Η δύναμη των εσωστρεφών

Σε μια κουλτούρα όπου η κοινωνικότητα και η εξωστρέφεια θεωρούνται τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα, η εσωστρέφεια μπορεί να είναι δύσκολη, ακόμα και ντροπιαστική. Αλλά, όπως ισχυρίζεται η Σούζαν Κέιν σε αυτή την παθιασμένη ομιλία, οι εσωστρεφείς διαθέτουν εξαιρετικά ταλέντα και δυνατότητες και θα πρέπει να ενθαρρύνονται και να τιμώνται.

Όταν ήμουν εννιά χρονών

πήγα σε καλοκαιρινή κατασκήνωση
για πρώτη φορά.

Και η μητέρα μου μού έφτιαξε
μια βαλίτσα γεμάτη βιβλία,

πράγμα που μου φαινόταν
απολύτως φυσιολογικό.

Επειδή στην οικογένειά μου, η ανάγνωση
ήταν η κύρια ομαδική δραστηριότητα.

Και αυτό μπορεί
να σας ακούγεται αντικοινωνικό,

αλλά για εμάς ήταν απλώς
ένας διαφορετικός τρόπος κοινωνικότητας.

Έχεις τη ζωώδη ζεστασιά
της οικογένειάς σου να κάθεται δίπλα σου,

αλλά είσαι επίσης ελεύθερος
να περιπλανιέσαι στη γη της περιπέτειας

μέσα στο μυαλό σου.

Και θεωρούσα

ότι η κατασκήνωση θα είναι
ακριβώς έτσι, αλλά ακόμα καλύτερη.

(Γέλια)

Είχα μια εικόνα 10 κοριτσιών
να κάθονται σε μια σκηνή

διαβάζοντας βιβλία φορώντας ασορτί νυχτικά.

(Γέλια)

Η κατασκήνωση ήταν περισσότερο
σαν πάρτι αλλά χωρίς αλκοόλ.

Και την πρώτη κιόλας μέρα,

η σύμβουλος μας μάζεψε όλες μαζί

και μας έμαθε μια κραυγή
που είπε ότι έπρεπε να λέμε

κάθε μέρα για το υπόλοιπο καλοκαίρι για
να ανεβάσουμε το ηθικό της κατασκήνωσης.

Και πήγαινε έτσι:

«Χ-Α-Μ-Ω-Σ

έτσι συλλαβίζουμε τη λέξη.

Χαμώς, χαμώς, ας κάνουμε χαμώ».

(Γέλια)

Ναι.

Και δεν μπορούσα να καταλάβω

γιατί υποτίθεται ότι έπρεπε
να κάνουμε τέτοιο χαμό

ή γιατί έπρεπε να συλλαβίζουμε
τη λέξη ανορθόγραφα.

(Γέλια)

Αλλά έλεγα την κραυγή.
Έλεγα την κραυγή μαζί με όλες τις άλλες.

Έβαλα τα δυνατά μου.

Και απλά περίμενα την ώρα που θα μπορούσα
να αποσυρθώ και να διαβάσω τα βιβλία μου.

Αλλά την πρώτη φορά
που έβγαλα το βιβλίο από τη βαλίτσα μου,

το πιο κουλ κορίτσι στον θάλαμο
ήρθε προς το μέρος μου

και με ρώτησε, «Γιατί είσαι τόσο ήσυχη;»

η ησυχία, φυσικά, ήταν το ακριβώς αντίθετο

του Χ-Α-Μ-Ο-Υ.

Και μετά, τη δεύτερη φορά
που το προσπάθησα,

η σύμβουλος ήρθε προς το μέρος μου
με μια έκφραση ανησυχίας στο πρόσωπό της

και επανέλαβε το σημείο
για το ηθικό της κατασκήνωσης

και είπε ότι έπρεπε να δουλέψουμε όλοι
πολύ σκληρά για να είμαστε εξωστρεφείς.

Και έτσι, έβαλα τα βιβλία μου στην άκρη,

μέσα στη βαλίτσα,

και τα έβαλα κάτω από το κρεβάτι μου,

και έμειναν εκεί για το υπόλοιπο καλοκαίρι.

Και αισθάνθηκα λίγο ένοχη γι' αυτό.

Ένιωθα ότι τα βιβλία
με χρειάζονταν με κάποιον τρόπο,

ότι με φώναζαν κι εγώ τα εγκατέλειπα.

Αλλά τα εγκατέλειψα
και δεν άνοιξα ξανά εκείνη τη βαλίτσα

μέχρι να επιστρέψω σπίτι με την
οικογένειά μου στο τέλος του καλοκαιριού.

Τώρα, σας λέω την ιστορία
με την κατασκήνωση.

Θα μπορούσα να σας έχω πει
άλλες 50 σαν κι αυτή --

κάθε φορά που έπαιρνα το μήνυμα

ότι με κάποιον τρόπο,
ο ήρεμος και εσωστρεφής τρόπος ζωής μου

δεν ήταν απαραίτητα ο σωστός,

ότι θα έπρεπε να προσπαθήσω
να είμαι πιο εξωστρεφής.

Και βαθιά μέσα μου πάντα
αισθανόμουν ότι αυτό ήταν λάθος

και ότι οι εσωστρεφείς
ήταν μια χαρά έτσι όπως ήταν.

Αλλά για χρόνια αρνούμουν
τη διαίσθησή μου,

και έτσι έγινα δικηγόρος
της Γουόλ Στριτ, απροσδόκητα,

αντί να γίνω η συγγραφέας
που πάντοτε ήθελα -- εν μέρει ίσως επειδή

ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι
μπορούσα να είμαι τολμηρή και δυναμική.

Και πάντοτε πήγαινα σε μπαρ με πολύ κόσμο,

ενώ στην πραγματικότητα θα προτιμούσα
να έχω ένα ωραίο δείπνο με φίλους.

Και έκανα όλες αυτές τις επιλογές
αυταπάρνησης, τόσο αντανακλαστικά,

που δεν είχα καν συναίσθηση ότι τις έκανα.

Αυτό είναι κάτι που κάνουν
πολλοί εσωστρεφείς

και είναι εις βάρος τους βέβαια,

αλλά είναι επίσης εις βάρος
των συναδέλφων τους

και εις βάρος των κοινοτήτων μας.

Και με κίνδυνο να ακουστώ υπερβολική,
είναι εις βάρος του κόσμου.

Γιατί όταν πρόκειται
για δημιουργικότητα και ηγεσία,

χρειαζόμαστε τους εσωστρεφείς
να κάνουν αυτό που κάνουν καλύτερα.

Το ένα τρίτο μέχρι και ο μισός πληθυσμός
είναι εσωστρεφείς,

από ένα τρίτο μέχρι και ο μισός.

Δηλαδή ο ένας στους δύο
ή τρεις ανθρώπους που ξέρετε.

Άρα, ακόμα και αν εσείς
οι ίδιοι είστε εξωστρεφείς,

μιλάω για τους συναδέλφους σας

και τους συζύγους και τα παιδιά σας

και το άτομο που κάθεται
δίπλα σας αυτή τη στιγμή,

όλοι αυτοί υφίστανται τις προκαταλήψεις

που είναι βαθιά ριζωμένες
στην κοινωνία μας.

Όλοι το εσωτερικεύουμε από μικρή ηλικία,

χωρίς να έχουμε καν
μια γλώσσα γι' αυτό που κάνουμε.

Τώρα, προκειμένου να δείτε
ξεκάθαρα τις προκαταλήψεις,

πρέπει να κατανοήσετε τι είναι η εσωστρέφεια.

Είναι διαφορετικό από το να είσαι ντροπαλός.

Η ντροπή έχει να κάνει με το φόβο της κοινωνικής κρίσης.

Η εσωστρέφεια έχει να κάνει περισσότερο

με το πώς αντιδράς σε ερεθίσματα,

συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών ερεθισμάτων.

Οι εξωστρεφείς πραγματικά επιθυμούν
μεγάλες ποσότητες ερεθισμάτων,

ενώ οι εσωστρεφείς
αισθάνονται πιο ζωντανοί

και σε εγρήγορση και πιο ικανοί

όταν βρίσκονται σε πιο ήσυχα,
πιο ήρεμα περιβάλλοντα.

Όχι συνέχεια - αυτά τα πράγματα
δεν είναι απόλυτα -

αλλά την περισσότερη ώρα.

Επομένως το κλειδί
για να μεγιστοποιήσουμε τα ταλέντα μας

είναι να βάλουμε τον εαυτό μας

στη ζώνη των ερεθισμάτων
που είναι η κατάλληλη για εμάς.

Αλλά σε αυτό το σημείο έ
ρχονται οι προκαταλήψεις.

Οι πιο σημαντικοί οργανισμοί,

τα σχολεία και οι χώροι εργασίας μας

έχουν σχεδιαστεί κυρίως για εξωστρεφείς

και την ανάγκη των εξωστρεφών
για πολλά ερεθίσματα.

Και έχουμε επίσης αυτό
το σύστημα αξιών αυτή τη στιγμή

που το αποκαλώ νέα ομαδική σκέψη,

το οποίο πιστεύει ότι όλη
η δημιουργικότητα και όλη η παραγωγικότητα

έρχονται από ένα πολύ
παράξενα κοινωνικό μέρος.

Έτσι, αν φανταστείτε
την τυπική τάξη σήμερα:

Όταν εγώ πήγαινα σχολείο
καθόμασταν σε σειρές.

Καθόμασταν σε σειρές θρανίων έτσι,

και κάναμε την περισσότερη
δουλειά αρκετά αυτόνομα.

Αλλά σήμερα η τυπική τάξη
έχει ενωμένα θρανία,

τέσσερα, πέντε, έξι ή και εφτά
παιδιά απέναντι το ένα το άλλο.

Και τα παιδιά εργάζονται
σε αμέτρητες ομαδικές εργασίες.

Ακόμα και για μαθήματα όπως
τα μαθηματικά ή η δημιουργική γραφή,

τα οποία πιστεύουμε ότι θα έπρεπε
να εξαρτώνται από την ατομική σκέψη,

τα παιδιά αναμένεται
να δρουν σαν μέλη επιτροπών.

Και για τα παιδιά που προτιμούν να μένουν
μόνα τους ή απλά να εργάζονται μόνα,

αυτά τα παιδιά συχνά
αντιμετωπίζονται ως αποκλίνουσες

ή, ακόμα χειρότερα,
ως προβληματικές περιπτώσεις.

Και η τεράστια πλειοψηφία δασκάλων

πιστεύει ότι ο ιδανικός μαθητής
είναι ο εξωστρεφής

σε αντίθεση με τον εσωστρεφή,

ακόμα και αν οι εσωστρεφείς παίρνουν
στην πραγματικότητα καλύτερους βαθμούς

και γνωρίζουν περισσότερα,

σύμφωνα με έρευνες.

(Γέλια)

Εντάξει, το ίδιο πράγμα
ισχύει και στους χώρους εργασίας.

Οι περισσότεροι από εμάς
δουλεύουμε σε ανοιχτά γραφεία,

χωρίς τοίχους

όπου υφιστάμεθα τον διαρκή θόρυβο
και τα βλέμματα των συναδέλφων μας.

Και όταν πρόκειται για ηγεσία,

τους εσωστρεφείς συνήθως
τους παραβλέπουμε για ηγετικές θέσεις,

ακόμα και αν οι εσωστρεφείς
τείνουν να είναι πολύ προσεκτικοί,

με πολύ λιγότερες πιθανότητες
να πάρουν μεγάλα ρίσκα,

κάτι που όλοι θα εκτιμούσαμε σήμερα.

Μια ενδιαφέρουσα έρευνα
του Άνταμ Γκραντ στο σχολείο Γουόρτον

ανακάλυψε ότι οι εσωστρεφείς ηγέτες,

συχνά παρουσιάζουν καλύτερα
αποτελέσματα από τους εξωστρεφείς,

επειδή όταν διαχειρίζονται
δυναμικούς εργαζόμενους,

είναι πολύ πιο πιθανό να τους αφήσουν
να προχωρήσουν με τις ιδέες τους,

ενώ ένας εξωστρεφής
μπορεί, τελείως ακούσια,

να ενθουσιαστεί τόσο πολύ

που να βάλει τη δική του
σφραγίδα στα πράγματα

και οι ιδέες των άλλων να μη μπορούν
ν' ανέβουν τόσο εύκολα στην επιφάνεια.

Μερικοί από τους πιο επιβλητικούς
ηγέτες στην ιστορία ήταν εσωστρεφείς.

Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα.

η Ελέανορ Ρούζβελτ,
η Ρόζα Παρκς, ο Γκάντι --

όλοι αυτοί περιέγραφαν τον εαυτό τους
ήσυχο, γλυκομίλητο, ακόμα και ντροπαλό.

Και όλοι βρέθηκαν στο προσκήνιο,

παρόλο που κάθε κύτταρο του κορμιού τους
τους έλεγε να μην το κάνουν.

Και αυτό φαίνεται να έχει
μια ιδιαίτερη δύναμη από μόνο του,

επειδή ο λαός μπορούσε να αισθανθεί
ότι αυτοί οι ηγέτες κρατούσαν τα ηνία,

όχι επειδή απολάμβαναν
να διευθύνουν τους άλλους

και όχι λόγω της ευχαρίστησης
που αντλούσαν όντας εκεί,

αλλά επειδή δεν είχαν επιλογή,

επειδή είχαν οδηγηθεί να κάνουν
αυτό που θεωρούσαν σωστό.

Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να πω

ότι στην πραγματικότητα
αγαπώ τους εξωστρεφείς.

Πάντα μου αρέσει να λέω ότι μερικοί από
τους καλύτερους φίλους μου είναι εξωστρεφείς,

συμπεριλαμβανομένου
και του αγαπημένου μου συζύγου.

Και όλοι πέφτουμε
σε διαφορετικά σημεία, φυσικά,

στο φάσμα του εσωστρεφή/εξωστρεφή.

Ακόμα και ο Καρλ Γιουνγκ, ο ψυχολόγος
που πρώτος απλοποίησε αυτούς τους όρους,

είπε ότι δεν υπάρχει κάποιος
αμιγώς εσωστρεφής

ή αμιγώς εξωστρεφής.

Είπε ότι ένας τέτοιος άνθρωπος
θα ήταν στο φρενοκομείο,

αν υπήρχε.

Και μερικοί άνθρωποι βρίσκονται ακριβώς
στο μέσο του φάσματος εσωστρεφή/εξωστρεφή,

και τους ονομάζουμε αμφιστρεφείς.

Και συχνά σκέφτομαι
ότι έχουν την καλύτερη επιλογή.

Αλλά πολλοί από εμάς αναγνωρίζουμε
τον εαυτό μας σαν τον ένα τύπο ή τον άλλο.

Και λέω ότι πολιτισμικά χρειαζόμαστε
μια πολύ καλύτερη ισορροπία.

Χρειαζόμαστε περισσότερο γιν και γιανγκ
ανάμεσα σε αυτούς τους τύπους.

Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό

όταν πρόκειται για δημιουργικότητα
και παραγωγικότητα,

επειδή όταν οι ψυχολόγοι κοιτάζουν
τις ζωές των πιο δημιουργικών ανθρώπων,

βρίσκουν ότι

είναι άνθρωποι που είναι
πολύ καλοί στην ανταλλαγή ιδεών

και στην εξέλιξη των ιδεών,

αλλά έχουν επίσης μια μεγάλη
ποσότητα εσωστρέφειας μέσα τους.

Και αυτό επειδή η μοναξιά

είναι ένα ζωτικό συστατικό,
ακόμα και της δημιουργικότητας.

Ο Δαρβίνος,

έκανε μεγάλους περιπάτους
μόνος του στο δάσος

και εμφατικά απέρριπτε
προσκλήσεις για δείπνα.

Ο Θίοντορ Γκαϊζέλ,
πιο γνωστός ως Δρ. Σέους,

ονειρεύτηκε πολλές
από τις υπέροχες δημιουργίες του

σ' ένα μοναχικό γραφείο
σ' ένα καμπαναριό που είχε

στο πίσω μέρος του σπιτιού του,
στη Λα Γιόλα της Καλιφόρνιας.

Στην πραγματικότητα φοβόταν να συναντήσει
τα παιδάκια που διάβαζαν τα βιβλία του

από φόβο ότι τον περίμεναν να έχει
τη φιγούρα του κεφάτου Άγιου Βασίλη

και θα απογοητεύονταν από
τον πιο συγκρατημένο του χαρακτήρα.

Ο Στιβ Βόζνιακ επινόησε
τον πρώτο υπολογιστή της Apple

ενώ καθόταν μόνος του στο κουβούκλιό του,

στη Hewlett-Packard, όπου εργαζόταν τότε.

Και λέει ότι δεν θα γινόταν
ποτέ τέτοιος ειδικός,

αν δεν ήταν τόσο εσωστρεφής
ώστε να μην βγαίνει από το σπίτι του

καθώς μεγάλωνε.

Τώρα φυσικά,

αυτό δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε
όλοι να πάψουμε να συνεργαζόμαστε,

και εν προκειμένω, ο Στιβ Βόζνιακ
συνεργάστηκε περίφημα με τον Στιβ Τζομπς

για να ξεκινήσουν την Apple Computer,

αλλά αυτό σημαίνει ότι
η μοναξιά έχει σημασία

και ότι για μερικούς ανθρώπους
είναι ο αέρας που αναπνέουν.

Στην πραγματικότητα, γνωρίζαμε για αιώνες
την ανυπέρβλητη δύναμη της μοναξιάς.

Μόλις πρόσφατα αρχίσαμε
παραδόξως να την ξεχνάμε.

Αν κοιτάξετε τις σημαντικότερες
θρησκείες του κόσμου,

θα βρείτε αναζητητές --

Μωυσής, Ιησούς, Βούδας, Μωάμεθ,

αναζητητές που αποσύρονταν,
μόνοι τους στην ερημιά,

όπου βίωσαν φανερώσεις και αποκαλύψεις

που αργότερα μετέφεραν
σε ολόκληρη την κοινότητα.

Επομένως, όχι ερημιά, όχι αποκαλύψεις.

Δεν αποτελεί έκπληξη ωστόσο

αν κοιτάξετε τις αποκαλύψεις
της σύγχρονης ψυχολογίας.

Φαίνεται ότι δεν μπορούμε καν
να είμαστε σε μια ομάδα ανθρώπων,

χωρίς ενστικτωδώς να αντανακλούμε
και να μιμούμαστε τις απόψεις τους.

Ακόμα και για φαινομενικά προσωπικά
και ενστικτώδη πράγματα,

όπως το ποιος μας ελκύει,

θα ξεκινήσετε να αντιγράφετε
τα πιστεύω των ανθρώπων γύρω σας

χωρίς καν να συνειδητοποιείτε
ότι το κάνετε.

Και οι ομάδες ακολουθούν
περίφημα τις απόψεις

του κυρίαρχου ή του πιο χαρισματικού
ατόμου στην αίθουσα,

ακόμα και αν υπάρχει μηδενικός συσχετισμός

μεταξύ του καλύτερου ομιλητή
και του ατόμου με τις καλύτερες ιδέες,

εννοώ μηδέν.

Επομένως...

(Γέλια)

Μπορεί να ακολουθείτε
το άτομο με τις καλύτερες ιδέες,

αλλά μπορεί και όχι.

Και θέλετε πράγματι
να το αφήσετε στην τύχη;

Είναι πολύ καλύτερα
για όλους να απομονωθούν,

να δημιουργήσουν τις ιδέες τους,

απελευθερωμένοι από τις διαστρεβλώσεις
της δυναμικής των ομάδων

και μετά να ενωθούν σαν ομάδα

να τις συζητήσουν
σε ένα περιβάλλον με σωστή διαχείριση

και να ξεκινήσουν από εκεί.

Αν όλα αυτά είναι αλήθεια,

τότε γιατί τα εκλαμβάνουμε τόσο λάθος;

Γιατί στήνουμε τα σχολεία
και τους χώρους εργασίας έτσι;

Και γιατί κάνουμε τους εσωστρεφείς
να αισθάνονται τόσο ένοχοι

επειδή απλά θέλουν να απομονωθούν
για κάποιο χρονικό διάστημα;

Μία απάντηση βρίσκεται βαθιά
στην πολιτισμική μας ιστορία.

Οι δυτικές κοινωνίες,

και κυρίως οι ΗΠΑ,

πάντοτε προτιμούσαν τον άνθρωπο της δράσης
από τον άνθρωπο της περισυλλογής

Αλλά στις πρώιμες ημέρες της Αμερικής,

ζούσαμε σε αυτό που οι ιστορικοί
ονομάζουν κουλτούρα του χαρακτήρα,

όπου ακόμα, σε εκείνο το σημείο,
εκτιμούσαν τους ανθρώπους

για τον εσωτερικό τους κόσμο
και την ηθική τους ακεραιότητα.

Και αν κοιτάξετε τα βιβλία
αυτοβοήθειας από εκείνη την εποχή,

είχαν όλα τίτλους όπως

«Χαρακτήρας, το πιο Σπουδαίο
Πράγμα στον Κόσμο».

Και αναδείκνυαν πρότυπα
όπως ο Αβραάμ Λίνκολν

τον οποίον εξυμνούσαν επειδή
ήταν μετριόφρων και συνεσταλμένος.

Ο Ραλφ Γουάλντο Έμερσον τον αποκαλούσε

«Έναν άνθρωπο που
δεν προσβάλλει από ανωτερότητα».

Αλλά μετά μπήκαμε στον 20ο αιώνα

και σε μια νέα κουλτούρα

που οι ιστορικοί αποκαλούν
κουλτούρα της προσωπικότητας.

Αυτό που συνέβη είναι
ότι εξελίξαμε μια αγροτική οικονομία

σε έναν κόσμο μεγάλων επιχειρήσεων.

Και ξαφνικά οι άνθρωποι μετακινούνται
από τις κωμοπόλεις στις πόλεις.

Και αντί να δουλεύουν δίπλα
σε ανθρώπους που ήξεραν όλη τους τη ζωή,

τώρα πρέπει να αποδείξουν την αξία τους
σε ένα πλήθος από ξένους.

Έτσι, είναι πλήρως κατανοητό,
χαρακτηριστικά

όπως ο μαγνητισμός και το χάρισμα
ξαφνικά άρχισαν να έχουν μεγάλη σημασία.

Και σίγουρα, τα βιβλία αυτοβοήθειας
άλλαξαν για να καλύψουν τις νέες ανάγκες

και άρχισαν να έχουν ονόματα

όπως «Πώς να Κερδίσετε Φίλους
και να Επηρεάσετε Ανθρώπους».

Και αναδεικνύουν ως πρότυπα
τους σπουδαίους πωλητές.

Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε σήμερα.

Αυτή είναι η πολιτισμική μας κληρονομιά.

Τίποτα απ' αυτά δεν σημαίνει ότι οι
κοινωνικές δεξιότητες δεν είναι σημαντικές,

και δεν κηρύττω την κατάργηση
της ομαδικής εργασίας.

Οι ίδιες θρησκείες που στέλνουν τους
σοφούς τους σε μοναχικές κορυφές βουνών

μας διδάσκουν επίσης αγάπη και εμπιστοσύνη.

Και τα προβλήματα
που αντιμετωπίζουμε σήμερα

σε τομείς όπως η επιστήμη και η οικονομία

είναι τόσο τεράστια και σύνθετα

που θα χρειαστούμε στρατιές
ανθρώπων να συνταχθούν

για να τα λύσουν εργαζόμενοι ομαδικά.

Αλλά λέω ότι όσο περισσότερη ελευθερία
δίνουμε στους εσωστρεφείς να είναι ο εαυτός τους

τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουν

να σκεφθούν τις δικές τους,
μοναδικές λύσεις γι' αυτά τα προβλήματα.

Τώρα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας
τι βρίσκεται στη βαλίτσα μου σήμερα.

Μαντέψτε!

Βιβλία.

Έχω μια βαλίτσα γεμάτη βιβλία.

Εδώ είναι της Μάργκαρετ Άτγουντ
το «Μάτι Γάτας».

Εδώ είναι ένα μυθιστόρημα
του Μίλαν Κούντερα.

Και εδώ είναι «Ο Οδηγός
για τους Μπερδεμένους» του Μαϊμωνίδη.

Αλλά αυτά δεν είναι ακριβώς τα βιβλία μου.

Έφερα αυτά τα βιβλία μαζί μου

επειδή έχουν γραφτεί από τους αγαπημένους
συγγραφείς του παππού μου.

Ο παππούς μου ήταν ραβίνος

και ήταν ένας χήρος

που ζούσε μόνος σε ένα μικρό
διαμέρισμα στο Μπρούκλιν

που ήταν το αγαπημένο μου μέρος
στον κόσμο καθώς μεγάλωνα,

εν μέρει επειδή ήταν γεμάτο με την
ευγενική, αριστοκρατική του παρουσία

και εν μέρει επειδή ήταν γεμάτο βιβλία.

Εννοώ ότι κυριολεκτικά κάθε τραπέζι,
κάθε καρέκλα σε αυτό το διαμέρισμα

είχε παραχωρήσει την αρχική του λειτουργία

για να γίνει επιφάνεια
για να ταλαντεύονται σωροί από βιβλία.

Όπως και η υπόλοιπη οικογένειά μου,

το αγαπημένο πράγμα του παππού μου
ήταν να διαβάζει.

Αλλά επίσης αγαπούσε το ποίμνιό του

και μπορούσες να αισθανθείς
αυτή την αγάπη στα κηρύγματα που έκανε

κάθε εβδομάδα για τα 62 χρόνια
που ήταν ραβίνος.

Συνέλεγε τους καρπούς
από την ανάγνωση κάθε εβδομάδας

και ύφαινε

αυτά τα περίεργα μωσαϊκά
αρχαίας και ανθρωπιστικής σκέψης.

Και οι άνθρωποι έρχονταν από παντού
να τον ακούσουν να μιλάει.

Αλλά εδώ είναι το θέμα με τον παππού μου.

Κάτω από τον επίσημο ρόλο του,

ήταν πολύ μετριόφρων
και πραγματικά εσωστρεφής --

τόσο πολύ, που όταν μιλούσε

είχε πρόβλημα να δημιουργήσει οπτική επαφή

με το ίδιο ποίμνιο, στο οποίο
μιλούσε για 62 χρόνια.

Και ακόμα και μακριά από το βήμα,

όταν του τηλεφωνούσες
για να του πεις ένα γεια,

συχνά θα τελείωνε τη συζήτηση νωρίτερα,

από φόβο ότι σπαταλούσε
πολύ από τον χρόνο σου.

Αλλά όταν πέθανε στα 94 του χρόνια,

η αστυνομία αναγκάστηκε
να κλείσει τους δρόμους της γειτονιάς του

για να διευκολύνει το πλήθος των ανθρώπων
που είχαν έρθει να τον πενθήσουν.

Και έτσι, αυτές τις μέρες προσπαθώ
να μάθω από το παράδειγμά του

με το δικό μου τρόπο.

Έτσι, μόλις δημοσίευσα
ένα βιβλίο για την εσωστρέφεια,

και χρειάστηκαν περίπου
εφτά χρόνια για να το γράψω.

Και για εμένα, αυτά τα εφτά χρόνια
ήταν μια απόλυτη ευτυχία,

γιατί διάβαζα, έγραφα,

σκεφτόμουν, ερευνούσα.

Ήταν η δική μου εκδοχή

των ωρών που ο παππούς μου
περνούσε μόνος του στη βιβλιοθήκη.

Αλλά τώρα, εντελώς ξαφνικά,
η δουλειά μου είναι πολύ διαφορετική

και η δουλειά μου είναι
να είμαι εδώ και να μιλάω γι' αυτό,

να μιλάω για την εσωστρέφεια.

(Γέλια)

Και αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο για μένα

επειδή όσο μεγάλη είναι η τιμή που μου
κάνατε να βρίσκομαι εδώ μαζί σας τώρα,

αυτό δεν είναι το φυσικό μου περιβάλλον.

Έτσι, προετοιμάστηκα για στιγμές
σαν κι αυτή όσο καλύτερα μπορούσα.

Πέρασα την προηγούμενη χρονιά
κάνοντας εξάσκηση στη δημόσια ομιλία

με όποια ευκαιρία μου δινόταν.

Και το ονόμασα «ο χρόνος
που μιλούσα επικίνδυνα».

(Γέλια)

Και αυτό στην ουσία βοήθησε πολύ.

Αλλά θα σας πω, αυτό
που βοηθάει ακόμα περισσότερο

είναι η αίσθηση, η πίστη, η ελπίδα μου
ότι όταν πρόκειται για τη συμπεριφορά μας

στην εσωστρέφεια
και στην ησυχία και τη μοναξιά

στην πραγματικότητα ισορροπούμε
στο χείλος της δραματικής αλλαγής.

Εννοώ, ότι πραγματικά το κάνουμε.

Και έτσι θα σας αφήσω τώρα

με τρεις εκκλήσεις για δράση
για όσους μοιράζονται το ίδιο όραμα.

Νούμερο ένα:

Σταματήστε τη μανία
για συνεχή ομαδική εργασία.

Απλώς σταματήστε τη.

(Γέλια)

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Και θέλω να είμαι ξεκάθαρη σε αυτά που λέω

επειδή πιστεύω βαθιά ότι τα γραφεία μας

θα έπρεπε να προωθούν τους ανεπίσημους,
οικείους, σε στιλ καφετέριας τύπους αλληλεπίδρασης,

ξέρετε, αυτούς που
οι άνθρωποι συγκεντρώνονται

και τυχαία ανταλλάσσουν ιδέες.

Αυτό είναι σπουδαίο.

Είναι σπουδαίο και για τους εσωστρεφείς
και για τους εξωστρεφείς.

Αλλά χρειαζόμαστε πολύ περισσότερη
ιδιωτικότητα και ελευθερία

και πολύ περισσότερη
αυτονομία στην εργασία.

Και για το σχολείο ισχύουν τα ίδια.

Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά
να εργάζονται ομαδικά, φυσικά,

αλλά πρέπει επίσης να τους μάθουμε
και πώς να εργάζονται μόνα τους.

Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό
και για τα εξωστρεφή παιδιά.

Πρέπει να δουλεύουν μόνα τους

επειδή από εκεί πηγάζει
η βαθιά σκέψη εν μέρει.

Ωραία, νούμερο δύο:
Πηγαίνετε στην ερημιά.

Γίνετε σαν το Βούδα,
κάντε τις αποκαλύψεις σας.

Δεν λέω

ότι όλοι πρέπει να αποσυρθούμε
και να χτίσουμε τις καλύβες μας στο δάσος

και να μη μιλήσουμε ποτέ ξανά ο ένας στον άλλο,

αλλά λέω ότι θα μπορούσαμε
όλοι να αντέξουμε να αποφορτιστούμε

και να μπαίνουμε μέσα στο μυαλό μας
λιγάκι πιο συχνά.

Νούμερο τρία:

Κοιτάξτε καλά τι βρίσκεται
μέσα στη βαλίτσα σας

και γιατί το βάζετε εκεί.

Επομένως εξωστρεφείς,

μπορεί και οι δικές σας βαλίτσες
να είναι γεμάτες βιβλία.

Ή μπορεί να είναι γεμάτες με ποτήρια
σαμπάνιας ή εξοπλισμό ελεύθερης πτώσης.

Ό,τι και να είναι, ελπίζω να βγάζετε αυτά
τα πράγματα έξω με κάθε ευκαιρία που έχετε

και να μας τιμάτε
με την ενέργεια και τη χαρά σας.

Αλλά εσωστρεφείς, όντας εσείς,

ίσως έχετε την παρόρμηση
να φυλάξετε πολύ προσεκτικά

αυτό που βρίσκεται μέσα στη βαλίτσα σας.

Και δεν είναι κατακριτέο.

Αλλά μια στο τόσο, απλά μια στο τόσο,

ελπίζω να ανοίξετε τις βαλίτσες σας
ώστε να τα δούνε και οι άλλοι,

επειδή ο κόσμος σας χρειάζεται και
χρειάζεται και τα πράγματα που κουβαλάτε.

Σας εύχομαι το καλύτερο
απ' όλα τα πιθανά ταξίδια

και το θάρρος να μιλάτε ήρεμα.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)