Χένινγκ Μανκέλ: η ευθύνη μου είναι να αντιδρώ

Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν ποια είναι η κύρια έμπνευσή μου

Λέω ότι είναι το αρχαίο ελληνικό δράμα

αν παίζετε ένα παιχνίδι όπως η Μήδεια που γράφτηκε πριν από 2300 χρόνια

Πρόκειται για μια γυναίκα που δολοφονεί τα παιδιά της λόγω της περσίδας σε σχέση με τον άντρα της

αν δεν είναι μια ιστορία εγκλήματος, δεν ξέρω τι είναι μια ιστορία εγκλήματος

η μόνη διαφορά είναι ότι δεν υπάρχει αστυνομικός σε αυτό

γιατί στην Ελλάδα εκείνη την εποχή δεν υπήρχε αστυνομική δύναμη

αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω αν είχαν αστυνομική δύναμη, θα υπήρχε και ένας αστυνομικός στο παιχνίδι

αλλά αυτή η ιστορία χρησιμοποιεί τον καθρέφτη του εγκλήματος για να εξετάσει τις αντιφάσεις στην κοινωνία

αυτό με ενδιαφέρει.

Κοιτάξτε τον McBeth, πάρτε τον McBeth και βάλτε τον Richard Nixon εκεί:

έχετε την ίδια ιστορία, κατά κάποιο τρόπο.

Και τότε μπορώ να πω ότι, ναι, υπάρχουν και καθαρά εγκλήματα που με εμπνέουν.

Για παράδειγμα ο Σέρλοκ Χολμς.

Επειδή πολλές ιστορίες μιλούν για την αγγλική κοινωνία,

για υποκρισία, για πολλά πράγματα

Έτσι, δεν βλέπω διαφορές γράφοντας εγκληματική φαντασία ή άλλο μυθιστόρημα

Νομίζω, έβαλα το μάγουλό μου λίγο και λέω ότι η εγκληματική φαντασία είναι ένα από τα παλαιότερα λογοτεχνικά είδη που υπάρχουν

δεν εφευρέθηκε από τον Edgar Alan Poe, είναι πολύ παλαιότερο από αυτό.

Όλοι οι πρόγονοί μου ήταν μουσικοί, έπαιζαν σε εκκλησίες, όργανα και

ο παππούς μου ήταν συνθέτης και νομίζω ότι όταν ήμουν νέος, σκέφτηκα επίσης τον εαυτό μου ως μουσικό

αλλά συνειδητοποίησα αρκετά γρήγορα ότι (έπαιζα το βιολί) δεν θα ήμουν ποτέ τόσο καλός όσο θα ήθελα

έτσι, κατά κάποιον τρόπο, επέλεξα ένα άλλο όργανο επειδή πρέπει να καταλάβετε ότι το γράψιμο είναι ένα είδος οργάνου που έχετε στα χέρια σας

Αλλά από την άλλη πλευρά μπορεί να πείτε ότι η μουσική είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της γραφής

όπως είναι στη ζωγραφική, όπως στη γλυπτική, όπως και σε κάθε άλλο είδος τέχνης, θα έλεγα

Το σπίτι μου ήταν γεμάτο μουσική, αλλά ήταν επίσης γεμάτο βιβλία

και νομίζω ότι μεγάλωσα σε αυτό που μπορείτε να ονομάσετε μια πραγματικά φιλελεύθερη οικογένεια γιατί

Πρώτα απ 'όλα κανείς δεν είπε τίποτα αν αργά το βράδυ διαβάζοντας

και δεύτερον κανείς δεν σας ρώτησε τι διαβάζετε

και αυτός είναι για μένα ένας καλός ορισμός της φιλελεύθερης οικογένειας

Νομίζω ότι το συγκεκριμένο πράγμα με την παιδική μου ηλικία ήταν το γεγονός ότι δεν υπήρχε μητέρα

είχε φύγει από την οικογένεια, γι 'αυτό μεγάλωσα με τον πατέρα μου και ήταν πολύ απασχολημένος

αλλά μπορώ να θυμηθώ τη νύχτα μερικές φορές θα του έλεγα κάτι για αυτό που είχα διαβάσει

και ήταν αρκετά έξυπνος για να πάρει δύο λεπτά για να ακούσει όλα τα ηλίθια πράγματα που είπα

και για ό, τι διάβασα

και νομίζω ότι είναι ένα από τα μαθήματα που έμαθα: πρέπει πάντα να ακούτε ένα παιδί

Νομίζω ότι ο πραγματικός καλλιτέχνης είναι το παιδί γιατί αν θυμάστε όταν ήσασταν 4, 5 ή 6 ετών,

ξέρετε, είχατε μια τεράστια πίστη στο γεγονός ότι θα μπορούσατε να μετατρέψετε μια πέτρα σε αυτοκίνητο,

ή ένα κομμάτι ξύλου σε οτιδήποτε άλλο

Τώρα, μετά ξεκινάτε το σχολείο και ξέρετε τι συμβαίνει

ο ορθολογισμός αναλαμβάνει ... ίσως είναι απαραίτητο

αλλά αργότερα όταν θα θέλατε τελικά να γίνετε καλλιτέχνης,

τότε πρέπει να ανακτήσετε αυτό που είχατε ως παιδί

Νομίζω ότι έχει να κάνει με το είδος της σύνδεσης πίσω στο θάρρος που είχατε ως παιδί

να θέσω τις πραγματικά δύσκολες ερωτήσεις

Μερικές φορές ρωτάω τους ανθρώπους όταν μιλάω έξω:

ποιος νομίζεις ότι είναι το μεγαλύτερο είδωλό μου; ή εικονίδιο;

και οι άνθρωποι το μαντέψουν αυτό, και αυτό, και λέω

όχι, έχω φωτογραφία, μια μικρή φωτογραφία στον τοίχο μου

και το μεγαλύτερο είδωλο είναι ο εαυτός μου ως 12 χρονών

και όταν βλέπω αυτόν τον άντρα, αυτό το αγόρι, εμένα στα 12 μου χρόνια,

Νομίζω ότι τότε ήμουν στα καλύτερά μου. Δεν είδα κανένα όριο στη ζωή.

Πίστευα στη φαντασία, στη φαντασία και στην πραγματικότητα

Νόμιζα ότι κάθε βουνό ήταν δυνατό να ανέβει, κάθε έρημος ήταν δυνατόν να περάσει

έτσι βλέπω αυτό το αγόρι και προσπαθώ να τον μιμηθώ, προσπαθώ να είμαι τόσο γενναίος και τόσο καλός όσο ήταν.

Η αίσθηση ότι μπορείς να βάζεις μια λέξη μετά την άλλη λέξη να φτιάχνεις μια πρόταση και μετά να κάνεις μια άλλη πρόταση,

και έπειτα έχοντας μια ιστορία… αυτό είναι για μένα ένα θαύμα.

Και αυτή είναι η κατανόηση της ανάγνωσης

και μετά προφανώς ήρθε το επόμενο θαύμα: συνειδητοποιείς ότι θα μπορούσες να το κάνεις μόνος σου.

Ήταν το επόμενο θαύμα.

Θυμάμαι ακόμα ότι το πρώτο πράγμα που έγραψα ποτέ ήταν ένας στίχος για τον Robinson Crusoe σε μία σελίδα

Θα έδινα ένα δάχτυλο για να αφήσω αυτό το χαρτί

αλλά δεν το έχω, έχει φύγει φυσικά… Μάλλον ήμουν 6 ετών όταν το έγραψα και εγώ, παρεμπιπτόντως,

ακόμα πιστεύω ότι ο Robinson Crusoe είναι το καλύτερο μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ

για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή ο Ρόμπινσον δεν είναι μόνος στο νησί πριν από την Παρασκευή,

είναι μόνος στο νησί με τον αναγνώστη και αυτό είναι σημαντικό

είσαι σε αυτό το νησί, με τον Ρόμπινσον, ... τον βοηθάς

αυτός είναι ένας ιδιοφυής τρόπος αφήγησης μιας ιστορίας. Δεν θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ μια πλοκή καλύτερη από αυτήν

Θα μπορούσες να βγάλεις συγκεκριμένους χαρακτήρες σε ορισμένα βιβλία,

βγάλτε τα από τα βιβλία και φέρετε μαζί σας ως φίλους.

Νομίζω ότι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα με την τέχνη είναι ότι έχετε φίλους εκεί

θα μπορούσατε να έχετε μια ζωγραφική κάπου? οπότε