Awakening Mind Part 1, "Know Thyself" (2023) - Complete HD Film

Uyanış

Uyanış, insan gelişiminin bir sonraki
doğal aşamasıdır.

Yani uyanış basitçe öz varlığımızın
doğasını tanımaktır.

Sadece birkaç kişinin
yaşayabileceği tuhaf,

mistik, dini
bir deneyim değildir.

Herkes için mevcuttur.

Esasen olduğumuz şey zaten tamamen uyanık,
tamamen farkında.

Ve tamamen sınırsızdır.

Gerçek doğanız,

size düşündüğünüzden daha yakındır.

Bilinç, evrenin nihai gerçekliğidir.

Bilimdeki bir sonraki adım,
bilincin asli olduğunu anlamaktır.

Uyanış nedir ki?

Biri bana bunu açıklasın.

Uyanan Zihin
Bölüm 1: Kendini Bil

Uyanış nedir?

Buna ister gerçek benlik,
ister yakın benlik, ister benliksizlik,

ister Buda doğası, Tao ya da
Mesih bilinci deyin.

Gerçekten fark etmez

Bu filmde ona farkındalık diyeceğiz.

Farkındalık

herhangi bir dinin ürünü değildir.

Uyanış ya da farkındalığı kavramak

bir rüyadan uyanmak gibidir.

Hayat oyunundaki karakterinizin

rüyası.

Karakterlerimiz aracılığıyla dünyayı

tüm güzelliği ve tüm çirkinliğiyle

deneyimliyoruz.

Bu deneyimi yaşam ve ölüm ikiliği olarak
adlandırabiliriz.

Karakterlerin düşünce ve hislerinde

sabitlenmiş bir şekilde dönüp dururuz.

İyi ve kötü.

Savaş ve barış.

Aydınlık ve karanlık.

Doğum ve ölüm.

Ta ki uyanıp bu filmdeki karakterin

biz olmadığımızı anlayana kadar.

Çağrı

Bu filmde,
gerçek doğanızı, entelektüel olarak değil

doğrudan deneyimlemeniz,
doğrudan keşfetmeniz için

size
bir davet gönderiyoruz.

Siz kimsiniz?

Bu daveti

farklı şekillerde tekrarlayacağız.

Kim olduğunuzu sorgularken,

her şeyin tam olarak olduğu gibi
olmasına izin verin.

Zihninizi bir şey olması için

ya da zihin düzeyinde bir yanıt bulmak
için hareket ettirmeyin.

Ve aynı zamanda zihni uzaklaştırmaya
çalışmayın.

Sadece kim olduğunuzu doğrudan
deneyimlemeye niyet edin.

‘Bilmeyen’ zihne izin verin.

Uyanış, dünyanın her seviyesindeki
tüm sorunların cevabıdır.

Ve eğer dünya sorunlarının
kökü bir yanılsamadan,

zihnin temel yanılsamasından
kaynaklanıyorsa

bu yanılsama,
benim bu sınırlı karakter olduğumdur.

Küçük, ayrı bir benlikle yaşadığımızda,

her zaman bir tür kesintisiz
tatminsizlik vardır.

Bu travma gibi büyük bir tatminsizlik
olabileceği gibi

arka planda hissedilen bir
duygu da olabilir.

Bir şeyler doğru değil.

Bir şeyler yanlış gibi.
Bir şeyleri kaçırıyorum.

Biraz zevk aldığımda,
dünyada bir şeyler başardığımda

İyi bir ilişkim olduğunda bile.

Bir an için duraklasam

izole edilmiş ya da bir şeylerden
kopmuşum gibi

tatminsiz bir his var.

Dolayısıyla, çoğu insanda varmış gibi
görünen bu his,

doğası bir tür ayrılık kaygısı
olan o küçük,

ayrı benlikten uyanmamız için

bizi motive edebilir.

Bu sınırlı karakterin istediği şeyi
elde etmeye yönelik bir eğilimi vardır.

Bu sadece koşullanmış kalıpların
toplamıdır;

istediği şeyi arzulamak ya da
istemediği şeyi uzaklaştırmaya çalışmak.

Bu, haz ilkesi diyebileceğiniz
sonsuz bir süreçtir,

bilirsiniz, hazzın peşinden gitmek,
acıdan kaçınmak.

Ve eğer bu karakter,

bu koşullanmış kalıp olduğumuza inanırsak,

o zaman acı çekeriz ve dünyada
acı yaratırız.

Dünya bu egoik bilincin bir yansıması
haline gelir.

Uyanmanın faydası sizin ve

etrafınızdaki

insanların daha az acı çekmesidir.

Tanrı anlayışımla ilk bağlantımın

hayatımda benim için en büyük uyanış

olduğuna dair hiç şüphem yok.

Sanki 50 yıldır gerçekten
uyuyormuşum gibi.

Etrafta bir robot gibi dolaşıyor,
gençliğimden beri

bana öğretilen şeyleri yapıyordum
bilirsiniz, tüm formülü biliyordum,

kızı elde et, arabayı elde et,
işi elde et, evi elde et, eşi elde et.

Hayatın nasıl işlemesi gerektiğini
düşündüğüm bir formül.

Ta ki 53 yaşıma gelene kadar.

Ve bunların çoğunu yapmış ve profesyonel
olarak bir dereceye kadar

başarılı olmuş olsam da, bunun öneminin
olmadığını fark ettim.

53 yaş civarında uyandım ve

bunun bir önemi olmadığını fark ettim ve

gerçekte ne kadar
az şey ifade ettiğini

her şeyin ne kadar anlamsız olduğunu

görünce şok oldum...

Kimsin sen?

Ebeveynlerden, toplumdan ve

biyolojik koşullanmadan miras kalan,

karakteriniz için belirlenmiş senaryoyu

takip etmeyi bıraktığınızda,

oyun içinde yeni boyutlar açılır.

Yol açılır ama bu bir

hedefe ulaşmak için bir yol değildir.

Bu patikasız bir yoldur,

tam olarak mevcut anda
bulunduğunuz yere varmak için

illüzyondan sıyrılmaktır.

Benim adım Rupert Spira.

Tüm büyük dini ve ruhani geleneklerin
temelinde

yatan ikili olmayan anlayış

hakkında konuşuyorum.

Ve bu anlayışın deneyimsel olarak

tanınmasını amaçlayan

rehberli meditasyonlar yazıyor,

yönetiyor ve sohbetler yapıyorum.

Hepimizin her şeyden çok arzuladığı

huzur ve mutluluğun,

tanımı gereği

asla nesnel deneyimde

bulunamayacağını anlayın.

Nesneler, maddeler, eylemler ve ilişkiler

aracılığıyla asla sağlanamaz.

Bunu net bir şekilde anlamanızı ve

hayatınızın geri kalanını,

bulamayacağınız bir yerde
içsel doygunluğun verdiği

mutluluğu arayarak geçirmemenizi
öneririm.

Bu filmi izleyen herkes
bunu tam da özlemini duydukları

huzur ve mutluluğun

nesnel deneyimde
bulunamayacağını anladıkları

ya da en azından sezdikleri ve
gerçek doğalarına ilişkin

bu araştırmaya
başladıkları için izliyor.

Bu araştırma,

kişinin yapabileceği en önemli ve

mutluluğumuzun bağlı olduğu araştırmadır.

Hayatımın en büyük sorusu,

tabii ki çoğu insanın er ya da geç
karşılaştığına inandığım,

amacın ne olduğu? Gerçekten?

Hayatın amacı nedir?

Beni çok şaşırtan bir şekilde,

hayatın amacının yaptığım
hiçbir şeyle ilgisi olmadığı söylendi.

İşimle ilgili değildi,

kariyerimle ilgili değildi,

fiziksel hayatımdaki neredeyse
hiçbir şeyle ilgili değildi.

Bunlar hayatımın yönleriydi
ama amacı değildi.

Anladığım kadarıyla hayatımın amacı,

gerçek kimliğimi deneyimlemem,

ifade etmem, göstermem ve

yerine getirmemdi.

Bence çoğu insanın karşılaştığı
en büyük soru,

neredeyse hiç kimsenin kendisine
sormadığı ya da

asla yanıtlamadığı bir sorudur.

Benim anlayışıma göre
hayatın en büyük sorusu,

ben kimim?

Ben kimim?

Ben sadece gökyüzündeki bir kuş ya da

denizdeki bir balık gibi fiziksel bir
varlık mıyım?

Belki daha sofistike bir kimlik
ama sadece fiziksel bir varlık.

Doğuyorum, yaşıyorum, ölüyorum.

Başlangıcı ve sonu.

Yoksa bundan daha fazlası olmam

mümkün mü?

Fiziksel bir deneyim yaşayan

ruhani bir varlık olmam mümkün mü?

Hayatınızdaki her deneyim sizi bu tek

evrensel soruya getirdi.

Siz kimsiniz?

Zihninizle bir cevap aramayın.

Her şeyin tam olarak olduğu gibi
olmasına izin verin.

Zihnin farkında olan kim?

Karşınıza çıkan her şeyi hissedin.

Bu duyguların farkında olan kim?

Sorgulamanızın sonucunda ortaya çıkan
her şey hakkında

eksiksiz bir deneyime sahip olun.

Ben Donald Hoffman.
Irvine'deki Kaliforniya

Üniversitesi'nde bilişsel bilimler
alanında emekli profesörüm.

İşim öğrencilere ders vermekti,
ancak emekli olduğum

için ders vermiyorum.
Şimdi de araştırma yapıyorum.

Bilincin matematiksel modelleri ve
bütün yönüyle matematiksel olarak

kesin bir bilinç teorisinden
fizik ve uzay-zamanın nasıl ortaya

çıkabileceği üzerine
araştırmalar yapıyorum.

Benim kendi yolculuğum

hem ruhani hem de bilimsel yönden oldu.

Babam bir papazdı, köktendinci bir
Hıristiyan papazı.

Pazar günleri bunu, okulda da
bilimi öğreniyordum

ve bunlar birbiriyle çelişiyordu.

Edindiğim hikayeler de çelişkiliydi.

Ergenlik çağına geldiğimde
bir şeyleri kendi başıma

çözmem gerektiğini fark ettim.
Cevaplamak istediğim

sorunun şu olduğuna karar verdim:
Bizler makine miyiz?

İnsanlar makine midir
yoksa değil midir?

Fiziksel bakış açısına göre,
biz sadece makineydik.

Ruhani bakış açısıyla, makine olmazdık

ama kesin olarak ne olduğumuz da
söylenemezdi..

Bu yüzden soruyu bilimsel olarak
sormaya karar verdim,

biz sadece makine miyiz?

Ve bunu yapmanın en iyi yolunun
yapay zeka çalışmak

olduğunu düşündüm.
Ve MIT'de yapay zeka üzerine

çalışırken Beyin ve Bilişsel Bölümünde

insan tarafını inceledim.

Çünkü her ikisini de yapmak istiyordum.

Bu soruyu yanıtlamak için makinelerin
neler yapabildiğini,

insanlar ve insan sinirbilimi hakkında,
eğer varsa,

özel olan nelerin manevi gelenekler
olduğunu görmek istedim.

Makinelerden daha fazlası mıyız

yoksa fizikalist,
bilimsel bakış açısı mı doğru?

Ve biz sadece makineyiz

bilinç de yalnızca beyin

aktivitesinin bir eseri.

Son yüzyılda hakim olan bilimsel
materyalist paradigma,

fiziksel olanın ötesinde,
bilimsel yöntemle doğrulanamayan

herhangi bir şeyin varlığını

reddetmektedir.

Bilim bir çıkmazdadır.

Kuantum fiziği için temel olan ve
onu gözlemciyle,

bilincin kendisiyle yüz yüze getiren

paradoksun ötesine geçemez.

Aynı şekilde, dinler de çoğunlukla,
kim ve ne

olduğumuza dair
hakikatin doğrudan deneyimlenmesini

sağlama olan asıl amaçlarını
kaybettikleri

için yalnızca inanç düzeyinde
işlev görmektedir.

Bilim ve maneviyat arasındaki bölünme

her ikisini de verimsizleştirmiştir.

Dinler ve ruhani sistemler, uyanışın
gerçekleşmesi için gerekli koşulları

yarattığını gösterebilen sıkı yöntemlere
ihtiyaç duymaktadır.

Bilimin de fiziksel olanın ötesinde
bir şeylerin

olabileceğine dair bir açıklığa
umutsuzca ihtiyaç duyar.

Mesele dinden ya da bilimden
vazgeçmek değil,

daha derine inmek, daha iyi
bir araştırma aracı

olabilmek için kendimizi değiştirmeye
istekli olmaktır.

Deney de, deneyi yapan da

biziz.

Din, yazılı hale getirilmiş ve

nesiller boyunca aktarılmış olan
bu meditasyon,

maneviyat geleneklerinin dili ve

kabı olmuştur.

Her şey tam anlamıyla alındığında

dinleri ve kültürleri bölen

kesinlikle çok gerçekçi diller vardır.

Ancak dinin ruhunu hissederseniz,

hakiki uyanışa giden yolu

takip edebilirsiniz.

İster inançlı ister inançsız olsun,
herkesin uyanma potansiyeli vardır,

çünkü uyanış insan bilincimizin
doğasında,

sadece insan olarak doğmamızla vardır.

Dolayısıyla adına ne derseniz deyin ve hangi dili kullanırsanız kullanın,

farklı bu dinlerde,

maneviyat ve meditasyon geleneklerinde

aynı gibi görünen belirli ilkeler vardır.

Ben gençken, bu anlayış esas olarak

Doğu ruhani geleneklerinde mevcuttu,

ancak bu geleneklerde

o kadar gizlenmiş ve kodlanmıştı ki

neredeyse erişilemezdi.

Benim neslimden pek çok insan bu
anlayışı bulmak için

fiziksel ya da en azından
entelektüel olarak

doğuya gitti ve Doğu kültürü

Batı kültürüne kıyasla egzotikti.

Dolayısıyla bu anlayış, ifade edildiği
kültürlerden

egzotik bir tat aldı.

Ben de dahil olmak üzere pek çok kişi

bunun sonucunda ikili olmayan anlayışın

egzotik bir yanı olduğunu ve
sıradışı bir yaşam tarzı

gerektirdiğini düşündü.

Aile hayatından vazgeçmeniz,

saç uzatmanız, özel bir isim almanız,
bir tür öğretmene

ya da tuhaf uygulamalara
katılmanız gerekiyordu.

Tüm bu tür şeylerin temel anlayışla
hiçbir ilgisi

yoktu ve bunlar anlayışın

belirli bir zamanda ifade edildiği
kültürle ilgiliydi.

Dolayısıyla şimdi bu anlayış,
birçoğumuzun

onu ilk kez duyduğu geleneksel kutusundan
tamamen çıkarılmış durumda

ve artık bu temel anlayış,

hayatlarımızı olduğu gibi sürdürmemizi
sağlayacak şekilde mevcut.

Aile hayatı, iş hayatı. Kişinin hayatında
herhangi bir dışsal

değişiklik yapması gerekli değildir.

Bu gezegende yaşadığımız zorluk,

birden fazla hakikat olduğunu

düşünmemizdir.

Bu yüzden benim

dualite olarak adlandırdığım
bir dünyada yaşıyoruz.

erkek ve dişi, siyah ve beyaz.
Büyük ve küçük,

hızlı ve yavaş, yukarı ve aşağı
orada burada, önce ve sonra.

Ama aslında sadece tek bir şey vardır.

Her şey tek bir şeydir.

Ve sadece tek bir şey vardır.

Yani her şeye derinlemesine
baktığımızda, büyük ve küçük,

hızlı ve yavaş, yukarı ve aşağı,
sol ve sağ, erkek ve dişinin hepsinin

aynı şey olduğunu,
sadece farklı özellikleri ifade ettiğini

ama hiçbir şekilde birbirlerinden
ayrı olmadıklarını görürüz.

Ben hepimizin

Tanrı'nın bireyleri

olduğumuza inanıyorum.

Tanrı'nın her insanda ve
her insan

aracılığıyla var olduğuna ve bu nedenle de
evrendeki her duyarlı

varlığın içinde var olduğuna inanıyorum.

O halde bir dalganın okyanusla
olan ilişkisi gibi benim de Tanrı ile

bir ilişkim olduğunu görüyorum.

Bir dalga okyanustan ayrı değildir.

O sadece okyanusun bireysel
bir biçimde ortaya çıkmasıdır.

Ve bu bireyselleşme tamamlandığında,
dalga başka bir gün

tekrar ortaya çıkmak üzere geldiği

okyanusa geri çekilir.

Bu yüzden hepimizin
ilahiliğin bireyleşmeleri

olduğumuza inanıyorum ve her şeyi

kutsal olarak gördüğümüzde,
her şeyle ilişkimizi değiştiririz

ve deneyimimizde her şey

farklılaşır.

Dünya bu şekilde değişir.

Bilinç nedir?

Bilinç evrenin nihai gerçekliğidir,

o halde şunu sorabiliriz:
eğer bilinç evrenin ve her şeyin nihai

gerçekliğiyse ve herkes öyleyse,
o zaman nasıl oluyor da dünya bize ayrık

ve bağımsız olarak var olan insanların,
hayvanların ve madde denen

şeylerden yapılmış nesnelerin
çokluğu ve çeşitliliği olarak görünüyor.

Bilincin, maddeden yapılmış nesnelerin

çokluğu ve çeşitliliği olarak göründüğü
evrenin nihai gerçekliği

olduğuna dair bu ifadeyi nasıl

uzlaştırabiliriz?

Yani, bilincin temel olduğunu
öne sürmek için

kullandığım kanıtın birçok yönü var.

Bunlardan biri fiziğin uzay zamanın
temel

olmadığını söylemesi ve
evrim teorisinin de uzay, zaman

ve fiziksel nesnelerin
temel gerçeklik olmadığını

kabul etmesidir.

Şimdi, bu teorilerin ikisi de bize sadece
uzay-zamanın temel olmadığını söylüyor.

Bize uzay-zamanın ötesinde
ne olduğunu söylemiyorlar.

Bu yüzden benim tezim,
fizikçilerin uzay zamanın

ötesinde buldukları şeyin
matematiksel yapılar olduğudur.

Bunların ne hakkında
olduğu gerçekten net değil.

Uzay zamanın ötesindeki bu alem
ne hakkında? Ben de uzay zamanın

ötesindeki alemin bilinçle ilgili
olduğunu öne sürüyorum.

Ve sonsuz bilincin kendisini çok sayıda
ayrı deneyim öznesi

olarak, yani tüm hissedebilen varlıklar,
insanlar veya hayvanlar olarak

konumlandırma yeteneğine
sahip olduğunu öne sürebilirim.

Her birimiz, sonsuz bilinçte oluşan

kendi eylemini kendi perspektifinden

dış dünya olarak gördüğü

sonsuz bilincin yerel noktalarıyız.

Dolayısıyla, yerel perspektiflerimizden

bize maddeden yapılmış
bir dünya olarak görünen şey,

gerçeklik açısından, sadece
tek bir sonsuz bilincin faaliyetidir.

Başka bir deyişle, nihai analizde,
ayrı veya bağımsız olarak

var olan şeyler veya insanlar yoktur.

Tek bir sonsuz, bölünmez bütün vardır.

Kişi, kendi eylemine sonlu zihnin

algılama yetileri aracılığıyla baktığında

Varlığın birliği, nesnelerin ve şeylerin

görünürdeki çokluğuna ve çeşitliliğine

ayrılır.

Eğer uyanıksak,

gezegendeki tüm farklı varlıkların
kılığına girmiş,

herkesin gözünde parlayan

tek bir bilinç olduğunu fark ederiz.

O zaman başkalarında tam anlamıyla
kendimizi görürüz.

Ve bir ego olarak hareket etme eğilimi,

kendini bir şey sanma eğilimi
ortadan kalkar

çünkü doğrudan doğruya gerçeğin
farkına varırız.

Gerçek şu ki hepimiz tek bir bilinciz.

Ruhani benliğimin deneyimi

yalnızca fiziksel alemde çok iyi bir

nedenden ötürü mümkündü,
çünkü yalnızca fiziksel alemde

bunun tersi mevcuttu.

Kendimi deneyimlemek isteseydim,

metaforik olarak ışığı ele alırsak,

etrafımda ışıktan başka bir şey olmasaydı

ışığı deneyimleyemezdim,

ki bu da ruhani alemin

mükemmel bir tanımıdır.

O halde fiziksel alem
olarak adlandırdığım,

ışıktan başka bir şeyin olduğu
bir aleme gelirdim.

Çünkü kendimi bir ışık olarak
deneyimlemek istiyorsam,

sadece kendimi öyle bilmek değil,
deneyimlemek istiyorsam,

bunu ancak ışığın karşıtının

yani karanlığın olduğu
yerde yapabilirdim.

Böylece kendimi ışığın

ve karanlığın aynı anda var olduğu
fiziksel aleme getirdim

ve sonra kendimi ışık olarak
dışa doğru ifade ederken,

gerçekte olduğum kişi olabildim.

Ve bu anlayış,
farklılıklarımızın ardında

hepimizin aynı olduğunu, benzer bir
varlık olmadığımızı, ama hepimizin

kelimenin tam anlamıyla
aynı varlık olduğumuzu öne sürer.

Ve sevgi bu birliğin ya da
paylaşılan varlığın

hissedilen deneyimidir.

Nihayetinde tek bir bilincin olduğu
teorimizin bir teoremidir.

Yani çok sayıda bilinçli etmenden oluşan
bir dinamiğe sahibiz,

ancak teori bize nihayetinde tüm bu
bilinçli etmenlerin

aslında tek bir bilincin yansımaları
olduğunu söylüyor.

Bilimdeki mevcut paradigma,

yüzyıllardır uzay ve zamanın,
gerçekliğin temel doğası

olduğu yönündedir.

İndirgenemezler ve her şeyin
temelini oluştururlar.

Einstein'dan önce uzay ve zaman
birbirinden ayrı olarak görülüyordu.

Şimdi ise uzay ve zaman, uzay-zaman
olarak birleşik bir şekilde gerçekliğin

temel doğası olarak görülüyor.

Bilim de uzay-zamandaki nesnelerin

temel gerçeklik olduğunu varsaymıştır.

Dolayısıyla, örneğin bilinçten
bahsettiğimizde, bilincin

kendisi de bir şekilde uzay ve zamandaki
nesnelerin bir ürünü olmalıdır.

Bu fizikalist çerçevede, bilinç olmadan

uzay, zaman ve fiziksel nesneler
temel gerçekliktir.

Ve bilinç evrenin evriminde daha sonra
ortaya çıkar, değil mi?

Yani büyük patlamada bilinç yoktu,

sadece uzay, zaman ve enerji vardı.

Enerji birleşerek büyük
parçacıklara dönüştü

ve sonunda kim bilir kaç milyon,
yüz milyon ya da

milyarlarca yıl
sonra yaşam ortaya çıktı.

Bilinç, daha da sonra ortaya çıktı.

Bu açıdan bakıldığında, öldüğünüzde,
bilinci ortaya çıkaran

fiziksel karmaşıklık çözülür ve
böylece bilinciniz de çözülür.

Ve fiziksel çerçeve gerçekten de
bedeniniz öldüğünde

bilincinizin de birlikte
öldüğünü söyleyerek

bilincin temel bir şey olduğunu
ortadan kaldırır.

Bu diğer bakış açısından,

meslektaşlarımla evrim teorisini,

uzay ve zamanın temel olmadığının

evrim teorisinin bir çıkarımı olduğuna
işaret etmek için kullandık.

Yani evrimin fiziksel yorumu yanlıştır.

Uzay ve zamanın ve parçacıkların
bir şekilde

insan organizmaları sayesinde
evrimleştiği fikri

yanlış bir çerçevedir çünkü uzay zamanın
kendisi temel değildir.

Biz uzay zamanın ötesinde çok daha zengin

bilincin dinamiğini, varsayıyoruz.

Yaptığımız şey eski teorileri
bir kenara atmak değil.

Fizikçiler uzay zamanın
sonunun geldiğini

söylediğinde, bu artık Einstein'ı
dikkate almadığımız

anlamına gelmez.
Einstein'ı dikkate alıyoruz.

Fizikçilerin bulduğu uzay zaman ötesinde
yeni bir teori, uzay zamana projekte

edilse ve Einstein'ı daha iyi bir kuantum
teorisiyle geri verse iyi olur,

yoksa yanılırsınız.

Tüm eski teorilerimiz harika,

harika arkadaşlardır ve
onları daha derin bir teorinin

özel durumları olarak tutacağız.

Bilinç teorimizde de
aynı şeyi yapmak zorundayız.

İstediğimiz her şeyi öneremeyiz.

Bize uzay-zamanı geri yansıtan
ve geri veren

bir bilinç teorisine sahip olmalıyız.

Bu bize kuantum teorisini geri verir,
özel ve genel göreliliği

geri verir ve doğal seçilim yoluyla
evrimi geri verir.

Eğer bunu kesin matematiksel ayrıntılarla
yapamazsak, o zaman

bilim insanlarının bilinç teorimizi
ciddiye almaları için hiçbir neden kalmaz.

Sonsuz bilinç bir sanal gerçeklik
başlığı takmış gibi.

Sonsuz bilinç, düşünme ve algılamadan
oluşan bir VR başlığı takar

ve VR başlığını taktığı anda
kendisini kendi

faaliyeti içinde konumlandırır.

Ve bu başlık ile sonlu bir zihnin
görme, duyma, dokunma,

tatma ve koklama gibi algılama yetileri
aracılığıyla dışarı bakar.

Ve kendi varlığının
birliğini parçalayarak onun

10.000 şey olarak görünmesini sağlar.

Benim önerdiğim şey,

evrende sonlu zihinden
çok daha fazlası olduğudur.

Evrenin yalnızca sonlu zihinlerimizde
göründüğünü söylemiyorum.

Evren, sonlu zihnimizin dışında
ama bilincin içinde var olur.

Ancak evrene görünümünü veren şey

sonlu zihnimizin sınırlamalarıdır.

Yani evrene dikkattimizi
yoğunlaştırdığımızda,

algılanmadan önce var olan
gerçekliği görüyoruz.

Ama biz, ona görünümünü veren
algılama yetilerimizin

merceğinden görüyoruz.

Yani pek çok ruhani gelenekte
uyanış fikri,

gerçeklik olarak aldığımız şeyin,
uzay-zamandaki nesnelerin,

fiziksel bedenlerimizin ve benzerlerinin
nihai gerçeklik olmadığı,

çok daha derin bir gerçeklik olduğu,
uzay-zamanı ve fiziksel nesneleri aşan

bir bilinç gerçekliği olduğu ve

bu gerçeklikten
ayrı olmadığımız fikri olmuştur.

Bu gerçeklik bir anlamda
bizim ne olduğumuzun özüdür.

Ve böylece uyanış, uzay ve zaman içinde
sadece küçük bir

beden olduğum yanılsamasından,
aslında uzay ve zaman içinde

gördüğüm her şeyin yazarı olduğum
baktıkça ve algıladıkça

onu anında yarattığım
gerçeğine uyanmaktır.

Hakikate nasıl uyanırım?

Kişi, esasen olduğumuz şeyin
zaten tamamen uyanık,

tamamen farkında, eksiksiz, bütün,

huzur içinde olduğunu

idrak ederek uyanır.

Bu, güneş nasıl aydınlanır diye sormak

gibi bir şeydir.

Onun doğası ışıktır.

Zaten tamamen aydınlatılmıştır.

Temel varlığımızın doğası zaten
huzur ve mutluluktur.

Bu hepimiz için açık değildir
çünkü öz varlığımız

deneyim içeriğiyle öylesine
karışmıştır ki doğuştan gelen

huzur ve mutluluk deneyim
tarafından karartılır.

Bu nedenle de öz varlığımızın
aydınlanmaya ihtiyacı olduğunu düşünüyoruz

Güneşin sabahın erken saatlerinde
aydınlanmaya ihtiyacı

olmadığı gibi, temel varlığımızın da
aydınlanmaya ihtiyacı yoktur.

Güneş her zaman aynı parlaklıkla ışıldar.

Öz varlığımız her zaman aynı
huzur ve neşeyle parlar.

Ancak bu huzur ve neşe,
düşüncelerimizi ve duygularımızı

karakterize eden tedirginlik ve
yoksunlukla gölgelenir.

Uyanan bir kişi yoktur.

Yani bu Dan bünyesinden uyanan,

ben,

bir meditasyon merkezindeydi.

Bir Zen merkeziydi.

Uzun ve yoğun bir uygulama olan

Zen seansı yapıyorduk.

Yani Zen, kaçışın olmadığı bu koşulların
olduğu ortamı

yaratmak için harikadır.

Böylece meditasyonu
öğrenmiş olan Dan karakteri,

tüm bu meditasyonu yapan

Dan karakteri, uyanamayacağını

fark etti.

Sanki tüm meditasyon hileleri,
öğrenilmiş olan tüm uygulamalar

hiçbir işe yaramıyordu.

Öyle bir noktaya geldi ki,

uyanmaya çalışan o karakter uyanamadı

ve başarısız olmak zorunda kaldı.

Yaşadığım karakter, hayatım boyunca
oynadığım karakter,

gitmesine izin vermek
ya da ölmek zorundaydı

ve o karakter

artık bir şey yapmadığında,
meditasyon denen şeyi

yapan bir meditatör olmadığında,

geriye kalan şey benim

gerçek doğamdı.

Ya da ben, sadece ben.

Bu küçük, ayrı benlik duygusundan
uyandığımızda,

egoyu öldürüyor

ya da onunla savaşıyor olmayız.

Aslında onun ego kimliği görevinden
yarı emekli olmasına

ve ekibimizin bir parçası,

bilincimizin bir parçası olmak üzere

rahatlamasına izin veriyoruz.

Ve bu bize dünyaya küçük bir
mercekten bakmadığımız,

açık kalpli ve açık fikirli olduğumuz,

geniş ve aynı zamanda daha yakından

bağlantılı bir özgürlük hissi verir.

Aydınlanma uyanmış olmakla
ilgili değildir. Kimse uyanma

veya aydınlanma
haline dönüşmez.

Doğası, huzur ve mutluluk olan
saf bilgi ışığının tanınmasıdır.

Ve biz hep böyledik ve

zaten böyleyiz.

Benim adım Lisa Natoli uyanış ve dönüşüm
hakkında ders veren

ruhani öğretmen olarak tanınıyorum.

Uyanış, gerçek doğanızın ve
gerçek doğanızın da

bilinç olduğunun farkına varmanızdır.

Ve bilinç, insanların farkındalık,

yaşam, sevgi, Tanrı, ışık için
kullandıkları birçok kelimeden

sadece bir tanesidir.

Yani benim bu beden olmadığım,
asla ölmeyen

ve asla doğmayan bir şey olduğumun
farkına varmak.

Bu benim için çok zor bir fikirdi.

1992'den beri ruhani bir yoldayım.

Mucizeler Kursu ile başladım.

Dini olarak çalışıyordum.

Yani kendini bu benliği tanımaya,
Tanrı'yı tanımaya, uyanmaya

adamış biriydim. Bunu anlayamıyordum
çünkü uyanışın mistik bir şey olduğuna,

bir şey olacağına, bir şeyin gerçekleşeceğine

ve bunun İsa, Buda ya da

tüm bu aydınlanmış ustalar gibi

olacağına inanıyordum

ve bu benim için

gerçekleşmiyordu.

Neden bu kadar kararlı,

derin huzur, mutluluk ve neşe
anları yaşadığımı

ve neden hala mücadele ettiğimi
anlayamıyordum?

Farkındalık olan gerçek doğamızın

basitliğini fark etmeye başladım.

Yani şu anda beni dinleyen biri için,
farkındalık bu sesi duyduğunu söylüyor,

işte biz buyuz.

Ve onun bir yeri yok, cinsiyeti yok,

rengi yok, bedeni yok

ve tamamen sınırsız.

Yani uyanış,

gerçek doğamıza uyandığımız yerdir.

Şu anda burada olduğum halimle
bu deneyimin

farkındalığı olduğumu
idrak ederek uyanırız.

Ve bu çok sıradan.

Bunu kaçırıyoruz.

Bu kadar basit olamayacağını düşünürüz.

Gerçek doğamızın farkına varmak

bizi mutluluğa götürmez.

Mutluluk budur. Varlığın doğası
mutluluğun kendisidir.

Dolayısıyla gerçek doğamızın tanınması

mutluluk deneyimidir.

Bu anın farkında olan kim?

Zihin bir şey arayacak ya da onu

karmaşık hale getirmeye çalışacaktır.

Siz zaten zihnin

aradığı şeysiniz.

Zihin bunu her zaman ıskalayacaktır.

Bu yüzden bir cevap için zihne bakmayın.

Düşüncelerden kaçmayın

ve düşüncelere kapılıp gitmeyin.

Düşüncelere, fikirlere ve
inançlara olan ilginizi

veya bağlılığınızı basitçe bırakın.

Kim olduğunuzu deneyimlemeye niyet edin.

Zihni olumsuzlamaya ya da
tüm manipülasyonları,

tüm hareketleri zihin tarafından
kontrol edilen

bir duruma ulaşmaya

çalışmayın.

Zihnin olduğu gibi olmasına izin verin.

Bazen insanlar günlük yaşamlarında
bile uyanabilirler.

Mutlaka bir uygulamaya
ihtiyaçları yoktur.

Bazen yaşamda öyle şeyler olur ki,
sizin rutin döngünüzde bir kesinti olur

ve kendiliğinden bir uyanış yaşanabilir.

Ancak kişinin yaşamı bir tür robotik veya

tekrarlayan bir kalıpta devam ediyorsa,

o zaman bir tür müdahale gereklidir.

Kişinin, rutin döngülerinin kırıldığı
bir uyanış sürecine girmesine

sadhana ya da ruhani uygulama denir.

Ve bu uygulamalar her zaman

koşulludur.

Zihnin koşullandırılmasıyla
öğrendiğimiz şey

benlik yapısı içindeki bağları gevşeterek

uyanışın gerçekleşmesini daha olası
hale getirebilirler.

Bazen uyanışın kazara gerçekleştiğini
söylerler

ama pratik sizi kazaya daha yatkın
hale getirir.

Teknikler, uygulamalar sizi
kazaya daha yatkın

hale getirmek için çok faydalı olabilir.

Fakat belli bir noktada bunların
bırakılması gerekir.

Çünkü zihin sürekli olarak bir uygulama

ya da başka bir şey yapıyorsa,
o zaman dizginler zihnin elindedir,

sürücü koltuğunda zihin vardır.

Dolayısıyla pratikler, öz yapıyı
daha az yoğun hale getirmek

veya aydınlatarak gerçek doğamıza

daha nüfuz edebilen hale getirmek için

basamak taşları olarak

çok faydalıdır.

Pratik yapmakla ilgili paradoks,
nihayet uyandığınızda,

tüm pratiklerin VR oyunundaki
karakter olan

sahte benlik tarafından yapıldığını

ve gerçek benliğinizin
asla bağlı olmadığını

fark etmenizdir.

Tek yapmanız gereken
egonun tercihlerinden,

bir şeylere takılıp kalmaktan
vazgeçmektir.

Değişen fenomenler alanındaki herhangi
bir şey gerçek benlik değildir.

Olduğunuzu sandığınız siz,
her zaman özdeşleştiğiniz siz

asla uyanamaz.

Bu karakterden uyanırsınız.

Bu koşullanmış karakter olduğunuz
yanılsamasından uyanırsınız.

Dolayısıyla insanlar bu inzivalara
geldiklerinde, bilirsiniz,

bu küçük benin uyanacağını ve
harika bir şey olacağını düşünürler.

Ama belli bir noktada,
küçük ben bunu asla yapmayacaktır.

Vazgeçmek zorundadır,
başarısız olmak zorundadır.

Ve ancak bu başarısızlıkta kim olduğumuzu,

her zaman farkında olduğumuzu,
her zaman var olduğumuzu fark ederiz.

Biz sadece bu karaktere bağlandık ve

öyle olduğumuza inandık.

Direk Yol

Ruhani arayışıma Vedanta geleneğinin
klasik tavsiyeleriyle başladım;

bu, 20 yıl boyunca büyük bir özenle
uyguladığım

mantra meditasyonunu içeren

adanmışlık yoluydu.

Mantra meditasyonu dikkatinizi

bir sese odaklamayı ve sonra
yavaş yavaş sesin

kaybolmasını içerir.

Bununla birlikte, ruhani yönümün

gerçekten doruk noktasına ulaşması

doğrudan temasa geçtiğimde oldu.

Çünkü bu doğrudan yaklaşımda,
dikkatimizi ne kadar ince olursa olsun

örneğin bir mantra, ses, nefes gibi

herhangi bir nesneye vermeyiz,

dikkatimizin içe veya geriye doğru

kaynağına batmasına izin veririz.

Bir benzetme yapalım.

Hayatınızı bir televizyon ekranında
izlediğinizi düşünün.

Ekrandaki karakterle özdeşleşmişsiniz.

Günden güne.

Yıldan yıla. Karakterin hikayesine
dahil olmuşken

birden hikayeden uyanıp
karakterin göründüğü

ekranı fark ediyorsunuz
ve izlediğiniz karakter

olmadığınızı fark ediyorsunuz.

Nesneler ekrana gelip giderler.

Karakterler gelir ve gider,

ancak ekran değişmeden kalır.

Karakter ıslanabilir.

Ekran ıslanmaz,
karakter rahatsız olabilir

ama ekran rahatsız olmaz.

Ekran olmasaydı, karakterler var olmazdı

ama ekran fark edilmez.

Karakterler senaryolaştırılmış
hayatlarına devam ederler.

Farkındalık ekran gibidir.

Tüm düşüncelerin, hareketlerin,
tüm bilinç hallerinin gelip geçtiği,

düşüncelerin, hislerin ve

tüm dış dünyanın ekranda göründüğü ve

sürekli değiştiği alan gibidir.

Ama ekran değişmez.

İnsan deneyimi boyunca
durumları değiştiren zihindir.

Ancak içinizde kalan,
her zaman mevcut olan,

bu değişen durumların farkında olan

bir şey vardır ve o da

bilinç ya da gerçek doğamızdır.

Ekrandaki bir karaktere bağlılık
olduğu sürece,

ben bir karakterim duygusu olduğu sürece,

o zaman acı, Maya, benlik
yanılsaması olacaktır.

Hayalinizdeki karakter olarak
yapabileceğiniz

hiçbir şey sizi özgürleştirmeye yardımcı
olmayacaktır. İster hayatınızın sahnesinde

senaryoyu takip edin,
ister senaryoya karşı isyan edin.

Eğer karakterin
bakış açısından hareket ederseniz,

o zaman
illüzyona yakalanmış olursunuz.

Ekranda görünenlerle

özdeşleşmeyi bırakın, bunların hepsinin
geçici olduğunu kabul edin,

düşüncelere tepki vermeyi ve
programa gerçekmiş

gibi davranmayı bırakın.

Eğer dikkatimi ekrandan çekip
farkındalığı kendime yöneltirsem,

akıl almaz bir şey olur.

Farkındalığın kendisi uyanır.

Bu bir olay değildir.

Olan, ekranda olan şeydir.

Uyanış ise zaten her zaman orada olan

ekranın farkına varmaktır.

Bir sonraki düşüncenize inanmayın.

Bunun yerine farkındalığı farkındalığın
kendisine doğru çevirin.

Ben her zaman kendim oldum.

Kendime dair duygularım
hayatım boyunca devam etti ve

sürekli olarak mevcut olmaya
devam ediyor.

Şu anda içimde ne var?

Bu dün, geçen yıl, on yıl önce ve

iki yaşımdayken de mevcuttu.

Bu esas ben ya da kendilik nedir?

Tüm deneyimlerim kimin
için gerçekleşiyor?

Bu benin doğasını tanımak

yaşamın en büyük sırrıdır.

Huzur ve mutluluğa giden doğrudan yoldur.

Bu bir kişinin gerçekleştirdiği
bir şey değildir.

Kişinin farkına vardığı bir şeydir.

Bunu yeniden idrak etmek,

en başından beri bildiğimiz ama
unuttuğumuz,

inkar ettiğimiz ya da inanmadığımız şeyi

yeniden bilmektir; dolayısıyla Tanrı'ya
yakınlığı gerçekleştiremeyiz,

sadece bunun her zaman orada olduğunu

ve her zaman var olduğunu

idrak edebiliriz.

Tekamülümün yeni bir aşamasına geçmemde

yeni bir yolunu bulmamı sağlayan,

doğrudan uyanışa işaret eden,

zaten burada olana olan bu açılımdı.

Pek çok insan kendini bilmenin imkansız
ya da ulaşılamaz bir hedef

olduğunu düşünüyor ve bir öğretmen olarak
kendi uyanışımdan dolayı

amacım, bunu gerçekten çok pratik ve
gerçekleştirilebilir

bir hale getirmekti.

İnsanlara bunun herkes için ulaşılabilir
olduğunu öğretmeyi seviyorum.

Geçici, sonlu, ayrı bir benlik olduğumuza
inanıyor ve

bunu hissediyorsak,

farkında olsak da olmasak da

huzur ve mutluluk arayışındayız demektir.

Başka bir deyişle, ayrı bir benlik olmak,
kendini ayrı bir benlik

olarak hissetmek ve mutluluk
arayışı içinde olmamak mümkün değildir.

Bu durumda yapılması gereken,

kişinin mutluluk arayışını
yeniden yönlendirmektir.

Mutluluğu, deneyimin nesnel içeriğinde
aramak yerine

mutluluğu, kişinin kendisinde aramak.

O halde gerekli olan ruhani uygulama

kişinin dikkatini yöneltmesi ya da
daha doğrusu,

dikkatini kaynağında gevşetmesidir.

Bir nesneye, madde faaliyetine,
ilişki vb.

yönelik olmak yerine
saf farkındalığa yönelik olmak.

Eğer buna pratik diyebilirsek

o zaman bu ruhani pratik,
dikkatin gevşetilmesi,

dikkatin farkındalığın
kalbine indirilmesi,

varlık olarak varlıkta

dinlenilmesi olacaktır.

Sevgi.

Sevgi, benim gerçek benliğimdir.

Bu benim gerçek doğam,

yaşamın her alanında herkese ve

her şeye duyduğum saf sevgi.

Aynı fikirde olmadığım şeylere bile.

Varlığının doğasının farkına varmış
olan kişi,

özlemini çektiği huzur ve
mutluluğun kaynağı olarak

kendi varlığını bilir.

Dolayısıyla dünya artık mutluluk ve
tatmin aradıkları

bir yer olmaktan çıkar.

Bu durum, böyle bir kişinin artık
arzularının olmadığı anlamına gelmez

ancak arzular ayrı benliğin
karakteristiği olan

eksiklik duygusunu tatmin etmek
için orada değildir.

Yani kişi mutluluğun kaynağını
kendi içinde bulmuştur

ve arzuları bu mutluluk
duygusundan gelir.

Ona doğru gitmezler.

Örneğin, bu durum ilişkilerimizde

büyük bir fark yaratır.

Artık kendi ihtiyaçlarımızı
karşılamak

için değil, sahip olduğumuz
mutluluk deneyimini

paylaşmak için bir başkasını

ararız.

Bu da arkadaşlarımızı

açgözlü, doyumsuz bir benlik için
mutluluk sağlamanın

imkansız yükünden kurtarır.

Hayatımda bana fayda getirmeyen ya da

getirmeyecek olan hiçbir şey
meydana gelmiyor;

her an, her eylem, her sonuç

ruhumun tekamül sürecinde

beni ileriye taşıyor.

İşte bu yüzden buraya, fiziksel aleme

evrimleşmek için geldim.

Açık kalın.

İçsel canlılığınızı hissedin,

enerjinin serbestçe dolaşmasına
izin verin.

Bir şey olmasını sağlamaya çalışmayın.

Bu enerjinin, bu içsel canlılığın

farkında olan kim?

Zihnin dahil olmak için,

hafızanızı veya dilinizi kullanmadan

kontrol ve manipüle etme
eğiliminin farkına varın.

Sen kimsin?

Sen zihnin ve duyuların ötesinde kimsin?

Sen kimsin?

Farkında olan kim?

Dünyayı Değiştirmek

Bu fikirleri ilk kez duyan pek çok kişi

benlik fikrini hiç duymamıştır bile.

Bana göre iki farklı insan grubu var.

Ruhani bir yolda olanlar ve
benliğe ulaşmaya çalışmakla

ilgili bu fikri duymuş olanlar var.
Kendileri olmaya çalışıyorlar.

Arıyorlar, araştırıyorlar.

Bir de bu fikirleri daha önce
hiç duymamış

sadece kendi hayatlarını
yaşayan insanlar var.

‘Kendini Bil'meyi hiç duymamışlardır.

Birçok insan kendini tanımanın bedenini
tanımak anlamına geldiğini düşünür.

Kendini tanı, kendin ol, özgün ol.

Aslında kendini bilmenin anlamı,

gerçekte ne olduğunu bilmektir.
Gerçek doğanızı gerçekten bilmektir.

Delphi'deki Apollon Tapınağı'nın girişine
kazınmış "Kendini Bil" sözleri,

Batı uygarlığının şafağında insanlığa
bir davet olarak durmaktadır.

Kendini tanımanın

aslında tüm uygarlığın temeli
olduğunu öne sürer.

Neden mi?

Çünkü kendimiz tüm
deneyimlerimizin merkezindedir,

her ne deneyimliyorsak,
onu deneyimleyen biziz.

Her ne düşünüyor ve hissediyorsak,
düşüncelerimiz ve

duygularımız benliğimiz
adına ortaya çıkar.

Hangi eylemlerde ve ilişkilerde
bulunursak bulunalım,

bu eylem ve ilişkileri benliğimize
hizmet etmek için yaparız.

Yani benliğimiz deneyimlerimizin
merkezinde yer alır.

Öyleyse benliğimizin doğasını bilmekten
daha önemli ne olabilir

ve eğer önce onu bilenin
doğasını bilmezsek

başka herhangi bir şeyin doğasını

bilmek mümkün olabilir mi?

Bence uyanış,

kâbusu sona erdirmek ve

rüyaya adım atmakla ilgilidir.

Demek istediğim,

hayat, Tanrı ve kendimiz
hakkında bize anlatılan kâbusu

nihayet terk etmeyi hak ediyoruz.

Ve en büyük düşüncemizin
rüyasına adım atıyoruz.

Devamlı sorarım: Kendinizi Tanrı, yaşam
ve kendiniz hakkında sahip olduğunuz

en yüksek, en büyük ve en harika fikre
adım atarken bulsaydınız

hayatınızın nasıl olacağını

düşünürdünüz?

Yani, gerçek doğamızın
tanınması dünyadaki

mutluluk arzumuzu sona erdiren
bir tanıma değildir.

Aynı zamanda, en derin düzeyde
her şeyin ve herkesin

bir olduğu anlayışıyla
tutarlı bir şekilde

yaşamamızı sağlayan bir tanımadır.

Bu anlayış toplumumuza

şefkat, merhamet, adalet, hoşgörü

ve anlayış getirecektir.

İnsanlık olarak toplumumuz

bu anlayışla devrim yaratacaktır.

Ego temelli yaklaşımları
bir kenara bırakırsak,

bilim, din, siyaset ve ekonomi

daimi bilgeliği yansıtmaya başlar.

İster her şeyin içindeki yüce ruhu
fark eden yerli

gelenekler olsun, ister insanın
evrimsel yolculuğunu

basit bokböceğinden
tek kaynağa

doğru anlatan Mısır komedi

gelenekleri olsun.

Ya da Hıristiyan, Hindu, Müslüman

veya Budist gelenek mistiklerinin
sözlerini veya Platon ve

Plotinus'un öğretilerini duyduğumuzda,

gerçek doğalarını fark etmiş olanların
bilinçli unsurlardan bahsettiklerini

görürüz, elbette tek ve daimi hakikati

ifade etmek için
kültürlerinin ve zamanlarının

dilini kullanmışlardır.

Bilim artık bilinçsiz parçacıklardan ve
alanlardan oluşan bir dünya değil,

bilinçli unsurlardan oluşan

bir evren görmeye başlıyor,

bilim dünyasında yeni bir şey
ortaya çıkıyor.

Nikola Tesla'nın dediği gibi,

bilim fiziksel olmayanı
incelemeye başladığı gün,

on yıl içinde var olduğu önceki
tüm yüzyıllardan

daha fazla ilerleme kaydedecektir.

İşte o gün bugündür.

Bilimde matematiksel olarak kesin
bir ilerleme kaydettiğimiz

her seferinde, daha önce sahip
olduklarımıza kıyasla

sihir gibi görünen yeni teknolojiler
ortaya çıkmıştır.

Bu yüzden benim hissiyatım, uzay zamanın
ötesindeki bilinçli etkenler teorisinin

bize gerçekten akıllara durgunluk

verecek teknolojiler sunacağı yönünde.

Örneğin, şu anda gördüğümüz
galaksilerin çoğu, sanırım %97'si,

bizden ışık hızından daha
hızlı uzaklaştıkları için

aramızdaki mesafeyi hiçbir
zaman kapatamayacağız

Uzayın kendisi o kadar

hızlı genişliyor ki bizden uzaklaşma

hızları ışık hızından daha fazla.

Yani görebildiğimiz galaksilerin %97'sine

uzayda yolculuk yaparak asla ulaşamayız.

Eğer uzayda yolculuk yaparsanız,
bize el sallayan ve "merhaba,

biz buradayız ve
buraya asla gelemezsiniz"

diyen bir sürü varlık olduğunu
görürsünüz.

Peki uzay-zamanın oyun başlığı
olduğunu fark ederseniz?

Bu sadece bir oyun formatıdır ve

başlığın içinde sıkışıp kalmazsınız.

Oyunu çalıştıran yazılımla
oynayabilirsiniz.

Yani Grand Theft Auto'daki
biri gibi. Sen sensin.

Grand Theft Auto ustasısın,

arabayı, yolları nasıl

kullanacağınızı biliyorsunuz ve oyundaki
herkesi yenebilirsiniz.

Ama diyelim ki Grand Theft Auto'yu
çalıştıran yazılımı biliyorsunuz.

Grand Theft Auto başlığının dışına çıkıp

yazılımla oynayabilirsiniz.

Ustanın deposundaki
benzini alabilirsiniz.

Lastiklerini patlatabilirsiniz.

Yolları değiştirebilirsiniz.

Ne isterseniz yapabilirsiniz.

Yani uzay zaman başlığımızı
anladığımızda,

Andromeda Galaksisi'ne uzay zamanda
seyahat etmek

zorunda kalmayacağız ki bu da
2,4 milyon yılımızı alır.

Sadece uzay zamanın
etrafında dolaşabiliriz.

Etrafımdaki dünyayı, insan ve
tanrısallığın bir yönü olmanın

ne anlama geldiğinin daha sessiz
bir ifadesine ve deneyimine

adım atmak olarak görüyorum.

Sonsuz bir zamanımız olduğunu
düşünmüyorum.

Ya şimdi ya da asla durumunda

zamanın tükenmekte
olduğunu hissediyorum.

Doğru yolda olduğumuzu düşünüyorum.

Birkaç yıl önce bile sahip olduğumuzu
söylediğimiz güçlü ve

önemli fikirleri iletmek için
bugün dünyada gördüğümüz

türden fırsatların,

zamanımız dolmadan önce kritik kitleye

ulaşma olasılığını yarattığına

dair bir iyimserlik

hissediyorum.

Ancak bu gezegende sonsuz
bir zamanımız olduğunu

düşünürsek yanılırız.

Her birey kendi koşullanmış karakterini
küçültmeye

karar verdiğinde,
egoik bir varlık olarak

hareket
etmekten vazgeçer.

Bu da beraberinde gezegene
bir dönüşüm getirir.

Bu, yeni bir dünya getirir.

Şu anda gezegende bildiğimiz
şekliyle yaşam için

bazı değişiklikler yapmalı ve
bunları hızlı, dramatik

ve radikal bir şekilde
gerçekleştirmeliyiz.

Eğer hepimizin hayalini kurduğu
o yarını görmek istiyorsak.

Peki, bu anlayış bizim yaşam süremiz
içinde ana akım haline gelebilir mi?

Neden olmasın? Evet.

Şu anda yaşadığımız zorluk hiçbir şeyin
işe yaramadığıdır

ve artık ayağa kalkıp bunun doğru
olduğunu söylememizin zamanı geldi.

Elbette bundan daha iyisini yapabiliriz.

Elbette kim olduğumuza
dair

anlayışımızı ve gerçek doğamızı

ifade etme biçimimizi genişletebiliriz.

Çevremize, politikamıza,

ekonomimize, ruhsal sürecimize

ve bu gezegene dikkat etmemiz

gerekiyor.

Çünkü bugün dünyadaki sorun
siyasi bir sorun değildir.

Ekonomik bir sorun da değil.

Sosyal bir sorun da değil.

Bu, bağlılığımızla ilgili olan
ruhani bir sorundur.

Biz sadece en yüksek manevi

güvene dokunuyoruz.

Bu Yeni Çağ felsefesi değil.

Bu fikirler

binlerce yıldır var.

Daimi bilgelik sayısız gelenek ve
kültür aracılığıyla

ifade edilmiş ve
farkındalığın kendisi gibi

her zaman göz önünde saklı kalmıştır.

Hristiyanlıkta,

Thomas'ın Gnostik İncili

gerçek doğamıza doğrudan işaretler eder.

Havariler İsa'ya sormuşlar:
"Krallık ne zaman gelecek?

İsa şöyle dedi: "Beklemekle gelmeyecek.

Burada ya da şurada demekle gelmeyecek.

Aksine, Baba'nın Egemenliği
yeryüzüne yayılmıştır

ve insanlar onu görmezler."

Krallık burada ya da orada değildir,
farkındalık burada ya da orada değildir.

Zaman ve mekânda sabit değildir.

Eğer bir şeyin olmasını, dışsal
bir olayı, bir durumu,

bir yükselişi, bir şifayı ya da
bir enerjiyi bekliyorsanız,

o zaman koşullanmış zihniniz

hala arayış içindedir.

Hala andaki deneyiminize

aracılık ediyordur.

Budizm'de samsara, yani acılar dünyası ve

nirvana, yani kurtuluş dünyasının

iki ayrı dünya olmadığı söylenir.

Onlar tek ve aynıdır.

Mistik bir gerçekliğe
ulaşmak için bir şeyleri

manipüle etmez veya değiştirmeyiz.

Uyandığımızda, dünyanın mükemmelliği

doğrudan olduğu gibi ortaya çıkar.

Arayış içindeki zihnin aracılığı olmadan,

sadece burada ve şimdi,
bu anda olmak mümkün mü?

Bu anı olduğu gibi kabullenmek mümkün mü?

Basitçe var olmak?