Amerika's inheemse krijgsgevangenen

Aaron Huey's inspanningen om armoede in Amerika te fotograferen leidden hem naar het Pine Ridge Indian Reservation, waar de strijd van de inheemse Lakota - verschrikkelijk, en grotendeels genegeerd - hem dwong zich te heroriënteren. Vijf jaar werk later, zijn zijn beklijvende foto's vervlochten met een schokkende geschiedenisles in deze krachtige, moedige talk van TEDxDU.

Ik ben hier vandaag om mijn foto's
van de Lakota te tonen.

Wellicht hebben jullie al
gehoord over de Lakota,

of toch over de grotere stammengroep

de Sioux.

De Lakota is een van de vele stammen
die van hun land

naar kampen voor krijgsgevangenen
werden verplaatst,

die we nu reservaten noemen.

Het Pine Ridge-reservaat,

het onderwerp van de diashow
van vandaag,

ligt ongeveer 75 mijl ten zuidoosten

van de Black Hills van South Dakota.

Het wordt soms aangeduid

als krijgsgevangenenkamp nummer 334,

en daar wonen de Lakota nu.

Misschien hebben jullie ooit gehoord
van AIM,

de American Indian Movement,

of van Russell Means,

of Leonard Peltier,

of van de opstand bij Oglala.

Dan weten jullie dat Pine Ridge
ground zero is

voor problemen met autochtonen
in de VS.

Ik ben hier vandaag om te praten

over mijn relatie met de Lakota.

Dat is heel moeilijk voor mij.

Want het was je misschien niet opgevallen:

ik ben blank

en dat is een enorme barrière
in een reservaat.

Je ziet een heleboel mensen
op mijn foto's vandaag.

Ik sloot vriendschap met hen
en ze verwelkomden mij als familie.

Ze noemden me broer en oom
en nodigden me

telkens opnieuw uit
in de loop van vijf jaar.

Maar op Pine Ridge

zullen ze me altijd
een 'Wasichu' blijven noemen.

Wasichu is een Lakota-woord

dat niet-Indiaan betekent,

maar een andere versie van dit woord

betekent "degene die het beste vlees
voor zichzelf neemt".

En daarop wil ik mij concentreren -

op degene die het beste deel
van het vlees neemt.

Het betekent inhalig.

Kijk eens rond in deze zaal.

We zijn in een privé-school
in het Amerikaanse Westen.

We zitten op roodfluwelen stoelen,

met geld in onze zakken.

Als we naar ons leven kijken,

hebben we inderdaad

het beste deel van het vlees genomen.

Laten we eens kijken naar een aantal foto's

van een volk dat verloor

zodat wij konden winnen.

Weet dat als je naar de gezichten
van deze mensen kijkt,

dat het niet alleen maar beelden
van de Lakota zijn.

Ze staan voor alle inheemse volkeren.

Op dit stuk papier

staat de geschiedenis
zoals ik ze heb leren kennen

van mijn Lakota-vrienden en -familie.

Wat volgt is een tijdslijn

van de gemaakte verdragen,
verbroken verdragen

en moordpartijen vermomd als veldslagen.

Ik zal beginnen in 1824.

Wat bekend staat als
het Bureau van Indiaanse Zaken

werd gecreëerd binnen
het Ministerie van Oorlog,

en zette al vroeg de toon van agressie

in onze omgang met de Indianen.

1851:

het eerste verdrag van Fort Laramie
werd gesloten.

Dit bakende de grenzen
van de Lakota Nation duidelijk af.

Volgens het verdrag

waren die landen een soevereine natie.

Als de grenzen van dit verdrag
waren geëerbiedigd -

en daar is een juridische grondslag voor,

dan zou de VS er vandaag
zo hebben uitgezien.

10 jaar later:

de Homestead Act,
ondertekend door president Lincoln,

ontketent een stroom van blanke kolonisten
naar het indianengebied.

1863:

een opstand van de Santee Sioux
in Minnesota

eindigt met de opknoping
van 38 Siouxmannen,

de grootste massa-executie
in de Amerikaanse geschiedenis.

De executie werd bevolen
door president Lincoln

slechts twee dagen nadat

hij de Emancipatieproclamatie ondertekende.

1866: het begin van de transcontinentale spoorweg -

een nieuw tijdperk.

We hebben ons land
voor routes en treinen toegeëigend,

recht door het hart van de Lakota Nation.

De verdragen werden verbroken.

Als reactie vielen drie stammen
onder leiding van de Lakota Chief Red Cloud

het Amerikaanse leger aan
en versloegen dat vele malen.

Ik wil dat even herhalen.

De Lakota versloegen het Amerikaanse leger.

1868: het tweede Fort-Laramieverdrag

staat duidelijk garant voor de soevereiniteit
van de Grote Siouxnatie

en het eigendomsrecht van de Lakota
over de heilige Black Hills.

De regering belooft ook land- en jachtrechten

in de omringende staten.

Wij beloven dat het land van Powder River

voortaan zal worden afgesloten
voor alle blanken.

Het verdrag leek een complete overwinning

voor Red Cloud en de Sioux.

Sterker nog, dit is de enige oorlog
in de Amerikaanse geschiedenis

waarin de overheid onderhandelde over vrede

door toe te geven aan alles wat de vijand eiste.

1869:

de transcontinentale spoorweg was voltooid.

Grote aantallen jagers werden aangevoerd.

Die begonnen op grote schaal bizons te doden.

Zo elimineerden ze een bron van voedsel,
kleding en onderdak voor de Sioux.

1871:

de Indian Appropriation Act

maakt alle indianen tot beschermelingen
van de federale overheid.

Bovendien verbiedt het leger

dat westelijke Indianen
hun reservaten verlaten.

Alle westelijke indianen werden

op dat moment krijgsgevangenen.

Ook in 1871

kwam er een einde aan de tijd
van verdragen sluiten

want ze lieten toe dat stammen
als soevereine staten bestonden.

En dat kunnen we niet hebben.

We hadden plannen.

1874:

Generaal George Custer kondigde
de ontdekking van goud aan in Lakotagebied,

in het bijzonder in de Black Hills.

Het nieuws creëert een massale instroom
van blanke kolonisten

in de Lakota Nation.

Custer dringt er bij het Congres op aan

om de verdragen met de Lakota

zo spoedig mogelijk te beëindigen.

1875: de Lakota-oorlog begint

over de schending van het Fort-Laramieverdrag.

1876:

op 26 juli

op weg om een Lakotadorp aan te vallen,

werd Custers 7e Cavalerie verpletterd

in de slag bij Little Big Horn.

1877:

de grote Lakotastrijder en opperhoofd Crazy Horse

gaf zich over bij Fort Robinson.

Hij werd later omgebracht in de gevangenis.

1877 is ook het jaar waarin we
een manier vonden

om de Fort-Laramieverdragen te omzeilen.

Dit werd voorgelegd
aan Sioux-opperhoofden en hun leiders

onder een campagne die bekendstaat
als "verkopen of verhongeren".

Onderteken het document
of geen voedsel voor je stam.

Slechts 10 procent van de volwassen
mannelijke bevolking ondertekende.

Het Fort-Laramieverdrag hield in

dat ten minste driekwart van de stam

moest ondertekenen om land te verkopen.

Die clausule werd uiteraard genegeerd.

1887: de Dawes Act.

Gemeenschappelijk bezit van reservaatland
wordt afgeschaft.

Reservaten worden opgedeeld
in secties van 65 hectare

en verdeeld onder individuele Indianen.

Het overschot wordt verkocht.

Stammen verloren miljoenen hectaren.

De Amerikaanse droom van individueel grondbezit

bleek een heel slimme manier om

het reservaat te verdelen
tot er niets meer van over was.

Deze zet vernietigde de reservaten,

en maakte het makkelijker
om verder op te splitsen en te verkopen

met elke nieuwe generatie.

Het merendeel van de overtollige grond

en veel van de percelen binnen de reservaatgrenzen

zijn nu in handen van blanke veeboeren.

Alweer ging de rijkdom van het land naar de Wasichu.

1890, de meest belangrijke datum, geloof ik,

van dit verhaal:

het jaar van het bloedbad in Wounded Knee.

Op 29 december omringden

Amerikaanse troepen een Sioux-kamp
bij Wounded Knee Creek

en slachtten Chief Big Foot

en 300 krijgsgevangenen af,

met behulp van een nieuw snelvuurwapen

dat ontploffende kogels afschoot,

het Hotchkiss machinegeweer.

Voor deze zogenaamde strijd

werden 20 Congresmedailles
voor eer en dapperheid

aan de 7e Cavalerie uitgereikt.

Tot op vandaag

zijn dat de meeste eremedailles

die ooit voor een enkel gevecht werden toegekend.

Er werden meer eremedailles uitgereikt

voor het willekeurige afslachten
van vrouwen en kinderen

dan voor eender welk gevecht
in de Eerste Wereldoorlog,

de Tweede Wereldoorlog,

Korea, Vietnam,

Irak of Afghanistan.

Het bloedbad van Wounded Knee

wordt beschouwd als het einde
van de Indiaanse oorlogen.

Wanneer ik het massagraf

bij Wounded Knee bezoek,

zie ik niet alleen een graf

voor de Lakota of voor de Sioux,

maar een graf voor alle inheemse volkeren.

De heilige man, Black Elk, zei:

"Ik wist toen nog niet

hoe hoog de prijs was.

Als ik nu terugkijk

vanaf deze hoge heuvel van mijn ouderdom,

zie ik nog steeds
de afgeslachte vrouwen en kinderen

opgehoopt en verspreid

langs de kromme kloof liggen,

net zo duidelijk als toen ik hen

met nog jonge ogen zag.

Ik kan zien dat er nog iets anders
in de bloederige modder

is gestorven en begraven
in de sneeuwstorm.

De droom van een volk ging daar verloren,

en het was een mooie droom."

Met dit gebeuren begon een nieuw tijdperk

in de inheemse Amerikaanse geschiedenis.

Alles kan worden afgemeten

vóór en na Wounded Knee.

Want het was op dit moment,

met de vingers op de trekkers
van de Hotchkissgeweren,

dat de Amerikaanse regering openlijk haar houding
tegenover inheemse rechten bepaalde.

Ze hadden hun buik vol van verdragen.

Ze hadden hun buik vol van de heilige heuvels.

Ze hadden hun buik vol van geestendansen.

En ze hadden hun buik vol
van al de moeilijkheden met de Sioux.

Dus kwamen ze met hun kanonnen.

"Wil je nu een Indiaan zijn?" zeiden ze,

met de vinger aan de trekker.

1900:

de Amerikaanse Indiaanse bevolking
bereikte haar dieptepunt -

minder dan 250.000,

vergeleken met de naar schatting
acht miljoen

in 1492.

Even verder spoelen.

1980:

de langst lopende rechtszaak
in de Amerikaanse geschiedenis,

de Sioux-natie tegen de Verenigde Staten,

werd beslecht door het Amerikaanse Hooggerechtshof.

De rechter bepaalde dat, toen de Sioux
opnieuw gehuisvest werden in reservaten

en drie miljoen hectare van hun land

werd opengesteld voor goudzoekers
en homesteaders,

de voorwaarden van het tweede Fort-Laramieverdrag

waren geschonden.

De rechtbank verklaarde

dat de Black Hills illegaal waren ingenomen

en dat de initiële verkoopprijs
vermeerderd met de rente

moest worden betaald aan de Sioux-natie.

Als betaling voor de Black Hills,

wees de rechter slechts
106 miljoen dollar

toe aan de Sioux-natie.

De Sioux weigerden het geld met de strijdkreet:

"De Black Hills zijn niet te koop."

2010:

statistieken over inheemse bevolking
onthullen vandaag,

meer dan een eeuw na het bloedbad
bij Wounded Knee,

de erfenis van kolonisatie,

gedwongen migratie

en overtreden verdragen.

De werkloosheid
op het Pine Ridge Indian Reservation

schommelt tussen 85 en 90 procent.

Het Housing Office is niet in staat
om nieuwe structuren te bouwen,

en bestaande structuren vallen uit elkaar.

Velen zijn dakloos,

en die met huizen zitten met tot vijf gezinnen

opeengepakt in rottende gebouwen.

39 procent van de woningen op Pine Ridge

hebben geen elektriciteit.

Ten minste 60 procent van de woningen in het reservaat

zijn besmet met zwarte schimmel.

Meer dan 90 procent van de bevolking

leeft onder de federale armoedegrens.

TBC komt er acht keer vaker voor

dan het Amerikaanse nationale gemiddelde.

De zuigelingensterfte

is de hoogste op dit continent

en is ongeveer drie keer hoger
dan het Amerikaanse nationale gemiddelde.

Baarmoederhalskanker is vijf keer hoger

dan het Amerikaanse nationale gemiddelde.

De schooluitval loopt op tot 70 procent.

Het lerarenverloop

is acht keer hoger
dan het nationale gemiddelde.

Vaak zijn het grootouders
die hun kleinkinderen opvoeden

omdat de ouders, als gevolg van alcoholisme,

huiselijk geweld en algemene apathie,

daar niet toe in staat zijn.

50 procent van de bevolking ouder dan 40 jaar

lijdt aan diabetes.

De levensverwachting voor mannen

is tussen 46

en 48 jaar -

ongeveer dezelfde

als in Afghanistan en Somalië.

Het laatste hoofdstuk in elke succesvolle genocide

is die waarin de onderdrukkers

hun handen van hen aftrekken en zeggen:

"Mijn God, wat doen deze mensen zichzelf aan?

Ze vermoorden elkaar.

Ze doden zichzelf

terwijl wij ze zien sterven."

Zo veroverden wij deze Verenigde Staten.

Dit is de erfenis

van de klaarblijkelijke lotsbestemming.

Gevangenen worden nog steeds geboren

in kampen voor krijgsgevangenen

lang nadat de bewakers zijn verdwenen.

Dit zijn de achtergelaten botten

nadat het beste vlees is weggenomen.

Een lange tijd geleden

werd een reeks van gebeurtenissen
in gang gezet

door mensen die op mij lijken,
door Wasichu.

Ze popelden om het land, het water

en het goud in de heuvels in te palmen.

Deze gebeurtenissen leidden
tot een domino-effect

dat nog niet ten einde is.

Misschien voelen wij,
de dominante samenleving,

ons ver verwijderd van een bloedbad in 1890

of van een reeks van gebroken verdragen
150 jaar geleden.

Toch denk ik dat je je nog altijd kan afvragen

wat je zou moeten voelen
bij de statistieken van vandaag.

Wat is het verband

tussen deze beelden van het lijden

en de geschiedenis
die ik jullie net heb verteld?

En hoeveel van deze geschiedenis

moet je je eigen maken?

Is dit jullie verantwoordelijkheid vandaag?

Ik heb te horen gekregen dat er iets
moet zijn wat we kunnen doen.

Er moet een oproep tot actie komen.

Want tot op vandaag heb ik
aan de zijlijn gestaan.

Ik was tevreden met
mijn statuut van getuige.

Ik nam alleen maar foto's.

Omdat de oplossing zo ver in het verleden
lijkt te liggen,

had ik niets minder dan een tijdmachine

nodig om erbij te kunnen.

Het lijden van de inheemse volkeren

is geen eenvoudige kwestie om op te lossen.

Het is niet iets waar iedereen zich achter kan zetten

op de manier waarop zij zich inzetten
om Haïti te helpen,

om AIDS uit de wereld te krijgen
of voor de bestrijding van een hongersnood.

De oplossing, zoals dat heet,

zou voor de dominante samenleving
veel moeilijker kunnen zijn

dan bijvoorbeeld
een 50-dollar cheque uitschrijven

of een kerkactie

om enkele met graffiti bedekte huizen
te gaan herschilderen,

of een voorstedelijke familie die

een doos met oude kleding,
die ze niet eens meer willen, weggeeft.

Wat moeten we dan doen?

Onze schouders in het donker ophalen?

De Verenigde Staten

schenden elke dag opnieuw

de voorwaarden

van de Fort-Laramieverdragen met de Lakota

van 1851 en 1868.

De oproep tot actie die ik vandaag voorstel -

en dat is mijn TED wens - is deze:

Kom de verdragen na.

Geef de Black Hills terug,

en het gaat jullie niet aan
wat ze ermee doen.

(Applaus)