59 - 4:06และเป็นเวลายาวนานด้วย ผมคิดว่า
-
4:06 - 4:09ผมใช้ชีวิตอยู่สองแบบที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
-
4:09 - 4:11ชีวิตแบบหนึ่งหวาดกลัวชีวิตอีกแบบอยู่เสมอ
-
4:11 - 4:13ผมกลัวว่า ผู้คนจะมองเห็นตัวตนที่แท้จริงของผม
-
4:13 - 4:16ว่าผมไม่ได้เป็นเด็กมัธยมปลายเด่นดัง สมบูรณ์แบบ
อย่างที่ทุกคนคิด -
4:16 - 4:18ภายใต้รอยยิ้มของผม มีการดิ้นรนต่อสู้อยู่
-
4:18 - 4:20ภายในด้านสว่างของผม ก็มีความมืดอยู่
-
4:20 - 4:25และภายใต้เสน่ห์ที่ยิ่งใหญ่ของผม
ก็แค่เป็นที่ซ่อนของความเจ็บปวดที่ใหญ่ยิ่งกว่า -
4:25 - 4:27เห็นไหมครับ ผู้คนบางส่วน
อาจกังวลเรื่อง สาวๆ อาจไม่ชอบพวกเขา -
4:27 - 4:30บางคนอาจกลัวฉลาม บางคนอาจกลัวความตาย
-
4:30 - 4:34แต่สำหรับผมแล้ว สำหรับชีวิตส่วนใหญ่ของผม
ผมกลัวตัวผมเอง -
4:34 - 4:37ผมกลัวความจริง ผมกลัวความซื่อสัตย์
ผมกลัวความอ่อนแอของผม -
4:37 - 4:39และความกลัวเหล่านั้นทำให้ผมรู้สึก
-
4:39 - 4:41ราวกับว่าผมถูกขังอยู่ในมุมๆหนึ่ง
-
4:41 - 4:45ราวกับว่าผมถูกขังอยู่ในมุมๆ หนึ่ง
และที่นั่นมีทางออกเพียงทางเดียว -
4:45 - 4:48ดังนั้นผมจึงคิดเกี่ยวกับทางออกนั้นทุกวัน
-
4:48 - 4:50ผมคิดเรื่องนี้ในทุกๆวัน
-
4:50 - 4:51และ ผมกำลังซื่อสัตย์กับตัวเอง การยืนที่ตรงนี้
-
4:51 - 4:55ทำให้ผมคิดถึงมันอีกครั้ง เพราะนั่นคืออาการป่วย
-
4:55 - 4:57คือ การดิ้นรนพยายาม คือ โรคซึมเศร้า
-
4:57 - 4:58และโรคซึมเศร้าไม่ใช่โรคอีสุกอีใส
-
4:58 - 5:00คุณไม่สามารถชนะมันได้ครั้งหนึ่ง
และมันจะหายไปตลอดกาล -
5:00 - 5:02มันคือสิ่งหนึ่งที่คุณต้องใช้ชีวิตด้วย คือสิ่งที่คุณต้องอยู่กับมัน
-
5:02 - 5:06คือเพื่อนร่วมห้องที่คุณไม่สามารถไล่ออกไปได้
คือเสียงที่คุณไม่สามารถเพิกเฉย -
5:06 - 5:08คือความรู้สึกที่คุณไม่สามารถหลบหนีไปได้
-
5:08 - 5:13ส่วนที่น่ากลัวที่สุดคือ หลังจากนั้นสักพัก
-
5:13 - 5:16คุณจะเริ่มชินชา และมันจะกลายเป็นปกติสำหรับคุณ
-
5:16 - 5:19และสิ่งที่คุณกลัวที่สุด
-
5:19 - 5:21ไม่ใช่การทุกข์ทรมานจากข้างใน
-
5:21 - 5:23แต่คือ ตราบาปจากในตัวของคนอื่น
-
5:23 - 5:25มันคือ ความอับอาย ความน่าละอาย
-
5:25 - 5:28ใบหน้าที่ไม่ยอมรับที่ปรากฏขึ้นบนหน้าเพื่อน
-
5:28 - 5:31เสียงกระซิบตามห้องโถงเวลาว่าคุณอ่อนแอ
-
5:31 - 5:32คำวิจารณ์ว่าคุณน่ะบ้า
-
5:32 - 5:35สิ่งเหล่านี้กันคุณออกจากการช่วยเหลือ
-
5:35 - 5:38ทำให้คุณเก็บและซ่อนมันไว้
-
5:38 - 5:40มันคือตราบาป ที่คุณเก็บและซ่อนมันไว้
-
5:40 - 5:42และคุณเก็บไว้ข้างใน และซ่อนมัน
-
5:42 - 5:43ถึงแม้ว่า ทำอย่างนั้นจะทำให้คุณนอนหลับได้ทุกวัน
-
5:43 - 5:46มันก็ทำให้คุณรู้สึกว่างเปล่า
ถึงแม้คุณจะพยายามที่จะเติมเต็มมันเท่าไหร่ -
5:46 - 5:49คุณซ่อนมันไว้ เพราะตราบาปในสังคมของเรา
-
5:49 - 5:51เกี่ยวกับเรื่องโรคซึมเศร้าที่มันเป็นจริง
-
5:51 - 5:55มันจริงมากๆ และถ้าคุณคิดว่า มันไม่ใช่ ลองถามตัวคุณดู
-
5:55 - 5:56คุณเลือกที่จะเขียนสเตตัสเฟสบุ๊คใหม่อันไหน ระหว่าง
-
5:56 - 5:58คุณลุกจากเตียงลำบาก
-
5:58 - 6:00เพราะว่าคุณเจ็บหลัง
-
6:00 - 6:02หรือ คุณลุกจากเตียงอย่างลำบากในทุกๆเช้า
-
6:02 - 6:04เพราะคุณเป็นโรคซึมเศร้า
-
6:04 - 6:07มันคือตราบาป เพราะ โชคไม่ดี
-
6:07 - 6:09พวกเราอาศัยอยู่ในโลกที่ ถ้าคุณแขนหัก
-
6:09 - 6:12ทุกๆคน จะวิ่งมาเขียนเฝือกแขน
-
6:12 - 6:15แต่ถ้าคุณบอกผู้คนว่า
คุณเป็นโรคซึมเศร้า ทุกๆคนจะวิ่งไปอีกทางหนึ่ง -
6:15 - 6:17นั่นคือ ตราบาป
-
6:17 - 6:22พวกเรา รับได้มากๆ
กับการที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายแตกหัก -
6:22 - 6:25ส่วนที่ไม่ใช่สมอง และนั่นคือการเพิกเฉย
-
6:25 - 6:27คือการเพิกเฉยโดยสิ้นเชิง การเพิกเฉยนั้นได้สร้าง
-
6:27 - 6:29โลก ที่ไม่เข้าใจ โรคซึมเศร้า
-
6:29 - 6:31ที่ไม่เข้าใจเรื่อง สุขภาพทางจิต
-
6:31 - 6:33สำหรับผม นี่เป็นเรื่องตลกร้าย เพราะว่า โรคซึมเศร้า
-
6:33 - 6:36เป็นหนึ่งในปัญหาที่มีการจดบันทึกไว้อย่างดีที่สุดในโลก
-
6:36 - 6:38แต่กลับเป็นปัญหาที่มีการพูดถึงน้อยที่สุด
-
6:38 - 6:40พวกเราแค่ผลักมันไปไว้ข้างๆ วางไว้ตรงมุม
-
6:40 - 6:44ทำเหมือนมันไม่ได้อยู่ที่นั่น และหวังว่ามันจะรักษาตัวเองได้
-
6:44 - 6:47มันทำไม่ได้ มันไม่เคยทำได้ และไม่สามารถจะทำได้ด้วย
-
6:47 - 6:49เพราะว่า นั่นคือความหวังลม ๆ แล้ง ๆ
-
6:49 - 6:52ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ นี้ไม่ใช่การวางแผนในเกม
แต่เป็นการผัดวันประกันพรุ่ง -
6:52 - 6:57และเราไม่สามารถผัดวันประกันพรุ่งกับสิ่งที่สำคัญเช่นนี้
-
6:57 - 7:00ก้าวแรกของการแก้ไขปัญหา
-
7:00 - 7:02คือ ต้องรู้ว่า มีปัญหานั้นอยู่
-
7:02 - 7:04พวกเรายังไม่ได้ทำด้วยซ้ำ
ดังนั้น เราเลยไม่สามารถคาดหวังได้จริงๆ -
7:04 - 7:08ว่าจะหาคำตอบได้อย่างไร ในเมื่อเรายังกลัวคำถาม
-
7:08 - 7:11และผมไม่รู้ว่า คำตอบคืออะไร
-
7:11 - 7:14ผมหวังว่า จะตอบได้ แต่ผมไม่ -- แต่ผมคิด
-
7:14 - 7:16ผมคิดว่า มันต้องเริ่มจากตรงนี้แหละ
-
7:16 - 7:18มันต้องเริ่มจากผม ต้องเริ่มจากพวกคุณ
-
7:18 - 7:22เริ่มจากผู้คนที่กำลังทรมาน
-
7:22 - 7:23ที่ซ่อนในเงามืด
-
7:23 - 7:25พวกเราต้องลุกขึ้นมาพูดและทำลายความเงียบ
-
7:25 - 7:27พวกเราต้องเป็นคนหนึ่งที่กล้าสู้เพื่อสิ่งที่เราเชื่อ
-
7:27 - 7:31เพราะว่า สิ่งหนึ่งที่ผมได้ตระหนัก
-
7:31 - 7:34สิ่งที่ผมมองว่าเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุด
-
7:34 - 7:37ไม่ใช่การสร้างโลก
-
7:37 - 7:41ที่เรากำจัดการเพิกเฉยของคนอื่น
-
7:41 - 7:44แต่มันเป็นการสร้างโลกที่ที่ เราสอนการยอมรับตัวเอง
-
7:44 - 7:45สถานที่ที่ ทุกคนโอเคกับการเป็นตัวเอง
-
7:45 - 7:47เพราะว่า เวลาที่พวกเราซื่อสัตย์
-
7:47 - 7:50พวกเราเห็นว่า พวกเรานั้นต่างดิ้นรนและทุกข์ทรมาน
-
7:50 - 7:52แม้ว่าจะด้วยโรคนี้ หรือด้วยอย่างอื่นก็ตาม
-
7:52 - 7:55พวกเราทั้งหมดรู้ ว่าเจ็บปวดเป็นอย่างไร
-
7:55 - 7:56พวกเรารู้ว่า มันเป็นอย่างไรกับการที่มีบาดแผลในใจ
-
7:56 - 7:59และพวกเราทั้งหมดรู้ว่า มันสำคัญแค่ไหนในการรักษา
-
7:59 - 8:02แต่ตอนนี้ โรคซึมเศร้าเป็นแผลลึกของสังคม
-
8:02 - 8:05พวกเราพอใจที่จะใช้ผ้าพันแผลพันมันไว้
และทำเหมือนกับมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น -
8:05 - 8:10แต่มันยังอยู่ตรงนั้น มันอยู่ตรงนั้น และคุณรู้ไหม มันโอเค
-
8:10 - 8:13โรคซึมเศร้านั้นโอเค ถ้าหากคุณกำลังเผชิญอยู่
รู้ไว้ว่า คุณไม่เป็นไร -
8:13 - 8:16และรู้ไว้ว่า คุณป่วย คุณไม่ได้อ่อนแอ
-
8:16 - 8:18นี่คือปัญหา ไม่ใช่ตัวตน
-
8:18 - 8:21เพราะ เวลาที่คุณผ่านความกลัว การเยาะเย้ย
-
8:21 - 8:22การตัดสิน และตราบาปของผู้อื่นไปได้
-
8:22 - 8:25คุณจะมองเห็นโรคซึมเศร้าในแบบที่มันเป็น
-
8:25 - 8:28และมันเป็นแค่ ส่วนหนึ่งของชีวิต
-
8:28 - 8:31เพียงส่วนหนึ่งของชีวิต มากเท่าที่ผมเกลียด
-
8:31 - 8:34มากเท่าที่ผมเกลียดสถานที่บางแห่ง
-
8:34 - 8:37บางช่วงของชีวิตผม โรคซึมเศร้าได้ฉุดผมลง
-
8:37 - 8:40แต่ในหลาย ๆ แง่ ผมก็รู้สึกขอบคุณมัน
-
8:40 - 8:41เพราะว่า ใช่แล้วล่ะ มันผลักผมสู่หุบเขา
-
8:41 - 8:43แต่ก็แสดงให้ผมเห็นว่า มันมียอดเขานะ
-
8:43 - 8:44ใช่แล้ว มันลากผมลงไปสู่ความมืดมิด
-
8:44 - 8:47แต่ก็เตือนผมว่า ยังมีแสงสว่างอยู่
-
8:47 - 8:51บาดแผลของผม เหนือสื่งอื่นใดตลอด 19 ปีบนโลกใบนี้
-
8:51 - 8:53ได้ให้มุมมองใหม่ๆกับผม และความเจ็บปวด
-
8:53 - 8:55ความเจ็บปวดได้ทำให้ผมรู้จักมีความหวัง
-
8:55 - 8:58การมีความหวัง มีศรัทธา ศรัทธาในตัวเอง
-
8:58 - 9:01ศรัทธาต่อผู้อื่น ศรัทธาที่ว่ามันจะดีขึ้น
-
9:01 - 9:03ที่พวกเราสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ได้
พวกเราสามารถออกมาพูด -
9:03 - 9:05ออกมาพูดและตอบโต้ต่อความเพิกเฉย
-
9:05 - 9:08ตอบโต้ต่อการไม่ยอมรับความคิดที่แตกต่าง
-
9:08 - 9:10และเหนือสิ่งอื่นใด
-
9:10 - 9:13เรียนรู้ที่จะรักตัวเราเอง
-
9:13 - 9:15เรียนรู้ที่จะยอมรับตัวเรา ในสิ่งที่เราเป็น
-
9:15 - 9:19คนที่พวกเราเป็น ไม่ใช่คนที่โลกอยากให้เป็น
-
9:19 - 9:21เพราะ โลกที่ผมเชื่อ คือ
-
9:21 - 9:25ที่ที่โอบกอดแสงสว่างในตัวคุณ
แต่ไม่เพิกเฉยต่อด้านมืดของคุณ -
9:25 - 9:27โลกที่ผมเชื่อ คือ ที่ที่ พวกเราถูกวัด
-
9:27 - 9:31โดยความสามารถในการเอาชนะอุปสรรค
ไม่ใช่หลบเลี่ยงมัน -
9:31 - 9:36โลกที่ผมเชื่อคือ โลกที่ผมสามารถมองตาบางคน
-
9:36 - 9:37และพูดว่า "ผมกำลังเผชิญกับนรกนั้น"
-
9:37 - 9:41และพวกเขามองกลับมาที่ผมและตอบว่า "ผมด้วย"
และนั่นไม่เป็นไร -
9:41 - 9:45มันไม่เป็นไร เพราะ โรคซึมเศร้านั้นโอเค พวกเราเป็นคน
-
9:45 - 9:47พวกเราเป็นคน และเวลาเราดิ้นรน ทรมาน
-
9:47 - 9:50พวกเราเลือดออก พวกเราร้องไห้
และถ้าคุณคิดว่า ความแข็งแกร่งที่แท้จริง -
9:50 - 9:52คือ การที่ไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็น
ผมอยู่ตรงนี้ -
9:52 - 9:55เพื่อที่จะบอกว่า พวกคุณคิดผิดแล้ว
-
9:55 - 9:59พวกคุณผิดแล้ว เพราะ มันคือสิ่งตรงข้ามต่างหาก
-
9:59 - 10:02พวกเราเป็นคน พวกเรามีปัญหา
-
10:02 - 10:03พวกเราไม่ได้สมบูรณ์แบบ และนั่นไม่เป็นไร
-
10:03 - 10:06ดังนั้น พวกเราจึงต้องหยุดการเพิกเฉย
-
10:06 - 10:09หยุดการไม่ยอมรับความเห็นที่ต่าง หยุดตราบาป
-
10:09 - 10:13หยุดความเงียบ และพวกเราต้องกำจัดข้อห้ามต่างๆออกไป
-
10:13 - 10:18มองไปที่ความจริง และเริ่มพูดถึงมัน
-
10:18 - 10:23เพราะ ทางเดียวเท่านั้นที่พวกเราจะชนะปัญหา
-
10:23 - 10:26ที่ผู้คนต่างต่อสู้อย่างโดดเดียวได้
-
10:26 - 10:30คือ เข้มแข็งไปด้วยกัน
-
10:30 - 10:33การเข้มแข็งไปด้วยกัน
-
10:33 - 10:36ผมเชื่อว่า พวกเราสามารถทำได้
-
10:36 - 10:38ผมเชื่อว่า พวกเราสามารถทำได้ ขอบคุณทุกคนมากครับ
-
10:38 - 10:41นี่คือฝันที่เป็นจริง ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)
-
10:41 - 10:43ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)
- Title:
- คำสารภาพของ ตลกผู้ซึมเศร้า
- Speaker:
- เควิน บรีล (Kevin Breel)
- Description:
-
more » « less
เควิน บรีล (Kevin Breel) ดูไม่เหมือนเด็กที่เป็นโรคซึมเศร้าเลย กัปตันทีมบาสเก็ตบอล ไปทุกงานปาร์ตี้ ขำขันและมีความมั่นใจ เขาเล่าเรื่องราวในคืนที่เขาค้นพบว่า -- เพื่อช่วยชีวิตของเขาเอง -- เขาจำเป็นต้องพูดสี่คำง่ายๆนี้ออกมา
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 11:00
|
Kelwalin Dhanasarnsombut approved Thai subtitles for Confessions of a depressed comic | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Confessions of a depressed comic | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut commented on Thai subtitles for Confessions of a depressed comic | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Confessions of a depressed comic | |
|
Nuchapong Wongrajit commented on Thai subtitles for Confessions of a depressed comic | |
|
Pattaramas Jantasin commented on Thai subtitles for Confessions of a depressed comic | |
|
|
Nuchapong Wongrajit accepted Thai subtitles for Confessions of a depressed comic | |
|
|
Nuchapong Wongrajit commented on Thai subtitles for Confessions of a depressed comic |
Nuchapong Wongrajit
ผมช่วยดูแก้ตรงจุดที่พิมพ์พลาดไป แล้วก็มีบางสำนวนที่ผมอยากจะเสนอปรับครับ
2:14.431 'seriousness' ที่บรรยายถึงโรค น่าจะแปลตรงกับ "ความร้ายแรง" "ความหนักหน่วง" ของปัญหา คือเป็น synonym กับ severity ข้างหน้า (น่าจะตรงกว่า "ความจริงจัง" ที่เน้นถึงความตั้งใจหรืออารมณ์ของมนุษย์ครับ)
2:34.691 "and go, "So what?" "go" ตัวนี้ผมคิดว่าไม่ได้พูดถึง "เดินทางไป" แต่เป็นความหมายที่ชอบใช้ในภาษาพูด แปลว่า "say" ครับ
3:02-3:09 "suicidal" = wanting to kill yourself = คิดหรืออยากฆ่าตัวตาย ถ้าแปลว่า "ผมเคยฆ่าตัวตาย" อาจจะเกินจากที่เขาพูด เขาน่าจะแค่คิด แค่เตรียมตัว แต่ก็ไม่ได้ทำในที่สุด
3:16.444 "honor" ตรงนี้ถ้าแปลว่า "เกียรตินิยม" น่าจะทำให้คิดถึงเรื่องการจบปริญญา ในนี้เด็กม.ปลาย อาจจะแปลเป็นสำนวนอื่นไป เช่น "ได้รับการยกย่องอยู่ตลอด"
3:33 - 3.37 "I came this close..." คนพูดทำมือด้วยว่า "this close" นี่ใกล้แค่ไหน น่าจะปรับให้คำแปลให้รับกับมือที่ผู้พูดทำประกอบ
3:48.325 "my story" ไม่น่าจะหมายถึง เรื่องที่คิดฆ่าตัวตายข้างบน น่าจะหมายถึงเรื่อง "I suffer from depression." ที่จะเล่าต่อมาข้างล่าง
4:08.826 "the other" น่าจะไม่ใช่ "คนอื่น" แต่หมายถึง "ตัวเองอีกคน" (ที่เป็นคนซึมเศร้า) ครับ
4:12.786 ขอปรับให้ตรงตามต้นฉบับขึ้นครับ
4:20.416 "big personality" เป็นสำนวนพูด หมายถึงเป็นคนร่าเริง เข้าสังคมเก่ง คนล้อมหน้าล้อมหลังมาก
6.31-6.33 ขอปรับตามต้นฉบับครับ "ironic" สื่อว่ามันแปลก ที่ทั้งที่มีการทำเอกสารจดบันทึกศึกษาไว้มากที่สุด แต่โลกนี้คนพูดถึงกันน้อยที่สุดครับ
7:27 - 7:40 ขอปรับให้ตรงกับต้นฉบับขึ้นครับ
7:59.067 "deep cut" ตรงนี้ไม่ใช่การกระทำของสังคม แต่เป็น noun = "แผลลึก" ครับ
6:47.223 "wishful" ไม่ได้แปลตามรากตรง ๆ แต่แปลว่า หวังว่าจะเกิด ทั้ง ๆ ที่เป็นไปไม่ได้ครับ
6:49.114 ผัดวันประกันพรุ่ง (ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตฯ)
TITLE "a comic" = a comedian หมายถึงตัวคนพูด (ไม่ใช่เรื่องตลก) เลยขอปรับชื่อนิดนึงครับ
Pattaramas Jantasin
โอว ผิดไปหลายจุดเหมือนกันแหะ
ได้ความรู้เพิ่มขึ้นเยอะเลย
คราวหลังจะแปลระวังกว่านี้ค่ะ ขอบคุณนะคะ :)
Nuchapong Wongrajit
ยินดีที่ได้ช่วยกันแปล TED นะครับ :) หวังว่าผมจะไม่ไปแก้มากเกินไป แต่ถ้ามีตรงไหน คิดว่าไม่น่าไปแก้ ก็บอกได้เลยนะครับ จะได้แลกเปลี่ยนกัน
Kelwalin Dhanasarnsombut
Applause ตามกติกาแล้วเราแปลกันว่า เสียงปรบมือนะคะ
นอกจากแก้ไขวรรคตอนแล้ว อย่างอื่นสวยงามดีแล้วค่ะ กดผ่านให้แล้วนะคะ ขอบคุณทั้งสองคนค่ะ - โน้ต