Πώς το Netflix άλλαξε την ψυχαγωγία - και προς τα πού κατευθύνεται

Το Netflix άλλαξε τον κόσμο της ψυχαγωγίας, πρώτα με την αποστολή DVD μέσω ταχυδρομείου, μετά με τις υπηρεσίες διαμοιρασμού και ακόμη πιο μετά με εντυπωσιακές πρωτότυπες παραγωγές, όπως το «Orange Is the New Black» και το «Stranger Things», χωρίς όμως να αποφύγει τα μεγάλα ρίσκα. Σε μια συζήτηση με τον έφορο του TED Κρις Άντερσον, ο συνιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος του Netflix Ριντ Χέιστιγκς μιλάει για την έντονη εσωτερική κουλτούρα της εταιρίας, τον πανίσχυρο αλγόριθμο που τροφοδοτεί τις προτάσεις, το περιεχόμενο αξίας οχτώ δισεκατομμύριων στο οποίο θα επενδύσουν φέτος και τον φιλανθρωπικό του σκοπό να υποστηρίξει την καινοτόμο εκπαίδευση, μεταξύ άλλων.

Κρις Άντερσον: Εδώ και πολύ καιρό
είμαι εντυπωσιασμένος

από τις τόσες πολλές πτυχές του Netflix.

Μπορώ να πω ότι είστε γεμάτοι εκπλήξεις.

Μία από αυτές συνέβη,
νομίζω πριν από περίπου έξι χρόνια.

Η εταιρεία τα πήγαινε πολύ καλά,

όμως ήταν μια υπηρεσία διαμοιρασμού

ταινιών και τηλεοπτικού περιεχομένου
άλλων ανθρώπων.

Πείσατε τη Wall Street ότι κάνατε καλά

που αλλάξατε ριζικά
από την απλή αποστολή DVD,

στις υπηρεσίες διαμοιρασμού.

Αναπτυσσόσασταν γρήγορα,

είχατε έξι εκατομμύρια συνδρομητές
και υγιείς ρυθμούς ανάπτυξης,

κι όμως, επιλέξατε αυτή τη στιγμή

για να πάρετε μια τεράστια απόφαση
που ρίσκαρε το μέλλον της εταιρείας.

Ποια ήταν αυτή η απόφαση
και τι την παρακίνησε;

Ριντ Χέιστιγκς: Όλα τα καλωδιακά δίκτυα

ξεκίνησαν με περιεχόμενο άλλων ανθρώπων

και μετά αναπτύχθηκαν κάνοντας
δικές τους παραγωγές.

Έτσι, ξέραμε το βασικό πλάνο
για αρκετό καιρό.

Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε
πρωτότυπο περιεχόμενο το 2005,

όταν απλώς στέλναμε DVD
και αγοράζαμε ταινίες στο Sundance,

κυκλοφορήσαμε το «Sherrybaby»
με τη Μάγκι Γκίλενχαλ.

Ήμασταν ένα μικρό στούντιο.

Και γι' αυτό δεν πέτυχε.

Τότε, όπως είπες, το 2011,

ο Τεντ Σαράντος, ο συνέταιρός μου
που ασχολείται με το περιεχόμενο,

ενθουσιάστηκε με το «House of Cards».

Εκείνη την εποχή κόστιζε
εκατό εκατομμύρια δολάρια,

ήταν μια φανταστική επένδυση,

και ανταγωνιζόμασταν το HBO.

Αυτή ήταν η επανάσταση,
ότι επέλεξε από το πάνω ράφι.

ΚΑ: Όμως αυτό ήταν ένα σημαντικό ποσοστό
του προϋπολογισμού της εταιρίας

εκείνη την εποχή.

Πώς είχατε την αυτοπεποίθηση
ότι άξιζε να το κάνετε;

Αν κάνατε λάθος,

θα μπορούσε να είναι
καταστροφικό για την εταιρία.

ΡΧ: Ναι, δεν ήμασταν αισιόδοξοι.
Αυτό δημιούργησε μεγάλη πίεση.

Ήμασταν... -- Δεν μπορώ να το πω αυτό.

Ναι, ήταν τρομακτικό.

(Γέλια)

ΚΑ: Δεν ήταν μόνο η παραγωγή
νέου περιεχομένου.

Επίσης, αν καταλαβαίνω καλά,
ταυτόχρονα με αυτό,

εισάγατε τη συνεχόμενη παρακολούθηση.

Δεν είπατε «Κάνουμε αυτά τα επεισόδια
και θα χτίσουμε ενθουσιασμό»,

μπουμ! -- όλα μαζί.

Αυτό το σύστημα δεν είχε δοκιμαστεί ποτέ.

Γιατί το ρισκάρατε;

ΡΧ: Ξέρετε, αναπτυχθήκαμε στέλνοντας DVD.

Μετά, ήρθαν οι σειρές,
τα σετ σε κουτιά, σε DVD.

Όλοι μας είχαμε την εμπειρία να δούμε
λίγο από το φοβερό περιεχόμενο του HBO,

ξέρετε, με τα DVD --
επόμενο επεισόδιο, επόμενο επεισόδιο.

Αυτό μας έκανε να σκεφτούμε,

ότι το περιεχόμενο επεισοδίων,
ειδικά όταν είναι συνεχόμενο,

είναι πολύ δυνατό
όταν το παίρνετε όλο μαζί.

Είναι κάτι που η απλή τηλεόραση
δεν μπορεί να κάνει.

Αυτά τα δύο το έκαναν πραγματικά θετικό.

ΚΑ: Εξελίχθηκε αμέσως τόσο καλά,

που μια ώρα παρακολούθησης
του «House of Cards» ας πούμε,

ήταν πιο κερδοφόρα για εσάς

από μια ώρα παρακολούθησης
περιεχομένου κάποιου άλλου;

ΡΧ: Επειδή είμαστε συνδρομητική υπηρεσία
δεν το αναλύουμε τόσο.

Το βασικό είναι να κάνουμε
την επωνυμία πιο δυνατή,

για να θελήσουν κι άλλοι να εγγραφούν.

Το «House of Cards» το κατάφερε αυτό,

επειδή τότε πολλοί άνθρωποι
μιλούσαν γι' αυτό

και το συνδύασαν με εμάς,

αντίθετα με το «Mad Men» που δείχναμε,
μια εξαιρετική σειρά του AMC,

που δεν το συσχέτισαν με το Netflix,

παρόλο που το είδαν στο Netflix.

ΚΑ: Έτσι προσθέσατε
πολλές εξαιρετικές σειρές,

«Narcos», «Jessica Jones»,
«Orange is the new black», «The Crown»,

«Black Mirror», το αγαπημένο μου,

«Stranger Things» και άλλα.

Έτσι, φέτος,

η επένδυση που σχεδιάζετε
να κάνετε σε νέο περιεχόμενο

δεν είναι 100 εκατομμύρια

Πόσο είναι;

ΡΧ: Είναι περίπου οχτώ
δισεκατομμύρια σε όλο τον κόσμο.

Και δεν είναι αρκετό.

Υπάρχουν τόσες πολλές φοβερές παραγωγές
σε άλλα δίκτυα.

Έχουμε μεγάλη απόσταση να διανύσουμε.

ΚΑ: Όμως οχτώ δισεκατομμύρια,

είναι περισσότερα από κάθε
άλλο πάροχο αυτή τη στιγμή;

ΡΧ: Η Disney είναι στο ίδιο επίπεδο,

κι αν καταφέρουν να αποκτήσουν το Fox
θα γίνουν ακόμη μεγαλύτεροι.

Πραγματικά, αυτά μοιράζονται παγκόσμια,

και δεν είναι τόσα πολλά όσο ακούγονται.

(Γέλια)

ΚΑ: Είναι ξεκάθαρο, από τον Μπάρι Ντίλερ
και άλλους στον χώρο των μίντια,

φαίνεται λες και είναι από το πουθενά,

αυτή η εταιρεία ήρθε
και έφερε την επανάσταση στον χώρο.

Είναι σαν να έλεγε μια μέρα η Blockbuster,

«Θα κάνουμε βίντεο Blockbuster»,

και έξι χρόνια μετά
ήταν τόσο μεγάλη όσο η Disney.

Εννοώ ότι αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ,
και όμως συνέβει.

ΡΧ: Αυτό είναι το θέμα με το διαδίκτυο,
κινείται πάρα πολύ γρήγορα.

Τα πάντα γύρω μας κινούνται πολύ γρήγορα.

ΚΑ: Πρέπει να υπάρχει κάτι ασυνήθιστο
στην κουλτούρα του Netflix

που σας έδωσε το δικαίωμα να πέρνετε
τόσο τολμηρές, θα έλεγα απρόσεκτες,

τολμηρές, καλομελετημένες αποφάσεις.

ΡΧ: Ναι, σίγουρα.

Είχαμε ένα πλεονέκτημα,
το ότι γεννηθήκαμε με τα DVD,

και ξέραμε ότι αυτό θα ήταν προσωρινό.

Δεν περιμέναμε να ταχυδρομούμε
δισκάκια για 100 χρόνια.

Έτσι, υπήρχε μια παράνοια
για το επόμενο βήμα,

και αυτό είναι μέρος του ιδρυτικού ήθους,

η ανησυχία για το τι θα ακολουθήσει.

Αυτό είναι πλεονέκτημα.

Σε όρους κουλτούρας,

υπήρχε ελευθερία και υπευθυνότητα.

Χαίρομαι που πήρα τις λιγότερες
δυνατές αποφάσεις σε ένα τρίμηνο.

Και γινόμαστε όλο και καλύτεροι σε αυτό.

Κάποιες φορές περνάει ένα ολόκληρο τρίμηνο

χωρίς να πάρω κάποια απόφαση.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

ΚΑ: Υπάρχουν κάποια εντυπωσιακά πράγματα
για τους ανθρώπους σας.

Για παράδειγμα, κοίταξα μια έρευνα.

Φαίνεται ότι οι εργαζόμενοι του Netflix,
σε σχέση με τους συναδέλφους τους,

είναι πιο ακριβοπληρωμένοι
στις ίδιες δουλειές.

Και πιο απίθανο να θελήσουν να φύγουν.

Αν ψάξουμε στο Google
για την κουλτούρα του Netflix,

θα δούμε μια λίστα εκπληκτικών ποινών
προς τους εργαζομένους σας.

Μιλήστε μας λίγο γι' αυτές.

Στην πρώτη μου εταιρεία,
είχαμε εμμονή με την πρόοδο.

Ήταν τη δεκαετία του 1990.

Κάθε φορά που κάποιος έκανε ένα λάθος,

ξεκινούσαμε μια διαδικασία

για να εξασφαλίσουμε
ότι αυτό δεν θα ξαναγίνει,

μια αυστηρή καθοδήγηση.

Θέλαμε να θωρακίσουμε
το σύστημα από χαζομάρες.

Και τελικά, μόνο χαζοί
ήθελαν να δουλέψουν εκεί.

Τότε φυσικά η αγορά άλλαξε -- σε αυτή
την περίπτωση από την C++ στην Java.

Ξέρετε, πάντα υπάρχει κάποια αλλαγή.

Η εταιρεία δεν κατάφερε να προσαρμοστεί,

και εξαγοράστηκε
από τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή μας.

Στο Netflix, εστίασα απόλυτα
στο πώς θα λειτουργούμε χωρίς διαδικασίες

χωρίς όμως να έχουμε χάος.

Τότε αναπτύξαμε
όλους αυτούς τους μηχανισμούς,

πολύ ταλαντούχοι άνθρωποι, τυποποίηση,

ανοιχτά χαρτιά, μοίρασμα πληροφοριών -

ο κόσμος σοκάρεται
από την ποσότητα τις πληροφορίας -

όλες τις βασικές πολιτικές κτλ.

Ήμαστε το αντίθετο της Apple --
ξέρετε πώς τμηματοποιούνται;

Κάνουμε το αντίθετο, που είναι:
όλοι ξέρουν όλες τις πληροφορίες.

Προσπαθούμε να χτίσουμε
μια αίσθηση υπευθυνότητας στους ανθρώπους

και την ικανότητα να κάνουν πράγματα.

Μαθαίνω για μεγάλες αποφάσεις τώρα
που παίρνονται συνεχώς,

ποτέ δεν άκουσα γι' αυτές,
που είναι σπουδαίο.

Και κυρίως, πάνε καλά.

ΚΑ: Απλώς ξυπνάτε
και τις διαβάζετε στο διαδίκτυο.

ΡΧ: Κάποιες φορές.

ΚΑ: «Μόλις μπήκαμε στην Κίνα!»

ΡΧ: Αυτό θα είναι σημαντικό.

ΚΑ: Οι εργαζόμενοι σας κανονίζουν
τον χρόνο των διακοπών τους και...

Είναι απλώς --

ΡΧ: Ναι, είναι συμβολικό, οι διακοπές,

επειδή πρακτικά, οι περισσότεροι άνθρωποι
το κάνουν αυτό έτσι κι αλλιώς.

Όμως ναι, υπάρχει μεγάλη ελευθερία.

ΚΑ: Και θάρρος, το θεωρείτε
μια βασική ικανότητα.

ΡΧ: Ναι, θέλουμε ο κόσμος
να λέει την αλήθεια.

Λέμε, «Αν διαφωνείς
σιωπηλά είναι απιστία».

Δεν μπορείς να αφήνεις κάποιες αποφάσεις
να περνάνε χωρίς να λες τίποτα,

και τυπικά, να το γράφεις.

Εστιάζουμε πολύ στην προσπάθεια
λήψης καλών αποφάσεων

μέσω της συζήτησης που πάντα υπάρχει.

Προσπαθούμε να μην είναι έντονη,
να φωνάζουμε μεταξύ μας --

τίποτα τέτοιο.

Η περιέργεια κάνει τους ανθρώπους
να μιλάνε ανοιχτά.

ΚΑ: Έχετε και ένα άλλο
μυστικό όπλο στο Netflix,

έναν τεράστιο θησαυρό δεδομένων,

μια λέξη που ακούσαμε αρκετές φορές
αυτή την εβδομάδα.

Συχνά είχατε μια στάση
που προκαλούσε έκπληξη

με το χτίσιμο έξυπνων
αλγορίθμων στο Netflix.

Κάποτε ανοίγατε τον αλγόριθμο στον κόσμο

και λέγατε, «Μπορεί κανείς
να τα καταφέρει καλύτερα από εμάς;

Αν ναι, σας δίνουμε ένα εκατομμύριο».

Πληρώσατε κάποιον ένα εκατομμύριο,

επειδή είχε 10%
καλύτερο αλγόριθμο από εσάς.

ΡΧ: Σωστά.

ΚΑ: Ήταν μια καλή απόφαση;
Θα το ξανακάνατε;

ΡΧ: Ναι, ήταν φοβερό
για την εποχή του, ήταν το 2007.

Όμως, ξέρετε, δεν το ξανακάναμε.

Απλώς, ήταν ένα εξειδικευμένο εργαλείο.

Δείτε το σαν μια τυχερή ευκαιρία
στον κατάλληλο χρόνο

και όχι σαν ένα γενικό πλαίσιο.

Αυτό που κάναμε, ήταν να επενδύσουμε
στους αλγόριθμους,

έτσι ώστε να προβάλουμε
το κατάλληλο περιεχόμενο

που θα είναι διασκεδαστικό
και εύκολο στην εξερεύνηση.

ΚΑ: Και κάνατε μια πραγματικά
ενδιαφέρουσα στροφή,

πριν μερικά χρόνια.

Λέγατε στον κόσμο,
«Εδώ είναι 10 ταινίες. Τι πιστεύετε;

Ποιες είναι οι καλύτερες ταινίες σας;»

Προσπαθήσατε να κάνετε προτάσεις
με βάση αυτές τις ταινίες.

Και μετά απομακρυνθήκατε από αυτό.

Μιλήστε μας γι' αυτό.

ΡΧ: Εντάξει.

Όλοι έβαζαν πέντε αστέρια
στη «Λίστα του Σίντλερ»

και τρία αστέρια στο «The Do-Over»
του Άνταμ Σάντλερ.

Όμως, στην πραγματικότητα παρακολουθούσαν

πάντα τον Άνταμ Σάντλερ.

Αυτό που συμβαίνει είναι πως σκεφτόμαστε
την ποιότητα όταν βαθμολογούμε,

αυτός είναι ο εαυτός
που θέλουμε να έχουμε.

Δουλεύει καλύτερα
για να ευχαριστεί τον κόσμο

να βλέπει τις πραγματικές του επιλογές,

τις προτιμήσεις τους
με βάση τις απλές απολαύσεις τους.

ΚΑ: Εντάξει, θέλω
να μιλήσουμε λίγο γι' αυτό,

επειδή μοιάζει σαν κάτι τεράστιο,
όχι μόνο για το Netflix

αλλά για όλο το διαδίκτυο.

Η διαφορά ανάμεσα στις αξίες που θέλουμε

και σε αυτές που αποκαλύπτουμε.

Πανέξυπνα, δεν δώσατε σημασία
σε αυτά που έλεγε ο κόσμος,

παρακολουθούσατε τι έκανε,
και μετά βρήκατε αυτά που,

«Θεέ μου, δεν ήξερα ότι θα μου άρεσε
μια εκπομπή με αποτυχημένες συνταγές»

που λέγεται, Nailed It!»

ΡΧ: Λέγεται «Nailed It!» σωστά.

ΚΑ: Είναι αστείο.
Δεν θα το είχα σκεφτεί ποτέ.

Όμως δεν υπάρχει ρίσκο σε αυτό,

αν αυτή η προσέγγιση ξεφύγει;

ΡΧ: Χαιρόμαστε όταν κάνουμε
χαρούμενους τους ανθρώπους.

Κάποιες φορές θέλεις να χαλαρώσεις
βλέποντας μια εκπομπή σαν το «Nailed It!».

Έχει πλάκα, και δεν είναι αγχωτικό.

Άλλες φορές οι άνθρωποι
θέλουν να δουν μια ταινία με ένταση.

Το «Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή»
ήταν υποψήφιο για Όσκαρ,

είναι μια φοβερή ταινία με πολύ ένταση.

Έχουμε πάνω από 20 εκατομμύρια ώρες θέασης
του «Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή»,

που είναι πολύ περισσότερες
απ' ό,τι στους κινηματογράφους

ή σε οποιαδήποτε διανομή.

Έτσι, έχουμε πολλά γλυκά,
όμως έχουμε και πολλά μπρόκολα.

Και ξέρετε, αν έχεις μια καλή αναλογία,
έχεις μια καλή δίαιτα.

ΚΑ: Όμως - ναι, είναι αλήθεια.

Όμως οι αλγόριθμοι
δεν σε απομακρύνουν από τα μπρόκολα

τραβώντας σε στα γλυκά,

αν δεν προσέξεις;

Τώρα συζητούσαμε για το πώς
οι αλγόριθμοι του YouTube

τείνουν, απλώς επειδή
γίνονται εξυπνότεροι,

να οδηγούν τους ανθρώπους σε πιο σωστό
και συγκεκριμένο περιεχόμενο.

Θα ήταν εύκολο να φανταστούμε
ότι οι αλγόριθμοι του Netflix,

χρησιμοποιώντας αυτά
που τους δείχνουμε, σταδιακά --

ΡΧ: Θα γίνονταν πολύ ποταποί --

ΚΑ: Θα βλέπαμε όλοι
βίαια πορνογραφία ή κάτι τέτοιο.

Ή κάποιοι θα το έκαναν.

Όμως πώς --

(Γέλια)

Όχι εγώ!

Είμαι παιδί ιεραπόστολου,
δεν σκέφτομαι καν τέτοια πράγματα.

Όμως --

(Γέλια)

Εννοώ, είναι πιθανό, σωστά;

ΡΧ: Στην πράξη δεν μπορείτε
να βασιστείτε εξολοκλήρου σε αλγορίθμους.

Είναι ένας συνδυασμός κρίσης και τάσεων,

σαν υπηρεσία περιεχομένου

που ανταγωνιζόμαστε πλατφόρμες
σαν το Facebook και το YouTube,

έχουμε ευκολότερα προβλήματα,

που είναι: Ποιες είναι οι φοβερές τανίες
και οι σειρές που θα αποκτήσουμε;

Μέσα σε αυτό, ο αλγόριθμος
είναι ένα εργαλείο.

ΚΑ: Πώς όμως - ο Τζον Ντόερ μόλις μίλησε
για τη μέτρηση του τι μετράει.

Σαν επιχείρηση,
αυτό που μετράει, φαντάζομαι,

είναι βασικά η αύξηση των συνδρομητών.

Αυτό είναι το μοναδικό πλεονέκτημα σας.

Οι συνδρομητές αυξάνονται με τον χρόνο
που περνάνε βλέποντας Netflix,

και αυτό θα τους κάνει να ανανεώσουν;

Ή έχει να κάνει ακόμη περισσότερο
με το να έχετε εκπομπές

που μπορεί να μην έχουν τόσο χρόνο

όσο ολόκληρη η σεζόν του «Nailed It!»;

Όμως αν τους καταλάβεις
καλύτερα, σκέφτονται,

«Αυτό ήταν ικανοποιητικό και φανταστικό,

χαίρομαι που το είδα
με την οικογένειά μου».

Δεν υπάρχει μια έκδοση
του επιχειρηματικού μοντέλου

με λιγότερο περιεχόμενο
αλλά πιο πολύ φοβερό περιεχόμενο,

πιθανόν ακόμη πιο εμψυχωτικό περιεχόμενο;

ΡΧ: Ο κόσμος επιλέγει
εμψυχωτικό περιεχόμενο.

Νομίζω ότι έχεις δίκιο.
Όταν ο κόσμος μιλάει για το Netflix,

μιλάει για εκπομπές που τον συγκινεί:

το «13 Reasons Why» ή το «The Crown».

Αυτό έχει δυσανάλογη και θετική επίδραση,

στην ανάπτυξη συνδρομητών που είπες

από αυτές οι δύο μεγάλες,
αξιομνημόνευτες σειρές.

Όμως, θέλουμε να προσφέρουμε ποικιλία.

Δεν θέλεις να βλέπεις το ίδιο πράγμα
κάθε βράδυ, όσο και να σου αρέσει.

Θέλεις διαφορετικά πράγματα.

Αυτό που δεν έχουμε ξαναδεί, ας πούμε,

τα χειρότερα βίαια,
πορνογραφικά παραδείγματα.

Αντίθετα, έχουμε φοβερή τηλεθέαση
σε όλο το εύρος --

το «Black Mirror»,
γυρίζουμε την πέμπτη σεζόν τώρα.

Αυτή ήταν μια εκπομπή με χαμηλή τηλεθέαση
όταν ήταν μόνο στο BBC.

Με τη διανομή κατ' απαίτηση,

μπορούμε να κάνουμε
αυτές τις εκπομπές μεγαλύτερες.

ΚΑ: Λέτε ότι οι άνθρωποι
μπορεί να εθιστούν

από τους αγγέλους
και από τους δαίμονες τους.

ΡΧ: Ναι, όμως, προσπαθούμε
να μην σκεφτόμαστε με όρους εθισμού,

το σκεφτόμαστε, ξέρετε:

Τι κάνετε με τον χρόνο σας
και όταν θέλετε να χαλαρώσετε;

Μπορείτε να δείτε γραμμική τηλεόραση,
να παίξετε παιχνίδια, να δείτε YouTube,

ή να δείτε Netflix.

Και αν ήμαστε τόσο σπουδαίοι όσο μπορούμε,
και αν έχουμε ποικιλία διαθέσεων,

τότε ο κόσμος θα διαλέγει εμάς, πιο συχνά.

ΚΑ: Όμως έχετε ανθρώπους στον οργανισμό

που κοιτάνε συχνά
τις πραγματικές επιδράσεις

αυτών των πανέξυπνων αλγορίθμων
που δημιουργήσατε.

Απλώς για έλεγχο, απλώς,

«Αυτή είναι η κατεύθυνση
που θέλουμε να πάμε;»

ΡΧ: Νομίζω ότι μαθαίνουμε.

Πρέπει να είσαι ταπεινός και να λες
«Δεν υπάρχει το τέλειο εργαλείο».

Ένα μέρος του αλγορίθμου είναι ο τρόπος
που χειριζόμαστε το περιεχόμενο,

τη σχέση μας με τις κοινωνίες.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το δούμε αυτό.

Έτσι αν κολλήσουμε στο
«Ας αυξήσουμε απλώς την τηλεθέαση»

ή «Ας αυξήσουμε απλώς τους συνδρομητές»,

θα ήταν απίθανο να μεγαλώσουμε

και να γίνουμε η σπουδαία
εταιρεία που θέλουμε.

Σκεφτείτε το σαν πολλαπλές
μετρήσεις της επιτυχίας.

ΚΑ: Μιλώντας για τους αλγόριθμους
που προκάλεσαν ερωτήσεις:

Ήσουνα στο Δ.Σ. του Facebook,

και νομίζω ότι καθοδηγούσες
τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ.

Τι πρέπει να ξέρουμε
για τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ;

ΡΧ: Πολλοί από εσάς
τον ξέρετε ή τον έχετε δει.

Είναι ένας φανταστικός άνθρωπος.

Πραγματικά κορυφαίος.

Κοινωνικά - αυτές οι πλατφόρμες,
είτε το YouTube είτε το Facebook,

προσπαθούν να μεγαλώσουν γρήγορα.

Και το έχουμε δει με τις νέες τεχνολογίες.

Εννοώ, χθες μιλούσαμε
για την εκτύπωση DNA,

και λέγαμε: μπορεί να είναι φανταστική
ή μπορεί να είναι τρομακτική.

Και ξέρετε, όλες οι νέες τεχνολογίες --

όταν η τηλεόραση έγινε δημοφιλής
τη δεκαετία του 1960 στις ΗΠΑ,

την λέγανε «τεράστια άγονη γη»,

και ότι η τηλεόραση
θα σαπίσει το μυαλό του κόσμου.

Αποδείχθηκε ότι τα μυαλά μας είναι καλά.

Υπήρξαν κάποιες προσαρμογές,

σκεφτείτε το σαν --
ή, το σκέφτομαι σαν, --

όλες οι τεχνολογίες έχουν
τα υπέρ και τα κατά τους.

Στα κοινωνικά δίκτυα ακόμη τα ψάχνουμε.

ΚΑ: Τι προτεραιότητα έχει
για το συμβούλιο του Facebook

να διορθώσει αυτά τα προβλήματα;

Ή τελικά υπάρχει η αντίληψη

ότι η εταιρεία δέχεται άδικη κριτική;

ΡΧ: Δεν είναι τελείως άδικη.

Ο Μαρκ προσπαθεί να διορθώσει το Facebook.

Είναι πολύ παθιασμένος με αυτό.

ΚΑ: Ριντ, θέλω να δω
και ένα άλλο πάθος σου.

Τα πήγες εξαιρετικά με το Netflix,
είσαι δισεκατομμυριούχος,

και ξοδεύεις πολύ χρόνο
και χρήμα στην εκπαίδευση.

ΡΧ: Ναι.

ΚΑ: Γιατί έχεις αυτό το πάθος
και τι κάνεις με αυτό;

ΡΧ: Αμέσως μετά το κολέγιο ήμουν
καθηγητής μαθηματικών σε σχολείο.

Όταν αργότερα έγινα
επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος,

με τράβηξε η εκπαίδευση

και προσπάθησα να κάνω τη διαφορά εκεί.

Πρόσεξα κάτι πολύ σημαντικό:

οι εκπαιδευτικοί θέλουν να δουλεύουν
με σπουδαίους εκπαιδευτικούς

και να δημιουργούν μοναδικά
περιβάλλοντα για τα παιδιά.

Θέλουμε μεγαλύτερη ποικιλία
στο σύστημα απ' ό,τι έχουμε,

και πιο πολλούς
εκπαιδευτικούς οργανισμούς.

Το περίπλοκο εδώ στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή,

είναι ότι πολλά σχολεία διοικούνται
από μια τοπική σχολική επιτροπή.

Πρέπει να ικανοποιεί
τις ανάγκες τις κοινότητας,

ενώ στην πραγματικότητα
χρειαζόμαστε μεγαλύτερη ποικιλία.

Στις ΗΠΑ υπάρχει
μια μορφή δημόσιου σχολείου

και αυτά λειτουργούν
από μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς.

Αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμένα,

τα σχολεία που λειτουργουν
μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί,

είναι πιο επικεντρωμένα στον στόχο τους,
υποστηρίζουν καλά τους εκπαιδευτικούς.

Είμαι στο διοικητικό συμβούλιο
των σχολείων KIPP,

που είναι ένα από τα μεγαλύτερα δίκτυα.

Ξέρετε, 30.000 παιδιά τον χρόνο
λαμβάνουν ενδιαφέρουσα εκπαίδευση.

ΚΑ: Δώστε μου μια εικόνα
με το πώς θα πρέπει να είναι ένα σχολείο.

ΡΧ: Εξαρτάται από το παιδί.

Σκεφτείτε το: με πολλά παιδιά,
πρέπει να ικανοποιηθούν

πολλές διαφορετικές ανάγκες,

έτσι δεν υπάρχει ένα μοντέλο.

Θέλετε να μπορείτε να διαλέξετε,

ανάλογα με το παιδί
και τις ανάγκες που νομίζετε ότι έχει.

Πρέπει να επικεντρώνουν στην εκπαίδευση
και να έχουν ενδιαφέρον

και όλα αυτά τα πράγματα.

Αυτή η ιδέα των 30 παιδιών
στην πέμπτη τάξη,

να μαθαίνουν όλα
το ίδιο πράγμα την ίδια ώρα,

είναι ένα πισογύρισμα.

Όμως η αλλαγή της κατάστασης
με την τωρινή κυβερνητική δομή,

είναι πολύ δύσκολη,

Αυτά τα καινοτόμα, μη κερδοσκοπικά
σχολεία πιέζουν τα όρια,

αφήνουν τα παιδιά
να δοκιμάσουν νέα πράγματα.

Δείτε το σαν κυβερνητική μεταρρύθμιση,

μη κερδοσκοπική,

να επιτρέπει τις εκπαιδευτικές αλλαγές.

ΚΑ: Κάποιες φορές η κριτική
σε αυτά τα σχολεία,

εκούσια η ακούσια,

διώχνει πόρους από
το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.

Πρέπει να μας ανησυχεί αυτό;

ΡΧ: Είναι δημόσια σχολεία.

Υπάρχουν πολλά είδη δημόσιων σχολείων.

Αν τα δείτε ως σύνολο,

εξυπηρετούν παιδιά φτωχότερων οικογενειών.

Αν τα παιδιά εύπορων οικογενειών
έχουν πρόβλημα,

θα τα στείλουν σε ιδιωτικό σχολείο

ή θα αλλάξουν γειτονιά.

Οι φτωχότερες οικογένειες
δεν έχουν αυτές τις επιλογές.

Στα KIPP, το 80% είναι παιδιά χαμηλού
εισοδήματος με δωρεάν και φθηνότερο γεύμα.

Η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο
από τα KIPP είναι φανταστική.

ΚΑ: Ριντ, έχεις υπογράψει
μια δέσμευση προσφοράς,

δεσμεύτηκες να δώσεις πάνω
από τη μισή σου περιουσία

κατά τη διάρκεια της ζωής σου.

Μπορώ να σε ρωτήσω αναιδώς
πόσα έχεις επενδύσει στην εκπαίδευση

τα τελευταία χρόνια;

ΡΧ: Είναι λίγες εκατοντάδες εκατομμύρια,
δεν ξέρω ακριβώς πόσα,

όμως θα συνεχίσουμε να επενδύουμε και --

(Χειροκρότημα)

σας ευχαριστώ όλους --

(Χειροκρότημα)

Ειλικρινά, για λίγο προσπάθησα
να ασχοληθώ με την πολιτική,

δουλεύοντας για τον Τζον Ντόερ.

Όσο και να μου άρεσε να δουλεύω
για τον Τζον, δεν ήμουν καλός σε αυτό.

Μου αρέσουν οι επιχειρήσεις,
ο ανταγωνισμός.

Μου αρέσει να κοντράρομαι
με την Disney και το HBO.

(Γέλια)

Αυτό με κάνει να συνεχίζω.

Το κάνω αυτό για να αυξήσω
την αξία του Netflix,

και να μπορώ να γράψω
κι άλλες επιταγές σε σχολεία.

Μέχρι τώρα, είναι η τέλεια ζωή.

ΚΑ: Ριντ είσαι ένας εκπληκτικός άνθρωπος,
έχεις αλλάξει τις ζωές μας

και τις ζωές πολλών παιδιών.

Σε ευχαριστώ πολύ που ήρθες στο TED.

(Χειροκρότημα)