Anti-CEO kitabı

2005’te soğuk bir Ocak günü

yaşamımın en önemli
araba yolculuğunu yaptım.

New York dışındaki bir yoldaydım.

Eski bir fabrikayı bulmaya çalışıyordum.

Ve bir gün önce postada
bir broşür bulmuştum:

“Satılık: Tam teçhizatlı
yoğurt fabrikası.”

Çöpe attım gitti.

Yirmi dakika sonra,
broşürü çöpten alıp numarayı aradım.

Fabrika 85 yıllıktı.

Kapatılmak üzereydi.

Gidip görmeye karar verdim.

O esnada

bu yolun veya hayatın beni
nereye götüreceğinden emin değildim.

Küçük bir peynir dükkânım vardı.

ama işten nefret ediyordum.

Ancak tepeler, yollar
ve burnuma gelen kokular tanıdıktı.

Türkiye’de, buraya benzer bir yerde,

Kürt dağlarında büyüdüm.

Ailem peynir ve yoğurt üretirdi.

Çoban hikayeleri dinleyerek büyüdüm.

Fazla bir şeyimiz yoktu,

ama ay, yıldızlar, sade yiyeceklerimiz
ve her şeyden önce ailemiz vardı.

Sonunda okumak için Amerika’ya geldim.

New York’ta çiftlikler
olduğunu bile bilmiyordum.

Eyaletin kuzeyine bir kez gittim,
bir daha da ayrılmadım

…ama kaybolmuştum.

Bir tabelanın yanından geçtim:
“Çıkmaz Sokak.”

Ve hemen sonra

işte oradaydı,

fabrika karşıma çıktı.

Kokuyu hemen fark ettım.

Güneşin altında bırakılmış
süt kabı gibi kokuyordu.

Duvarlar çok kalındı,

boyalar soyulmuştu,
her yerde çatlaklar vardı.

Fabrika o kadar eskiydi ki sahipleri
fabrikanın değersiz olduğunu düşünüyordu.

Bir sıfırı eksik yazdıklarını sandım.

Fiyat o kadar düşüktü ki...

İçeri girdim.

Bir anda etrafa bakmayı bıraktım.

Tek gördüğüm insanlardı.

Toplam 55 kişiydiler.

Çok sessizdi…

Tek işleri, tesisi parçalara ayırmak

ve temelli kapatmaktı.

Rich adında bir kişi beni karşıladı,

üretim müdürü.

ve bana etrafı gezdirip gösterdi.

Çok konuşmuyordu

ama her bir noktada anılarını anlatıyordu.

Rich 20 yıl fabrikada çalışmıştı.

Ondan önce babası yoğurt yapıyormuş

hatta büyükbabası da krem peynir yaparmış.

Rich’in kendini suçlu hissettiği belliydi

çünkü fabrika onun zamanında kapanıyordu.

O an beni en cok etkileyen şey,

buranın yalnızca
eski bir fabrika olmamasıydı.

Burası bir zaman makinesiydi.

İnsanların hayatlarını inşa ettiği,
savaşmak için bıraktıkları bir yerdi,

beyzboldan ve karnelerden
övünerek söz ettikleri bir yer.

Ama artık kapatılıyordu.

Şirket yalnızca yoğurttan değil,

çalışanlarından da vazgeçiyordu.

Yeterince iyi değillermiş gibi.

Beni en çok etkileyen ise
insanların davranışlarını görmek oldu.

Gözyaşı yoktu. Öfkelenen yoktu.

Sadece sessizlik vardı.

Onurlu bir şekilde
fabrikayı kapatıyorlardı.

Çok sinirlenmiştim.

CEO orada bile değildi,

cam kulesinde bir yerde,

önündeki hesap tablolarına bakıyor

ve fabrikayı kapatıyordu.

Hesap tabloları tembeldir.

Size insanlar ve topluluklar hakkında
hiçbir şey söylemezler.

Ne yazık ki

günümüzde işle ilgili birçok karar
bu şekilde alınıyor.

Gördüklerimden sonra ayni kişi değildim.

Eve dönerken avukatım Mario’yu aradım.

“Mario, fabrikayı almak istiyorum,” dedim.

Bana şöyle dedi:

“Hamdi, fabrikayı kapatan, dünyanın
en büyük gıda şirketlerinden biri.

Yoğurt işini bırakıyorlar.

Sen kim oluyorsun da
işi yürütebileceksin?”

“Haklısın,” dedim.

Bir sonraki gün tekrar aradım

ve “Mario, gerçekten
almak istiyorum,” dedim.

“Hamdi, paran yok," dedi,

(Kahkahalar)

altı aydır benim paramı bile ödemedin.”

(Kahkahalar)

Söyledikleri doğruydu.

(Kahkahalar)

Ama bir kredi aldım,
ardından bir kredi daha.

2005 yılının Ağustos ayında,
fabrikanın anahtarları bendeydi.

İlk yaptığım iş eski 55 çalışandan
dördünü işe almak oldu.

Ofis müdürü Maria,

atık sudan sorumlu Frank,

bakım ve onarımdan sorumlu Mike

ve bana fabrikayı gezdiren,
üretimden sorumlu Rich.

İlk yönetim kurulu toplantımızı yaptık.

Mike şöyle dedi: “Evet Hamdi,
şimdi ne yapacağız?”

Elimde sihirli bir değnek varmış gibi
bana bakıyorlardı.

Mike'a dedim ki:

“Ace yapı marketine gideceğiz

ve boya alacağız.

Sonra da dışarıdaki
duvarları boyayacağız.”

Hiç etkilenmedi.

Bana öylece baktı.

Sonra şöyle dedi: “Bunu yaparız,
Hamdi, sorun değil.

Ama bundan başka
bir fikrin vardır umarım.”

(Kahkahalar)

''Elbette var.'' dedim,

''Duvarları beyaza boyayacağız.''

(Kahkahalar)

Gerçekten de başka hiçbir fikrim yoktu.

(Kahkahalar)

Ama o yaz duvarları boyadık.

Bazen düşünüyorum,

eğer onlara şöyle deseydim ne derlerdi,

“Boyadığımız duvarları görüyor musunuz?

İki yıl içinde

Amerikalıların daha önce
hiç görmediği ve tatmadığı

bir yoğurdu piyasaya süreceğiz.

Hem doğal hem de leziz olacak.

Adına da Türkçe “çoban”
kelimesinden gelen Chobani diyeceğiz.

Ya şöyle deseydim:

“Eski 55 çalışanın her birini işe alacağız

veya çoğunu.

Ardından 100 kişi daha. 100 kişi daha.

Sonra 1000 kişi daha.”

Peki ya şunu söyleseydim:
“Şuradaki kasabayı görüyorsunuz.

İşe aldığımız her kişiye karşılık
10 kişi için iş imkânı ortaya çıkacak.

Kasaba yeniden hayata dönecek,
iş makinaları yollarda olacak.

Kazandığımız ilk parayla da

kasabada en iyisinden
bir beyzbol sahası inşa edeceğiz,

çocuklarımız için.

Beşinci yılımızda da

Amerika’daki bir numaralı
süzme yoğurt markası olacağız.”

Bana inanırlar mıydı?

Elbette hayır.

Ancak bunların hepsi oldu.

(Alkışlar)

O duvarları boyarken

birbirimizi tanıdık.

Birbirimize inandık.

Her şeyi birlikte çözdük.

İlk beş yıl, ben ve iş arkadaşlarım
fabrikadan hiç çıkmadık.

Gece gündüz. Tatillerde.
Fabrikayı işe yarar hale getirmek için

durmadan çalıştık.

Chobani’nin en önemli yanı
benim için şu oldu:

Daha önce kendilerinden vazgeçilen kişiler

her şeyi öncekinden
100 kat daha iyi hâle getirdi

Bugün tamamının şirkette hissesi var.

(Alkışlar)