Jak siebie samego #12 - Wyjdź na pustynię, Przemo Gwadera SJ

[muzyka]

Cześć kochani!

Witajcie w dwunastym, czyli ostatnim już
odcinku z cyklu: „Jak siebie samego”.

Last but not least.

Gratuluję wszystkim wytrwałym,
którzy obejrzeli całą serię,

a w tym odcinku tak samo
jak we wszystkich poprzednich

będę mówił o tym, w jaki sposób
można samego siebie kochać,

akceptować i cieszyć się życiem
będąc singlem.

W tym ostatnim odcinku głównie
zależy mi na tym,

żeby podsumować tę drogę,
którą razem przebyliśmy

i żeby zaprosić was
do dalszego wędrowania.

Z tym, że już beze mnie.

Będę was zachęcał do tego,
żebyście wyszli na pustynię.

[muzyka]

Zanim pójdziemy dalej,
spójrzmy wstecz

na tych minionych jedenaście odcinków,

próbując sobie przypomnieć co szczególnie
nas poruszyło w trakcie tych rekolekcji.

Za chwilę będzie krótka
poprowadzona refleksja

ze spokojną muzyczką w tle
i z ładnym widoczkiem

z domu rekolekcyjnego w Falenicy,
gdzie nagrywam ten odcinek.

Jednak jeszcze przed tą refleksją
zróbmy sobie taki flashback.

W pierwszym odcinku
podzieliłem się z wami

świadectwem tego
jak odkrywałem Bożą miłość,

jak doświadczyłem, że ona jest
większa niż mój grzech

i nawet jak jestem na dnie,
to On mnie nie osądza,

ale kocha mnie
i naprawdę chce mi pomóc.

W drugim odcinku mówiłem o tym,
że w szczęśliwym przeżywaniu samotności

pomaga mi postawa słuchania,
akceptowania własnych uczuć

i takiej modlitwy, która nastawiona jest
na doświadczanie Bożej obecności.

W trzecim odcinku dawałem kilka wskazówek,
które mogą pomóc przypomnieć sobie

chwile szczęścia ze swojego życia
i wyciągnąć z niej wnioski.

Odkryć, co tak naprawdę daje mi szczęście.

W czwartym odcinku mówiłem
o postawie starszego syna

z przypowieści o synu marnotrawnym.

O takiej postawie nastawionej
na spełnianiu oczekiwań

i mówiłem, że ta postawa może
nam przeszkadzać w przeżywaniu szczęścia

i warto próbować
ją jakoś przezwyciężyć

planując sobie jeden dzień
bez spełniania oczekiwań.

W piątym mówiłem o tym,
żeby nie bać się swoich potrzeb.

I da się żyć kiedy są niezaspokojone,

ale warto też próbować jasno
komunikować swoje potrzeby tym,

którzy są w stanie je zaspokoić.

W szóstym odcinku mówiłem o tym,
że potrzebami można się ucieszyć,

a ich zaspokajanie
może sprawiać przyjemność.

I dziękowanie Bogu
za każdą przyjemność,

której doświadczamy,
przybliża nas do Niego.

Od siódmego odcinka
był taki zwrot akcji

i głównie skupiłem się na potrzebach
związanych z seksualnością.

Mówiłem, że seksualność nie jest
czymś złym ani zwierzęcym w nas.

W ósmym odcinku mówiłem
o intymnych relacjach.

O tym, że są one najważniejsze
w zdrowym przeżywaniu seksualności

i że wszyscy mamy potrzebę
głębokich i szczerych przyjaźni.

W dziewiątym odcinku
mówiłem o potrzebie

troskliwego i życzliwego dotyku
i żeby nie bać się dotyku potrzebujemy

mieć szacunek do własnego ciała
i świadomość własnych granic.

Dzieliłem się też tym,
że dla mnie,

jako dla singla i zakonnika
taką przestrzenią

codziennego fizycznego doświadczania
życzliwości i troski

jest pogłębiona modlitwa
z użyciem ciała.

W dziesiątym odcinku wspomniałem trochę
o potrzebie nagości,

ale głównie mówiłem o tym,
co chroni mnie przed pożądliwością,

czyli o takim doświadczeniu, że całe moje
życie jest przygodą i o kontemplacji.

A ostatnio mówiłem o potrzebie
silnych wrażeń,

którą zaspokoić może nie tylko orgazm,
ale również morsowanie czy bieganie.

Trochę tego było.

No, ale św. Ignacy z Loyoli mówi:

„Nie wielość treści, ale wewnętrzne
smakowanie zadowala i nasyca duszę.”

Także nie chodzi o to, żebyście teraz
sobie to wszystko zapamiętali,

ale żebyście z tego wszystkiego
wybrali jakąś jedną albo dwie rzeczy,

które was osobiście poruszyły i potem
żebyście próbowali to sobie smakować.

Taki wykwintny deser.

Może wam w tym pomóc
siedmiominutowa refleksja,

którą za chwilę poprowadzę.

Jeśli nie macie teraz czasu
albo nastroju na to,

żeby wejść w takie wyciszenie i refleksję,

to możecie od razu przejść do tej minuty,
która teraz wyświetli się tutaj.

11:26

Skoro oglądasz dalej to zakładam,
że chcesz wejść w refleksję.

Możesz teraz wyłączyć Facebook-a,
Messengera i wszystkie „przeszkadzajki”,

które cię otaczają i posłuchać.

[muzyka]

Ta refleksja potrwa około 7 minut.

[muzyka]

Usiądź sobie wygodnie,
najlepiej z wyprostowanym kręgosłupem.

Weź kilka głębokich oddechów.

[muzyka]

Przez chwilę zwróć uwagę na to,
jak czuje się teraz twoje ciało.

Możesz zacisnąć i rozluźnić dłonie.

Jeśli chcesz możesz też
zamknąć oczy.

[muzyka]

Oddaj te najbliższe kilka minut
Panu Bogu

prosząc, żeby tchnął swego Ducha
i uspokoił twoje myśli,

pomagając ożywić twoją pamięć.

[muzyka]

Spróbuj teraz w pamięci przywołać
te minione 11 odcinków,

powoli, jeden za drugim, przypominając
sobie poruszenia związane z nimi.

Zatrzymaj się szczególnie
przy tych treściach,

które czujesz, że dotyczą ciebie
i twojej sytuacji.

Najpierw spróbuj przypomnieć sobie
momenty radości i wdzięczności

związane z tymi filmikami.

Jeśli czujesz, że któryś z nich
był dla ciebie źródłem pocieszenia,

albo jakoś cię ubogacił...

możesz teraz podziękować Panu Bogu
za to konkretne pocieszenie.

[muzyka]

Teraz, gdy twoje serce
czuje wdzięczność wobec Pana Boga,

spróbuj przez chwilę zastanowić się,
które przeżycia

związane z tymi rekolekcjami
były dla ciebie najważniejsze.

[muzyka]

Jeśli przychodzi ci teraz na myśl
wiele różnych treści naraz,

to spróbuj wybrać to jedno przeżycie,
albo jedno odkrycie,

które najbardziej
porusza twoje serce

i budzi największą wdzięczność,
nadzieję albo tęsknotę lub żal.

[muzyka]

Jeśli chcesz, możesz teraz opowiedzieć
Panu Bogu o tym przeżyciu

albo możesz razem z Nim,
w ciszy patrzeć na nie.

[muzyka]

Jeśli chcesz, możesz Bogu
podziękować za to przeżycie

albo poprosić Go o to,
aby dalej cię prowadził.

[muzyka]

Możesz ofiarować Mu swoje życie
prosząc, aby On sam zatroszczył się o nie,

by uleczył to co boli,
by tchnął życie tam, gdzie jeszcze go brak

i by pozwalał ci zawsze
cieszyć się Jego troskliwą obecnością.

[muzyka]

Naszą refleksję zakończmy
słowami modlitwy.

Chwała Ojcu i Synowi
i Duchowi Świętemu,

jak była na początku, teraz i zawsze
i na wieki wieków. Amen.

[muzyka]

Jeśli coś po tej refleksji
szczególnie w tobie zostaje,

to myślę, że po obejrzeniu tego filmiku
warto zapisać to sobie.

A jeśli nic nie zostaje, to trudno.

Może po prostu
to nie jest ten czas,

może przy innej okazji
twoje serce ci coś powie.

Okej podsumowaliśmy rekolekcje,
ale co dalej?

Dalej będzie zachęta
do wyjścia na pustynię.

Do wyłączenia komputera,
YouTube, Facebook-a...

nieszukania już więcej żadnych treści
do refleksji ani inspiracji,

ale szukania ciszy
i spotkania z Bogiem sam na sam.

Dlaczego zachęcam do pustyni i do ciszy?

Dlatego że jest to motyw,
który się powtarza

w życiu Pana Jezusa
i w życiu wielu Świętych.

Pan Jezus podczas chrztu w Jordanie
usłyszał słowa:

„Tyś jest Mój Syn umiłowany,
w Tobie mam upodobanie.”

I właśnie po tym,
jak Jezus usłyszał te słowa

Pismo Święte mówi nam, że przebywał
w Duchu Świętym na pustyni przez 40 dni.

[muzyka]

Podobnie było też ze św. Pawłem.

Po swoim nawróceniu nie zaczął od razu
wędrować po świecie i głosić Ewangelii,

ale dał się najpierw
ochrzcić Ananiaszowi,

potem udał się do Arabii na pustynię,
gdzie przebywał samotnie dłuższy czas.

Tak samo św. Ignacy z Loyoli,
założyciel Jezuitów

po swoim nawróceniu odbył pielgrzymkę
do Klasztoru w Montserrat,

gdzie złożył swoją szpadę rycerską
przed ołtarzem Matki Bożej,

ofiarowując się Jej
w ten sposób na służbę.

Krótko po tym poszedł
do pobliskiej miejscowości Manresa,

gdzie przez kilka miesięcy mieszkał
w grocie i modlił się w samotności.

Czy to nie jest zastanawiające?

Czego ci wszyscy Święci
szukali na pustyni?

[muzyka]

Myślę, że szukali doświadczenia.

Takiego doświadczenia Boga,
który mówi do nich bezpośrednio.

Już nie za pośrednictwem
książek czy kaznodziejów,

ale prosto do ich serca.

Sam widzę po sobie, że taki tydzień,
albo nawet kilka dni

spędzone na milczeniu i modlitwie
w domu rekolekcyjnym

jest mi w stanie dać dużo więcej
niż jakiekolwiek książki czy konferencje.

Myślę, że tak jest ponieważ konferencja
albo kazanie trafiają do głowy,

a z głowy do serca czasem jest
duża odległość.

Natomiast cisza, taka cisza przepełniona
Bożą obecnością trafia prosto w serce.

Myślę, że w takiej ciszy
domu rekolekcyjnego

można odkryć to co jest najważniejsze...

czyli tożsamość,
to kim jestem w oczach Boga

i to do czego On
osobiście mnie wzywa.

Jeśli teraz, kiedy to słyszycie rodzi się
w was tęsknota za wyjściem na pustynię,

to myślę, że warto jest pójść
za tą tęsknotą

i pomyśleć, gdzie możecie znaleźć

takie miejsce ciszy i samotności
na spotkanie z Bogiem.

Możecie rzucić okiem np.,
na ofertę jezuickich domów rekolekcyjnych

i znaleźć sobie rekolekcje w milczeniu.

[muzyka]

Poza tym, w przyszłym tygodniu
zaczyna się Wielki Tydzień,

który po duńsku nazywa się
„Stille uge” czyli cichy tydzień.

Myślę, że warto zaplanować
go w ten sposób,

żeby każdego dnia mieć chociaż chwilę
ciszy i samotności na spotkanie z Panem.

Jeśli czujecie, że jeszcze nie jesteście
gotowi na to, żeby wyjść na pustynię,

a moje filmiki otworzyły
przed wami temat

akceptacji siebie
i troski o samego siebie,

z którym dalej chcielibyście popracować,

to można np. wyjechać do Jezuitów
na sesję o poznaniu i akceptacji siebie.

Takie sesje odbywają się w Gdyni w domu
rekolekcyjnym przy ul. Tatrzańskiej

albo tu gdzie teraz jestem,
czyli w Falenicy przy ulicy Oleckiej.

W opisie pod filmikiem
znajdziecie linki do obu tych miejsc.

Dobrze, tutaj kończę.

Jako że to jest ostatni odcinek,
to chciałbym bardzo podziękować

wszystkim tym, którzy przyczynili się
do powstania tej serii.

Przede wszystkim Danielowi,
który zaprosił mnie do Pogłębiarki.

Kubie, który oglądał pierwsze
przymiarki do filmików

i bardzo mi pomógł swoją opinią.

Eli Wróblewskiej i Ani Jaworskiej z Łodzi,
które poświęciły mi swój cenny czas

i pomogły rozeznać taką ogólną
wizję tych filmików.

Dziękuję Pawłowi Witkowskiemu,
który wymyślił nazwę.

Dziękuję Agacie Bukowskiej
za robienie pięknych miniaturek

i za obsługę YouTube
oraz Facebooka.

Dziękuję ojcu Zbyszkowi Leczkowskiemu

za konsultację psychologiczną
i teologiczną pierwszego odcinka.

Dziękuję wszystkim patronom, darczyńcom,
którzy wspierają nas finansowo,

dzięki którym mogliśmy kupić sprzęt,
na którym właśnie nagrywam.

A na końcu i przede wszystkim
dziękuję wam kochani widzowie,

którzy oglądacie i komentujecie
zarówno pozytywnie jak i krytycznie,

co też jest dla mnie
bardzo ważne i pomocne.

I przede wszystkim chcę
podziękować wam za to,

że szukacie dla siebie inspiracji do tego,
żeby żyć lepiej i bliżej z Panem Bogiem.

Dla takich ludzi jak wy,
warto się starać.

Ściskam was mocno,
trzymajcie się i troszczcie się o siebie

pozwalając Panu Bogu,
żeby wypełniał was swoją miłością.

Pa, pa.

[muzyka]

Jeśli chcecie,
żebym coś jeszcze dopowiedział,

skomentował albo po prostu podzielił się
refleksją związaną z tą serią,

to możecie zadać pytanie
w komentarzu pod tym filmikiem.

Jeśli jakieś pytania się pojawią,
to nagram jeszcze jednego Q&A.

I mam jedną prośbę szczególnie
do wszystkich tych,

którzy wiernie śledzą to,
co pojawia się na Pogłębiarce,

żebyście zaproponowali co jeszcze,
jakie filmiki albo jakie serie

warto było by zrealizować
w ramach Pogłębiarki.

Dzięki i do zobaczenia. Cześć.

[muzyka]