ความเป็นผู้นำในทุกๆวัน
-
0:00 - 0:03ฉันอยากจะเริ่มต้น
โดยการถามทุก ๆ คนด้วยคำถามที่ว่า -
0:03 - 0:05ในที่นี้ มีใครบ้างที่รู้สึกสบายใจอย่างเต็มที่
-
0:05 - 0:08ที่จะเรียกตัวเองว่า ผู้นำ
-
0:08 - 0:10เห็นไหม ผมได้ถามคำถามนี้ตลอดทั่วประเทศ
-
0:10 - 0:12และทุกที่ที่ผมถาม ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม
-
0:12 - 0:15จะมีผู้ฟังจำนวนมากเสมอ ที่ไม่ยกมือ
-
0:15 - 0:17และผมถึงได้รู้ว่า พวกเราได้ทำให้ ความเป็นผู้นำ
-
0:17 - 0:19เป็นสิ่งที่ใหญ่ กว่าตัวพวกเราเอง
-
0:19 - 0:20เราเปลี่ยนมัน ให้เป็นสิ่งที่ไกลออกไปจากพวกเรา
-
0:20 - 0:22ให้มันเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงโลก
-
0:22 - 0:24และเราถือว่าตำแหน่งผู้นำนี้
และเราปฏิบัติกับมัน -
0:24 - 0:27ราวกับว่า มันเป็นสิ่งที่สักวันหนึ่ง เราจึงจะคู่ควรกับมัน
-
0:27 - 0:29แต่การให้ตำแหน่งนี้กับตัวเราเอง
ในตอนนี้ -
0:29 - 0:32หมายถึง ระดับของความยะโสหรือโอหัง
ที่เราไม่สบายใจกับมันนัก -
0:32 - 0:35และบางทีผมก็กังวลว่า เราใช้เวลาไปมากมายกับ
-
0:35 - 0:38การยกย่องเชิดชูสิ่งมหัศจรรย์ต่างๆ
ที่น้อยคนนักจะทำได้ -
0:38 - 0:39เราทำให้ตัวเราเองเชื่อว่า สิ่งเหล่านั้นเท่านั้น
-
0:39 - 0:41ที่ควรค่าแก่การยกย่อง และเราเริ่มที่จะ
-
0:41 - 0:43ลดคุณค่า ของสิ่งที่เราสามารถทำได้ในทุกๆวันลง
-
0:43 - 0:46และเราเริ่มที่จะ ใช้เวลาช่วงสั้นๆ
ที่เราเป็นผู้นำจริงๆนั้น -
0:46 - 0:48และไม่ยอมให้ตัวเราเอง ได้รับเกียรตินั้น
-
0:48 - 0:50และเราไม่ยอมให้ตัวเราเองรู้สึกดี
เกี่ยวกับสิ่งที่ทำนั้น -
0:50 - 0:51และ ผมโชคดีพอควรทีเดียว ที่ผ่านมา
-
0:51 - 0:53มากกว่า 10 ปี ที่ทำงานกับคนที่น่าอัศจรรย์บางคน
-
0:53 - 0:55คนที่ช่วยให้ผมตั้งคำนิยามของ ความเป็นผู้นำ
ขึ้นมาใหม่ -
0:55 - 0:56ที่ทำให้ผมคิดว่า รู้สึกมีความสุขมากขึ้น
-
0:56 - 0:59ด้วยเวลาอันสั้นในวันนี้
ผมเพียงแค่อยากจะแบ่งปันกับคุณ -
0:59 - 1:03เรื่องๆหนึ่ง ที่น่าจะเป็นต้นเหตุสำคัญที่สุด
สำหรับการตั้งคำนิยามใหม่นี้ -
1:03 - 1:05ตอนที่ผมเรียนที่มหาวิทยาลัยเล็กๆแห่งหนึ่ง ชื่อ
-
1:05 - 1:08มหาวิทยาลัยเมาท์ อะลิสัน (Mount Allison)
ในเมืองแซ็ควิลล์ รัฐนิวบรันส์วิก -
1:08 - 1:10และในวันสุดท้ายของผมที่่นั่น
มีหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามาหาผม -
1:10 - 1:13เธอบอกว่า "ฉันจำครั้งแรกที่ฉันพบคุณได้นะ"
-
1:13 - 1:15จากนั้นเธอก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อสี่ปีก่อนให้ผมฟัง
-
1:15 - 1:18เธอบอกว่า "ในวันก่อนที่ฉันจะเริ่มเข้าเรียนมหาวิทยาลัย
-
1:18 - 1:20ตอนอยู่ในห้องโรงแรมกับคุณพ่อและคุณแม่ของฉัน และ
-
1:20 - 1:23ฉันรู้สึกกลัวมากและแน่ใจอย่างมาก ว่าฉันเรียนไม่ได้
-
1:23 - 1:26ว่าฉันยังไม่พร้อมสำหรับมหาวิทยาลัย
จนกระทั่งฉันถึงกับร้องไห้โฮออกมา -
1:26 - 1:28คุณพ่อคุณแม่ประหลาดใจ พวกเขาพูดประมาณว่า
-
1:28 - 1:31"พวกเรารู้ว่าลูกกลัว แต่พรุ่งนี้ลองไปดูก่อนนะ
-
1:31 - 1:33ลองไปวันแรกดู และถ้าเมื่อใดก็ตาม
-
1:33 - 1:35ลูกรู้สึกเหมือนว่าลูกไม่สามารถทำได้ ก็ไม่เป็นไร
แค่บอกเราก็พอ -
1:35 - 1:38เราจะพาลูกกลับบ้าน ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เราก็รักลูก"
-
1:38 - 1:39และเธอบอกว่า "ดังนั้น วันต่อมาฉันจึงไป
-
1:39 - 1:41ฉันกำลังยืนเข้าแถว พร้อมที่จะลงทะเบียน
-
1:41 - 1:43แล้วฉันก็มองไปรอบๆ และฉันรู้เพียงแค่ว่า ฉันทำไม่ได้
-
1:43 - 1:46ฉันรู้ว่าฉันยังไม่พร้อม ฉันรู้ว่า ฉันต้องล้มเลิก"
-
1:46 - 1:47เธอบอกอีกว่า "ฉันได้ตัดสินใจอย่างนั้นแล้ว
และทันทีที่ได้ตัดสินใจ -
1:47 - 1:50ก็มีความรู้สึกสงบสุขอย่างไม่น่าเชื่อนี้ เข้ามาแทน
-
1:50 - 1:52ฉันหันกลับไปหาคุณพ่อและคุณแม่
เพื่อจะบอกท่าน -
1:52 - 1:54ว่าเราต้องกลับบ้านกันแล้วละ และในตอนนั้นเอง
-
1:54 - 1:56คุณก็เดินออกมาจากตึกสโมสรนักศึกษา
-
1:56 - 1:59ใส่หมวกที่ดูทึ่มที่สุด
เท่าที่ฉันเคยเห็นมาในชีวิตเลย" (เสียงหัวเราะ) -
1:59 - 2:01"มันสุดยอดมาก
-
2:01 - 2:03และคุณถือป้ายแผ่นใหญ่ สนับสนุนกลุ่มไชเนอรามา (Shinerama)
-
2:03 - 2:04ซึ่งก็คือ กลุ่มนักเรียนที่ต่อสู้กับโรคซีสติกไฟโบรซีส (Cystic Fibrosis)"
-
2:04 - 2:05งานการกุศลที่ผมทำงานอยู่ด้วย มาหลายปี
-
2:05 - 2:07"และคุณก็ถือถังที่เต็มไปด้วยลูกอมยิ้ม
-
2:07 - 2:10ขณะที่คุณเดินมาเรื่อยๆ และแจกอมยิ้มนั้น
-
2:10 - 2:12ให้กับคนที่อยู่ในแถว และเล่าเรื่องราว
เกี่ยวกับของไชเนอรามา -
2:12 - 2:16และทันใดนั้น คุณมาถึงฉัน และคุณก็หยุดเดิน
-
2:16 - 2:19และคุณก็มองจ้องมา มันน่าขนลุกนะ" (เสียงหัวเราะ)
-
2:19 - 2:22หนูคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ รู้แน่ๆเลย
ว่าผมกำลังพูดเรื่องอะไร (เสียงหัวเราะ) -
2:22 - 2:24"แล้วคุณก็มองมาที่ผู้ชายถัดจากฉันไป
-
2:24 - 2:26แล้วคุณก็ยิ้ม คุณล้วงมือเข้าไปในถัง แล้วก็ดึงเอา
-
2:26 - 2:28อมยิ้มแท่งหนึ่งออกมา แล้วคุณก็ยื่นให้กับเขา
และพูดว่า -
2:28 - 2:32'คุณต้องให้อมยิ้มกับสาวสวยคนที่ยืนข้างๆคุณนะ' "
-
2:32 - 2:36แล้วเธอบอกว่า "ฉันไม่เคยเห็นใครที่รู้สึกเขินอาย
ได้ง่ายมากกว่านั้นมาก่อน ในชีวิตฉัน" -
2:36 - 2:38หน้าเขากลายเป็นสีแดงบีทรูท
และเขาไม่มองมาที่ฉันเลย แม้แต่น้อย -
2:38 - 2:42เขาแค่ยื่นอมยิ้มให้แบบนี้" (เสียงหัวเราะ)
-
2:42 - 2:44"และฉันรู้สึกสงสารผู้ชายคนนี้มาก จนต้องรับอมยิ้มมา
-
2:44 - 2:47และเมื่อฉันรับอมยิ้มมา คุณก็มีสีหน้าเคร่งขรึมอย่างไม่น่าเชื่อ
-
2:47 - 2:48และคุณก็มองไปที่คุณพ่อกับคุณแม่ของฉัน
-
2:48 - 2:51แล้วคุณก็พูดว่า 'ดูสิ ดูสิ
-
2:51 - 2:54วันแรกที่ออกมาจากบ้าน เธอก็ยอมรับลูกอมยิ้ม
-
2:54 - 2:57จากคนแปลกหน้าแล้วเนี่ยนะ?! (หัวเราะ)
-
2:57 - 2:59และเธอบอกว่า "แล้วทุกคนก็หยุดไม่ได้ ห่างออกไปยี่สิบฟุตในทุกทิศทุกทาง
-
2:59 - 3:01ทุกๆคนเริ่มหัวเราะเสียงดัง
-
3:01 - 3:04ฉันรู้ว่ามันฟังดูไม่เข้าท่า แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม
ฉันถึงเล่าให้คุณฟังเรื่องนี้ -
3:04 - 3:05แต่ในชั่วขณะนั้นเอง ตอนที่ทุกคนกำลังหัวเราะ
-
3:05 - 3:07ฉันก็รู้ว่า ฉันไม่ควรที่จะล้มเลิกการเข้าเรียน
-
3:07 - 3:09ฉันรู้ว่า ฉันอยู่ในที่ๆฉันควรจะอยู่
-
3:09 - 3:12และฉันรู้ว่า ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ที่บ้าน
แต่ฉันก็ยังไม่เคยพูดกับคุณ -
3:12 - 3:14สักครั้งในรอบสี่ปี หลังจากวันนั้น
-
3:14 - 3:15แต่ฉันได้ยินมาว่า คุณกำลังจะจากไป
-
3:15 - 3:17ฉันเลยต้องมาและบอกคุณว่า คุณนั้นเป็น
-
3:17 - 3:21คนที่สำคัญอย่างเหลือเชื่อในชีวิตของฉัน
และฉันจะคิดถึงคุณ ขอให้โชคดีนะคะ" -
3:21 - 3:23แล้วเธอก็เดินจากไป และผมก็ถูกลูกยอ
-
3:23 - 3:26พอเธอเดินห่างไปประมาณหกฟุต
เธอก็หันกลับมา ยิ้ม แล้วก็บอกว่า -
3:26 - 3:28"คุณก็น่าจะรู้เรื่องนี้ด้วยนะ
-
3:28 - 3:31ฉันยังคงนัดเที่ยวกับผู้ชายคนนั้น
สีปีหลังจากนั้น" (เสียงหัวเราะ) -
3:31 - 3:34หนึ่งปีครึ่งหลังจากผมย้ายมาที่โตรอนโต้
-
3:34 - 3:37ผมได้รับเชิญไปงานแต่งงานของพวกเขา
-
3:37 - 3:40และที่คาดไม่ถึงและน่าประหลาดใจก็คือ
ผมจำเรื่องนี้ไม่ได้เลย -
3:40 - 3:41ผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับช่วงเวลานั้นเลย
-
3:41 - 3:43และผมได้ค้นหาในคลังความจำของผม
เพราะว่ามันตลกนะ -
3:43 - 3:46ผมควรจะจำได้ว่าผมได้ทำ แต่ผมกลับจำไม่ได้
-
3:46 - 3:48และนั่น เป็นช่วงเวลา ของการเปิดหูเปิดตา
และการเปลี่ยนแปลง -
3:48 - 3:51สำหรับผมที่คิดได้ว่า นั่นอาจเป็นผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
เท่าที่ผมเคยทำ -
3:51 - 3:53ให้กับชีวิตของใครคนหนึ่ง
ช่วงเวลาที่ ผู้หญิงคนหนึ่ง เดินเข้ามา -
3:53 - 3:55หาคนแปลกหน้าเมื่อสี่ปีให้หลัง และพูดว่า
-
3:55 - 3:57"คุณเป็นคนที่สำคัญอย่างไม่น่าเชื่อ ในชีวิตของฉัน"
-
3:57 - 4:00เป็นช่วงเวลาที่ผมจำไม่ได้เลย
-
4:00 - 4:01มีใครบ้างในที่นี้ เคยมีช่วงเวลา ลูกอมยิ้มบ้าง
-
4:01 - 4:03ช่วงเวลาที่ ใครบางคนพูดอะไรบางอย่าง
หรือทำอะไรบางอย่าง -
4:03 - 4:06ที่คุณรู้สึกว่า โดยพื้นฐานแล้วมันทำให้ชีวิตคุณดีขึ้น
-
4:06 - 4:10งั้น มีใครบ้างที่ได้บอกคนๆนั้นว่า เขาได้ทำอะไรไป?
-
4:10 - 4:12เห็นไหม ทำไมถึงไม่บอกล่ะ? เราฉลองงานวันเกิด
-
4:12 - 4:17ซึ่งพวกคุณต้องทำก็คือ การไม่ตายเป็นเวลา 365 วัน (เสียงหัวเราะ)
-
4:17 - 4:19แต่เรากลับปล่อยให้คน ที่ทำให้ชีวิตพวกเราดีขึ้น
-
4:19 - 4:20เดินไปทั่ว โดยไม่ทราบเรื่องนั้นเลย
-
4:20 - 4:23และพวกคุณแต่ละคน พวกคุณแต่ละคน
-
4:23 - 4:24ได้เคยเป็นผู้ที่ทำให้เกิดช่วงเวลาลูกอมยิ้มขึ้นแล้ว
-
4:24 - 4:26คุณได้ทำให้ชีวิตของบางคนดีขึ้น
-
4:26 - 4:28จากบางอย่างที่คุณได้พูดหรือได้ทำ
และถ้าคุณคิดว่าคุณไม่เคยทำ -
4:28 - 4:31ลองคิดถึง มือทั้งหลายที่ไม่ได้ยกขึ้น
ตอนที่ผมถามคำถามนั้นสิ -
4:31 - 4:33คุณก็แค่เป็นคนหนึ่ง ในผู้ที่ไม่มีคนมาบอก
-
4:33 - 4:36แต่ มันน่าตกใจที่จะคิดว่า ตัวเราเองนั้นมีอิทธิพล
-
4:36 - 4:38มันอาจน่ากลัวที่จะคิดว่า
เรานั้นสำคัญมากขนาดนั้นต่อคนอื่น -
4:38 - 4:41เพราะว่าตราบใดที่เราทำให้ความเป็นผู้นำ
เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าตัวเรา -
4:41 - 4:43ตราบใดที่เรา เอาความเป็นผู้นำไปห่างไกลจากเรา
-
4:43 - 4:45ตราบใดที่เรา ทำให้มันเรื่องของการเปลี่ยนแปลงโลก
-
4:45 - 4:47เราหาข้อแก้ตัวสำหรับตัวเอง
เพื่อที่จะไม่ต้องคาดหวังมัน -
4:47 - 4:50ในทุกๆวัน จากตัวเราเอง และจากคนอื่นๆ
-
4:50 - 4:52มาริแอน วิลเลียมสัน พูดว่า "ความกลัวที่สุดของเรานั้น
ไม่ใช่กลัวว่าเราไม่ดีพอ -
4:52 - 4:55ความกลัวที่สุดของเรา คือ
กลัวว่าเรามีอำนาจเกินกว่าที่จะประมาณได้ -
4:55 - 4:58ด้านสว่างของเราต่างหาก ไม่ใช่ด้านมืดของเรา
ที่ทำให้เราหวาดกลัว" -
4:58 - 5:00และเสียงเรียกร้องของผม ให้ทำในวันนี้ ก็คือ
พวกเราจำต้องข้ามสิ่งเหล่านั้นไป -
5:00 - 5:02เราต้องข้ามผ่านความกลัวเกี่ยวกับ
อิทธิพลที่มีมากเป็นพิเศษ -
5:02 - 5:04ที่เราสามารถมีได้ กับชีวิตของกันและกัน
-
5:04 - 5:06เราจำต้องข้ามผ่านมันไป
เราจึงจะสามารถก้าวพ้นมันไป แล้ว -
5:06 - 5:09น้องชายและน้องสาวตัวน้อยของพวกเรา
และในวันหนึ่งข้างหน้า ลูกๆของเรา -
5:09 - 5:11หรือลูกๆของเราในขณะนี้ -- สามารถที่จะเฝ้าดู
และเริ่มเห็นคุณค่า -
5:11 - 5:13ของผลกระทบ ที่เราสามารถทำให้เกิดขึ้นได้
ในชีวิตของกันและกัน -
5:13 - 5:17มากยิ่งกว่าเงินและอำนาจ
และยศฐาบรรดาศักด์และอิทธิพล -
5:17 - 5:19เราต้องนิยามคำว่า ความเป็นผู้นำ
เสียใหม่ว่า เกี่ยวกับช่วงเวลาของลูกอมยิ้ม -
5:19 - 5:22เราสร้างมันขึ้นมากี่ครั้ง
เรายอมรับว่ามันเกิดขึ้นจริงกี่ครั้ง -
5:22 - 5:26เราจ่ายไปเพื่อให้ได้มันมากี่ครั้ง
และเรากล่าวคำขอบคุณไปกี่ครั้ง -
5:26 - 5:28เพราะว่า เราได้ทำให้ความเป็นผู้นำ
ไปเป็นเรื่องของ การเปลี่ยนแปลงโลก -
5:28 - 5:31แต่มันไม่มีโลก มีแต่เพียงความเข้าใจในเรื่องนี้
ของคนหกพันล้านคน -
5:31 - 5:33และถ้าคุณเปลี่ยนความเข้าใจของคนคนหนึ่ง ในเรื่องนี้
-
5:33 - 5:35ความเข้าใจของคนๆหนึ่ง ในสิ่งที่พวกเขาสามารถทำได้
-
5:35 - 5:38ความเข้าใจของคนๆหนึ่ง ว่าคนห่วงใยเขาอยู่มากเท่าใด
-
5:38 - 5:40ความเข้าใจของคนๆหนึ่งว่า
เขาเป็นผู้กระทำที่ทรงพลัง ได้มากแค่ไหน -
5:40 - 5:44ต่อการเปลี่ยนแปลงในโลกนี้
เมื่อนั้นคุณได้เปลี่ยนแปลงสิ่งทั้งมวล -
5:44 - 5:47และถ้าเราเข้าใจความเป็นผู้นำ
ในลักษณะที่ว่านั้น -
5:47 - 5:49ผมคิดว่า ถ้าเราสามารถนิยาม ความเป็นผู้นำ
ขึ้นมาใหม่ ในลักษณะที่ว่านั้น -
5:49 - 5:51ผมคิดว่า พวกเราสามารถเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างได้
-
5:51 - 5:54และนั่นเป็นแนวคิดง่ายๆ
แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องเล็ก -
5:54 - 5:57และผมอยากจะขอบคุณทุกท่านเป็นอย่างมาก
ที่ให้ผมมาแบ่งปันเรื่องนี้กับท่านในวันนี้ครับ
- Title:
- ความเป็นผู้นำในทุกๆวัน
- Speaker:
- ดริว ดัดลี่ (Drew Dudley)
- Description:
-
more » « less
เราได้เคยเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในชีวิตของคนบางคน -- และบ่อยครั้งที่พวกเราไม่รู้ตัว ในการบรรยายแบบขำขันนี้ คริว ดัดลี่ (Drew Dudley) ได้เรียกร้องให้พวกเราทุกคน มาเฉลิมฉลองความเป็นผู้นำ ให้เป็นการปฏิบัติที่เกิดขึ้นในทุกๆ วัน ในการปรับปรุงชีวิตของกันและกันให้ดีขึ้น (ถ่ายทำที่ TEDxToronto)
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 06:14
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Everyday leadership | |
|
TED edited Thai subtitles for Everyday leadership | |
|
|
TED edited Thai subtitles for Everyday leadership | |
|
Unnawut Leepaisalsuwanna approved Thai subtitles for Everyday leadership | |
|
|
Unnawut Leepaisalsuwanna commented on Thai subtitles for Everyday leadership | |
|
|
Unnawut Leepaisalsuwanna edited Thai subtitles for Everyday leadership | |
|
|
Unnawut Leepaisalsuwanna edited Thai subtitles for Everyday leadership | |
|
yamela areesamarn accepted Thai subtitles for Everyday leadership |