Μια θεωρία για τις μαζικές εξαφανίσεις της Γης

Οι προσκρούσεις αστεροειδών τραβάνε όλα τα φώτα, αλλά ο συγγραφέας της «Υπόθεσης της Μήδειας», Πήτερ Γουάρντ, υποστηρίζει ότι οι περισσότερες μαζικές εξαφανίσεις προκλήθηκαν από ταπεινά βακτήρια. Ο ένοχος, ένα δηλητήριο που ονομάζεται υδρόθειο, το οποίο μπορεί να έχει μια ενδιαφέρουσα εφαρμογή στην επιστήμη της υγείας.

Λοιπόν, θέλω να ξεκινήσω

με αυτήν την όμορφη εικόνα από την παιδική μου ηλικία.

Λατρεύω τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας.

Ορίστε μία: «Το Νησί Γη».

Και αφήστε το Hollywood να το κάνει καλά.

Δυόμιση χρόνια στην παραγωγή.

(Γέλια)

Εννοώ, ακόμα και οι δημιουργιστές μας δίνουν 6.000,

αλλά το Χόλιγουντ μπαίνει στο ψητό.

Και σε αυτήν την ταινία, βλέπουμε αυτό που νομίζουμε ότι βρίσκεται εκεί έξω:

ιπτάμενους δίσκους και εξωγήινους.

Κάθε κόσμος έχει έναν εξωγήινο και κάθε εξωγήινος κόσμος έχει έναν ιπτάμενο δίσκο

και κινούνται με τεράστια ταχύτητα. Εξωγήινοι.

Έτσι, ο φίλος μου ο Ντον Μπράουνλι
και εγώ τελικά φτάσαμε στο σημείο

που κουραζόμασταν να ανοίγουμε την τηλεόραση

και να βλέπουμε διαστημόπλοια και εξωγήινους κάθε βράδυ

και προσπαθήσαμε να γράψουμε έναν αντίλογο σε αυτό

και να παραθέσουμε τι χρειάζεται στην πραγματικότητα για μια Γη ώστε να είναι κατοικήσιμη,

για έναν πλανήτη ώστε να είναι μια Γη, για να υπάρχει ένας τόπος

όπου θα μπορούσες να έχεις όχι μόνο ζωή, αλλά πολυπλοκότητα,

η οποία απαιτεί μια τεράστια ποσότητα εξέλιξης,

και επομένως σταθερότητα συνθηκών.

Έτσι, το 2000 γράψαμε το «Σπάνια Γη».
Το 2003, αναρωτηθήκαμε,

ας μη σκεφτούμε για το πού βρίσκονται στο διάστημα πλανήτες σαν τη Γη, αλλά για πόσο καιρό η Γη είναι Γη;

Εάν πάτε πίσω δυο δισεκατομμύρια χρόνια,

δεν βρίσκεται πια σε έναν πλανήτη που μοιάζει με τη Γη.

Η πλανητική κατάσταση που ονομάζουμε Γη είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ μικρό διάστημα χρόνου.

Λοιπόν, η «Σπάνια Γη» στην πραγματικότητα

με δίδαξε τραγικά πολλά σχετικά με το να συναντάς κοινό.

Αμέσως μετά, πήρα μια πρόσκληση για να πάω σε ένα συνέδριο επιστημονικής φαντασίας,

και με μεγάλη σοβαρότητα μπήκα μέσα.

Ο Ντέιβιντ Μπριν θα διαφωνούσε μαζί μου πάνω σε αυτό

και όπως μπήκα μέσα, το πλήθος μερικών εκατοντάδων άρχισε να αποδοκιμάζει έντονα.

Ήταν ένα κορίτσι που ήρθε και μου είπε, «Ο μπαμπάς μου λέει ότι είσαι ο διάβολος».

Δεν μπορείς να πάρεις τους εξωγήινους μακρυά από τους ανθρώπους

και να περιμένεις να είσαι φίλος με όλους.

Λοιπόν, το δεύτερο κομμάτι από αυτό, αμέσως μετά--

και μιλούσα με τον Πολ Άλεν, τον είδα στο ακροατήριο,

και του έδωσα ένα αντίτυπο του «Σπάνια Γη».

Και η Τζιλ Τάρτερ ήταν εκεί και γύρισε προς εμένα

και με κοίταξε ακριβώς σαν το κορίτσι στο «Ο Εξορκιστής».

Αλήθεια, «Καίγομαι! Καίγομαι!»

Επειδή το SETI δεν θέλει να τα ακούει αυτά.

Το SETI θέλει να υπάρχουν πράγματα εκεί έξω.

Πραγματικά επικροτώ τις προσπάθειες του SETI, αλλά δεν έχουμε ακούσει τίποτα ακόμα.

Και πραγματικά πιστεύω ότι πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε

σχετικά με το τι είναι καλός πλανήτης και τι όχι.

Τώρα, σας δείχνω αυτήν τη διαφάνεια επειδή μου υποδεικνύει ότι

ακόμα και αν το SETI ακούσει κάτι, μπορούμε να καταλάβουμε τι μας είπαν;

Επειδή αυτή ήταν μια διαφάνεια που πέρασε

ανάμεσα στις δυο μεγαλύτερες νοημοσύνες στη Γη -- ένα MAC σε ένα PC--

και δεν μπορεί καν να έχει τα γράμματα σωστά --

(Γέλια)

-- άρα πως θα μιλήσουμε στους εξωγήινους;

Και εάν είναι 50 έτη φωτός μακρυά και τους καλέσουμε

και αρχίσουμε μπλα, μπλα, μπλα, μπλα,

και μετά 50 χρόνια αργότερα απαντήσουν και πούν, Παρακαλώ επαναλάβετε;

Εννοώ, εδώ βρισκόμαστε.

Ο πλανήτης μας είναι ένας καλός πλανήτης επειδή μπορεί να κρατήσει νερό.

Ο Άρης είναι κακός πλανήτης, αλλά πάραυτα είναι αρκετά καλός για να πάμε εκεί

και να ζήσουμε στην επιφάνεια του, εάν είμαστε προστατευμένοι.

Αλλά η Αφροδίτη είναι πολύ κακός πλανήτης -- ο χειρότερος -- πλανήτης.

Παρόλο που μοιάζει με τη Γη και παρόλο που βρίσκεται στη αρχή

θα μπορούσε πολύ εύκολα να διατηρεί Γήινη ζωή,

αλλά υπέκυψε νωρίς στο "δραπετεύον θερμοκήπιο'' --

αυτή είναι μια επιφάνεια 800 βαθμών --

λόγω του ασυγκράτητου διοξειδίου του άνθρακα.

Λοιπόν, γνωρίζουμε από την αστροβιολογία ότι μπορούμε πια να προβλέψουμε

τι θα συμβεί στον πλανήτη μας.

Βρισκόμαστε τώρα στην όμορφη χρυσή εποχή

της ύπαρξης ζωής τουλάχιστον στον Πλανήτη Γη,

μετά από την πρώτη φρικτή μικροβιακή εποχή.

Στην έκρηξη του Καμβρίου, η ζωή αναδύθηκε από τους βάλτους,

δημιουργήθηκε πολυπλοκότητα,

και από ότι μπορούμε να πούμε, βρισκόμαστε στη μέση της διαδρομής.

Έχουμε τόσο χρόνο για την ύπαρξη ζώων σε αυτό τον πλανήτη

όσο υπάρχουν ήδη τώρα,

μέχρι να φτάσουμε στη δεύτερη μικροβιακή εποχή.

Και αυτό θα συμβεί, παραδόξως --

όλα όσα ακούτε για την κλιματική αλλαγή --

όταν φτάσουμε το διοξείδιο του άνθρακα στα 10 μέρη ανά εκατομμύριο,

δεν θα έχουμε πια φυτά

που να μπορούν να φωτοσυνθέσουν, άρα πάνε και τα ζώα.

Άρα, μετά από αυτό έχουμε κατά πάσα πιθανότητα εφτά δισεκατομμύρια χρόνια.

Ο Ήλιος αυξάνει την ένταση του, τη φωτεινότητα του

και τελικά, περίπου 12 δισεκατομμύρια χρόνια μετά την αρχή της,

η Γη καταναλώνεται από ένα μεγάλο Ήλιο,

και αυτό είναι που μένει.

Άρα, ένας πλανήτης σαν το δικό μας θα έχει μια εποχή και μια προχωρημένη εποχή

και βρισκόμαστε στην χρυσή καλοκαιρινή εποχή τώρα.

Αλλά υπάρχουν δυο τύχες σε όλα, δεν υπάρχουν;

Τώρα, πολλοί από εσάς θα πεθάνετε από γεράματα,

αλλά κάποιοι από εσάς, δυστυχώς, θα πεθάνετε σε ένα ατύχημα.

Αυτό αποτελεί επίσης κατάληξη και για έναν πλανήτη.

Η Γη, εάν είμαστε αρκετά τυχεροί -- εάν δεv χτυπηθεί από έναν Hale-Bopp,

ή ανατιναχθεί από κάποιο κοντινό σουπερνόβα

τα επόμενα 7 δισεκατομμύρια χρόνια -- θα το καταλάβουμε.

Αλλά τι γίνεται με το θάνατο από ατύχημα;

Λοιπόν, οι παλαιοντολόγοι τα προηγούμενα 200 χρόνια

καταγράφουν το θάνατο. Είναι παράξενο --

η εξαφάνιση σαν έννοια δεν είχε καν επινοηθεί

μέχρι που ο Baron Cuvier στη Γαλλία βρήκε αυτόν τον πρώτο μαστόδοντα.

Δεν μπορούσε να τον ταιριάξει με καμία συλλογή οστών στον πλανήτη

και είπε, Α-χα! Εξαφανίστηκε.

Και αμέσως μετά, το αρχείο απολιθωμάτων άρχισε να παράγει

μια πολύ καλή ιδέα για το πόσα ζώα και φυτά έχουν υπάρξει

από τότε που η πολύπλοκη ζωή άρχισε να αφήνει

ένα πολύ ενδιαφέρον αρχείο απολιθωμάτων.

Σε αυτό το πολύπλοκο αρχείο απολιθωμάτων,

υπήρξαν στιγμές που πολλά πράγματα

φαίνονταν να πεθαίνουν πολύ γρήγορα

και οι νονοί γεωλόγοι

τις ονόμασαν "μαζικές εξαφανίσεις".

Σε όλη τη διάρκεια θεωρήθηκε να είναι είτε μια θεϊκή πράξη

ή ίσως μακροχρόνια, αργή κλιματική αλλαγή

και αυτό άλλαξε ουσιαστικά το 1980,

σε αυτήν τη βραχώδη επάνθηση κοντά στο Gubbio,

όπου ο Walter Alvarez, προσπαθούσε να καταλάβει

ποια ήταν η χρονική διαφορά μεταξύ αυτών των άσπρων πετρωμάτων,

που κρατούσε πλάσματα από την Κρητιδική περίοδο

και τα ροζ πετρώματα από πάνω, τα οποία κρατούσαν απολιθώματα της τριτογενής περιόδου.

Πόσο διήρκεσε η αλλαγή από το ένα σύστημα στο επόμενο;

Και αυτό που βρήκαν ήταν κάτι ανεπάντεχο.

Βρήκαν σε αυτό το κενό, ανάμεσα, ένα πολύ λεπτό στρώμα

και αυτό το αργιλώδες στρώμα -- αυτό το πολύ λεπτό κόκκινο στρώμα εδώ --

είναι γεμάτο ιρίδιο.

Και όχι απλά ιρίδιο, είναι γεμάτο με υαλώδη σφαιρίδια

και είναι γεμάτο με κόκκους χαλαζία

που έχουν εκτεθεί σε τεράστια πίεση: χαλαζίας πίεσης.

Τώρα, σε αυτή την πλαγιά αυτό το άσπρο είναι κιμωλία

και αυτή η κιμωλία εναποθέτηκε σε ένα θερμό ωκεανό.

Η κιμωλία έχει συντεθεί από πλαγκτόν

το οποίο έπεσε από την επιφάνεια στον πυθμένα της θάλασσας,

άρα 90 τοις εκατό από το ίζημα εδώ είναι σκελετός ζωντανών πραγμάτων

και μετά έχεις αυτό το πάχους χιλιοστών κόκκινο στρώμα

και μετά έχεις μαύρο πέτρωμα.

Και το μαύρο πέτρωμα είναι το ίζημα στον πυθμένα της θάλασσας

κατά την απουσία πλαγκτού.

Και αυτό συμβαίνει σε μια καταστροφή αστεροειδούς

επειδή αυτό συνέβη φυσικά. Αυτός είναι ο διάσημος K-T.

Ένα διαμέτρου 10 χιλιομέτρων σώμα χτύπησε τον πλανήτη.

Οι επιπτώσεις του εξάπλωσαν αυτό το πολύ λεπτό στρώμα πρόσκρουσης σε όλο τον πλανήτη

και είχαμε πολύ γρήγορα το θάνατο των δεινοσαύρων,

το θάνατο αυτών των όμορφων αμμωνιτών,

Leconteiceras εδώ και Celaeceras εδώ

και τόσα άλλα πολλά.

Εννοώ, πρέπει να είναι αλήθεια,

επειδή είχαμε δυο υπερπαραγωγές του Hollywood από τότε

και αυτό το παράδειγμα, από το 1980 μέχρι περίπου το 2000,

άλλαξε ολικά το πώς εμείς οι γεωλόγοι σκεφτόμασταν για τις καταστροφές.

Πριν από αυτό ο ομοιομορφισμός ήταν το κύριο παράδειγμα:

το γεγονός ότι οτιδήποτε συμβαίνει στον πλανήτη κατά το παρελθόν,

υπάρχουν τωρινές διεργασίες που θα το εξηγήσουν.

Αλλά δεν έχουμε παρατηρήσει μια μεγάλη πρόσκρουση αστεροειδούς,

άρα αυτός είναι ένας τύπος νεο-καταστροφισμού

και πήρε περίπου 20 χρόνια για την επιστημονική κοινότητα

ώστε τελικά να καταλήξει: ναι, χτυπηθήκαμε

και ναι, οι επιπτώσεις του χτυπήματος προκάλεσαν μια μεγάλη μαζική εξαφάνιση.

Λοιπόν, υπάρχουν πέντε μεγάλες εξαφανίσεις

τα προηγούμενα 500 εκατομμύρια χρόνια, που ονομάζονται "Οι Μεγάλες Πέντε".

Κυμαίνονται από 450 εκατομμύρια χρόνια πριν

μέχρι την τελευταία, την Κ-Τ, νούμερο τέσσερα,

αλλά η μεγαλύτερη από όλες ήταν η Π ή η εξαφάνιση του Περμίου,

που κάποιες φορές ονομάζεται μητέρα όλων των μαζικών εξαφανίσεων.

Και κάθε μια από αυτές έχει ακολούθως αποδοθεί

σε προσκρούσεις μεγάλων σωμάτων.

Αλλά είναι αυτό αληθές;

Η πιο πρόσφατη, του Περμίου, θεωρήθηκε ότι οφείλεται σε πρόσκρουση

λόγω αυτής της όμορφης δομής στα δεξιά.

Είναι ένα φουλλερένιο, ένας άνθρακας-60,

επειδή μοιάζει με αυτούς τους τραγικούς γεωδαιτικούς θόλους

από το τέλος της αγαπημένης μου δεκαετίας των 60's.

Ονομάζονται ''buckyballs''.

Αυτό το στοιχείο χρησιμοποιήθηκε για να υποστηρίξει

ότι στο τέλος του Περμίου, 250 εκατομμύρια χρόνια πριν, ένας κομήτης μας χτύπησε.

Και όταν ο κομήτης προσκρούει, η πίεση παράγει τα «buckyballs»

και εγκλωβίζει θραύσματα του κομήτη.

Ήλιο-3: πολύ σπάνιο στην επιφάνεια της Γης, πολύ κοινό στο διάστημα.

Αλλά είναι αυτό αληθές;

Το 1990, έχοντας δουλέψει στην Κ-Τ εξαφάνιση για δέκα χρόνια,

πήγα στη Νότια Αφρική για να ξεκινήσω να δουλεύω δυο φορές το χρόνο

στη μεγάλη έρημο της Karoo.

Ήμουν τόσο τυχερός που έβλεπα την αλλαγή εκείνης της Νότιας Αφρικής

στη νέα Νότια Αφρική καθώς πήγαινα χρόνο με το χρόνο.

Και δούλευα στην εξαφάνιση του Περμίου,

κατασκηνώνοντας δίπλα σε ένα νεκροταφείο αποίκων για μήνες κάποιες φορές.

Και τα απολιθώματα είναι εξαιρετικά.

Ξέρετε, κοιτάζετε τους πολύ μακρινούς προγόνους σας.

Αυτά είναι θηλαστικόμορφα ερπετά.

Είναι πολιτισμικά αόρατα. Δεν κάνουμε ταινίες για αυτά.

Αυτό είναι Γοργονόψιδο ή μια Γοργόνα.

Αυτό είναι ένα μήκους 45 εκατοστών κρανίο ενός ζώου

που πιθανόν ήταν 2 ή 2,5 μέτρα, κινούνταν σαν σαύρα,

κατά πάσα πιθανότητα είχε κεφάλι παρόμοιο με λιονταριού

Αυτό είναι ο κορυφαίος θηρευτής, ο T-Rex της εποχής του.

Αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα.

Αυτός είναι ο καημένος ο γιος μου, ο Πάτρικ.

(Γέλια)

Αυτό ονομάζεται παλαιοντολογική κακοποίηση ανηλίκου.

Μείνε σταθερός, είσαι η κλίμακα.

(Γέλια)

Υπήρχαν σπουδαία πράγματα τότε.

55 είδη θηλαστικόμορφων ερπετών.

Η εποχή των θηλαστικών είχε στην πραγματικότητα και για τα καλά αρχίσει

250 εκατομμύρια χρόνια πριν ...

... μετά συνέβη μια καταστροφή.

Και αυτό που συμβαίνει μετά είναι η εποχή των δεινοσαύρων.

Ήταν όλο ένα λάθος, δεν έπρεπε να συμβεί ποτέ. Αλλά συνέβη.

Τώρα, ευτυχώς,

αυτός ο Θρινόδοντας, με το μέγεθος αυγού κοκκινολαίμη εδώ:

αυτό είναι ένα κρανίο που ανακάλυψα λίγο πριν βγάλω αυτήν την φωτογραφία --

υπάρχει ένα στυλό για κλίμακα, είναι πραγματικά μικροσκοπικό --

αυτό είναι στο κατώτερο Τριασικό, αφού η μαζική εξαφάνιση έχει τελειώσει.

Μπορείτε να δείτε την οφθαλμική κόγχη και μπορείτε να δείτε τα μικρά δόντια μπροστά.

Εάν αυτό δεν επιβιώνει, δεν είμαι αυτό που σας μιλάει.

Κάτι άλλο είναι, επειδή εάν αυτό δεν επιβιώνει, εμείς δεν βρισκόμαστε εδώ,

δεν υπάρχουν θηλαστικά. Είναι τόσο κοντινό, ένα είδος διαπρέπει στα δύσκολα.

Λοιπόν, μπορούμε να πούμε κάτι σχετικά με το πρότυπο του ποιος επιβιώνει και ποιος όχι;

Εδώ είναι κατά κάποιο τρόπο το τέλος αυτών των 10 χρόνων δουλειάς.

Το εύρος των πραγμάτων -- η κόκκινη γραμμή είναι η μαζική εξαφάνιση.

Αλλά έχουμε επιζήσαντες και πράγματα που συνεχίζουν

και προκύπτει ότι αυτά που κατά προνόμιο συνεχίζουν είναι ψυχρόαιμα.

Τα θερμόαιμα ζώα δέχονται ένα τεράστιο πλήγμα αυτήν τη στιγμή.

Οι επιζήσαντες που συνεχίζουν

παράγουν αυτόν τον κόσμο με τα κροκοδειλόμορφα πλάσματα.

Δεν υπάρχουν δεινόσαυροι ακόμα, μόνο αυτός ο αργός, σαυροειδής, φολιδωτός, άσχημος,

βαλτώδης τόπος με μερικά μικρά ζώα να κρύβονται στις φτέρες.

Και εκεί θα κρύβονται για 160 εκατομμύρια χρόνια,

μέχρι να ελευθερωθούν από αυτόν τον Κ-Τ αστεροειδή.

Άρα, εάν όχι πρόσκρουση, τι;

Και η απάντηση, νομίζω, είναι ότι επιστρέφαμε, ξανά και ξανά,

στον προ-Καμβιακό κόσμο, εκείνη την πρώτη μικροβιακή εποχή,

και τα μικρόβια είναι ακόμα εκεί έξω.

Μισούν εμάς τα ζώα.

Θέλουν πολύ τον κόσμο τους πίσω.

Και προσπάθησαν ξανά, ξανά και ξανά.

Αυτό μου δείχνει ότι η ζωή που προκαλεί αυτές τις μαζικές εξαφανίσεις,

επειδή το έκανε, είναι εγγενώς ενάντια στη Θεωρία της Γαίας.

Όλη αυτή η ιδέα της Γαίας, ότι η ζωή κάνει τον κόσμο καλύτερο για τον εαυτό της --

υπάρχει κανένας σε κάποιον αυτοκινητόδρομο του Los Angeles Παρασκευή απόγευμα

που να πιστεύει στη θεωρία της Γαίας; Όχι.

Έτσι, πραγματικά υποπτεύομαι ότι υπάρχει μια εναλλακτική

και ότι η ζωή στην πραγματικότητα προσπαθεί να αναπτυχθεί σε αυτήν --

όχι ενσυνείδητα, αλλά επειδή το κάνει.

Και εδώ είναι το όπλο, φαίνεται, που το προκάλεσε τα προηγούμενα 500 εκατομμύρια χρόνια.

Υπάρχουν μικρόβια τα οποία, μέσω του μεταβολισμού τους,

παράγουν υδρόθειο

και το παράγουν σε μεγάλες ποσότητες.

Το υδρόθειο είναι θανατηφόρο για εμάς τους ανθρώπους.

Μια μικρή ποσότητα της τάξης των 200 μερών ανά εκατομμύριο θα σας σκοτώσει.

Απλά πρέπει να πάτε στη Μαύρη Θάλασσα και σε μερικά άλλα μέρη -- κάποιες λίμνες --

να πλησιάσετε και θα δείτε ότι το νερό γίνεται μοβ.

Μετατρέπεται σε μοβ από την παρουσία πληθώρας μικροβίων

τα οποία πρέπει να έχουν φως και πρέπει να έχουν υδρόθειο,

και μπορούμε να ανιχνεύσουμε την παρουσία τους σήμερα -- μπορούμε να τα δούμε --

αλλά επίσης μπορούμε να ανιχνεύσουμε την παρουσία τους στο παρελθόν.

Και τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε δει

μια τεράστια ανακάλυψη σε ένα ολοκαίνουριο πεδίο.

Έχω σχεδόν εξαφανιστεί --

Είμαι ένας παλαιοντολόγος που συλλέγει απολιθώματα.

Αλλά το νέο κύμα παλαιοντολόγων -- οι απόφοιτοι φοιτητές μου --

συλλέγουν βιοδείκτες.

Παίρνουν το ίζημα, εξάγουν τα έλαια από αυτό

και στη συνέχεια μπορούν να παράγουν συστατικά

τα οποία προκύπτουν να είναι πολύ ειδικά σε συγκεκριμένες μικροβιακές ομάδες.

Επειδή τα λιπίδια είναι τόσο ανθεκτικά μπορούν να συντηρηθούν στο ίζημα

και να κρατήσουν εκατομμύρια χρόνια

και να εξαχθούν και να μας πουν ποιος ήταν εδώ.

Και ξέρουμε ποιος ήταν εδώ. Στο τέλος του Περμίου,

στα όρια πολλών από τις μαζικές εξαφανίσεις,

αυτό βρίσκουμε: isorenieratene (καροτενοειδές). Είναι πολύ ειδικό.

Μπορεί να συμβεί μόνο εάν η επιφάνεια των ωκεανών δεν έχει οξυγόνο,

και είναι πλήρως κορεσμένη με υδρόθειο --

αρκετό, για παράδειγμα, ώστε να μην βρίσκεται μόνο υπό διάλυση.

Αυτό οδήγησε τον Lee Kump και άλλους από το Penn State και την ομάδα μου,

να προτείνουν αυτό που ονομάζω υπόθεση του Kump:

πολλές από τις μαζικές εξαφανίσεις προκλήθηκαν από τη μείωση του οξυγόνο,

από το υψηλό CO2. Και η χειρότερη επίπτωση της κλιματικής αλλαγής, φαίνεται:

υδρόθειο παράγεται από τους ωκεανούς.

Λοιπόν, ποια είναι η πηγή του;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η πηγή υπήρξε επανειλημμένα οι πλημμύρες βασάλτη.

Αυτή είναι μια όψη της Γης τώρα, εάν αφαιρέσουμε πολύ υλικό.

Και κάθε μια από αυτές τις όψεις μοιάζει με βόμβα υδρογόνου,

στην πραγματικότητα, οι επιπτώσεις είναι ακόμα χειρότερες.

Αυτό συμβαίνει όταν εσωτερικό υλικό της Γης έρχεται στην επιφάνεια,

διαχέεται πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη.

Όμως, δεν είναι η λάβα που σκοτώνει τα πάντα,

είναι το διοξείδιο του άνθρακα που βγαίνει με αυτή.

Αυτό δεν είναι Volvos, αυτό είναι ηφαίστεια.

Αλλά το διοξείδιο του άνθρακα είναι διοξείδιο του άνθρακα.

Λοιπόν, αυτά είναι καινούρια δεδομένα που ο Rob Berner και εγώ -- από το Yale -- βάζουμε μαζί

και αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε τώρα είναι

να εντοπίσουμε την ποσότητα του διοξειδίου του άνθρακα σε ολόκληρο το αρχείο πετρωμάτων --

και μπορούμε να το κάνουμε αυτό με μια πληθώρα τρόπων --

και να βάλουμε όλες τις κόκκινες γραμμές εδώ,

όταν αυτές -- αυτές που ονομάζω μαζικές εξαφανίσεις θερμοκηπίου -- συνέβησαν.

Και υπάρχουν δυο πράγματα που είναι πραγματικά εμφανή εδώ σε μένα,

ότι αυτές οι εξαφανίσεις συμβαίνουν όταν το διοξείδιο του άνθρακα αυξάνεται.

Αλλά το δεύτερο πράγμα που δεν φαίνεται εδώ:

η Γη δεν είχε ποτέ καθόλου πάγο

όταν είχαμε χίλια μέρη ανά εκατομμύριο CO2.

Είμαστε στα 380 και ανεβαίνουμε.

Θα πρέπει να είμαστε στα χίλια σε τρεις αιώνες το μέγιστο,

αλλά ο φίλος μου, ο David Battisti στο Seattle, λέει εκατό χρόνια.

Άρα, πάνε οι παγετώνες,

και 70 μέτρα ανύψωση της στάθμης της θάλασσας.

Ζω σε ένα σπίτι με θέα τώρα.

Θα έχω προκυμαία.

Ωραία, ποια είναι η συνέπεια; Οι ωκεανοί κατά πάσα πιθανότητα θα γίνουν μοβ.

Και νομίζουμε ότι αυτός είναι ο λόγος που η πολυπλοκότητα άργησε τόσο

να πάρει μέρος στον πλανήτη Γη.

Είχαμε αυτούς τους ωκεανούς υδροθείου για μια πολύ μεγάλη εκτενή περίοδο.

Σταματάνε την ύπαρξη πολύπλοκης ζωής.

Γνωρίζουμε ότι το υδρόθειο αναδύεται την σημερινή εποχή σε μερικά μέρη στον πλανήτη.

Και βάζω αυτή τη διαφάνεια -- αυτός είμαι εγώ, δυο μήνες πριν --

και βάζω αυτή τη διαφάνεια επειδή έχει το αγαπημένο μου ζώο, ο ναυτίλος.

Βρίσκεται σε αυτό τον πλανήτη από τότε που τα ζώα ξεκινούσαν -- 500 εκατομμύρια χρόνια πριν.

Αυτό είναι ένα πείραμα παρακολούθησης και όποιος από εσάς τους αυτοδύτες,

εάν θέλετε να πάρετε μέρος σε ένα από τα ωραιότερα προγράμματα,

αυτό είναι ανοιχτά του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου.

Και όπως μιλάμε τώρα,

αυτοί οι ναυτίλοι αποκαλύπτουν τη συμπεριφορά τους σε εμάς.

Αλλά σχετικά με αυτό, συχνά

εμείς οι δύτες μπορεί να αντιμετωπίσουμε προβλήματα,

έτσι θα κάνω ένα μικρό πείραμα σκέψης εδώ.

Αυτός είναι ένας Μέγας Λευκός καρχαρίας που έφαγε κάποιες από τις παγίδες μου.

Τον τραβήξαμε πάνω. Λοιπόν, βρίσκεται εκεί έξω τη νύχτα μαζί μου.

Λοιπόν, κολυμπάω και μου κόβει το πόδι.

Βρίσκομαι 80 μίλια από την ακτή, τι θα μου συμβεί;

Στην παρούσα φάση, πεθαίνω.

Πέντε χρόνια από τώρα, αυτό είναι που ελπίζω ότι μου συμβαίνει:

Με πηγαίνουν πίσω στη βάρκα, μου δίνουν μια μάσκα αερίου:

80 μέρη ανά εκατομμύριο υδρόθειο.

Μετά με πετάνε σε μια δεξαμενή πάγου και διατηρούμε 15 βαθμούς χαμηλότερα

και μπορώ να μεταφερθώ στο νοσοκομείο.

Και ο λόγος που μπορώ να το κάνω αυτό είναι επειδή εμείς τα θηλαστικά

έχουμε περάσει από μια σειρά τέτοιων επεισοδίων υδροθείου

και τα σώματα μας έχουν προσαρμοστεί.

Και μπορούμε τώρα να το χρησιμοποιήσουμε για αυτό που θεωρώ ότι θα είναι μια μεγάλη ιατρική επανάσταση.

Αυτός είναι o Mark Roth. Χρηματοδοτήθηκε από την DARPA.

Προσπάθησε να καταλάβει πώς να σώσει Αμερικανούς μετά από τραυματισμούς στο πεδίο της μάχης.

Προκαλεί αιμορραγία σε γουρούνια.

Τους δίνει 80 μέρη ανά εκατομμύριο υδρόθειο --

το ίδιο πράγμα που επιβίωσε από αυτές τις παρελθούσες μαζικές εξαφανίσεις --

και μετατρέπει ένα θηλαστικό σε ερπετό.

«Πιστεύω ότι βλέπουμε σε αυτήν την απόκριση το αποτέλεσμα στα θηλαστικά και στα ερπετά,

μιας σειράς εκθέσεων σε υδρόθειο».

Πήρα αυτό το e-mail του δυο χρόνια πριν

και έλεγε, «Νομίζω έχω μερικές απαντήσεις
για κάποιες από τις ερωτήσεις σου».

Έτσι, τώρα έχει βάλει κάτω τα ποντίκια

για έως και τέσσερις ώρες, κάποιες φορές έξι ώρες,

και αυτά είναι ολοκαίνουρια δεδομένα που μου έστειλε καθώς ερχόμουν εδώ.

Στο πάνω μέρος, τώρα, είναι το αρχείο θερμοκρασιών ενός ποντικιού που υποβλήθηκε --

η διακεκομμένη γραμμή, οι θερμοκρασίες.

Λοιπόν, η θερμοκρασία ξεκινάει από τους 25 βαθμούς

και μειώνεται, πέφτει.

Έξι ώρες μετά, η θερμοκρασία αυξάνεται.

Τώρα, στο ίδιο ποντίκι χορηγούνται 80 μέρη ανά εκατομμύριο υδρόθειο.

σε αυτό το γράφημα με τη συμπαγή γραμμή

και κοιτάξτε τι συμβαίνει στη θερμοκρασία του.

Η θερμοκρασία του πέφτει.

Πέφτει από τους 35 στους 15 βαθμούς

και επανέρχεται τελείως φυσιολογικό.

Να ένας τρόπος να μεταφέρουμε τους ανθρώπους σε ιατρική φροντίδα.

Να πως μπορούμε να διατηρήσουμε κάποιον σε αρκετά χαμηλή θερμοκρασία ώστε να αντέξει μέχρι να του παρασχεθεί ιατρική φροντίδα.

Τώρα, όλοι σκέφτεστε, ναι, αλλά τι γίνεται με τον εγκεφαλικό ιστό;

Και άρα αυτή είναι μια από τις μεγάλες προκλήσεις που πρόκειται να συμβούν.

Σας συμβαίνει ένα ατύχημα. Έχετε δυο επιλογές:

θα πεθάνετε ή θα πάρετε υδρόθειο

και, ας υποθέσουμε, ότι 75 τοις εκατό από εσάς σώζονται, πνευματικά.

Τι θα κάνετε;

Πρέπει όλοι να έχουμε ένα κουμπί που να λέει, Αφήστε με να πεθάνω;

Αυτό έρχεται καταπάνω μας

και νομίζω ότι θα είναι μια μεγάλη επανάσταση.

Θα σώσουμε ζωές, αλλά θα υπάρχει ένα κόστος.

Η νέα άποψη για τις μαζικές εξαφανίσεις είναι, ναι, χτυπηθήκαμε

και, ναι, πρέπει να σκεφτόμαστε μακροπρόθεσμα,

επειδή θα δεχτούμε χτύπημα ξανά.

Αλλά θα έρθουμε αντιμέτωποι με έναν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο.

Μπορούμε εύκολα να πάμε πίσω στον κόσμο του υδροθείου.

Δώστε μας μερικές χιλιετίες --

και εμείς οι άνθρωποι κατά πάσα πιθανότητα θα αντέξουμε αυτές τις λίγες χιλιετίες --

θα συμβεί ξανά; Εάν συνεχίσουμε, θα συμβεί ξανά.

Πόσοι από εμάς ήρθαν εδώ αεροπορικώς?

Πόσοι από εμάς έχουν τηρήσει

ολόκληρη την ποσόστωση του Κyoto που μας αναλογεί,

απλά πετώντας αυτήν τη χρονιά;

Πόσοι από εσάς την έχετε ξεπεράσει; Ναι, εγώ το έχω σίγουρα ξεπεράσει.

Αντιμετωπίζουμε ένα τεράστιο πρόβλημα ως είδος.

Πρέπει να το νικήσουμε.

Θέλω να μπορώ να ξαναγυρίσω σε αυτόν τον ύφαλο. Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Κρις Άντερσον: Έχω μόνο μια ερώτηση για σένα, Πήτερ.

Εάν σε καταλαβαίνω καλά, ότι αυτό που μας λες εδώ

είναι ότι έχουμε στο σώμα μας

μια βιοχημική απόκριση στο υδρόθειο

που κατά την κρίση σου αποδεικνύει ότι στο παρελθόν συνέβησαν μαζικές εξαφανίσεις

λόγω της κλιματικής αλλαγής;

Πήτερ Γουάρντ: Ναι, κάθε κύτταρο μας

μπορεί να παράγει μικρές ποσότητες υδροθείου σε περιόδους μεγάλων κρίσεων.

Αυτό βρήκε ο Ροθ.

Έτσι, αυτό που εξετάζουμε τώρα: αφήνει κάποιο σήμα;

Αφήνει κάποιο σήμα στα κόκαλα ή στα φυτά;

Και πηγαίνουμε πίσω στο αρχείο απολιθωμάτων και μπορούμε να δοκιμάσουμε να ανακαλύψουμε

πόσες από αυτές συνέβησαν στο παρελθόν.

ΚA: Είναι ταυτόχρονα

μια εκπληκτική ιατρική τεχνική, αλλά επίσης μια τρομακτική ...

ΠΓ: Ευλογία και κατάρα.