Katusze po odstawieniu opioidów - o czym lekarze powinni informować pacjentów?

Obywatele Stanów Zjednoczonych stanowią 5% ludności świata, a mimo to zużywają prawie 70% ze światowej puli opioidów. W wyniku tej epidemii każdego roku umierają dziesiątki tysięcy osób. Jak do tego doszło? Jak można temu zaradzić? Travis Rieder dzieli się swoimi doświadczeniami i mówi o ciężkiej walce z zespołem odstawiennym oraz ujawnia, że lekarze, którzy lekką ręką przepisują opioidy (nawet w nadmiarze) nie wiedzą, jak bezpiecznie pomóc je odstawić.

„Ile leków przeciwbólowych pan przyjmuje?”

To rutynowe pytanie zmieniło moje życie.

To było w lipcu 2015 roku.

Dwa miesiące po tym,
jak nieomal straciłem stopę

w poważnym wypadku motocyklowym.

Byłem wtedy w gabinecie chirurga ortopedy

na wizycie kontrolnej.

Spojrzałem na moją żonę Sadiye

i zaczęliśmy liczyć.

„Około 115 miligramów
oksykodonu” - odpowiedziałem.

„Może więcej”.

Dotąd automatycznie udzielałem
lekarzom tej samej odpowiedzi.

I to wielokrotnie.

Tym razem było inaczej.

Mój lekarz zrobił poważną minę,

spojrzał na mnie, mówiąc:

„Travis, to bardzo dużo opioidów.

Musisz pomyśleć o ich odstawieniu”.

Po dwóch miesiącach wypisywania recept,

ktoś po raz pierwszy
wyraził zaniepokojenie.

To była pierwsza poważna rozmowa

o mojej terapii opioidowej.

Nikt wcześniej mnie nie ostrzegał,

nie dawał rad,

nie miał planu.

Dostawałem tylko sterty recept.

To, co nastąpiło, zaważyło
na moim doświadczeniu medycznej traumy.

Jak się okazało, zbyt drastycznie
zmniejszano mi dawki leków.

Miałem je podzielić na cztery dawki

i przez miesiąc odstawiać
po jednej tygodniowo.

W efekcie wystąpił u mnie
ostry zespół odstawienny.

Innymi słowy,

przeżyłem piekło.

Objawy odstawienia w pierwszym tygodniu
przypominały ciężką grypę.

Dręczyły mnie nudności.

Straciłem apetyt.

Wszystko mnie bolało,

a stopa poszkodowana
w wypadku jeszcze bardziej.

Przez niepokój miałem problemy ze snem.

Wtedy wydawało mi się, że jest źle.

Ale jeszcze nie wiedziałem,
co mnie czeka w drugim tygodniu.

Na początku

mój stan się pogorszył.

Objawy przybrały na sile,

mój wewnętrzny termostat zwariował.

Okropnie się pociłem przez cały czas,

a gdy wychodziłem
na zewnątrz w upalny dzień,

to nagle dostawałem gęsiej skórki.

Niepokój, przez który nie mogłem
spać w pierwszym tygodniu,

przerodził się w odczuwanie odstawienia.

Ciągły wewnętrzny niepokój,
przez który trzęsły mi się ręce.

Prawie nie spałem.

Jednak najbardziej przeszkadzał mi płacz.

Łzy napływały mi do oczu

zupełnie bez powodu

czy ostrzeżenia.

Wtedy wydawały mi się błędami neuronów.

Tak samo jak gęsia skórka.

Sadiye zadzwoniła do lekarza,
który wypisywał mi recepty,

a on zasugerował przyjmowanie
dużej ilości płynów na mdłości.

Żona, nie dając za wygraną,
powiedziała: „Z nim jest naprawdę źle”.

Na to lekarz odparł:
„Skoro jest aż tak źle,

to niech wróci na jakiś czas
do zażywania większej dawki.”

„A co potem?” - spytałem.

„Trzeba spróbować później”
- odparł lekarz.

Nie zamierzałem zwiększać dawek,

nie mając planu, jak radzić sobie
następnym razem z odstawieniem.

Kontynuując pierwotny plan działania,
zmniejszyłem dawkę na kolejny tydzień.

Na początku

mój świat spowiła
jeszcze większa ciemność.

Praktycznie przestałem jeść.

Prawie wcale nie spałem

przez roztrzęsienie męczące mnie całą noc.

Ale najgorsza z tego wszystkiego

była depresja.

Łzy, które wydawały się abstrakcją,

nagle nabrały sensu.

Kilka razy na dzień dopadało mnie uczucie,

jakbym zaraz miał się rozpłakać.

Nie potrafiłem ich powstrzymać.

Potem przyszło uczucie
desperacji i beznadziei.

Zaczynałem myśleć,
że nigdy nie dojdę do siebie

albo po wypadku, albo po odstawieniu.

Sadiye ponownie zadzwoniła do lekarza.

Tym razem zasugerował,
żeby skontaktować się ze specjalistami

ze szpitala, w którym mnie leczono.

Brzmiało to jak dobry pomysł,

więc tak też zrobiliśmy.

Byliśmy zszokowani,
bo nikt nie chciał z nami rozmawiać.

Recepcjonistka w szpitalu powiedziała,

że lekarze zajmują się tylko pacjentami
przebywającymi na oddziale

i chociaż wypisują opioidy,
by zwalczać ból,

to nie nadzorują procesu ich odstawiania.

Wściekli, znów zadzwoniliśmy do mojego
lekarza, błagając, żeby mi pomógł.

Jednak on przeprosił

i powiedział, że jest całkowicie bezradny.

„Posłuchajcie” - powiedział -

„moja pierwsza porada nie była najlepsza,

jednak dalej sugeruję,
żeby Travis zwiększył dawkę,

dopóki nie znajdziecie kogoś,
kto pomoże mu odstawić leki”.

Oczywiście chciałem wrócić do leków.

Przeżywałem katusze.

Ale wierzyłem też, że jeśli nie
przetrwam odstawienia bez leków,

to nigdy się ich nie pozbędę.

Tak więc wzięliśmy się w garść

i odstawiłem leki całkowicie
po czwartym tygodniu.

Ponieważ mój mózg odczuwał brak opioidów

po raz pierwszy od wielu miesięcy,

myślałem, że umrę.

Zakładałem, że umrę...

(Płacze)

Przepraszam.

(Płacze)

Jeśli nie zabiłyby mnie
objawy odstawienia,

to sam bym to zrobił.

Pewnie myślicie, że dramatyzuję.

Stojąc tu kilka lat po tym wszystkim,

cały i zdrowy,

sam tak uważam.

Jednak wtedy myślałem inaczej.

Straciłem jakąkolwiek nadzieję,

że kiedyś będzie dobrze.

Bezsenność stała się nie do zniesienia.

Po dwóch dniach bez snu,

spędziłem całą kolejną noc
na podłodze w łazience.

Na zmianę próbowałem
zmniejszyć gorączkę leżąc

na zimnych płytkach

i zmuszać się do wymiotów,
mimo że nie jadłem od kilku dni.

Kiedy Sadiye znalazła mnie tam nad ranem,

była przerażona.

Złapaliśmy za telefon.

Dzwoniliśmy, gdzie się da.

Do chirurgów, lekarzy
ogólnych i specjalistów.

Pod każdy numer,
jaki znaleźliśmy w internecie.

Nikt nie potrafił mi pomóc.

Lekarze, do których się dodzwoniliśmy,

sugerowali, żeby wrócić do leków.

Lekarze z niezależnej placówki
powiedzieli, że przepisują opioidy,

ale nie nadzorują procesu odstawiania.

Kiedy desperacja zaczęła
przeze mnie przemawiać,

tak jak teraz,

recepcjonistka wzięła
głęboki oddech i powiedziała:

„Panie Rieder, niech pan się zgłosi
do kliniki leczenia uzależnień

albo placówki leczenia metadonem”.

Nie widząc innego wyjścia,
tak też zrobiłem.

Rozłączyłem się i zacząłem
dzwonić do tych klinik.

Jednak prawie natychmiast dotarło do mnie,

że większość takich placówek

nastawiona jest na pacjentów
długo zmagających się z uzależnieniami.

W przypadku opioidów

leczenie często nie polega
na kontrolowanym odstawieniu,

tylko na zmianie leków
na łagodniejsze opioidy,

takie jak metadon czy buprenorfina
stosowane do leczenia podtrzymującego.

Co więcej, wszędzie, gdzie dzwoniłem,
była długa lista oczekujących.

Nie byłem dla nich typowym pacjentem.

Po odmowie ze strony
kliniki leczenia uzależnień

całkowicie się poddałem.

Byłem załamany.

Już dłużej tak nie mogłem.

Powiedziałem żonie,
że znów zacznę brać leki.

Chciałem zacząć od najmniejszej dawki

i brać tylko tyle, ile potrzebowałem,

żeby choć trochę złagodzić objawy.

Tego wieczoru pomogła mi
wejść po schodach

i po raz pierwszy od tygodni
położyłem się do łóżka.

Wziąłem pomarańczową fiolkę z lekami,

postawiłem na stoliku nocnym,

a potem nawet jej nie tknąłem.

Zasnąłem.

Przespałem całą noc.

A kiedy rano wstałem,

najgorsze objawy zelżały.

Przetrwałem.

(Brawa)

Dziękuję.

Sam zareagowałem podobnie.

(Śmiech)

A więc...

Przepraszam, muszę zebrać myśli.

Myślę, że ta historia jest ważna.

Nie dlatego, że jestem wyjątkowy.

Ale właśnie dlatego, że nie jestem.

To, co mi się przytrafiło,
nie było niczym niespotykanym.

Moje uzależnienie od opioidów
łatwo dało się przewidzieć.

Biorąc pod uwagę dawkę,
którą mi przepisano

i długi czas przyjmowania leków.

Uzależnienie organizmu od opioidów
jest całkowicie naturalnym zjawiskiem.

Dlatego od samego początku
trzeba było to wziąć pod uwagę

i mieć przemyślany plan
na ich odstawienie.

Jednak w naszym systemie
opieki zdrowotnej nie jest jasne,

kto odpowiada za pacjentów takich jak ja.

Lekarz wypisujący recepty
widział mnie jako pacjenta

wymagającego opieki i złagodzenia bólu.

Specjaliści chcieli mieć ból pod kontrolą,

a kiedy nie mogłem odstawić leków,

widzieli we mnie przypadek uzależnienia.

Placówki leczenia uzależnień
są przepełnione

i skoncentrowane na pacjentach,
którzy byli pod wpływem długi czas.

W skrócie, przepisano mi lek,
który wymagał długofalowego nadzoru.

Jednak nikt tego nadzoru nie sprawował.

I nikt nawet nie wiedział,
czyj to obowiązek.

To była recepta na katastrofę.

Każda inna taka katastrofa byłaby
świetnym tematem do dyskusji.

Nadawałaby się na prelekcję TED.

Odstawianie opioidów jest obecnie
poważnym problemem w Ameryce.

Znajdujemy się w środku epidemii,

przez którą w 2015 roku
33 000 ludzi zmarło, przedawkowując.

Prawie połowa z nich przyjmowała opioidy.

Środowisko medyczne zaczęło działać,
żeby powstrzymać ten kryzys.

Jednak ogranicza się do zmniejszenia
liczby wypisywanych recept.

Oczywiście, to też jest istotne.

Jednak mamy dowód na to,

że amerykańscy lekarze przepisują opioidy,

nawet jeśli nie jest to potrzebne.

A kiedy je przepisują,

to bardzo często w nadmiarze.

Takie rozważania pomogą wyjaśnić,
dlaczego Amerykanie,

mimo tego, że stanowią
zaledwie 5% ludności świata,

zużywają prawie 70%
światowej puli opioidów.

Lekarze koncentrujący się
na liczbie wypisywanych recept,

mogą przeoczyć dwie istotne kwestie.

Po pierwsze, opioidy są

i będą ważnym narzędziem
leczenia bólu dla osób,

które cierpią na silny i przewlekły ból.

Zapewniam, że te leki
mogą sprawić, że chce się żyć.

Po drugie,

można zwalczyć tę epidemię,
jeśli opioidy będą przepisywane tym,

którzy faktycznie ich potrzebują.

Wymagając, żeby przepisujący je lekarze
brali za to większą odpowiedzialność.

Wróćmy na przykład
do mojego planu odstawienia.

Czy można naprawdę oczekiwać,

że każdy lekarz przepisujący opioidy wie,
że ten plan jest zbyt drastyczny?

Po tym, jak opisałem swoją historię
w czasopiśmie naukowym,

ktoś z Centrum Kontroli i Prewencji Chorób
wysłał mi poradnik odstawiania opioidów.

Dokument miał cztery strony

i składał się głównie z obrazków.

Z jego pomocą uczy się lekarzy,
jak bezpiecznie odstawiać opioidy.

Jednym z zaleceń jest to,

że nie powinno się zmniejszać dawek
o więcej niż 10% tygodniowo.

Gdyby lekarz mi o tym powiedział,

to okres odstawienia leków
nie trwałby kilka tygodni, ale miesięcy.

Na pewno nie byłoby łatwo.

Zapewne byłoby to mało komfortowe,

ale nie byłoby to istnym piekłem.

Taką wiedzę powinien posiadać
każdy przepisujący te leki.

Podsumowując,

przyznaję, że zmniejszenie liczby recept

nie rozwiąże problemu.

Ta epidemia zatacza
znacznie szersze kręgi.

Ale kiedy lek powoduje śmierć
dziesiątek tysięcy ludzi rocznie,

jego bezmyślne przepisywanie
jest niewybaczalne.

Pomoc pacjentom w odstawianiu opioidów,

które im przepisano,

może nie rozwiąże całkowicie problemu,

ale będzie to krok w dobrym kierunku.

Dziękuję.

(Brawa)