مطالعه سلول‌هایی که هرگز پیر نمی‌شوند

عامل سن ما چیست ... چین و چروک پوست‌مان، سفید شدن موهایمان، ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن‌مان؟ زیست شناس، الیزابت بلک برن، جایزه نوبل را برای تحقیقش در پیدا کردن جواب این سوال برنده شد، با کشف تلومراز: آنزیمی که انتهای کروموزوم که هنگام تقسیم سلول کوتاه می‌شود را دوباره می‌سازد. راجع به تحقیق پیشگامانه الیزابت بلک برن بیشتر بدانید -- این که چگونه روی سن‌مان بیشتر از آنچه تصور کنید کنترل داریم.

پایان از کجا آغاز می‌شود؟

خب، برای من همه چیز
از این کوچولو آغاز شد.

این جاندار دوست‌داشتنی --

خب، به نظر من دوست‌داشتنی است --

اسمش هست تتراهایمنا
و جانداری تک‌سلولی است.

اسم دیگرش هست کف آبگیر.

بله، درسته،
من با این کف‌آبگیر سروکار دارم.

اصلاً تعجبی نداشت که دانشمند شدم.

من خیلی دور از اینجا بزرگ شدم،

و وقتی بچه بودم، تا سرحد مرگ

نسبت به هر چیز زنده کنجکاو بودم.

عروس‌های دریایی سمی و کشنده را برمی‌داشتم
و برایشان آواز می‌خواندم.

و خوب در آغاز زندگی حرفه‌ای

تا سرحد مرگ نسبت به راز‌های بنیادی

اساسی‌ترین واحد‌های
سازندهٔ حیات کنجکاو بودم،

و خوشبختانه در جامعه‌ای زندگی می‌کردم
که این کنجکاوی در آن ارزشمند بود.

اکنون برای من،
این جانور کف ابگیر تتراهایمنا

یک راه عالی برای مطالعه راز‌های اساسی بود

که بیش از همه نسبت به آنها کنجکاو بودم:

آن گره‌های DNA در سلول‌هایمان
که کروموزوم نام دارند.

و دلیل آن این بود که من
راجع به انتها‌ی کروموزوم‌ها

که به نام تلومر شناخته می‌شود کنجکاو بودم.

اکنون، زمانی که من تحقیقاتم را شروع کردم،

تمام چیزی که م ی‌دانستیم این بود که
تلومر از انتهای کروموزوم حفاظت می‌کند.

و هنگام تقسیم سلول‌ها مهم بود.

بسیارمهم.

اما من می‌خواستم بفهمم
تلومر از چه چیزی تشکیل شده؟

و برای آن، به مقدار زیادی
از آن احتیاج داشتم.

و از قضا این تتراهایمنای کوچک بامزه،

کوموزوم‌های خطی کوتاه زیادی دارد،

حدود ۲۰٫۰۰۰عدد،

پس تعداد زیادی هم تلومر دارد.

و من کشف کردم که تلومر

از قطعات DNA غیر رمزگذار
درست در انتهای کروموزوم ساخته شده است.

اما مشکلی هست.

ما همه در ابتدا از یک تک سلول
زندگی را شروع کردیم.

بعد به توان دو رسید.
بعد دو شد چهار. چهار شد هشت.

و ادامه پیدا کرد تا اینکه
۲۰۰ میلیون میلیارد سلول

بدن بالغ‌مان را می‌سازد.

و برخی از این سلول‌ها
باید هزاران بار تقسیم شوند.

درحقیقت، همین حالا هم
که من در مقابل شما ایستاده‌ام،

در سراسر بدن من، سلول ها دیوانه‌وار
در حال نو شدن هستند

تا من را سرپا نگه دارند.

پس هر زمان که یک سلول تقسیم می‌شود،
تمام DNA آن باید کپی شوند،

تمام DNAهای رمزگذار داخل کروموزوم‌هایشان،

چون دستورالعمل حیاتی را
با خودشان حمل می‌کنند.

تا سلول‌های ما به خوبی کار کنند.

بنابراین، سلول‌های قلب می‌توانند
ضربان را ثابت نگه دارند.

که من به شما قول می‌دهم
الان این کار را نمی‌کنند.

و سلول‌های ایمنی من

می‌توانند با باکتری‌ها و ویروس‌ها بجنگند.

و سلول‌های مغز ما می‌توانند
اولین بوسه ما را یادآوری کنند

و به یادگیری در طول زندگی ادامه دهند.

اما یک اشتباه کوچک در مسیر
همانند سازی DNA وجود دارد.

که یکی از حقایق زندگی است.

هر بار که سلول تقسیم می‌شود
و DNA همانندسازی می‌شود،

انتهای DNA کمی کوتاه‌تر می‌شود،

مقداری از همان DNA تلومری.

و به این

مثل یک سرپوش محافظت کننده
از انتهای بند کفشتان فکر کنید.

آنها از بند کفش یا کروموزوم‌ها
در برابر فرسوده شدن حفاظت می‌کنند،

و زمانی که خیلی کوتاه شود، می‌افتد،

واین تلومر کوتاه شده،
به سلول سیگنال می‌فرستد.

"دیگر از کروموزوم حفاظت نخواهد شد."

این یک پیام دارد. زمان مرگ.

بنابراین، پایان داستان.

خب،متاسفم، نه به این سرعت

این نمی‌تواند پایان داستان باشد.

چون زندگی هنوز روی زمین جریان دارد.

پس کنجکاو بودم:

اگر چنین ساییده شدن و پاره شدنی عادی است،

چگونه روی زمین، مادر طبیعت مطمئن می‌شود

که ما می‌توانیم
کروموزم‌هایمان را سالم نگه داریم؟

اکنون، آن کف آبگیر،
تتراهایمنای کوچک را به خاطر دارید؟

عجیب‌ترین مسئله این است، سلول‌های
تتراهایمنا هرگز پیر نشده و نمی‌میرند.

تلومر‌های آن‌ها در مسیرشان کوتاه نمی‌شوند.

گاهی بلندتر هم می‌شوند.

چیز دیگری در کار است،

و باور کنید که آن چیزها در هیچ کتابی نبود.

بنابراین، کار کردن در آزمایشگاه من
با دانشجویی فوق العاده، کارول گریدر --

من و کارول، جایزه نوبل را
در این کار با هم شریک شدیم.

ما اجرای آزمایش‌ها را شروع کردیم،

و کشف کردیم که سلول‌ها
چیز دیگری هم دارند.

این آنزیمی بود که تا آن زمان ناشناخته بود

که می‌توانست تلومرها را، دوباره بلندتر کند

و ما اسم آن را تلومراز گذاشتیم.

و زمانی که تلومراز‌های
تتراهایمنا را حذف کردیم،

تلومرهایشان کوتاه شده و آنها مردند.

بنابراین به لطف تلومراز‌ فراوان‌شان بود

که کف آبگیرهای ما هرگز پیر نمی‌شدند.

بله، حالا، این پیامی شگفت انگیز و مفید

برای ما انسان‌ها از طرف کف آبگیر است،

چون معلوم شد

وقتی سن ما انسان‌ها بالا می‌رود،
تلومرهایمان کوتاه می‌شوند،

و به طور قابل ملاحظه،
نتیجه این کوتاه شدن پیری ماست.

به طور کلی، هرچه
تلومر‌های شما بلندتر باشند،

برای شما بهتر است.

این کوتاه شدن بیش از حد تلومرها است

که باعث می‌شود ما پیرشدن را،
احساس کرده و ببینیم.

سلول‌های پوست من شروع به مردن می‌کنند،

و من خطوط و چین خوردگی‌ها را می‌بینم.

رنگدانه‌های مو می‌میرند،

و شما سفیدی آن را می‌بینید.

سلول‌های ایمنی می‌میرند،

و خطر ابتلای شما به بیماری بیشتر می‌شود.

درحقیقت انبوهی از مقالات ۲۰ سال اخیر

کاملا شفاف نشان داده که کوتاه شدن تلومر،

خطر بیماری‌های قلبی عروقی،

آلزایمر، سرطان‌های مختلف
و دیابت را افزایش می‌دهد.

شرایطی که باعث مرگ خیلی از ما می‌شود.

بنابراین، باید فکری در این باره کنیم.

چه اتفاقی می‌افتد؟

این کوتاه شدن را

می بینیم و پیری را احساس می‌کنیم، بله.

تلومر‌های ما در جنگ با کوتاه شدن،
به سرعت شکست می‌خورند.

و کسانی از ما که احساس
جوانی طولانی‌تری می‌کنند،

مشخص شد که تلومرهایشان

برای مدت زمان بیشتری،
بلندتر باقی مانده‌اند،

و احساس جوانی را گسترش می‌دهند،

و خطری که همه ی ما
هرچه از تولد بیشتر دور می‌شویم

بیشتر از آن می‌ترسیم را کاهش می‌دهند.

خب

به نظر دیوانگی است.

حالا، اگر تلومر‌های من به این که من

به سرعت پیر می‌شوم مربوط هستند،

اگر آن‌ها با تلومراز دوباره ساخته می‌شوند،

پس تمام کاری که باید برای
برعکس کردن علائم پیری بکنم این است،

که بفهمم از کجا می‌توانم یک شیشه خیلی بزرگ

تلومراز درجه یک ارگانیک بخرم، نه؟

بسیارعالی! مشکل حل شد.

(تشویق کردن)

اما نه به این سرعت، متاسفم.

حیف که اینطور نیست.

بسیار خب، چرا؟

چون ژنتیک انسانی به ما آموخته

که زمانی که به تلومراز ما می‌رسیم

ما انسان‌ها روی لبه چاقو زندگی می‌کنیم.

بسیارخب، به بیان ساده،

بله، افزایش تلومراز،
خطر برخی بیماری‌ها را کاهش می‌دهد.

اما همچنین خطر سرطان‌های خاص
و بدخیم را هم افزایش می‌دهد.

پس حتی اگر بتوانید
آن بطری غول‌پیکر تلومراز را بخرید،

و سایت‌های فروش زیادی هم هست،
که چنین محصولات مشکوکی بفروشد،

مشکل این است که خطر ابتلا
به سرطان‌تان را بالا می‌برید.

و ما این را نمی‌خواهیم.

بسیار خب، نگران نباشید.

چون، به نظر من خنده‌دار است که الان،

می دانید، خیلی‌ها ممکن است فکر کنند،
خب، من ترجیح می‌دادم مثل کف آبگیر باشم.

(خنده)

برای ما انسان چیز‌هایی وجود دارد،

در داستان تلومر‌ها و حفاظت شان.

ولی من می‌خواهم چیزی را شفاف کنم،

این مربوط به افزایش طول عمر انسان

یا نامیرایی نیست.

مربوط به دوران سلامتی است.

دوران سلامتی، تعداد سال‌هایی است که شما

بیماری ندارید، سلامت هستید، بارور هستید،

و به شدت از زندگی لذت می‌برید.

دوران بیماری چیزی برعکس دوران سلامتی است.

زمانی که احساس پیری،
بیماری، و مردن می‌کنید.

پس سوال اصلی پیش می‌آید،

اگر من نمی‌توانم تلومراز را سر بکشم،

آیا می توانم طول تلومرهایم را کنترل کنم؟

برای بهترشدن من و سلامتی من،

بدون خطر آن سرطان‌های نابود کننده؟

درسته؟

خب، اکنون سال ۲۰۰۰ است.

آن زمان، برای سال‌های طولانی
با خوشحالی بسیار،

تلومر‌های ریزه میزه را
به طور دقیق بررسی می‌کردم،

که روانشناسی به اسم الیزا اپِل،
به آزمایشگاهم آمد،

خب، تخصص الیزا در اثرات
استرس‌های روانی شدید و سخت

بر سلامت ذهن و بدن ما است.

و آن جا در آزمایشگاه من ایستاده بود،

و طعنه‌آمیز داشت به راه ورود
به مرده شور خانه نگاه می‌کرد --

(خنده)

و او سوالی بسیار مهم از من داشت.

از من پرسید، "چه اتفاقی
برای تلومرهای کسانی

که استرس زیادی دارند می‌افتد؟"

ببینید، او افرادی را مطالعه می‌کرد
که از اعضای بیمار خانواده نگهداری می‌کنند،

و مخصوصا مادر کودکانی با شرایط دشوار،

با اختلال روده یا اوتیسم،
هر چه که فکر کنید --

گروهی که به وضوح تحت استرس
روانی شدید و طولانی هستند.

باید بگویم، سوال او

من را عمیقاً تغییر داد.

ببینید، تمام این مدت به تلومرها

به عنوان ابزار‌های کوچک
و ساختار‌های ملکولی که هستند،

و ژن‌هایی که آنها را
کنترل می‌کنند، فکر می‌کردم.

و زمانی که الیزا درباره مطالعه
مراقبت کننده‌ها پرسید،

ناگهان تلومرها را در افقی تازه دیدم.

من فراتر از ژن و کروموزوم را

در زندگی مردم واقعی
که مطالعه می‌کردیم دیدم.

من خودم هم مادرم،

و در آن لحظه،

با دیدن تصویر زنانی

که با کودکی با شرایط خیلی سخت

و اغلب بدون هیچ کمکی
زندگی می‌کنند، متأثر شدم.

و این زنان، به سادگی،

اغلب‌شان شکسته به نظر می‌رسند.

پس آیا ممکن است تلومر‌های آن‌ها نیز
فرسوده و کوتاه شده باشند؟

و کنجکاوی گروهی ما زیاد شد.

الیزا برای اولین مطالعه ما
گروهی از مادران مراقب را انتخاب کرد.

و ما می‌خواستیم بپرسیم:
ارتباط بین طول تلومر‌های آنها

با تعداد سال‌هایی که مشغول مراقبت

از کودکانی با شرایط حاد هستند چیست؟

۴ سال گذشت

و روزی رسید که تمامی نتایج به دست آمد،

و الیزا به اولین نمودار
پراکندگی ما نگاه کرد

و به نفس نفس افتاد،

زیرا الگویی در اطلاعات بود،

و این دقیقا همان شیبی بود
که می‌ترسیدیم وجود داشته باشد.

درست روی برگه بود.

هرچه سال‌های طولانی تری

مادر در شرایط مراقبت کردن بود،

بدون توجه به سن او،

تلومرهایش کوتاه تر بود.

و هرچه بیشتر شرایط پر استرسش را

درک می‌کرد،

تلومراز هایش کمتر
و تلومرهایش کوتاه‌تر می‌شدند.

بنابراین ما چیزی ناشنیده را کشف کردیم:

هر چه استرس بیشتری داشته باشید،
تلومری کوتاه تر خواهید داشت.

به این معنا که شما سریع‌تر
قربانی دوره بیماری می‌شوید

و شاید مرگی نا به هنگام.

یافته‌های ما می‌گویند حوادث زندگی مردم،

و راهی که به این حوادث پاسخ می‌دهیم،

می تواند اینکه چگونه از تلومر‌هایتان
نگهداری کنید را تغییر دهد.

پس طول تلومر فقط به عمر بستگی ندارد.

سوال الیزا از من،

وقتی که برای اولین بار به آزمایشگاه من آمد
و آن سوال بسیار مهم را پرسید.

اکنون، خوشبختانه، در اطلاعاتمان
امیدی مخفی وجود داشت.

ما متوجه شدیم بعضی از مادرها،

با وجود مراقبت از کودکان‌شان
برای سال‌های زیاد،

قادر به نگهداری تلومر‌هایشان بودند.

مطالعه این زنان نشان داد
که آنها نسبت به استرس مقاوم هستند.

به نحوی آنها توانسته بودند شرایط خود را

نه به عنوان تهدیدی هر روزه تجربه کنند،

بلکه به عنوان یک چالش
به آن نگاه می‌کردند.

و این بینشی مهم به ما می‌دهد:

ما روی نحوه پیر شدن‌مان،

حتی در سطح سلول‌هایمان هم کنترل داریم.

بسیار خب، کنجکاوی ابتدایی ما فراگیر شد.

هزاران دانشمند از رشته‌های مختلف،

تجربه‌های شان را
به تحقیق تلومر اضافه کردند.

و یافته‌هایشان را به اشتراک گذاشتند.

بیش از ۱۰٫۰۰۰ مقاله علمی
و تعداد آن در حال افزایش است.

بنابراین چندین مطالعه،
یافته‌های اولیه ما را تایید کردند.

بله، استرس شدید برای تلومرها مضر است.

و اکنون خیلی از ما می‌دانیم،

بیشتر از چیزی که بتوانیم تصور کنیم

روی فرایند پیری کنترل داریم.

چند مثال:

مطالعه‌ای از دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس

روی افرادی که سال‌های طولانی
از بیمار زوال عقل مراقبت می‌کنند،

و به ظرفیت محافظت تلومر
مراقبان نگاهی کردند

و متوجه شدند که ظرفیت‌شان

با تنها روزی ۱۲ دقیقه تمرین نوعی مراقبه،

به مدت دو ماه، بهتر شد.

مهم، نگرش است.

اگر شما فردی منفی‌نگر هستید،

موقعیتی پر استرس را
با واکنشی استرسی می‌بینید،

به این معنی که اگر رئیس شما
می‌خواهد شما را ببیند،

و شما خودکار فکر می‌کنید
"قرار است اخراج شوم،"

و فشار خون‌تان بالا می‌رود،

و میزان هورمون استرس،
کورتیزول شما بالا می‌رود،

و بالا می‌ماند،

در طول زمان، ماندگاری بالای کورتیزول

در واقع تلومراز شما را کاهش می‌دهد.

برای تلومرتان خوب نیست.

از طرف دیگر،

اگر استرس را مثل چالشی
که باید با آن در گیر شد ببینید،

خون به مغز و قلب شما می‌رسد،

و شما تجربه‌ای کم ولی هیجانی
از افزایش کورتیزول دارید.

و با تشکر از آن عادت به نگرش "بیا ببینم،"

تلومر‌های شما خوب عمل می‌کنند.

پس ...

همه ی این‌ها به ما چه می‌گویند؟

تلومر‌های شما خوب عمل می‌کنند،

شما قدرت تغییر اتفاقی

که در تلومر‌هایتان می‌افتد را دارید.

اما کنجکاوی ما فقط بیشتر و بیشتر شد،

زیرا متعجب شده بودیم،

پس فاکتور‌های بیرونی ما چطور؟

آن‌ها هم می‌توانند به این صورت روی
نگهداری تلومر موثر باشند؟

می دانید، ما انسان‌ها به شدت اجتماعی هستیم

ممکن است تلومر‌های ما نیز
همین اندازه اجتماعی باشند؟

نتایج تکان دهنده بود.

در اوایل کودکی،

بی‌توجهی عاطفی، خشونت،

زورگویی و تبعیض

همگی بر تلومر‌هایتان اثر می‌گذارند،
و اثرات بسیار طولانی مدت هستند.

می‌توانید تاثیر روی کودکانی

که سال‌ها در جنگ
زندگی می‌کنند را تصور کنید؟

مردمی که به همسایه خود اعتماد نمی‌کنند

و در همسایگی خود احساس امنیت ندارند،

تلومری کوتاه‌تر دارند.

پس آدرس شما روی تلومرتان تاثیر دارد.

روی دیگر سکه،

روابط محکم، ازدواج طولانی،

دوستی طولانی مدت،

همه، نگهداری تلومر را بهتر می‌کند.

همه این‌ها به ما چه می‌گویند؟

می گویند که من قدرت تاثیر
بر تلومر خودم را دارم،

همچنین من قدرت تاثیر
بر تلومر شما را هم دارم.

مطالعه تلومر به ما می‌گوید
که همه ما چقدر به هم پیوسته هستیم.

ولی من هنوز هم کنجکاوم.

و شگفت زده می‌شوم

میراث ما

برای نسل‌های بعد چیست؟

آیا روی زنان و مردان جوان آینده،

که کنجکاوانه برای حل سوالی
که امروز حتی نمی‌دانیم یک سوال است

با میکروسکوپ به جاندار کوچک بعدی،‍
به کف آبگیر کوچک بعدی نگاه می‌کنند،

سرمایه گذاری می‌کنیم؟

می‌تواند سوالی باشد
که روی کل جهان اثر بگذارد.

و شاید، شاید شما
راجع به خودتان کنجکاو باشید.

حالا که می‌دانید چگونه
از تلومرتان محافظت کنید

آیا کنجکاو هستید که با آن همه سال‌هایی

که از سلامتی غافل بودید چه خواهید کرد؟

و حالا که شما می‌دانید
می‌توانید روی تلومر بقیه اثر بگذارید،

آیا کنجکاو هستید

که چگونه تفاوتی ایجاد خواهید کرد؟

و اکنون که می‌دانید قدرت کنجکاوی،
چگونه می‌تواند دنیا را تغییر دهد،

چگونه اطمینان حاصل خواهید کرد که جهان

به خاطر نسل‌های که بعد از ما می‌آیند
روی کنجکاوی سرمایه گذاری خواهد کرد؟

متشکرم.

(تشویق)