1
00:00:00,342 --> 00:00:03,101
เป็นเวลานาน ในชีวิตของผม

2
00:00:03,101 --> 00:00:07,692
ผมรู้สึกว่า ผมใช้ชีวิตอยู่สองรูปแบบ

3
00:00:07,692 --> 00:00:11,097
ชีวิตส่วนหนึ่งที่ทุกคนมองเห็น

4
00:00:11,097 --> 00:00:14,804
และ อีกส่วนนึงที่มีแค่ผมเท่านั้นที่มองเห็น

5
00:00:14,804 --> 00:00:17,324
และในชีวิตส่วนที่ทุกคนมองเห็นนั้น

6
00:00:17,324 --> 00:00:19,798
ผมเป็นคนที่เป็นเพื่อน

7
00:00:19,798 --> 00:00:22,353
เป็นลูกชาย เป็นพี่ชาย

8
00:00:22,353 --> 00:00:25,979
เป็นนักพูดตลก และเป็นวัยรุ่นคนหนึ่ง

9
00:00:25,979 --> 00:00:27,820
นั่นเป็นชีวิต ที่ทุกคนมองเห็น

10
00:00:27,820 --> 00:00:29,346
ถ้าหากคุณไปถามเพื่อนและครอบครัวของผม 
ให้อธิบายเกี่ยวกับตัวผม

11
00:00:29,346 --> 00:00:31,185
นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาจะบอกคุณ

12
00:00:31,185 --> 00:00:33,183
และนั่นเป็นส่วนใหญ่ของผม นั่นคือคนที่ผมเป็น

13
00:00:33,183 --> 00:00:35,993
และถ้าหากคุณอยากให้ผมอธิบายตัวเอง

14
00:00:35,993 --> 00:00:38,915
ผมคงจะพูดคล้ายๆกัน

15
00:00:38,915 --> 00:00:42,476
และผมจะไม่โกหก

16
00:00:42,476 --> 00:00:46,006
แต่ผมก็จะไม่บอกความจริงคุณทั้งหมด เช่นกัน

17
00:00:46,006 --> 00:00:47,533
เพราะ ความจริงก็คือ

18
00:00:47,533 --> 00:00:50,705
มันก็แค่ชีวิตที่คนอื่นๆ มองเห็น

19
00:00:50,705 --> 00:00:54,468
ในชีวิตที่มีแต่ผมเท่านั้นที่เห็น คนที่ผมเป็น

20
00:00:54,468 --> 00:00:56,395
คนที่ผมเป็นจริงๆนั้น

21
00:00:56,395 --> 00:01:00,830
คือ ใครสักคนที่ดิ้นรนอย่างมากในการต่อสู้กับโรคซึมเศร้า

22
00:01:00,830 --> 00:01:03,507
ผมเป็นโรคนี้มาได้หกปีแล้ว

23
00:01:03,507 --> 00:01:08,626
และผมก็ยังเป็นอยู่จนทุกวันนี้

24
00:01:08,626 --> 00:01:11,123
เอาล่ะ สำหรับคนที่ไม่เคยสัมผัสกับโรคซึมเศร้า

25
00:01:11,123 --> 00:01:12,325
หรือ ไม่รู้จริงๆ ว่ามันหมายถึงอะไร

26
00:01:12,325 --> 00:01:13,708
พวกเขาอาจจะประหลาดใจที่ได้ยิน

27
00:01:13,708 --> 00:01:15,613
เพราะว่า มันมีความเข้าใจผิดอย่างกว้างขวาง

28
00:01:15,613 --> 00:01:18,360
ที่ว่า โรคซึมเศร้านั้น คือ การเสียใจ

29
00:01:18,360 --> 00:01:20,848
เวลาที่ บางสิ่งในชีวิตคุณผิดพลาด

30
00:01:20,848 --> 00:01:22,490
เวลาที่คุณเลิกกับแฟนสาวของคุณ

31
00:01:22,490 --> 00:01:23,881
เวลาที่คุณสูญเสียคนที่คุณรักไป

32
00:01:23,881 --> 00:01:25,632
เวลาที่คุณไม่ได้งานที่คุณต้องการ

33
00:01:25,632 --> 00:01:27,619
นั่นคือ ความเสียใจ เป็นเรื่องธรรมชาติ

34
00:01:27,619 --> 00:01:29,531
เป็นธรรมชาติของอารมณ์มนุษย์

35
00:01:29,531 --> 00:01:33,729
โรคซึมเศร้าที่แท้จริง ไม่ใช่เพียงแค่ความเสียใจ

36
00:01:33,729 --> 00:01:36,358
เวลาที่ บางสิ่งในชีวิตคุณผิดพลาด

37
00:01:36,358 --> 00:01:38,144
โรคซึมเศร้าที่แท้จริงคือ การเสียใจ

38
00:01:38,144 --> 00:01:41,413
เวลาที่ทุกๆสิ่งในชีวิตคุณกำลังไปถูกทาง

39
00:01:41,413 --> 00:01:43,898
นั่นคือ โรคซึมเศร้าที่แท้จริง 
และเป็นสิ่งที่ผมกำลังเผชิญอยู่

40
00:01:43,898 --> 00:01:46,023
จากใจจริงเลยนะครับ

41
00:01:46,023 --> 00:01:48,837
มันยากสำหรับผมในการมายืนที่นี่และพูดสิ่งนี้

42
00:01:48,837 --> 00:01:50,558
มันยากสำหรับผม ที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้

43
00:01:50,558 --> 00:01:53,321
และมันยากสำหรับทุกคนที่จะพูดถึง

44
00:01:53,321 --> 00:01:55,689
มากจนขนาดที่ว่า ไม่มีใครอยากจะพูดถึงมัน

45
00:01:55,689 --> 00:01:58,083
และไม่มีใครพูดถึงโรคซึมเศร้า แต่พวกเราจำเป็นต้องพูด

46
00:01:58,083 --> 00:02:01,825
เพราะ ในตอนนี้ มันเป็นปัญหาที่ใหญ่มากๆ

47
00:02:01,825 --> 00:02:03,495
มันเป็นปัญหาที่ยิ่งใหญ่

48
00:02:03,495 --> 00:02:05,297
แต่เราไม่เห็นมันตามโซเชียลมีเดีย ใช่ไหมล่ะ?

49
00:02:05,297 --> 00:02:07,385
พวกเราไม่เห็นมันตาม Facebook หรือ Twitter

50
00:02:07,385 --> 00:02:09,207
เราไม่เห็นตามข่าวต่างๆ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่มีความสุข

51
00:02:09,207 --> 00:02:10,836
ไม่ใช่เรื่องสนุก ไม่ใช่เรื่องสดใส

52
00:02:10,836 --> 00:02:14,431
ดังนั้น เพราะ เราไม่เห็นมัน 
เราเลยไม่เห็นความรุนแรงของมัน

53
00:02:14,431 --> 00:02:18,190
แต่ความรุนแรงและหนักหน่วงของโรคนี้

54
00:02:18,190 --> 00:02:19,913
ทุกๆ 30 วินาที

55
00:02:19,913 --> 00:02:22,117
ทุกๆ 30 วินาที ที่ไหนสักแห่ง

56
00:02:22,117 --> 00:02:24,310
มีคนหนึ่งคนบนโลกนี้กำลังคร่าชีวิตของพวกเขาเอง

57
00:02:24,310 --> 00:02:25,387
เพราะโรคซึมเศร้า

58
00:02:25,387 --> 00:02:27,627
มันอาจจะเกิดขึ้นที่สองบล็อคถัดไป หรือสองประเทศถัดไป

59
00:02:27,627 --> 00:02:29,157
หรือ สองทวีปที่ไกลออกไป แต่มันกำลังเกิดขึ้น

60
00:02:29,157 --> 00:02:31,727
และสิ่งนี้กำลังเกิดขึ้นในทุกๆวัน

61
00:02:31,727 --> 00:02:34,691
และพวกเรามีแนวโน้ม ในฐานะสังคมหนึ่ง

62
00:02:34,691 --> 00:02:39,937
ที่จะมองดูปัญหานั้นแล้วพูดว่า "แล้วไงล่ะ?"

63
00:02:39,937 --> 00:02:44,592
แล้วยังไงล่ะ? พวกเรามองที่ปัญหานั้นและพูดว่า 
"นั่นมันเป็นปัญหาของคุณนี่

64
00:02:44,592 --> 00:02:46,995
นั่นเป็นปัญหาของพวกเขา"

65
00:02:46,995 --> 00:02:48,847
พวกเราพูดว่า พวกเราเสียใจ พวกเราขอโทษ

66
00:02:48,847 --> 00:02:50,224
แต่พวกเราก็พูดว่า "แล้วยังไงล่ะ?" เหมือนกัน

67
00:02:50,224 --> 00:02:54,907
สองปีที่แล้ว มันเป็นปัญหาของผม

68
00:02:54,907 --> 00:02:58,964
เพราะว่า ผมนั่งอยู่ที่ปลายเตียง

69
00:02:58,964 --> 00:03:02,324
ที่ที่ผมเคยนั่งมาเป็นล้านครั้งก่อนที่

70
00:03:02,324 --> 00:03:05,140
ผมคิดจะฆ่าตัวตาย

71
00:03:05,140 --> 00:03:09,066
ผมอยากฆ่าตัวตาย และถ้าคุณมองชีวิตของผมแบบผิวเผิน

72
00:03:09,066 --> 00:03:11,308
คุณจะไม่เห็นเด็กคนที่อยากฆ่าตัวตายคนนั้น

73
00:03:11,308 --> 00:03:13,424
คุณจะมองเห็นเด็กคนที่เป็นกัปตันทีมบาสเก็ตบอล

74
00:03:13,424 --> 00:03:15,485
นักเรียนการละครและการแสดงยอดเยี่ยมของปี

75
00:03:15,485 --> 00:03:16,444
นักเรียนภาษาอังกฤษยอดเยี่ยมแห่งปี

76
00:03:16,444 --> 00:03:18,272
คนหนึ่งซึ่งได้รับการยกย่องอยู่ตลอด

77
00:03:18,272 --> 00:03:21,945
และไปงานปาร์ตี้ทุกงานตลอด

78
00:03:21,945 --> 00:03:23,586
ดังนั้น คุณอาจพูดว่า ผมไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า 
คุณอาจพูดว่า

79
00:03:23,586 --> 00:03:26,297
ผมไม่คิดจะฆ่าตัวตาย แต่คุณผิดแล้ว

80
00:03:26,297 --> 00:03:27,736
คุณผิดแล้ว เพราะผมนั่งอยู่นี่นั่น ในคืนนั้น

81
00:03:27,736 --> 00:03:31,774
ข้างๆ ขวดยา พร้อมกับดินสอและกระดาษในมือผม

82
00:03:31,774 --> 00:03:33,762
และผมกำลังคิดจะคร่าชีวิตของผมเอง

83
00:03:33,762 --> 00:03:37,114
และเหลืออีกแค่นี้ ผมก็จะลงมือแล้ว

84
00:03:37,114 --> 00:03:38,796
เหลืออีกแค่นี้ ผมก็จะลงมือแล้ว

85
00:03:38,796 --> 00:03:41,924
แต่ผมไม่ได้ทำ นั่นทำให้ผมเป็นหนึ่งคนที่โชคดี

86
00:03:41,924 --> 00:03:44,059
หนึ่งคนจากผู้คนที่เดินออกไประเบียง

87
00:03:44,059 --> 00:03:46,320
มองลงไปข้างล่าง แต่ไม่ได้กระโดด

88
00:03:46,320 --> 00:03:48,325
หนึ่งคนจากคนที่โชคดีทั้งหลายที่รอดชีวิต

89
00:03:48,325 --> 00:03:50,722
ครับ ผมรอดชีวิตมาได้ 
และนั่นทิ้งให้ผมต้องอยู่กับเรื่องราวของตัวเอง

90
00:03:50,722 --> 00:03:53,127
เรื่องราวของผมก็คือ

91
00:03:53,127 --> 00:03:56,480
ในสี่คำง่ายๆ "ผม ทุกข์ทรมาน จาก โรคซึมเศร้า"

92
00:03:56,480 --> 00:03:58,910
ผมทุกข์ทรมานจากโรคซึมเศร้า

93
00:03:58,910 --> 00:04:06,230
และเป็นเวลายาวนานด้วย ผมคิดว่า

94
00:04:06,230 --> 00:04:08,826
ผมใช้ชีวิตอยู่สองแบบที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

95
00:04:08,826 --> 00:04:10,687
ชีวิตแบบหนึ่งหวาดกลัวชีวิตอีกแบบอยู่เสมอ

96
00:04:10,687 --> 00:04:12,786
ผมกลัวว่า ผู้คนจะมองเห็นตัวตนที่แท้จริงของผม

97
00:04:12,786 --> 00:04:16,028
ว่าผมไม่ได้เป็นเด็กมัธยมปลายเด่นดัง สมบูรณ์แบบ 
อย่างที่ทุกคนคิด

98
00:04:16,028 --> 00:04:18,453
ภายใต้รอยยิ้มของผม มีการดิ้นรนต่อสู้อยู่

99
00:04:18,453 --> 00:04:20,416
ภายในด้านสว่างของผม ก็มีความมืดอยู่

100
00:04:20,416 --> 00:04:24,793
และภายใต้เสน่ห์ที่ยิ่งใหญ่ของผม 
ก็แค่เป็นที่ซ่อนของความเจ็บปวดที่ใหญ่ยิ่งกว่า

101
00:04:24,793 --> 00:04:27,430
เห็นไหมครับ ผู้คนบางส่วน
อาจกังวลเรื่อง สาวๆ อาจไม่ชอบพวกเขา

102
00:04:27,430 --> 00:04:29,519
บางคนอาจกลัวฉลาม บางคนอาจกลัวความตาย

103
00:04:29,519 --> 00:04:34,212
แต่สำหรับผมแล้ว สำหรับชีวิตส่วนใหญ่ของผม 
ผมกลัวตัวผมเอง

104
00:04:34,212 --> 00:04:36,904
ผมกลัวความจริง ผมกลัวความซื่อสัตย์ 
ผมกลัวความอ่อนแอของผม

105
00:04:36,904 --> 00:04:39,126
และความกลัวเหล่านั้นทำให้ผมรู้สึก

106
00:04:39,126 --> 00:04:41,483
ราวกับว่าผมถูกขังอยู่ในมุมๆหนึ่ง

107
00:04:41,483 --> 00:04:44,513
ราวกับว่าผมถูกขังอยู่ในมุมๆ หนึ่ง
และที่นั่นมีทางออกเพียงทางเดียว

108
00:04:44,513 --> 00:04:48,306
ดังนั้นผมจึงคิดเกี่ยวกับทางออกนั้นทุกวัน

109
00:04:48,306 --> 00:04:49,753
ผมคิดเรื่องนี้ในทุกๆวัน

110
00:04:49,753 --> 00:04:51,424
และ ผมกำลังซื่อสัตย์กับตัวเอง การยืนที่ตรงนี้

111
00:04:51,424 --> 00:04:54,797
ทำให้ผมคิดถึงมันอีกครั้ง เพราะนั่นคืออาการป่วย

112
00:04:54,797 --> 00:04:56,731
คือ การดิ้นรนพยายาม คือ โรคซึมเศร้า

113
00:04:56,731 --> 00:04:57,950
และโรคซึมเศร้าไม่ใช่โรคอีสุกอีใส

114
00:04:57,950 --> 00:04:59,668
คุณไม่สามารถชนะมันได้ครั้งหนึ่ง
และมันจะหายไปตลอดกาล

115
00:04:59,668 --> 00:05:02,431
มันคือสิ่งหนึ่งที่คุณต้องใช้ชีวิตด้วย คือสิ่งที่คุณต้องอยู่กับมัน

116
00:05:02,431 --> 00:05:06,003
คือเพื่อนร่วมห้องที่คุณไม่สามารถไล่ออกไปได้ 
คือเสียงที่คุณไม่สามารถเพิกเฉย

117
00:05:06,003 --> 00:05:08,264
คือความรู้สึกที่คุณไม่สามารถหลบหนีไปได้

118
00:05:08,264 --> 00:05:13,337
ส่วนที่น่ากลัวที่สุดคือ หลังจากนั้นสักพัก

119
00:05:13,337 --> 00:05:16,217
คุณจะเริ่มชินชา และมันจะกลายเป็นปกติสำหรับคุณ

120
00:05:16,217 --> 00:05:18,504
และสิ่งที่คุณกลัวที่สุด

121
00:05:18,504 --> 00:05:21,360
ไม่ใช่การทุกข์ทรมานจากข้างใน

122
00:05:21,360 --> 00:05:22,876
แต่คือ ตราบาปจากในตัวของคนอื่น

123
00:05:22,876 --> 00:05:25,157
มันคือ ความอับอาย ความน่าละอาย

124
00:05:25,157 --> 00:05:27,610
ใบหน้าที่ไม่ยอมรับที่ปรากฏขึ้นบนหน้าเพื่อน

125
00:05:27,610 --> 00:05:31,074
เสียงกระซิบตามห้องโถงเวลาว่าคุณอ่อนแอ

126
00:05:31,074 --> 00:05:32,475
คำวิจารณ์ว่าคุณน่ะบ้า

127
00:05:32,475 --> 00:05:34,575
สิ่งเหล่านี้กันคุณออกจากการช่วยเหลือ

128
00:05:34,575 --> 00:05:37,569
ทำให้คุณเก็บและซ่อนมันไว้

129
00:05:37,569 --> 00:05:39,904
มันคือตราบาป ที่คุณเก็บและซ่อนมันไว้

130
00:05:39,904 --> 00:05:41,766
และคุณเก็บไว้ข้างใน และซ่อนมัน

131
00:05:41,766 --> 00:05:43,442
ถึงแม้ว่า ทำอย่างนั้นจะทำให้คุณนอนหลับได้ทุกวัน

132
00:05:43,442 --> 00:05:46,382
มันก็ทำให้คุณรู้สึกว่างเปล่า 
ถึงแม้คุณจะพยายามที่จะเติมเต็มมันเท่าไหร่

133
00:05:46,382 --> 00:05:48,545
คุณซ่อนมันไว้ เพราะตราบาปในสังคมของเรา

134
00:05:48,545 --> 00:05:51,460
เกี่ยวกับเรื่องโรคซึมเศร้าที่มันเป็นจริง

135
00:05:51,460 --> 00:05:54,662
มันจริงมากๆ และถ้าคุณคิดว่า มันไม่ใช่ ลองถามตัวคุณดู

136
00:05:54,662 --> 00:05:56,471
คุณเลือกที่จะเขียนสเตตัสเฟสบุ๊คใหม่อันไหน ระหว่าง

137
00:05:56,471 --> 00:05:58,217
คุณลุกจากเตียงลำบาก

138
00:05:58,217 --> 00:06:00,366
เพราะว่าคุณเจ็บหลัง

139
00:06:00,366 --> 00:06:02,358
หรือ คุณลุกจากเตียงอย่างลำบากในทุกๆเช้า

140
00:06:02,358 --> 00:06:04,458
เพราะคุณเป็นโรคซึมเศร้า

141
00:06:04,458 --> 00:06:06,742
มันคือตราบาป เพราะ โชคไม่ดี

142
00:06:06,742 --> 00:06:09,210
พวกเราอาศัยอยู่ในโลกที่ ถ้าคุณแขนหัก

143
00:06:09,210 --> 00:06:11,884
ทุกๆคน จะวิ่งมาเขียนเฝือกแขน

144
00:06:11,899 --> 00:06:14,700
แต่ถ้าคุณบอกผู้คนว่า 
คุณเป็นโรคซึมเศร้า ทุกๆคนจะวิ่งไปอีกทางหนึ่ง

145
00:06:14,700 --> 00:06:17,200
นั่นคือ ตราบาป

146
00:06:17,200 --> 00:06:22,166
พวกเรา รับได้มากๆ 
กับการที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายแตกหัก

147
00:06:22,166 --> 00:06:25,268
ส่วนที่ไม่ใช่สมอง และนั่นคือการเพิกเฉย

148
00:06:25,268 --> 00:06:27,280
คือการเพิกเฉยโดยสิ้นเชิง การเพิกเฉยนั้นได้สร้าง

149
00:06:27,280 --> 00:06:28,844
โลก ที่ไม่เข้าใจ โรคซึมเศร้า

150
00:06:28,844 --> 00:06:31,350
ที่ไม่เข้าใจเรื่อง สุขภาพทางจิต

151
00:06:31,350 --> 00:06:33,303
สำหรับผม นี่เป็นเรื่องตลกร้าย เพราะว่า โรคซึมเศร้า

152
00:06:33,303 --> 00:06:35,813
เป็นหนึ่งในปัญหาที่มีการจดบันทึกไว้อย่างดีที่สุดในโลก

153
00:06:35,813 --> 00:06:37,858
แต่กลับเป็นปัญหาที่มีการพูดถึงน้อยที่สุด

154
00:06:37,858 --> 00:06:40,294
พวกเราแค่ผลักมันไปไว้ข้างๆ วางไว้ตรงมุม

155
00:06:40,294 --> 00:06:43,881
ทำเหมือนมันไม่ได้อยู่ที่นั่น และหวังว่ามันจะรักษาตัวเองได้

156
00:06:43,881 --> 00:06:47,223
มันทำไม่ได้ มันไม่เคยทำได้ และไม่สามารถจะทำได้ด้วย

157
00:06:47,223 --> 00:06:49,114
เพราะว่า นั่นคือความหวังลม ๆ แล้ง ๆ

158
00:06:49,114 --> 00:06:51,887
ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ นี้ไม่ใช่การวางแผนในเกม
แต่เป็นการผัดวันประกันพรุ่ง

159
00:06:51,887 --> 00:06:56,816
และเราไม่สามารถผัดวันประกันพรุ่งกับสิ่งที่สำคัญเช่นนี้

160
00:06:56,816 --> 00:07:00,207
ก้าวแรกของการแก้ไขปัญหา

161
00:07:00,207 --> 00:07:01,690
คือ ต้องรู้ว่า มีปัญหานั้นอยู่

162
00:07:01,690 --> 00:07:04,448
พวกเรายังไม่ได้ทำด้วยซ้ำ 
ดังนั้น เราเลยไม่สามารถคาดหวังได้จริงๆ

163
00:07:04,448 --> 00:07:07,633
ว่าจะหาคำตอบได้อย่างไร ในเมื่อเรายังกลัวคำถาม

164
00:07:07,633 --> 00:07:11,412
และผมไม่รู้ว่า คำตอบคืออะไร

165
00:07:11,412 --> 00:07:13,873
ผมหวังว่า จะตอบได้ แต่ผมไม่ -- แต่ผมคิด

166
00:07:13,873 --> 00:07:15,881
ผมคิดว่า มันต้องเริ่มจากตรงนี้แหละ

167
00:07:15,881 --> 00:07:18,280
มันต้องเริ่มจากผม ต้องเริ่มจากพวกคุณ

168
00:07:18,280 --> 00:07:21,698
เริ่มจากผู้คนที่กำลังทรมาน

169
00:07:21,698 --> 00:07:23,115
ที่ซ่อนในเงามืด

170
00:07:23,115 --> 00:07:25,115
พวกเราต้องลุกขึ้นมาพูดและทำลายความเงียบ

171
00:07:25,115 --> 00:07:27,434
พวกเราต้องเป็นคนหนึ่งที่กล้าสู้เพื่อสิ่งที่เราเชื่อ

172
00:07:27,434 --> 00:07:30,609
เพราะว่า สิ่งหนึ่งที่ผมได้ตระหนัก

173
00:07:30,609 --> 00:07:34,185
สิ่งที่ผมมองว่าเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุด

174
00:07:34,185 --> 00:07:37,224
ไม่ใช่การสร้างโลก

175
00:07:37,224 --> 00:07:40,973
ที่เรากำจัดการเพิกเฉยของคนอื่น

176
00:07:40,973 --> 00:07:44,259
แต่มันเป็นการสร้างโลกที่ที่ เราสอนการยอมรับตัวเอง

177
00:07:44,259 --> 00:07:45,460
สถานที่ที่ ทุกคนโอเคกับการเป็นตัวเอง

178
00:07:45,460 --> 00:07:46,960
เพราะว่า เวลาที่พวกเราซื่อสัตย์

179
00:07:46,960 --> 00:07:49,756
พวกเราเห็นว่า พวกเรานั้นต่างดิ้นรนและทุกข์ทรมาน

180
00:07:49,756 --> 00:07:51,708
แม้ว่าจะด้วยโรคนี้ หรือด้วยอย่างอื่นก็ตาม

181
00:07:51,708 --> 00:07:54,535
พวกเราทั้งหมดรู้ ว่าเจ็บปวดเป็นอย่างไร

182
00:07:54,535 --> 00:07:56,373
พวกเรารู้ว่า มันเป็นอย่างไรกับการที่มีบาดแผลในใจ

183
00:07:56,373 --> 00:07:59,067
และพวกเราทั้งหมดรู้ว่า มันสำคัญแค่ไหนในการรักษา

184
00:07:59,067 --> 00:08:02,461
แต่ตอนนี้ โรคซึมเศร้าเป็นแผลลึกของสังคม

185
00:08:02,461 --> 00:08:05,022
พวกเราพอใจที่จะใช้ผ้าพันแผลพันมันไว้ 
และทำเหมือนกับมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น

186
00:08:05,022 --> 00:08:09,526
แต่มันยังอยู่ตรงนั้น มันอยู่ตรงนั้น และคุณรู้ไหม มันโอเค

187
00:08:09,526 --> 00:08:13,337
โรคซึมเศร้านั้นโอเค ถ้าหากคุณกำลังเผชิญอยู่ 
รู้ไว้ว่า คุณไม่เป็นไร

188
00:08:13,337 --> 00:08:15,999
และรู้ไว้ว่า คุณป่วย คุณไม่ได้อ่อนแอ

189
00:08:15,999 --> 00:08:17,935
นี่คือปัญหา ไม่ใช่ตัวตน

190
00:08:17,935 --> 00:08:20,688
เพราะ เวลาที่คุณผ่านความกลัว การเยาะเย้ย

191
00:08:20,688 --> 00:08:22,485
การตัดสิน และตราบาปของผู้อื่นไปได้

192
00:08:22,485 --> 00:08:25,471
คุณจะมองเห็นโรคซึมเศร้าในแบบที่มันเป็น

193
00:08:25,471 --> 00:08:27,710
และมันเป็นแค่ ส่วนหนึ่งของชีวิต

194
00:08:27,710 --> 00:08:31,438
เพียงส่วนหนึ่งของชีวิต มากเท่าที่ผมเกลียด

195
00:08:31,438 --> 00:08:33,917
มากเท่าที่ผมเกลียดสถานที่บางแห่ง

196
00:08:33,917 --> 00:08:37,013
บางช่วงของชีวิตผม โรคซึมเศร้าได้ฉุดผมลง

197
00:08:37,013 --> 00:08:39,548
แต่ในหลาย ๆ แง่ ผมก็รู้สึกขอบคุณมัน

198
00:08:39,548 --> 00:08:41,360
เพราะว่า ใช่แล้วล่ะ มันผลักผมสู่หุบเขา

199
00:08:41,360 --> 00:08:42,792
แต่ก็แสดงให้ผมเห็นว่า มันมียอดเขานะ

200
00:08:42,792 --> 00:08:44,391
ใช่แล้ว มันลากผมลงไปสู่ความมืดมิด

201
00:08:44,391 --> 00:08:46,977
แต่ก็เตือนผมว่า ยังมีแสงสว่างอยู่

202
00:08:46,977 --> 00:08:50,720
บาดแผลของผม เหนือสื่งอื่นใดตลอด 19 ปีบนโลกใบนี้

203
00:08:50,720 --> 00:08:52,979
ได้ให้มุมมองใหม่ๆกับผม และความเจ็บปวด

204
00:08:52,979 --> 00:08:55,474
ความเจ็บปวดได้ทำให้ผมรู้จักมีความหวัง

205
00:08:55,474 --> 00:08:58,005
การมีความหวัง มีศรัทธา ศรัทธาในตัวเอง

206
00:08:58,005 --> 00:09:00,550
ศรัทธาต่อผู้อื่น ศรัทธาที่ว่ามันจะดีขึ้น

207
00:09:00,550 --> 00:09:02,628
ที่พวกเราสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ได้ 
พวกเราสามารถออกมาพูด

208
00:09:02,628 --> 00:09:05,386
ออกมาพูดและตอบโต้ต่อความเพิกเฉย

209
00:09:05,386 --> 00:09:07,975
ตอบโต้ต่อการไม่ยอมรับความคิดที่แตกต่าง

210
00:09:07,975 --> 00:09:09,990
และเหนือสิ่งอื่นใด

211
00:09:09,990 --> 00:09:12,716
เรียนรู้ที่จะรักตัวเราเอง

212
00:09:12,716 --> 00:09:14,895
เรียนรู้ที่จะยอมรับตัวเรา ในสิ่งที่เราเป็น

213
00:09:14,895 --> 00:09:18,990
คนที่พวกเราเป็น ไม่ใช่คนที่โลกอยากให้เป็น

214
00:09:18,990 --> 00:09:20,602
เพราะ โลกที่ผมเชื่อ คือ

215
00:09:20,602 --> 00:09:24,770
ที่ที่โอบกอดแสงสว่างในตัวคุณ 
แต่ไม่เพิกเฉยต่อด้านมืดของคุณ

216
00:09:24,770 --> 00:09:26,851
โลกที่ผมเชื่อ คือ ที่ที่ พวกเราถูกวัด

217
00:09:26,851 --> 00:09:31,367
โดยความสามารถในการเอาชนะอุปสรรค 
ไม่ใช่หลบเลี่ยงมัน

218
00:09:31,367 --> 00:09:35,591
โลกที่ผมเชื่อคือ โลกที่ผมสามารถมองตาบางคน

219
00:09:35,591 --> 00:09:37,353
และพูดว่า "ผมกำลังเผชิญกับนรกนั้น"

220
00:09:37,353 --> 00:09:40,930
และพวกเขามองกลับมาที่ผมและตอบว่า "ผมด้วย" 
และนั่นไม่เป็นไร

221
00:09:40,930 --> 00:09:44,632
มันไม่เป็นไร เพราะ โรคซึมเศร้านั้นโอเค พวกเราเป็นคน

222
00:09:44,632 --> 00:09:47,062
พวกเราเป็นคน และเวลาเราดิ้นรน ทรมาน

223
00:09:47,062 --> 00:09:49,790
พวกเราเลือดออก พวกเราร้องไห้ 
และถ้าคุณคิดว่า ความแข็งแกร่งที่แท้จริง

224
00:09:49,790 --> 00:09:51,909
คือ การที่ไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็น 
ผมอยู่ตรงนี้

225
00:09:51,909 --> 00:09:55,155
เพื่อที่จะบอกว่า พวกคุณคิดผิดแล้ว

226
00:09:55,155 --> 00:09:59,052
พวกคุณผิดแล้ว เพราะ มันคือสิ่งตรงข้ามต่างหาก

227
00:09:59,052 --> 00:10:01,736
พวกเราเป็นคน พวกเรามีปัญหา

228
00:10:01,736 --> 00:10:03,407
พวกเราไม่ได้สมบูรณ์แบบ และนั่นไม่เป็นไร

229
00:10:03,407 --> 00:10:05,621
ดังนั้น พวกเราจึงต้องหยุดการเพิกเฉย

230
00:10:05,621 --> 00:10:08,699
หยุดการไม่ยอมรับความเห็นที่ต่าง หยุดตราบาป

231
00:10:08,699 --> 00:10:13,273
หยุดความเงียบ และพวกเราต้องกำจัดข้อห้ามต่างๆออกไป

232
00:10:13,273 --> 00:10:17,812
มองไปที่ความจริง และเริ่มพูดถึงมัน

233
00:10:17,812 --> 00:10:22,536
เพราะ ทางเดียวเท่านั้นที่พวกเราจะชนะปัญหา

234
00:10:22,536 --> 00:10:25,870
ที่ผู้คนต่างต่อสู้อย่างโดดเดียวได้

235
00:10:25,870 --> 00:10:29,633
คือ เข้มแข็งไปด้วยกัน

236
00:10:29,633 --> 00:10:33,397
การเข้มแข็งไปด้วยกัน

237
00:10:33,397 --> 00:10:36,376
ผมเชื่อว่า พวกเราสามารถทำได้

238
00:10:36,376 --> 00:10:38,295
ผมเชื่อว่า พวกเราสามารถทำได้ ขอบคุณทุกคนมากครับ

239
00:10:38,295 --> 00:10:40,702
นี่คือฝันที่เป็นจริง ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)

240
00:10:40,702 --> 00:10:42,960
ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)