Irkçılığın herkes için bir maliyeti var

Kamu politikası uzmanı Heather C. McGhee, ırkçılık ekonomimizi daha da kötüleştiriyor -sadece renginden dolayı insanlarına zarar verecek şekilde de değil. McGhee, araştırmasından ve ABD çapında seyahatlerinden, ırkçılığın kötü politika yapımını nasıl desteklediğine ve ekonomik potansiyelimizi nasıl tükettiğine dair şaşırtıcı içgörüler paylaşıyor ve herkes adına daha müreffeh bir ulus yaratmak için neler yapabileceğimiz konusunda kritik bir yeniden düşünüş sunuyor. Kaderimiz bağlantılı, diyor. "Bölünmüş kalmak bize çok pahalıya mal oluyor."

Ben bir kamu politikası uzmanıyım.

Amerikan ekonomisindeki sorunlara
işaret eden verileri araştırıyorum;

hane halkı borcunun artması,

ücretlerin ve yardımların düşmesi,

kamu gelirindeki
eksiklikler gibi sorunlar.

Ekonomimizi daha fazla insan için

daha refah hale getirmek adına
çözümler bulmaya çalışıyorum.

Vergi politikası

ve altyapı yatırımlarını deliler gibi
araştırıyorum

ve zarifçe tasarlanmış

bir düzenleyici rejimden
gerçekten heyecan duyuyorum.

(Kahkahalar)

Bunlar, 2016 yılının Ağustos ayında

halka açık canlı bir televizyon
çağrı programında bahsettiğim konular.

Kuzey Carolina'dan Gary isminde
bir adam aradığında

programı neredeyse yarılamıştım

ve “Ben beyaz bir erkeğim
ve önyargılıyım” dedi.

Daha sonra önyargılarını detaylandırdı;

siyah erkekler ve çeteler,

uyuşturucu ve suç hakkında konuştu.

Ama sonra asla
unutamayacağım bir şey söyledi.

"Ama değişmek istiyorum

ve daha iyi bir Amerikalı olmak için
ne yapabileceğimi bilmek istiyorum" dedi

Şimdi unutmayın, kariyerim
kişisel düşünce ve duygulara değil,

dolarlara ve sentlere çevrilen

ekonomi politikası ile ilgilidir.

Ama canlı yayında adama
cevap vermek için ağzımı açtığımda

en şaşırtıcı kelimeler çıktı.

Dedim ki...

"Teşekkür ederim"

Önyargılarını kabul ettiği,
değişmek istediği

ve bir şekilde, onu daha iyi bir
Amerikalı yapacağını bildiği için

ona teşekkür ettim.

Gary ile benim
aramdaki söyleşi viral oldu.

Sekiz milyondan fazla izlendi

ve sosyal medya yorumlarına
ve haber kaynaklarına ilham oldu.

Sanırım insanlar siyah bir kadının

önyargılı beyaz bir adam için
böyle şefkat gösterdiğine

ve beyaz bir adamın

ulusal televizyonda önyargılarını
kabul ettiğine şaşırdılar.

Gary ile viral anımızdan
çok kısa bir süre sonra

bizzat tanıştık.

Tavsiyeme uyduğunu söyledi.

Sözlerimin birisinin tozu
pencereden silip içeri ışığı almış gibi

olduğunu söyledi.

Yıllar geçtikçe Gary ve ben arkadaş olduk.

Gary, ona Amerika'daki sistematik ırkçılık

ve kamu politikası hakkında
çok şey öğrettiğimi söylerdi.

Ama ben de Gary'den çok şey öğrendim.

Benim için en büyük ders,

Gary'nin önyargısının
acı çekmesine neden olmasıydı.

Korku, kaygı, izolasyon.

Tüm kariyerimde odaklandığım

ekonomik sorunların çoğunu

yeniden düşünmemi sağladı.

Merak ettim,

toplumumuzun ırkçılığının da aynı şekilde

ayrıcalıktan faydalanmak için
kurulmuş olan insanlar üzerinde de

geri tepmesi mümkün mü?

Bu sorudan yola çıkarak,

son birkaç yılı ülkeyi gezerek,
araştırma yaparak

ve bir kitap yazarak geçirdim.

Vardığım sonuç mu?

Irkçılık kötü politika yapımına yol açar.

Ekonomimizi daha da kötüleştiriyor.

Sadece beyaz olmayanlara
dezavantaj oluşturacak şekillerde değil.

Görünüşe göre sıfır toplamlı değil.

Irkçılık, beyaz insanlar için de kötü.

Örneğin, Amerika'nın kamu mallarımıza
yetersiz yatırım yapması,

hepimizin ihtiyaç duyduğu,
ortak paylaştığımız şeyler,

okullarımız, yollarımız ve köprülerimiz.

Altyapımız, Amerikan İnşaat Mühendisleri
Derneği'nden D+ alıyor

ve neredeyse her gelişmiş ülkeden
daha az kişi başı yatırım yapıyoruz.

Ama her zaman böyle değildi.

Montgomery, Alabama'ya gittim

ve orada, ırkçılığın bir kamu malını
ve kamunun bunu destekleme isteğini

nasıl yok edebileceğini gördüm.

1930'lar ve 40'larda

Amerika Birleşik Devletleri, Montgomery,
Alabama'da, kilometrelerce en büyüğü olan

Oak Park havuzunu içeren

vergi dolarları tarafından finanse edilen

ülke çapında bir
kamu malları patlaması yaşadı.

O zamanlar, insanların klimaları yoktu

ve bu yüzden sıcak yaz günlerini

düzenli bir güneşlenme
ve sıçrama rotasyonu içinde geçirdiler

ve sonra yakındaki ağaçların
bir halkası altında serinlediler.

Kasabanın buluşma yeriydi.

Oak Park havuzu dışında,

tüm Montgomery vatandaşları tarafından
finanse edilmiş olsa da

sadece beyazlar içindi.

Bir federal mahkeme tarafından nihayet
anayasaya aykırı bulunduğunda

belediye meclisinin tepkisi hızlı oldu.

1 Ocak 1959'dan itibaren,

siyah ailelerin de yüzmesine
izin vermek yerine

halka açık havuzu
boşaltmaya karar verdiler.

Kamusal malların bu şekilde yok edilmesi

ülke genelinde sadece güneyde değil

kasabalarda da tekrarlandı.

Kasabalar, 1960'lı yılların tamamındaki

ayrışma emirlerine
yanıt olarak kamu parklarını,

havuzlarını ve okullarını kapattı.

Montgomery'de on yıl boyunca tüm
Parklar Departmanı kapalıydı.

Eğlence merkezlerini kapattılar,

hayvanat bahçesindeki
hayvanları bile sattılar.

Bugün, Oak Park'ın arazisinde
benim gibi yürüyebilirsiniz

ancak çok az insan var.

Havuzu asla yeniden inşa etmediler.

Irkçılığın herkes için bir maliyeti var.

Aynı düşünceyi, Lehman Brothers'ın
batmakta olduğu haberini öğrendiğim

15 Eylül 2008'de hatırlıyorum.

Şimdi Lehman,

önümüzdeki günlerde gidecek olan
diğer finansal firmalar gibi,

30 yıllık sabit oranlı bir ev kredisi olan

basit ve güvenli bir şeye dayanan
zehirli bir finansal araca

aşırı maruz kalmakla yapıldı.

Ancak merkezdeki ipotek
ve finansal krizin kökeni

garip yeni terimler içeriyordu.

Glenn adında bir ev sahibiyle
tanıştığımda ziyaret ettiğim gibi

siyahi ve Latin asıllı
orta sınıf topluluklarda

yıllarca geliştirildi
ve agresif bir şekilde pazarlandı.

Glenn, on yıldan fazla bir süredir

Cleveland'ın Mount Pleasant semtinde
yapraklı sokakta bir eve sahipti.

Ama onunla tanıştığımda
ipoteği paraya çevrilmek üzereydi.

Hemen hemen tüm komşuları gibi,

ipoteğini yeniden finanse etmeyi
vaat eden bir komisyoncu kapıyı çaldı.

Ancak komisyoncunun ona söylemediği şey,
bunun yeni bir ipotek olduğuydu.

Şişirilmiş bir
faiz oranına sahip bir ipotek

ve bir balon ödemesi

ve bundan çıkmaya çalışırsa
bir ön ödeme cezası.

Şimdi, yaygın yanlış algılama,

o zaman ve hala bugün,
Glenn gibi insanların

karşılamayacakları
mülkler satın aldıklarıdır.

Kendilerinin
riskli borçlular olduklarıydı.

Bu kalıpyargının, politika yapıcıların,

hala durduracak zamanımız olduğunda

krizini görmesini
nasıl zorlaştırdığını gördüm.

Ama hepsi buydu.

Bir klişe.

Yüksek risk faizli ipoteklerin çoğu Glenn
gibi iyi kredileri olan insanlara gitti.

Afrikalı Amerikalılar ve Latinlerin
kredileri, beyaz insanlardan

daha iyi olsa bile onlara

bu toksik kredileri satmaları
üç kat daha muhtemeldi.

Sorun borçlu olan değildi,

sorun krediydi.

Kazadan sonra,

Wells Fargo'dan Countrywide'a kadar
ülkenin yüksek kredi verenlerinin çoğu

ırk ayrımcılığı nedeniyle
para cezasına çarptırılacaktı.

Fakat bu farkındalık çok geç geldi.

Borç verenler için süper kârlı olan

ancak borçlular için başarısız olmak
üzere tasarlanan bu krediler,

Glenn'inki gibi siyahi ve Latin
mahallelerin sınırlarını aşarak

daha geniş, daha beyaz
ipotek piyasasına yayıldı.

Ülkenin tüm büyük Wall Street firmaları
bu kredilere bahse giriyor.

Zirvede, ülkedeki her beş
ipotekten biri bu kalıptaydı

ve kriz, meslektaşlarımın

ve benim geldiğini gördüğümüz kriz,

hepimize mal olacaktı.

On dokuz trilyon kayıp servet.

Emeklilik, konut eşitliği, tasarruflar.

Sekiz milyon iş kayboldu.

Daha önce hiç toparlanmayan
bir ev mülkiyeti oranı.

Glenn gibi ev sahiplerini yıllarca
boş yere desteklemem beni ikna etti:

ırkçılık olmasaydı
finansal bir kriz yaşamazdık.

2017 yılında, bir grup
otomobil fabrikası işçisinin

sendika için örgütlenmeye
çalıştığı Mississippi'ye gittim.

Şimdi mücadele ettikleri faydalar,

daha yüksek ücret,
daha iyi sağlık sigortası,

gerçek bir emeklilik,

fabrikadaki herkese yardım ederdi.

Ama beyaz, siyah,
sendika için, sendikaya karşı

konuştuğum kişilerden sonra

ırkçılık ortaya çıkmaya devam etti.

Joey adında beyaz bir adam böyle açıkladı.

Dedi ki,

"Beyazlar, siyahlar evet oyu veriyorsa
benim evet oyu kullanmadığımı düşünüyor.

Siyahlar böyle düşünüyorsa,
buna karşıyım."

Chip adında beyaz bir adam bana,

"Fikir şu ki,
siyah insanları yükseltirsen,

beyaz insanları indirirsin."

Sanki dünyanın varil-yengeç-zihniyeti var.

Sendika oyu başarısız oldu.

Tesisteki ücretler hala
sendikalı akranlarından daha düşük

ve oradaki insanlar sağlık bakımları için
hala endişeleniyorlar.

Belki Mississippi'de duyduğum işçilerin
ve erkeklerin önyargılı tutumlarına

odaklanmak cazip gelebilir.

Ama karları için
ırkçı fikirler satan insanları,

onu satın almaya yetecek kadar
umutsuz olanlardan

daha fazla sorumlu tutmakla ilgileniyorum.

Seyahatlerim de beni böyle yerle götürdü,

ancak böyle olmak zorunda değil.

Ülkenin en beyaz ve en eski
milleti olan Maine'e gittim;

her yıl doğumlardan
daha fazla ölümün olduğu

Lewiston adlı bu ölmekte olan
değirmen kasabasına gittim,

çoğunlukla Afrikalı ve Müslüman
göçmen ve mülteciler tarafından

hayata döndürülmüştü.

Orada, ailesi Lewiston'a gelen

son yeni insan dalgasının
bir parçası olan Cecile adında

bir kadınla tanıştım.

Bunlar yüzyılın başında gelen
Fransız-Kanadalı işçiler.

Cecile emekli oldu
ancak Kongo mültecilerini

Franco Miras Merkezi'ndeki
beyaz emeklilere katılmaları için

organize ederek
hayatta yeni bir amaç bulmuştu.

(Kahkahalar)

Kongo'dan gelen bu erkekler ve kadınlar,

bu emeklilerin
çocukluklarından beri konuşmadıkları

Fransızcayı hatırlamalarına
yardım ediyorlardı.

Birlikte, bu iki topluluk birbirlerine
kendilerini evde hissetmede yardımcı oldu.

Yeni gelenlerin

kasabada bir tahliye olmasıyla ilgili
tüm siyasi konuşmalar için,

iki partili bir düşünce kuruluşu
oradaki yerel mülteci topluluğunun

40 milyon dolar vergi geliri

ve 130 milyon gelir yarattığını buldu.

Maine'deki onlar gibi

diğer kasabalar da onları kapatırken
Lewiston'un yeni bir okul

inşa ettiği gerçeğiyle övünen
şehir yöneticisiyle konuştum.

Bölünmüş kalmak
bize çok pahalıya mal oluyor.

Bir grup için iyi olanın bir diğeri için
pahalıya patlaması gerektiğine ilişkin

bu sıfır toplamlı düşünce,

bizi bu karmaşaya sokan şey budur.

Eski paradigmayı reddetme
ve kaderimizin bağlantılı olduğunu

anlamanın zamanı geldiğine inanıyorum.

Birinin yaralanması
herkesin yaralanmasıdır.

Bir seçeneğimiz var.

Milletimiz, insani değer hiyerarşisine
olan inanç üzerine kurulmuştur.

Fakat ırk çoğunluğu olmayan
bir ülke olmak üzereyiz.

Hepimiz aynı takımda değilmiş gibi
davranmaya devam edebiliriz.

Başarımızı sabote etmeye

ve kendi oyuncularımızı bozmaya
devam edebiliriz.

Ya da bu kadar farklılığın yakınlığının

ortak insanlığımızı
açığa çıkarmasına izin verebiliriz.

Sonunda en büyük varlığımıza
yatırım yapabiliriz.

İnsanlarımıza.

Tüm insanlarımıza.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)