Carl Honore: Pochwała powolności

Dziennikarz Carl Honore uważa, że nacisk krajów Zachodu na szybkie tempo wpływa ujemnie na zdrowie, produktywność oraz jakość życia. Ale szykuje się odwet, jako że zwyczajni ludzie zaczynają przyhamowywać w tym swoim do bólu nowoczesnym życiu.

Chciałbym zacząć od uwagi,

to znaczy od tego, że jeśli nauczyłem się czegokolwiek w ciągu zeszłego roku,

to tego, że szczytem ironii

towarzyszącej wydaniu książki o powolności

jest to, że promując ją jest się zmuszonym przemieszczać bardzo szybko.

Powiem wam, wydaje mi się, że w chwili obecnej spędzam większość czasu

skacząc z miasta do miasta, ze studia do studia,

z wywiadu na wywiad,

serwując moją książkę w malutkich kęsach.

Ponieważ w naszych czasach każdy

chce wiedzieć jak zwolnić,

ale każdy chce wiedzieć jak zwolnić bardzo szybko.

I tak niedawno wystąpiłem w programie CNN

przy czym miałem więcej czasu na makijaż niż na antenie.

I myślę, że to wcale nie jest zaskakujące, czyż nie?

Ponieważ w takim właśnie świecie teraz żyjemy,

w świecie stale przewijającym taśmę do przodu.

W świecie, którego obsesją jest szbkość,

robieniem wszystkieg szybciej, napakowaniem coraz więcej i więcej

w coraz mniej czasu.

Każda chwila wydaje się jak

wyścig z czasem.

Tutaj posłużę się słowami Carrie Fisher, które

są zawarte w mojej notce biograficznej, jeszcze raz je wyciągnę-

"W naszych czasach nawet na natychmiastową gratyfikację czeka się zbyt długo."

I

jeśli zastanowicie się nad tym jak próbujemy poprawić rzeczy, to co czynimy?

Nie, my je czynimy szybszymi, czyż nie tak? Kiedyś wybieraliśmy numer rozmówcy dzwoniąc; teraz mamy szybkie wybieranie numeru.

Kiedyś czytaliśmy; teraz mamy szybkie czytanie. Kiedyś chodziliśmy; teraz mamy szybkie chodzenie.

I oczywiście, kiedyś mieliśmy randki, a teraz mamy szybkie randki.

I nawet rzeczy, które są z natury powolne,

my próbujemy je przyspieszyć. I tak -

I tak, byłem niedawno w Nowym Jorku, minąłem po drodze ośrodek fitnesu,

w oknie którego znajdowała się reklama nowych zajęć, nowych zajęć wieczornych.

Były to zajęcia, tak, dobrze zgadujecie, z szybkiej jogi.

Więc to doskonałe rozwiązanie dla osób pracujących, narzekających na brak czasu

którzy chcą, no wiecie, oddać pokłon słońcu,

ale chcą na to poświęcić tylko 20 minut.

Wiem, to są pewnego rodzaju ekstremalne przykłady,

są zabawne i można się z nich pośmiać.

Ale jest jedna bardzo poważna kwestia,

i myślę, że w tym zwariowanym pędzie codziennego życia,

często zapominamy o zniszczeniu

jakie czyni takie życie jak struś pędziwiatr.

Jesteśmy tak zamarynowani w kulturze pośpiechu

że prawie nie zauważamy że przypłacamy za to

w każdej sferze naszego życia.

Naszym zdrowiem, stylem pożywienia, pracy,

naszymi związkami, środowiskiem naturalnym i naszą społecznością.

I czasami konieczny jest

nagły alarm, nieprawda -

żeby uświadomić nam, że nasze życie to gonitwa,

a nie życie; że

żyjemy szybko, zamiast dobrze.

I ja myślę, że dla wielu osób ten alarm

odzywa się w formie choroby.

Sami wiecie, wypalenie, lub ostatecznie ciało mówi,

"Już więcej tak nie mogę," i się poddaje.

Lub może może nasz związek obraca się w ruinę,

ponieważ brakowało nam czasu, lub cierpliwości,

lub spokoju,

żeby być z drugą osobą, słuchać jej.

Mój alarm na przebudzenie odezwał się kiedy zacząłem

czytać synowi bajki na dobranoc,

i zdałem sobie sprawę, że na koniec dnia

wchodziłem do jego pokoju i po prostu nie potrafiłem zwolnić, no wiecie,

było to szybkie czytanie "Kota w Kapeluszu".

No wiecie, tu ominąłem linijki,

tam paragrafy, czasami całą stronę,

i oczywiście mój synek znał całą książkę na wylot, wię były kłótnie.

I co miało być najbardziej relaksującym, momentem bliskości

i czułości,

kiedy tata się usadawia, żeby czytać synkowi,

stalo się w zamian czymś w rodzaju gladiatorskiego pojedynku silnej woli,

konfliktem pomiędzy jego tempem oraz moim,

lub raczej moim tempem i jego powolnością.

I tak było przez jakiś czas,

aż kiedyś przyłapałem się na tym, że szybko przeglądam w gazecie artykuł

zawierający porady na oszczędzanie czasu dla osób lubiących tempo.

I jedna z porad wspomniała o serii książek o tytule

"Bajki na dobranoc w minutę".

I choć teraz się krzywię wymawiając te słowa,

moja pierwsza reakcja wówczas była o wiele inna.

Moim pierwszym odruchem było powiedzieć

"Alleluja - ale świetny pomysł!

Właśnie tego szukałem, żeby jeszcze bardziej usprawnić czas kładzenia do łóżka."

Lecz na szczęście

w głowie zapaliła mi się żarówka i moja kolejna reakcja była bardzo odmienna,

i cofnąłem się o krok i pomyślałem,

"Zaraz, zaraz, do czego to już doszło?

Czy naprawdę tak mi się spieszy, że jestem gotów

oszukać syna kilkoma słowami na zakończenie dnia?

I odłożyłem gazetę -

czekałem na odlot - i tak siedziałem w miejscu,

i zrobiłem coś, co mi się nie robiłem od dawna - a mianowicie nic.

Po prostu myślałem, myślałem długo i uporczywie.

I zanim wyszedłem z tego samolotu postanowiłem coś w tej kwestii zrobić.

Chciałem zbadać cała tę kulturę strusi pędziwiatrów,

i jaki ona miała wpływ na mnie i wszystkich innych. I-

w głowie miałem dwa pytania.

Pierwsze to - w jaki spsób doszliśmy do tego tempa?

A drugie, czy jest możliwe,

a wręcz pożądane zwolnić?

Jeśli pomyślicie,

jak to się stało, że nasz świat tak pędzi, na pierwszy plan wysuwają się dobrze znani podejrzani,

Myślicie o urbanizacji,

konsumpcji, miejscu pracy, technologii.

Lecz ja myślę, że jeśli przejrzymy

przez te siły dochodzimy do tego co może być głębiej

ukrytym motorem, sednem sprawy,

to jest do tego jak myślimy o samym czasie.

W innych kulturach czas ma charakter cykliczny.

Jego przebieg postrzegany jest jak zataczanie wielkich

powolnych kół.

Wciąż się odnawia i odświeża.

Tymczasem w kulturze Zachodu czas ma charakter liniowy.

Jego zasoby są ograniczone,

cały czas ich ubywa.

To czego nie używasz, przepada.

Czas to pieniądz, powieział Benjamin Franklin.

I myślę, że wpływ tego jest taki, że w naszej psychice

to tworzy równanie.

Czasu jest mało, więc co robimy?

Cóż, przyspieszamy, prawda

Próbujemy zrobić coraz więcej w coraz mniejszej ilości czasu.

Z każdej chwili dnia czynimy

wyścig do mety.

Mety, do której nigdy nie dobiegamy,

lecz mimo wszystko mety.

I wydaje mi się, że istnieje tu pztanie,

czy możliwe jest wyzwolenie od tego sposobu myślenia?

I na szczęście odpowiedzią jest tak, ponieważ,

to co odkryłem, gdy zacząłem się rozglądać, że jest

globalna reakcja przeciwko tej kulturze, która

mówi nam, że im szybciej tym lepiej i bycie zagonionym jest lepsze.

Na całym świecie ludzie robią coś nie do pomyślenia:

zwalniają i odkrywają, że

chociaż konwencjonalna mądrość mówi ci, że jeśli zwolnisz, to przejdą po tobie,

okazuje się, że prawdą jest przeciwieństwo tego poglądu.

Ze zwalniając w odpowiednich momentach,

ludzie odkrywają, że robią wszystko lepiej.

Jedzą lepiej, kochają się lepiej, ćwiczą lepiej,

pracują lepiej, żyją lepiej.

I w tego rodzaju kotle

chwil, miejsc oraz aktów spowolniena

leży, to co wiele osób nazywa

Proszę, pozwólcie mi na mały akt hipokryzji,

dam wam bardzo szybki przegląd tego, co

dzieje się w ramach ruchu Slow Movement. Jeśli chodzi o jedzenie,

wielu z was już słyszało o ruchu Slow Food.

Miał początek we Włoszech, lecz rozprzestrzenił się po całym świecie,

i obecnie ma 100,000 członków

w 50 krajach.

Jego motorem jest bardzo prosta i sensowna przesłanka,

według której czerpiemy więcej przyjemności i zdrowia

z naszego jedzenia kiedy

hodujemy je, gotujemy i konsumujemy w przyzwoitym tempie.

Myślę też, że eksplozja

ekologicznego rolnictwa oraz renesans okolicznych targów

to kolejny -- kolejne ilustracje

faktu, że ludzie bardzo chcą odejść od

jedzenia, gotowania i hodolwli żywności

w przemysłowym tempie.

Chcą wrócić do wolniejszych rytmów.

I z tego ruchu Slow Food wyrosło coś

nazywanego ruchem Slow Cities, który mialł początek we Włoszech,

lecz rozprzestrzenił się po całej Europie i poza nią.

I w ramach tego miasta

zaczynają myśleć na nowo w jaki sposób organizują krajobraz miejski

aby zachędzić ludzi do spowolnienia

i powąchania róż i nawiązania związków z innymi ludźmi.

A więc może ograniczają ruch drogowy

lub dodają ławkę w parku, lub jakąś zieloną przestrzeń.

I jakimś sposobem, te zmiany są czymś więcej niż suma pojedynczych części,

ponieważ uważam, że gdy Miasto Powolności staje się oficjalnie Miastem Powolności

jest to jakby deklaracja jego filozofii.

Ogłasza to reszcie świata, oraz mieszkańcom tego miasta,

że wierzymy, że w XXI wieku

spowolnienie ma rolę do odegrania.

W medycynie, myślę, że wiele osób jest głęboko rozczarowanych

rodzajem mentalności łatania

które można odnaleźć w medycynie konwencjonalnej.

I miliony tych osób na wiecie zwraca się do

komplementarych i alternatywnych form medycyny,

które raczej używają

powolniejszych, łagodniejszych i bardziej ...... form uzdrawiania.

Oczywiście co do wielu z tym terapii komplementarnych jeszcze nie wydano wyroku

i ja osobiście wątpię, że lewatywa przy użyciu kawy

kiedykolwiek zdobędzie ogólną aprobatę.

Lecz inne zabiegi

takie jak akupunktura i masaż, a nawet relaksacja

wyraźnie mają jakiś pożyteczny efekt.

I wszędzie najlepsze uczelnie medyczne

zaczynają zajmować się tymi rzeczami, aby dowiedzieć się jak działają,

i czego możemy się od nich nauczyć.

Seks. Pełno wkoło szybkiego seksu, prawda?

xxxxxxxxxxxxxxx

Jechałem, powiedzmy że powoli, do Oksfordu

i wstąpiłem do sklepu z prasą i zobaczyłem czasopismo,

czasopismo dla mężczyzn i na przedniej okładce było napisane,

"Jak doprowadzić partnera do orgazmu w 30 sekund."

Więc widzicie, nawet seks

potrzebuje dzisiaj stopera.

No wiecie,

ja też jak każdy inny lubię xxxx

lecz myślę, że można bardzo wiele wyciągnąć

z powolnego seksu - ze spowolnienia w sypialni.

No wiecie, można dotrzeć do tego - tych głębszych,

jakby, psychologicznych, emocjonalnych, duchowych nurtów

i uzyskać lepszy orgazm poprzez przygotowanie.

Można uzyskać wi

Pointer Sisters wyraziły to najbardziej elokwentnie, czyż nie tak,

kiedy śpiewając zachwalały kochanka o powolnej ręce.

Wszyscy śmialiśmy się ze Stinga

kilka lat temu kiedy przestawił się na tantrę,

ale pójdź kilka lat do przodu i teraz pary w każdym wieku

gromadzą się na warsztatach, lub może po prostu

same we własnych sypialniach, szykając sposobów

na zahamowanie tempa i lepszy seks.

I oczywiście we Włoszech, gdzie - bo przecież Włosi jakoś zawsze wiedzą

gdzie znaleźć dla siebie przyjemność

zainicjowano oficjalny ruch Slow Sex.

W miejscach pracy

w ogromnej części świata

z wyjątkiem Ameryki Północnej

godziny pracy się skracają.

I Europa jest tego przykładem,

i ludzie odkrywają, że poprawia się jakość ich życia

gdyż mniej pracują, oraz, że

ich wydajność na godzinę wzrasta.

To jasne, że 35 godzinny tydzień pracy we Francji

niesie z sobą problemy -

to zbyt duża zmiana, za szybka i zbyt sztywna.

Ale inne kraje Europy, szczególnie kraje nordyckie,

pokazują, że jest możliwe

mieć świetną ekonomię

nie stając się pracoholikiem.

I Norwegia, Szwecja,

Dania i Finlandia obecnie plasują się

wśród sześciu prowadzących nacji świata

a ich godziny pracy mogłyby wywołać u przeciętnego Amerykanina

łzy złości.

I jeśli pójdziemy dalej niż poziom kraju,

do poziomu małej firmy,

coraz więcej małych firm zaczyna zdawać sobie sprawę

że powinny pozwolić swoim pracownikom

albo pracować mniej godzin, albo po prostu się wyłączyć -

zrobić sobie przerwę na lunch, lub posiedzieć w cichym pokoju,

wyłączyć swoje bbbb - tak, osoba siedząca z tyłu również -

telefony komórkowe,

podczas dnia pracy lub w weekend, aby mieć czas się naładować

i dać mózgowi wejść w ten

twórczy sposób myślenia.

Lecz obecnie nie tylko

dorośli się przepracowują, nieprawdaż? Również dzieci.

Mam 37 lat, moje dzieciństwo skończyło się w połowie lat 80-tych,

i patrzę na dzisiejsze dzieci i po prostu mnie zdumiewa sposób w jaki

ganiają z coraz większą ilością zadania,

więcej korepetycji, więcej zajęć dodatkowych

niż byśmy kiedykolwiek wymyślili w poprzednim pokoleniu.

I niektóre z najbardziej rozdzierających serce maili

które docierają na moją stronę

przychodzą właśnie od nastolatków

znajdujących się na krawędzi wypalenia, błagających mnie

abym napisał do ich rodziców,

aby im pomóc zwolnić, pomóc zejść z tego

młyna pędzącego pełną parą.

Lecz na szczęście istnieje ........ również wśród rodziców,

i dowiadujemy się, że miasta w Stanach Zjednoczonych

dogadują się i zabraniają zajęć pozalekcyjnych

w wybrany dzień miesiąca, tak aby ludzie mogli się,

no wiecie, zdekompresować, spędzicć czas jako rodzina, i zwolnić.

Zadanie domowe to inna sprawa. Zakazy dawania zadań domowych

pojawiają się po całym rozwiniętym świecie

w szkołach, które ładowały zadania latami,

a teraz odkrywają, że mniej może oznaczać więcej.