1
00:00:00,302 --> 00:00:02,913
ฉันอยากจะเริ่มต้น
โดยการถามทุก ๆ คนด้วยคำถามที่ว่า

2
00:00:03,026 --> 00:00:04,784
ในที่นี้ มีใครบ้างที่รู้สึกสบายใจอย่างเต็มที่

3
00:00:04,784 --> 00:00:07,602
ที่จะเรียกตัวเองว่า ผู้นำ

4
00:00:07,602 --> 00:00:10,471
เห็นไหม ผมได้ถามคำถามนี้ตลอดทั่วประเทศ

5
00:00:10,471 --> 00:00:12,306
และทุกที่ที่ผมถาม ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม

6
00:00:12,306 --> 00:00:15,410
จะมีผู้ฟังจำนวนมากเสมอ ที่ไม่ยกมือ

7
00:00:15,410 --> 00:00:17,435
และผมถึงได้รู้ว่า พวกเราได้ทำให้ ความเป็นผู้นำ

8
00:00:17,435 --> 00:00:18,836
เป็นสิ่งที่ใหญ่ กว่าตัวพวกเราเอง

9
00:00:18,836 --> 00:00:20,405
เราเปลี่ยนมัน ให้เป็นสิ่งที่ไกลออกไปจากพวกเรา

10
00:00:20,405 --> 00:00:22,378
ให้มันเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงโลก

11
00:00:22,378 --> 00:00:24,260
และเราถือว่าตำแหน่งผู้นำนี้ 
และเราปฏิบัติกับมัน

12
00:00:24,260 --> 00:00:27,325
ราวกับว่า มันเป็นสิ่งที่สักวันหนึ่ง เราจึงจะคู่ควรกับมัน

13
00:00:27,325 --> 00:00:29,208
แต่การให้ตำแหน่งนี้กับตัวเราเอง 
ในตอนนี้

14
00:00:29,208 --> 00:00:32,320
หมายถึง ระดับของความยะโสหรือโอหัง
ที่เราไม่สบายใจกับมันนัก

15
00:00:32,320 --> 00:00:34,847
และบางทีผมก็กังวลว่า เราใช้เวลาไปมากมายกับ

16
00:00:34,847 --> 00:00:38,284
การยกย่องเชิดชูสิ่งมหัศจรรย์ต่างๆ
ที่น้อยคนนักจะทำได้

17
00:00:38,284 --> 00:00:39,338
เราทำให้ตัวเราเองเชื่อว่า สิ่งเหล่านั้นเท่านั้น

18
00:00:39,338 --> 00:00:41,354
ที่ควรค่าแก่การยกย่อง และเราเริ่มที่จะ

19
00:00:41,354 --> 00:00:43,493
ลดคุณค่า ของสิ่งที่เราสามารถทำได้ในทุกๆวันลง

20
00:00:43,493 --> 00:00:46,304
และเราเริ่มที่จะ ใช้เวลาช่วงสั้นๆ 
ที่เราเป็นผู้นำจริงๆนั้น

21
00:00:46,304 --> 00:00:48,200
และไม่ยอมให้ตัวเราเอง ได้รับเกียรตินั้น

22
00:00:48,200 --> 00:00:49,635
และเราไม่ยอมให้ตัวเราเองรู้สึกดี 
เกี่ยวกับสิ่งที่ทำนั้น

23
00:00:49,635 --> 00:00:51,482
และ ผมโชคดีพอควรทีเดียว ที่ผ่านมา

24
00:00:51,482 --> 00:00:53,405
มากกว่า 10 ปี ที่ทำงานกับคนที่น่าอัศจรรย์บางคน

25
00:00:53,405 --> 00:00:54,872
คนที่ช่วยให้ผมตั้งคำนิยามของ ความเป็นผู้นำ 
ขึ้นมาใหม่

26
00:00:54,872 --> 00:00:56,198
ที่ทำให้ผมคิดว่า รู้สึกมีความสุขมากขึ้น

27
00:00:56,198 --> 00:00:58,747
ด้วยเวลาอันสั้นในวันนี้ 
ผมเพียงแค่อยากจะแบ่งปันกับคุณ

28
00:00:58,747 --> 00:01:03,146
เรื่องๆหนึ่ง ที่น่าจะเป็นต้นเหตุสำคัญที่สุด
สำหรับการตั้งคำนิยามใหม่นี้

29
00:01:03,146 --> 00:01:05,341
ตอนที่ผมเรียนที่มหาวิทยาลัยเล็กๆแห่งหนึ่ง ชื่อ

30
00:01:05,341 --> 00:01:07,714
มหาวิทยาลัยเมาท์ อะลิสัน (Mount Allison) 
ในเมืองแซ็ควิลล์ รัฐนิวบรันส์วิก

31
00:01:07,714 --> 00:01:09,741
และในวันสุดท้ายของผมที่่นั่น 
มีหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามาหาผม

32
00:01:09,741 --> 00:01:12,945
เธอบอกว่า "ฉันจำครั้งแรกที่ฉันพบคุณได้นะ"

33
00:01:12,945 --> 00:01:15,354
จากนั้นเธอก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อสี่ปีก่อนให้ผมฟัง

34
00:01:15,354 --> 00:01:18,300
เธอบอกว่า "ในวันก่อนที่ฉันจะเริ่มเข้าเรียนมหาวิทยาลัย

35
00:01:18,300 --> 00:01:20,450
ตอนอยู่ในห้องโรงแรมกับคุณพ่อและคุณแม่ของฉัน และ

36
00:01:20,450 --> 00:01:23,066
ฉันรู้สึกกลัวมากและแน่ใจอย่างมาก ว่าฉันเรียนไม่ได้

37
00:01:23,066 --> 00:01:26,232
ว่าฉันยังไม่พร้อมสำหรับมหาวิทยาลัย 
จนกระทั่งฉันถึงกับร้องไห้โฮออกมา

38
00:01:26,232 --> 00:01:27,851
คุณพ่อคุณแม่ประหลาดใจ พวกเขาพูดประมาณว่า

39
00:01:27,851 --> 00:01:30,946
"พวกเรารู้ว่าลูกกลัว แต่พรุ่งนี้ลองไปดูก่อนนะ

40
00:01:30,946 --> 00:01:32,573
ลองไปวันแรกดู และถ้าเมื่อใดก็ตาม

41
00:01:32,573 --> 00:01:35,165
ลูกรู้สึกเหมือนว่าลูกไม่สามารถทำได้ ก็ไม่เป็นไร 
แค่บอกเราก็พอ

42
00:01:35,165 --> 00:01:37,764
เราจะพาลูกกลับบ้าน ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เราก็รักลูก"

43
00:01:37,764 --> 00:01:38,902
และเธอบอกว่า "ดังนั้น วันต่อมาฉันจึงไป

44
00:01:38,902 --> 00:01:41,107
ฉันกำลังยืนเข้าแถว พร้อมที่จะลงทะเบียน

45
00:01:41,107 --> 00:01:43,091
แล้วฉันก็มองไปรอบๆ และฉันรู้เพียงแค่ว่า ฉันทำไม่ได้

46
00:01:43,091 --> 00:01:45,542
ฉันรู้ว่าฉันยังไม่พร้อม ฉันรู้ว่า ฉันต้องล้มเลิก"

47
00:01:45,542 --> 00:01:47,495
เธอบอกอีกว่า "ฉันได้ตัดสินใจอย่างนั้นแล้ว 
และทันทีที่ได้ตัดสินใจ

48
00:01:47,495 --> 00:01:49,946
ก็มีความรู้สึกสงบสุขอย่างไม่น่าเชื่อนี้ เข้ามาแทน

49
00:01:49,946 --> 00:01:51,817
ฉันหันกลับไปหาคุณพ่อและคุณแม่ 
เพื่อจะบอกท่าน

50
00:01:51,817 --> 00:01:53,948
ว่าเราต้องกลับบ้านกันแล้วละ และในตอนนั้นเอง

51
00:01:53,948 --> 00:01:55,909
คุณก็เดินออกมาจากตึกสโมสรนักศึกษา

52
00:01:55,909 --> 00:01:59,029
ใส่หมวกที่ดูทึ่มที่สุด
เท่าที่ฉันเคยเห็นมาในชีวิตเลย" (เสียงหัวเราะ)

53
00:01:59,029 --> 00:02:00,749
"มันสุดยอดมาก

54
00:02:00,749 --> 00:02:02,888
และคุณถือป้ายแผ่นใหญ่ สนับสนุนกลุ่มไชเนอรามา (Shinerama)

55
00:02:02,888 --> 00:02:04,435
ซึ่งก็คือ กลุ่มนักเรียนที่ต่อสู้กับโรคซีสติกไฟโบรซีส (Cystic Fibrosis)"

56
00:02:04,435 --> 00:02:05,495
งานการกุศลที่ผมทำงานอยู่ด้วย มาหลายปี

57
00:02:05,495 --> 00:02:07,484
"และคุณก็ถือถังที่เต็มไปด้วยลูกอมยิ้ม

58
00:02:07,484 --> 00:02:09,882
ขณะที่คุณเดินมาเรื่อยๆ และแจกอมยิ้มนั้น

59
00:02:09,882 --> 00:02:12,426
ให้กับคนที่อยู่ในแถว และเล่าเรื่องราว
เกี่ยวกับของไชเนอรามา

60
00:02:12,426 --> 00:02:15,828
และทันใดนั้น คุณมาถึงฉัน และคุณก็หยุดเดิน

61
00:02:15,828 --> 00:02:19,463
และคุณก็มองจ้องมา มันน่าขนลุกนะ" (เสียงหัวเราะ)

62
00:02:19,463 --> 00:02:22,265
หนูคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ รู้แน่ๆเลย
ว่าผมกำลังพูดเรื่องอะไร (เสียงหัวเราะ)

63
00:02:22,265 --> 00:02:24,265
"แล้วคุณก็มองมาที่ผู้ชายถัดจากฉันไป

64
00:02:24,265 --> 00:02:25,883
แล้วคุณก็ยิ้ม คุณล้วงมือเข้าไปในถัง แล้วก็ดึงเอา

65
00:02:25,883 --> 00:02:27,968
อมยิ้มแท่งหนึ่งออกมา แล้วคุณก็ยื่นให้กับเขา 
และพูดว่า

66
00:02:27,968 --> 00:02:31,849
'คุณต้องให้อมยิ้มกับสาวสวยคนที่ยืนข้างๆคุณนะ' "

67
00:02:31,849 --> 00:02:36,046
แล้วเธอบอกว่า "ฉันไม่เคยเห็นใครที่รู้สึกเขินอาย
ได้ง่ายมากกว่านั้นมาก่อน ในชีวิตฉัน"

68
00:02:36,046 --> 00:02:37,717
หน้าเขากลายเป็นสีแดงบีทรูท 
และเขาไม่มองมาที่ฉันเลย แม้แต่น้อย

69
00:02:37,717 --> 00:02:41,851
เขาแค่ยื่นอมยิ้มให้แบบนี้" (เสียงหัวเราะ)

70
00:02:41,851 --> 00:02:44,292
"และฉันรู้สึกสงสารผู้ชายคนนี้มาก จนต้องรับอมยิ้มมา

71
00:02:44,292 --> 00:02:46,857
และเมื่อฉันรับอมยิ้มมา คุณก็มีสีหน้าเคร่งขรึมอย่างไม่น่าเชื่อ

72
00:02:46,857 --> 00:02:48,373
และคุณก็มองไปที่คุณพ่อกับคุณแม่ของฉัน

73
00:02:48,373 --> 00:02:50,692
แล้วคุณก็พูดว่า 'ดูสิ ดูสิ

74
00:02:50,692 --> 00:02:53,934
วันแรกที่ออกมาจากบ้าน เธอก็ยอมรับลูกอมยิ้ม

75
00:02:53,934 --> 00:02:56,850
จากคนแปลกหน้าแล้วเนี่ยนะ?! (หัวเราะ)

76
00:02:56,850 --> 00:02:59,252
และเธอบอกว่า "แล้วทุกคนก็หยุดไม่ได้ ห่างออกไปยี่สิบฟุตในทุกทิศทุกทาง

77
00:02:59,252 --> 00:03:01,257
ทุกๆคนเริ่มหัวเราะเสียงดัง

78
00:03:01,257 --> 00:03:03,913
ฉันรู้ว่ามันฟังดูไม่เข้าท่า แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม 
ฉันถึงเล่าให้คุณฟังเรื่องนี้

79
00:03:03,913 --> 00:03:05,402
แต่ในชั่วขณะนั้นเอง ตอนที่ทุกคนกำลังหัวเราะ

80
00:03:05,402 --> 00:03:07,093
ฉันก็รู้ว่า ฉันไม่ควรที่จะล้มเลิกการเข้าเรียน

81
00:03:07,093 --> 00:03:08,988
ฉันรู้ว่า ฉันอยู่ในที่ๆฉันควรจะอยู่

82
00:03:08,988 --> 00:03:11,653
และฉันรู้ว่า ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ที่บ้าน 
แต่ฉันก็ยังไม่เคยพูดกับคุณ

83
00:03:11,653 --> 00:03:13,760
สักครั้งในรอบสี่ปี หลังจากวันนั้น

84
00:03:13,760 --> 00:03:15,354
แต่ฉันได้ยินมาว่า คุณกำลังจะจากไป

85
00:03:15,354 --> 00:03:16,987
ฉันเลยต้องมาและบอกคุณว่า คุณนั้นเป็น

86
00:03:16,987 --> 00:03:21,299
คนที่สำคัญอย่างเหลือเชื่อในชีวิตของฉัน 
และฉันจะคิดถึงคุณ ขอให้โชคดีนะคะ"

87
00:03:21,299 --> 00:03:23,428
แล้วเธอก็เดินจากไป และผมก็ถูกลูกยอ

88
00:03:23,428 --> 00:03:26,107
พอเธอเดินห่างไปประมาณหกฟุต 
เธอก็หันกลับมา ยิ้ม แล้วก็บอกว่า

89
00:03:26,107 --> 00:03:27,518
"คุณก็น่าจะรู้เรื่องนี้ด้วยนะ

90
00:03:27,518 --> 00:03:31,005
ฉันยังคงนัดเที่ยวกับผู้ชายคนนั้น
สีปีหลังจากนั้น" (เสียงหัวเราะ)

91
00:03:31,005 --> 00:03:34,012
หนึ่งปีครึ่งหลังจากผมย้ายมาที่โตรอนโต้

92
00:03:34,012 --> 00:03:37,038
ผมได้รับเชิญไปงานแต่งงานของพวกเขา

93
00:03:37,038 --> 00:03:39,673
และที่คาดไม่ถึงและน่าประหลาดใจก็คือ
ผมจำเรื่องนี้ไม่ได้เลย

94
00:03:39,673 --> 00:03:41,477
ผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับช่วงเวลานั้นเลย

95
00:03:41,477 --> 00:03:43,385
และผมได้ค้นหาในคลังความจำของผม 
เพราะว่ามันตลกนะ

96
00:03:43,385 --> 00:03:45,994
ผมควรจะจำได้ว่าผมได้ทำ แต่ผมกลับจำไม่ได้

97
00:03:45,994 --> 00:03:48,445
และนั่น เป็นช่วงเวลา ของการเปิดหูเปิดตา
และการเปลี่ยนแปลง

98
00:03:48,445 --> 00:03:50,978
สำหรับผมที่คิดได้ว่า นั่นอาจเป็นผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ที่สุด 
เท่าที่ผมเคยทำ

99
00:03:50,978 --> 00:03:53,322
ให้กับชีวิตของใครคนหนึ่ง
ช่วงเวลาที่ ผู้หญิงคนหนึ่ง เดินเข้ามา

100
00:03:53,322 --> 00:03:55,400
หาคนแปลกหน้าเมื่อสี่ปีให้หลัง และพูดว่า

101
00:03:55,400 --> 00:03:57,096
"คุณเป็นคนที่สำคัญอย่างไม่น่าเชื่อ ในชีวิตของฉัน"

102
00:03:57,096 --> 00:03:59,674
เป็นช่วงเวลาที่ผมจำไม่ได้เลย

103
00:03:59,674 --> 00:04:01,142
มีใครบ้างในที่นี้ เคยมีช่วงเวลา ลูกอมยิ้มบ้าง

104
00:04:01,142 --> 00:04:03,418
ช่วงเวลาที่ ใครบางคนพูดอะไรบางอย่าง 
หรือทำอะไรบางอย่าง

105
00:04:03,418 --> 00:04:05,868
ที่คุณรู้สึกว่า โดยพื้นฐานแล้วมันทำให้ชีวิตคุณดีขึ้น

106
00:04:05,868 --> 00:04:10,048
งั้น มีใครบ้างที่ได้บอกคนๆนั้นว่า เขาได้ทำอะไรไป?

107
00:04:10,048 --> 00:04:12,374
เห็นไหม ทำไมถึงไม่บอกล่ะ? เราฉลองงานวันเกิด

108
00:04:12,374 --> 00:04:16,786
ซึ่งพวกคุณต้องทำก็คือ การไม่ตายเป็นเวลา 365 วัน (เสียงหัวเราะ)

109
00:04:16,786 --> 00:04:18,589
แต่เรากลับปล่อยให้คน ที่ทำให้ชีวิตพวกเราดีขึ้น

110
00:04:18,589 --> 00:04:20,214
เดินไปทั่ว โดยไม่ทราบเรื่องนั้นเลย

111
00:04:20,214 --> 00:04:22,679
และพวกคุณแต่ละคน พวกคุณแต่ละคน

112
00:04:22,679 --> 00:04:24,114
ได้เคยเป็นผู้ที่ทำให้เกิดช่วงเวลาลูกอมยิ้มขึ้นแล้ว

113
00:04:24,114 --> 00:04:25,742
คุณได้ทำให้ชีวิตของบางคนดีขึ้น

114
00:04:25,742 --> 00:04:28,295
จากบางอย่างที่คุณได้พูดหรือได้ทำ 
และถ้าคุณคิดว่าคุณไม่เคยทำ

115
00:04:28,295 --> 00:04:30,960
ลองคิดถึง มือทั้งหลายที่ไม่ได้ยกขึ้น
ตอนที่ผมถามคำถามนั้นสิ

116
00:04:30,960 --> 00:04:32,942
คุณก็แค่เป็นคนหนึ่ง ในผู้ที่ไม่มีคนมาบอก

117
00:04:32,942 --> 00:04:35,745
แต่ มันน่าตกใจที่จะคิดว่า ตัวเราเองนั้นมีอิทธิพล

118
00:04:35,745 --> 00:04:37,864
มันอาจน่ากลัวที่จะคิดว่า 
เรานั้นสำคัญมากขนาดนั้นต่อคนอื่น

119
00:04:37,864 --> 00:04:41,286
เพราะว่าตราบใดที่เราทำให้ความเป็นผู้นำ 
เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าตัวเรา

120
00:04:41,286 --> 00:04:43,158
ตราบใดที่เรา เอาความเป็นผู้นำไปห่างไกลจากเรา

121
00:04:43,158 --> 00:04:44,898
ตราบใดที่เรา ทำให้มันเรื่องของการเปลี่ยนแปลงโลก

122
00:04:44,898 --> 00:04:46,861
เราหาข้อแก้ตัวสำหรับตัวเอง 
เพื่อที่จะไม่ต้องคาดหวังมัน

123
00:04:46,861 --> 00:04:49,734
ในทุกๆวัน จากตัวเราเอง และจากคนอื่นๆ

124
00:04:49,734 --> 00:04:52,478
มาริแอน วิลเลียมสัน พูดว่า "ความกลัวที่สุดของเรานั้น 
ไม่ใช่กลัวว่าเราไม่ดีพอ

125
00:04:52,478 --> 00:04:54,837
ความกลัวที่สุดของเรา คือ 
กลัวว่าเรามีอำนาจเกินกว่าที่จะประมาณได้

126
00:04:54,837 --> 00:04:57,749
ด้านสว่างของเราต่างหาก ไม่ใช่ด้านมืดของเรา 
ที่ทำให้เราหวาดกลัว"

127
00:04:57,749 --> 00:05:00,205
และเสียงเรียกร้องของผม ให้ทำในวันนี้ ก็คือ
พวกเราจำต้องข้ามสิ่งเหล่านั้นไป

128
00:05:00,205 --> 00:05:02,204
เราต้องข้ามผ่านความกลัวเกี่ยวกับ 
อิทธิพลที่มีมากเป็นพิเศษ

129
00:05:02,204 --> 00:05:03,747
ที่เราสามารถมีได้ กับชีวิตของกันและกัน

130
00:05:03,747 --> 00:05:06,152
เราจำต้องข้ามผ่านมันไป 
เราจึงจะสามารถก้าวพ้นมันไป แล้ว

131
00:05:06,152 --> 00:05:09,040
น้องชายและน้องสาวตัวน้อยของพวกเรา 
และในวันหนึ่งข้างหน้า ลูกๆของเรา

132
00:05:09,040 --> 00:05:11,362
หรือลูกๆของเราในขณะนี้ -- สามารถที่จะเฝ้าดู 
และเริ่มเห็นคุณค่า

133
00:05:11,362 --> 00:05:13,438
ของผลกระทบ ที่เราสามารถทำให้เกิดขึ้นได้ 
ในชีวิตของกันและกัน

134
00:05:13,438 --> 00:05:16,690
มากยิ่งกว่าเงินและอำนาจ
และยศฐาบรรดาศักด์และอิทธิพล

135
00:05:16,690 --> 00:05:19,325
เราต้องนิยามคำว่า ความเป็นผู้นำ 
เสียใหม่ว่า เกี่ยวกับช่วงเวลาของลูกอมยิ้ม

136
00:05:19,325 --> 00:05:22,212
เราสร้างมันขึ้นมากี่ครั้ง 
เรายอมรับว่ามันเกิดขึ้นจริงกี่ครั้ง

137
00:05:22,212 --> 00:05:25,645
เราจ่ายไปเพื่อให้ได้มันมากี่ครั้ง 
และเรากล่าวคำขอบคุณไปกี่ครั้ง

138
00:05:25,645 --> 00:05:28,003
เพราะว่า เราได้ทำให้ความเป็นผู้นำ 
ไปเป็นเรื่องของ การเปลี่ยนแปลงโลก

139
00:05:28,003 --> 00:05:31,338
แต่มันไม่มีโลก มีแต่เพียงความเข้าใจในเรื่องนี้ 
ของคนหกพันล้านคน

140
00:05:31,338 --> 00:05:33,149
และถ้าคุณเปลี่ยนความเข้าใจของคนคนหนึ่ง ในเรื่องนี้

141
00:05:33,149 --> 00:05:35,467
ความเข้าใจของคนๆหนึ่ง ในสิ่งที่พวกเขาสามารถทำได้

142
00:05:35,467 --> 00:05:37,852
ความเข้าใจของคนๆหนึ่ง ว่าคนห่วงใยเขาอยู่มากเท่าใด

143
00:05:37,852 --> 00:05:40,316
ความเข้าใจของคนๆหนึ่งว่า
เขาเป็นผู้กระทำที่ทรงพลัง ได้มากแค่ไหน

144
00:05:40,316 --> 00:05:43,780
ต่อการเปลี่ยนแปลงในโลกนี้ 
เมื่อนั้นคุณได้เปลี่ยนแปลงสิ่งทั้งมวล

145
00:05:43,780 --> 00:05:46,571
และถ้าเราเข้าใจความเป็นผู้นำ
ในลักษณะที่ว่านั้น

146
00:05:46,571 --> 00:05:48,866
ผมคิดว่า ถ้าเราสามารถนิยาม ความเป็นผู้นำ 
ขึ้นมาใหม่ ในลักษณะที่ว่านั้น

147
00:05:48,866 --> 00:05:50,839
ผมคิดว่า พวกเราสามารถเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างได้

148
00:05:50,839 --> 00:05:53,535
และนั่นเป็นแนวคิดง่ายๆ 
แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องเล็ก

149
00:05:53,535 --> 00:05:56,835
และผมอยากจะขอบคุณทุกท่านเป็นอย่างมาก 
ที่ให้ผมมาแบ่งปันเรื่องนี้กับท่านในวันนี้ครับ