Jake Wood: Gaziler için yeni bir görev: doğal afetlere müdahale

Aylarca hatta yıllarca süren savaşın ardından Amerikalı gazilerin %92'si göreve devam etmek istediklerini söylüyorlar. Bu arada doğal afetler de ardı ardına dünya çapında büyük yıkımlara sebep oluyor. Peki bu iki sorunun ortak yanı nedir? Rubicon Takımı kurucu ortaklarından Jake Wood, gazilerin doğal afetlere müdahalede etkin bir biçimde nasıl rol alabileceklerini ve bunu yaparken de bir amaca, çevreye ve özsaygıya yeniden nasıl kavuşabileceklerini anlatıyor.

İki sene önce, ABD Deniz Piyadeleri'nde

Irak ve Afganistan'da da dahil olmak üzere dört yıllık

görevin ardından, kendimi

Port-au-Prince'de buldum. Depremden üç gün sonra,

şehrin en zarar görmüş kısımlarında

bir grup gazi ve profesyonel sağlık görevlisine

öncülük ediyordum.

Kimsenin gidemediği ve

gitmek istemediği yerlere gidecektik ve

üç hafta sonra bir şey farkettik. Gaziler,

doğal afetlere müdahale konusunda olağanüstü başarılılar.

Ülkemize döndükten sonra ben ve kurucu ortağım

durumu inceledik ve ortada iki problemin olduğu kanaatine vardık.

Birinci problem doğal afetlere müdahale konusunda yetersizlik var.

Çok yavaş ve demode. En son teknoloji

ve en iyi çalışanlar kullanılmıyor.

Farkına vardığımız ikinci sorun ise

gazileri topluma geri kazandırmadaki yetersizlikti.

Bu konu, askerlerin Irak ve Afganistan'dan geri döndüğü

ve sivil yaşama uyum sağlamakta güçlük çektikleri şu sıralar

gazetelerin ön sayfalarında yer alıyor.

Oturup bu iki soruna baktık ve şu sonuca vardık:

Bunlar aslında problem değil.

Bunlar aslında çözüm. Bunu söyleyerek neyi mi kastediyorum?

Doğal afetlere müdahaleyi, yurda geri dönen gazilere bir

görev imkanı olarak kullanabiliriz.

En son anketler gösteriyor ki, gazilerin yüzde 92'si

üniformalarını çıkardıktan sonra da hizmet etmeye devam etmek istiyorlar.

Ve biz bu insanları doğal afetlere müdahalede kullanabiliriz.

Kağıt üstünde bu çok iyi bir fikir ve biz 2010 yılında

Şili'deki tsunamiye, Pakistan'daki sel baskınlarına

ve Tay-Burma sınırına eğitim timleri yolladık.

Ancak bu senenin başlarında, ilk üyelerimizden biri

organizasyonun yönünü değiştirmemize sebep oldu.

Bu kişi Clay Hunt. Clay de benimle birlikte deniz piyadeydi.

Irak ve Afganistan'da birlikte görev yaptık.

Clay Port-au-Prince ve Şili'de de yanımızdaydı.

Bu senenin başında, Mart ayında Clay intihar etti.

Bu bir trajediydi, fakat bu olay yaptığımız işte

tekrar odaklanmaya zorladı bizi.

Clay kendisini Irak ve Afganistan'da yaşananlardan dolayı öldürmedi.

Clay kendisini ülkesine döndükten sonra

kaybettiklerinden dolayı öldürdü.

Yaşam amacını kaybetti. Çevresindekileri kaybetti.

Ve en acısı, kendine verdiği değeri kaybetti.

Olaylar sakinleştikten sonra geri dönüp durumu incelediğimizde

farkettik ki, organizasyonumuzun

çıkış noktası olan o iki sorun, bizim gazilerin görev yaptığı

afetlere müdahale organizasyonu olduğumuzu gösteriyordu.

Birçok başarı elde ettik ve kendimizi doğal afetlere

müdahale modelini değiştiriyor gibi hissettik.

Ama Clay'den sonra odağımızı değiştirdik ve birden,

şimdi doğal aftetlere müdahaleyi gazilere yardım amaçlı

kullanan bir organizasyon olarak görmeye başladık kendimizi.

Çünkü inanıyoruz ki biz bu yolla o amacı,

o çevreyi ve o özsaygıyı gazilere yeniden verebiliriz.

Tuscaloosa ve Joplin'deki kasırgalar ve daha sonrasında

Irene kasırgası, bizim bu konuya eğilmemize olanak sağladı.

Şimdi sizden 18 yaşında, Kansas şehrinden lise mezunu

bir genci gözünüzün önüne getirmenizi istiyorum.

Orduya katılıyor. Ordu onun eline bir silah veriyor.

Irak'a yolluyorlar.

Her gün bir görevle üssünü terkediyor.

O görev, geride bıraktığı ülkesindeki ailesinin özgürlüğünü korumak.

Etrafındaki insanları hayatta tutmak.

Görev yaptığı köyde barışı sağlamak.

Bir amacı var. Ama Kansas şehrine geri döndüğü zaman,

belki üniversiteye başlıyor, belki bir işe giriyor,

ama artık benzer bir amaç hissetmiyor yaşamında.

Onun eline bir testere verip Joplin'de

ilkyardıma gönderiyorsunuz ve amacını tekrar kazanıyor.

Şimdi geri dönelim, aynı genç 18 yaşında Kansas şehrinde liseden mezun olup

orduya katılıyor. Ordu onun

eline bir silah verip Irak'a gönderiyor.

Her gün etrafındaki aynı gözlere bakıyor.

Üsten çıkıyor, o insanların arkasını kollayacağını biliyor.

Aynı kumda uyuyorlar. Aynı yerde birlikte yaşıyorlar.

Birlikte yemek yiyorlar. Birlikte kan döküyorlar.

Kansas şehrinde evine geri dönüyor.

Ordudan ayrılıyor. Üniformasını çıkartıyor.

Artık eski çevresi yok.

Ama o gazilerden 25'ini Joplin'e bırakıyorsunuz

ve o çevre hissini tekrardan kazanıyorlar.

Tekrar, Kansas şehrinde liseden mezun olan 18 yaşındaki

genci ele alalım.

Orduya katılıyor. Ordu onun eline bir silah verip

Irak'a gönderiyor.

Göğsüne bir madalya iliştiriyorlar. Kutlamalarla eve dönüyor.

Üniformasını çıkartıyor. Artık o kendi çevresinde Çavuş Jones değil.

Artık o Kansas'lı Dave.

Artık aynı özsaygısı yok.

Ama siz onu kasırgadan sonra Joplin'e geri yolluyorsunuz

ve biri ona yaklaşıp elini sıkarak

yardımlarından dolayı teşekkür ediyor

ve böylece özsaygısını tekrar kazanıyor.

Bence bu çok önemli, çünkü şu anda birilerinin

bir şeyler yapması gerekiyor.

Ve bu jenerasyonun gazileri, eğer imkan tanınırsa

bu şansa sahip.

Çok teşekkür ederim. (Alkış)