Одненадеж, моето тело.

Животот на Ив Енслер, поетеса, писателка и активистка, се одвивал во нејзината глава. Во ова силно обраќање на TEDWomen, таа зборува за нејзината целовечна одвоеност од сопственото тело и за начинот на кој два шокантни настани ѝ помогнале да се поврзе со реалноста, со физичкиот дел на бидувањето човек.

Долго време,

постоевме ЈАС и моето тело.

ЈАС се состоев од приказни,

од мечтаења и стремежи,

од желби за иднината.

ЈАС се обидував

да не бидам исходот на моето
сурово минато,

но, одвојувањето кое веќе се случи

меѓу мене и моето тело

беше прилично значаен исход.

ЈАС секогаш се трудев да бидам
некој и нешто.

ЈАС постоев само во обидите.

Моето тело секогаш стоеше на патот.

ЈАС бев глава која плови.

Со години, всушност носев само капи.

Тоа беше начин да ја држам
главата прицврстена.

Тоа беше начин да се лоцирам.

Се плашев дека ако ја извадам капата

нема веќе да бидам овде.

Имав терапевт кој еднаш ми рече:

„Ив, доаѓаш кај мене веќе две години,

искрено, никогаш не ми падна на ум
дека имаш тело. “

Цело време живеев во градот

зашто, да бидам искрена,

се плашев од дрвјата.

Никогаш немав бебиња

зашто главите не раѓаат бебиња.

Бебињата всушност не излегуваат
преку устата.

И бидејќи немав никаков критериум
за моето тело,

почнав да ги прашувам другите жени
за нивните тела,

особено за нивните вагини,

бидејќи мислев дека вагините се значајни.

Ова ме наведе да ја напишам
„Вагинални монолози“

која пак ме наведе опседнато и постојано

да зборувам за вагините секаде
каде што можев.

Го правев тоа пред многу непознати.

Една вечер, на сцената

всушност влегов во мојата вагина.

Тоа беше екстатично искуство.

Ме исплаши, ми даде енергија,

и потоа станав мотивирана личност,

мотивирана вагина.

Почнав да го гледам моето тело
како предмет,

предмет кој може брзо да се движи,

како нешто што може да заврши други работи

многу работи, сите наеднаш.

Почнав да го гледам моето тело како Ајпад
или автомобил.

Ќе го возев и барав работи од него.

Немаше граници. Беше непобедливо.

Требаше да се освојува и да се совладува
како самата Земја.

Не го слушав телото

туку го организирав и управував.

Немав трпение за моето тело;

Сакав да сум во добра форма.

Бев алчна.

Земав повеќе од што телото можеше да даде

и кога бев уморна пиев повеќе еспрессо,

ако се плашев, одев на поопасни места.

Секако дека имам и мигови кога
го ценев моето тело,

како насилен родител

кога понекогаш знае да биде фин.

Татко ми беше навистина фин со мене

на мојот 16-ти роденден, на пример,

Ги слушав луѓето како мрморат повремено

дека треба да си го сакам своето тело

и јас научив како да го правам тоа.

Бев вегетаријанка, бев трезна и не пушев.

Но, сето тоа беше само пософтициран начин

да манипулирам со моето тело-

-понатамошно разединување,

како одгледување зеленчук на автопат.

Како резултат на моето претерано
зборување за вагината,

многу жени почнаа да ми ги кажуваат

своите приказни за нивните тела-

Всушност, овие приказни ме
одведоа низ цел свет,

бев во преку 60 земји.

Слушнав илјадници приказни,

и морам да кажам, секогаш постоеше мигот

кој жените го споделуваа со мене

мигот кога таа се одвоила од своето тело-

кога заминала од дома.

Слушав за жени кои биле злоупотребувани
во нивните постели,

камшикувани во нивните бурки,

оставени како мртви на паркиралишта,

горени со киселина во кујните.

Некои жени стануваа тивки и исчезнуваа.

Други стануваа бесни, мотивирани
машини како мене.

Сред моето патување,

веќе имав 40год и почнав да
го мразам своето тело.

што беше напредок,

бидејќи моето тело доволно постоеше
за да го мразам.

Стомакот-мојот стомак си го мразев.

Тој беше доказ дека не се проценив

дека сум стара, непопуларна и несовршена

ниту пак предодредена да имам
идеална форма.

Мојот стомак беше доказ дека не успеав,

дека ме разочара, дека беше уништен.

Животот ми се претвори во опседнатост
да се ослободам од тоа.

Всушност, опседнатоста беше
толку екстремна

што напишав книга за тоа.

Но, колку повеќе зборував за тоа

толку поконкретно и пораспарчено
стана моето тело.

Се претвори во забава, во нов вид
на продукт,

во нешто што јас го продавава.

Потоа отидов на друго место.

Излегов надвор

од она мислев дека го знам.

Отидов во Демократска Република Конго.

И слушав приказни

кои ги разнишаа сите други.

Слушав приказни

кои навлегоа во моето тело.

Слушнав за едно мало девојче

кое мокреше в гаќи

бидејќи многу возрасни мажи- војници

ја имаа силувано.

Слушав 80 годишна жена

чии нозе беа скршени и
истргнати од карлицата

и свиткани над нејзината глава

додека војниците ја силувале на тој начин.

Има илјадници вакви приказни,

и многу од жените имаа шуплини
на своите тела,

шуплини, рани-

од суровоста на војната-

шуплини во структурата на нивната душа.

Овие приказни длабоко навлегоа во моите
клетки и нерви,

и да бидам искрена,

три години не можев да спијам.

Сите приказни почнаа заедно да крварат.

Силувањето на Земјата,

грабежот на минералите,

уништувањето на вагините-

ниедно од овие веќе не беше одвоено

ниту од самите себе ниту од мене.

Војници силуваа 6-месечни бебиња

за да можат далечните земји

да имаат пристап до злато и колтанот

за нивните Ајфони и компјутери.

Моето тело не стана само мотивирана машина

туку стекна и одговорност

за уништувањето на телата на други жени

во лудата потрага да направи повеќе машини

за да ја поддржи ефикасноста на
мојата машина.

Тогаш се раболев од рак-

или открив дека имам рак.

Се појави како брза птица

која мавна на прозорецот.

Наеднаш добив тело,

тело кое го боцкаа,

го чепкаа и пунктираа,

тело кое ширум го отвораа

тело чии органи ги вадеа,

транспортираа, преместуваа
и реконструираа,

тело кое го скенираа

и му забиваа цевки,

тело кое гореше од хемикалии.

Ракот го разнесе

ѕидот на мојата одвоеност.

Наеднаш сфатив дека кризата во моето тело

е кризата на целиот свет,

и не се случуваше подоцна,

се случуваше сега.

Наеднаш, мојот рак беше рак што го
имаше насекаде,

ракот на суровоста, ракот на алчноста,

ракот кој навлегува во луѓето

кои живеат во близина на хемиски фабрики
и се сиромашни,

ракот во белите дробови на рударите,

ракот заради стресот дека не
постигнуваме доволно,

ракот од закопаните трауми,

ракот од заробените пилиња
и загадените риби,

ракот на матка кај жените
кои биле силувани,

ракот кој е насекаде заради
нашата негрижа.

Во оваа нова, визонерска книга,

„Ново себство, Нов свет“,

авторот Филип Шепард вели:

„ Ако се одвоите од своето тело,

се одвојувате и од телото на светот,

кое тогаш изгледа поинакво од вашето

или одвоено од вас,

и не е веќе жив континуитет

на кој вие припаѓате.

Пред да добијам рак,

светот беше поинаков.

Како да живеев во застојана вода во бзаен

и ракот ја разби карпата

која ме одвојуваше од големото море.

Сега пливам во него.

Сега легнувам на трева

и го тријам своето тело од неа,

и ја сакам калта на моите нозе и стапала.

Сега правам дневен аџилак

и посетувам една жална врба крај Сена,

и чезнеам за зелените ливади

во дивината во близина на Букаву.

А кога силно врне,

врескам и трчам во круг.

Знам дека сѐ е поврзано,

и лузната која се протега долж моето тело

е белег на земјотрес.

Јас сум таму со оние 3 милиони на
улиците во Порт-о-Принс.

Огнот кој гореше во мене

на третиот од шесте дена на
хемо терапијата

е огнот кој гори

во шумите низ светот.

Знам дека гнојното воспаление

околу мојата рана после операцијата,

над 4 децилитри гној,

е загадениот Мексикански Залив,

имаше и пеликани во моето тело
натопени во нафта

и мртви риби кои пловат.

Катетерот кој ми го забија во телото
без соодветни лекарства

ме натера да врескам

како Земјата што вреска од дупчењата.

за време на мојата втора хемо терапија,

мајка ми тешко се разболе

и отидов да ја видам.

Во името на поврзаноста

единственото нешто што го посакуваше
пред смртта

беше да ја однесат дома

крај нејзиниот сакан Мексикански Залив.

Ја однесовме дома

и се молев нафтата да не ја измие плажата

пред да умре.

За среќа не се случи тоа.

И таа умре тивко на нејзиното
омилено место.

Неколку недели потоа бев во Њу Орлеанс,

и една прекрасна, духовна пријателка

ми рече дека сака да ме исцели.

Бев почестена.

Отидов до нејзината куќа, беше утро

и утринското сонце се пробиваше
низ завесата.

Таа подготвуваше еден голем сад

и ја прашав што е тоа.

Таа рече: „Ова е за тебе.

Цвеќињата го прават убаво,

а медот го прави благо.“

Ја прашав: „А кој е уделот на водата?"

Во име на поврзаноста,

таа рече: „Ох, тоа е Мексиканскиот Залив.“

Јас реков; „Се разбира дека тоа е.“

И други жени дојдоа и седнаа во круг,

и Михаела ја изми мојата глава
во светата вода.

И пееше, целото тело ѝ пееше.

И другите жени пееја

и се молеа за мене и за мојата мајка.

Додека топлиот „Залив“ се прелеваше врз
мојата глава,

сфатив дека тој го содржи

најдоброто и најлошото од нас.

Тоа беа aлчноста и нетрпеливоста

кои водат до страшна експлозија.

Тоа беа сите лаги изговорени

пред и потоа.

Тоа беше медот во водата што ја
направи блага

Беше маслото што го направи болно.

Тоа беше мојата глава која беше ќелава

и удобна сега без шапка.

Тоа беше сето мое себство

стопено во скутот на Михаела.

Тоа беа солзите кои не се разликуваа
од Заливот

и паѓаа низ моите образи.

Тоа беше конечно да се биде во моето тело.

Тоа беше тагата

која траеше предолго.

Тоа беше наоѓање на моето место

и огромната одговорност

што доаѓа со поврзувањето.

Тоа беше постојаната уништувачка
војна во Конго

и незаинтересираноста на светот.

Тоа беа жените на Конго

кои се креваат сега.

Тоа беше мојата мајка на заминување

истиот оној миг

кога јас се родив.

Тоа беше сознанието

дека ѝ се приближив на смртта

на ист начин како Земјата, нашата мајка

која едвај издржува,

на истиот начин како 75% од планетата

што едвај опстојуваат,

на истиот начин

како што постои рецепт за преживување.

Тоа што го научив

е дека мора да имало врска со
вниманието и ресурсите

какви што сите заслужуваат.

Тоа беа пријателите кои се залагаат

и сестрата која многу љуби.

Тоа беа мудрите лекари,
напредната медицина

и хирурзите кои знаеа што да прават
со своите раце.

Тоа беа малку платените и многу сакани
медицински сестри.

Тоа беа волшебните исцелители
и ароматичните масла.

Тоа беа луѓето кои дојдоа
со магии и ритуали.

Тоа беше да се има визија за иднината

и нешто за кое вреди да се бориме,

бидејќи знам оваа битка не е само моја.

Тоа беа милионите молитви,

тоа беа илјадниците алелуји

и милионите оми.

Тоа беше големиот гнев,

лудиот хумор,

многу внимание, навреди.

Тоа беше енергијата, љубовта и радоста.

Тоа беа сите овие нешта.

Тоа беа сите овие нешта.

Тоа беа сите овие нешта.

во водата, во светот, во моето тело.

(Аплауз)