Peter Ward kitlesel yok oluşlara dair...

"Medea Hipotezi" nin yazarı Peter Ward, Dünyadaki kitlesel yok oluşların sebebini, astreoidler yerine en ilkel bekterilere bağlıyor. Bu suçlu, hidrojen sülfat denen zehir, tıp için ilginç bir uygulama alanına sahip olabilir.

Çocukluğumdaki bu güzel

ile başlamak istiyorum.

Bilim kurgu filmlerini severim.

İşte burada:”This Island Earth”.

Ve bunu Hollywood’a bırakın.

Bu film 2.5 yılda yapıldı.

(Kahkaha)

Demek istediğim yaratıcılar bize 6.000 sene verir;

fakat Hollywood takip eder

Ve bu filmde orada ne olduğunu düşüneceğimizi görebiliriz:

uçan daireler ve uzaylılar.

dünyada uzaylılar vardır ve her uzaylı dünyasında da uçan daireleri vardır

ve onlar da yüksek hızla hareket ederler. Uzaylılar.

Pekiala, Don Brownlee, dostum, artık

her gece televizyonu açıp

uzaygemilerini ve uzaylıları görmekten,

ve onlar hakkında sonu gelmez tartışmalar yazılmasından bıktım,

ve dünyanın yaşanabilir olmasını tam olarak ne kadar sürdü,

ve dünyanın yaşanabilir olmasını tam olarak ne kadar sürdü,

sadece bir hayatın olması değil , aynı zamanda kompleks bir yaşantının olması,

ki bu çok büyük bir evrime

ve dolayısı ile belli bir sayıda olaya ihtiyaç duyuyor.

Sonuç olarak 2000 yılında "Rare Earth."’ü yazdık. Ardından 2003’de,

uzayda kaç gezegen olduğunu düşünmektense, gezegenimizin ne kadar zamandır gezegen olduğunu sorduk?

Eğer 2 mailyar yıl geriye giderseniz,

şu anki dünya gibi bir gezegende olmadığınızı görürsünüz.

Aslında dünya gibi bir gezegen diye adlandırdığımız şey çok kısa bir zaman dilimini kapsar.

"Rare Earth” halk hakkında bana

çok şey öğretti.

Hemen sonra, bir bilim kongresine gitmek için davet aldım

ve büyük bir istekle içeri girdim.

David Brin bu konuda tartışacaktı ve ben içeri girdiğim sırada

yüzlercesi şiddetle yuhalamaya basladı.

Bir kız vardı bana gelip dedi ki “benim babam diyor ki sen şeytansın”

Sen insanların yabaniliklerini onlardan alamazsın

ve onlardan arkadaşlık beklentisine giremezsin.

İkinci kısmında, hemen sonra Paul Alien ile konuşuyordum.

Onu seyirciler arasında gördüm

ve Rare Earth kopyasından verdim.

Ve Jill Tarter ordaydı ve bana döndü

ve The Exorcist’ deki kız gibi bana baktı.

"Yanıyor! Yanıyor!"

Çünkü SETI bunu duymak istemez.

SETI orada birşeyler olmasını istiyor.

Seti uğraşını alkışladım ama daha hiçbir şey duymadık.

Ve gerçekten düşündüm de bizim iyi gezegen nedir ve değildir

hakkında düşünmeye başlamamız gerekiyor.

Şimdi,bu slaydı bir kenara bırakalım çünkü,

eğer SETI bile bir şey duyacak olursa, ne söylediklerini anlayabilir miyiz?

Çünkü az önce geçtiğimiz slayt

dünyadaki iki farklı dehanın değişimiydi -- bir Mac’den bir PC’ye --

ve harfleri doğru bile alamıyor --

(KAHKAHALAR)

–o zaman uzaylılarla nasıl konuşacağız?

Ve eğer 50 ışık yılı uzaklıktılarsa, ve eğer onları ararsak,

ve bla bla bla bla konuşursanız,

ve 50 yıl sonra buraya gelip sorsalar, Lütfen tekrar eder misiniz?

Yani söylemek istediğim işte bu durumdayız.

Bizim gezegenimiz çok güzel bir gezegendir çünkü su bulundurur.

Mars kötü bir gezegendir; fakat bizim oraya gitmemiz için ve eğer korunabilirsek,

dış yüzeyinde yaşamak için iyi bir gezegendir.

Fakat Venüs çok kötü (en kötü) gezegendir.

Onun Dünya gibi olmasına rağmen

ve onun tarihindeki geçmişine rağmen

Dünya’daki yaşam muhafaza edilir,

karbondioksitin yayılmasından dolayı dış yüzeyi

800 Santigrad derece olur serada da yaşılması dayanılmaz olur.

Pekala, astro biyolojiden gezegenimize ne olacağı hakkında

gerçekten tahmin yürütebileceğimizi biliyoruz.

Korkunç microbialagelerin ilkini izleyerek

şu anda en azından Dünya adlı gezegendeki

hayatta varoluşun güzel Oreosundayız.

Cambrien patlamasında hayat bataklıklardan meydana geldi (oluştu),

karmaşa su yüzüne çıktı,

ve elimizdeki bilgilere göre nerdeyse yarı yolda olduğumuzu söyleyebiliriz.

Dünyadaki hayvanların bugünkü şekilleriyle

gelecekte de bu gezegende var olmaları için

İkinci mikrobial dönemine kadar zamanımız var.

Bu bir paradoks olsa da CO2’i her bir milyon için on parçaya kadar ayırdığımızd,

küresel ısınma ile ilgili duyduğumuz

küresel ısınma ile ilgili duyduğumuz

artık fotosentez yapacak bitkiler olmayacak

ve tabi hayvanlar da aynı sonu yaşayacak.

Bundan sonra yedi milyar yılımız var.

Güneşin yoğunluğu ve parlaklığı artıyor,

bunun başlangıcından 12 milyar yıl sonrasında,

dünya kocaman bir güneş tarafından tüketiliyor

ve bu da geriye kalan.

Yani, bizimkisi gibi bir gezegen yaşlanmaya mahkum, giderek daha da yaşlanacak.

Bizlerse şu anda adeta dünyanın en güzel yaz dönemini yaşıyoruz.

Fakar her şeyin iki tane kaderi vardır. Değil mi?

Şimdi çoğunuz yaşlılıktan ölecek

ama bazılarınız korkunç bir şekilde kazada öleceksiniz.

Ve bu da gezegenin kaderidir.

Eğer yeteri kadar şanslıysak gelecekteki 7 yıl içerisinde Hale Bopp tarafından vurulmazsak

veya bir süpernova tarafından yok edilmezsek

ayaklarının altında buluruz.

Ama ya kazalı ölümler?

Paleontologlar son 200 yıldır

ölümü aldatıyorlar. Ne ilginçtir ki-

yeryüzünden yok olmak düşünülmemişti bile

taki Baron Cuvier Fransada Mastodon(mamut benzeri fil) leri bulana kadar.

O bulduklarını gezegendeki hiçbir kemikle eşleştirememişti.

ve sonunda dedi ki: "İste soyları tükenmiş."

Ve sonunda kemik kayıtları bize bilgi vermeye başladı.

kompleks hayatın başlangıcından beri

kaç çeşit bitkinin ve hayvanın yaşadığı belirlendi.

-

Fosillerin kompleks yapısında bulundu ki

çoğu sefer çok şeyin

çabucak olduğu görüldü

buna baba geologistler

“Mass Extinction” dediler.

Uzunca bir zaman bu Tanrı'nın ya da uzun

veya kısa iklim değişikliklerinin bir sonucu olarak düşünülüyordu

ve 1980'de

Walter Alvarez'in Kretase dönemi yaratıklarının fosillerini

taşıyan beyaz kayaların,

ve yukarıdaki Tersiyer fosillerini taşıyan pembe kayaların

zaman farkı içinde ne olduğunu anlamaya çalıştığı

yakınlarındaki patlak kayalık içinde gerçek bir değişim oldu.

Ne kadar zamanda bir sistemden diğerine geçiş olmuştu?

Ve onlar umulmadık şeyler bulmuşlardı.

Onlar bu boşlukta çok ince bir kil tabakası

--şu kırmızı kısım

iridium ile doluydu.

Sadece iridyumla da değil, , cam kürecikleriyle ve muazzam bir basınca:

kuvars şokuna maruz kalmış

kuvars taneleriyle de doluydu.

Şimdi, bu slaytta beyaz olan tebeşir

ve bu tebeşir sıcak bir okyanusta tortulaşmış.

Bu tebeşir deniz yüzeyinden deniz zeminine inen

bir plankton tarafından kendiliğinden oluşmuştur,

yani tortunun malzemesinin yüzde 90'ı canlı maddelerin iskeletlerindendir

ve sonra siz bu milimetre kalınlığındaki kırmızı katmana

ve daha sonra da siyah bir kayaya sahip olursunuz.

Plankton yokluğunda bu siyah kaya

denizin dibindeki tortudur.

Ve bu bir asteroit felaketinde gerçekleşen neyse

kesinlikle işte odur. Bu ünlü K-T'dir.

10 kilometrelik bir kütle dünyaya çarptı.

Bunun etkisi dünyaya çarpan göktaşının oluşturduğu kraterlerin tüm dünyada içine yayıldı

ve biz çok hızlı bir şekilde dinazorların

bu güzel Amonitlerin

Leconteiceras güzel ammonitlerin, Leconteicerasların, Celaeceras

ve çok daha fazlasının ölümüne tanık olduk.

Demek istediğim, bu doğru olmalı

çünkü biz iki tane Hollywood filmine sahibiz bugüne kadar

ve bu model, 1980'lerden yaklaşık 2000'e kadar

biz jeologların felaketlerle ilgili düşünceleri gibi tamamen değişti.

Önceleri tekdüzelikçilik modellere baskındı.

Olay şu ki eğer geçmişte dünya üzerinde bir şey olmuşsa

burada olanları açıklayacak günlerimiz vardır.

Ama biz büyük bir asteroit etkisine tanık değiliz.

Bu nedenle bu yeni bir felaketin şeklidir

ve bu bilimsel araştırmalara göre yaklaşık 20 yıl almıştır

sonuca sımsıkı gelmek için: Evet, biz vurulduk;

ve evet, bunun etkileri büyük bir kitlesel yok olmaya neden oldu.

Evet, 500 milyon yıl içinde 5 kitlesel yok olma var

ki bunlar beş büyük olarak adlandırılır.

En eskisinden bu yana 450 milyon yıl geçmiştir ki

sonuncu, K-T, 4 numara,

Ama bunların en büyüğü P'dir yani Permiyen yok olması

ki bazen kitlesel yok olmaların anası olarak adlandırılır.

Ve bunların her biri büyük bedenler üstündeki

etkilerden sorumlu tutuldu.

Ama bu doğru muydu?

En yakını, Permiyen yok olmasının sağ taraftaki bu güzel yapı

nedeniyle bir etkiye sahip olduğu düşünülüyordu.

Bu Bukminsterfuleren, bir karbon-60,

çünkü o benim sevgili geç 60'lı yıllarımın

o korkunç jeodezik kubbeleri gibi görünüyor.

Onlar karbon topları olarak adlandırıldı.

Bu kanıt Permiyenlerin sonlarını göstermek için kullanıldı,

250 milyon yıl önce bir kuyruklu yıldız bize çarptı.

Ve kuyruklu yıldız çarptığında, basınç karbon toplarını üretti

ve o kuyruklu yıldız parçalarını yakalar.

Helyum-3: Dünyanın yüzeyinde çok nadir ama uzayda sıkça.

Ama bu doğru muydu?

1990'da K-T yok olması üzerindeki çalışmaların 10.yılında,

yılda 2 kere Büyük Karoo Çöl'ünde çalışmaya başlamak için

Güney Afrika'ya taşındım.

Her yıl giderek Güney Afrika'nın

yeni Güney Afrika'ya dönüşümünü izleme şansına sahip olduğum için çok şanslıydım.

Ve Permiyen yok olması üzerinde çalıştım,

Boer mezarlığının ayda bir kere kurduğu kamplarda.

Fosiller olağanüstüydü.

Bilirsiniz, size çok uzak atalara gözünüzü dikip bakmak.

Onlar memeliydi, sürüngenler gibi.

Onlar kültürel olarak görünmezdir. Biz onlar hakkında filmler yapamayız.

Bu bir Gorgonopsian veya bir Gorgon.

Bu 18 inçlik bir kafatası olan hayvan

muhtemelen 2 ya da 3 metre, bir kertenkele gibi yayılmış,

muhtemelen bir aslan gibi bir kafası var.

Bu en üst etçil, kendi döneminin T-Rex'i.

Ama burada bir çok madde var.

Bu, benim zavallı oğlum, Patrick.

(GÜLÜŞMELER)

Buna paleontolojik çocuk istismarı denir.

Kıpırdama, sen ölçeksin.

(GÜLÜŞMELER)

Orada gerisinde büyük şeyler var.

55 tür memeli, sürüngenler gibi.

Memelilerin çağı vardı

ve gerçekten de 250 milyon yıl önce başlamıştı...

ve sonra bir felaket oldu.

Ve bundan sonra dinozorlar çağı başlar.

Hepsi bir hataydı; hiç olmamış olması gerekirdi ama oldu.

Şimdi, neyse ki,

bu Thrinaxodon, bir kızıl gerdanlının yumurtasının büyüklüğü burada:

Bu, sadece bu resmi çekmeden önce fark ettiğiniz bir kafatasıdır.

Burada bir kalem ölçek için, gerçekten küçücük,

bu Alt Triyas içinde, kitlesel yok olma bittikten sonra.

Burada bir göz soketi ve onun önünde küçük bir diş görebilirsiniz.

Eğer bu yaşamamışsa, ben de bu konuşmayı yapan kişi değilim.

Ya da eğer bu yaşamamışsa biz burada değiliz ve hiçbir memeli yok.

ve hiçbir memeli yok. Sonuç olarak bir tür yok olmuştur.

Kimin sağ kalıp kimin kalamayacağını söyleyebilir miyiz?

İşte bu 10 yıllık çalışmanın sonunda çıkan tür.

Kırmızı çizgi kütlesel yok olmayı simgeliyor.

Ama aynı zamanda hayatta kalanlar da var

ve bu hayatta kalan türler genellikle soğukkanlılar.

Sıcakkanlılar ise bu sefer büyük bir darbe almış.

Hayatta kalanlar

timsah türündeki canlıları üretiyor.

Henüz dinozorlar yok; sadece bu saçaklarda gizlenen

birkaç çift küçük memeliler var.

Ve bunlar yaklaşık 160 milyon yıldır saklanıyorlar,

anca K-T asteroidinden özgürlüklerini ilan edene kadar.

Yani, hemen değilse ne?

Bence biz ilk mikrobik çağ olan

Pre-Cambrian dünyasına geri döndük hem de defalarca

ve mikroplar hala oradalar.

Onlar biz hayvanlardan nefret ediyorlar.

Dünyalarını geri istiyorlar.

Ve defalarca bunu denediler.

Bu bana o yaşamın kütlesel yok oluşlara neden olduğunu öneriyor

çünkü bu anti Gaian fikrinin doğasında var.

Bütün bu Gaia fikri dünyayı kendisi için daha iyi yapmaktır.

Sizce Los Angeles’ta bir Cuma akşamı arabasını kullanan birisi

Gaia Teorisine inanıyor mu? Hayır.

Ben bir alternatifi olacağından şüphe ettim

ve yaşam bunu sadece yapmak için bilinçsizce denemiş.

bilinçsizce denemiş.

İşte burada silah, son 500 milyon yıldır tükenmiş gibi görünüyor.

Metabolizmalarından hidrojen sülfid üreten

ve bunu büyük miktarlarda yapan

mikroplar vardır.

Hidrojen sülfid biz insanlar için çok zararlıdır.

Her milyonda 200 küçük parça sizi öldürür.

Karadeniz’e ya da bazı göllere gittiğinizde

suyun kendisini mor renge çevirdiğini görürsünüz.

İçinde güneş ışığı ve hidrojen sülfid bulunduran bazı mikroplar

ki biz bunların görünüşünü

geçmişten bu yana biliyoruz

mora çevirir.

Son üç yılda çok ani

ve önemli bir gelişme oldu.

Ben de neredeyse soyu tükenen biriyim.

Fosiller biriktiren bir paleontologum.

Ama yeni paleontologlar – benle aynı dönemde mezunlar-

molekülleri biriktiriyorlar.

Tortusunu alıyorlar, içinden yağı çıkarıyorlar

ve bunlardan bazı özel mikrobik gruplara

dönüşebilecek bileşikler üretiyorlar.

Çünkü yağlar oldukça dayanıklıdır,

yüz milyonlarca yıl kendilerini koruyabilirler

ve önceleri kimlerin olduğunu bize söyleyebilirler.

Ve biz kimlerin yaşadığını biliyoruz. Permian devrinin sonunda,

birçok kütlese yok oluşta bulduğumuz şey:

isorenieratene adlı molekül. Çok özgün bir şey.

Sadece okyanusun yüzeyinde oksijen olmadığında

ve hidrojen sülfidle doyurulduğunda meydana geliyor

Bu örnekteki sorunu çözmeye yeterli oluyor.

Bu Lee Kump, Penn State’den diğerleri ve benim grubuma

Kump Hipotezini önermeye izin verdi:

birçok kütlesel yok oluş oksijenin azalıp

karbondioksitin çoğalmasından dolayı gerçekleşti. Ve küresel ısınmanın en kötü etkisi ise

hidrojen sülfidin şu anda okyanuslar tarafından üretiliyor olmasıdır.

Bunun kaynağı nedir?

Bu olağandışı durumda kaynak volkanik kaya kütlelerinin taşması.

Bu şu an Dünyanın görünüşü.

Bunların her biri bir hidrojen bombası gibi görünüyor;

aslında etkileri daha da kötü.

Dünyanın dibindeki maddeler yüzeye geldiğinde

gezegenin de üzerine sıçrıyor.

Ama bu ölümcül lav değil,

bu karbondioksit.

Bunlar Volvolar değil yanardağlardır

ama karbondioksit yine karbondioksittir.

Yale’den Rob Berner ve benim beraber ortaya koyduğumuz yeni verilerdir

ve yapmak istediğimiz şey

bu karbondioksitin miktarının izini sürmektir

bunu türlü yöntemlerle yapabiliriz.

Ve bütün kırmızı çizgiler,

ve kütlesel yok oluşlar burada yer aldı.

Burada bana göre oldukça açık olan iki şey var:

bu yok oluşlar karbondioksitin artmasıyla meydana geliyor.

İkincisi ise burada gösterilmiyor:

Dünyada her bir milyon karbondioksitin

bin parçasına sahip olduğumuzda asla buzlar görülmedi.

Şu an 380 deyiz ve tırmanıyoruz.

ve en fazla üç yüz yıl içinde bin olacağız,

ama Seattle’da ki arkadaşım David Battisti’ye göre ise bu yüzyıl sürecek.

Buz kütlelerine geldiğimizde ise

bunların yüksekliği deniz seviyesinden 240 feet yüksekliğe ulaşabilir.

Şu anda deniz kenarında bir evde yaşıyorum

ve sular altında kalabilirim.

Tamam, sonuç nedir? Okyanuslar büyük ihtimalle mora dönerler.

Ve bunun karmaşanın dünya gezegeninde meydana gelmesinin

bu kadar uzun sürmesinin sebebi olduğunu düşüyoruz.

Bu hidrojen sülfat okyanuslarını uzun zamandır barındırıyorduk.

Onlar kompleks yaşamı var olmaktan alıkoydular.

Hidrojen sülfatın yakin zamanda gezegenin birkaç bölgesinde patladığını biliyoruz.

Ve ben bu slaytı atıyorum—bu aslında iki ay önce benim—

ve bu slaytı atıyorum çünkü en sevdiğim hayvan odalı nautilus.

Nautilus, hayvanların varoluşlarından beri—500 milyon yıldır—bu gezegende bulunmaktadırlar.

Bu bir tecrübedir, ve balıkadamlar içinizden herhangi biri

eğer gelmiş geçmiş en iyi projeye katılmak istiyorsanız,

bu Great Barrier Reeftir.

Ve simdi konuştuğumuz gibi,

bu nautiluslar bize davranışlarını gösteriyorlar.

Fakat biz dalgıçlar ara sıra da olsa

bir takım problemlerle karsı karsıya gelebiliriz,

bu yüzden ben burada kısa bir düşünce deneyi yapacağım

Bu benim bazı tuzaklarıma takılan dev beyaz köpekbalığı.

Önce tuzakları koyduk sonra o geldi.

ve kıyıdan 80 mil uzakta onunla beraber yüzmeye başladım.

Sonra bacağımı kaptı ve götürdü. Bana ne olacaktı?

Ne yazık ki ölecektim.

Bundan beş yıl önce böyle olmasını umardım.

ota alındım, bana gaz maskesi takıldı

(milyon başına 80 birim H2S içeren

Sonra buz birikintisinin içine atılmış gibi oldum. Bir anda15 derece soğumuştum.

Derhal yoğun bakıma alınmalıydım.

Bunu yapmamın sebebi biz memelilerin hidrojen sülfidle

çoğu kez karsı karsıya gelmiş

ve vücutlarımızın buna uyum sağlamış olmasıdır.

Ve bu kısa deneyimimi tıp alanında büyük bir atılım olarak kullanabiliriz.

Bu Mark Roth, DARPA tarafından finanse ediliyor.

Ve savaş alanlarında yaralanan Amerikalıların nasıl tedavi edilebilecekleri üzerinde çalışıyor.

Domuzların kanına

milyon başına 80 parça hidrojen sülfür karıştırarak --

önceki toplu ölümleri önlemede kullanılanla aynı şeyler—

bir memelinin nasıl soğukkanlı bir sürüngene dönüştüğünü gösteriyor.

"Bu deneyle geçmişte memelilerin ve sürüngenlerin

ne kadar çok kez H2S e maruz kaldığını görüyoruz."

Bu maili ondan 2 yıl önce aldım:

”Senin sorularının bazılarını cevaplayabilirim.” dedi.

O şu anda fareler üzerinde testler yapıyor

bu testler bazen 4 bazen de 6 saatlik testler

—bu grafik bana en son yolladığı verileri içeriyor—

sol tarafta farenin

teste başlayacağı sıcaklığı görüyoruz.

Noktalı grafik 25 dereceden başlıyor

giderek azalıyor,

ve 6 saat sonra yükselmeye başlıyor.

Sonra aynı fare milyon basına 80 parçalık hidrojen sülfüre maruz bırakılıyor

kalın çizgili grafik

ve bakın bu sıcaklığa ne oluyor.

Sıcaklığının aynı sürede

35 dereceden 15 dereceye düştüğü görülüyor,

bunun sağlayacağı fayda kesinlikle mükemmel.

Bu yaptığımız bize insanları yoğun bakıma götürmenin farklı bir yolunu gösteriyor.

Aynı zamanda insanları yoğun bakıma kadar götürürken gecen zamandaki hasarları minimuma indirmeyi de gösteriyor.

Şu anda hepiniz bu ani şoklamanın beyin dokusuna zarar verip vermeyeceğini düşünüyorsunuz.

En büyük riski de bu zaten.

Fakat siz kaza geçirdiniz ve 2 seçeneğiniz var:

ya öleceksiniz ya da hidrojen sülfür alacaksınız.

Ve mantık olarak %75 gibi bir kurtulma oranı varken.

Ne yapacaksınız?

Şuranızdaki bir düğmeye basarak beni öldürün mü diyeceksiniz?

Bence bu yapılan

çok büyük bir devrim.

Bunun sayesinde hayatlar kurtaracağız ve tabii ki bunun da bir bedeli var.

Toplu ölümlerin yeni yorumlanması, evet biz vurduk,

ve bunu uzun vadede ele almak zorundayız.

Çünkü gene vuracağız.

Fakat bizi bekleyen çok daha kötü bir tehlike var.

Kolaylıkla hidrojen sülfür çağına geri dönebiliriz.

Bize birkaç binyıl verin—

biz insanlar için birkaç bin yıl alır—

sizce bu gerçekleşir mi? Böyle devam edersek gerçekleşecek.

açımız buraya uçakla geldik

Veya kaçınız

Kyotonun belirlediği

uçuş kotasını aşmadı?

Kaçımız bunu aştık? Ben aştım.

Bizi çok farklı türlerde bekleyen problemle karşı karşıyayız.

Ve biz bunu yenmeliyiz.

Şu anda gördüğünüz bu mercan kayalıklarına dönebilmeyi istiyorum. Teşekkürler.

(ALKIŞ)

Chris Anderson: Peter sana bir sorum var.

Seni doğru mu anladım, burada söylemek istediğin şey

vücudumuzun hidrojen sülfüre

biyokimyasal bir tepki verdiği

ve bu yüzden geçmişte olan toplu ölümlerle

iklim değişikliklerini birbirine bağlıyorsunuz?

Peter Ward: Evet, vücudumuzdaki her bir küçük hücre

büyük krizler yaşanırken dakikada belirli miktarlarda hidrojen sülfür üretebiliyor.

Bu da Roth’un bulduğu şey.

Şu anda biz bunu kemiklerde veya bitkilerde

bir işaret bırakıp bırakmadığına bakıyoruz.

Ve fosil kayıtlarını inceleyerek

kaçımızın geçmişte bu tecrübeyi yaşadığımıza bakmalıyız.

CA: Bu hem inanılmaz bir tıbbi teknik

hem de korkunç...

PW: Hem nimet, hem de bela.