Waarom donkere meisjes het slachtoffer zijn van straf op school - en hoe we dat kunnen veranderen...

Overal ter wereld worden donkere meisjes van school gestuurd vanwege een strafbeleid dat zich op hen richt, vertelt auteur en specialist Sociaal Recht Monique W. Morris. Het resultaat: talloze meisjes worden gedreven naar een onveilige toekomst met beperkte mogelijkheden. Hoe kunnen we deze crisis beëindigen? In een meeslepende talk onthult Morris de oorzaken van een “pushout” en toont ze hoe we kunnen helpen om alle scholen te hervormen naar plekken waar meisjes kunnen herstellen en openbloeien.

In het zesde leerjaar
heb ik eens gevochten op school.

Het was niet mijn eerste gevecht

maar wel mijn eerste op school.

Het was met een jongen,

ongeveer een kop groter dan ik
en fysiek sterker,

die me al wekenlang pestte.

Tijdens een LO-les trapte hij op mijn voet
zonder zijn excuses aan te bieden.

Vol woede greep ik hem vast
en smeet ik hem op de grond.

Ik zat vroeger op judo.

(Gelach)

We vochten nog geen twee minuten,

maar het weerspiegelde perfect
de storm die in me raasde

doordat ik op jonge leeftijd
slachtoffer was van seksueel geweld,

doordat ik last had van verlatingsangst

en doordat ik in mijn leven
al vaker geweld gezien had.

Ik vocht tegen hem,

maar ik vocht ook tegen de mannen
die mijn lichaam hadden misbruikt

en tegen de cultuur
die mij het zwijgen oplegde.

Een leraar stopte het gevecht

en ik moest naar het kantoor
van de directeur.

Ze vroeg me niet:
"Monique, wat is er mis met jou?"

Ze liet me op adem komen

en vroeg: "Wat is er gebeurd?"

Mijn leraren leefden zich erg in.

Ze kenden me.

Ze wisten dat ik graag las,
ze wisten dat ik graag tekende,

ze wisten dat ik een grote Prince-fan was.

En ze gebruikten die informatie
om mij te doen begrijpen

waarom mijn daden
en die van mijn klasgenoot

hun leersysteem verstoorde.

Ze schorsten me niet

en ze haalden er geen politie bij.

Ondanks het gevecht,
ging ik de volgende dag naar school,

haalde in mijn diploma,
en ging ik lesgeven.

Helaas loopt het verhaal anders af
bij veel donkere meisjes

in de VS en de rest van de wereld.

We bevinden ons in een crisis
waar donkere meisjes

buitensporig veel
uit scholen gezet worden.

Niet omdat ze een onmiddellijk gevaar
vormen voor een school,

maar omdat scholen voor die meisjes

vaak plekken zijn
van straf en uitsluiting.

Dat vertellen donkere meisjes
in het hele land mij.

Maar dit is geen onoverkomelijk probleem.

We kunnen dit verhaal herschrijven.

We beginnen met enkele feiten.

Volgens een onderzoek van
National Black Women's Justice Institute,

waarbij het Amerikaans
ministerie van Onderwijs

informatie deelde over burgerrechten,

zijn donkere meisjes de enige groep
die onevenredig vaak te maken krijgt

met het volledige spectrum
aan straffen in scholen.

Dat betekent niet dat andere meisjes
nooit een schorsing krijgen,

of dat andere meisjes minder vaak
andere straffen krijgen.

Maar donkere meisjes zijn
de enige groep meisjes

die in het algemeen vaker straf krijgen.

Donkere meisjes worden zeven keer zo vaak
één of meerdere keren geschorst

dan hun blanke collega's

en ze worden bijna drie keer zo vaak

als hun blanke en
Latijns-Amerikaanse collega's

naar de kinderrechter gestuurd.

Onlangs gaf het onderzoekscentrum
voor armoede en ongelijkheid in Georgetown

een gedeeltelijke verklaring
voor deze ongelijkheid,

toen ze bevestigden dat donkere meisjes
vaak als oudere kinderen behandeld worden,

omdat ze volwassener lijken
dan hun blanke leeftijdsgenoten.

Het onderzoek wees onder andere uit

dat mensen denken dat donkere meisjes
minder zorg nodig hebben,

minder bescherming nodig hebben,
meer weten over seks,

en zelfstandiger zijn
dan hun blanke leeftijdsgenoten.

Het onderzoek wees ook uit

dat deze misvatting begint
bij meisjes vanaf vijf jaar

en dat dit beeld, deze ongelijkheid,
sterker wordt en groeit

en zijn hoogtepunt bereikt
als meisjes tussen 10 en 14 jaar zijn.

Dit heeft grote gevolgen.

De overtuiging dat een meisje
ouder is dan ze in feite is,

kan leiden tot een strengere aanpak,

een onmiddellijke uitbrander
als ze iets fout doet

en onterechte beschuldiging
als ze het slachtoffer is.

Het kan een meisje ook doen denken
dat er iets mis is met haar,

in plaats van met de omstandigheden
waarin ze zich bevindt.

We vinden donkere meisjes systematisch
te luidruchtig, te agressief,

te boos, te opvallend.

We vergelijken die eigenschappen
met die van niet-donkere meisjes

zonder rekening te houden
met de leefomstandigheden van dit meisje

of met haar culturele normen.

Het gebeurt niet alleen in de VS.

In Zuid Afrika

werden meisjes op de meisjesschool
van Petoria afgeraden

naar school te komen
met hun natuurlijke haar

zonder dat die chemisch behandeld waren.

Wat deden de meisjes hieraan?

Ze protesteerden.

En het was prachtig om te zien
dat het grootste deel van de gemeenschap

hen in de armen sloot
omdat ze voor zichzelf opkwamen.

Maar er waren er ook
die hen storend vonden,

vooral omdat zij durfden te vragen:

"Waar kunnen wij zwart zijn
als we niet zwart kunnen zijn in Afrika?"

(Gelach)

(Applaus)

Dat is een goede vraag.

Overal ter wereld

worstelen donkere meisjes met deze vraag.

Overal ter wereld

zwoegen meisjes om gezien te worden,
strijden ze om vrij te zijn

en vechten ze om erbij te horen

in het landschap vol belofte
waar een veilige leerplek in voorziet.

In de VS worden kleine meisjes,
net geen peuters meer,

in de klas gearresteerd
voor een woedeaanval.

Meisjes uit de eerste graad
worden van school gestuurd

omwille van hun natuurlijke haardracht

en omwille van hoe hun kleding
rond hun lichaam zit.

Middelbare-schoolmeisjes
worden door politieagenten

op school gewelddadig aangepakt.

Waar kunnen zwarte meisjes zwart zijn
zonder een uitbrander of straf te krijgen?

Het zijn niet enkel deze voorvallen.

Door mijn werk
als onderzoekster en lerares

heb ik de kans gehad
met meisjes als Stacy te werken.

Zij is het meisje uit mijn boek 'Pushout',

dat worstelt met haar neiging
tot gewelddadig gedrag.

Ze gaat voorbij aan neurowetenschappelijke
en structurele analyses

die de wetenschap te bieden heeft

over hoe haar jeugdtrauma's
duidelijk maken

waarom ze gewelddadig gedrag vertoont,

en beschrijft zichzelf regelrecht
als een 'probleemkind'.

Dat komt voornamelijk
omdat leraren die woorden gebruikten

toen ze haar systematisch schorsten.

Maar het zit zo:
meisjes afgezonderd van de rest

zullen het letsel eerder negeren
en de oorzaak ervan in zichzelf zoeken.

Dus als meisjes in de problemen raken,
zouden we ze niet weg moeten duwen;

we zouden ze dichter bij ons moeten nemen.

Onderwijs is cruciaal
als we hen willen behoeden

voor contact met het strafrecht.

We moeten dus beleidsvormen
en gewoontes ontwikkelen

die meisjes in contact houden
met hun studies

in plaats van ze ervan weg te houden.

Dat is één van de redenen dat ik zeg
dat onderwijs gelijk staat aan vrijheid.

Als meisjes zich veilig voelen,
kunnen ze studeren.

Als ze zich onveilig voelen, vechten ze.

Ze protesteren, ze maken ruzie,
ze vluchten, ze verstarren.

Het menselijk brein beschermt ons
als we ons bedreigd voelen.

Zolang school voelt als een bedreiging

of als onderdeel van het weefsel
van pijn in een meisjesleven,

zal ze zich blijven verzetten.

Maar als scholen plaatsen worden
waar meisjes kunnen herstellen,

kunnen ze ook plaatsen worden
om te studeren.

Hoe kan een school dan een plaats worden
waar meisjes kunnen herstellen?

Wel, ten eerste moeten we de beleidsvormen
en gewoontes doen stoppen

gericht tegen de haar- en kledingstijl
van donkere meisjes.

(Applaus)

Laten we ons focussen
op hoe en wat meisjes leren

in plaats van haar lichaam te controleren,
wat de verkrachtingscultuur bevordert,

en in plaats van kinderen te straffen
voor hoe ze geboren zijn.

Hier kunnen ouders en
bezorgde volwassenen meehelpen.

Praat met de school
en moedig hen aan iets te doen

aan het dresscode probleem
en aan verwante beleidsvormen,

en zie het als een samenwerkingsproject
tussen ouders en leerlingen

om bewust vooroordelen
en discriminatie te voorkomen.

Maar onthoud wel dat sommige
van de meest schadelijke gewoontes

tegenover donkere meisjes
ongeschreven zijn.

We moeten dus verdergaan met de diepe,
interne aanpak van vooroordelen

over hoe, wanneer en of we donkere meisjes
zien voor wie ze werkelijk zijn,

of wat ons is verteld dat ze zijn.

Doe vrijwilligerswerk op scholen

en sticht cultureel bekwame
en genderspecifieke discussiegroepen

met donkere meisjes,
latina's, inheemse meisjes

en andere studenten
die uitgesloten worden in scholen,

om hen een veilige omgeving te bieden

om hun identiteit te vinden
en hun ervaringen te verwerken.

En als scholen plaatsen worden
waar ze kunnen herstellen,

moeten politieagenten
er weggehaald worden

en moet het aantal hulpverleners
op school omhoog.

(Applaus)

Onderwijs betekent werken aan vrijheid.

En wat je beginpunt ook is,
we moeten allemaal strijden voor vrijheid.

Het goede nieuws is dat enkele scholen
actief bezig zijn een plaats te worden

waar meisjes zichzelf veilig
en geliefd kunnen voelen.

De Columbus City Prep School for Girls
in Columbus, Ohio, is een goed voorbeeld.

Het werd een voorbeeld op het moment
dat de directeur aankondigde

dat ze meisjes niet langer straf
gaven vanwege 'slecht gedrag'.

Naast het stichten --

Eigenlijk hebben zij een reeks
van alternatieven gemaakt

voor straffen als schorsing,
van school sturen en arrestatie.

Naast het herstelprogramma

hebben ze de relatie
tussen leerling en leraar bevorderd

door elk meisje minstens één volwassene
op de campus toe te wijzen

waar ze in noodgevallen heen kan gaan.

Ze hebben ruimtes gebouwd
doorheen de gangen en in klaslokalen

waar meisjes kunnen samenkomen
als ze daar even nood aan hebben.

En ze hebben een adviesgroep opgericht
die meisjes de kans geeft

elke dag te starten
met het bevorderen van eigenwaarde,

communicatievaardigheden
en het stellen van doelen.

Op deze school

proberen ze gehoor te geven
aan de jeugdtrauma's van de meisjes

in plaats van ze te negeren.

Ze nemen ze dichter bij zich
in plaats van ze weg te duwen.

En daardoor wordt er minder gespijbeld
en wordt er minder geschorst

en zijn steeds meer meisjes
bereid te studeren op school

omdat ze weten dat hun leraren
om hen geven.

Dat is belangrijk.

Scholen die kunst en sport
opnemen in hun lessenpakket

of die hervormende
leerprojecten oprichten

zoals herstelprogramma's,
mindfulness en meditatie,

geven meisjes de kans
zowel relaties met anderen

als die met zichzelf te herstellen.

Om gehoor te kunnen geven
aan de complexe jeugdtrauma's

die onze studenten
in het verleden meemaakten,

moet iedereen die gelooft in de toekomst
van kinderen en adolescenten

relaties, lesmateriaal, mensen, geld
en andere hulpmiddelen aanreiken

die kinderen de kans geven te herstellen
om vervolgens te kunnen studeren.

Onze scholen moeten plaatsen zijn

waar gehoor gegeven wordt
aan de meest kwetsbare meisjes,

omdat dat essentieel is
voor een positieve schoolcultuur.

We moeten haar potentieel
het krachtigst voor ogen houden

wanneer armoede en verslaving
haar in de greep heeft,

wanneer ze nog moet bekomen
van de seksuele uitbuiting

of andere vormen van geweld
waar ze slachtoffer van was,

wanneer ze het hardst schreeuwt,

of het stilst zwijgt.

We moeten haar intellectuele en sociaal-
emotionele welzijn kunnen ondersteunen

als haar short tot haar knieën komt,

maar ook als die tot halverwege
haar dijen of korter komt.

Het kan een hele opgave lijken

in een wereld met zo'n
diepgewortelde politieke angstcultuur,

om scholen zo plots te zien als plekken
waar meisjes herstellen en openbloeien.

Maar we moeten moedig genoeg zijn
hiervan ons doel te maken.

Als we ons inzetten om deze vorm
van onderwijs te zien als vrijheid,

kunnen we de leeromstandigheden
zodanig veranderen

dat geen enkel meisje,
zelfs niet het meest kwetsbare,

van school gestuurd zal worden.

En dat is een win-win situatie.

Bedankt.

(Applaus)