Mistrzowskie techniki fotograficzne Sally Mann | | Art21

Dorastając jako dziecko

Sally Mann nie było wcale takie proste.

Każdy, kto jest tak zdeterminowany jak Sally man

będzie wymagającą matką.

Jest trudną osobą,

i mimo że mnie to irytuje,

walczę z tym i się przeciwstawiam

to jednocześnie to kocham.

Więc to jest takie Yin i Yang.

Boże, to naprawdę wygląda jak Całun Turyński,

czy coś takiego.

Wygląda tak monumentalnie –

podczas gdy to wygląda tak ulotnie.

Boże, to po prostu dwa zupełnie różne zdjęcia.

Niektóre zdjęcia po prostu muszą być w określony sposób,

ale to tutaj nie wydaje się wołać
o to, żeby być ani jasne, ani ciemne.

Co właściwie tylko utrudnia mi pracę.

Za każdym razem, gdy ona na coś patrzy,

patrzy na to jak artystka.

To pochłania całą jej energię.

I przez to myślę, że w pewnym sensie straciliśmy matkę,

ale zyskaliśmy przyjaciółkę i artystyczną wspólniczkę,

i coś zupełnie innego.

To ogromny wysiłek, który w to wkłada.

Sally będzie miała stos zdjęć, które według mnie są piękne,

a które ona odrzuca.

A ja siedzę i myślę: Boże...

To naprawdę trudne.

To, co lubię w tych psich kościach, to ich niejednoznaczność.

Trzeba trochę czasu, żeby się zorientować, czym one są

albo może w ogóle się nie zorientujesz.

Jeśli coś nie ma w sobie niejednoznaczności, to nie warto tego fotografować.

Uwielbiam ten aspekt fotografii,

jej kłamliwość.

Musi być w niej coś dziwnego,

inaczej nie jest dla mnie interesująca.

Bądź dobra.

Po prostu zostań tak.

Jeśli można mówić, że mam jakiś estetyczny styl,

to jest to chyba estetyka sroki.

Chodzę, i po prostu zbieram wszystko, co jest wokół.

To bardzo spontaniczne.

Widzę psią kość, przynoszę ją,

robię zdjęcie, podoba mi się zdjęcie.

Zrobiłam zdjęcie, cóż, to całkiem dobre zdjęcie,

więc potem zbieram wszystkie inne psie kości,

przynoszę je i robię kilka kolejnych zdjęć,

a potem wieszam je na ścianie.

Zanim się obejrzę, galeria mówi:

„Zróbmy wystawę psich kości”.

Więc robimy wystawę psich kości.

A potem pojawia się jakiś cyniczny,

postmodernistyczny krytyk i mówi:

„O mój Boże, patrzcie na wystawę psich kości,

co to niby znaczy?”

A ja wtedy myślę: O tak! Dobry piesek. No dalej, biegnij po to.

Te psie kości są tworzeniem sztuki tak,

jak powinna być tworzona, moim zdaniem,

bez jakichś wielkich odniesień czy przesłań.

Po prostu dla zabawy. Jeśli potrafisz to sobie wyobrazić

sztuka dla zabawy. Czasem to naprawdę jest zabawa.

Jest dużo sporów na temat tego, jak właściwie trzymać tę szklaną płytę.

Nauczyłam się tego od mistrza,

naprawdę genialnego nauczyciela,

który świetnie zna proces mokrej płyty kolodionowej.

Nazywa się Mark Osterman.

To dość kapryśny proces.

Nie pozwala na zbytnią bylejakość w technice.

Trudno zdobyć te wszystkie chemikalia.

Bo są kontrolowane.

kolodion, eter, no i oczywiście spirytus.

Spirytus można dostać, ale nie w Wirginii.

Potem zanurza się płytę w azotanie srebra.

Ojej, jest tu robak.

Z powodów, których kompletnie nie rozumiem,

azotan srebra przykleja się do kolodionu i eteru i powleka płytę.

Moje płyty są strasznie wadliwe.

Ale właśnie te wady najbardziej mi się podobają,

Więc się modlę.

W modlitwie prosisz:

„Proszę, niech to się nie spartoli, ale niech się spartoli trochę,

tak, żeby było ciekawie.”

To takie głupie - muszę jedną ręką trzymać migawkę zamkniętą,

głową stabilizować aparat.

Musi być na to łatwiejszy sposób.

No dobra, co myślisz?

30 sekund, powiedziałabym.

Właściwie dziwię się, że zajęło mi tak długo, by dojść do tej techniki,

bo zawsze byłam zanurzona w tej estetyce szklanych płyt, XIX-wiecznym stylu.

Podoba mi się to zdjęcie, Jenna znowu robi za dziwaka.

O, bez drzazgi?

Wygląda teraz tak normalnie, nikt by nie powiedział, że była...

Była po prostu piękna, wyglądała jakby

wyszła z innego wieku.

Tak, świetna mała modelka.

Niesamowita dziewczynka.

Potrafiła zrobić taką minkę jak nikt inny.

Albo urządzić histerię jak nikt inny.

No, to też prawda.

Moje podejście do fotografii jest bardzo spontaniczne.

Dzieci były tam,

więc je fotografowałam.

To nie tak, że jestem szczególnie zainteresowana fotografowaniem dzieci

po prostu tam były.

Nazywała nas swoimi modelami,

ale zwykle po prostu mówiła: „Nie ruszaj się”,

i przestawaliśmy robić to co do tej pory robiliśmy.

Czasem coś lekko poprawiała,

ale na tym koniec.

Zdjęcie, gdzie moje włosy leżą na moich żebrach

pamiętam, że musiałam cały czas wracać

i moczyć swoje włosy,

bo jak wyschły to się zsuwały, tak więc...

To tyle, co pamiętam.

Pamiętasz, ile razy robiliśmy to zdjęcie?

Tak, pamiętam.

To była cała produkcja, ktoś musiał stać za tobą w rzece

i chlapać wodę wiosłem,

żeby powstały fale.

To ja to robiłem.

Tak, ty chlapałeś,

a ona stała i pilnowała swoich włosów

przed opadaniem z żeber.

cały czas zachowując błogi wyraz twarzy.

To było naprawdę trudne zdjęcie.

Chciałam, żeby te zdjęcia rodzinne wyglądały bezwysiłkowo.

Żeby wyglądały jak zwykłe migawki.

Jest coś w tym całym procesie 8x10.

Taka nabożność, która towarzyszy fotografii dużego formatu.

Musisz oddać cześć bogom fotografii,

tak myślę.

Moja matka miała swoją wizję,

prawie jak sen.

Tworzyła swój wymarzony obraz,

stopniowo go udoskonalała,

aż osiągała to, czego szukała.

Potrzeba było pięciu wypraw w to samo miejsce

i po 15-20 zdjęć

za każdym razem.

Za każdym razem, kiedy robiła mi zdjęcie,

wiedziałem, że szuka tej intensywności

tej samej intensywności, którą mają ona i moje siostry.

To taka intensywność, męska intensywność.

Nie wiem czym to jest, ale do dziś mnie prześladuje.

To mój ojciec dał mi prawie wszystkie moje pierwsze aparaty,

pierwsze pół tuzina.

Był ateistą,

który praktykował pełną współczucia medycynę, pracując po 60 godzin tygodniowo.

Był też na tyle socjalistą, by uważać,

że jeśli kogoś nie stać, to nie powinien płacić za leczenie.