Η μόρφωση είναι ελευθερία

Η Σαμήμ Ακχτάρ παρίστανε το αγόρι κατά τη διάρκεια των παιδικών της χρόνων στο Πακιστάν, για να μπορεί να απολαύσει τα προνόμια που τα κορίτσια στο Πακιστάν σπάνια απολαμβάνουν: για να παίξουν έξω και να φοιτήσουν σε σχολείο. Σε μια διαφωτιστική προσωπική ομιλία, η Ακχτάρ αναφέρει πως η ευκαιρία για εκπαίδευση άλλαξε την πορεία της ζωής της και τελικά άλλαξε την κουλτούρα του χωριού της, όπου σήμερα κάθε νεαρό κορίτσι πηγαίνει στο σχολείο.

Ένα δωμάτιο γεμάτο από αγόρια.

Ένα κοριτσάκι, σχεδόν εννιά ή δέκα χρονών,

κάθεται στη μέση του δωματίου
περικυκλωμένη από βιβλία.

Είναι το μόνο κορίτσι ανάμεσα σε αγόρια,

και ούτε καν τις λείπουν
οι ξαδέλφες και οι φίλες της

που μένουν στο σπίτι αντί να πάνε σχολείο,

επειδή δεν επιτρέπεται
να μορφωθούν μαζί με τα αγόρια.

Στο χωριό της δεν λειτουργεί
ούτε ένα σχολείο θηλέων.

Γεννήθηκε, σε μια συντηρητική φυλή Μπάλοχ,

όπου οι γυναίκες και τα κορίτσια
είναι ζήτημα τιμής.

Είναι η μεγαλύτερη στην οικογένειά της,

και όταν ήταν να γεννηθεί
οι γονείς της ήθελαν αγόρι.

Αλλά για κακή τους τύχη,
γεννήθηκε ένα κοριτσάκι.

Ήταν εθιμοτυπικό στην οικογένειά της
να κρατάνε τα κορίτσια μέσα στο σπίτι.

Αλλά ο θείος της, που ήταν
απόφοιτος Πανεπιστημίου,

ήθελε να της δώσει
μια ευκαιρία να δει τον κόσμο,

και να γίνει μέλος της κοινωνίας.

Ευτυχώς, το όνομά της χρησιμοποιείται
για άνδρες και γυναίκες.

Λοιπόν, είδε μια ευκαιρία
να αλλάξει την πορεία της ζωής της.

Έτσι, αποφάσισε να τη μεγαλώσει σαν αγόρι.

Όταν ήταν τριών μηνών,

το κορίτσι αρχίζει να μεγαλώνει σαν αγόρι.

Της δίνουν αρσενική ανατροφή.

Της επιτρέπουν να βγαίνει έξω

και να μορφωθεί με αγόρια.

Είναι ελεύθερη, έχει αυτοπεποίθηση.

Παρατηρεί και εντοπίζει
μικρές, καθημερινές αδικίες,

που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες
και τα κορίτσια στο χωριό της.

Όταν οι εφημερίδες φθάνουν στο σπίτι,

παρακολουθεί πώς περνάει από
τον γηραιότερο μέχρι τον νεότερο άνδρα.

Μέχρι να φθάσει η εφημερίδα στις γυναίκες,

τα νέα είναι απαρχαιωμένα.

Ολοκληρώνει τον όγδοο έτος εκπαίδευσης.

Τώρα διεισδύει ο φόβος.

Αυτό θα είναι το τέλος της εκπαίδευσής της

γιατί η μόνη επιλογή για περαιτέρω
εκπαίδευση στο γυμνάσιο

είναι πέντε χιλιόμετρα μακριά.

Τα αγόρια έχουν ποδήλατα, είναι ελεύθερα.

Αλλά ξέρει

ότι ο πατέρας της δεν θα επιτρέψει
να ταξιδεύει μόνη της,

ακόμα κι αν παριστάνει το αγόρι.

«Δεν μπορώ να σε αφήσω να το κάνεις αυτό.

Ούτε έχω τον χρόνο
να σε πάω και να σε φέρω.

Συγγνώμη, είναι αδύνατο».

Αυτή στεναχωριέται πολύ.

Αλλά ένα θαύμα συνέβη.

Ένας μακρινός συγγενής
αναλαμβάνει να της διδάξει

την ύλη της ενάτης και της δέκατης τάξης

κατά τη διάρκεια
των καλοκαιρινών διακοπών.

Έτσι αποκτά το δικαίωμα εγγραφής
σε ανώτερη ή ανώτατη σχολή.

Το κορίτσι για το οποίο σας μιλάω

είμαι εγώ, η Σαμήμ,
που μιλάει ενώπιόν σας τώρα.

(Χειροκρότημα)

Δια μέσου των αιώνων οι άνθρωποι
αγωνίζονται για την ταυτότητά τους.

Άνθρωποι έχουν αγαπηθεί, έχουν δεχθεί
προνόμια, εξαιτίας της ταυτότητάς τους,

της εθνικότητας και της εθνότητάς τους.

Από την άλλη όμως,
άνθρωποι έχουν μισηθεί ή απορριφθεί,

για την εθνικότητα, την ταυτότητα,

για τη φυλή, το φύλο και τη θρησκεία τους.

Η ταυτότητα καθορίζει τη θέση σου
στην κοινωνία, όπου κι αν ζεις.

Για αυτό, αν με ρωτήσετε, θα έλεγα
ότι μισώ το ζήτημα της ταυτότητας.

Εκατομμύρια κορίτσια ανά τον κόσμο
στερούνται τα βασικά τους δικαιώματα

εξαιτίας του φύλου τους.

Θα είχα αντιμετωπίσει κι εγώ το ίδιο
αν δεν είχα ανατραφεί σαν αγόρι.

Ήμουν αποφασισμένη να συνεχίσω τις
σπουδές μου, να μάθω, να 'μαι ελεύθερη.

Μετά το σχολείο, ακόμα κι η εγγραφή μου
στο κολέγιο δεν ήταν εύκολη.

Έκανα τριήμερη απεργία πείνας.

(Γέλια)

Μετά από αυτό, μου δόθηκε
δικαίωμα εγγραφής στο κολέγιο.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Με αυτόν τον τρόπο ολοκλήρωσα
τις σπουδές μου στο κολέγιο.

Δύο χρόνια αργότερα όταν ήρθε ο καιρός
να πάω στο πανεπιστήμιο,

ο πατέρας μου έστρεψε την προσοχή του
στα μικρότερα αδέρφια μου.

Πρέπει να πάνε σχολείο
να εξασφαλίσουν εργασίες

και να συντηρήσουν την οικογένεια.

Και ως γυναίκα,
η δική μου θέση είναι στο σπίτι.

Αλλά δεν τα παρατάω.

Κάνω εγγραφή για ένα διετές πρόγραμμα,
για να γίνω επισκέπτρια υγείας.

Μετά έμαθα για το πρόγραμμα
επαρχιακής ανάπτυξης Θαρντήπ,

ενός μη-κερδοσκοπικού οργανισμού

με έργο την ενίσχυση
των επαρχιακών κοινοτήτων.

Φεύγω κρυφά.

Ταξιδεύω πέντε ώρες για να δώσω
συνέντευξη για μια θέση.

Πρώτη φορά φεύγω
τόσο μακριά από το σπίτι μου.

Είμαι πιο κοντά στην ελευθερία
από ό,τι ήμουν ποτέ.

Ευτυχώς, μου έδωσαν τη δουλειά,

αλλά το δυσκολότερο ήταν
να αντιμετωπίσω τον πατέρα μου.

(Γέλια)

Οι συγγενείς ήδη τον φόβιζαν

ότι η κόρη θα έφευγε από το σπίτι,

κοροϊδεύοντάς τον ότι η κόρη του
θα περνούσε τα σύνορα.

Γυρίζοντας σπίτι,

δεν θέλω τίποτα άλλο από το να αποδεχτώ
τη θέση στο Θαρντήπ.

Έτσι, εκείνο το βράδυ, μάζεψα
όλα τα πράγματά μου σε μια τσάντα,

μπήκα στο δωμάτιο
του πατέρα μου και του είπα,

«Αύριο το πρωί θα έρθει το λεωφορείο.

Εάν πιστεύεις σε μένα,

εάν πιστεύεις σε μένα,

Θα με ξυπνήσεις και θα με πας
ως τη στάση του λεωφορείου.

Αν δεν το κάνεις, δε πειράζει».

Μετά πήγα για ύπνο.

Το επόμενο πρωί, ο πατέρας μου
στεκόταν δίπλα μου,

για να με πάει στη στάση.

(Χειροκρότημα)

Εκείνη την ημέρα κατάλαβα
πόσο σημαντικά είναι τα λόγια.

Κατάλαβα πώς τα λόγια
επηρεάζουν τον τρόπο σκέψης μας,

πόσο σημαντικός είναι
ο ρόλος τους στη ζωή μας.

Κατάλαβα ότι τα λόγια
είναι ισχυρότερα από τον πόλεμο.

Στο TRDP, είδα ότι υπήρχε
ένα Πακιστάν που δε γνώριζα,

μια χώρα πολύ πιο σύνθετη
από ό,τι είχα αντιληφθεί.

Μέχρι τότε, εγώ νόμιζα
ότι η δική μου ζωή ήταν δύσκολη.

Αλλά εδώ είδα το τι βίωναν οι γυναίκες
σε άλλα μέρη του Πακιστάν.

Πραγματικά, μου άνοιξε τα μάτια.

Μερικές γυναίκες είχαν 11 παιδιά
και δεν είχαν τίποτα να τα ταΐσουν.

Για να έχουν νερό, καθημερινά
περπατούσαν τρεις ώρες ως τα πηγάδια.

Το πιο κοντινότερο νοσοκομείο ήταν
τουλάχιστον 32 χιλιόμετρα μακριά.

Εάν μια γυναίκα είναι ετοιμόγεννη,

ταξιδεύει με καμήλα
για να φθάσει στο νοσοκομείο.

Η απόσταση είναι μεγάλη,
μπορεί να πεθάνει στη διαδρομή.

Πλέον αυτό για μένα
δεν είναι μόνο εργασία.

Ανακάλυψα τη δύναμή μου.

Τώρα, καθώς έπαιρνα μισθό,

άρχισα να στέλνω χρήματα στο σπίτι μου.

Οι συγγενείς και οι γείτονες
το πρόσεξαν αυτό.

Άρχισαν τώρα να καταλαβαίνουν
την σημαντικότητα της μόρφωσης.

Και άλλοι γονείς άρχισαν πλέον
να στέλνουν τις κόρες τους στο σχολείο.

Σιγά-σιγά, έγινε πιο εύκολο και αποδεκτό

για τις νεαρές κοπέλες
να πάνε στο κολέγιο.

Σήμερα στο χωριό μου δεν υπάρχει
ούτε ένα κορίτσι εκτός σχολείου.

(Χειροκρότημα)

Τα κορίτσια εργάζονται σε τομείς υγείας
ακόμα και στην αστυνομία.

Η ζωή ήταν καλή.

Αλλά κάπου βαθιά στην καρδιά μου,

κατάλαβα ότι η περιοχή μου,
πέρα από το χωριό μου,

χρειάζεται περαιτέρω αλλαγή.

Εκείνη την εποχή είχα γίνει μέλος
του Acumen Fellowship.

Εκεί γνώρισα ηγέτες σαν εμένα
σε όλη την χώρα.

Και είδα ότι ρισκάρουν την ζωή τους.

Άρχισα να καταλαβαίνω

τι σημαίνει στα αλήθεια αρχηγία.

Έτσι αποφάσισα να επιστρέψω
στην περιοχή μου

και να αναλάβω τη θέση της δασκάλας
σε ένα μακρινό σχολείο,

όπου για να πάω
πρέπει να πάρω λεωφορείο,

δύο ώρες ταξίδι κάθε πρωί και βράδυ.

Αν και ήταν δύσκολο,

από την πρώτη μέρα ήξερα
ότι είχα πάρει την σωστή απόφαση.

Την πρώτη μέρα που μπήκα στο σχολείο,

είδα όλα αυτά τα μικρά Σαμήμς
να με κοιτάζουν επίμονα,

(Γέλια)

με όνειρα στα μάτια τους,

τα ίδια όνειρα για ελευθερία
που είχα και εγώ όταν ήμουν μικρή.

Λοιπόν, τα κορίτσια
είναι πρόθυμα να μάθουν,

αλλά το σχολείο έχει έλλειψη προσωπικού.

Τα κορίτσια κάθονται με ελπίδα,

χωρίς να μάθουν τίποτα

και φεύγουν.

Δεν αντέχω αυτό να συμβαίνει.

Δεν υπήρχε πισωγυρισμός.

Βρήκα τον σκοπό μου.

Επιστράτευσα μερικές φίλες μου,
να με βοηθήσουν να διδάξω.

Εισάγω τα κορίτσια στον έξω κόσμο

με εξωσχολικές δραστηριότητες και βιβλία.

Μοιράζομαι μαζί τους το προφίλ
των καλύτερων ηγετών του κόσμου,

όπως του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ
και του Νέλσον Μαντέλα.

Πέρσι, μερικές μαθήτριες
πήγαν στο κολέγιο.

Για εμένα δεν θα σταματήσει
ποτέ η μόρφωση.

Σήμερα, πασχίζω να τελειώσω
το PhD στην εκπαίδευση,

(Χειροκρότημα)

που θα μου επιτρέψει να αποκτήσω
μια διοικητική θέση

στο σχολικό σύστημα,

και θα μπορώ να παίρνω
περισσότερες απόφασεις

και να παίξω πιο κεντρικό ρόλο
στο σύστημα.

Πίστευω ότι χωρίς την εκπαίδευση
των κορίτσιων,

δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε
παγκόσμια είρηνη.

Δεν θα μπορέσουμε να μειώσουμε
τους γάμους παιδιών.

Δεν θα μπορέσουμε να μειώσουμε
το ποσοστό της παιδικής θνησιμότητας.

Δεν θα μπορέσουν να μειώσουμε
το ποσοστό της μητρικής θνησιμότητας.

Για αυτόν το λόγο, θα πρέπει

συνεχώς και συλλογικά
να δουλέψουμε μαζί.

Τουλάχιστον εγώ παίζω τον ρόλο μου,

αν και ο προορισμός δεν είναι κοντά.

Ο δρόμος δεν είναι εύκολος.

Αλλά έχω όνειρα μπροστά μου

και δεν πρόκειται να κοιτάξω πίσω τώρα.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)