A agonía da abstinencia aos opioides, e o que os médicos nos deberían contar.

Os Estados Unidos conta co cinco por cento da poboación mundial pero consome case o setenta por cento da producción de opioides. Sofre unha epidemia que provoca decenas de miles de mortes cada ano. Como chegamos a este punto, e que podemos facer? Nesta charla chea de experiencias persoais, Travis Rieder rememora a dolorosa, con frecuencia silenciada, loita contra a síndrome de abstinencia e expón como os mesmos médicos que rapidamente prescriben (e máis do necesario) opioides, non se atopan preparados para deshabituar aos pacientes.

Cantos analxésicos tomas?

Unha pregunta rutineira
que me cambiou a vida.

Era xullo de 2015,

dous meses despois de case perder o pé

nun grave accidente de moto.

Atopábame na consulta do meu traumatólogo

para outra revisión.

Mirei a miña muller, Sadiye;

e calculamos.

“Ao redor de 115 miligramos de oxicodona”

"Quizais algo máis", engadín.

Xa lles dera esta información previamente
a varios doutores,

polo que respondín con indiferenza,

pero esta vez foi distinto.

O médico púxose serio, miroume e dixo:

"Travis iso é unha morea de opioides,

é hora de deixar a medicación".

Durante dous meses aumentando a dose,

esta foi a primeira vez
que alguén se preocupou.

De feito, esta foi
a primeira conversa que tiven

sobre o meu tratamento con opioides.

Ninguén me advertira,

asesorara,

ou propuxera un plan.

Só receitas e máis receitas.

O que pasou despois,
foi un verdadeiro trauma.

Programáronme unha redución
de dose moi agresiva,

segundo a cal tiña que dividir
a miña medicación en catro tomas,

baixando unha por semana
no transcurso dun mes.

O que me levou a padecer
unha crise de abstinencia a opioides.

Noutras palabras,

un inferno.

Ao principio,

[1ª SEMANA]

asemellábase a unha gripe grave.

Tiña náuseas,

perdín o apetito,

doíame todo

e o meu pé esnaquizado
doíame cada vez máis.

Comecei a ter problemas para durmir
xa que me atopaba inquedo.

Daquela,

pensei que era horrible.

Non sabía o que me esperaba...

[2ª SEMANA]

Ao principio da segunda semana,

a miña vida foi a peor.

Tódolos síntomas intensificáronse,

o meu termóstato interno toleou.

Suaba abondo e decontino

e aínda así, cando conseguía saír
ao quente sol de agosto,

poñíaseme a pel de galiña.

A inquedanza que me impedira durmir
durante a primeira semana

converteuse na típica
sensación de abstinencia.

Era un desasosego
que me provocaba constantes espasmos,

impedíndome durmir.

Pero o que máis me alteraba era o pranto.

As bágoas brotaban

sen motivo aparente

e sen aviso previo.

Daquela, asemellaba un fallo nervioso

semellante aos arrepíos.

Sadiye preocupouse e chamou ao médico,

quen, dilixentemente, recomendou
moito líquido contra as náuseas.

Cando ela insistiu, dicindo:
"Atópase moi mal"

O doutor respondeu, "se tan mal está,

sempre pode reintroducir
a medicación durante unha tempada"

"E despois que?" preguntei.

"Téntao de novo", dixo.

Pero eu non concibía volver
á miña dose anterior

agás que tivese un plan mellor para lidar
coa síndrome de abstinencia de novo.

Así é que proseguimos co acordado
e baixamos outra dose.

[SEMANA 3]

Ao comezo da terceira semana,

o meu mundo ensombreceuse.

Deixei de comer,

de durmir,

todo grazas ao desacougo
que me tiña retorcéndome toda a noite.

Pero o peor...

o peor foi a depresión.

As bágoas que antes asemellaban
un mal funcionamento,

agora tiñan significado.

Varias veces ao día podía sentir
esa presión no meu peito

que vaticinaba que as bágoas
estaban a chegar,

pero non as podía controlar,

e con elas viñan a desesperación
e a desesperanza.

Comecei a crer que nunca me recuperaría

nin do accidente,
nin da síndrome de abstinencia.

Sadiye volveu a chamar ao doutor

e desta vez aconsellounos
que contactásemos coa unidade de dor

que nos atendera na hospitalización.

Semellaba unha boa idea,

polo que chamamos decontado,

e asombrounos que ninguén
nos quixese atender.

A recepcionista que contestou
a chamada informounos

de que a unidade de dor
só trata a doentes hospitalizados.

Aínda que prescriben opioides
para controlar a dor

non supervisaban reducións
nin abstinencias.

Anoxados, chamamos de novo ao doutor
e suplicámoslle por calquera cousa...

que me puidese axudar...

pero, en vez diso, desculpouse

e admitiu que non sabía que facer.

"Mirade", dixo,

"o meu consello inicial foi un erro,

así que a miña recomendación é
que Travis volva á medicación,

ata que atope a alguén máis competente
para reducirlle a dose.

Por suposto que quería tomar a medicación.

Sentíame moribundo.

Pero cría que se evitaba
pasar pola abstinencia

nunca podería deixar a medicación.

Polo que nos mantivemos firmes

e deixei a última dose.

[SEMANA 4]

Cando o meu cerebro sentiu
como era a vida sen opioides

por primeira vez en meses,

pensei que ía morrer.

Asumín que ía morrer.

Síntoo.

(Chora)

Se os síntomas non me mataban,

faríao eu mesmo.

Sei que soa drástico,

porque para min estar aquí, anos despois,

san e salvo...

é extraordinario.

Pero estaba totalmente convencido,

non tiña esperanza ningunha

de volver á normalidade.

O insomnio fíxose insoportable

e despois de dous días sen apenas durmir,

pasei unha noite enteira
tirado no chan do baño.

Alternaba entre pegar a cabeza
ás baldosas para baixar a febre

e tentar trousar, pese a que non comera
nos últimos días.

Cando Sadiye me atopou ao final da noite,

horrorizouse,

e chamamos outra vez.

Chamamos a todo o mundo,

chamamos a cirurxiáns e médicos da dor,
a médicos de familia.

Calquera que atopamos en internet,

e ninguén podía facer nada para axudarme.

Os poucos cos que puidemos falar,

recomendaron volver á medicación.

Unha clínica privada da dor
díxonos que prescribían opioides

pero que non supervisaban
a redución ou a abstinencia.

Cando a desesperación
podía ouvirse na miña voz,

como agora,

unha recepcionista suspirou e dixo,

"Señor Rieder, quizais o que precise
sexa un centro de desintoxicación

ou unha unidade de drogodependencia"

Non se me ocorría nada mellor,
así que seguín o seu consello,

colguei e empecei a chamar a eses centros.

Pero non tardei nada en descubrir

que están centrados en quen leva anos
loitando coa súa adicción a substancias.

No caso dos opioides,

normalmente isto non implica
que os deixen,

senón que os substitúan por outros
máis seguros a longo prazo:

metadona ou buprenorfina, para
o tratamento de mantemento.

Amais, tódolos sitios aos que chamei
tiñan unha longa lista de espera.

Non era o tipo de paciente
que están acostumados a tratar.

Despois de ser rexeitado
polos centros de desintoxicación

aceptei a miña derrota.

Estaba desfeito e frustrado,

non podía continuar.

Díxenlle a Sadiye que ía volver medicarme.

Comezaría coa dose máis baixa posible

e tomaría soamente o necesario

para escapar dos efectos demoledores
da abstinencia.

Esa noite, axudoume a subir as escaleiras,

e por primeira vez en semanas fun á cama.

Collín o bote laranxa das menciñas,

apoieino na mesa de noite...

e non o toquei.

Adormecín,

durmín toda a noite

e cando espertei,

os síntomas máis graves
case desapareceran.

Lográrao.

(Aplausos)

(Suspira)

(Aplausos)

Grazas, esa foi a miña reacción.

(Suspira aliviado e ri)

Síntoo, teño que recompoñerme un pouco.

Creo que esta historia é importante,

non porque me crea especial.

Isto é importante precisamente
porque non son especial,

nada do que me aconteceu foi inusual.

A miña dependencia aos opioides
era totalmente predicible

dada a cantidade que tomaba

e durante o tempo que o fixen.

A dependencia é a resposta innata
do cerebro a un medio rico en opioides.

Polo tanto, era evidente dende o comezo
que ía precisar

un plan supervisado de redución de dose.

Pero aparentemente, o noso
sistema sanitario aínda non decidiu

quen é o responsable
de pacientes coma min.

Os médicos víanme coma
un paciente complexo

con necesidade de coidados especiais
para o control da analxesia.

Os especialistas en dor entendían que
a súa función era controlar a dor

e cando non logrei deixar a medicación,

pasaron a verme como un caso
de especialistas en adiccións.

Pero esta especialidade está colapsada,

e centrada en doentes cunha
longa historia de abuso de substancias.

En resumo, receitáronme unha menciña
que precisaba unha prolongada supervisión

que non me ofreceron,

nin quedaba claro quen a tiña que ofrecer.

Esta é a receita dun desastre

do que sería interesante falar

inclusive nunha charla TED.

O fallo no manexo dos opioides

suscita unha gran preocupación
na actualidade nos EE. UU.

porque nos atopamos
no medio dunha epidemia

na que en 2015 houbo 33000 mortes
por sobredose.

Case a metade desas mortes,
debéronse a opioides receitados.

A comunidade médica comezou
a actuar contra esta crise

pero a súa resposta consistiu
en prescribir menos pílulas.

Por suposto que é importante.

Por exemplo, sabemos

que os médicos estadounidenses
a miúdo prescriben fármacos

que non se precisan.

No caso dos opioides,

aínda cando son necesarios,

prescríbense máis do que cumpriría.

Este tipo de feitos axudan a comprender
por que os EE. UU.,

a pesar de ter o 5% da poboación mundial,

consume o 70% da produción total
dos opioides.

Non obstante, se nos centramos só
na porcentaxe de prescrición

podemos estar esquecendo
dous feitos importantes.

Para comezar, os opioides son

e serán fármacos necesarios
para o tratamento da dor.

Como doente que sufriu dor intensa,
real e constante,

podo afirmar que poden facer
que pague a pena vivir.

Por último,

podemos loitar contra esta epidemia
sen deixar de receitar opioides

a aqueles que de verdade os necesitan,

obrigando aos médicos a que supervisen
todo o que prescriban.

Por exemplo,

volvendo ao meu réxime de deshabituación.

Non é razoable esperar

que calquera médico que prescriba opioides
saiba o potentes que son?

Despois de publicar a miña historia
nunha revista científica,

alguén do CDC envioume a súa guía
para a redución gradual de opioides.

Era un documento de 4 páxinas

cheo de imaxes.

Nel ensínaselles aos médicos a reducir
a dose nos casos máis sinxelos

e unha das súas recomendacións

é que nunca se paute unha redución
superior ao 10 % por semana.

Se o meu médico me aconsellara ese plan

a miña deshabituación ocorrería
en meses, en vez de en semanas.

Estou seguro de que non ía ser sinxelo,

seguramente fose molesto

pero quizais non sería un inferno.

Asemella que ese tipo de información

deberíaa ter calquera
que prescriba opioides.

Para rematar,

teño que dicir que
o manexo axeitado dos opioides

non resolverá por si mesmo a crise.

A epidemia nos EE.UU.
é máis grande que iso.

Pero cando un fármaco é responsable
de decenas de miles de mortes

un control inadecuado non é admisible.

Axudar a estes doentes a suspender

o que lles prescribiron

pode non ser a solución completa
á nosa epidemia,

pero sería un adianto.

Grazas.

(Aplausos)