Carl Honore eert traagheid

Journalist Carl Honore gelooft dat de klemtoon die de westerse wereld legt op snelheid gezondheid, productiviteit en levenskwaliteit ondermijnt. Maar er broeit een terugslag, daar gewone mensen een rem beginnen te zetten op hun al te moderne leven.

Waar ik graag mee zou willen beginnen is een observatie,

en die is dat als ik iets geleerd heb gedurende het afgelopen jaar,

het zo is dat de geweldige ironie

van het publiceren van een boek over traagheid

is dat je erg snel moet rondtoeren om het te promoten.

Het lijkt erop dat ik op dit moment het meeste tijd besteed aan

me te haasten van stad naar stad, van studio naar studio,

van interview naar interview,

het boek voorstellend in werkelijk minieme hapklare blokjes.

Want iedereen wil tegenwoordig weten

hoe langzamer te leven

maar ze willen erg snel weten hoe te vertragen. Dus ...

dus onlangs deed ik een spot op CNN

waar ik meer tijd besteedde in make-up dan praten in de show.

En ik denk dat -- dat is niet echt verwonderlijk, niet?

Want dat is het soort van wereld waarin we -- we nu leven,

een wereld die vast zit in 'vooruitspoelen'.

Een wereld geobsedeerd door snelheid,

geobsedeerd door alles sneller doen, door steeds meer steken

in steeds minder tijd.

Ieder moment van de dag voelt als

een race tegen de klok.

Om een uitdrukking te lenen van Carrie Fisher, welke --

staat in mijn bio daar, Ik zal het even terug laten zien --

"Dezer dagen duurt zelfs ogenblikkelijke bevrediging te lang."

En

als je denkt over hoe we proberen om dingen beter te maken, wat doen we?

Nee, we versnellen ze, niet? Vroeger toetsten we; nu sneltoetsen we.

Vroeger lazen we; nu doen we aan snellezen. Vroeger wandelden we; nu doen we aan snelwandelen.

En natuurlijk, vroeger deden we aan daten en nu doen we aan speed-dating.

En zelfs dingen die van nature erg traag zijn --

we proberen en versnellen ze ook. Dus --

Dus ik was recent in New York, en ik wandelde voorbij een gym

die reclame in het raam had hangen voor een nieuwe cursus, een nieuwe avondcursus.

En het was voor, u raadt het al, speed-yoga.

Dus dit -- de perfecte oplossing voor professionals in tijdsnood

die, u weet wel, de zon willen groeten,

maar hier slechts 20 minuten aan willen spenderen.

Ik bedoel, dit zijn de extreme voorbeelden,

en ze zijn amusant en goed om eens mee te lachen.

Maar het is een erg serieuze kwestie,

en ik denk dat in het onbesuisde gehol van het dagelijkse leven,

we vaak de schade uit het oog verliezen

die deze snelheidsduivel-vorm van leven bij ons aanricht.

We zijn zo gemarineerd in de cultuur van snelheid

dat we haast niet slagen om ons gewaar te worden van de tol die dit eist

op elk aspect van ons leven.

Op onze gezondheid, ons dieet, ons werk,

onze relaties, de omgeving en onze gemeenschap.

En soms is er een --

een openbaring nodig, niet? om --

ons alert te maken op het feit dat we ons haasten door onze levens,

in plaats van ze werkelijk te leven; dat we

het snelle leven leven, in plaast van het goede leven.

En ik denk dat voor vele mensen, die openbaring

de vorm van een ziekte aanneemt.

U weet wel, een burn-out, of uiteindelijk het lichaam dat zegt,

"ik kan het niet meer aan," en het gooit de handdoek in de ring.

Of misschien een relatie die in rook opgaat

want we hebben niet de tijd gehad, of het geduld,

of de kalmte,

om met de andere persoon te zijn, om naar ze te luisteren.

En mijn eigen openbaring kwam toen ik begon

met het lezen van bedverhalen aan mijn zoon,

en ik ontdekte dat op het einde van de dag,

ik binnenging in zijn kamer, en ik kon niet vertragen -- weet u wel,

ik zou "De kat in de hoed" snellezen.

Ik zou -- u weet wel, ik zou hier en daar zinnen,

paragrafen en soms hele bladzijden overslaan.

En natuurlijk, mijn zoon kende het boek van binnen en van buiten, dus ruzieden we hierover.

En wat het meest ontspannende, het intiemste,

het meest liefkozend moment van de dag zou moeten zijn,

wanneer een vader neerzit om voor te lezen voor zijn zoon,

werd in plaats hiervan een soort van gladiatoren-gevecht der willen;

een botsing tussen zijn snelheid en mijn --

of eerder, mijn snelheid en zijn traagheid.

En dit zette zich een tijdje voort,

totdat ik mezelf betrapte op het scannen van een krantenartrikel

met tijdbesparende tips voor snelle mensen.

En één van hen refereerde naar een boekenserie genaamd

"Het bedverhaal van één minuut."

En ik -- Ik huiver wanneer ik die woorden nu zeg,

maar mijn eerste reactie indertijd was heel anders.

Mijn eerste reflex was,

"Halleluja -- wat een geweldig idee!

Dit is exact wat ik zoek om het slapengaan nog te versnellen."

Maar gelukkig,

ging er een lichtje branden in mijn hoofd, en mijn volgende reactie was heel anders,

en ik nam een stap terug, en ik dacht,

Ho even, is het echt zo erg?

Ben ik werkelijk zo gehaast dat ik bereid ben

om mijn zoon af te schepen met een paar citaten aan het einde van de dag?"

En ik -- ik stopte de krant weg --

en ik stapte op een vliegtuig -- en ik zat daar,

en ik deed iets wat ik lange tijd niet meer gedaan had -- ik deed niets.

Ik dacht enkel nog na, en ik dacht lang en diep.

En tegen de tijd dat ik van het vliegtuig stapte, had ik besloten dat ik er iets aan wilde doen.

Ik wilde deze hele snelheidsduivel-cultuur onderzoeken,

en wat het deed met mij en met alle anderen. En ik --

En ik had twee vragen in mijn hoofd.

De eerste was, hoe zijn we zo snel geworden?

En de tweede is, is het mogelijk,

of zelfs begerenswaardig om te vertagen?

Nu, als je erover denkt

hoe onze wereld zo versnelt, duiken de gewoonlijke verdachten op.

Je denkt aan, je weet wel, verstedelijking,

consumentisme, het werk, technologie

Maar ik denk dat als je doorheen die

krachten kijkt dat je komt aan wat de diepere

reden, de kern van de zaak is.

Welke is hoe we over tijd zelf denken.

In andere culturen is tijd cyclisch.

Het wordt gezien als bewegend in grote

ongehaaste circels.

Het is altijd bezig zichzelf te vernieuwen en te verversen.

Terwijl in het Westen tijd lineair is.

Het is een eindige voorziening,

het neemt voortdurend af.

Of je gebruikt het, of je verliest het.

Tijd is geld, zoals Benjamin Franklin zei.

En wat dat -- wat dat psychologisch met ons doet

is dat het -- het creëert een vergelijking.

Tijd is schaars, dus wat doen we?

Wel -- wel, we versnellen, niet?

We proberen steeds meer te doen met steeds minder tijd.

We maken elk moment van elke dag

tot een race naar de aankomstlijn.

Een aankomstlijn, trouwens, die we nooit bereiken,

maar niettemin een aankomstlijn.

En ik denk dat de vraag is,

is het mogelijk om ons te bevrijden van die ingesteldheid?

En gelukkig, het antwoord is ja, want

wat ik ontdekte, toen ik begon rond te kijken, is dat er een --

een globale terugslag is tegen deze cultuur die

ons vertelt dat sneller altijd beter is, en dat druk altijd goed.

Over de hele wereld, doen mensen het ondenkbare:

ze vertragen, en ze ondervinden dat

hoewel conventionele wijsheid je vertelt dat als je vertraagd, je gezien bent,

het omgekeerde blijkt waar te zijn.

Dat door te vertragen op de juiste momenten,

merken mensen dat ze alles beter doen.

Ze eten beter, ze vrijen beter, ze sporten beter

ze werken beter, ze leven beter.

En in deze soort van mengelmoes

van gedachten, en plaatsen, en handelingen van vertraging,

ligt waar vele mensen nu naar refereren als

de Internationale Traagheidsbeweging.

Nu als u me een kleine daad van schijnheiligheid toelaat,

zal ik u een heel kort overzicht geven van wat --

wat er gebeurt binnen de Traagheidsbeweging. Als je denkt aan voedsel,

zullen velen van jullie gehoord hebben van de Slow Food-beweging.

Gestart in Italië, maar verspreid over de hele wereld,

en heeft nu 100 000 leden

in 50 landen.

En het wordt gedreven door een erg simpele en verstandige boodschap,

welke is dat we meer genot en gezondheid krijgen

via eten wanneer we

het kweken, koken en consumeren op een redelijk tempo.

Ik denk ook dat de explosie van

de organisch landbouw-beweging, en de renaissance boerenmarkten,

een ander -- andere voorbeelden

zijn van het feit dat mensen wanhopig zijn om af te raken van het

eten en koken en kweken van hun voedsel

in een industrieel tempo.

Ze willen teruggaan naar een trager ritme.

En uit de Slow Food-beweging is iets gegroeid

genaamd de Trage Steden-beweging, welke gestart is in Italië,

maar zich heeft verspreid over Europa en daarbuiten.

En zo, beginnen

dorpen te heroverwegen hoe ze het stedelijk landschap organiseren,

zo dat mensen aangemoedigd worden om -- om te vertragen

en wakker te worden en te binden met elkaar.

Zodat ze het verkeer zouden kunnen bedwingen,

of een parkbank installeren, of groene ruimte.

En op een bepaalde manier, tellen deze veranderingen op tot meer dan de som van de delen,

want ik denk dat wanneer een Trage Stad officieel een Trage Stad wordt,

dat het een soor filosofische betuiging is.

Het is zeggen tegen de rest van de wereld, en tegen de mensen in dat dorp,

dat we geloven dat in de 21e eeuw,

traagheid een rol te spelen heeft.

In de geneeskunde denk ik dat veel mensen diep gedesillusioneerd zijn

met een soort snelle oplossings-mentaliteit

die je vindt in conventionele geneeskunde.

En miljoenen onder hen over de hele wereld richten zich

op complementaire en alternatieve vormen van geneeskunde,

welke meestal gebruikmaken van een meer

tragere, rustigere, meer holistische vormen van genezing.

Nu, het is duidelijk dat vele van deze complementaire therapieën nog niet bewezen zijn,

en ik twijfel persoonlijk dat koffie-lavementen

ooit, u weet wel, algemeen aanvaard zullen worden.

Maar andere behandelingen

zoals acupunctuur en massage, en zelfs gewoon relaxatie,

hebben duidelijk een soort voordeel.

En erkende medische scholen overal beginnen --

beginnen deze dingen te bestuderen om te ontdekken hoe ze werken,

en wat we van ze kunnen leren.

Seks. Er is ongelooflijk veel snelle seks gaande, niet?

Ik ging komen tot --

wel -- geen bedoelde woordspeling.

Ik was bezig om, zeg maar, langzaam naar Oxford te gaan,

en ik ging binnen in een boekenwinkel, en ik zag een tijdschrift,

een mannenblad, en het blokletterde op de voorpagina,

"Hoe je partner tot een orgasme te brengen in 30 seconden."

Dus, zelfs seks

wordt door snelheid beïnvloed dezer dagen.

Nu, u weet,

ik houd even veel van een vluggertje als wie dan ook,

maar ik denk dat er ongelooflijk veel gewonnen kan worden

met trage seks -- met vertragen in de slaapkamer.

Zodat je voeling krijgt met -- die diepere,

een soort van, psychologische, emotionele, spirituele stromen,

en je krijgt een beter orgasme door de opbouw.

Je krijgt meer waarde voor je geld, laten we zeggen.

Ik bedoel, de Pointer Sisters zeiden het erg eloquent, toch?

Wanneer ze zongen over het prijzen van de geliefde met de trage hand.

Nu, we lachten allemaal om Sting

een paar jaar geleden toen hij voor Tantrisch koos,

maar als je enkele jaren verder kijkt, zie je dat koppels van alle leeftijden

deelnemen aan workshops, of misschien

vinden ze op zichzelf in hun eigen slaapkamers manieren

om op de remmen te gaan staan en betere seks te hebben.

En natuurlijk, in Italië waar -- Ik bedoel, italianen blijken altijd te weten

waar ze hun genot moeten vinden --

ze een officiële Trage Seks beweging hebben opgestart.

Op het werk --

over een groot deel van de wereld --

Noord-Amerika is een vermeldenswaardige uitzondering --

zijn de werkuren aan het dalen.

En Europa is daar een voorbeeld van,

en mensen ondervinden dat hun levenskwaliteit verbetert

wanneer ze minder werken, en ook

dat hun productiviteit omhoog gaat.

Nu, er zijn duidelijk problemen met

de 35-uren werkweek in Frankrijk --

te veel, te snel, te rigide.

Maar andere landen in Europa, vooral de noordelijke,

tonen dat het mogelijk is

om een geweldige economie te hebben

zonder een workaholic te zijn.

En Noorwegen, Zweden,

Denemarken en Finland zijn nu gerangschikt

tussen de zes meest competititeve landen ter wereld,

en ze werken het aantal uren die de gemiddelde Amerikaan

groen zou maken van afgunst.

En als je verder kijkt dan het landelijk niveau,

naar het micro-bedrijfsniveau,

realiseren meer en meer bedrijven nu

dat ze al hun personeel moeten toelaten

om ofwel minder uren te werken ofwel om gewoon te kunnen ontkoppelen --

om een middagpauze te nemen, of om in een rustige kamer te gaan zitten,

om hun Blackberrys -- jullie daar vanachter --

en hun GSM's af te zetten

gedurende de werkdag of tijdens het weekend. Zodat ze tijd hebben om te herladen

en om, de geest in die soort

van creatieve gedachtengang te brengen.

Het zijn deze dagen, echter, niet alleen

volwassenen die zich overwerken, niet? Het zijn ook de kinderen.

Ik ben 37, en mijn kindertijd eindigde in het midden van de jaren 80,

en ik kijk naar kinderen vandaag, en ik ben verbaasd over de manier waarop ze

rondracen met meer huiswerk,

meer onderwijs, meer extra dingen buiten het leerplan,

dan we ooit voor mogelijk zouden hebben gehouden van een vorige generatie.

En sommige van de meest hartverscheurende emails

die ik krijg op mijn website

zijn afkomstig van adolescenten

zwevend op de rand van een burn-out, smekend aan mij

om naar hun ouders te schrijven,

om hen te helpen vertragen, om hen te helpen om van deze

'draaimolen in volle vaart' af te komen.

Maar gelukkig, er is ook een terugslag gaande in de opvoeding,

en je ziet dat steden in de Verenigde Staten

nu samenwerken en extra-curricula verbannen

op een bepaalde dag van de maand, zodat mensen kunnen,

u weet wel, decompresseren en wat tijd aan hun gezin besteden, en vertragen.

Huiswerk is ook zoiets. Er zijn huiswerk-verboden die

overal in de ontwikkelde wereld te voorschijn komen

in scholen die jarenlang het huiswerk bleven opstapelen,

en nu ontdekken ze dat minder meer kan zijn.

Er was dus een recent geval in Schotland

waar een betalende, hoog presterende private school

huiswerk verbood

voor iedereen jonger dan 13,

en de goed presterende ouders panikeerden en zeiden,

"Dat doen jullie? Onze kinderen zullen achterop geraken" -- de schooldirecteur zei,

"Nee nee, jullie kinderen moeten vertragen op het einde van de dag."

En afgelopen maand kwamen de examenresultaten binnen,

en in wiskunde en wetenschappen gingen de resultaten omhoog met gemiddeld 20

procent het afgelopen jaar.

En ik denk dat wat erg onthullend is dat

de elitaire universiteiten, die soms genoemd worden als de reden

waarom mensen hun kinderen zo afjagen,

beginnen te merken dat het kaliber van studenten

dat naar hen toekomt aan het dalen is. Deze kinderen behalen geweldige punten,

ze hebben CV's volgepropt met extra-curricula,

tot op het punt dat je er weemoedig van zou worden.

Maar ze missen de vonk, ze missen

de mogelijkheid om creatief te denken en om buiten de lijntjes --

ze weten niet hoe ze moeten dromen. En dus het bericht dat Ivy League-scholen,

en Oxford en Cambridge enzoverder beginnen te verspreiden

naar ouders en studenten toe is dat ze een beetje gas moeten terugnemen.

En in Harvard, bijvoorbeeld, sturen ze een

brief naar graduaatsstudenten -- eerstejaars --

waarin staat dat ze meer uit het leven halen, en meer uit Harvard,

als ze wat gas terugnemen. Als ze minder doen,

maar de tijd geven aan dingen, de tijd die dingen nodig hebben,

om er van te genieten, om ze te beleven.

En zelfs als ze soms helemaal niets doen.

En die brief is genaamd -- erg onthullend, vind ik --

"Vertraag!" -- met een uitroepingsteken op het einde.

Dus waar je ook kijkt, de boodschap, zo lijkt het voor mij, is dezelfde.

Dat minder erg vaak meer is,

dat trager erg vaak

beter is. Maar dat gezegd zijnde, natuurlijk

is het niet zo eenvoudig om te vertragen, niet?

Ik bedoel, u heeft gehoord dat ik een snelheidsbekeuring kreeg

terwijl ik onderzoek deed voor mijn boek over de voordelen van traagheid,

en dat is waar, maar dat is niet alles.

Ik was eigenlijk op weg naar een diner

indertijd gehouden door Slow Food.

En alsof dat nog niet beschamend genoeg is, ik kreeg de bekeuring in Italië.

En als sommige onder jullie ooit op een italiaanse snelweg hebben gereden,

zullen jullie een vrij goed idee hebben over hoe snel ik ging.

(Gelach)

Maar waarom is het zo moeilijk om te vertragen?

Ik denk dat er verschillende redenen zijn.

Eén is dat -- snelheid leuk is -- u weet wel, snelheid is sexy.

Het gaat allemaal om de adrenaline-stoot. Het is moeilijk om die op te geven.

Ik denk dat er een soort van metafysieke dimensie is --

waarin snelheid een manier wordt waarop we onszelf afschermen

van de grotere, diepere vragen.

We vullen ons hoofd met afleiding, met druk-heid,

zodat we ons niet hoeven afvragen,

ben ik in orde? Ben ik gelukkig? Groeien mijn kinderen goed op?

Maken politici namens mij de juiste beslissingen?

Een andere reden -- alhoewel ik denk, misschien, de meest krachtige reden --

waarom we het moeilijk vinden om te vertragen, is de culturele taboe

die we hebben opgetrokken tegen vertragen.

Traag is een vuil woord in onze cultuur.

Het is een synoniem voor lui, nietsnut,

voor iemand zijn die opgeeft.

U weet wel, "hij is een beetje traag." is werkelijk synoniem

voor -- voor dom zijn.

Ik denk dat de Trage Beweging -- te bedoeling van de Trage Beweging,

of het hoofddoel, werkelijk is om dat taboe te doorbreken,

en te zeggen dat -- dat jawel,

soms is traag niet het -- het antwoord,

dat er zoiets is als "slecht traag."

U weet wel. Dat -- Recent raakte Ik vast op de M25,

wat een ringweg rond Londen is,

en ik spendeerde daar drie en een half uur. En ik kan u vertellen,

das is echt slecht traag.

Maar het nieuwe idee,

het soort van revolutionair idee van de Trage Beweging,

is dat er ook zoiets is als "goed traag".

En goed traag is, u weet wel, de tijd nemen

om een maaltijd te eten met je famillie, met de televisie uitgeschakeld.

Of -- de tijd nemen om een probleem langs alle kanten te bekijken

op kantoor om de beste beslissing te maken.

op het werk.

Of zelfs gewoon de tijd nemen

om te vertragen

en te genieten van je leven.

Nu, een van de dingen die ik het meest bemoedigend vond

van alle dingen die gebeurd zijn rond het boek

sinds het uitgekomen is, is de reactie erop.

En ik wist dat wanneer mijn boek over traagheid uitkwam,

het verwelkomd zou worden door de New Age brigade,

maar het is ook aangenomen, met veel genoegen,

door de bedrijfswereld -- u weet wel,

de bedrijfspers, maar ook,

grote bedrijven en leider-organisaties.

Omdat mensen aan de top van de keten, mensen zoals u, denk ik

zich beginnen te realiseren dat er te veel

snelheid in het systeem zit,

er is te veel bezig-heid, en het is tijd om op zoek te gaan,

of om terug te gaan naar die verloren kunst van het ontkoppelen.

Een ander bemoedigend teken, denk ik,

is dat het niet alleen de ontwikkelde wereld is

waarin deze ideëen opduiken. In de ontwikkelingslanden,

in landen die op het punt staan om die stap te maken

naar eerste-wereld-status -- China, Brazilië

Thailand, Polen, en zovoort --

deze landen zijn -- hebben de ideëen van de Trage Beweging omarmd,

vele mensen in deze landen, en er is een debat gaande

in hun media, op straat.

Want ik denk dat ze naar het Westen kijken, en ze zeggen,

"Wel, we houden van dat aspect dat jullie hebben,

maar we zijn niet zo zeker van dat andere."

Zodus, na dit alles, is het,

is het mogelijk?

Dat is namelijk de voornaamste vraag die we ons vandaag moeten stellen. Is het mogelijk

om te vertragen? En ik --

ik ben blij om jullie te kunnen zeggen

dat het antwoord een eenmondige 'ja' is.

En ik presenteer mezelf als bewijsstuk A,

een soort van hervormde-en-gerehabiliteerde

snelheidsmaniak.

Ik houd nog steeds van snelheid. Weet u, ik leef in Londen,

en ik werk als journalist,

en ik geniet van de heisa en van de druk-heid,

en de adrenaline-stoot die voortkomt van beiden.

Ik speel squash en ijshockey,

twee erg snelle sporten, ik zou ze voor geen geld van de wereld opgeven.

Maar ik ben ook, over ongeveer het afgelopen jaar,

in contact gekomen met mijn innerlijke schildpad.

(Gelach)

En wat dat bedoelt is dat

ik niet -- niet langer

mezelf nodeloos overlaad.

Mijn standaard-modus is niet langer

het zijn van een snelheidsmaniak.

Ik zie niet langer

de zandloper der tijd leeglopen,

of ten minste niet meer zoveel als ik dat vroeger deed.

Ik kan het nu werkelijk zien, omdat ik zie dat mijn tijd verkort.

En het voordeel van dat alles is dat

ik me werkelijk een stuk gelukkiger, gezonder

en productiever voel dan ooit tevoren.

Ik voel me alsof ik -- als of ik mijn

leven leef eerder dan er waarlijk door te racen.

En misschien, de meest belangrijke

maat voor succes van dit alles

is dat ik voel dat mijn relaties veel dieper zijn,

rijker, sterker.

En voor mij is de -- Ik denk, de ultieme test

of dit allemaal zou werken, en wat het zou betekenen,

altijd de bedverhalen geweest, omdat dat eigenlijk is waar de --

de tocht begon. En ook daar zijn de bevindingen

rooskleurig. Ik, u weet wel,

op het einde van de dag, ga ik binnen in mijn zoon's kamer.

En ik draag dan geen horloge. Ik zet mijn computer af,

zodat ik de e-mails niet kan horen binnenkomen,

en ik vertraag naar zijn tempo en -- en we lezen.

En omdat kinderen hun eigen tempo en interne klok hebben,

doen ze niet aan 'quality time',

waarin je 10 minuten plant voor hen zodat ze zich kunnen openstellen voor jou.

Je moet je bewegen op hun tempo.

Ik merkte dat, 10 minuten in een verhaal, u weet wel,

dat mijn zoon plotseling zal zeggen, "Weet je,

er gebeurde vandaag iets op het speelplein dat me echt bezighoudt."

En dan hebben we daar een gesprek over.

En ik vind nu dat bedverhalen

een soort van --

item op mijn lijst waren, iets waar ik tegenop zag,

omdat het zo traag ging en ik er snel doorheen moest.

Het is mijn beloning geworden op het einde van de dag,

iets wat ik echt -- echt koester.

En ik heb een soort van Hollywood einde

voor mijn presentatie deze namiddag,

het gaat als volgt.

Een paar maanden geleden, maakte ik me klaar om

op weer maar eens een boek-tour te gaan, en ik had mijn tassen gepakt.

En ik was beneden bij de voordeur, en ik wachtte op een taxi,

en mijn zoon kwam naar beneden en hij had --

hij had een kaart voor me gemaakt. En hij had ze bij.

Hij had twee kaarten samen geniet, erg gelijkend op deze.

en hij had een sticker van zijn favoriete

personage, Kuifje, op de voorkant gekleefd.

En hij zei me,

of hij gaf dit aan mij, en -- en ik las het,

en het zei, "Aan papa, liefs Benjamin."

En ik dacht, "Ah, dat is echt lief, je weet wel,

is dat een geluksbrenger voor de boek-tour?"

En hij zei, "Nee, nee, nee, papa -- dit is een kaart

voor de beste verhalen-voorlezer van de wereld."

En ik dacht, "Ja, weet je, dit traagheidsgedoe werkt echt."

Erg bedankt.