Eve Ensler: Aniden, bedenim

Şair, yazar, aktivist Eve Ensler, kafasının içinde yaşıyordu. TEDWomen'dan bu güçlü konuşmada, yaşamboyu süren bedeninden kopukluğu hakkında konuşuyor - ve nasıl iki şok edici olayın gerçeklikle, insan olmanın fizikselliğiyle bağlantı kurmasına yardımcı olduğu hakkında.

Çok uzun bir süre,

bir ben vardım bir de bedenim.

Ben hikayelerden, isteklerden,

mücadelelerden, geleceğe

dair tutkulardan oluşuyordum.

Ben şiddetli

geçmişimin bir sonucu olmamak için uğraşıyordum

ama zaten ben ve bedenim arasında

oluşmuş olan ayrışma

bir hayli belirgin bir sonuçtu zaten.

Ben her zaman başka bir şey olmaya çalışıyordum, başka biri.

Ben sadece çabalamayla var olabiliyordum.

Bedenimse çoğu zaman yoluma çıkıyordu.

Ben havada yüzen bir kafaydım.

Yıllarca, gerçekten sadece şapka giydim.

Bu kafamı bağlı tutmanın bir yoluydu.

Kendimi konumlandırmanın bir yolu.

Eğer şapkamı çıkarırsam

artık burada olmayacağımdan korkuyordum.

Aslında bir keresinde bir terapist bana dedi ki,

"Eve, iki yıldır buraya geliyorsun ve,

doğrusunu söylemek gerekirse, bana hiç bir bedenin var gibi gelmedi."

Tüm bu zaman şehirde yaşıyordum,

çünkü, doğrusu,

ağaçlardan korkuyordum.

Hiç çocuğum olmadı

çünkü kafalar doğuramaz.

Bebekler aslında ağzınızdan çıkıvermezler.

Bedenim için bir nirengi noktası olmadığından

diğer kadınlara bedenleri hakkında sormaya başladım -

özellikle vajinaları hakkında,

çünkü vajinaların bir şekilde önemli olduğunu düşünüyordum.

Bu beni 'Vajina Monologları'nı yazmaya götürdü,

ki bu da beni takıntılı ve sürekli bir şekilde

gittiğim her yerde vajinalar hakkında konuşmaya götürdü.

Bunu birçok yabancının önünde yaptım.

Bir akşam sahnede,

hakikaten vajinamın içine girdim.

Mest edici bir deneyimdi.

Beni korkuttu, bana enerji verdi,

ve sonra hırslı bir kişi haline geldim,

hırslı bir vajina.

Bedenimi bir 'şey' gibi görmeye başladım,

hızlı hareket edebilen bir şey,

diğer şeyleri başarabilecek bir şey gibi, birçok şeyi,

hepsini aynı anda.

Bedenim bir iPad ya da bir araba gibi görmeye başladım.

Onu kullanabilir ve ondan şeyler isteyebilirdim.

Sınırları yoktu. Yenilmezdi.

Fethedilecek ve idare edilecek bir şeydi, tıpkı Dünya gibi.

Önemsemedim;

hayır, organize ettim ve yönettim.

Bedenim için sabrım yoktu;

onu bir şekle tıkıştırdım.

Açgözlüydüm.

Bedenimin sunduğundan fazlasını aldım.

Yorgunsam, daha çok espresso içtim.

Korkuyorsam, daha tehlikeli yerlere gittim.

A tabii, tabii, bedenimi takdir ettiğim anlar oldu,

taciz eden bir ebeveynin

bazen hissedeceği iyilik anları gibi.

Babam 16'ıncı doğum günümde

bana karşı gerçekten çok nazikti, örneğin.

İnsanların zaman zaman mırıldandıklarını

duydum, bedenimi sevmeliymişim,

ben de nasıl yapılacağını öğrendim.

Vejetaryendim, ayıktım, sigara içmiyordum.

Ama tüm bunlar bedenimi kullanmanın

sadece daha sofistike bir yoluydu -

daha fazla kopukluk,

çevreyolunda bir sebze bahçesi ekmek gibi.

Vajinamla çok fazla konuşmamın sonucu olarak,

birçok kadın bana kendilerininkini anlatmaya başladı -

kendi bedenleri hakkında kendi hikayeleri.

Aslında, bu hikayeler beni dünyayı dolaşmak zorunda bıraktı,

ve 60'tan fazla ülkeye gittim.

Binlerce hikaye dinledim.

Ve söylemek zorundayım, kadınlar benimle bedenlerinden

ayrıldıkları o belirgin anı paylaştıklarında

her zaman o an vardı -

evi terk ettiklerinde.

Yataklarında taciz edilen kadınları, burkaları içinde

dövülen kadınları,

parklarda ölüme terk edilen,

mutfaklarında asitle yakınları dinledim.

Bazı kadınlar sessizleşiyor ve yok oluyordu.

Diğer kadınlar çılgın, hırslı makineler, benim gibi, oluyordu.

Yolculuğumun ortasında,

40 yaşına geldim ve bedenimden nefret etmeye başladım,

ki aslında bir gelişmeydi bu,

çünkü en azından bedenim ondan nefret edecek kadar var oluyordu.

Midem - Nefret ettiğim midemdi.

Yeterince iyi olmadığımın kanıtıydı bu,

yaşlıydım ve harika ve mükemmel değildim

ya da önceden belirlenmiş kolektif güzel beden imgesine uyamıyordum.

Midem başarısız olduğumun kanıtıydı,

beni başarısızlığa uğratmıştı, bozuktu.

Hayatım ondan kurtulmak üzerineydi ve ondan kurtulma konusunda takıntılıydım.

Aslında, o kadar uçlara gitti ki

onun hakkında bir oyun yazdım.

Ama hakkında ne kadar çok konuşursam,

bedenim o kadar nesneleşti ve parçalara ayrıldı.

Eğlence haline geldi; yeni bir tür ticari mal haline geldi,

sattığım bir şey.

Sonra başka bir yere gittim.

Dışarı çıktım,

bildiğimi düşündüğüm bir yere.

Demokratik Kongo Cumhuriyeti'ne gittim.

Ve tüm diğer hikayeleri

yerle bir eden hikayeler duydum.

Bedenimin içine

işleyen hikayeler duydum.

Küçük bir kız çocuğu hakkında

anlatılanları duydum, altına kaçırmaya

engel olamıyordu çünkü bir sürü

yetişkin asker kızın içine girmişlerdi.

80 yaşında bir kadın hakkında

bir hikaye duydum, bacakları kırılmış ve yuvalarından

çıkmış ve kafasının üzerinde dolanmış halde

duruyordu çünkü öyle tecavüz edilmişti.

Bu hikayelerden binlerce var.

Ve birçok kadının bedeninde boşluklar var -

boşluklar, fistüller -

savaşın vahşeti olan -

ruhlarının dokusunda boşluklar.

Bu hikayeler hücrelerime ve sinirlerime işledi.

Ve dürüst olmak gerekirse,

üç yıl boyunca uyuyamadım.

Tüm bu hikayeler birlikte kanamaya başladı.

Dünyanın tecavüze uğrayışı,

minerallerin yağmalanması,

vajinaların tahrip edilmesi -

bunların hiçbiri artık birbirinden ayrı değildi

ya da benden.

Milisler altı aylık bebeklere tecavüz ediyor

ki uzaktaki ülkeler iPhone

ve bilgisayarları için altın ve koltana

ulaşabilsinler.

Bedenim sadece hırslı bir makine değildi artık

şimdi kendi makinemin

hızını ve etkinliğini desteklemek için

daha fazla makine yaratma amacındaki

çılgın arayışta, diğer kadınların bedenlerini yok etmekten sorumluydum.

Sonra kanser oldum -

ya da kanser olduğumu öğrendim.

Pencere camına hızla

çarpan bir kuş gibi geldi.

Aniden, bir bedenim vardı,

yaralanmış ve ötelenmiş

ve delinmiş bir beden,

kesilip açılmış bir beden,

organları alınmış, taşınmış

ve yeniden düzenlenmiş ve yeniden yapılmış,

taranmış bir beden

ve tüpler sokulmuş,

kimyasallardan yanıyor olan bir beden.

Kanser benim

bağlantısızlık duvarımı havaya uçurdu.

Birdenbire bedenimdeki krizin dünyadaki kriz olduğunu

fark ettim ve daha sonra

olan bir şey değildi,

şimdi oluyordu.

Birden bire, kanserim her yerde olan bir kanserdi,

zulüm kanseri, açgözlülük kanseri,

kimyasal fabrikalarına yakın caddelerde

yaşayan insanların içine giren kanser - ve genelde bunlar fakir insanlar -

madencinin ciğerlerindeki kanser,

yeterince başarılı olmamaktan dolayı oluşan stresin kanseri,

gömülmüş travmanın kanseri,

kümeslenmiş tavukların ve zehirlenmiş balıkların kanseri,

tecavüze uğramış kadınların rahimlerindeki kanser,

dikkatsizliğimizden her yerde olan kanser.

Yeni ve ilerici kitabında,

"Yeni Benlik, Yeni Dünya"

yazar Philip Shepherd diyordu ki,

"Eğer bedeninizde ayrılmışsanız,

dünyanın bedeninden (bütünlüğünden) de ayrılmışsınızdır,

ki bu sonra sizden farklı ya da sizden

ayrı olarak ortaya çıkar,

ait olduğunuz yaşayan

bütün olarak ortaya çıkacağına.

Kanserden önce,

dünya başka bir şeydi.

Sanki durgun bir havuz içinde yaşıyor gibiydim

ve kanser beni daha büyük denizden

ayıran kaya parçasını dinamitledi.

Şimdi içinde yüzüyorum.

Şimdi çimenler üzerinde uzanıyor

ve bedenimi ona sürtüyorum,

ve bacaklarımda ve ayaklarımdaki çamuru seviyorum.

Şimdi Seine kenarındaki

salkımsöğüde günlük haccımı gerçekleştiriyorum,

ve Bukavu dışındaki çalılık içindeki

yeşil kırlara hasret kalıyorum.

Ve yağmur kuvvetlice yağdığında,

çığlık atıyor ve çemberler çiziyorum koşarak.

Her şeyin birbiriyle bağlantılı olduğunu biliyorum

ve gövdemi baştan aşağıya geçen bu yaranın

bir depremin kalıntıları olduğunu.

Ve Port-au-Prince caddelerindeki üç milyonla beraber oradayım.

Ve üçüncü günde altı kemoterapiden sonra

içimde yanan ateş dünyanın

ormanlarında yanan ateşle

aynı ateş.

Ameliyattan sonra

yaramın etrafında oluşan apsenin, 450 gr cerahatin

kirlenmiş Meksika Körfezi

olduğunu ve içimde petrole bulanmış

pelikanların ve su üzerine çıkmış ölü balıkların

yüzdüğünü biliyorum.

Ve adamakıllı ilaç vermeden bana batırdıkları kateterler

Dünyanın sondajlanırken

çıkardığına benzer çığlıklar atmama neden oluyor.

İkinci kemoterapide,

annem çok hastalandı ve

onu görmeye gittim.

Ve bağlantılı olma adına,

ölmeden önce istediği tek şey

Meksika Körfezi yakınındaki

evine götürülmekti.

Biz de onu evine götürdük

ve ben dua ettim, o ölmeden petrol onun kıyısına

vurmasın diye.

Ve şükürler olsun ki vurmadı.

Ve en sevdiği yerde sessizce öldü.

Ve birkaç hafta sonra, New Orleans'taydım,

ve güzel, spritüel arkadaşım

benim için bir sağaltım yapmak istediğini söyledi.

Ve onur duydum.

Ve onun evine gittim, sabahtı,

New Orleans'ın sabah güneşi perdelerin arasından sızıyordu.

Arkadaşım büyük bir tası hazırlıyordu

ve ben dedim ki, "Bu nedir?"

Ve dedi ki "Bu senin için.

Çiçekler onu güzel yapacak,

ve bal tatlı yapacak."

Ben de dedim ki, "Ama su kısmı nedir?"

Ve bağlantılı olma adına,

dedi ki, "Ha, o Meksika Körfezi."

Ve ben dedim ki, "Elbette öyle."

Diğer kadınlar geldi ve bir çember şeklinde oturdular,

ve Michaela başımı kutsal suyla yıkadı.

Ve şarkı söyledi - demek istediğim, tüm vücuduyla söyledi.

Ve diğer kadınlar şarkı söylediler

ve benim için ve annem için dua ettiler.

Ve ılık Körfez çıplak başımı yıkarken fark ettim,

en iyi tarafımızı, aynı zamanda

en kötü tarafımızı barındırıyor.

Bu delici patlamaya sürükleyen

açgözlülük ve zarar verme haliydi.

Eskiden ve sonradan söylenmiş

yalanların tümüydü.

Sudaki baldı, onu tatlı hale getiren,

petroldü hasta eden.

Benim başımdı, şapkasız

kel ve rahat olan şimdi.

Tüm benliğimdi

Michaela'nın kucağında eriyen.

Gözyaşlarıydı Körfez'den ayırt edilemeyen

yanaklarımdan süzülen.

Sonunda bedenimin içinde olmaktı.

Kederdi,

bu kadar uzun süren.

Yerimi bulmaktı

ve bu bağlantıyla gelen

muazzam sorumluluktu.

Kongo'da devam eden yıkıcı savaştı

ve Dünyanın umursamazlığı.

Kongolu kadınlardı

şimdi ayağa kalkan.

Annemdi, terk eden

tam da benim doğduğum

anda.

Ölüme çok yaklaştığımın

farkındalığıydı - Dünyanın, annemizin

aynı şekilde güçlükle dayandığını

fark etmek gibi,

gezegenin yüzde 75'inin güçlükle

geçindiği gibi,

yaşamın devam

edebilmesi için bir tarifin olması gibi.

Öğrendiğim

dikkat ve herkesin hak ettiği kaynaklarla

ilgili olduğuydu.

Savunan arkadaşlar

ve üzerine titreyen bir kız kardeşti.

Bilge doktorlar ve gelişmiş tıptı

ve cerrahlardı, elleriyle ne yapması gerektiğini bilen.

Az kazanan ve gerçekten sevgi dolu hemşirelerdi.

Büyülü sağaltıcılar ve aromatik yağlardı.

İnsanlardı, büyülerle ve törenlerle gelen.

Bir gelecek hayaline ve savaşacak

bir şeye sahip olmaktı,

çünkü biliyorum bu mücadele bana ait değil.

Bir milyon duaydı.

Bin haleluyaydı ve

bir milyon omdu.

Çokça öfke,

çılgın neşe,

çokça dikkat, zulümdü.

Enerji, sevgi ve coşkuydu.

Bunların hepsiydi.

Bunların hepsiydi.

Suda, dünyada, bedenimde

bunların hepsiydi.

(Alkışlar)