Daniel Howell ile GÜNLÜK DİSTOPYA'ya Hoş Geldiniz!

GELİP BENİ TURDA CANLI GÖRÜN! http://danielhowell.com
Yeni şovum Günlük Distopya'nın ilk bölümüne hoş geldiniz - şov günlük olmayabilir ama bu gezegendeki her gün, sonu gelmeyen bir kâbus.

Gökkuşaklarından nefret etmek, yapay zeka sanatı, pis tweetler tahmin etmek ve hoşlantı listem hakkındaki dört videomu hata ederek yüklediğim kanalda izleyin: https://www.youtube.com/playlist?list=PLiQLHIX71KtpnrrNV4OgePMVkUtZ_1COt

Günlük Distopya'nın her 'bölümü' dört parça hâlinde yüklenecek - bir sonraki bölümümüzü kaçırmayın, çok ..özel.. bir konuk olacak! Umalım da her şey plana uygun gitsin ve sonuç hayal ettiğim gibi olsun.

Twitter: http://twitter.com/danielhowell
IG: http://instagram.com/danielhowell
Merch: http://shop.danielhowell.com

YARATICI
DANIEL HOWELL

YAPIMCI
SOPHIE NEWTON

YARATICI YAPIMCILAR
JACOB RICKARD
KENNY ENGLAND
PHIL LESTER

GÖRÜNTÜ YÖNETMENİ
CIARAN O’BRIEN

KAMERA ASİSTANI
JOE ROWE

SES MÜHENDİSİ
TOM BARTLETT

SANAT YÖNETMENİ
LOUIS GRANT

EDİTÖR
LEVI BEAMISH

ANİMATÖRLER
JAMES PAINTER
PJ LIGUORI

Epidemic Sound'ın sağladığı müzik:

Never Forgotten - Christoffer Moe Ditlevsen
Asteroid One - Czar Donic
Night Driver - Ballpoint
Love Gotta Calm Down - Rasure
Temple of Runha - ELFL
Slow Start - Riverworn
Racing Hearts - Mattie Maguire
Rise Of The Phoenix - Rannar Sillard

Altyazılar: https://amara.org/videos/n2N6FwYSKMzC/info/welcome-to-dystopia-daily/?team teşekkürler!

- Hey.

Buraya oturabilir miyim?
- Hayır.

Kusura bakma.

[OLGUN & HAZIR
MUZLAR]

- Bayanlar ve baylar, şekilsiz kütleler

ve içerik saptayan algoritmalar,

karşınızda sunucunuz Daniel Howell.

- Merhaba internet.

Ben Dan ve yeni şovum "Daniel Howell ile Günlük Distopya"nın

ilk bölümüne hoş geldiniz.

Şov günlük olmayabilir ama bu gezegendeki her gün,

sonu gelmeyen, kahrolası bir kâbus.

[DANIEL HOWELL İLE GÜNLÜK DİSTOPYA]

Bu doğru, geri döndüm

ve bu sefer ömrümde ilk defa, sonunda yapacağım.

Şey değil, bilirsiniz, seks.

Düzgünce YouTube yapacağım!

Sonunda insanlara da algoritmaya da istediklerini vereceğim.

[ısmarlanmış aktivite alanı]
İş birliği,

tepki, etkileşim, kendimi cezalandırma...

Buraya içerik üretmeye geldim

ve bunu kendi yöntemimle yapacağım.

Günlük Distopya'nın dünyasına hoş geldiniz!

Videoyu yatak odamda çekip

bazı tuhaf kişisel sınırları aşmayacağım,

benim ruhumu mükemmel şekilde temsil eden bu alanda,

sadece, materyalleri fazla yakından çekme,

kendimi ifade etmekte ve hep hayalini kurduğum

içeriği üretmekte özgür olabilirim,

belirli bir yapısı olan, sınırlı bir dizinin bağlı olduğum çerçevesi içerisinde.

O yüzden, hazırlanın...

Gerçi herhâlde hazırsınızdır çünkü çoktan izlemeye başladınız.

Ve biz de başladık, tamam.

Alkışlar orkestramız için, millet!

Evet.

Bu gecenin şovuna başlayalım!

Günlük Distopya'nın her bölümünü

içinde yaşadığımız zamanlarla alakalı bir monolog ile açmak istiyorum.

Tartışmalı, kişisel, çekişmeli,

cinsel bir şey, belki, ne bileyim, neyse.

Dünyada olan çok fazla şey var,

benim içimde derinlerde de.

Çığlık atmak, belki birazcık ağlamak istememe sebep oluyorlar

ve bu platform, benim gündemim için.

O zaman nereden başlıyoruz?

Eh, toplum çöküyör, Dünya ölüyor

ve ben tamamen bir varoluşsal kriz yaşıyorum, yeni olan ne var?

Evet, on yıldan fazla süre internette en çok...

"her yerde" olan insanlardan biri olduktan sonra

tamamen bozulmuş durumdayım.

Kimsenin sormadığı kişisel bir seviyede,

hayatımda ne yapmak istediğimi bilmiyorum.

Çünkü ne istediğimi bilmiyorum!

Daha fazla ilgi mi? Tanrım, lütfen, hayır.

Para mı? Evet, aptal solcu YouTuberlar

ve Twitter hesapları beni mahvetti,

şimdi hafiften kahrolası bir sosyaliste dönüştüm,

suçluluk hissetmeden yaşayamıyorum.

Sadece seks mi?

İnsanları eğlendirmek ve kendime bir ad yapmak için olan

tüm bu insafsız macera, yalnızca seksi bir ünlüyü

yatağa atabilmek için sinsi bir kumpas mıydı?

Sonra ne olacak? Boşalıştan sonra ne var?

Tamam, fazla oldu.

Dönelim.

Kariyer.

Bu sinir hastası orospunun önceki bölümlerinde

hayallerim umursamaz, bilişsel bir şirket makinesi tarafından paramparça edildikten

ve bu nedenle yeniden felç edici bir depresyona girmeyi öğrenmemin ardından

ki bundan önce akıl sağlığınla ilgilenmek hakkında bir kitap yazmıştım.

Bakın, benim bile isteye kendime zarar vermeye

ve kendi tavsiyemi dinlememeye hakkım var.

Sanırım sadece aynı zamanda

sempati istemeye hakkım olmuyor.

Eh, şimdi kendimi toparlıyorum

ve hayatımı düzeltmeye çalışıyorum. Yine.

Artık sözde tam bir yetişkinmişim.

Sadece çok uzun ve üzgün bir çocuk gibi görünmemem mümkün mü

görmek için bir süre tıraş olmamayı denedim

ki heteroseksüel adamlar anında beni yargılayıp izlemeyi bırakmasınlar.

Ve kim bilebilirdi; hâlâ seksi, One Direction üyelerinde 20 yaşındayken olan,

tam "ben artık bir adamım" sakalımın çıkmasına daha 10 sene varmış.

Hâlâ boyum uzuyor mu?

5 buçuk metre falan mı olacağım?

Ne umuyorum bilmiyorum.

Bunu gözümde canlandırabilmek için

Insta'da bir sakal filtresi denedim

ve evet, sert görünmedim.

Bir seri katil fotoğrafına benzedim.

Ne anlatıyordum?

Ne yapıyorum? Evet.

Sosyal medyadaki hayatımda yapmayı hedeflediğim her şeydeki sorun,

bunun başka birinin koşullarına ve zaman çizelgesine uyması gerekmesi

ve bunda bir sorun yok ama

kahrolası bir çekmecenin dibindeki

dondurulmuş küflü bir hindi dinozoru gibi bekleyemem

Ve sebebi sizsiniz, tamam mı?

Siz üzgün, bok gibi insanlardan bazılarınız

beni endişelendirici bir süredir takip ediyor,

gözlerimin parladığı ve renkli kıyafetler giydiğim zamanlardan beri.

Yıllar boyu sizi sinsice nasıl etkilediğim ve

ve verimliliğinizi mahvettiğim hakkında düşünmeye

başlayamıyorum bile ve bazılarınız

büyüyüp şimdi benim o zamanlar olduğum yere geldiniz.

Ve ben genç yetişkinlik hayatı denememe dönüp bakıyorum ve...

Siktir.

Başınıza neler geleceğini bilmiyorsunuz.

Tren kazası gibi olacak.

Pardon, öyle değil, hız treni gibi.

Yükselişleri olacak.

Her gün gidip ormanda yaşayasım geliyor

ama siz geri dönmemi isteyip duruyorsunuz,

beni bu eşikteki cehenneme hapsediyorsunuz.

Burada ne tamamen hayallerimin peşinden gidebiliyorum

ne de ormanda gülüp oynayıp sonunda özgür olabiliyorum.

O zaman, tamam, hesaplarıma gireceğim

ve size içerik sunacağım.

Devamlı desteğiniz için teşekkür ederim!

Bir sürü YouTuber'ın, müzisyenin,

oyuncunun tükendiğini duyuyorsunuz

ve açıkçası kimin umurunda ya?

Benim bilmek istediğim bundan sonra ne olduğu.

Bir sabah bir kül yığınında uyanıp

bir anka kuşu gibi küllerinden doğmak istediğine mi karar veriyorsun?

Biri bir danisonfire (dan yanıyor) esprisi yaparsa yemin ederim

Halka'daki kız gibi kameradan sürüne sürüne çıkıp

seni boğarım, tamam mı?

Gerçi siz tuhaf sikiklerden bazılarının hoşuna gider muhtemelen

ve kim olduğunuzu, nerede olduğunuzu, nelere dokunduğunuzu bilmiyorum

o yüzden ellerimi kendime tutacağım.

Daha uygun bir benzetme,

boktan bir İsa'nın öldükten sonra mağaradan çıkması olur

ama o kayayı yuvarlatan süper tanrı güçleri yok

ve sadece fiziksel olarak bayağı zayıf

ve kayayı 12 saatte bir santim santim iterken ter içinde kalıyor.

Bu yolda ilerlerken benim aşmam gereken ufak sorun,

sosyal medyaya karşı bir fobim oluştu.

Ve bu, yaşamak için iki uygulamaya bel bağlayan biri için

biraz sorun oluşturuyor.

Herkesin sinirli olduğu ama çok akıllı ve komik olduğunu

ve önemli fikirleri olduğunu sandığı kuş uygulamasında

bana sanki üzerine düşünüp taşındığım bir espri veya

ciddi ciddi saatlerce üzerinde uğraştığım,

kışkırtıcı bir fikir olmadığı sürece tweet atamazmışım gibi geliyor

ve saatlerce tekrar edip de

sonunda böyle bir şey paylaştığımda

bir sorunum olduğunu anlıyorsunuz.
[erkeğimi de cin toniğimi sevdiğim gibi severim: acı, göz boyayan şekilde sarhoş edici ve yanlış yutarsam burnumdan çıkan şekilde]

Gerçekten Twitter yalnızca dünyanın,

tüm insanlığın kendisini duyması gerektiğini düşünen narsistlerini

çekip hapsetmek için bir tuzak

ki orada bir yankı odasında birbirleriyle tartışıp

orada en önemli sohbetlerin edildiğini sansınlar.

Eğer bunu izliyorsanız ve tweet atmıyorsanız

normalsiniz.

["götüme bütün bir kardan adamı tamamen sokun"
"NORMAL OLSANA AMINA KOYAYIM"]

Belli ki ben değilim.

Instagram'daki sorunum bir inek olduğumdan

yaşam tarzımın gönüllü olarak izolasyon

ve sokağa çıkma yasağı olması.

Gerçekten Instagram'ın olayı ne?

Bana sanki ya müthiş görünen bir tarz ikonu ya da

takipçileri onu daha iyi tanısın diye heyecanlı günlük hayatından

kısa parçalar paylaşan biri olmak gerekiyormuş gibi geliyor.

Ben güzel giyinmiyorum ya da bir yere gitmiyorum,

o yüzden müthiş de görünmüyorum bir şey de yapmıyorum.

Evde oturup pizza yiyorum ve Mario Kart oynuyorum.

O zaman ben hikâyelerimde ne halt paylaşıyorum?

Bunu bir keresinde düşünüp ufak bir kriz geçirmiştim

ve bunu paylaşmıştım.

[hiçbir şey yapmadığında veya bir yere gitmediğinde instagramda ne paylaşılıyor]

Ve bunun üzerine ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum.

Direkt sırf bir şey hissetmek için beylere tüm yanakları açabilirim.

Ne zaman orada veya herhangi bir yerde bir video paylaşsam

insanlar TikTok açmamı isteyip duruyorlar
[lütfen tiktok açar mısın]

çünkü insanlar artık orada bunalana kadar kaydırıp içerik izlemeyi tercih ediyorlar.
[daniel lütfen artık bir tiktok aç]

Ve bence benim etik olmayan derecede uzun,

rahatına düşkün hikâye anlatımım "Neden YouTube'u Bıraktım"da

kesinleştirdiğimiz üzere

benim burasıyla tuhaf bir ilişkim var.

İlk olarak YouTube onu paylaştıktan sonra kanalımı silmemiş ki bu hoş.

Hatta dünya genelinde bir numara olarak öne çıkarılmış ve bu ilginçti.

YouTube'ta birinden alışılagelmedik bir güç hamlesiydi.

Hatta daha çok güçlü bir pasif hamlesi sayılırdı.

YouTube'un itaat kinki varmış.

Hey YouTube, banka hesabını boşaltmamı ister misin?

Bence bu noktada bunu yapmam adil olur.

En azından ellerin ve dizlerinin üzerine eğil

ve ben diyene kadar dokunmaya iznin yok,

yoksa trend olurum. Neyse.

YouTube'ta çalışan iyi kimselere teşekkür ederim.

Kibarlığınıza minnettarım,

elinizde hayatım üzerinde mutlak bir güç olmasına rağmen.

Ama bir içerik üreticisi olarak akranlarımın ve

buraya eğlenmeye değil iyi vakit geçirmeye geldiğini

belli eden en kibirli abonelerin saygısına o kadar muhtacım ki

uzun metrajlı film olmayan bir şey yüklemeye korkuyorum.

Onur'dan sonra Londra'da hayır için canlı bir gösteri yaptım.

Rutubetli bir kabare barında

sözümü kesen bir avuç sarhoş lezbiyenin karşısına çıkmıştım.

- Yürekten ve muhtemelen uygunsuz şekilde esprili,

gökkuşaklarına ve şirket onuruna nefret kustuğum bir setti,

ve bunu yan kanalım danisnotinteresting'te paylaştım.

Ve bu, paylaştığımdan beri Anthony'yle
[seyircilerin arasında otururken dan'in gey hoşlantı listesinde olduğumu öğrenmek]

ve Wilbur'la aramı tuhaflaştırdı.
["NE??"
"dan lütfen wilbur'ı engelleme"]

İşleri tuhaflaştırdım mı?

Bir saatlik, delilik ve azgınlık dolu, yüksek kaliteli bir içerik,

öneririm, linki aşağıya ve izleme... zevkinizin sonuna bırakacağım.

Ama bunu bu ana kanalda paylaşmaya korkuyordum,

olur da, ne bileyim,

"Kısacası Ben Geyim"den daha büyük ve daha iyi olmazsa

ve sizler "Dan sen ne yapıyorsun ya? Niye böylesin sen?" derseniz diye.

Nasıl olduysa kendimi bir köşeye sıkıştırdım,

atacak bir bombam veya

içerik için kazabileceğim bir travmam olmadığı sürece

bir klip üretemez hâle geldim.

Ve tıpkı gezegenimiz gibi benim de doğal kaynağım kalmadı,

yaşlıyım, rahatsız edici derecede sıcaklıyorum

ve tuhaf, soluk renkli bir şey etrafımda dönüp duruyor.

Bu, o tükenmişlik.

Yorgunum, ödüm kopuyor.

İnsanların ne düşündüğünü ve tüm bunların ne anlama geldiğini

çok fazla umursuyorum.

Çok fazla mı yaptım? Çok fazla mı gördüm?

İnternet üzerinde aşırı bir varlıkla binlerce ömür mü yaşadım

ve kırılgan insan aklım artık daha fazlasını idrak edemiyor mu?

Yoksa çeşit çeşit paranoyaların kontrolsüzce mutasyona uğramalarına

ve beni kendi toksik düşüncelerimden bir hapse tıkmalarına izin mi verdim?

Ben ölümcül internet rehabilitasyonundayım,

tekrar sadece dalgasına bir şeyler paylaşmayı öğrenmeye

ve bir yerlerden serotonin bulmaya çalışıyorum.

O yüzden bu şov, dalış terapisi.

Korkularınla yüzleşmenin en iyi yolu direkt dalmak derler,

o yüzden buradayım, kuirim

ve kendimi gözyaşlarına rağmen savaşmaya zorlayacağım.

O yüzden kendinizi tehlikeli derecede sansürsüz laf kalabalıklarına hazırlayın.

Bazı gerçekten özel konuklar getirebilmek için

en az 25 kişiye DM attım.

Bazı muhteşem, aydınlatıcı sohbetler edebileceğimiz

ve aynı zamanda bağ kurup iyi vakit geçirebileceğimiz konuklar.

Bunun üstesinden gelebilir miyim görmek için

["gey" "sen geysin"]
normal YouTuberların yaptığı türden

videolar yapma fikrini deneyeceğim.

Ve beni çok korkutan ve bana çok ilham veren

siz izleyicilerle etkileşim kurmak istiyorum.

Benim için işte bu, ya tutarsa.

Bu şov için büyük planlarım ve büyük umutlarım var,

o yüzden bu ya ilk defa mükemmel gider

ya da uzakta bir adada bir mahlasla erotik hikâyeler yazıp

Amazon'da kendim yayımlayarak yaşarım.

Ve dürüst olalım, muhtemelen bunda daha iyi olurum.

"'Çok Fazla S, Çok Az Zaman',

Haniel Dowell'dan kendini dahil eden bir

One Direction yeniden bir araya gelme hikâyesi.

Etiketler: POV, grup, utanç, dokunaçlar, antro,

ateş, küçük düşürülme, kırık eller. Dikkatli ol Liam.

Tamam, evet.

Şimdi karşınızda ilk sponsorumuz.

Şimdi, düzgün bir sponsor bulmayı yetiştiremedim, o yüzden

bugün sponsor benim.

Merhaba.

#Reklam

O kişi bensem bunu söylemem gerekiyor mu?

2023'e kadar bir dünya turnesine çıkıyorum,

gösterinin adı "Hepimiz Mahvolduk".

Konusu dünyadaki en kötü şeyler ve insanlığın yıkımın eşiğinde oluşu

ama acıyla başa çıkabilmek için her şeyi gülüp geçiştirmeye çalışışı.

Ayrıca muhtemelen kendim hakkında fazla şey paylaşacağım.

Belki duygusal bir çöküş yaşayacağım

ve sizlerle canlı canlı etkileşim kuracağım.

Yani, şey, komedi anlamında etkileşim, tabii ki.

Eğer bunu 2024'te izliyorsanız

dünyanın çoktan sonu gelmiş olması gayet makul bir ihtimal.

Çünkü, biliyorsunuz.

Bu önemli olmayacak ama eminim kayda alınmış özel gösteriyi Roblox'ta

ya da hapsolduğunuz bir Metaverse'te izleyebilirsiniz.

Göğüs ucunuza bir NFT gömülmüş, ne bileyim.

Cidden bu şov üzerinde aylardır çalışıyorum,

içimdeki derin, acil bir yerden çıktı.

Kendime ilerleyeceğim bir hedef bulabilmek ve kendi hayatımı kurtarmak

için yaptığım bir şov.

Muhtemelen şimdiye kadar yaptığım muhtemelen en

kendini küçümseyen değil de kendine zarar veren,

muhtemelen bazı insanları alındıracak şekilde komik

ve incilsel efsanevi şey.

Ve bunu sizinle gerçek hayatta yapmak için sabırsızlanıyorum.

Hayır bunun hakkında bir şey demeyeceğim.

Bu distopyan dijital boktan şey dışında

hiçbir şey bana kendimi fiziksel insanlarla dolu bir odada olup

gülmek, stresi unutmak ve birlikte iyi vakit geçirmek kadar

canlı ve gerçek ve anlamlı hissettirmiyor.

O yüzden beni görmeye gelirseniz

dünyanın sonu gelmiş gibi partileyeceğiz

çünkü muhtemelen geldi.

Tüm Birleşik Krallık'ı gezeceğim.

Amerika, Kanada, Avustralya, Yeni Zelanda.

Avrupa'da yerler.

Sizin şehrinize geliyor muyum görmek için

danielhowell.com'a gidebilir ve hemen bilet alabilirsiniz.

Tabii Hollanda'da değilseniz.

Ya da Finlandiya.

Ve bunu çekerken şimdiden biletleri tükenmiş olan birkaç yer daha.

O yüzden sanırım onlardan spesifik olarak bahsetmeliydim.

Sadece gidin- Ben muhtemelen şu an evinizin dışında bir otobüsteyim.

Bir bilet alın, neyse, sağ olun.

Sadece dünyaya ve size göstermek istiyorum ki

her parçanız bir şeyi yapmamanız için bağırıyor olsa da

bazen bunu gerçekten aşırı bir şekilde yapmalısınız

çünkü olabilecek en kötü şey ne ki?

Davet ettikten sonra yaptığınız şeye kimse gelmiyor mu?

Bir şey deniyorsunuz ve içgüdülerinizin gerçekten haklı olduğuna

ve o şeyden gerçekten nefret ettiğinize mi karar veriyorsunuz?

Ya da hayatınızdaki insanların tuhaf olduğuna ve

onlarla etkileşimde bulunmak istemediğinize?

Bu, olmayacak.

Savaşmadan pes etmeyin.

Ben buradayım

ve ölümüne savaşacağım,

eğer bu şov size kendinizi yeniden toparlamanız

ve kendiniz için o şeyi yapmanız için ilham verirse.

Aynen öyle.

Tabii o şey kötü bir suç değilse.

Böyle bir durumda yasal yaptırıma karşı net bir şekilde söyleyeyim,

bu insanları tanımıyorum.

O yüzden algoritmayı mutlu eden tüm düğmelere basın,

bu şovun başarılı olmasını görmek için abone olun

ve toplum çökmezse sonraki sefer

ben, Daniel Howell'la Günlük Distopya'da görüşürüz.

[GÜNLÜK DİSTOPYA'DA SONRAKİ BÖLÜMDE OLACAKLAR...]

- Masaya daha önce internette itiraf etmeye
[ısmarlanmış aktivite masası]

hiç cüret etmediğimiz bir gerçek koyacağız.