Ik ben een overheidsbeleid-nerd. Ik onderzoek data die op problemen in de Amerikaanse economie wijzen... Problemen zoals stijgende particuliere schulden, afnemende lonen en voorzieningen, tekorten in overheidsinkomsten. En ik probeer met oplossingen te komen om onze economie welvarender te maken voor meer mensen. Ik ben gek op belastingbeleid en infrastructuurinvesteringen en ik word echt enthousiast van een elegant ontworpen regelgeving. [Gelach] Dat zijn de onderwerpen waar ik het over had bij een live inbelprogramma op tv in augustus 2016. Ik had het programma er half opzitten toen een man inbelde. Hij stelde zich voor als Gary uit North Carolina en hij zei: 'Ik ben een blanke man en ik ben bevooroordeeld.' Toen sprak hij in detail over zijn vooroordelen, hij had het over zwarte mannen en bendes, drugs en misdaad. Maar toen zei hij iets wat ik nooit zal vergeten. Hij zei: 'Maar ik wil veranderen. Ik wil weten wat ik kan doen om een betere Amerikaan te worden.' Vergeet niet dat mijn carrière om economisch beleid draait, vertaald in dollars en centen, niet in persoonlijke gedachtes en gevoelens. Maar toen ik mijn mond opendeed om op live-tv op deze man te reageren, kwamen de meest verrassende woorden naar buiten. Ik zei: 'Dank je.' Ik dankte hem omdat hij toegaf dat hij bevooroordeeld was, omdat hij wilde veranderen en omdat hij wist dat hij zo een betere Amerikaan zou worden. Het gesprek tussen mij en Gary ging viral. Het is meer dan acht miljoen keer bekeken en inspireerde golven aan opmerkingen op social media en nieuwsberichten. Ik denk dat mensen verrast waren dat een zwarte vrouw zoveel compassie zou tonen voor 'n bevooroordeelde blanke en dat een blanke man zijn vooroordelen toegaf op landelijke televisie. Niet lang nadat Gary en ik viral gingen, ontmoetten we elkaar. HIj zei dat hij mijn raad had opgevolgd. Hij zei dat het leek of mijn woorden het stof van een raam had afgeveegd zodat er licht doorscheen. Met de jaren zijn Gary en ik bevriend geraakt. En Gary zou zeggen dat ik hem veel heb geleerd over systemisch racisme in Amerika en in overheidsbeleid. Maar ik heb ook veel van Gary geleerd. De grootste les voor mij was dat Gary leed door zijn vooroordelen. Angst, onrust, isolatie. Hierdoor dacht ik opnieuw na over de vele economische problemen waar ik me mijn hele carrière mee had beziggehouden. Ik vroeg me af of het mogelijk was dat het racisme in onze maatschappij averechts werkt op dezelfde mensen die juist profiteren van privilege? Gedreven door deze vraag heb ik de afgelopen paar jaar door het land gereisd voor onderzoek en om een boek te schrijven. Mijn conclusie? Racisme leidt tot slechte beleidsvorming. Het verslechtert onze economie. En niet alleen op manieren die gekleurde mensen benadelen. Het blijkt geen nulsomspel te zijn. Racisme is ook slecht voor blanke mensen. Neem, bijvoorbeeld, Amerika's gebrek aan investering in onze collectieve goederen, de dingen die we allemaal nodig hebben die we delen... Onze scholen, wegen en bruggen. Onze infrastructuur krijgt een onvoldoende van de Amerikaanse Vereniging van Bouwkundig Ingenieurs en we investeren minder per inwoner dan bijna elk ander geavanceerd land. Maar dat was niet altijd zo. Ik reisde door Montgomery, Alabama, en daar zag ik hoe racisme een collectief goed kan verwoesten en dat de bevolking het steunt. In de jaren 30 en 40 maakte de VS een nationale bouwwoede van openbare voorzieningen door, gefinancierd door belastinggeld, waaronder in Montgomery, Alabama het Oak Park zwembad, het grootste zwembad in de wijde omgeving. Vroeger hadden mensen geen airconditioning, dus brachten ze de hete zomerdagen door met een gestage afwisseling van zonnebaden en spetteren en vervolgens afkoelen onder een paar nabijgelegen bomen. Het was de ontmoetingsplek voor de stad. Alleen was het Oak Park zwembad, ook al was het gefinancierd door alle burgers van Montgomery, alleen voor blanken. Toen een federale rechtbank dit eindelijk ongrondwettelijk achtte, was de reactie van de gemeenteraad snel. Vanaf 1 januari 1959 lieten ze het openbare zwembad leeglopen, om niet te hoeven toestaan dat zwarte families er zouden zwemmen. Deze vernietiging van collectieve goederen zie je in het hele land, niet alleen in het Zuiden. Steden sloten hun openbare parken, zwembaden en scholen als reactie op het bevel tegen rassenscheiding in de jaren 60. In Montgomery sloten ze de hele plantsoenendienst voor een decennia. Ze sloten de recreatiecentra, ze verkochten zelfs de dieren in de dierentuin. Nu kun je naar Oak Park, zoals ik ook heb gedaan, maar weinig mensen doen dit. Ze hebben het zwembad nooit herbouwd. Racisme heeft een prijs voor iedereen. Ik weet nog dat ik hetzelfde dacht op 15 september 2008, toen ik hoorde dat Lehman Brothers op instorten stond. Lehman ging, zoals andere financiële instellingen die ten onder zouden gaan, ten onder door overmatige blootstelling aan een schadelijk financieel instrument gebaseerd op iets dat voorheen simpel en veilig was... Een 30-jarige vastrentende hypotheek. Maar de hypotheken die de basis vormden van de financiële crisis hadden vreemde, nieuwe voorwaardes. En ze waren jarenlang ontwikkeld en agressief verkocht in zwarte en bruine gemeenschappen in de middenklasse, zoals de gemeenschap waar ik huiseigenaar Glenn ontmoette. Glenn bezat al meer dan tien jaar een huis in een groene straat in de Mount Pleasant-buurt in Cleveland, Maar toen ik hem sprak, werd het bijna in beslag genomen. Zoals bij bijna al zijn buren werd er op zijn deur geklopt door een makelaar die zijn hypotheek zou herfinancieren. Maar wat die makelaar niet zei, was dat dit een nieuw soort hypotheek was. Een hypotheek met een opgeschroefde rente en een ballonlening en een vooruitbetalingsboete als hij eronderuit wilde komen. De algemene misvatting, destijds en vandaag nog, is dat mensen als Glenn huizen kochten die ze zich niet konden veroorloven. Dat zijzelf riskante leners waren. Ik zag hoe dit stereotype het lastiger maakte voor beleidsmakers om de crisis te zien voor wat hij was toen we nog tijd hadden om hem te stoppen. Maar meer was het niet. Enkel een stereotype. De meerderheid van risicovolle hypotheken ging naar mensen met een goed krediet, zoals Glenn. En bij Afro-Amerikanen en Latino's was de kans drie keer zo groot, zelfs met een goed krediet, als bij blanken dat de schadelijke leningen verkocht werden. Het probleem was niet de lener... Het probleem was de lening. Na de crash kregen de meeste leningverstrekkers, van Wells Fargo tot Countrywide, een boete voor raciale discriminatie. Maar dat besef kwam te laat. Deze leningen, super winstgevend voor de kredietverstrekkers, maar gedoemd om te falen voor de leners, verspreidden zich buiten de grenzen van zwarte en bruine buurten zoals die van Glenn in een bredere, blankere hypotheekmarkt. Alle grote Wall Street-firma's zetten geld in op deze leningen. Op z'n hoogtepunt had een op de vijf hypotheken in het land deze vorm, en de crisis, de crisis die mijn collega's en ik zagen aankomen... kwam ons allemaal duur te staan. Negentien biljoen in verloren rijkdom. Pensioenen, hypotheken, spaargeld. Acht miljoen banen verdwenen. De cijfers voor eigenwoningbezit zijn nooit meer hersteld. Door mijn jaren dat ik tevergeefs pleitte voor huiseigenaars als Glenn overtuigden me: de financiële crisis was er nooit geweest zonder racisme. In 2017 ging ik naar Mississippi, waar een groep autofabrieksarbeiders een vakbond probeerden te vormen. De vergoedingen waar zij voor streden, meer loon, betere zorgverzekeringen, een echt pensioen, zouden iedereen in de fabriek hebben geholpen. Maar bij iedereen met wie ik sprak, blank, zwart, vóór de vakbond, tegen de vakbond, telkens kwam ras naar voren. Een blanke man genaamd Joey zei het volgende. Hij zei: 'Blanke arbeiders denken: ik stem geen ja als de zwarten ja stemmen. Als de zwarten voor zijn, ben ik tegen.' Een blanke man, Chip, zei: 'Het idee is dat als je zwarte mensen helpt, je blanke mensen neerhaalt.' Het is alsof de wereld een krabben-in-een-vat-mentaliteit had. De vakbondstemming faalde. De lonen liggen nog steeds lager dan die van hun collega's met vakbond en mensen maken zich nog steeds zorgen om hun gezondheidszorg. Weet je, misschien is het verleidelijk om je te richten op de bevooroordeelde houding van de mannen en de arbeiders die ik sprak in Mississippi. Maar ik vind het belangrijker om de mensen aansprakelijk te houden die racistische ideeën verkopen voor winst dan zij die wanhopig genoeg zijn om erin te trappen. Mijn reizen brachten me ook op plekken waar ik zag dat het niet zo hoeft te zijn. Ik ging naar Maine, de blankste staat in het land, de oudste, met meer doden dan geboortes per jaar, en ik ging naar een uitgestorven molendorpje, Lewiston, dat door nieuwe mensen nieuw leven ingeblazen wordt. Voornamelijk Afrikanen, voornamelijk moslim, immigranten en vluchtelingen. Daar ontmoette ik een vrouw, Cecile, wier ouders deel uitmaakten van de laatste golf nieuwe mensen die naar Lewiston kwamen. Dit zijn Frans-Canadese molenwerkers rond de eeuwwisseling. Cecile was gepensioneerd, maar ze vond een nieuw levensdoel door Congolese vluchtelingen te verzamelen samen met blanke gepensioneerden in het Franco Heritage Center. [Gelach] Deze mannen en vrouwen uit Congo hielpen deze gepensioneerden met hun Frans, wat ze sinds hun jeugd niet meer hadden gesproken. Samen hielpen deze twee gemeenschappen elkaar zich thuis te voelen. Weet je, met alle politieke praatjes over dat nieuwkomers een last waren voor het dorp, ontdekte een onpartijdige denktank dat de lokale vluchtelingengemeenschap voor 40 miljoen dollar in belastinginkomsten zorgden en 130 miljoen aan inkomsten. Ik sprak met een gemeenteambtenaar die opschepte over het feit dat Lewiston een nieuwe school bouwde, terwijl alle andere dorpen zoals dat van hen in Maine, de scholen sloten. Het kost ons zoveel om verdeeld te blijven. Dit zero-sum-denken, dat wat goed is voor de ene groep ten koste moet gaan van een andere, is wat ons in deze ellende heeft gestort. Ik geloof dat het tijd is om dat oude paradigma te verwerpen en te beseffen dat ons lot verbonden is. Een verwonding bij de een is een verwonding van allen. Weet je, we hebben een keus. Ons land is gesticht op een geloof in een hiërarchie van menselijke waarde. Maar wij staan op het punt een land te worden zonder raciale meerderheid. Dus we kunnen blijven doen alsof we niet allemaal in hetzelfde team zitten. We kunnen ons succes blijven saboteren en onze eigen spelers blijven verlammen. Of we kunnen de nabijheid van zoveel verschil onze medemenselijkheid laten onthullen. En we kunnen eindelijk investeren in onze grootste activa. Onze mensen. Al onze mensen. Bedankt. [Applaus]