Ortak barınma bizi nasıl daha mutlu yapar (ve uzun yaşatır)

Yalnızlık her zaman yalnız olmaktan kaynaklanmaz. Mimar Grace Kim için yalnızlık, çevremizdeki insanlara sosyal olarak nasıl bağlı olduğumuzun bir fonksiyonudur -- ve genellikle içinde yaşadığımız evlerin sonucudur. Tecrite karşı çok eski bir panzehiri paylaşıyor: ortak barınma, insanların komşularıyla alan paylaşmayı, onları tanımayı ve onlarla ilgilenmeyi seçtikleri bir yaşam biçimi. Evinizi ve içinde nasıl yaşadığınızı bu ufuk açıcı konuşma ile yeniden düşünün.

Yalnızlık.

Hepimiz hayatının bir noktasında

yalnızlık duygusunu yaşayacaktır.

Yalnızlık yalnız olmanın işlevi değil

aksine çevrenizdeki kişilere sosyal olarak

ne kadar bağlı olduğunuzun
bir göstergesidir.

Şu an bu odada bulunan biri

binlerce insan
etrafını sarmış olsa dahi

yalnız hissedebilir.

Ve yalnızlık birçok şeye
dayandırılabilecekken,

bir mimar olarak,

bugün size, yalnızlığın
inşa edilen çevrelerimizin

- içinde yaşadığımız evlerimizin -

nasıl bir sonucu olabileceğini
anlatacağım.

Şimdi bu eve bir bakın.

Güzel bir ev.

Büyük bir bahçesi, çitleri,

iki arabalık garajı var.

Ve ev böyle bir mahallede olabilir.

Ve dünyadaki birçok insan için

bu ev, bu mahalle --

bir rüya.

Ve bu rüyayı gerçekteştirmenin tehlikesi

aldatıcı bir dostluk duyusu

ve sosyal izolasyonda bir artıştır.

Biliyorum, sizi duyabiliyorum,

odadakilerden birileri
kafalarının içinden bana bağırıyor:

"Bu benim evim
ve bu benim mahallem

ve etrafımdaki herkesi tanıyorum!"

Ki buna cevabım ise, "Müthiş!"

Ve keşke sizin gibi daha çok insan olsa,

çünkü bu odada aynı durumda olan

ve komşularını tanımayan
daha çok kişi olduğuna

bahse girerim.

Onları tanıyor ve
selam veriyor olabilirler

ama belli etmeden

eşlerine "Onların adı neydi?" diye

soruyorlardır ki böylece

isimlerini söyleyerek bir soru sorabilir
ve onları tanıdıklarını gösterebilirler.

Sosyal medya da bu aldatıcı dostluk
duyusuna katkıda bulunuyor.

Bu resim muhtemelen oldukça tanıdık.

Asansörde dikiliyorsunuz,

kahvede oturuyorsunuz

ve etrafınıza bakınıyorsunuz

ve herkes telefonlarına bakıyor.

Siz mesaj yazmıyor veya
Facebook'a bakmıyorsunuzdur

ama herkes öyledir

ve belki de, benim gibi,

göz teması kurmuş,

gülümsemiş ve selam vermişken

o kişi kulaklıklarını çıkartarak
şöyle demiştir:

"Pardon, ne dediniz?"

Bunu son derece tecrit edilmiş buluyorum.

Bugün sizinle paylaşmak istediğim kavram

tecrit edilmeye bir panzehir.

Yeni bir kavram değil.

Aslında, bu çok eski bir yaşam şekli

ve dünyadaki Avrupalı olmayan kültürlerde

hâlâ mevcut.

Ve yaklaşık 50 yıl önce,

Danimarkalılar
yeni bir isim bulmak istemiş

ve o zamandan beri

on binlerce Danimarkalı
böyle sosyal bir hayat yaşıyormuş.

Ve bu, insanlar toplum ararken

dünya çapında daha yaygın
bir şekilde takip ediliyor.

Bu kavram

ortak barınma.

Ortak barınma insanların birbirini
tanıdığı ve birbiriyle ilgilendiği

maksatlı bir mahalle.

Ortak barınmada kendi eviniz var

ama aynı zamanda dış ve iç mekânda
önemli bir bölümü paylaşıyorsunuz.

Size ortak barınmadan
fotoğraflar göstermeden önce,

ilk önce size arkadaşlarım
Sheila ve Spencer'i tanıtmak istiyorum.

Sheila ve Spencer ile ilk tanıştığımda,
60 yaşlarına giriyorlardı

ve Spencer ilköğretimdeki
uzun kariyerinden sonra

bir şeyler planlıyordu.

Ve o, emeklilikten sonra

hayatında çocukların olmayacağı fikrini

gerçekten sevmiyordu.

Şimdi onlar benim komşularım.

Tasarlamakla kalmayıp geliştirdiğim

ve mimarlığımı kullandığım

bir ortak barınma topluluğunda yaşıyoruz.

Bu topluluk sosyal etkileşimlerimiz
hususunda çok istekli.

Sizi bir gezintiye çıkarayım.

Dışarıdan diğer küçük apartman
binaları gibi gözüküyoruz.

Aslında, yandakiyle aynı gözüküyoruz,

lakin biz açık sarıyız.

İçeriden, evler oldukça geleneksel.

Hepimizin oturma odaları ve mutfakları,

yatak odaları ve banyoları var

ve merkezi bahçenin etrafında
bu evlerden dokuz tane var.

Bu benim

ve bu Spencer ve Shelia'nın evi.

Bu binayı eşsiz bir ortak barınma yapan şey

evler değil

burada olan şey --

merkez bahçenin içinde ve etrafında
cereyan eden sosyal etkileşimler.

Bahçeye doğru baktığımda

Spencer ve Sheila'yı görmeyi bekliyorum.

Aslında, her sabah, gördüğüm şey

kahvaltı yaparken Spencer'ın
bana el sallaması.

Evlerimizden, bahçeye bakıyoruz

ve yılın gününe bağlı olarak

bunu görüyoruz:

çocuklar ve büyükler çeşitli şekillerde

birbirleriyle oynuyor veya takılıyorlar.

Epey kıkırdama ve sohbet duyuluyor.

Herkes çember çeviriyor.

Ve ara sıra, "Hey, bana vurmayı kes!"
sesleri veya çocuklardan birinin

ağlaması duyuluyor.

Bunlar günlük yaşantımızın sesleri

ve sosyal bağlanmışlığın sesleri.

Bahçenin sonunda,
birkaç çift kanatlı kapı bulunuyor

ve bunlar da ortak evlere açılıyor.

Ortak evleri ortak barınmanın
gizli sosu olarak düşünüyorum.

Gizli sos budur

çünkü burası sosyal etkileşimin

ve toplu yaşamın başladığı yerdir

ve oradan da bu, topluluğun
geri kalanına saçılıyor.

Ortak evlerimizin içinde 28'imizin
ve misafirlerimizin oturabileceği

geniş yemek odamız var

ve haftada üç kez birlikte yemek yiyoruz.

Bu yemekler için büyük bir mutfağımız var,

böylece dönüşümlü olarak
üçlü takımlar halinde

yemek yapabiliyoruz.

Bu demek oluyor ki, 17 yetişkinle,

altı haftada bir yemek pişiriyorum.

İki sefer de, takımıma hazırlık

ve temizlikte yardım ediyorum.

Ve diğer gecelerde,

sadece orada bulunuyorum.

Yemeğimi yiyor, komşularımla konuşuyor

ve vejeteryan tercihimi
önemseyen birinin yaptığı

lezzetli bir yemek yemiş olarak
eve gidiyorum.

Dokuz ailemiz isteyerek diğer bir

yaşam biçimi seçtiler.

Tek aileli evlerimizde
yalnız yaşayacağımız

Amerikan rüyasının peşinde koşmak yerine

ortak barınmayı seçtik,

böylece sosyalliğimizi artırabiliyoruz.

Ve ortak barınma böyle başlıyor:

işbirliği içerisinde yaşamak için

ortak bir amaç.

Maksat, ortak barınmayı herhangi bir
barınma modelinden ayıran

tek başına en önemli karakteristiktir.

Maksadı görmek veya

hatta göstermek çok zor olsa da

ben bir mimarım ve daha çok fotoğraf
göstermemek elimde değil.

Ziyaret ettiğim bazı topluluklarda

maksadın nasıl belirtildiğini tasvir için

işte birkaç örnek.

Birlikte yemeğe katkıda bulunacak

dikkatli bir mobilya, ışıklandırma
ve akustik malzeme seçimi ile;

ortak evlerin çevresindeki ve
içindeki çocuk oyun alanlarının

görsel mekan ve görsel erişimi;

ve günlük yaşantımızı destekleyen
topluluğun içindeki

ve çevresindeki sosyal
toplanma ağlarının

ölçek ve dağılımı düşünüldüğünde,

tüm bu boşluklar her toplulukta

"communitas" hissine katkıda bulunmada

yardımcı olur ve bunu geliştirir.

O kelime neydi? "Communitas."

Communitas "topluluğun ruhu" demenin
daha süslü sosyal bilimsel bir yoludur.

Ve 80 farklı topluluğu
ziyaret ettikten sonra

değerlendirme kıstasım şu oldu:

Komşular ne kadar sık birlikte
yemek yiyorlar?

Ne kadar sıklıkla birlikte yemek yedikleri

tamamen her bir gruba bağlı olsa da

son 40 yıldır her akşam birlikte

yemek yiyenleri biliyorum.

Nadiren olsa da

ayda birkaç kez grup yemeği
yiyenleri biliyorum.

Ve gözlemlerime dayanarak diyebilirim ki,

daha sık birlikte yemek yiyenler

daha yüksek seviyeli
communitas örneği gösterirler.

Görünen o ki, birlikte yemek yediğinizde,

birlikte daha çok faaliyet
planlamaya başlarsınız.

Birlikte yerken daha çok şey
paylaşıyorsunuz.

Birbirinizin çocuklarını izlemeye
başlıyorsunuz.

Aletlerinizi ödünç verirsiniz.
Birbirinizin aracını ödünç alırsınız.

Ve tüm bunların yanı sıra,

kızımın söylediği gibi,

ortak barınmada her şey
güllük gülistanlık değildir

ve toplumumuzdaki her bir kişiyle
çok iyi arkadaş değilim.

Farklılıklarımız ve
uyuşmazlıklarımız bile var.

Fakat ortak barınmada yaşarken
ilişkilerimizde bir maksadımız var.

Bizler farklılıklarımızı çözmek için
motive olmuş durumdayız.

Birbirimizi takip ederiz,
kontrol ederiz,

kişisel düşüncelerimizi söyleriz

ve yeri geldiğinde

özür dileriz.

Şüpheciler ortak barınmanın
çok küçük bir grup insan için

ilginç ve çekici olduğunu söyleyecektir.

Ve bununla hemfikirim.

Dünya çapında Batılı kültürlere
bakacak olursanız

ortak barınmayı
tercih edenlerin sayısı çok az.

Fakat bu değişmeli

çünkü hayatlarımız buna bağlı.

2015 yılında, Brigham Young Üniversitesi
tecritte yaşayanlarda

erken ölüm riskini önemli derecede
artırdığını gösteren

bir çalışmayı tamamladı.

ABD Sağlık Bakanı tecritin

halk sağlığı için salgın bir
hastalık olduğunu açıkladı.

Ve bu salgın hastalık
ABD ile sınırlı değil.

Yani, daha önce ortak barınmanın

tecrit için bir panzehir olduğunu
söylediğimde

söylemem gereken şey

ortak barınmanın hayatınızı
kurtarabilir olduğuydu.

Bir doktor olsaydım,
iki asprin almanızı ve beni

sabah aramanızı söylerdim.

Fakar bir mimar olarak,

size önerim şu:
Komşunuzla yürüyüşe çıkın,

bir yemeği paylaşın

ve 20 sene içinde beni arayın.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)