Racisme heeft een prijs voor iedereen

Racisme verslechtert onze economie, en niet alleen voor mensen van kleur, zegt overheidsbeleidexpert Heather C. McGhee. Vanuit haar onderzoek en reizen door de VS, deelt McGhee verrassende inzichten in hoe racisme slechte beleidsvorming voedt en ons economisch potentie verslechtert. En ze biedt een cruciale heroverweging over wat we kunnen doen om een welvarendere natie tecreëren voor iedereen. 'Ons lot is verbonden.' zegt ze. 'Het kost ons zoveel om verdeeld te blijven.'

Ik ben een overheidsbeleid-nerd.

Ik onderzoek data die op problemen
in de Amerikaanse economie wijzen...

Problemen zoals stijgende
particuliere schulden,

afnemende lonen en voorzieningen,

tekorten in overheidsinkomsten.

En ik probeer met oplossingen te komen

om onze economie welvarender te maken
voor meer mensen.

Ik ben gek op belastingbeleid

en infrastructuurinvesteringen

en ik word echt enthousiast

van een elegant ontworpen regelgeving.

[Gelach]

Dat zijn de onderwerpen
waar ik het over had

bij een live inbelprogramma
op tv in augustus 2016.

Ik had het programma er half opzitten

toen een man inbelde.

Hij stelde zich voor
als Gary uit North Carolina

en hij zei:

'Ik ben een blanke man
en ik ben bevooroordeeld.'

Toen sprak hij in detail
over zijn vooroordelen,

hij had het over zwarte mannen en bendes,

drugs en misdaad.

Maar toen zei hij iets
wat ik nooit zal vergeten.

Hij zei: 'Maar ik wil veranderen.

Ik wil weten wat ik kan doen
om een betere Amerikaan te worden.'

Vergeet niet dat mijn carrière
om economisch beleid draait,

vertaald in dollars en centen,

niet in persoonlijke gedachtes
en gevoelens.

Maar toen ik mijn mond opendeed
om op live-tv op deze man te reageren,

kwamen de meest
verrassende woorden naar buiten.

Ik zei:

'Dank je.'

Ik dankte hem omdat hij toegaf
dat hij bevooroordeeld was,

omdat hij wilde veranderen
en omdat hij wist

dat hij zo een betere Amerikaan
zou worden.

Het gesprek tussen mij en Gary ging viral.

Het is meer dan acht miljoen keer bekeken

en inspireerde golven
aan opmerkingen op social media

en nieuwsberichten.

Ik denk dat mensen verrast waren

dat een zwarte vrouw
zoveel compassie zou tonen

voor 'n bevooroordeelde blanke

en dat een blanke man
zijn vooroordelen toegaf

op landelijke televisie.

Niet lang nadat Gary en ik viral gingen,

ontmoetten we elkaar.

HIj zei dat hij mijn raad had opgevolgd.

Hij zei dat het leek of mijn woorden
het stof van een raam had afgeveegd

zodat er licht doorscheen.

Met de jaren zijn Gary en ik
bevriend geraakt.

En Gary zou zeggen
dat ik hem veel heb geleerd

over systemisch racisme in Amerika
en in overheidsbeleid.

Maar ik heb ook veel van Gary geleerd.

De grootste les voor mij

was dat Gary leed door zijn vooroordelen.

Angst, onrust, isolatie.

Hierdoor dacht ik opnieuw na
over de vele economische problemen

waar ik me mijn hele carrière
mee had beziggehouden.

Ik vroeg me af

of het mogelijk was dat het racisme
in onze maatschappij

averechts werkt op dezelfde mensen

die juist profiteren van privilege?

Gedreven door deze vraag

heb ik de afgelopen paar jaar
door het land gereisd

voor onderzoek
en om een boek te schrijven.

Mijn conclusie?

Racisme leidt tot slechte beleidsvorming.

Het verslechtert onze economie.

En niet alleen op manieren
die gekleurde mensen benadelen.

Het blijkt geen nulsomspel te zijn.

Racisme is ook slecht voor blanke mensen.

Neem, bijvoorbeeld,

Amerika's gebrek aan investering
in onze collectieve goederen,

de dingen die we allemaal nodig hebben
die we delen...

Onze scholen, wegen en bruggen.

Onze infrastructuur krijgt een onvoldoende

van de Amerikaanse Vereniging
van Bouwkundig Ingenieurs

en we investeren minder per inwoner
dan bijna elk ander geavanceerd land.

Maar dat was niet altijd zo.

Ik reisde door Montgomery, Alabama,

en daar zag ik hoe racisme
een collectief goed kan verwoesten

en dat de bevolking het steunt.

In de jaren 30 en 40

maakte de VS een nationale bouwwoede
van openbare voorzieningen door,

gefinancierd door belastinggeld,

waaronder in Montgomery, Alabama
het Oak Park zwembad,

het grootste zwembad in de wijde omgeving.

Vroeger hadden mensen
geen airconditioning,

dus brachten ze de hete zomerdagen door

met een gestage afwisseling
van zonnebaden en spetteren

en vervolgens afkoelen
onder een paar nabijgelegen bomen.

Het was de ontmoetingsplek voor de stad.

Alleen was het Oak Park zwembad,

ook al was het gefinancierd
door alle burgers van Montgomery,

alleen voor blanken.

Toen een federale rechtbank
dit eindelijk ongrondwettelijk achtte,

was de reactie van de gemeenteraad snel.

Vanaf 1 januari 1959

lieten ze het openbare zwembad leeglopen,

om niet te hoeven toestaan
dat zwarte families er zouden zwemmen.

Deze vernietiging van collectieve goederen

zie je in het hele land,

niet alleen in het Zuiden.

Steden sloten hun openbare parken,
zwembaden en scholen

als reactie op het bevel
tegen rassenscheiding

in de jaren 60.

In Montgomery sloten ze
de hele plantsoenendienst

voor een decennia.

Ze sloten de recreatiecentra,

ze verkochten zelfs
de dieren in de dierentuin.

Nu kun je naar Oak Park,
zoals ik ook heb gedaan,

maar weinig mensen doen dit.

Ze hebben het zwembad nooit herbouwd.

Racisme heeft een prijs voor iedereen.

Ik weet nog dat ik hetzelfde dacht
op 15 september 2008,

toen ik hoorde dat Lehman Brothers
op instorten stond.

Lehman ging,

zoals andere financiële instellingen
die ten onder zouden gaan,

ten onder door overmatige blootstelling
aan een schadelijk financieel instrument

gebaseerd op iets dat
voorheen simpel en veilig was...

Een 30-jarige vastrentende hypotheek.

Maar de hypotheken die de basis vormden
van de financiële crisis

hadden vreemde, nieuwe voorwaardes.

En ze waren jarenlang
ontwikkeld en agressief verkocht

in zwarte en bruine gemeenschappen
in de middenklasse,

zoals de gemeenschap
waar ik huiseigenaar Glenn ontmoette.

Glenn bezat al meer dan tien jaar een huis

in een groene straat
in de Mount Pleasant-buurt in Cleveland,

Maar toen ik hem sprak,
werd het bijna in beslag genomen.

Zoals bij bijna al zijn buren

werd er op zijn deur geklopt

door een makelaar die zijn hypotheek
zou herfinancieren.

Maar wat die makelaar niet zei,
was dat dit een nieuw soort hypotheek was.

Een hypotheek met een opgeschroefde rente

en een ballonlening

en een vooruitbetalingsboete
als hij eronderuit wilde komen.

De algemene misvatting,

destijds en vandaag nog,

is dat mensen als Glenn huizen kochten
die ze zich niet konden veroorloven.

Dat zijzelf riskante leners waren.

Ik zag hoe dit stereotype
het lastiger maakte voor beleidsmakers

om de crisis te zien voor wat hij was

toen we nog tijd hadden om hem te stoppen.

Maar meer was het niet.

Enkel een stereotype.

De meerderheid van risicovolle hypotheken
ging naar mensen met een goed krediet,

zoals Glenn.

En bij Afro-Amerikanen en Latino's
was de kans drie keer zo groot,

zelfs met een goed krediet,

als bij blanken dat de schadelijke
leningen verkocht werden.

Het probleem was niet de lener...

Het probleem was de lening.

Na de crash

kregen de meeste leningverstrekkers,
van Wells Fargo tot Countrywide,

een boete voor raciale discriminatie.

Maar dat besef kwam te laat.

Deze leningen, super winstgevend
voor de kredietverstrekkers,

maar gedoemd om te falen
voor de leners,

verspreidden zich buiten de grenzen

van zwarte en bruine buurten
zoals die van Glenn

in een bredere, blankere hypotheekmarkt.

Alle grote Wall Street-firma's
zetten geld in op deze leningen.

Op z'n hoogtepunt

had een op de vijf hypotheken
in het land deze vorm,

en de crisis,

de crisis die mijn collega's
en ik zagen aankomen...

kwam ons allemaal duur te staan.

Negentien biljoen in verloren rijkdom.

Pensioenen, hypotheken, spaargeld.

Acht miljoen banen verdwenen.

De cijfers voor eigenwoningbezit
zijn nooit meer hersteld.

Door mijn jaren dat ik tevergeefs
pleitte voor huiseigenaars als Glenn

overtuigden me:

de financiële crisis was er nooit geweest
zonder racisme.

In 2017 ging ik naar Mississippi,

waar een groep autofabrieksarbeiders
een vakbond probeerden te vormen.

De vergoedingen waar zij voor streden,

meer loon, betere zorgverzekeringen,

een echt pensioen,

zouden iedereen in de fabriek
hebben geholpen.

Maar bij iedereen met wie ik sprak,

blank, zwart, vóór de vakbond,
tegen de vakbond,

telkens kwam ras naar voren.

Een blanke man genaamd Joey
zei het volgende.

Hij zei:

'Blanke arbeiders denken: ik stem geen ja
als de zwarten ja stemmen.

Als de zwarten voor zijn, ben ik tegen.'

Een blanke man, Chip, zei:

'Het idee is dat als je
zwarte mensen helpt,

je blanke mensen neerhaalt.'

Het is alsof de wereld
een krabben-in-een-vat-mentaliteit had.

De vakbondstemming faalde.

De lonen liggen nog steeds lager
dan die van hun collega's met vakbond

en mensen maken zich nog steeds zorgen
om hun gezondheidszorg.

Weet je, misschien is het verleidelijk

om je te richten
op de bevooroordeelde houding

van de mannen en de arbeiders
die ik sprak in Mississippi.

Maar ik vind het belangrijker
om de mensen

aansprakelijk te houden
die racistische ideeën verkopen voor winst

dan zij die wanhopig genoeg zijn
om erin te trappen.

Mijn reizen brachten me ook op plekken

waar ik zag dat het niet zo hoeft te zijn.

Ik ging naar Maine,
de blankste staat in het land,

de oudste,

met meer doden dan geboortes per jaar,

en ik ging naar een uitgestorven
molendorpje, Lewiston,

dat door nieuwe mensen
nieuw leven ingeblazen wordt.

Voornamelijk Afrikanen,
voornamelijk moslim,

immigranten en vluchtelingen.

Daar ontmoette ik een vrouw, Cecile,

wier ouders deel uitmaakten
van de laatste golf nieuwe mensen

die naar Lewiston kwamen.

Dit zijn Frans-Canadese molenwerkers
rond de eeuwwisseling.

Cecile was gepensioneerd,
maar ze vond een nieuw levensdoel

door Congolese vluchtelingen
te verzamelen

samen met blanke gepensioneerden
in het Franco Heritage Center.

[Gelach]

Deze mannen en vrouwen uit Congo

hielpen deze gepensioneerden
met hun Frans,

wat ze sinds hun jeugd
niet meer hadden gesproken.

Samen hielpen deze twee gemeenschappen
elkaar zich thuis te voelen.

Weet je, met alle politieke praatjes

over dat nieuwkomers
een last waren voor het dorp,

ontdekte een onpartijdige denktank
dat de lokale vluchtelingengemeenschap

voor 40 miljoen dollar
in belastinginkomsten zorgden

en 130 miljoen aan inkomsten.

Ik sprak met een gemeenteambtenaar

die opschepte over het feit
dat Lewiston een nieuwe school bouwde,

terwijl alle andere dorpen
zoals dat van hen in Maine,

de scholen sloten.

Het kost ons zoveel
om verdeeld te blijven.

Dit zero-sum-denken,

dat wat goed is voor de ene groep
ten koste moet gaan van een andere,

is wat ons in deze ellende heeft gestort.

Ik geloof dat het tijd is
om dat oude paradigma te verwerpen

en te beseffen dat ons lot verbonden is.

Een verwonding bij de een
is een verwonding van allen.

Weet je, we hebben een keus.

Ons land is gesticht op een geloof
in een hiërarchie van menselijke waarde.

Maar wij staan op het punt een land
te worden zonder raciale meerderheid.

Dus we kunnen blijven doen alsof
we niet allemaal in hetzelfde team zitten.

We kunnen ons succes blijven saboteren

en onze eigen spelers blijven verlammen.

Of we kunnen de nabijheid
van zoveel verschil

onze medemenselijkheid laten onthullen.

En we kunnen eindelijk investeren
in onze grootste activa.

Onze mensen.

Al onze mensen.

Bedankt.

[Applaus]