-
Lieve mama.
-
Ik probeer je te herinneren.
-
Je komt bij me in delen.
-
Nooit de hele jij. Alleen delen.
-
Ik vind je ogen fijn.
-
Ik herinner je ogen.
-
Die ongelofelijk grote, ronde verdrietige ogen.
-
Het eerste wat ik zag waren die ogen.
-
Ik opende die van mij voor het eerst en ze ontmoetten de jouwe.
-
Ik kon mijn reflectie zien in die ogen.
-
Ik kon mijn eigen ogen zien en mijn gezicht, gloednieuw en zo klein.
-
En ik kon hen zien.
-
Ik zag ze komen.
-
Ze kwamen en namen me weg.
-
En toen begon ik je te vergeten.
-
Mama, ik herinner je tong.
-
Zo groot als mijn hoofd, die tong.
-
Zo ruw maar zo teder.
-
Ik was glad en nat geboren en jij maakte mij schoon met die tong.
-
Tenminste, je begon daarmee.
-
Die tong was het eerste wat ik voelde en het voelde als liefde.
-
En toen voelde ik hen.
-
Ik voelde hun handen me grijpen. Ruw maar niet zacht.
-
Geen liefde in die handen.
-
Ik herinner je geur mama. Warm en aardachtig.
-
Mijn eerste adem was die van jou.
-
Maar er waren andere geuren.
-
Viezigheid en angst. En hen.
-
Ik kon ze ruiken.
-
Hun geur overmeesterde de jouwe. Ze namen je van me weg, op meerdere manieren.
-
Het geluid mama.
-
Ik herinner het geluid van je ademhaling.
-
Dat was het eerste wat ik hoorde, die ademhaling.
-
Diep en rustig.
-
Gelijkmatig maar moeizaam.
-
Het klonk zo vermoeiend, dat ademen.
-
Een laag, raspend gebrom, in en uit. Jouw geheel zet zich uit en stort weer neer.
-
Ik zou altijd naar je kunnen luisteren.
-
Maar toen klonk er geschreeuw.
-
Zo hard, dat geschreeuw. Het deed pijn het te horen mama.
-
En toen waren ze daar.
-
De Nemers.
-
Ze kwamen voor me met hun harde geschreeuw en hun sterke geuren en hun ruwe maar niet zachte handen.
-
Ze kwamen en ze namen me mee mama en ik begon je te verliezen.
-
En nu weet ik niet waar ik ben.
-
Het is krap en donker en ik kan niet bewegen.
-
Er zit iets om mijn nek en het doet pijn.
-
Ik kan anderen om me heen horen.
-
Zij hebben ook pijn. Wij allemaal.
-
De Nemers komen soms met hun ruwe maar niet zachte handen en hun geschreeuw zo hard dat het pijn doet om te horen.
-
En ze nemen weer.
-
Ze nemen sommige van ons mee.
-
En ik weet niet waar ze heen gaan.
-
Ik doe mijn best je niet te vergeten mama. Vergeet alsjeblieft niet dat ik het probeer.
-
Mijn lieve kind. Ik ben je kwijtgeraakt. Ze kwamen en namen je mee. Het is weer gebeurd en ik kan er niets aan doen.
-
Ik droeg je in me, net als je broertjes en zusjes voor jou.
-
Toen kon ik je beschermen.
-
Ik wilde je daar voor eeuwig houden.
-
Maar toen kwam je.
-
Je kwam en je was prachtig en je was van mij.
-
Zo klein en gloednieuw. Zo breekbaar.
-
Ik maakte je schoon voor je nieuwe wereld. Ik probeerde je dicht bij me en stil te houden. Maar ze wisten dat je zou komen.
-
Ze weten het altijd.
-
Ik wilde je in me verstoppen en je altijd veilig houden, maar ze kwamen mijn kind.
-
De Nemers kwamen voor je.
-
Ze komen altijd.
-
Mijn lichaam is zo moe, mijn kind. Ik kon ze niet wegjagen.
-
Ik probeerde het de eerste keer. En die keer daarna. En daarna. En daarna en zo ging het maar door.
-
En nu mijn kind, heb ik niets meer.
-
Ik ben weer leeg.
-
En ik ben je kwijt.
-
Alweer.
-
En gauw gaan ze me weer proberen te vullen.
-
Maar ik ben zo ontzettend moe.
-
Ik heb voor je gehuild, mijn kind. Ik riep je naam dagen lang. Heb je me gehoord?
-
Ik wilde dat je wist dat ik hier was.
-
Ik wilde dat je me zou vinden. Maar nu heb ik geen stem meer.
-
En je bent er niet.
-
Je zal wel honger hebben, mijn kind. Ik heb melk voor je maar ze pakken het af.
-
Elke dag pakken ze het af.
-
Het doet zoveel pijn. Die koude, harde zuiging.
-
Ik ben opgezwollen en heb pijn. En ik ben leeg.
-
Wat ga ik je voeren als je terug komt?
-
Ik heb niets meer te bieden, mijn kind. Het spijt me zo erg.
-
Ze hebben alles van me weggenomen. Mijn kinderen, mijn vechtlust, mijn leven.
-
Het duister komt, mijn kind.
-
Het spijt me zo. Het spijt me zo.
-
Weet alsjeblieft dat ik het heb geprobeerd.
-
Mama ik ben moe.
-
Ze komen weer.
-
Ze komen en deze keer is het voor mij.
-
Ik zie ze mama, met hun kleine koude ogen.
-
Ze komen.
-
Ze nemen me weer met hun ruwe, niet zachte handen. En ik denk aan je warme tong.
-
Ik ben ondersteboven mama. Wij allemaal.
-
Ik ruik bloed en angst.
-
Er is iets mis.
-
Ik beweeg mama. Er zijn Nemers overal om ons heen. En het geluid is zo hard.
-
Ik kan mijn eigen geschreeuw niet eens horen.
-
Kan jij me horen?
-
Ze komen voor me mama.
-
De Nemer heeft iets glimmends. En er is bloed. Zo veel bloed.
-
Ik kom steeds dichterbij. En ik kan mezelf zien mama, in de reflectie.
-
Mijn eigen gezicht, zo klein en gloednieuw.
-
En ik denk aan je ongelofelijk grote, verdrietige ogen. Het eerste wat ik ooit zag.
-
En toen mama, en toen...
-
duisternis.
-
Dit is het verhaal van een melkkoe en haar kind in de kalfsvleessector.
-
Dit is waar je melk vandaag komt.
-
Dit is geen geïsoleerd incident.
-
Voor meer informatie, kijk alstublieft naar de andere video's die bij ''meer weergeven'' staan.
-
Je kan alle bronnen op de blog vinden. Deze staan ook bij ''meer weergeven''
-
Alstublieft, ''like'' en deel deze video om een stem te geven aan de moeders en kinderen van de melkindustrie
-
en abonneer voor meer video's over veganisme elke maandag, woensdag en sommige vrijdagen.
-
Om boodschappen als deze te steunen, kijk naar de links die bij ''meer weergeven'' staan, of klik
-
de tekst hier of de link in de balk.
-
Ga nu veganistisch leven. Laat de zuivel zitten en ik zie u snel.
