Υφαίνοντας έναν ιστό για το παγκόσμιο καλό

Βρισκόμαστε σε μια μοναδική στιγμή στην ιστορία, λέει ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Γκόρντον Μπράουν: μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη σημερινή διαδικτύωση για να αναπτύξουμε μια κοινή παγκόσμια ηθική--και να δουλέψουμε μαζί για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της φτώχειας, της ασφάλειας, της κλιματικής αλλαγής και της οικονομίας.

Επιτρέψτε μου να σας πω πόσο ευτυχής είμαι που είμαι μακριά

από την ηρεμία του Γουεστμίνστερ και του Γουάιτχωλ!

Αυτή είναι η Κιμ, ένα εννιάχρονο κορίτσι από το Βιετνάμ,

με την πλάτη της κατεστραμμένη από μια βόμβα ναπάλμ,

που ξύπνησε τη συνείδηση του Αμερικανικού έθνους

για την αρχή του τέλους του Πολέμου στο Βιετνάμ.

Αυτή είναι η Μπίρχαν, το κορίτσι από την Αιθιοπία

-που έγινε η αφορμή για να ξεκινήσει το κίνημα Live Aid τη δεκαετία του 1980-

15 λεπτά πριν να πεθάνει, όταν διασώθηκε,

και αυτή η εικόνα της διάσωσής της έκανε το γύρω του κόσμου.

Αυτή είναι η Πλατεία Τιεν Αν Μεν.

Ένας άνδρας μπροστά από ένα τανκ έγινε μια εικόνα,

σύμβολο αντίστασης για ολόκληρο τον κόσμο.

Επόμενο είναι αυτό το κορίτσι από το Σουδάν,

λίγες στιγμές πριν από το θάνατο,

με ένα όρνιο να φτερουγίζει στο βάθος,

μια εικόνα που έκανε το γύρο του κόσμου

και σοκάρισε τόσο πολύ τους ανθρώπους ώστε να αναλάβουν δράση εναντίον της φτώχειας.

Aυτή είναι η Νίντα, το κορίτσι από το Ιράν

που πυροβολήθηκε ενώ βρισκόταν σε μια διαδήλωση με τον πατέρα της στο Ιράν

μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, και που είναι τώρα το επίκεντρο, δικαιολογημένα,

της γενιάς του YouTube.

Tι κοινό έχουν όλες αυτές οι εικόνες και τα γεγονότα;

Αυτό που έχουν κοινό είναι ότι αυτό που βλέπουμε, αποκαλύπτει

αυτό που δεν μπορούμε να δούμε.

Αυτό που βλέπουμε αποκαλύπτει τους αόρατους δεσμούς

και συνδέσμους συμπάθειας που μας ενώνουν

ώστε να γίνουμε μια ανθρώπινη κοινότητα.

Αυτό που δείχνουν αυτές οι εικόνες είναι ότι

όντως νιώθουμε τον πόνο των άλλων,

ακόμη και από απόσταση.

Αυτό που δείχνουν αυτές οι εικόνες είναι, νομίζω,

ότι πιστεύουμε σε κάτι μεγαλύτερο από τους εαυτούς μας.

Αυτό που δείχνουν αυτές οι εικόνες είναι

ότι υπάρχει μια αίσθηση ηθικής σε όλες τις θρησκείες, σε κάθε είδους πίστη,

σε όλες τις ηπείρους--μια αίσθηση ηθικής ότι

όχι μόνο μοιραζόμαστε τον πόνο των άλλων,

και πιστεύουμε σε κάτι μεγαλύτερο από τους εαυτούς μας,

άλλα ότι έχουμε ένα καθήκον να δράσουμε όταν βλέπουμε πράγματα

που είναι λάθος και πρέπει να επανορθωθούν,

όταν βλέπουμε βλάβες που πρέπει να αποκατασταθούν,

όταν βλέπουμε προβλήματα που πρέπει να διορθωθούν.

Υπάρχει μια ιστορία για τον Όλοφ Πάλμε, το Σουηδό πρωθυπουργό,

που θα πήγαινε να δει τον Ρόναλντ Ρήγκαν στην Αμερική τη δεκαετία του 1980.

Πριν την άφιξή του, ο Ρόναλντ Ρήγκαν ρώτησε--

και επρόκειτο για τον Σουηδό σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό--

" Δεν είναι κομμουνιστής αυτός ο άνθρωπος ;"

Η απάντηση ήταν, "Οχι, κύριε Πρόεδρε, είναι αντι-κομμουνιστής."

Και ο Ρόναλντ Ρήγκαν είπε, "Δε με νοιάζει τι είδους κομμουνιστής είναι!"

(Γέλια)

Ο Ρόναλντ Ρήγκαν ρώτησε τον Ολοφ Πάλμε,

τον σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό της Σουηδίας,

"Λοιπόν, ποιο είναι το πιστεύω σου; Θες να εξαφανίσεις τους πλούσιους;"

Εκείνος απάντησε, "Οχι, θέλω να εξαφανίσω τους φτωχούς."

Η ευθύνη μας είναι να επιτρέψουμε στον καθένα να έχει την ευκαιρία

να συνειδητοποιήσει πλήρως το δυναμικό του.

Πιστεύω ότι υπάρχει μια αίσθηση ηθικής και μια παγκόσμια ηθική

που συγκεντρώνει την προσοχή ανθρώπων κάθε θρησκείας

και κάθε πίστης, και ανθρώπων χωρίς πίστη.

Αλλά νομίζω ότι αυτό που είναι νέο είναι ότι τώρα έχουμε τη δυνατότητα

να επικοινωνούμε ακαριαία πέρα από τα σύνορα

με όλο τον κόσμο.

Έχουμε τώρα τη δυνατότητα να βρούμε κοινό έδαφος

με ανθρώπους που δε θα συναντήσουμε ποτέ,

αλλά με τους οποίους θα συναντηθούμε μέσω του διαδικτύου και μέσω

όλων των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας,

έχουμε τώρα τη δυνατότητα να οργανωθούμε

και να δράσουμε συλλογικά

για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα ή μια αδικία

που θέλουμε να αντιμετωπίσουμε,

και πιστεύω ότι αυτό καθιστά αυτή εδώ μια μοναδική εποχή στην ανθρώπινη ιστορία,

και ότι είναι η αρχή αυτού που θα ονόμαζα

η δημιουργία μιας αληθινά παγκόσμιας κοινωνίας.

Πηγαίνετε πίσω 200 χρόνια, όταν το εμπόριο των σκλάβων ήταν

κάτω από την πίεση του Ουίλιαμ Γουίλμπερφορς και όλων των διαδηλωτών.

Διαδήλωναν σε όλη τη Βρετανία.

Είχαν την κοινή γνώμη με το μέρος τους για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αλλα πήρε 24 χρόνια προκειμένου να επιτύχει η εκστρατεία.

Τι θα μπορούσαν να είχαν επιτύχει με τις φωτογραφίες που θα είχαν δείξει

αν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας

για να κερδίσουν τις καρδιές και το μυαλό των ανθρώπων;

Η αν πάρετε την περίπτωση της Έγκλαντυν Τζεμπ,

της γυναίκας που δημιούργησε το Save the Children ("Σώστε τα παιδιά") πριν από 90 χρόνια.

Ηταν τόσο συγκλονισμένη από αυτό που συνέβαινε στην Αυστρία

ως αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και από αυτό που συνέβαινε στα παιδιά

των ηττημένων Αυστριακών οικογένειων,

ώστε ήθελε να αναλάβει δράση στη Βρετανία,

αλλά έπρεπε να πάει από σπίτι σε σπίτι,

να μοιράσει φυλλάδιο το φυλλάδιο προκειμένου οι άνθρωποι

να συμμετάσχουν σε ένα συλλαλητήριο στο Ρόγιαλ Άλμπερτ Χώλ

που τελικά γέννησε το Save the Children ("Σώστε τα παιδιά")

ένα διεθνή οργανισμό που αναγνωρίζεται τώρα πλήρως

ως ένας από τους σπουδαίους θεσμούς στη χώρα μας και στον κόσμο.

Αλλά τι περισσότερο θα μπορούσε να είχε κάνει

εάν είχε διαθέσιμα τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας

ώστε να δημιουργήσει μια αίσθηση ότι οι άνθρωποι έπρεπε να δράσουν άμεσα

ενάντια στην αδικία που έβλεπαν μπροστά τους;

Τώρα δείτε τι συνέβη τα τελευταία 10 χρόνια.

Στις Φιλιππίνες το 2001, με τον πρόεδρο Εστράντα--

ένα εκατομμύριο άνθρωποι έστειλαν μηνύματα για τη διαφθορά αυτού του καθεστώτος,

και τελικά το οδήγησαν στην κατάρρευση, και αυτό, φυσικά ονομάστηκε "πραξικόπημα του μηνύματος".

Έπειτα έχετε στη Ζιμπάμπουε, τις πρώτες εκλογές υπό τον Ρόμπερτ Μουγκάμπε πριν από ένα χρόνο.

Επειδή οι άνθρωποι μπορούσαν να πάρουν φωτογραφίες με τα κινητά τους τηλέφωνα

του τι συνέβαινε στα εκλογικά κέντρα, ήταν αδύνατο

αυτός ο πρωθυπουργός να καθορίσει την εκλογή κατά τον τρόπο που ήθελε.

Η πάρτε τη Βιρμανία και τους μοναχούς που έγραφαν σε μπλογκ

για μια χώρα στην οποία κανείς δεν ήξερε τι συνέβαινε, ώσπου αυτά τα μπλογκ

είπαν στον κόσμο ότι υπήρχε καταπίεση,

ότι δηλαδή χάνονταν ζωές

και ότι άνθρωποι διώκονταν και ότι η Ανγκ Σαν Σου Κι,

που είναι ένας από τους σπουδαιότερους κρατούμενους συνείδησης στον κόσμο,

έπρεπε να ακουστεί.

Έπειτα πάρτε το ίδιο το Ιράν, και αυτό που οι άνθρωποι κάνουν σημέρα,

μετά από αυτό που συνέβη στη Νίντα,

άνθρωποι που εμποδίζουν τις υπηρεσίες ασφαλείας του Ιράν να βρουν αυτούς τους ανθρώπους

που γράφουν σε μπλογκ έξω από το Ιράν,

χρησιμοποιώντας διευθύνσεις στην Τεχεράνη, στο Ιράν,

και δυσκολεύοντας τις υπηρεσίες ασφαλείας.

Πάρτε επομένως το τι είναι ικανή να κάνει η σύγχρονη τεχνολογία:

η δύναμη της αίσθησης ηθικής μας με σύμμαχο τη δύναμη της επικοινωνίας

και την ικανότητά μας να οργανωνόμαστε διεθνώς.

Αυτό, κατά τη γνώμη μου, μας δίνει την πρώτη ευκαιρία ως κοινότητα

να αλλάξουμε εκ βάθρων τον κόσμο.

Η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να είναι ποτέ ξανά η ίδια. Δεν μπορεί να ασκείται από μια ελίτ,

πρέπει να ασκείται ακούγοντας την κοινή γνώμη των ανθρώπων που γράφουν μπλογκ,

που επικοινωνούν μεταξύ τους σε όλον τον κόσμο.

Πριν από 200 χρόνια το πρόβλημα που έπρεπε να επιλύσουμε ήταν η σκλαβιά.

Πριν από 150 χρόνια υποθέτω ότι το κύριο πρόβλημα σε μια χώρα σαν τη δική μας

ήταν πώς οι νέοι άνθρωποι, τα παιδιά θα είχαν δικαίωμα στην εκπαίδευση.

Πριν από 100 χρόνια στις περισσότερες χώρες στην Ευρώπη, η πίεση ήταν για το δικαίωμα της ψήφου.

Πριν από 50 χρόνια η πίεση ήταν για το δικαίωμα σε κοινωνική ασφάλιση και ευημερία.

Τα τελευταία 50-60 χρόνια είδαμε φασισμό, αντισημιτισμό, ρατσισμό, απαρτχάιντ,

διακρίσεις με βάση το φύλο, το γένος, το σεξουαλικό προσανατολισμό,

όλα αυτά δέχθηκαν πιέσεις

από τις εκστρατείες των ανθρώπων για να αλλάξουν τον κόσμο.

Ήμουν με το Νέλσον Μαντέλα πριν από ένα χρόνο όταν ήταν στον Λονδίνο.

Ημουν σε μία συναυλία στην οποία ήταν παρών για τα γενέθλιά του

και για την εύρεση νέων πόρων για το ίδρυμά του.

Καθόμουν δίπλα στο Νέλσον Μαντέλα--ήταν τιμή μου--

όταν η Έιμυ Γουαινχάουζ ανέβηκε στη σκηνή

και ο Νέλσον Μαντέλα ήταν αρκετά έκπληκτος από την εμφάνιση της τραγουδίστριας

και του εξηγούσα ποια ήταν.

Η Έιμυ Γουαινχάουζ είπε, " Ο Νέλσον Μαντέλα και γω έχουμε πολλά κοινά.

Ο σύζυγος μου πέρασε και αυτός ένα μεγάλο διάστημα στη φυλακή."

(Γέλια)

Επειτα ο Νέλσον Μαντέλα κατέβηκε στη σκηνή

και συνόψισε την πρόκληση για όλους εμάς.

Είπε ότι στη διάρκεια της ζωής του είχε ανέβει ένα μεγάλο βουνό, το βουνό

της πρόκλησης και έπειτα της ήττας της φυλετικής καταπίεσης και της ήττας του απαρτχάιντ.

Είπε ότι υπήρχε μια μεγαλύτερη πρόκληση ακόμη μπροστά μας,

η πρόκληση της φτώχειας, της κλιματικής αλλαγής, παγκόσμιες προκλήσεις

που χρειάζονται παγκόσμιες λύσεις

και τη δημιουργία μιας αληθινά παγκόσμιας κοινωνίας.

Είμαστε η πρώτη γενιά που είναι σε θέση να το κάνει αυτό.

Να συνδυάσουμε τη δύναμη της παγκόσμιας ηθικής

με τη δύναμη της ικανότητας μας να επικοινωνούμε

και να οργανωνόμαστε παγκοσμίως για τις προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε,

οι περισσότερες, παγκόσμιες στη φύση τους.

Η κλιματική αλλαγή δεν μπορεί να επιλυθεί σε μία χώρα

αλλά πρέπει να επιλυθεί από όλον τον κόσμο μαζί.

Μια οικονομική κρίση, σαν αυτή που μόλις είδαμε, δε θα μπορούσε να επιλυθεί

μόνο από την Αμερική ή την Ευρώπη,

έπρεπε ο κόσμος να δουλέψει όλος μαζί.

Πάρτε τα προβλήματα της ασφάλειας και της τρομοκρατίας, και, εξίσου

το πρόβλημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανάπτυξης:

δεν μπορούν να επιλυθούν από την Αφρική μόνη,

δεν μπορούν να επιλυθούν μόνο από την Αμερική ή την Ευρώπη.

Δεν μπορούμε να επιλύσουμε αυτά τα προβλήματα εκτός αν δουλέψουμε μαζί.

Επομένως το σπουδαίο σχέδιο της γενιάς μας, μου φαίνεται πως

είναι να δημιουργήσουμε για πρώτη φορά, μέσα από την παγκόσμια ηθική

και από την παγκόσμια ικανότητα μας να επικοινωνούμε

και να οργανωνόμαστε, μια αληθινά παγκόσμια κοινωνία,

οικοδομημένη σε αυτήν την ηθική αλλά με θεσμούς

που μπορούν να χρησιμεύσουν σε αυτήν την παγκόσμια κοινωνία και να φτιάξουν ένα διαφορετικό μέλλον.

Τώρα έχουμε, και είμαστε η πρώτη γενιά, τη δύναμη να το κάνουμε αυτό.

Πάρτε την κλιματική αλλάγή. Δεν είναι εντελώς σκανδαλώδες

να έχουμε μια κατάσταση

όπου ξέρουμε ότι υπάρχει το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής,

όπου ξέρουμε επίσης ότι αυτό θα σημάνει ότι πρέπει να δώσουμε περισσότερους πόρους

στις φτωχότερες χώρες για να το αντιμετωπίσουν,

όταν θέλουμε να δημιουργήσουμε μια παγκόσμια αγορά άνθρακα,

αλλά δεν υπάρχει παγκόσμιος θεσμός

στον οποίο οι άνθρωποι να έχουν συμφωνήσει

προκειμένου να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα;

Ένα από τα πράγματα που πρέπει να προκύψει από την Κοπεγχάγη τους επόμενους μήνες

είναι μια συμφωνία ότι θα υπάρξει

ένας παγκόσμιος περιβαντολλογικός θεσμός

ικανός να αντιμετωπίσει

το πρόβλημα του να πείσει ολόκληρο τον κόσμο

να προχωρήσει σύμφωνα με μια αντζέντα κλιματικής αλλαγής.

(Χειροκρότημα)

Ένας από τους λόγους που ένας θεσμός δεν είναι από μόνος του αρκετός

είναι ότι πρέπει να πείσουμε τους ανθρώπους σε όλον τον κόσμο

να αλλάξουν επίσης τη συμπεριφορά τους,

άρα υπάρχει ανάγκη γι' αυτή την παγκόσμια ηθική της δικαιοσύνης και της υπευθυνότητας

σε όλες τις γενιές.

Πάρτε την οικονομική κρίση.

Αν οι άνθρωποι στις φτωχότερες χώρες μπορούν να χτυπηθούν από μια κρίση που ξεκινά στη Νέα Υόρκη

ή που ξεκινά στην αγορά υψηλού κινδύνου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής,

Αν οι άνθρωποι θεωρούν ότι αυτό το προϊόν υψηλού κινδύνου

έχει μεταφερθεί δια μέσου των εθνών

πολλές φορές, εως του να καταλήξει στις τράπεζες της Ισλανδίας

ή το υπόλοιπο στη Βρετανία

και οι οικονομίες των απλών ανθρώπων επηρεάζονται από αυτό,

τότε δεν μπορούμε να βασιστούμε σε ένα σύστημα εθνικής επίβλεψης.

Χρειαζόμαστε μακροπρόθεσμα για τη σταθερότητα, την οικονομική ανάπτυξη,

τις δουλειές και την οικονομική σταθερότητα,

παγκόσμιους οικονομικούς θεσμούς που εξασφαλίζουν

ότι η ανάπτυξη προκειμένου να είναι βιώσιμη πρέπει να μοιράζεται

και που είναι οικοδομημένοι στην αρχή

ότι η ευημερία αυτού του κόσμου είναι αδιάσπαστη.

Άρα άλλη μια πρόκληση για τη γενιά μας είναι να δημιουργήσει παγκόσμιους θεσμούς

που αντικατοπτρίζουν τις ιδέες μας για δικαιοσύνη και υπευθυνότητα,

όχι τις ιδέες που ήταν η βάση

του τελευταίου σταδίου οικονομικής ανάπτυξης τα τελευταία χρόνια.

Έπειτα πάρτε την ανάπτυξη και τη συνεργασία που χρειαζόμαστε μεταξύ των χωρών μας

και του υπόλοιπου κόσμου, του φτωχότερου μέρους του κόσμου.

Δεν έχουμε τις βάσεις μιας σωστής συνεργασίας για το μέλλον,

και παρόλα αυτά, από την επιθυμία των ανθρώπων για μια παγκόσμια ηθική

και μια παγκόσμια κοινωνία, αυτή είναι δυνατή.

Μιλούσα πρόσφατα με τον πρόεδρο της Σιέρρα Λεόνε.

Είναι μια χώρα εξίμιση εκατομμυρίων ανθρώπων,

αλλά έχει μόνο 80 γιατρούς, 200 νοσοκόμες,

120 μαίες.

Δεν μπορείς να οικοδομήσεις ένα σύστημα περίθαλψης για έξι εκατομμύρια ανθρώπους

με τόσο περιορισμένους πόρους.

Ή πάρτε το κορίτσι που συνάντησα όταν ήμουν στην Τανζανία,

ένα κορίτσι που το λένε Μύριαμ.

Ήταν 11 χρονών, οι γονείς της είχαν πεθάνει και οι δύο από AIDS,

πρώτα η μητέρα της και έπειτα ο πατέρας της.

Ήταν ένα ορφανό του AIDS που ανέθεταν

στην ευρύτερη οικογένεια για να το φροντίσει.

Υπέφερε και η ίδια από HIV,

υπέφερε από φυματίωση.

Τη συνάντησα σε ένα λιβάδι, φορούσε κουρέλια, δεν είχε παπούτσια.

Όταν κοίταζες τα μάτια της, κάθε κορίτσι έντεκα χρονών

προσδοκά το μέλλον,

αλλά υπήρχε μια απρόσιτη θλίψη στα μάτια αυτού του κοριτσιού

και αν μπορούσα να το μεταφράσω αυτό στον υπόλοιπο κόσμο εκείνη τη στιγμή,

πιστεύω ότι όλη η δουλειά που είχε γίνει για το παγκόσμιο ταμείο για το HIV και το AIDS

θα ανταμειβόταν από ανθρώπους έτοιμους να κάνουν δωρεές.

Πρέπει έπειτα να οικοδομήσουμε μια σχέση ανάμεσα στις πλουσιότερες και

τις φτωχότερες χώρες

βασισμένη στην επιθυμία μας να είναι ικανές να αυτο-προστατευτούν

με τις επενδύσεις που είναι απαραίτητες στη γεωργία τους

ώστε η Αφρική να μην είναι μόνο εισαγωγέας, αλλά και εξαγωγέας τροφής.

Πάρτε τα προβλήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και

τα προβλήματα ασφαλείας σε τόσες πολλές χώρες στον κόσμο.

Η Βιρμανία είναι αλυσσοδεμένη, η Ζιμπάμπουε είναι μια ανθρώπινη τραγωδία,

στο Σουδάν χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν αχρείαστα

για πολέμους που θα μπορούσαμε να εμποδίσουμε.

Στο Παιδικό Μουσείο της Ρουάντα,

υπάρχει μια φωτογραφία ενός 10χρονου αγοριού

και το Παιδικό Μουσείο τιμά τη μνήμη των ζωών που χάθηκαν

στη γενοκτονία της Ρουάντα όπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν.

Υπάρχει μια φωτογραφία ενός αγοριού που λέγεται Ντέηβιντ.

Δίπλα στη φωτογραφία υπάρχουν πληροφορίες για τη ζωή του.

Γράφει "Ντέηβιντ, 10 ετών."

Ντέηβιντ: φιλοδοξία να γίνει γιατρός.

Αγαπημένο σπορ: ποδόσφαιρο. Τι τον ευχαριστούσε περισσότερο;

Να κάνει τους ανθρώπους να γελούν.

Πώς πέθανε;

Βασανίστηκε μέχρι θανάτου.

Οι τελευταίες λέξεις που είπε στη μητέρα του που βασανίστηκε επίσης μέχρι θανάτου:

"Μην ανησυχείς. Έρχονται τα Ηνωμένα Εθνη."

Και δεν φτάσαμε ποτέ.

Και αυτό το νεαρό αγόρι πίστεψε στις υποσχέσεις μας

ότι θα βοηθούσαμε τους ανθρώπους με δυσκολίες στη Ρουάντα

και δεν το κάναμε ποτέ.

Άρα πρέπει να δημιουργήσουμε σε αυτόν τον κόσμο

θεσμούς για τη διατήρηση της ειρήνης και την ανθρωπιστική βοήθεια,

αλλά και για την ανοικοδόμηση και την ασφάλεια

μερικών από τα κλυδωνιζόμενα από τις διαμάχες κράτη του κόσμου.

Το επιχείρημά μου σήμερα είναι κατά βάση το εξής:

Έχουμε τα μέσα να δημιουργήσουμε μια αληθινά παγκόσμια κοινωνία.

Οι θεσμοί αυτής της παγκόσμιας κοινωνίας μπορούν να δημιουργηθούν από τις προσπάθειές μας.

Αυτή η παγκόσμια ηθική μπορεί να εμπνεύσει τη δικαιοσύνη και την υπευθυνότητα που είναι απαραίτητες

για να λειτουργήσουν αυτοί οι θεσμοί,

αλλά δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία σε αυτή τη γενιά,

ειδικά σε αυτή τη δεκαετία, με τον πρόεδρο Ομπάμα στην Αμερική,

με άλλους ανθρώπους που δουλεύουν μαζί μας σε όλον τον κόσμο,

να δημιουργήσουμε παγκόσμιους θεσμούς για το περιβάλλον,

και για την οικονομία,

και για την ασφάλεια και την ανάπτυξη,

που εκφράζουν την ευθύνη μας για τους άλλους λαούς,

την επιθυμία μας να φέρουμε τον κόσμο κοντά, και

την ανάγκη να επιλύσουμε προβλήματα που όλοι γνωρίζουν πως υπάρχουν.

Λέγεται ότι στην Αρχαία Ρώμη όταν ο Κικέρων μιλούσε στο ακροατήριό του,

οι άνθρωποι στρέφονταν ο ένας στον άλλον και έλεγαν για τον Κικέρωνα, "Σπουδαίος λόγος."

Αλλα λέγεται ότι στην Αρχαία Ελλάδα

όταν ο Δημοσθένης μιλούσε στο ακροατήριό του,

οι άνθρωποι στρέφονταν ο ένας στον άλλο και δεν έλεγαν "Σπουδαίος λόγος."

Έλεγαν, "Ας βαδίσουμε."

Θα έπρεπε να βαδίζουμε προς μια παγκόσμια κοινωνία.

Σας ευχαριστώ.

Χειροκρότημα.